เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1189
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1190
เมื่อเกาเล่อได้ฟังเช่นนั้นก็ยิ่งประทับใจมากขึ้น!แม้ว่าเขาจะรู้มานานแล้วว่าหวังหยวนเป็นอัจฉริยะ และพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อเดินตามรอยของหวังหยวนแต่สำหรับเรื่องนี้ตอนนี้ เขายังคงคิดน้อยกว่าหวังหยวนมาก!การเคลื่อนไหวครั้งนี้น่าทึ่งมาก!ไม่เพียงแต่ทำลายตระกูลเซิ่งได้เท่านั้น แต่ยังทิ้งภัยคุกคามที่อาจเกิดขึ้นกับตระกูลไป๋ไว้ด้วย!พวกเขาได้ครอบครองหนึ่งดินแดน และคลี่คลายปัญหาเรื่องตระกูลเซิ่งได้ แต่ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ!เพราะอาณาจักรต้าอันไปรวมกับต้าเย่!จึงกลายเป็นเสี้ยนหนามใหม่ของพวกเขา!ทันใดนั้นนกพิราบสื่อสารก็มาส่งจดหมาย หลังจากที่เกาเล่ออ่านแล้วก็ยิ้ม“พี่หยวน เป็นไปอย่างที่ท่านบอกจริง ๆ สงครามจบลงแล้ว แต่เซิ่งฟางสี่ยกทัพหนึ่งแสนสองหมื่นนายมาช่วยเซิ่งตงฉยง สุดท้ายมีเพียงสี่หมื่นคนเท่านั้นที่หลบหนีไปได้!”“โดยเขตแดนที่พวกเขาหนีไปนั้นย่อมเป็นต้าเย่!”“เมื่อเป็นเช่นนี้เมืองหวงจึงล่าถอยทันที และไป๋ชิงชางก็ไม่กล้าไล่ตามเขาอีกต่อไป!”“พวกเขาต่างสูญเสียทหารม้าไปฝ่ายละสองหมื่น!”หลังจากที่เกาเล่อพูดจบ หวังหยวนก็หัวเราะ ดูเหมือนว่าอากู่ต๋าจะฉลาดมากเช่นกัน!ด้วยวิธีนี้จะทำให้พวกเข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1191
นอกจากนี้ยังมีแคว้นกู่ด้วย!ซึ่งมันคือค่ายฐานของตระกูลเซิ่ง!ในขณะนี้ไป๋ชิงชางกลับไปยังเมืองหลวง หลังจากทิ้งกองทัพไว้ข้างหลังเพื่อรายงานสถานการณ์การต่อสู้ว่าสูญเสียทหารสองหมื่นนาย!แต่เซิ่งตงฉยงไม่ได้ตายในการต่อสู้ เพราะหนีรอดไปได้!ซ้ำยังหลบหนีไปทางต้าเย่ด้วย!“หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ตระกูลเซิ่งจะไม่มีโอกาสกลับมาอีก!”“แต่... พวกเขาจะไปเข้าร่วมฝ่ายต้าเย่ เรื่องนี้... มันช่าง... น่าปวดหัวเสียจริง!”ใบหน้าของไป๋เจิ้นถังเคร่งเครียดมาก!ไป๋ชิงชางได้ฟังเช่นนั้นก็สูดหายใจเข้า ทันใดนั้นก็เกิดความคิดแปลก ๆ ขึ้นในใจ“ท่านพ่อ ท่านคิดว่า… หวังหยวนจงใจจัดการทุกอย่างให้เป็นเช่นนี้หรือเปล่าขอรับ?”ทันทีที่ได้ยินประโยคดังกล่าว ไป๋เจิ้นถังและไป๋เฟยเฟยก็ตกตะลึง!โดยเฉพาะไป๋เจิ้นถัง!เขาพึมพำกับตัวเองว่า “หากหวังหยวนคาดการณ์มานานแล้ว... เช่นนั้นการคำนวณของเขาก็... โหดเหี้ยมเกินไป!!”เขาตกตะลึง สีหน้าบ่งบอกชัดว่าทำอะไรไม่ถูก!“หวังหยวนต้องจงใจเก็บเซิ่งตงฉยงไว้ให้กับต้าเย่ เพื่อทำให้ต้าเย่เป็นฝ่ายที่เราต้องกลัวที่สุด!”“ดังนั้น... เขาจะปลอดภัยอย่างแน่นอน...”ไป๋ชิงชางพูดด้วยสีหน้าตกตะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1192
เมื่อมาถึงจุดนี้ ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดเช่นนี้อีกแล้ว!เซิ่งฟางสี่เป็นคนที่ถือได้วางได้!แม้ว่าจะประสบกับความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ แต่พวกเขาก็ไม่ได้สิ้นหวัง!อย่างน้อยก็ยังมีทหารม้าอีกสี่หมื่นนาย!ก่อนออกเดินทางมา เขายังได้เก็บทรัพย์สมบัติของตระกูลเซิ่งมาด้วยมากมาย!มีเงินก็มีโอกาสกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง!แต่เรื่องนี้อาจไม่ง่ายถึงเพียงนั้น!อย่างน้อยมันก็ยากสำหรับเซิ่งฟางสี่ในตอนนี้!“ท่านพ่อ เราควรทำอย่างไรดีขอรับ? ที่นี่คือต้าเย่ ต้าเย่อาจรู้ว่าเรายึดเมืองหนึ่งได้แล้ว หากอู๋หลิงนำกองทัพจำนวนหกหมื่นนายมาด้วยตนเอง เราก็ไม่สามารถต้านทานเขาได้!”“และหากต้าเย่และตระกูลไป๋ร่วมมือกัน เราก็จะต้องตายอย่างแน่นอน!”เซิ่งตงฉยงรีบพูดด้วยสายตาเป็นกังวลเซิ่งฟางสี่ได้ฟังเช่นนั้นก็สูดหายใจเข้าแล้วพูดว่า “สำหรับแผนการในปัจจุบัน... เกรงว่าจะต้อง... เข้าร่วมกับต้าเย่!”...ในเวลาเดียวกัน ไป๋เหยียนเฟยก็อยู่ที่ห้องนอนในวังหลวงทันใดนั้นไป๋หลิงก็เข้ามาพร้อมกับพาอู๋หลิงมาด้วย ทั้งสองมีใบหน้าเคร่งเครียด!“เกิดอะไรขึ้น?”เมื่อไป๋เหยียนเฟยเห็นอู๋หลิงมาหา หัวใจของนางก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ถ้าอู๋หลิงมาแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1193
ก็ไม่อาจต้านทานได้ตลอดอยู่ดี!เมื่ออู๋หลิงได้ฟังเช่นนั้นจึงกล่าวว่า “ฮองเฮา เราควรพิจารณาเรื่องนี้อย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ?”เขาถามเช่นนี้ก็เพื่อสอบถามไป๋เหยียนเฟยว่าจะเก็บพวกเขาไว้หรือกำจัดทิ้ง!นอกจากนี้แล้วก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีก!ไป๋เหยียนเฟยยกยิ้มแล้วกล่าวว่า “ตระกูลเซิ่งจะเจรจากับเรา บางทีจดหมายของพวกเขาอาจจะมาถึงแล้ว!”ทันทีที่ไป๋เหยียนเฟยพูดจบก็มีนางกำนัลมาที่หน้าประตู“ฮองเฮา มีจดหมายลับเพคะ”ไป๋หลิงได้ฟังเช่นนั้นจึงรีบไปหยิบจดหมายมาส่งให้ไป๋เหยียนเฟย!ไป๋เหยียนเฟยอ่านแล้วก็หัวเราะขึ้นมา“ดูสิ ตระกูลเซิ่งเลือกที่จะเข้าร่วมกับเรา”อู๋หลิงฟังแล้วจึงกล่าวว่า “ตระกูลเซิ่งมีความทะเยอทะยานมาโดยตลอด หากเราเก็บพวกเขาไว้ข้างกายจะเหมือนกับการเลี้ยงเสือไว้ข้างกายหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”ไป๋เหยียนเฟยพยักหน้า “หากเป็นยามปกติ ข้าย่อมต้องสังหารตระกูลเซิ่งให้สิ้น!”“แต่ในสถานการณ์เช่นนี้เราไม่อาจตัดพวกตระกูลเซิ่งทิ้งไปได้!”“หากไม่มีพวกตระกูลเซิ่งคอยต่อสู้กับฝ่ายเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วจะเกิดสถานการณ์แบ่งแยกแตกออกเป็นสามอาณาจักรได้อย่างไร!”“แต่ว่า... ไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวร ตระกูลเซิ่งรู้ดีว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1194
หวังหยวนยังคงรู้สึกดีกับจีหย่งมากเพราะเมื่อหลายปีก่อนในดินแดนต้าเย่ จีหย่งเป็นคนที่เป็นมิตรกับเขามากที่สุด!เขาฉลาดมาก ฉลาดเสียจนน่าทึ่ง!เด็กอายุเพียงสิบขวบแต่มีสติปัญญาชาญฉลาดเช่นนี้ น่าเสียดายที่ฮ่องเต้ซิงหลงถูกตระกูลเซิ่งวางยาพิษไปเสียก่อน ไม่เช่นนั้นจีหย่งอาจจะกลายเป็นฮ่องเต้ผู้เฉลียวฉลาดได้!“เตรียมบ้านไว้สักหลังแล้วพาพวกเขามาที่นี่”“ข้าอยากเจอพวกเขาด้วยตัวเอง”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เกาเล่อก็รีบไปจัดการในเวลานี้จีหย่ง เสียนกุ้ยเฟยและเหล่าข้ารับใช้อีกสองสามคนล้วนรู้สึกกังวล“ลูกเอ๋ย... พวก... พวกเรามาถึงเขตแดนของหวังหยวนแล้ว พวกเขาจะไม่ฆ่าเราใช่หรือไม่?”เสียนกุ้ยเฟยถามจีหย่งด้วยความกังวลจีหย่งส่ายหน้า “ท่านอาจารย์เป็นคนใจดีที่สุดที่ข้าเคยพบในโลกนี้ขอรับ”“เขา... ใจดีหรือ?”เสียนกุ้ยเฟยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าคำสองคำนี้มาได้อย่างไร!จีหย่งพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม“อืม อืม ไม่ต้องกังวลหรอกขอรับ เสด็จแม่ ท่านอาจารย์จะไม่ทำร้ายเรา”“หากอยู่ในเมืองหลิง พวกเราอาจจะได้มีชีวิตที่สงบสุขอย่างแท้จริงและอยู่ห่างไกลจากการแก่งแย่งชิงดี...”เมื่อจีหย่งพูดจบ เสียนกุ้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1195
“เชิญนั่งก่อนเถิด เสียนกุ้ยเฟย”หวังหยวนมองไปที่เสียนกุ้ยเฟยแล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม“หลังจากนี้ท่านหวังอย่าได้เรียกข้าว่าเสียนกุ้ยเฟยอีกเลย เรียกข้าว่า... พี่หญิงจือเถอะ”ลูกชายของนางไม่คิดจะต่อสู้แย่งชิงแผ่นดินอีกต่อไป แล้วตำแหน่งเสียนกุ้ยเฟยของนางจะมีประโยชน์อะไร?“ฮ่า ฮ่า ได้เลย ขอเลี้ยงฉลองเนื่องในโอกาสมาถึงของพวกเจ้า”หวังหยวนให้พวกเขานั่งลง จากนั้นทั้งสามก็เริ่มกินข้าวร่วมกันทั้งสองเพิ่งเคยกินของอร่อยเช่นนี้เป็นครั้งแรกจึงต่างก็ประหลาดใจมาก มื้อนี้เป็นมื้อที่เอร็ดอร่อยและมีความสุข“หย่งเอ๋อร์ ข้ามอบบ้านหลังนี้ให้เจ้าแล้ว ต่อไปนี้เจ้าจะมีที่อยู่แล้ว ว่าแต่เจ้ามีแผนอะไรบ้าง?”หวังหยวนถามขึ้น เมื่อจีหย่งได้ฟังเช่นนั้นก็ตอบด้วยรอยยิ้ม“เมื่อก่อนไม่มีแต่ตอนนี้มีแล้วขอรับ”หวังหยวนฟังแล้วก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วเริ่มอยากรู้“แผนอะไร?”จีหย่งตอบตามตรงว่า “ข้าอยากติดตามท่านอาจารย์... เพื่อเรียนรู้การทำธุรกิจขอรับ!”แน่นอนว่าเขาต้องมีหนทางเพื่อความอยู่รอด!เขาฉลาดถึงเพียงนี้ย่อมสามารถทำธุรกิจได้!หวังหยวนหัวเราะ “เจ้าเด็กน้อยเอ๋ย เจ้าช่างฉลาดยิ่งนัก ดี ถ้าเป็นเช่นนั้นอาจารย์ก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1196
หลังจากได้ฟังเซิ่งฟางสี่พูดเช่นนี้ ไป๋เหยียนเฟยก็หรี่ตาลงพลางยกยิ้มความจริงนางเข้าใจสิ่งที่เซิ่งฟางสี่ต้องการจะพูดอยู่แล้วในใจ! แต่นางยังคงถาม“เซิ่งฟางสี่ เจ้าบอกมาสิว่าเหตุใดข้าจึงควรให้เจ้าดำรงตำแหน่งขุนนาง หากข้าเดาไม่ผิด การสิ้นพระชนม์ของฮ่องเต้ผู้ล่วงลับมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลเซิ่งของเจ้าใช่หรือไม่?” หลังจากที่ไป๋เหยียนเฟยพูดจบ เซิ่งฟางสี่ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดต่อ“ฮองเฮา กระหม่อมเคยทำสิ่งผิดพลาดไปในอดีต แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันนี้ ตระกูลไป๋ได้เอาชนะตระกูลเซิ่งแล้วและพลังอำนาจของพวกเขาจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ!”“ฮองเฮา กระหม่อมทราบว่าท่านเกลียดชังตระกูลเซิ่ง แต่กระหม่อมต้องบอกว่าทหารสี่หมื่นนายของตระกูลเซิ่งนั้นยังคงมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อต้าเย่!”“แม้ว่าท่านจะสังหารพวกกระหม่อม ท่านจะได้ความสาแก่ใจ แต่ตระกูลไป๋ย่อมมีความสุขมากกว่าอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?”เซิ่งฟางสี่รีบอธิบายทันควัน แต่ไป๋เหยียนเฟยไม่ตอบสนอง เพราะนางย่อมเข้าใจเรื่องนี้ดี!“ฮองเฮา มาร่วมพลังกันเถิดพ่ะย่ะค่ะ ตระกูลเซิ่งยินดีที่จะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อช่วยท่านปกป้องต้าเย่ และเป็นไปไม่ได้เลยที่จะต่อสู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1197
มีอู๋หลิงคอยปกป้องเมืองหลวงจึงมั่นใจได้อย่างเต็มที่ว่าจะสามารถควบคุมสถานการณ์ได้!ยิ่งไปกว่านั้นคือต้าเย่มีทหารชั้นยอดถึงแปดหมื่นนาย!ทหารของเขามีเพียงสี่หมื่นนาย แล้วจะก่อความไม่สงบได้อย่างไร!เซิ่งฟางสี่ย่อมเข้าใจประเด็นนี้ดี เขาฉลาดมากที่พูดตรงใจนาง!ในเวลานี้ไป๋เหยียนเฟยกล่าวว่า “เซิ่งฟางสี่ นั่นจะไม่ทำให้เจ้าต้องลำบากใช่หรือไม่?”เซิ่งฟางสี่รีบตอบว่า “ไม่ ไม่ลำบากเลยพ่ะย่ะค่ะ ถือว่าเป็นเกียรติของกระหม่อมยิ่ง!”ไป๋เหยียนเฟยได้ฟังเช่นนี้ก็เข้าใจ จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า “เซิ่งฟางสี่ ข้าเข้าใจดีว่าเจ้าต้องการจะสื่ออะไร!”“คำขอของเจ้า ข้าตอบตกลง ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป เซิ่งตงฉยงจะเป็นขุนพลใหญ่แห่งชายแดน!”“ส่วนเจ้า... ข้ายังคิดไม่ออกว่าจะให้ตำแหน่งอะไรดี แต่ข้าจะให้คำตอบเจ้าทีหลัง”เซิ่งฟางสี่สูดหายใจเข้าลึก แม้สีหน้าจะดูไม่ดีนักแต่ก็ทำได้เพียงอดทน!“น้อมรับพระบัญชา!”ไป๋เหยียนเฟยก็มองออกว่าเซิ่งฟางสี่ไม่พอใจจึงพูดว่า“เซิ่งฟางสี่ ข้าสัญญากับเจ้าว่าตราบใดที่ตระกูลเซิ่งของเจ้าช่วยข้าครองแผ่นดินและกำจัดตระกูลไป๋ ในภายภาคหน้า ตระกูลเซิ่งของเจ้าจะรุ่งเรืองและมั่งคั่งไม่มีที่ส
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1866
นอกจากฝีมือของหวังหยวนจะจัดว่ายอดเยี่ยมแล้วยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสักครู่นี้นางยังบังเอิญเห็นปืนคาบศิลาที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของหวังหยวน นางจึงรู้ตัวตนของหวังหยวนแล้วทันใดนั้นแม่นางหรูเยียนก็ยกยิ้มจาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “หากข้าเดาไม่ผิด ท่านคงเป็นหวังหยวนผู้มีชื่อเสียงโด่งดังใช่หรือไม่?”“เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไร?” หวังหยวนตกตะลึง“คนมีชื่อเสียงเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้จักได้อย่างไร?” แม่นางหรูเยียนกอดอกและกล่าวช้า ๆ ว่า “จากอาวุธลับในแขนเสื้อของท่าน ก็สามารถบอกตัวตนของท่านได้แล้ว”“ดังนั้น…” หวังหยวนจงใจลากเสียงยาว “เจ้าเป็นคนของอาณาจักรต้าเป่ยใช่หรือไม่? หรือว่าอาณาจักรต้าเย่ ไม่ก็คนเมืองหวงใช่หรือเปล่า?”ในปัจจุบัน แผ่นดินของดินแดนทั้งเก้าถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน เขาครอบครองส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกสามส่วนถูกครอบครองโดยอีกสามคนแม้ว่าจะยังไม่รบกันในตอนนี้ แต่ก็ต้องมีสงครามเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นแต่คนที่สามารถจดจำอาวุธลับในมือเขาได้ก็มีไม่มาก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าแม่นางหรูเยียนต้องมีความเกี่ยวข้องกับหนึ่งในกองกำลังเหล่านี้ จึงสามารถจำต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1865
หวังหยวนที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักฝีเท้าทันที แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เฉินเทียนอับอาย ในสายตาของหวังหยวนนั้น ชายคนนี้ก็เป็นเพียงชายเจ้าสำราญคนหนึ่งที่ประพฤติตนไร้สาระ จึงไม่สมควรได้รับการใส่ใจทว่าเหตุผลที่เขาก้าวออกไปนั้น ไม่ใช่เพราะหันหลังให้ความทุกข์ยาก แต่เป็นเพราะเชื่อมั่นว่าแม่นางหรูเยียนจะสามารถจัดการเรื่องราวเหล่านี้ได้ด้วยฝีมือของแม่นางหรูเยียน เพียงแค่นายน้อยขี้เมาคนหนึ่งจะมีความหมายอะไร? แต่เฉินเทียนกลับกล้าเอ่ยวาจาท้าทายเขาต่อหน้า ซ้ำยังใช้คำหยาบคายอย่างยิ่ง หวังหยวนจึงไม่อาจปล่อยวางได้! ไม่เช่นนั้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ทันใดนั้น หวังหยวนก็หันมาถีบเข้าที่อกของเฉินเทียนอย่างแรง! ในวินาทีต่อมา ร่างของเฉินเทียนก็กระเด็นไปหลายวาเหมือนลูกบอล ก่อนจะหยุดลง... เลือดไหลทะลักออกมาจากจมูก!ดูสภาพแล้วน่าเวทนาเหลือเกิน! แม่นางหรูเยียนที่อยู่ข้าง ๆ ยกมือปิดปากหัวเราะเบา ๆหวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ และพูดอย่างใจเย็นว่า “งาช้างไม่งอกออกจากปากสุนัข!” “มอบโอกาสให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เห็นคุณค่า ยังกล้าพูดจาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าอีก สมควรตายนัก!”ด้วยเหตุใดไม่ทราบ แม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1864
“ได้! ข้ายินยอม!”แม่นางหรูเยียนจำต้องยอมจำนนดังที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ นางยังคงมีจุดประสงค์ของตนเอง จึงไม่สามารถยอมแพ้ในสถานการณ์นี้ได้ ส่วนเรื่องความแค้นกับหวังหยวน ภายหลังค่อยแก้แค้นภายหลังยังไม่สาย…“ถูกต้อง”เมื่อแม่นางหรูเยียนตอบตกลง หวังหยวนจึงลุกขึ้นยิ้ม แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริง ๆ”“ข้ากับแม่นางหรูเยียนเป็นเพื่อนที่ไม่ได้พบกันมานานหลายปี ครั้งนี้ข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเรื่องบางอย่างกับนาง”“หากเราจะทำอะไรกันจริง เราจะนั่งห่างกันถึงเพียงนี้หรือ?”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มผู้คนต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา คำพูดนี้ยังไม่ค่อยมีความน่าเชื่อถือนักหวังหยวนเหลือบมอง และกล่าวอีกครั้ง “ทุกคน! คงไม่รู้ว่าข้าแต่งงานแล้วใช่หรือไม่?”“ภรรยาของข้ารอข้าอยู่ที่บ้าน และนางก็รู้จักแม่นางหรูเยียน นางจึงให้ข้ามาพบกับนาง”“ทุกท่านดูข้าสิ ข้าดูเหมือนคนเจ้าชู้หรือ?”ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือของคนจากหอชิงสุ่ย ฝูงชนจึงค่อย ๆ แยกย้ายสลายตัวกันไป ไม่มีใครอยู่ต่อมีเพียงคนเดียวที่ยังไม่จากไปไหน นั่นคือเฉินเทียนขี้เมาสีหน้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1863
แม่นางหรูเยียนเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของที่นี่ เหล่าบุรุษมากมายต่างมาเยือนที่นี่เพราะนาง แต่บัดนี้เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้นแล้ว ผู้คนมากมายต่างมารวมตัวกันนอกประตู ต่างพากันกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างไม่ขาดสาย“นึกไม่ถึงเลยว่าแม่นางหรูเยียนแสร้งทำเป็นสูงส่งเป็นเปลือกนอก แต่เบื้องหลังกลับเป็นเช่นนี้!”“ข้าก็พอจะเข้าใจ คนเราล้วนมีด้านมืด นางจะมาทำเป็นสูงส่งได้อย่างไร?”“นางแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ผุดผ่อง!”ทันใดนั้นความคิดของทุกคนที่มีต่อแม่นางหรูเยียนก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากหลายคนบ่นว่าเงินที่เสียไปก่อนหน้านี้ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ! หากรู้ว่านางเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเขาจะมาที่นี่เพื่ออะไร? เสียเงินทองมากมายไปกับการฟังเพลง มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!สีหน้าของแม่นางหรูเยียนเปลี่ยนไป นางรีบหยิบผ้าไหมขึ้นมาปิดบังใบหน้า แล้วชี้ไปที่หวังหยวนพลางกล่าวว่า “เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านคิด!”“บุรุษผู้นี้เป็นเพียงคนเจ้าชู้! ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาบุกเข้ามาในห้องได้อย่างไร!”“ทุกท่านเข้าใจผิดแล้ว!”ทุกคนต่างหัวเราะเยาะในกลุ่มคนมีเสียงหนึ่งกล่าวขึ้น “แม่นางหรูเยียน เจ้าคิดว่าพวกข้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
