LOGINShare
บทที่ 1150
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1151
เมื่อคิดว่าลูกชายของเขาจะค่อย ๆ เติบโตขึ้น หวังหยวนจึงคิดที่จะทำผลิตภัณฑ์สำหรับเด็กด้วยเพื่อให้เด็กทุกคนในแผ่นดินนี้เติบโตได้แข็งแรงสมวัยในอนาคต!สิ่งแรกที่เขาคิดจะผลิตย่อมเป็นผ้าอ้อมเด็ก!สิ่งนี้เหมือนกับพวกโซฟี เพียงแต่เป็นผ้าอ้อมแบบกางเกงที่ขยายขนาดขึ้นเท่านั้น!อย่างที่สองคือสบู่เด็ก!ต้องสกัดมาจากพืชบริสุทธิ์ และจะต้องแปรรูปอย่างพิถีพิถันในทุกขั้นตอน!ด้วยเหตุนี้หวังหยวนจึงเริ่มลงมือทำ!เขาใช้เวลาทั้งวันอยู่ในโรงงานแห่งนี้!ในอีกด้านหนึ่ง เซิ่งตงฉยงกำลังคิดถึงวิธีหว่านความขัดแย้งระหว่างหวังหยวนและตระกูลไป๋หลังจากครุ่นคิดมานานเขาก็มีวิธีแล้ว!อย่างเดียวเกี่ยวกับหวังหยวนที่เขาสามารถเข้าไปยุ่งได้ในตอนนี้ คือเส้นทางการค้า!รวมไปถึงกลุ่มโจรที่หวังหยวนควบคุมที่เขาไม่สามารถควบคุมทุกคนอย่างทั่วถึงได้!เพราะเขามีคนจำนวนจำกัดในอาณาจักรต้าเป่ย!คนเหล่านี้ยังคงเป็นตัวหมากรุกที่ซุ่มซ่อนมานาน!“ดังนั้นเรามาเริ่มกันที่เส้นทางการค้ากันเถอะ!”เซิ่งตงฉยงเรียกคนสนิทของเขาสองคนมาทันที!“เจ้าสองคน ไปที่อาณาจักรต้าเป่ย รวบรวมกองกำลังของเรา แต่งตัวเป็นโจรแล้วปล้นพ่อค้าที่ผ่านไปมา จำไว้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1152
บนถนนสายหลักของเมืองหยางมีกองคาราวานกลุ่มหนึ่งขับเกวียนบรรทุกผ้าไปข้างหน้าช้า ๆสีหน้าของคนที่เดินนำเต็มไปด้วยรอยยิ้มขณะพูดกับผู้คนรอบกายอย่างร่าเริง “ฮ่าฮ่า ถนนสายหลักในเมืองหยางสายนี้เรียบร้อยดีจริง ๆ!”“ใช่ ข้าจำได้ว่าเมื่อก่อนถนนสายนี้วุ่นวายมาก มีโจรอยู่ทุกหนทุกแห่งที่อยากจะกระโดดออกมาขโมยของและปล้นทรัพย์ ตอนนี้เราทุกคนมาถึงจุดที่ทุกอย่างราบรื่นได้แล้ว!”“ดูเหมือนว่าตอนนี้พวกโจรจะกลับใจแล้ว ไม่เพียงแต่พวกเขาจะหยุดปล้นเท่านั้น แต่ยังช่วยพาเราไปส่งถึงที่หมายด้วย!”แต่ชายที่สวมผ้าไหมแพรมีสีหน้าไม่พอใจขณะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ข้าไม่คิดว่ามันจะดีตรงไหนเลย แม้ว่าพวกเขาจะพาเราไปส่งก็จริง แต่เรายังต้องจ่ายเงินจำนวนหนึ่งให้พวกเขา!”ชายที่สวมจี้หยกหัวเราะเบา ๆ ก่อนโบกมือแล้วพูดว่า “ฮ่าฮ่า เป็นเช่นนี้ก็ดีมากแล้ว เงินที่พวกเขาต้องการก็ไม่ได้มากมายนัก เราสูญเสียเงินเพียงเล็กน้อย แต่หลีกเลี่ยงหายนะได้ก็ถือเป็นบุญของเราแล้ว!”“หากเราไม่ให้เงินจำนวนนี้แก่พวกเขา แล้วหากพวกเขาโกรธและปล้นทรัพย์ของเราทั้งหมด ความสูญเสียของเราจะไม่หนักหนาไปกว่านี้หรอกหรือ?”เมื่อชายในชุดผ้าไหมแพรได้ยินดังนั้นก็อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1153
เมื่อครู่นี้พวกเขาเพิ่งยกย่องว่าโจรบนถนนสายนี้ล้วนเป็นคนมีคุณภาพแล้ว จะไม่ปล้นสินค้าตามใจชอบ แต่จะปกป้องความปลอดภัยของพวกเขาด้วยแต่ตอนนี้โจรกลุ่มนี้กลับกระโดดออกมาตะโกนว่าจะปล้น นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกันแน่!ชายในชุดผ้าไหมแพรพยายามควบคุมสติอย่างหนัก สายตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล แต่เขาก็ยังพยายามฝืนยิ้มขณะเจรจากับพวกโจรอย่างเต็มที่ “พี่ใหญ่ทุกคน ข้ารู้ว่าพวกท่านต้องการอะไร มาเลยท่านทั้งหลาย ข้าจะให้เกียรติพวกท่าน!”ชายสวมชุดผ้าไหมแพรหยิบถุงเงินออกมายื่นให้โจรทันใดนั้นใบหน้าของโจรก็กลายเป็นดุร้ายมาก เขาปัดถุงเงินออกจากมือของชายสวมชุดผ้าไหมแพร แล้วชี้หน้าด่าทอเสียงดัง “เจ้าคิดว่าข้าเป็นแค่ขอทานหรือ ข้าต้องการสินค้าของพวกเจ้า!”เมื่อชายในชุดผ้าไหมแพรได้ยินดังนั้นก็ตื่นตระหนกทันทีเขารีบอธิบายทันที “ท่านทั้งหลาย พวกข้า... พวกข้าทุกคนไม่ได้ขัดขืนไม่ใช่หรือ ข้าจะให้เงินท่าน ท่านก็ต้องไม่ปล้นพวกเรา และปล่อยพวกเราไป!”“เหลวไหล ใครบอกว่าเห็นด้วยกับพวกเจ้า รีบขนสินค้ามาวางให้ข้า ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าหยาบคายกับพวกเจ้า!”หลังจากพูดจบ กลุ่มโจรก็เข้ามารุมล้อมแบ่งสินค้าในเกวียนกัน!หลา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1154
ในไม่ช้าชายสวมจี้หยกและชายสวมชุดผ้าไหมแพรก็มาถึงหน้าศาลาว่าการ ด้วยเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยฝุ่นทั้งสองคนตีกลองร้องทุกข์ จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็พาพวกเขาเข้าไปในศาลาว่าการเพื่อรายงานต่อเจ้าหน้าที่“ท่านผู้พิพากษา โปรดให้ความเป็นธรรมด้วยขอรับ ข้าน้อยกำลังคุ้มกันสินค้าไปตามถนนสายหลัก ตอนแรกก็เดินทางราบรื่นดี แต่จู่ ๆ กลุ่มโจรที่สวมชุดดำก็กระโดดออกมา!”“หลังจากที่พวกเขาทุบตีพวกข้าน้อยแล้วก็ขโมยสินค้าไปจนหมด แล้วจากไปด้วยท่าทีหยิ่งผยองยิ่งนักขอรับ!”ชายสวมจี้หยกและชายสวมชุดผ้าไหมแพรทรุดตัวลงกับพื้นพลางร้องไห้ ขณะรายงานพฤติกรรมเลวร้ายของพวกโจรเมื่อผู้พิพากษาได้ฟังดังนั้นก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันทีสินค้าถูกโจรขโมยไปหรือ?นี่ไม่น่าจะเป็นไปได้ พวกโจรตามท้องถนนหยุดทำเรื่องเช่นนี้มานานแล้ว พวกเขาไม่มีเหตุผลที่จะทำเช่นนี้ เพราะมันไม่มีประโยชน์กับพวกเขาเลย!ผู้พิพากษาครุ่นคิดเรื่องนี้แล้วก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็ค่อย ๆ ถาม “พวกเจ้าสองคนมีรายละเอียดใดที่ยังไม่ได้อธิบายให้พวกข้าฟังหรือไม่?”“มีขอรับ!”ชายสวมจี้หยกรีบคำนับแล้วพูดอย่างกระตือรือร้น “หลังจากที่เรา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1155
ผู้พิพากษามณฑลโบกมือสั่งลูกน้องรินชาให้พวกเขา แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “วันนี้ข้าเพิ่งได้รับรายงานจากประชาชนมาว่าพวกเขาถูกปล้นขณะกำลังขนส่งสินค้าบนถนนสายหลัก”“ปล้นหรือ?”หัวหน้าโจรเกือบสำลักน้ำลายตัวเองโดยยังไม่ทันได้จิบชาเขารีบโบกมือแล้วอธิบายด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย “เป็นไปไม่ได้หรอกท่านผู้พิพากษา พวกข้าได้วางมือมาตั้งนานแล้ว จึงไม่ได้ทำการปล้นมานานมากแล้ว! ““ใช่แล้วท่านผู้พิพากษา มันเป็นความเข้าใจผิด ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความเข้าใจผิด ท่านเข้าใจหรือเปล่าขอรับ?”สายตาของผู้พิพากษาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ขณะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “เช่นนั้นเป็นฝีมือของใครกัน คนเหล่านั้นไม่ได้โกหก พวกเขาถูกปล้นจริง ๆ เนื้อตัวสกปรกไปหมดและสภาพแย่มาก”ผู้พิพากษาจ้องมองไปยังหัวหน้าโจรคนหนึ่งแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกเจ้าไม่ได้ดูแลกวดขันลูกน้องดีพอ พวกเขาจึงออกไปปล้นเพื่อทำกำไรด้วยตนเอง?” เมื่อทุกคนได้ฟังดังนั้นก็ส่ายหน้าอย่างกังวลทันทีสายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวลขณะรีบอธิบายทันที “ท่านผู้พิพากษา เราไม่ทำเรื่องผิดศีลธรรมอีกต่อไป เรามีกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดและจะไม่ปล้นผู้อื่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1156
“เพราะบางทีพวกเขาอาจจะแค่จำนนเมื่ออยู่ต่อหน้าเรา แต่แอบจัดกำลังคนอยู่เบื้องหลัง เพื่อแอบซ่องสุมทำการอะไรสักอย่างก็เป็นได้ขอรับ”“หรือบางทีลูกน้องบางคนอาจไม่ซื่อสัตย์จึงแอบทำเรื่องชั่วร้ายบางอย่างอยู่ ซึ่งในฐานะลูกพี่โจรนั้นก็ไม่ง่ายเลยที่จะล่วงรู้”“ท่านผู้พิพากษา ข้าคิดว่าเรายังไม่สามารถฟังเรื่องราวของพวกเขาแล้วเชื่อได้ในตอนนี้ เรายังคงต้องตรวจสอบอย่างรอบคอบเพื่อค้นหาความจริงขอรับ”“อืม สิ่งที่เจ้าพูดนั้นสมเหตุสมผล”สีหน้าของผู้พิพากษาเคร่งขรึมมาก เขาขมวดคิ้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าสามารถส่งคนไปเพิ่มอีกสองสามคนเพื่อแอบจับตาดูพวกเขาไว้”“เมื่อพวกเขามีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ไม่ดี จะต้องรีบหยุดพวกเขาทันทีแล้วแจ้งข้า เราต้องแก้ไขเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด เข้าใจหรือไม่?”“ขอรับ ท่านผู้พิพากษา ข้าจะจัดกำลังคนไปจัดการเรื่องนี้บัดเดี๋ยวนี้เลยขอรับ!”ที่ปรึกษาพยักหน้า สีหน้าของเขากลายเป็นจริงจังทันที เขาทำความเคารพผู้พิพากษา จากนั้นจึงออกไปทำงานทันทีในไม่ช้าคนที่ที่ปรึกษาส่งมาก็เริ่มดำเนินการครั้งนี้มีผู้รับผิดชอบไม่มากนัก มีทั้งหมดสิบกลุ่ม แต่ละกลุ่มมีเจ้าหน้าท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1157
สรุปได้ว่าเรื่องนี้ต้องรายงานต่อราชสำนักเท่านั้น เพราะหมดหนทางแล้ว!เช้าวันรุ่งขึ้นในราชสำนักยามเช้าไป๋เจิ้นถังสวมชุดราชสำนักนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร เขามองขุนนางที่ทำความเคารพเขา จากนั้นโบกมือพูดว่า “เหล่าขุนนางทั้งหลาย วันนี้มีอะไรจะรายงานหรือไม่?”ผู้พูดคนแรกคือขุนนางชั้นผู้ใหญ่จางที่มีสีหน้าจริงจังมาก เขารีบก้าวมาข้างหน้าเพื่อรายงาน “ฝ่าบาท จู่ ๆ ก็มีโจรจำนวนมากปรากฏตัวขึ้นในสถานที่ต่าง ๆ เพื่อปล้นเส้นทางการค้าพ่ะย่ะค่ะ!”“หลังจากที่ศาลาว่าการเรียนรู้ทราบเรื่องนี้ จึงเริ่มการสอบสวนทันที แต่ไม่พบอะไรเลย สิ่งที่แปลกก็คือเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นทั่วอาณาจักรต้าเป่ยพ่ะย่ะค่ะ!”“อะไรนะ มีคดีเช่นนี้เกิดขึ้นด้วยหรือ?”สีหน้าของไป๋เจิ้นถังเคร่งขรึมมาก เขาขมวดคิ้วพูดว่า “ผลกระทบของเรื่องนี้เลวร้ายยิ่งนัก”“ไป๋ชิงชาง”“พ่ะย่ะค่ะ!”ไป๋เจิ้นถังอธิบายด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “เรื่องนี้จะยกให้เป็นหน้าที่ของเจ้าในการสอบสวน เราจะต้องค้นหาความจริงของเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด เพื่อหยุดเหตุการณ์ไม่ให้เกิดขึ้นต่อไป และให้คำอธิบายแก่ประชาชน”“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท!”ไป๋ชิงชางเตรียมสอบสวนทันทีหลังจากได้รับคำสั่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1158
“พี่ใหญ่ เหตุใดท่านจึงหยุดข้าล่ะ ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่จะจับพวกมันให้หมด!”ไป๋เฟยเฟยขมวดคิ้วมองไป๋ชิงชาง ไม่เข้าใจว่าเขากำลังจะทำอะไรสีหน้าของไป๋ชิงชางยังคงเคร่งขรึมอย่างยิ่ง เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกชัดเจน “เจ้าอย่าเพิ่งพูด ดูให้ดีก่อน”ไป๋เฟยเฟยนั่งยอง ๆ ด้วยความสงสัย และมองเหตุการณ์ลงมาจากภูเขาอย่างสงสัยแล้วได้เห็นว่าหลังจากกลุ่มโจรปล้นขบวนบรรทุกไม้แล้วก็ไม่ได้มองขบวนของหวังหยวนเลย แต่กลับขนของที่พวกเขาเพิ่งได้มาจากไปจากที่นี่ด้วยความหยิ่งผยอง!ไป๋เฟยเฟยสะดุ้งทันทีเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้!นางถามด้วยความไม่เชื่อ “นี่... นี่มันเกิดอะไรขึ้น เหตุใดพวกเขาไม่ปล้นขบวนของหวังหยวนล่ะ?”“นั่นแหละที่ข้าสับสน”ไป๋ชิงชางขมวดคิ้วพูด “ต้องจับคนเหล่านั้นก่อน!”ไป๋เฟยเฟยและไป๋ชิงชางผุดลุกขึ้นทันที แล้วไล่ล่าพวกโจรไปทางที่เพิ่งหนีไป!เดิมทีพวกเขาต้องการติดตามโจรกลุ่มนี้เพื่อดูว่ากำลังจะไปที่ไหน แต่คนกลุ่มนี้กลับระมัดระวังมาก เมื่อรู้ตัวว่าถูกสะกดรอยตาม พวกเขาก็ทิ้งของในมือแล้ววิ่งหนีแตกกลุ่มกันไปอย่างบ้าคลั่งทันที!“หยุดนะ!”ไป๋เฟยเฟยและไป๋ชิงชางวิ่งไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็เตะโจรคน
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
