Share
บทที่ 1452
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1453
แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่อาจละเลยลูกชายของตนเองได้“ดูเหมือนว่าลูกชายคนเล็กของข้าจะดื้อรั้นเกินไป ข้าขอโทษแทนเขาด้วย ตระกูลเจิ้งของข้าถือว่าติดหนี้เจ้า เจ้าไว้ชีวิตเขาด้วยเถิด วันหน้าข้าจะชดใช้ให้”กล่าวจบแล้ว หัวหน้าตระกูลเจิ้งก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แล้วโค้งคำนับตรงหน้าหวังหยวนอย่างสุภาพลูกชายคนเล็กของตระกูลเจิ้งไม่เคยเห็นบิดาตนเองก้มหัวให้ผู้อื่นเช่นนี้ จึงลืมแม้กระทั่งจะเอ่ยคำใดออกไปหวังหยวนก็ไม่ได้คาดคิดว่าหัวหน้าตระกูลเจิ้งจะกล้าหาญถึงเพียงนี้ เขากล่าวคำขอโทษโดยไม่ลังเลบุคคลเช่นนี้เองที่ทำให้ทั้งโลกต้องหวาดกลัว เพราะเขาไร้ซึ่งความละอายมีคำกล่าวโบราณว่าคนไร้ซึ่งความละอาย ทั่วหล้าไร้ผู้ต่อต้าน คงจะเป็นเช่นนี้กระมังที่ทำให้หัวหน้าตระกูลเจิ้งก้าวขึ้นมาสู่ตำแหน่งนี้ได้“ท่านพ่อ ท่านกำลังอะไรอยู่ขอรับ? เขาเป็นเพียงคนต่ำช้า ท่านจะก้มหัวให้เขาได้อย่างไร?”ลูกชายคนเล็กของตระกูลเจิ้งเพิ่งจะตั้งสติได้ เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดบิดาจึงก้มหัวให้คนต่ำช้าที่รังแกตนเองเช่นนี้หวังหยวนเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา ส่วนหัวหน้าตระกูลเจิ้งตวาดเขาเสียงดัง“พอแล้ว เจ้ายังคิดว่าสิ่งที่เจ้าทำมานั้นย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1454
“ฮึ่ม ท่านหัวหน้าตระกูลเจิ้ง บางสิ่งที่ท่านทำลงไป จงอย่าได้คิดว่าผู้อื่นจะไม่รู้ และอีกอย่าง เหตุใดจวนของข้าจึงมีสาวใช้ตระกูลเจิ้งของท่านเข้ามา? นางมาถึงหน้าประตูห้องของหวังหยวน แล้วอ้างตนเป็นสาวใช้ของสตรีสูงศักดิ์หญิงได้อย่างไร?”คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคของเสวี่ยโส่วจุน ก็ทำให้หัวหน้าตระกูลเจิ้งเหงื่อตกลูกชายคนเล็กที่อยู่ข้าง ๆ รู้ดีว่าตนเองเป็นผู้ก่อเรื่องนี้ขึ้นมา จึงไม่อยากให้บิดาต้องรับผิดแทนตน“เสวี่ยโส่วจุน! เรื่องทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของข้าเพียงผู้เดียวขอรับ บิดาของข้าไม่รู้เรื่องใด ๆ ขอเสวี่ยโส่วจุนอย่าได้ลงโทษบิดาของข้า หากจะลงโทษ ข้าขอรับผิดแต่เพียงผู้เดียวขอรับ”ขณะที่ลูกชายคนเล็กของตระกูลเจิ้งกล่าวถ้อยคำนี้ หวังหยวนก็หันไปมองเขาด้วยความประหลาดใจเพราะไม่คาดคิดว่าเด็กคนนี้แม้จะไม่ฉลาดนัก แต่ก็รักบิดาของตนเองอย่างแท้จริงแท้จริงแล้วเขาไม่ได้กระทำความผิดร้ายแรงใด ๆ หวังหยวนจึงไม่คิดจะเอาเรื่องเขาอยู่แล้ววันนี้มาที่นี่ก็เพื่อตักเตือนเขา หากหลังจากนี้ยังกระทำเช่นนี้อีก หวังหยวนจะไม่ละเว้นเขาเป็นแน่“เจ้าจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นร้ายแรงเช่นนี้ แม้แต่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1455
นายน้อยแห่งตระกูลเจิ้งไม่ได้หันกลับมามอง เขาเพียงยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่คาดคิดเลยว่าศัตรูในอดีตจะกลายมาเป็นมิตรได้เขายกยิ้มแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับหวังหยวน“นับว่าเราได้รู้จักกันโดยไม่ได้ตั้งใจ เรารู้จักกันมานานแล้ว แต่ข้ายังไม่ได้บอกชื่อของข้าเลย ข้าชื่อเจิ้งอู๋หมิ่น หวังหยวน เจ้าจงจำชื่อของข้าไว้ให้ดี แม้ว่าเราจะยังไม่สามารถเป็นสหายกันได้ในเร็ววันนี้ แต่ข้าเชื่อว่าอีกไม่นานเราคงได้พบกันอีก”หลังจากที่เจิ้งอู๋หมิ่นพูดจบ เขาก็หันหลังโบกมือลาแล้วเดินจากไปหวังหยวนมองตามหลังเขา มุมปากปรากฏรอยยิ้มจาง“เอ๊ะ พวกท่านลืมข้าไปแล้วหรือไร? หากไม่มีอะไรแล้ว เราก็กลับกันเถิด ข้ารู้สึกไม่ค่อยดีอยู่เสมอเมื่ออยู่ในจวนตระกูลเจิ้ง การแข่งขันรอบที่สามจะประกาศในเร็ว ๆ นี้แล้ว จึงควรกลับไปเตรียมตัวเจ้าค่ะ”เสวี่ยเชียนหลงก็บอกไม่ถูกว่าเพราะเหตุใดนางจึงรู้สึกได้ถึงความวังเวงน่ากลัว ราวกับมีกลิ่นคาวเลือดอบอวลอยู่ไปทั่ว เมื่อนางอยู่ในจวนตระกูลเจิ้ง ทั้งที่มีแสงแดดส่องสว่างสดใส เสียงนกร้องไพเราะ และมีดอกไม้ป่างามตาขึ้นอยู่ทั่วทุกหนแห่งเมื่อหวังหยวนหันไปมองเสวี่ยเชียนหลง เขาก็เห็นว่าคิ้วของนางขมวดเข้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1456
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หวังหยวนก็รู้สึกแปลกใจก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? หรือว่าเสียงนินทาเหล่านั้นเคยทำให้เชียนหลงรู้สึกแย่ จึงทำให้นางรู้สึกไวต่อคำติฉินนินทามากถึงเพียงนี้?พี่ชิงอีเดินไปยืนข้างหวังหยวนพลางมองตามหลังเสวี่ยเชียนหลงที่เดินจากไป แล้วก็เดินกลับไปพร้อมกับหวังหยวนอย่างตลอดทางทั้งสองพูดคุยกันมากมายเกี่ยวกับอดีตของเชียนหลง รวมถึงเรื่องที่นางป่วยเป็นโรคหนาวสั่นหวังหยวนไม่รู้ พี่ชิงอีก็เล่าให้ฟังหมดทุกเรื่องเมื่อกลับมาถึงจวนตระกูลเสวี่ย หวังหยวนก็รู้สึกว่าหัวใจของตนเต้นเร็วมาก แต่ก็รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยเขาเข้าใจว่าตนเองไม่ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดจากการบาดเจ็บภายในคงเป็นเพราะว่าเขาเป็นห่วงเสวี่ยเชียนหลงมากเกินไปเขาเดินไปที่หน้าห้องของเสวี่ยเชียนหลงและต้องการจะเคาะประตู แต่สุดท้ายก็เดินจากไป เขาคิดว่าตอนนี้ยังเร็วเกินไปเมื่อเขาได้เป็นผู้ชนะเลิศในการประลองยุทธ์เพื่อสู่ขอแล้ว เขาจะมาสู่ขอเสวี่ยเชียนหลงอย่างเปิดเผย และบอกกับนางว่าโรคหนาวสั่นนั้นไม่ได้น่ากลัว เขาจะช่วยนางเอง!เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว สามวันก็มาถึงและการแข่งขันรอบสุดท้ายก็มาถึ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1457
เมื่อรับของเหล่านั้นแล้ว หวังหยวนก็หันหลังเตรียมจะเริ่มออกเดินทางจะมีคนรับใช้พาเขาไปยังป่ามรณะแต่ก่อนจะก้าวออกจากประตู หวังหยวนก็หันกลับไปมองเสวี่ยเชียนหลงราวกับมีกระแสจิต เขาจึงรู้สึกว่าเสวี่ยเชียนหลงเป็นห่วงเขา เขายิ้มเพื่อบอกให้เสวี่ยเชียนหลงไม่ต้องกังวล เพียงแค่รอให้เขากลับมาอย่างสบายใจก็พอเมื่อส่งยิ้มให้แล้ว หวังหยวนก็หันหลังจากไปเขาขี่ม้าติดตามคนรับใช้ไปนานเพียงใดก็ไม่อาจทราบได้ ในที่สุดก็มาถึงป่ามรณะ“เห็นป้ายนี้หรือไม่ ข้างหน้าคือป่ามรณะ เมื่อก้าวเข้าไปที่นั่นจะมีสัตว์ป่ามากมายมาโจมตีท่าน ข้าจะบอกเพียงเท่านี้ ขอให้โชคดีขอรับ”คนรับใช้ได้เห็นการแข่งขันสองครั้งก่อนหน้าของหวังหยวนแล้ว จึงรู้สึกว่าหวังหยวนก็เป็นบุคคลมีพรสวรรค์ที่หาได้ยากด้วยความเสียดายคนที่มีความสามารถ เขาจึงเตือนด้วยความหวังดีเมื่อคนรับใช้จากไปแล้ว หวังหยวนก็ไม่ลังเลที่จะถือข้าวของเดินเข้าไปยังป่ามรณะเมื่อก้าวข้ามป้ายนั้นไปแล้ว เขาสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าบรรยากาศโดยรอบเปลี่ยนไป ปรากฏว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่น่ากลัวที่สุดในเทียนไว่เทียนหลังจากการประชุมเล็ก ๆ สิ้นสุดลง เสวี่ยเชียนหลงและนักพรตช
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1458
เขารู้สึกหิวโหยนักจึงจำต้องหาของกินมาประทังชีวิต ไม่เช่นนั้นตนอาจสิ้นใจลงก่อนที่จะได้ลงมือกระทำการใดด้วยซ้ำด้วยความที่เขาเดินทางข้ามเวลามาจากยุคสมัยใหม่ จึงชอบดูคลิปวิดีโอของชายนามว่าแบร์ กริลส์มาก คาดไม่ถึงเลยว่าจะได้นำความรู้ดังกล่าวมาใช้ในสถานที่เช่นนี้ เขาสร้างกับดักง่าย ๆ ตามวิธีที่แบร์ กริลส์เคยสอนทำในคลิปวิดีโอ บัดนี้สิ่งที่ต้องทำคือหาเหยื่อล่อมาทว่าจะหามาได้จากที่ใดเล่า?ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงใบหญ้าเสียดสีกันก็ดังขึ้นจากพุ่มไม้ข้างกายเขาตึงเครียดขึ้นทันใด กำมีดสั้นไว้ในมือแน่น หากมีสัตว์ป่าปรากฏตัวขึ้น เขาก็พร้อมจะสู้ตาย!ทว่ากระต่ายป่าตัวหนึ่งกลับกระโดดออกมาจากพุ่มไม้ แล้วมายืนอยู่ตรงหน้าหวังหยวนเมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีสัตว์ป่าอื่นซ่อนตัวอยู่อีก หวังหยวนจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกจากนั้นเขาก็ได้มองไปยังกระต่ายป่าตัวน้อยที่นอนอยู่ตรงหน้าตนโชคดีนักที่เหยื่อล่อมาหาถึงที่หวังหยวนจึงจับกระต่ายป่ามาได้โดยง่ายดาย จากนั้นเขาก็ใช้เลือดกระต่ายป่าที่มีกลิ่นคาวล่อสัตว์ป่าในบริเวณใกล้เคียงบริเวณโดยรอบมีพุ่มไม้มากมาย หวังหยวนจึงได้หาโคลนมาพอกที่ตัวเพื่อกลบกลิ่นต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1459
คนเช่นนี้ยังจำเป็นต้องให้พวกเขาคอยปกป้องอีกหรือ?“ไม่เช่นนั้นเราก็กลับไปกันเถิด ดูจากลักษณะเขาแล้วไม่น่าจะต้องการให้เราปกป้องเลยนะ!”“ถึงกระนั้นนี่ก็เป็นคำสั่งของท่านเสวี่ยโส่วจุน เราจึงควรเฝ้ารออยู่ที่นี่ แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการให้เราปกป้องก็ตาม เราก็ต้องอยู่ที่นี่”เหล่าองครักษ์ที่อยู่ใกล้เคียงต่างก็ตกตะลึงพรึงเพริด พวกเขาถกเถียงกันว่าควรจะจากไปดีหรือไม่แต่สุดท้ายก็ยังคงอยู่ที่นี่ พวกเขาไม่สามารถขัดคำสั่งของท่านเสวี่ยโส่วจุนได้ในดินแดนรกร้างเช่นนี้ หากปราศจากหินเหล็กไฟ ก็ทำได้เพียงแต่พยายามใช้ไม้ก่อไฟเท่านั้นไม่เหมือนกับในยุคสมัยที่เขาเคยอาศัยอยู่ที่มีไฟแช็กเครื่องมือขนาดเล็กที่สะดวกสบาย เพียงพกไว้ในกระเป๋าก็สามารถนำติดตัวไปได้ทุกหนแห่งแต่บัดนี้เขาต้องพกหินหนัก ๆ สองก้อนไว้กับตัว และยังต้องเอามากระทบกันอยู่นานกว่าจะติดไฟหวังหยวนใช้มีดสั้นถลกหนังหมูป่าที่ตายแล้วออกและปล่อยเลือดออก จากนั้นก็หั่นเนื้อเป็นชิ้นเล็ก ๆแล้วใช้กิ่งไม้ที่เก็บมาได้เสียบชิ้นเนื้อที่หั่นไว้ทีละชิ้น แล้วนำไปวางบนเตาปิ้งย่างที่ทำขึ้นอย่างง่าย ๆเตาปิ้งย่างนี้ทำขึ้นอย่างหยาบ ๆ โดยใช้กิ่งไม้ขนาดใหญ่จำ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1460
เหล่าองครักษ์กลุ่มนี้มีวิทยายุทธ์สูงส่ง แต่พวกเขาก็ยังชื่นชมหวังหยวนอย่างมากหากให้พวกเขาไปอยู่ในป่ามรณะ พวกเขาก็คงนึกวิธีเหล่านี้ไม่ออก และคงไม่สามารถอยู่รอดได้ถึงสามวันเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว หวังหยวนจึงดูเก่งกาจยิ่งกว่า จนทำให้พวกเขาตัดสินใจว่าเมื่อออกไปแล้วจะต้องขอให้หวังหยวนเป็นอาจารย์แม้ว่าหวังหยวนจะไม่ยินยอม พวกเขาก็จะอ้อนวอนจนกว่าหวังหยวนจะยอมรับพวกเขาเป็นศิษย์!ในที่สุดวันแรกก็ผ่านพ้นไป หวังหยวนปรากฏตัวที่ริมแม่น้ำอย่างปลอดภัยตอนกลางคืน เขาหาต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งแล้วปีนขึ้นไปนอนวิธีนี้จะช่วยป้องกันไม่ให้สัตว์ป่าที่ออกหากินในตอนกลางคืนมาพบเขาข่าวดีเรื่องที่หวังหยวนผ่านวันแรกไปได้ถูกเหล่าองครักษ์นำกลับไปรายงานยังจวนเสวี่ย“เจ้าดูสิ ข้าบอกแล้วว่าหวังหยวนจะต้องไม่เป็นอะไร เขาอยู่อย่างมีความสุขด้วยความฉลาดหลักแหลมของเขาเอง สมองของเขาปราดเปรื่องมาก เขาจะไม่สามารถผ่านวันแรกไปได้ได้อย่างไร?”ช่วงนี้นักพรตชิงอีอยู่กับเสวี่ยเชียนหลงตลอดเวลา เนื่องจากเสวี่ยเชียนหลงกังวลเรื่องหวังหยวนมากเกินไป จนกินไม่ได้นอนไม่หลับเสวี่ยโส่วจุนก็เป็นห่วงเสวี่ยเชียนหลงเช่นกัน จึงได้เรียกนักพรต
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1634
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1633
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1632
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1631
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1630
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1629
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1628
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1627
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1626
