เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1271
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1272
ในช่วงแรกเฉินอวิ๋นจื้อยังตั้งใจจะจับตาดูสองสามครั้ง แต่ก็พบว่าหลังจากที่หงหยิ่งออกไปแล้วก็ไม่เกิดอะไรขึ้นจึงขี้เกียจที่จะสนใจ!เพียงแต่ว่าครั้งนี้เขาไม่คิดว่าหงหยิ่งจะออกจากที่นี่ไปแต่ไม่ได้ไปซื้อของ นางกลับเดินเข้าไปในตรอกแห่งหนึ่ง ไม่นานก็เข้าไปในบ้านร้างหงหยิ่งเพิ่งจะเข้าไปก็เห็นชายหนุ่มในชุดแดงนั่งอยู่ที่นั่น“ท่านพี่!”เมื่อหงหยิ่งเห็นชายผู้นี้ก็รีบเรียกทันทีชายผู้นี้ไม่ใช่คนอื่น เขาเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของเซิ่งตงฉยง!หงซา!“น้องสาว ไม่ได้เจอกันเสียนาน!”หงซากล่าว เมื่อได้ยินเช่นนั้นหงหยิ่งก็รีบกล่าวว่า“พี่ชาย ข้ารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว พวกท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่? คุณชายใหญ่... สบายดีหรือไม่?”หงหยิ่งรู้ว่าเมืองหวงและตระกูลไป๋ร่วมมือกันจัดการกับตระกูลเซิ่ง ทำให้ตระกูลเซิ่งไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพึ่งพาต้าเย่!สำหรับเรื่องนี้หงหยิ่งรู้สึกโกรธแค้นมาก เพียงแต่ว่าแม้จะโกรธแค้นก็ไร้ประโยชน์!หลังจากนั้น...นางคนเดียวก็ไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้“ทุกอย่างเรียบร้อยดี น้องสาว พี่เป็นห่วงเจ้านัก”“เพียงแต่ว่าบัดนี้ตระกูลเซิ่งทำได้เพียงก้มหัวให้กับต้าเย่เท่านั้น ไม่ว่าจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1273
เจตนาของเซิ่งตงฉยงนั้นเรียบง่ายมาก เพียงแค่หวังว่าเมื่อหวังหยวนตายไปแล้ว โลกทั้งใบจะต้องวุ่นวายอย่างแน่นอน!อย่างง่ายที่สุดก็คือเมืองหวงจะต้องสั่นคลอน!หากหวังหยวนตายที่นี่ แล้วโยนความผิดให้เมืองหวง เมืองหลิงจะต้องไม่ยอมอย่างแน่นอน!เมื่อถึงเวลานั้นย่อมต้องมีผู้ติดตามของหวังหยวนที่ต้องการจัดการกับเมืองหวง!นอกจากนี้หากหวังหยวนตาย เมืองหลิงก็จะต้องรับเคราะห์ไปด้วย!เพราะเมื่อหวังหยวนยังอยู่ อาจทำให้พวกเขาไม่กล้าลงมือ แต่หากไม่มีหวังหยวนแล้ว พวกเขาย่อมไม่ปล่อยเมืองหลิงไปอย่างง่ายดายแน่นอน!ไม่ว่าจะเป็นตระกูลไป๋ ต้าเย่หรือแม้แต่พวกหมานอี๋!ล้วนเป็นเช่นนั้น!การมีอยู่ของหวังหยวนนั้นเปรียบเสมือนกำแพงอันแข็งแกร่งสำหรับทั้งโลก!การที่พวกเขาจะก้าวข้ามหวังหยวนไปได้นั้นยากเย็นยิ่งนัก!ดังนั้น...หวังหยวนต้องตาย!มีเพียงกรณีนี้เท่านั้น โลกทั้งใบถึงจะวุ่นวายอีกครั้ง!และตระกูลเซิ่งก็ย่อมมีหนทางที่จะจับปลาในน้ำขุ่น!“ข้าเข้าใจแล้ว!”หงหยิ่งพยักหน้าทันที หลังจากพูดจบ หงซาจึงกล่าวขึ้นว่า“แต่เรื่องนี้เจ้าต้องทำอย่างระมัดระวังที่สุด อย่าให้ใครรู้ว่าเป็นฝีมือเจ้า จะดีที่สุดถ้า... โยนควา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1274
เมื่อถึงเวลานั้นก็จะฆ่าเขาได้อย่างง่ายดาย!“ข้า... ข้าจะไปบอกคุณชายเดี๋ยวนี้!”ตอนนี้เฉินอวิ๋นจื้อรีบพูด แล้วรีบเดินทางไปหาหวังหยวนอีกครั้งเขาเพิ่งจะกลับไปจากที่นี่ แต่ตอนนี้กลับมาอีกครั้ง ทำให้หวังหยวนและเกาเล่ออึ้งไปครู่หนึ่ง“เอ๊ะ? เฉินอวิ๋นจื้อ เจ้ากลับมาอีกแล้วหรือ?”เกาเล่อถามด้วยความแปลกใจ“คือ... คือว่า... ข้ามีเรื่องอยากปรึกษาคุณชายขอรับ!”เฉินอวิ๋นจื้อหายใจหอบ หลังจากพูดประโยคนี้จบก็ทำให้เกาเล่ออึ้งไป“มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถิด”หวังหยวนไม่ได้สนใจ บอกให้เขาพูดมาตามตรง“เป็นเช่นนี้ขอรับคุณชาย ท่านมาพอดี ข้า... ข้าอยากแต่งงานกับหงหยิ่ง จึงอยากขอให้ท่าน... ช่วยมาเป็นพยานให้ด้วยขอรับ!”เฉินอวิ๋นจื้อตื่นเต้นมาก แต่เมื่อเกาเล่อได้ฟังเช่นนี้ก็ขมวดคิ้วแล้วรีบพูดว่า “เฉินอวิ๋นจื้อ สถานะของเจ้าไม่เหมือนคนอื่น เกรงว่าจะจัดงานใหญ่โตไม่ได้กระมัง?”“อีกทั้ง... เจ้ากับหงหยิ่งอยู่ด้วยกันมานานแล้ว ในสายตาของทุกคน พวกเจ้าก็เป็นสามีภรรยากันอยู่แล้ว...”หลังจากที่เกาเล่อพูดจบ เฉินอวิ๋นจื้อก็พยักหน้า “ข้าเข้าใจ จะไม่จัดงานใหญ่โตหรอก เพียงแค่... ขอให้มีพยานสักคนขอรับ”ความคิดของเฉิน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1275
หวงเจียวเจียวมาถึงเมืองหวงและเข้ามาในจวนอ๋องเป่ยหลิงของหวังหยวนอย่างรวดเร็วเมื่อนางเดินเข้ามา หวังหยวนถึงกับตะลึง!“เจียวเจียว!”หวังหยวนไม่คิดว่าหวงเจียวเจียวจะมา!“สามี!”หวงเจียวเจียวดีใจมากที่ได้พบหวังหยวน นางรีบวิ่งเข้าไปกอดเขา“เจ้ามาได้อย่างไร? ไม่ได้บอกข้าล่วงหน้าเลยหรือ?”หวังหยวนกอดหวงเจียวเจียวแล้วถามอย่างสงสัย หวงเจียวเจียวได้ยินดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พี่ซื่อหานและพี่เมิ่งอิ๋งเป็นห่วงท่าน แต่พวกนางไม่กล้ามาหา จึงให้ข้ามาแทน”หวงเจียวเจียวพูดด้วยรอยยิ้ม หวังหยวนฟังแล้วจึงยิ้มทันที เขารู้ว่าหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ เป็นห่วงเขา แต่ก็ไม่สามารถมาหาได้ เพราะต้องมีคนเฝ้าที่เมืองหลิงธุรกิจมากมายก็ต้องทำดังนั้น...หวงเจียวเจียวจึงเหมาะสมที่สุด เพราะนางเป็นคนเมืองหวงตั้งแต่แรก และตำแหน่งของนางที่นี่ก็สูงส่งมาก เป็นถึงธิดาของอ๋องหลงซี ซึ่งก็ถือว่าเป็นองค์หญิงเช่นกันหากมีนางอยู่ด้วยก็สามารถช่วยเหลือเขาได้หลายอย่างหวังหยวนยิ้มและไม่ได้เอ่ยคำใดอีก ยิ่งกว่านั้นคือเขาก็คิดถึงพวกนางเหมือนกัน หวงเจียวเจียวมาดูแลเขาได้ก็ถือว่าดีไม่น้อย“แต่เจ้ามาที่นี่เอง พวกนางทั้งสอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1276
“ลูกพี่ คุณชายไม่มาด้วยหรือ?”เฉินอวิ๋นจื้อรู้สึกประหลาดใจมากเกาเล่อได้ยินดังนั้นก็ตอบว่า “เดิมทีจะมาแล้ว แต่จู่ ๆ อ๋องหลงซีก็มาหารือธุระด้วย คุณชายจึงไม่สะดวกที่จะปฏิเสธ ยิ่งกว่านั้นคือสถานะของเจ้าก็ไม่ธรรมดาด้วย ดังนั้น... คุณชายจึงให้ฮูหยินมาแสดงความยินดีแทน”ในเวลานี้เกาเล่อพูดด้วยรอยยิ้ม เมื่อพูดจบ หวงเจียวเจียวก็พูดว่า“เหล่าเฉิน นานแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน นี่คงจะเป็นภรรยาของเจ้าใช่หรือไม่”เฉินอวิ๋นจื้อมีความสุขมาก รีบพูดว่า “นี่คือภรรยาของข้าเอง ฮูหยินโปรดอย่าได้หยอกล้อเลยขอรับ”“ฮ่าฮ่า โชคดีจริง ๆ นะเหล่าเฉิน หลังจากนี้เจ้าต้องดูแลนางให้ดีนะเข้าใจหรือไม่? นางอุตส่าห์เดินทางมาจากอาณาจักรต้าอันเพื่อมาอยู่ที่นี่กับเจ้า ถือว่าเป็นการยอมละทิ้งบ้านเกิดเมืองนอนของตน ถ้าหากเจ้าทำตัวไม่ดีกับนาง ข้าจะเป็นคนแรกที่ไม่ปล่อยเจ้าไป!”หวงเจียวเจียวพูดพลางจับมือหงหยิ่งและหัวเราะแม้ว่าสีหน้าของหงหยิ่งจะไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ยังคงยิ้มอยู่นางไม่คิดว่าจะโชคร้ายถึงเพียงนี้ หวังหยวนไม่มา!เดิมทีนางเตรียมกลวิธีสังหารไว้แล้ว!นางคิดแม้กระทั่งว่าจะฆ่าเฉินอวิ๋นจื้อ เกาเล่อและหวังหยวนให้หมด!ให
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1277
หงหยิ่งหน้าแดงก่ำ สุราแรงเหลือเกิน ตอนนี้นางเริ่มเมาเล็กน้อยแล้ว!“ไม่... ไม่ดื่มแล้ว ข้า...”หงหยิ่งรีบพูด หากดื่มต่อไปอีกคงจะเกิดเรื่องเป็นแน่!แต่เกาเล่อเพียงแค่ยกยิ้มแล้วพูดว่า “น้องสะใภ้ สุราแก้วนี้ข้าขอมอบให้แด่เจ้าทั้งสอง ขอให้แก่เฒ่าด้วยกัน ครองรักกันตลอดไป!”กล่าวจบ เกาเล่อก็หยิบสุราธรรมดาอีกแก้วขึ้นมายกซดรวดเดียว!จากนั้นก็มองไปที่เฉินอวิ๋นจื้อและหงหยิ่ง“ขอบคุณขอรับพี่ใหญ่!”เฉินอวิ๋นจื้อไม่พูดพร่ำทำเพลง ดื่มสุรากระดูกเสือหมดไปอีกถ้วยส่วนหงหยิ่ง...ก็ได้แต่ฝืนใจดื่มตอนนี้เกาเล่อเหลือบมองไปที่หวงเจียวเจียว ซึ่งนางเองก็เข้าใจที่จริงแล้วการกระทำเช่นนี้ไม่ได้เกินเลยสำหรับพวกเขาเพราะคู่บ่าวสาวล้วนต้องดื่มสุรากระดูกเสือ!และนางกับเขาเพิ่งจะดื่มไปสักเท่าไหร่กันเชียว ตามปกติแล้วเมื่อมีแขกเหรื่อมาร่วมงานมากมาย ก็ล้วนต้องฉลองให้ด้วยสุราแม้ว่าพวกเขาจะสงสัยหงหยิ่ง แต่หากสตรีผู้นี้ไม่ได้มีเจตนาร้าย การกระทำเช่นนี้ของพวกเขาก็ไม่ถือว่าเป็นการวางแผนทำร้ายหญิงสาวที่ยินยอมแต่งงานกับชายหนุ่มแล้วเข้าห้องหอกัน จะยังต้องใส่ใจเรื่องความสัมพันธ์ทางกายอีกหรือ?ยิ่งไปกว่านั้น หา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1278
เกาเล่อที่อยู่ด้านนอกได้ยินทุกสิ่งอย่างชัดเจน!สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที!“หงหยิ่ง... แท้จริงแล้ว... มีปัญหา!”เกาเล่อพึมพำจบก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ในใจเต็มไปด้วยความลังเลว่าจะฆ่านางเลยดีหรือไม่!เพราะนางเป็นหญิงสาวที่เพิ่งแต่งงานกับสามี ทั้งที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลานาน แต่กลับไม่ยอมให้ร่วมหอ ทั้งยังถึงขั้นทำให้สามีหมดสติด้วย!ค่ำคืนแรกหลังแต่งงานมีค่าดั่งทอง หากไม่ทำจะถือเป็นลางไม่ดี!เหตุใดนางจึงต้องทำให้เฉินอวิ๋นจื้อหมดสติด้วย?หลังจากสงสัยเพราะประเด็นนี้แล้ว เขาก็แอบจากไปอย่างเงียบเชียบหลังจากเกาเล่อกลับไปแล้ว ก็เล่าเรื่องนี้ให้หวังหยวนฟัง!หวังหยวนได้ฟังเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่นในทันที!“ทุบเฉินอวิ๋นจื้อจนหมดสติหรือ!”เรื่องนี้ทำให้สีหน้าของหวังหยวนไม่ดีเลย!แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนในโลกนี้ แต่เขาก็เข้าใจดีว่าในโลกนี้คืนแรกแห่งการแต่งงานมีความสำคัญอย่างยิ่ง ในคืนนี้ตราบใดที่ทั้งสองยินยอมแต่งงานกัน ก็ย่อมไม่มีใครไม่เต็มใจ!แน่นอนว่าเว้นแต่จะมีสถานการณ์พิเศษ แต่ทั้งสองต่างก็แต่งงานด้วยความสมัครใจ และยังดื่มสุรากระดูกเสือร่วมกันด้วย ก็ยิ่งน่าจะได้ร่วมสุขกันในคื
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1279
เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอันใด เมื่อหวังหยวนตัดสินใจแล้วก็ไม่ได้เก็บมาคิดมากอีกความคิดของเขาทั้งหมดจดจ่ออยู่ที่วังหลวงเพราะเจิ้งกุ้ยเหรินยังคงถูกกักบริเวณระหว่างการสอบสวน!เพียงแต่ว่าอ๋องหลงซียังไม่เห็นความผิดปกติใด ๆ ในช่วงนี้ เจิ้งกุ้ยเหรินผู้นี้ก็ดูเหมือนจะไม่มีความเคลื่อนไหวใดเลยเช่นกัน!เรื่องนี้อ๋องเจิ้นตงได้ลงมือใช้กลอุบายหลากหลาย!ในเวลานี้อ๋องเจิ้นตงได้เรียกหวังหยวน อ๋องหลงซีและอ๋องถูหนานมาประชุมกันทั้งสี่คน เพื่อปรึกษากันว่าจะจัดการกับเจิ้งกุ้ยเหรินอย่างไรเมื่อหวังหยวนและอ๋องหลงซีได้ยินเช่นนั้นก็สบตากัน แววตาแฝงไปด้วยรอยยิ้ม แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำใดมากนักทันใดนั้นอ๋องเจิ้นตงก็เอ่ยขึ้นว่า“แม้ว่าข้อเท็จจริงจะยังไม่ชัดเจนนัก แต่... คนข้างกายของเจิ้งกุ้ยเหรินเป็นผู้วางยาพิษด้วยตนเอง แต่หลังจากนั้นก็ได้ฆ่าตัวตาย ข้าคิดว่าเป็นกลอุบายของเจิ้งกุ้ยเหริน ฮึ่ม! ต้องการใช้เรื่องเช่นนี้ปกปิดความผิดของตนเอง คิดจะปิดบังพวกเรา ช่างเป็นความคิดที่เพ้อฝันยิ่งนัก!”“ดังนั้นตอนนี้เราต้องลงโทษเจิ้งกุ้ยเหรินแล้ว!”อ๋องเจิ้นตงเอ่ยขึ้นตามตรงด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเมื่ออ๋องถูหนานได้ฟังเช่นน
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2248
ดูท่าแล้ว เกาเล่อคงจะทุ่มเทไปไม่น้อยเลย!เดินชมอยู่ราวหนึ่งชั่วยาม หวังหยวนจึงพาหลิ่วหรูเยียนกลับไปยังห้องโถง “คืนนี้พวกเราพักที่นี่ ดีหรือไม่?”แม้ว่าเมืองอู่เจียงจะอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านต้าหวัง แต่ก็ยังมีระยะทางที่ต้องใช้เวลาอีกหนึ่งวันหลายวันมานี้ หวังหยวนและคนอื่น ๆ เดินทางมาโดยตลอด ย่อมต้องพักผ่อนให้เต็มที่หลิ่วหรูเยียนรีบพยักหน้า พลางเอ่ยอย่างสมเหตุสมผลว่า “หากสามารถอยู่ที่นี่ได้ย่อมเป็นเรื่องดี!”“ที่นี่น่าสนุกกว่าเผ่าทางเหนือมาก!”หวังหยวนส่ายหน้ายิ้มขื่นเห็นได้ชัดว่าแต่งงานเป็นภรรยาผู้อื่นแล้ว อีกไม่นานก็จะกลายเป็นแม่คน แต่กลับยังคงทำตัวเหมือนเด็กน้อย!น่าสนใจ ช่างน่าสนใจยิ่งนัก!“จริงสิ ไฉจวิ้นเล่าหายไปไหน?”หวังหยวนมองไปรอบ ๆ แต่กลับไม่เห็นร่องรอยของไฉจวิ้นเขาจำได้อย่างชัดเจนว่าทุกคนเข้ามาในหอไร้เทียมทานพร้อมกัน แต่ไม่รู้ว่าไฉจวิ้นหายไปตอนไหน?“คงจะออกไปเที่ยวเล่นกระมัง?”“ท่านก็อย่าไปใส่ใจน้องชายคนนี้ของท่านเลย เขายังเป็นเด็ก การเล่นสนุกคือสัญชาตญาณของเขา!”หลิ่วหรูเยียนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจช่างเป็นพวกเดียวกันโดยแท้!ทันใดนั้น ทหารองครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านข้างก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2247
หอไร้เทียมทานตั้งอยู่ทางเหนือของเมืองอู่เจียง ปกติแล้วแม้ว่าที่นี่จะรกร้าง แต่ก็เงียบสงบยิ่งนักแต่หลังจากที่หอไร้เทียมทานได้ก่อสร้างขึ้น ที่นี่มีผู้คนมากมายเมื่อมองออกไป รอบนอกของหอไร้เทียมทานมีชาวบ้านมากมายยืนชมอยู่ ยามนี้กำลังพูดคุยกันถึงเรื่องราวบางอย่างอย่างไรเสีย พวกเขาก็เพิ่งเคยเห็นสถาปัตยกรรมอันสวยงามยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้เป็นครั้งแรก!หอไร้เทียมทานมีพื้นที่กว้างใหญ่ เพียงแค่มองผ่านประตูใหญ่ก็สามารถมองเห็นภาพภายในได้อย่างง่ายดาย ต้องยอมรับว่าความโอ่อ่านี้ไม่ด้อยไปกว่าวังหลวงเลย!แม้แต่หวังหยวนยังอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง“เจ้าใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งเดือนไม่ใช่หรือ?”“เหตุใดจึงสามารถสร้างพระราชวังที่ยิ่งใหญ่เพียงนี้ได้?”หวังหยวนมองเกาเล่อด้วยความสงสัยเกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้มว่า “นั่นก็เพราะคนผู้นี้ที่อยู่ข้างกายข้าขอรับ!”ขณะที่พูดคุยกัน เกาเล่อแนะนำคนผู้หนึ่งให้หวังหยวนรู้จัก คนผู้นั้นสวมชุดผ้าป่าน ผิวสีคล้ำ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มซื่อ“นี่คือช่างเทวดาอันดับหนึ่งใต้หล้า ความเร็วในการก่อสร้างเร็วกว่าช่างทั่วไปมาก!”“ภายใต้การนำของเขา พระราชวังนี้ไม่เพียงแต่มีคุณภาพ ยังสร้างเสร็จอย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2246
ตอนนี้หวังหยวนกลับพูดจาเยาะเย้ยเช่นนี้ นางจะไม่โกรธได้อย่างไร?“ดีนัก!”“พวกเราเพิ่งจะอยู่ร่วมกันไม่ถึงครึ่งปี ท่านก็เริ่มรังเกียจข้าแล้วหรือ?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ให้ข้าไปตอนนี้เลยแล้วกัน!”“ถือเสียว่าพวกเราไม่เคยรู้จักกัน!”หลิ่วหรูเยียนยังคงแข็งกร้าวเช่นเดิม พูดจบนางก็ลุกขึ้น เตรียมจะกระโดดลงจากรถม้าหวังหยวนรีบคว้าแขนของหลิ่วหรูเยียนไว้ พลางเอ่ยขอโทษอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าพูดผิดไป เจ้าเป็นคนใจกว้าง อย่าได้ถือสาข้าเลย!”“อีกอย่าง ต่อให้ร่างกายของเจ้าจะมีรอยแผลเป็น แล้วจะเป็นอย่างไร? ใจของข้าก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง!”“ข้ารู้ดีว่ารอยแผลเป็นบนร่างกายของเจ้าเกิดขึ้นเพราะข้า หากไม่มีรอยแผลเป็นนี้ บางทีข้าอาจจะลืมเลือนความดีของเจ้าที่มีต่อข้า แต่หากรอยแผลเป็นนี้ยังคงอยู่ ย่อมทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้น!”“อย่างน้อยก็ทำให้ข้าจดจำความดีของเจ้าได้ตลอดไป!”หลิ่วหรูเยียนพ่นลมหายใจ แต่ในใจกลับรู้สึกยินดีนางรู้ดีว่าหวังหยวนไม่ใช่คนอกตัญญู ไม่เช่นนั้นในคืนนั้นนางคงไม่ยืนหยัดต่อสู้เต็มที่อยู่เคียงข้างหวังหยวน!ความทุ่มเทถือว่าได้รับผลตอบแทน!หลายวันผ่านไป หวังหยวนและพรรคพวกได้เดินทางมาถึงเชิงเขา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2245
ครึ่งเดือนผ่านไป เนื่องจากเกาเล่อได้รวบรวมช่างฝีมือมามากมาย การก่อสร้างหอไร้เทียมทานจึงคืบหน้าไปอย่างรวดเร็วยามนี้เริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้วคาดว่าอีกครึ่งเดือน หอไร้เทียมทานก็จะสร้างเสร็จสมบูรณ์!และในช่วงเวลานี้ อาการของหลิ่วหรูเยียนค่อย ๆ ดีขึ้น หวังหยวนได้ติดต่อกับคนของหมู่บ้านต้าหวัง เพื่อทำให้ทุกคนสบายใจตั้งแต่หลิ่วหรูเยียนล้มป่วย หวังหยวนนั้นไม่มีแก่ใจจะทำสิ่งใด ไม่ได้ติดต่อกับคนของหมู่บ้านต้าหวัง ซึ่งทำให้ต้าหู่และเอ้อหู่สองพี่น้องร้อนใจยิ่งนัก!ยามนี้เมืองหลิงอยู่ภายใต้การปกครองของพวกเขาทั้งสอง แม้ว่าจะมีถงจื่อเจี้ยนและคนอื่นช่วยเหลือ แต่ทั้งสองนั้นเป็นห่วงความปลอดภัยของหวังหยวนมากกว่าแม้ว่าพวกเขาทั้งหลายจะไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือด แต่ก็รักใคร่กันยิ่งกว่าพี่น้อง!แม้ว่ายามนี้จะมีอำนาจอยู่ในมือ แต่สำหรับพวกเขาแล้ว สิ่งเหล่านี้ล้วนไม่สำคัญ!ขอเพียงพี่น้องได้อยู่ร่วมกัน ต่อให้ต้องสูญเสียแผ่นดินไป แล้วจะมีความหมายอะไร?เวลาผ่านไปครึ่งเดือน ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง และในช่วงครึ่งเดือนนี้ หอไร้เทียมทานสร้างเสร็จสมบูรณ์ หวังหยวนออกจากเผ่าแล้ว ยามนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังเม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2244
หากจะกล่าวให้ยิ่งใหญ่ขึ้นก็เพื่อปวงประชา!ดินแดนทั้งเก้าได้กลับคืนสู่ความสงบสุขได้ก็เพราะเขา เขาจึงต้องการให้ความสงบสุขนี้คงอยู่สืบไป ปวงประชาจะได้อยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุขตลอดกาล!“ไม่ทราบว่าท่านหมอเทวดาอันมีความคิดเห็นเช่นไร?”หวังหยวนเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเห็นสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความปรารถนาของเขา อันจูหมิงจึงรีบโบกมือเอ่ยว่า “ในเมื่อมีเรื่องดีเช่นนี้ มีหรือที่ข้าจะไม่เข้าร่วม? ข้าจะต้องมีที่นั่งในหอไร้เทียมทานนี้อย่างแน่นอน! ถือว่าเป็นการพิสูจน์ความสามารถของข้าด้วยก็แล้วกัน!”“อีกอย่าง ข้ารู้ว่าท่านมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า ปวงประชาต่างเคารพท่านราวกับเป็นฮ่องเต้ แม้แต่คนของอาณาจักรต้าเป่ยก็คิดเช่นนั้น!”“หอไร้เทียมทานย่อมต้องเจริญรุ่งเรืองภายใต้การดูแลของท่าน แล้วชื่อเสียงของข้าก็จะยิ่งโด่งดัง!”“เรื่องดีเช่นนี้ มีหรือที่ข้าจะพลาด?”คิดไม่ถึงว่าอันจูหมิงจะตอบรับอย่างง่ายดาย!หวังหยวนยินดียิ่งนัก “เช่นนั้นต้องขอบคุณท่านหมอเทวดาอันที่ให้เกียรติ!”เมื่อได้หมอเทวดาอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าเข้าร่วม คาดว่าอีกไม่นานหอไร้เทียมทานนี้ก็จะสามารถรวบรวมผู้มีความสามารถไว้ได้มากมายแน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2243
“รับความไว้วางใจจากผู้อื่น ต้องรักภักดีต่องานของผู้อื่น”อันจูหมิงหยิบขวดยาออกมาจากอกเสื้อ พลางเอ่ยขึ้นว่า “นี่คือยาเม็ดที่ข้าปรุงให้ฮูหยิน ทานวันละหนึ่งเม็ด หลังอาหารเย็น ในนี้มียาสามสิบเม็ด หนึ่งเดือนต่อมา ฮูหยินก็จะหายดี!”หลังจากที่หวังหยวนและคนอื่น ๆ กลับมาเมื่อวาน ก็ให้เกาเล่อนำดอกหน้าผาชันมามอบให้อันจูหมิงเขาทำได้เพียงนำดอกหน้าผาชันกลับมา ส่วนการนำมาใช้เป็นยานั้นต้องอาศัยความสามารถของอันจูหมิงอีกทั้งอันจูหมิงก็ไม่ดื่มสุราเลย เพียงคืนเดียว ยาเม็ดนี้ก็ปรุงเสร็จ!“ยังต้องกินยาอีกหรือ?”หลิ่วหรูเยียนเดินมาด้วยสีหน้าจนใจ เมื่อเห็นขวดยาอันสวยงามประณีตก็ไม่รู้สึกสนใจแม้แต่น้อยเนื่องจากนางยังมีบาดแผล ทุกวันนี้จึงต้องดื่มยามากมาย ทำให้รู้สึกเบื่อหน่ายคิดไม่ถึงเลยว่าอาการป่วยของนางยังไม่หายดี แต่ปริมาณยากลับเพิ่มขึ้น ช่างน่าเจ็บใจนัก!หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “นี่คือสิ่งที่พวกเราแลกมาด้วยชีวิต เจ้าต้องกินให้ดี ไม่เช่นนั้นทั้งข้า เกาเล่อ และเฉินอวิ่นจะเสียแรงเปล่า”“เกิดอะไรขึ้น?”หลิ่วหรูเยียนเอ่ยถามด้วยความสงสัยส่วนอันจูหมิงที่อยู่ด้านข้างโบกมือ เมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2242
หวังหยวนใช้นิ้วเคาะเบา ๆ ที่หน้าผากของตน จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นส่วนเกาเล่อยกยิ้ม แล้วเอ่ยอย่างเฉยเมยว่า “นี่ก็เป็นเรื่องง่าย หากต้องการจะได้รับฉายาไร้เทียมทานย่อมต้องไปให้ถึงจุดสูงสุดของด้านนั้นๆ ต่อให้มีผู้เชี่ยวชาญมาสองคน พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องรับไว้ทั้งหมด สู้ให้พวกเขาทั้งสองประลองฝีมือกัน ผู้ใดแข็งแกร่งกว่า ผู้อ่อนแอกว่า ย่อมรู้ได้ในพริบตา!”“ท่านผู้นำคิดเห็นเช่นไรขอรับ?”หวังหยวนตบมือ เขาจะปฏิเสธได้อย่างไร?เขาก็คิดเช่นนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือ?หากสามารถรวบรวมผู้ที่ไร้เทียมทานเหล่านี้มาอยู่เคียงข้างได้ เขาสามารถจินตนาการถึงภาพนั้นได้แล้ว!ต่อให้ภายภาคหน้าเขาจะไม่ได้เป็นเจ้าผู้ครองเมืองหลิงอีกต่อไป เพียงแค่หอไร้เทียมทานก็สามารถทำให้ผู้คนทั่วหล้ายังคงเคารพเขา และปกป้องแผ่นดินให้สงบสุขได้ด้วย!“ดื่มสุรา! ดื่มสุรา!”หวังหยวนอารมณ์ดียิ่งนัก เขายกจอกสุราขึ้น พลางโบกมือให้กับทุกคน ทุกคนจึงดื่มสุราตามเฉินอวิ่นไม่ได้ทำตัวเป็นคนนอก ในไม่ช้าก็สามารถเข้ากับทุกคนได้ดี ผู้ที่มีความสัมพันธ์อันดีที่สุดกับเขาคือไฉจวิ้นแม้ว่าไฉจวิ้นจะอายุน้อยกว่าเขามาก แต่ไฉจวิ้นมีนิสัยห้าวหาญ อีกทั้งยังไม่
