แม้ว่าใบหน้าที่งดงามเช่นนี้จะทำให้เกิดปัญหาได้ แต่ว่า...พวกนางยังไม่กลัวปัญหาใดเลย!เหตุใดจึงต้องเปลี่ยนกลับไปเป็นเหมือนเดิมล่ะ?“สามี ท่านเป็นอะไรไป? เหตุใดถึงให้น้องเชียนหลงเปลี่ยนไปเป็นเหมือนเดิมล่ะ!”“หญิงสาวล้วนรักความสวยความงาม นางเพิ่งจะเปลี่ยนกลับมาได้ไม่นาน ท่านยังจะให้นางเปลี่ยนกลับไปอีก ข้าว่าท่านมีปัญหาทางความคิดแล้ว!”“เชียนหลง อย่าไปฟังเขา ข้าชอบที่จะมอง!”“ใบหน้าที่สวยงามเช่นนี้ ดูแล้วช่างสบายตาเหลือเกิน มองแล้วอารมณ์ก็ดีขึ้น!”หวงเจียวเจียวเจียวจ้องมองหวังหยวนด้วยสายตาหงุดหงิด แล้วกล่าวอย่างไม่พอใจ“ความจริง... ความจริงแล้วใบหน้าเช่นนั้นของข้าไม่ได้เป็นฝีมือของข้า ข้าไม่มีกลอุบายแปลงโฉมที่เก่งกาจเช่นนั้นหรอก”เชียนหลงก็อยากจะเปลี่ยนกลับไปเป็นเหมือนเดิมเช่นกัน แต่เสียดายที่นางไม่มีความสามารถเช่นนั้น!ใบหน้าเช่นนั้นของนางเป็นฝีมือของนักพรตเฒ่าชุดเขียวหรือ?หากต้องการเปลี่ยนกลับไปก็ไม่ใช่เรื่องง่าย!เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หวังหยวนจึงตระหนักได้ในทันที“เป็นเช่นนั้นเองหรือ? เช่นนั้นก็ได้”“เชียนหลง หากเจ้ารู้สึกว่ายุ่งยากก็หาผ้าคลุมหน้ามาใส่ก็ได้”หวังหยวนเสนอแน
เชียนหลงรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างที่สุด ทว่านางไม่ได้บอกความจริงความจริงเช่นนี้ นางไม่อาจเอื้อนเอ่ยได้เพราะประเด็นสำคัญเกี่ยวกับเรื่องนี้มีมากมายเหลือเกิน!ทั้งชะตากรรมของแผ่นดินนี้และของทั้งโลกความลับที่เกี่ยวข้องนั้นมากมายนัก บัดนี้นางยังลังเลอยู่ว่าจะบอกแก่หวังหยวนทั้งหมดดีหรือไม่!เรื่องนี้ได้รับการแก้ไขแล้ว หวังหยวนจึงโล่งใจแต่เขาได้ให้ทั้งองค์กรเครือข่ายผีเสื้อออกตามหาหมอชื่อดังให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้!หมอที่สามารถรักษาอาการหนาวเย็นภายในร่างกายได้!ในช่วงนี้จวนอ๋องเป่ยหลิงจึงมีหมอชื่อดังมาเยือนทุกวัน แม้จะรู้ดีว่าตนเองไม่สามารถถูกรักษาให้หายได้ แต่เชียนหลงก็ไม่ได้ปฏิเสธความปรารถนาดีของหวังหยวนทุกวันนางจะรับการตรวจวินิจฉัยจากหมอชื่อดังเหล่านั้นในห้องแต่ก็ไม่มีใครค้นพบอาการใด ๆ เลย แม้แต่หลายคนยังมองไม่ออกด้วยซ้ำว่าเชียนหลงมีอาการเจ็บป่วย!หวังหยวนรู้สึกหงุดหงิดใจเช่นกัน เขารู้ดีว่าความหวังนั้นริบหรี่นัก แต่ก็ยังรู้สึกว่าหากยังมีความหวังอยู่แม้เพียงน้อยนิด ก็ควรจะลองดูในขณะเดียวกัน อ๋องเจิ้นตงก็รู้สึกหงุดหงิดใจเช่นกัน!อ๋องหลงซีขังตนเองอยู่ในบ้านตลอดเวลา ไม่ย
แม้ว่าคนรับใช้จะลังเลอยู่บ้าง แต่ก็พยักหน้าในไม่ช้าอ๋องเจิ้นตงกับอาเจี้ยนก็มาถึงจวนอ๋องหลงซีทั้งสองปีนขึ้นไปบนกำแพงแล้วซ่อนตัวอยู่ในความมืดทันทีแต่ในไม่ช้าสีหน้าของอาเจี้ยนก็เปลี่ยนไป“ท่านพ่อ จวนอ๋องหลงซีดูเหมือนจะไม่มีคนเลยขอรับ เหตุใดจึงเงียบนัก!”“แม้แต่องครักษ์... ก็ไม่มีเลย...”เมื่อเขาพูดประโยคนี้จบลง อ๋องเจิ้นตงก็ขมวดคิ้ว!“หรือว่า... อ๋องหลงซีรู้แผนการของเราแล้ว?”เขาประหลาดใจนัก วันนี้เขาลงมืออย่างกะทันหัน มีเพียงพวกเขาสามคนเท่านั้นที่รู้!และตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว จะมีใครรู้ข่าวของพวกเขาได้อย่างไร?จะเก่งกาจเกินไปแล้ว!“อาจจะเป็นไปได้ขอรับ แต่ถ้าไม่มีคนก็ยิ่งดี เราแค่แอบเข้าไปก็พอแล้ว!”อาเจี้ยนไม่ได้สนใจ จากนั้นก็เดินนำหน้าความเร็วของเขาไม่เร็วนัก แต่ก็ยังระมัดระวังอย่างมาก!ในไม่ช้าทั้งสองก็เข้ามาในสวนหลังจวน และมาถึงหน้าห้องตำราของอ๋องหลงซี!ดึกมากแล้ว แต่ห้องตำราของอ๋องหลงซียังเปิดไฟอยู่!ไม่เพียงเท่านั้น ประตูกว้างยังเปิดรออยู่ด้วย!นี่หมายความว่าอย่างไร?“ดูเหมือนว่าอ๋องหลงซีจะรู้ว่าข้ามาแล้ว!”“จงใจถอนทหารองครักษ์ออกไป ฮึ่ม! เขาหมายความว่าอย่างไร? ต
อ๋องหลงซีทุ่มเทอุทิศแด่เมืองหวงหมดทั้งใจ!กล่าวได้ว่าหากปราศจากอ๋องหลงซีแล้ว ไทเฮาเซียวฉู่ฉู่ก็คงไม่มีบารมีดังเช่นทุกวันนี้!หากไม่มีเขาคอยสนับสนุนและช่วยเหลือไทเฮาในยามที่เมืองหวงอ่อนแอที่สุด!เมืองหวงในปัจจุบันก็คงไม่ได้เจริญรุ่งเรืองดังเช่นที่เห็น!ส่วนอ๋องเจิ้นตงนั้นหรือ?คนผู้นี้...ไม่อาจเป็นฮ่องเต้ได้!“ฮึ่ม! เซียวฉู่ฉู่ปรีชาสามารถก็จริง แต่กระนั้นนางก็ยังคงเป็นสตรี!”“ข้าจะบอกเจ้าว่าตั้งแต่โบราณกาล หากสตรีใดได้ครองราชย์ อาณาจักรนั้นจะต้องล่มสลาย!”“แล้วเจ้าจะตอบแทนฮ่องเต้ผู้ล่วงลับได้อย่างไร?”อ๋องเจิ้นตงมีสีหน้าดูถูก ความสามารถของไทเฮาเซียวฉู่ฉู่เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาจริง!แต่นางเป็นสตรี ซึ่งไม่อาจยอมรับได้!“เป็นสตรีหรือ? แล้วอย่างไร? ผู้มีคุณธรรมขึ้นครองราชย์ คือหนทางแห่งฮ่องเต้!”“ยิ่งกว่านั้น คือในอดีตเมื่อฮ่องเต้เริ่มเสื่อมอำนาจลง เขาก็อยากจะแตะต้องพวกเราด้วย!”“เซียวฉู่ฉู่เป็นคนช่วยพวกเราไว้ ท่านลืมเรื่องนี้ไปแล้วหรือ?”คำพูดของอ๋องหลงซีทำให้สีหน้าของอ๋องเจิ้นตงลังเล!เมื่อครั้งที่ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับประชวรจนใกล้สิ้นไป เขาประสงค์จะปลดพวกเขาทั้งสี่ออกจากตำแห
นางอาจพูดเช่นนั้นเพื่อจะครอบครองราชสำนักและเพื่อเอาใจพวกเขา!เป็นดั่งกลอุบายของฮ่องเต้!แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาจึงทราบว่าเป็นความจริง!บัดนี้ไท่จื่อก็ไม่ใช่โอรสสืบสายเลือดของไทเฮาเซียวฉู่ฉู่ แต่เป็นเพียงโอรสองค์เดียวของฮ่องเต้ผู้ล่วงลับ!แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไทเฮาเซียวฉู่ฉู่กระทำเช่นไร พวกเขาทั้งหลายต่างก็เห็นอยู่!อ๋องหลงซีจึงเชื่อมั่นอย่างสนิทใจ!เขาจำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาได้เข้าเฝ้าไทเฮาเซียวฉู่ฉู่ และได้พูดคุยถึงอนาคตของเมืองหวง และยังได้พูดถึงความปรารถนาที่จะครอบครองอาณาจักรต้าเย่แต่ในเวลานั้น คำพูดเพียงประโยคเดียวของไทเฮาเซียวฉู่ฉู่ก็ทำให้อ๋องหลงซีละทิ้งความคิดทั้งหมด!คำพูดของนางมีดังนี้“การรุกรานอาณาจักรต้าเย่นั้นต้องรอจังหวะที่เหมาะสม ตราบใดที่เมืองหวงของเรายังคงฝึกฝนกองทัพและพัฒนาอย่างเต็มที่ เราก็จะแซงหน้าแคว้นต้าเย่ได้ในเร็ววัน ยิ่งกว่านั้น หน้าที่ของนางคือการส่งต่อเมืองหวงอันรุ่งเรืองให้แก่ไท่จื่อองค์ปัจจุบัน!”คำพูดนี้เพียงประโยคเดียว!ทำให้อ๋องหลงซีเต็มใจที่จะพลีชีพเพื่อนาง!เพราะเขาทราบว่าคำพูดนี้ปราศจากข้อผิดพลาด!นี่คือสิ่งที่คนเป็นฮ่องเต้ควรพิจารณา ความ
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ อ๋องเจิ้นตงก็หน้าเสียในทันที!“ท่าน... ท่านรู้ทุกอย่างจริง ๆ!”อ๋องเจิ้นตงรู้สึกโมโห เขาพยายามมานานแสนนาน แต่ผลลัพธ์กลับ...ยังคงเป็นเช่นเดิม!เขาไม่พอใจมาก!“อ๋องเจิ้นตง ข้ารู้ว่าท่านไม่ยินยอม แต่ตอนนี้ท่านเป็นอ๋อง ยังคงมีอำนาจและเกียรติยศสูงส่ง ในอนาคตอาปู้ชาจะกลายเป็นมือขวาของไท่จื่อ ตำแหน่งของท่านจะสืบทอดต่อไป!”“แต่หากท่านเสี่ยงในเวลานี้จะเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปหมด!”“ตำแหน่งของท่าน ทุกสิ่งทุกอย่างของท่านจะไม่มีอีกแล้ว!”“ท่านไม่คิดถึงตัวเองก็ได้ แต่ไม่คิดถึงอาปู้ชาบ้างหรือ?”อ๋องหลงซีกล่าว หลังจากได้ฟังเช่นนั้นสีหน้าของอ๋องเจิ้นตงก็เปลี่ยนไป ในที่สุดก็ถอนหายใจออกมา!ใช่แล้ว... เขายังมีลูกชายอีกคน!ลูกชายที่กตัญญู!หากเขาพ่ายแพ้ ลูกชายของเขาจะต้องถูกฆ่าอย่างแน่นอน!และทั้งตระกูลจะต้องถูกประหาร!ไม่มีใครรอดชีวิต...เขาทรุดตัวลงนั่งบนพื้นด้วยความเจ็บปวดใจ!บัลลังก์สูงสุดนั้น เขาเคยจินตนาการไว้หลายครั้งว่าจะได้นั่ง!อีกทั้งยังได้เข้าใกล้ตำแหน่งนั้นมากแล้ว!แต่ว่า...ความพ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ทำให้เขากลับมายังจุดเดิม!ความรู้สึกนั้น... มัน
เมื่อเกิดความสงสัยจึงนึกขึ้นได้ว่าแท้จริงแล้วคือเซียวฉู่ฉู่!“จริงหรือ? จะกลับเมื่อใด?” หลังจากที่หวังหยวนสอบถาม เชียนหลงจึงตอบว่า “พรุ่งนี้จะกลับมาถึงเมืองหวงเจ้าค่ะ!”เมื่อหวังหยวนได้ยินเช่นนี้จึงโล่งใจ ความรับผิดชอบของเขาสิ้นสุดลงแล้ว ในใจรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก!“ดีมาก เมื่อนางกลับมา ทุกอย่างก็จะกลับคืนสู่สภาพเดิม และถึงเวลาที่ข้าจะต้องกลับไปแล้ว!”หวังหยวนยืดเส้นยืดสาย แม้ว่าเมืองหวงจะดี แต่ก็ยังไม่ดีเท่าหมู่บ้านต้าหวัง!เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เซียวฉู่ฉู่กลับมาและไปประชุมราชสำนักทันที!เมื่อเห็นเซียวฉู่ฉู่กลับมา ทุกคนก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก!ช่วงเวลานี้เมืองหวงได้ประสบเหตุการณ์มากมาย แต่โชคดีที่ไม่มีผลกระทบใด ๆ เลย เซียวฉู่ฉู่ก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก!ยิ่งได้รู้ว่าอ๋องเจิ้นตงถูกอ๋องหลงซีเกลี้ยกล่อมให้ยอมแพ้ได้ก็ยิ่งรู้สึกดีใจ!ตลอดหลายปีมานี้ นางไม่สามารถลบล้างความคิดของอ๋องเจิ้นตงได้!บัดนี้เขาได้ยอมแพ้แล้ว สำหรับเซียวฉู่ฉู่ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุด!การเดินทางในครั้งนี้สำหรับเซียวฉู่ฉู่แล้วไม่ธรรมดา นางได้รู้เรื่องราวมากมาย!เรื่องราวมากมายที่คนธรรมดาไม่สาม
เชียนหลงรีบเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นเซียวฉู่ฉู่เป็นเช่นนี้แล้วนางรู้สึกอึดอัดใจทั้งสองได้เรียกขานกันเป็นพี่น้องแล้ว เหตุใดจึงยังคุกเข่าอยู่เล่า!“คุณหนูเชียนหลง การคำนับครั้งนี้ นอกจากจะเป็นการขอบคุณแล้ว ยังเป็นเพราะฐานะของเราอยู่ห่างกันมากด้วย เดิมทีข้าไม่ทราบฐานะของท่าน จึงได้เรียกขานกันเป็นพี่น้อง”“บัดนี้ข้าได้ทราบแล้วจึงไม่กล้าล่วงเกิน...”เซียวฉู่ฉู่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หญิงสาวตรงหน้าผู้นี้คือว่าที่ผู้นำแห่งเทียนไว่เทียนในอนาคต!ฐานะสูงส่งยิ่งนัก!นางที่เป็นเพียงไทเฮาแห่งโลกมนุษย์ธรรมดาจะเทียบได้อย่างไร!แต่ก่อนไม่เคยรู้เลยว่าในโลกนี้ยังมีพลังเช่นนี้อยู่!บัดนี้ได้รู้แล้วจึงยิ่งรู้สึกตกใจกับตัวตนของเชียนหลงมากขึ้น“โอ้ พี่เซียว อย่าได้พูดเล่นเลย พวกเราเป็นเพื่อน เป็นพี่น้องกัน ท่านทำเช่นนี้ไม่ดีเลย!”“ลุกขึ้นมาเถิด!”กล่าวจบเชียนหลงก็รีบพยุงนางขึ้นมาขณะนี้เซียวฉู่ฉู่มองใบหน้าของเชียนหลงด้วยความตกใจ!“ใบหน้าของท่าน... นี่คือรูปโฉมที่แท้จริงของท่านหรือ!”“แท้จริงแล้ว... งามล้ำเลิศยิ่งนัก!”เซียวฉู่ฉู่หัวเราะ แม้แต่ตัวนางซึ่งเป็นหญิงงามก็ยังอดตกตะลึงเพราะใบหน้าของเชียนหลงไม