เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1075
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1076
ในถิ่นทุรกันดารแห่งหนึ่ง เซิ่งตงฉยงนำทัพทหารพ่ายศึกนับพันคนหนีไปตามทางอย่างบ้าคลั่งเซิ่งตงฉยงขี่ม้านำขบวนหักร้างถางพง ในขณะที่กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็รีบติดตามมาอย่างรวดเร็วรองขุนพลที่อยู่ข้างกายเซิ่งตงฉยงมีสีหน้าจริงจัง ขณะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “คุณชาย ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดีขอรับ ตอนนี้เราควรไปที่ใด?”ใบหน้าของเซิ่งตงฉยงเต็มไปด้วยฝุ่นดินสกปรก ไม่เหลือเค้าความหยิ่งทะนงดังเดิมเขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ พื้นที่รกร้างว่างเปล่า หลังจากลังเลอยู่นาน เขาก็เลือกเส้นทางหนึ่ง“ไปทางนี้!”คนกลุ่มหนึ่งที่ติดตามเซิ่งตงฉยงรีบเดินทางไปตามทางข้างหน้านั้นอย่างรวดเร็ว รองขุนพลที่อยู่ข้างเขาลังเล และอดไม่ได้ที่จะถามเซิ่งตงฉยงด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “คุณชาย ตอนนี้พวกเราหมดหวังแล้ว ควรทำอย่างไร…”เมื่อได้ฟังเช่นนี้ ตอนนี้สีหน้าของเซิ่งตงฉยงกลับกลายเป็นจริงจังมากสายตาของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด หลังจากลังเลสักพัก เขาก็พูดว่า “บางทีเราน่าจะต้องเผยไพ่ตายของเราแล้ว”รองขุนพลฟังแล้วก็อดตกใจไม่ได้สายตาของเขาเต็มไปด้วยความลังเล ขณะถามอย่างประหม่า “คุณชาย ท่านคิดว่าสิ่งที่หวังหยวนพูดเป็นเรื่องจริงหรือ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1077
ราวกับคิดว่าเนื้อกระต่ายนั้นคือหวังหยวน!เมื่อรองขุนพลที่อยู่ข้างเขาเห็นว่าในที่สุดเซิ่งตงฉยงก็ยอมกินอาหารแล้ว ใบหน้าของเขาจึงดีใจทันที จากนั้นเขาก็เริ่มกินด้วยเช่นกันเป็นเวลาหลายวันแล้วที่พวกเขาอยู่ในสภาพตึงเครียดหนักหน่วง และในที่สุดพวกเขาก็มีเวลาพักผ่อน รองขุนพลจึงนึกอยากจะยึดเวลานี้ให้นานขึ้น เพื่อพักผ่อนให้เต็มที่แต่ทันใดนั้น เซิ่งตงฉยงก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบดังมาจากระยะไกลสีหน้าของเซิ่งตงฉยงกลายเป็นจริงจังมาก สายตาดุดันจ้องมองไปในระยะไกลอย่างจริงจังเขาส่งสัญญาณให้คนที่อยู่ข้างหลังเขาเงียบ ขณะมองไปในระยะไกลด้วยสายตาเคร่งขรึม หลายคนมายืนอยู่ข้างเซิ่งตงฉยงพลางมองไปยังทุ่งหญ้าในระยะไกลอย่างระมัดระวัง พวกเขามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่ในหญ้าหนาทึบนั้นเสมอเซิ่งตงฉยงเหงื่อออกโซมกายขณะหายใจแรง สีหน้าของเขาจริงจังเป็นพิเศษ เขาหยิบธนูและลูกธนูในมือขึ้นมาเล็งไปที่พงหญ้าในระยะไกลแต่ทันใดนั้นเสียงย่ำหญ้าแห้งดังกรอบแกรบก็เริ่มดังขึ้น!ทหารสวมชุดเกราะกลุ่มหนึ่งรีบกระโจนออกมาจากกองหญ้าผู้นำคืออู๋หลิงนั่นเอง!เมื่อเซิ่งตงฉยงเห็นอู๋หลิงก็มีสีหน้าเคร่งเครียดมาก นัยน์ตาของเขาเต็มไปด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1078
เมื่อเสียงสั่งการของอู๋หลิงดังขึ้น พลหน้าไม้ก็เข้าประจำตำแหน่งทันที!ทันใดนั้น คันธนูและลูกธนูก็ทะยานออกไปทั่วท้องฟ้า มุ่งเป้าไปที่ฝ่ายเซิ่งตงฉยง!ใบหน้าของเซิ่งตงฉยงตื่นตระหนก!พวกเขาทำได้เพียงพยายามต้านทานอย่างสุดกำลังเท่านั้น มีกำลังพลอยู่หนึ่งพันคน และเพิ่งประสบกับการต่อสู้อันหนักหน่วงมาด้วย ทั้งยังเดินทางมาแล้วทั้งวัน ผลก็คือเมื่อถูกอู๋หลิงซุ่มโจมตีตอนนี้ จึงเป็นเรื่องยากที่จะต้านทาน!เซิ่งตงฉยงเจ็บปวดมาก เมื่อเขาเห็นว่าคนของเขานับพันคนถูกฆ่าตายหรือได้รับบาดเจ็บทันที!เขาต้องการหลบหนี แต่มันยากมากในเวลานี้ ทั่วบริเวณถูกรายล้อมไปด้วยข้าศึกนับหมื่น จึงไม่มีทางที่จะหลบหนีได้!เมื่ออู๋หลิงเห็นดังนั้น จึงโบกมืออีกครั้ง เหล่าทหารนับหมื่นจึงรีบรุดไปข้างหน้านี่เป็นการสังหารหมู่ฝ่ายเดียว คนของเซิ่งตงฉยงถูกสังหารจนราบคาบภายในเวลาเพียงสิบนาที มีคนเหลืออยู่เพียงไม่กี่สิบคนเท่านั้น!เมื่ออู๋หลิงโบกมือทุกคนก็เข้าไปล้อมรอบอีกฝ่ายไว้“เซิ่งตงฉยง ยอมแพ้เสีย เจ้าหมดทางหนีแล้ว”ในสถานการณ์เช่นนี้ไม่มีทางหนีรอดไปได้ ถ้าสู้ก็มีทางเดียวคือต้องตาย!“อู๋หลิง ตอนนี้ข้าอยากจะถามเจ้าอย่างหนึ่ง เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1079
อู๋หลิงส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แต่ข้ามักจะรู้สึกว่าเซิ่งตงฉยงมีบางอย่างผิดปกติ”“ผิดปกติหรือขอรับ?”รองขุนพลคนสนิทสับสนมาก ไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไร“ใช่ เขา... ดูสงบมากเกินไป”อู๋หลิงตอบ รองขุนพลได้ฟังคำตอบแล้วกลับยกยิ้ม“ท่านขุนพล ข้าคิดว่าท่านคงคิดมากไปแล้วขอรับ ตอนนี้เขาเป็นหมูในอวยแล้วย่อมต้องสงบเสงี่ยม หรือพูดอีกอย่างก็คือ อาจจะกำลังหดหู่จนจิตตกไปแล้วก็ได้ขอรับ”“เพราะฝ่ายเราจะยึดแคว้นกู่ได้อย่างแน่นอน ตอนนี้เขาคงไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากสิ้นหวัง”รองขุนพลไม่ได้คิดมากเรื่องนี้ เพราะสถานการณ์มาถึงจุดนี้แล้วจะเกิดปัญหาได้อย่างไร?ในสายตาของเขาเซิ่งตงฉยง เขาต้องรู้สึกว่าฝ่ายเขาเพลี่ยงพล้ำแล้ว ไม่มีทางคิดหนีได้อีกแต่อู๋หลิงกลับปฏิเสธ!“แม้ว่าข้ากับเซิ่งตงฉยงจะไม่ได้เจอกันบ่อยนัก แต่ข้าก็ยังรู้จักเขาดี เขาไม่ใช่คนยอมแพ้โดยง่าย!”“แต่เขากลับสงบเกินไป ข้ารู้สึกอยู่เสมอว่ากำลังจะมีเรื่องร้ายบางอย่างเกิดขึ้น!”หลังจากที่อู๋หลิงพูดเช่นนั้น เขาก็พูดอีกครั้ง “จงระมัดระวังตลอดทาง อย่าปล่อยให้มีช่องโหว่”ในเวลาเดียวกัน ไป๋เจิ้นถังจัดขบวนทัพนอกประตูเมือง และถ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1080
ไป๋เจิ้นถังมีความศรัทธาอู๋หลิงมาก!หมื่นคนต่อพันคนยังชนะได้ เขาต้องสามารถจับเซิ่งตงฉยงได้แน่นอน!เขาจึงคิดว่าเซิ่งตงฉยงไม่มีทางหนีรอดไปได้แน่นอน!ไป๋เฟยเฟยกหรี่ตาลง นางเห็นด้วยกับความคิดของพ่อ!อู๋หลิงเติบโตเคียงข้างอู๋มู่มาตั้งแต่ครั้งเยาว์วัย ไม่เพียงแต่เขาจะได้รับอิทธิพลจากทุกสิ่งที่เขาเห็นและได้ยินจากพ่อเท่านั้น แต่เขายังเคยทำศึกด้วยตัวเองมานับไม่ถ้วน!เขามีพรสวรรค์ด้านสงครามที่หายาก!การจับเซิ่งตงฉยงจึงน่าจะเป็นเรื่องง่าย!เมื่อคิดเช่นนี้สองพ่อลูกก็รู้สึกโล่งใจอย่างยิ่งขณะเดียวกัน หลังจากที่เซิ่งฟางสี่กลับถึงบ้าน เซิ่งตงหยวนกับน้องชายก็รู้สึกกังวลมาก“ท่านพ่อ พี่ใหญ่พ่ายแพ้แล้วจริงหรือขอรับ?”เซิ่งฟางสี่สูดหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยสายตาเย็นชา“แม้ว่าพ่อจะไม่รู้ว่าฉยงเอ๋อร์พ่ายแพ้ได้อย่างไร แต่ดูจากสถานการณ์ปัจจุบัน หากไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้ว!”เมื่อสองพี่น้องได้ฟังเช่นนี้ก็หน้าเสียทันที!“นี่... นี่เราควรทำอย่างไรดีขอรับท่านพ่อ มีคนจากฝ่ายต้าเย่อย่างอู๋หลิงอยู่ข้างนอก ถ้าพี่ใหญ่กลับมาไม่ได้ พวกเรา... จะไม่ตกอยู่ในหายนะหรือขอรับ?”มีทหารอย่างน้อยแปดหมื่นนายล้อมอยู่ข้างนอก แม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1081
อู๋หลิงตะคอกอย่างเย็นชา ความอึดอัดในใจของเขาทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ!“อู๋หลิง ในชีวิตเจ้ายังไม่เคยพ่ายแพ้ คราวนี้เจ้าจะไม่เพียงแค่พ่ายแพ้เท่านั้น แต่เจ้ายังจะต้องตายด้วยน้ำมือของข้าอีกด้วย!”“ตอนนี้ข้าให้โอกาสเจ้าฆ่าข้า ไม่เช่นนั้นจะไม่มีใครล้างแค้นให้เจ้า”เซิ่งตงฉยงพูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งทำให้ใบหน้าของอู๋หลิงเคร่งเครียดมากกว่าเดิม“เซิ่งตงฉยง เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าเจ้ากำลังพูดอะไรออกมา?”“เจ้าอยากจะเอาชนะข้าหรือ? ตอนนี้เจ้าเป็นนักโทษของข้าแล้ว แล้วเจ้าจะเอาชนะข้าได้อย่างไร?”แม้ว่าอู๋หลิงจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่เขาก็คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าเซิ่งตงฉยงไปเอาความมั่นใจมาจากไหน!เมื่อได้ฟังเช่นนี้ เซิ่งตงฉยงก็ระเบิดเสียงหัวเราะ“ประเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง!”“โอ้... ไม่สิ... ตอนนี้...เจ้าก็จะได้รู้แล้ว!”หลังจากที่เซิ่งตงฉยงพูดจบ อู๋หลิงก็สัมผัสได้ถึงเจตนามุ่งสังหารที่น่าสะพรึงกลัวยิ่ง!เจตนามุ่งสังหารนั้นชวนให้หนาวเหน็บ!ก่อนที่เขาจะทันได้โต้ตอบ วินาทีต่อมาลูกธนูจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งเข้ามาทางนี้ทันที!ขณะเดียวกันในป่าทึบ จู่ ๆ ร่างในชุดดำสิบร่างก็ทะยานออกมา แล้วมายืนหน้ากรงขังเซิ่งต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1082
เซิ่งตงฉยงมองอู๋หลิงด้วยสายตายั่วยุ!ส่วนอีกสิบเอ็ดคนกำลังคุกเข่าลงตรงหน้าเซิ่งตงฉยงในขณะนี้“คุณชาย ท่านต้องลำบากเสียแล้ว”ผู้นำในชุดสีแดงถอดผ้าคลุมหน้าออกเผยให้เห็นใบหน้างดงาม“ไม่ลำบากนักหรอก ก็แค่... เมื่อครู่นี้ที่ข้าพ่ายแพ้แล้ว ทำได้เพียงรอให้พวกเจ้ามาจัดการ เฮ้อ...”เซิ่งตงฉยงไม่อยากจะใช้พลังลับนี้เลย!นี่คือเส้นสนกลในของตระกูลเซิ่ง!มรดกตกทอดที่แท้จริง!“หงหยิ่ง คราวนี้มีคนมากี่คน?”เซิ่งตงฉยงถาม เมื่อผู้นำหญิงได้ฟังก็ตอบทันที “สามหมื่นเจ้าค่ะ”เซิ่งตงฉยงพยักหน้า “กองกำลังทหารม้าสามหมื่น... แต่คราวนี้ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้เขาสูญเสียกองกำลังทั้งสามหมื่นนี้แน่นอน!”“ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นที่แคว้นกู่?”หลังจากที่เซิ่งตงฉยงพูดจบแล้ว หงหยิ่งก็ตอบด้วยความเคารพ “ยังคงยึดฐานที่มั่นไว้ได้ ตระกูลไป๋และต้าเย่จะยังไม่อาจบุกเข้าไปได้อีกสักระยะหนึ่ง”เซิ่งตงฉยงฟังแล้วก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ“เยี่ยมมาก พวกเจ้าทั้งสิบคนไปจับเป็นอู๋หลิงมา ส่วนหงหยิ่ง ข้าจะให้เจ้าทำภารกิจลับ!”เซิ่งตงฉยงมองหงหยิ่งด้วยสายตาเย็นชาอย่างยิ่ง“คุณชายโปรดบอกมาได้เลยเจ้าค่ะ”“ช่วยไปฆ่าใครคนหนึ่งให้ข้า เขา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1083
นกพิราบสื่อสารตัวดังกล่าวร่อนลงไปเกาะอยู่หน้าโต๊ะของเขานกพิราบสื่อสารตัวนี้มีปลอกขาสีแดงดำอยู่ที่เท้า เมื่อเห็นนกพิราบสื่อสารตัวนี้ เซิ่งฟางสี่ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหยิบจดหมายออกมาจากนกพิราบสื่อสารหลังจากอ่านข้อความสั้น ๆ บนนั้นแล้วเซิ่งฟางสี่ก็มีสีหน้าเย็นชา“หวังหยวน... หวังหยวนผู้ประเสริฐ สังหารกองกำลังของลูกชายข้าไปสามหมื่นนาย จนทำให้เขาเกือบตายด้วยน้ำมือของอู๋หลิง!”เซิ่งฟางสี่ขมวดคิ้วพลังที่ซ่อนอยู่ของตระกูลเซิ่งไม่เคยถูกนำมาเปิดเผย ดั่งถูกซ่อนเร้นอยู่ในความมืด เพียงแค่รอช่วงเวลาสำคัญที่จะสร้างความแตกต่าง!สำหรับเซิ่งตงฉยง มันเป็นเพียงกลอุบายของเซิ่งฟางสี่!พวกเขาทุกคิดว่ากองกำลังของเซิ่งตงฉยงคือไพ่เด็ดของตระกูลเซิ่งแต่ทุกคนคิดผิด เพราะนี่คือกลอุบายที่เซิ่งฟางสี่จัดไว้ให้พวกเขาคิดเช่นนั้น!คนสามหมื่นคนเหล่านั้น ถือได้ว่าเป็นยอดฝีมือที่ต้องความพยายามอย่างมากในการฝึกฝนการสูญเสียพวกคนไปถึงสามหมื่นคนจึงทำให้โศกเศร้ามากแต่โชคดีที่เหตุการณ์นี้ยังไม่ก่อให้เกิดความยุ่งเหยิง หรือกล่าวอีกทางคือมันยังคงอยู่ใต้การควบคุมของเขา!ทันทีที่เซิ่งตงฉยงปรากฏตัว เซิ่งฟางสี่ได้วางแ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2238
น่าเสียดาย หากต้องการเก็บเกสรดอกหน้าผาชันก็จำเป็นต้องมีทักษะอย่างแท้จริง!“ท่านรู้จักดอกหน้าผาชันด้วยหรือ?”หวังหยวนเอ่ยถามโดยไม่รู้ตัว“ย่อมต้องรู้จักสิ”“ท่านไม่อยากรู้หรือว่าข้ามาที่นี่เพื่ออะไร?”“ง่ายมาก! ข้าเองก็มาเพื่อดอกหน้าผาชันนี้เช่นกัน!”ชายคนนั้นกอดอกพูดคำพูดที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ“ท่านต้องการดอกหน้าผาชันไปทำอะไร?”หวังหยวนรีบถาม“แน่นอนว่าต้องนำไปแลกเงิน”“ดอกหน้าผาชันนับว่าเป็นสมุนไพรล้ำค่า ข้าต้องพึ่งพามันเพื่อหาทางอยู่รอด!”“ดอกหน้าผาชันหนึ่งดอกสามารถขายได้สิบตำลึงเงิน เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายทั้งเดือนของข้า!”หวังหยวนชะงักไปครู่หนึ่ง เพียงแค่สิบตำลึงเงินเองหรือ?“เหตุใดจึงมีราคาแต่ไม่มีคนขาย?”หากสามารถใช้เงินซื้อดอกหน้าผาชันในตอนนั้นได้ เขาจะลำบากเดินทางมาที่นี่เพื่ออะไร?บ่ายวันนี้ หวังหยวนได้แอบสอบถามมาแล้ว ปรากฏว่าในเผ่าไม่มีดอกหน้าผาชันแม้แต่ดอกเดียว!เขามีบารมีสูงส่งในเผ่า ผู้คนในเผ่าย่อมไม่หลอกลวงเขาหรือว่า...ชายตรงหน้าเขากำลังโกหก?“เหตุใดท่านมองข้าเช่นนี้?”“แน่นอนว่าดอกหน้าผาชันไม่ได้มีไว้ขายให้กับคนในเผ่า เพราะว่าพวกเขาไม่ต้องการสิ่งนี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2237
ในขณะที่หวังหยวนกับเกาเล่อกำลังพูดคุยกัน พลันได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้น“เขาพูดถูก หากตกลงมาจากยอดเขานี้ ต่อให้เจ้ามีสามเศียรหกกรก็จะต้องแหลกเป็นชิ้นแน่นอน!”“ถึงตอนนั้น สภาพย่อมดูไม่จืด!”หวังหยวนกับเกาเล่ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกตึงเครียด รีบหันไปมองตามต้นเสียงเมื่อสักครู่นี้พวกเขาทั้งสองคนกลับไม่ทันสังเกตว่าในความมืดมิดนั้นยังมีผู้อื่นซ่อนอยู่ด้วย!“พวกท่านไม่ต้องเครียด! ข้าไม่มีเจตนาร้ายต่อพวกท่าน!”ชายคนนั้นค่อย ๆ เดินออกมาจากความมืด เขาแต่งกายด้วยชุดผ้าป่าน อายุใกล้เคียงกับหวังหยวน ใบหน้าใต้แสงจันทร์ ของเขาเปื้อนรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา“ไม่ทราบว่าท่านเป็นใคร?”“เหตุใดจึงมาที่นี่ในยามนี้?”ภูเขาทางเหนือตั้งอยู่ในที่ห่างไกล รอบด้านไม่มีบ้านเรือนผู้คน แม้แต่หมู่บ้านที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ยังอยู่ห่างออกไปหลายร้อยลี้!ไม่เช่นนั้น หวังหยวนคงไม่ต้องเสียเวลาเดินทางมาหลายชั่วยาม!แต่ในสถานที่เช่นนี้กลับมีคนแปลกหน้าปรากฏตัว จะไม่ให้สงสัยได้อย่างไร?ชายคนนั้นยิ้มพลางโบกมือเอ่ยว่า “ข้าก็เพียงแค่เดินทางผ่านมาที่นี่ เห็นพวกท่านทั้งสองกำลังเตรียมปีนหน้าผา จึงคิดจะดูความสนุกสักหน่อย”“แต่ข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2236
ในใจนางก็รู้เรื่องราวเหล่านี้ดี และที่พูดเช่นนี้กับไฉจวิ้นก็เพราะว่านางมองว่าไฉจวิ้นเป็นน้องชายแท้ ๆ ของนางเองไม่ใช่หรือ?หากปฏิบัติต่อคนนอกย่อมไม่ใช่ท่าทีเช่นนี้หยอกล้อกันอยู่ครู่หนึ่ง หลิ่วหรูเยียนอาจจะรู้สึกเหนื่อยจึงหลับไปอย่างรวดเร็วในคืนนั้น หลังจากที่หวังหยวนกินอาหารเสร็จก็ได้ออกไปอย่างเงียบเชียบหลายชั่วยามต่อมาก็เป็นเวลาเที่ยงคืน หวังหยวนมายืนอยู่ตรงหน้าผาของภูเขาทางเหนือเมื่อมองออกไป อาจเป็นเพราะความมืดมิด จึงมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดของหน้าผา ให้ความรู้สึกกดดันอย่างอธิบายไม่ถูก!หวังหยวนกอดอกยืนอยู่ด้านข้าง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มจางที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและสง่างาม“พายุใหญ่คลื่นยักษ์แบบไหนที่ไม่เคยพบเจอ?”“สถานการณ์แบบไหนที่ไม่เคยประสบ?”“เพียงแค่หน้าผา คิดจะขวางทางข้าได้หรือ?”“ช่างน่าขันนัก!”ขณะที่พูด หวังหยวนก็ลุกขึ้นเตรียมที่จะปีนขึ้นหน้าผาด้วยมือเปล่า ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวมาจากด้านหลังเขาหันกลับไปโดยสัญชาตญาณ สายตาจับจ้องไปที่ผู้มาเยือน ผู้ที่มานั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเกาเล่อ!ท่ามกลางความมืดมิด ชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังหวัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2235
“เช่นนั้นก็ได้ขอรับ...”เมื่อเห็นท่าทีที่แข็งกร้าวของหวังหยวน ไท่สื่อลี่ก็ไม่ได้กล่าวต่ออีก สุดท้ายก็จำต้องจากไปส่วนหวังหยวนนั่งลงศึกษาแผนที่อย่างละเอียดภายในห้องเมื่อไฉจวิ้นกลับมา หลิ่วหรูเยียนก็รีบลุกขึ้นเดินเข้าไปหาไฉจวิ้นอย่างรวดเร็ว พลิกดูห่อผ้าในมือเขาอย่างตื่นเต้น“ครั้งนี้เจ้าทำได้ดีมาก!”“ซื้อของดี ๆ มาฝากข้ามากมายเพียงนี้เลยหรือ?”“ต่อไปต้องมอบเรื่องเช่นนี้ให้เจ้าจัดการแล้ว!”หลิ่วหรูเยียนลูบศีรษะของไฉจวิ้น พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้มไฉจวิ้นรู้สึกอึดอัด นี่นางเห็นเขาเป็นเด็กน้อยชัด ๆ แต่เขาก็เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งแล้ว อายุอานามก็ไม่น้อย กลับถูกปฏิบัติเหมือนเด็กงั้นหรือ?ช่างน่าเจ็บใจนัก!แต่พี่สะใภ้ผู้นี้ก็เป็นคนที่เขาไม่อาจล่วงเกิน จึงทำได้เพียงอดทนหากเป็นผู้อื่นที่กล้าลูบศีรษะของเขา นี่ถือว่าเป็นการหาเรื่องตายชัดๆ!“จริงสิ พี่ใหญ่ของเจ้าอยู่ไหน?”“เมื่อครู่เขาออกไปกับไท่สื่อลี่ นี่ก็ผ่านมานานแล้ว ยังไม่กลับมาอีก หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”หลิ่วหรูเยียนกินขนมพลางเอ่ยถามไฉจวิ้นชี้ไปที่นอกประตู แล้วตอบว่า “พี่ใหญ่อยู่ในลานบ้านขอรับ เมื่อครู่ตอนที่ข้าเข้ามา เขากำลั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2234
ครึ่งชั่วยามต่อมา ไท่สื่อลี่นำแผนที่มาให้ด้วยตนเอง ทางด้านหวังหยวนเฝ้ารออยู่ที่ลานบ้านเมื่อรับแผนที่มาก็ตรวจดูอย่างละเอียด คิ้วของหวังหยวนขมวดแน่นช่างอันตรายยิ่งนัก!แม้ว่าภูเขาทางเหนือจะเป็นภูเขาโดดเดี่ยว แต่ด้านข้างเป็นหน้าผาทั้งสิ้น หากต้องการเก็บเกสรของดอกหน้าผาชันก็ต้องปีนขึ้นไปบนหน้าผา ไม่มีเส้นทางอื่นให้เลือกเดินนี่ช่างเป็นเรื่องที่ยุ่งยากยิ่งนัก!หากไม่มีวิชาตัวเบา การปีนขึ้นหน้าผาด้วยมือเปล่านั้นยากราวกับปีนขึ้นสวรรค์!หวังหยวนตกอยู่ในห้วงความคิด ครุ่นคิดหาวิธีเก็บเกสรดอกหน้าผาชันส่วนไท่สื่อลี่ไม่ได้เอ่ยคำใด ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเวลาผ่านไปทีละน้อย ไม่นานไฉจวิ้นก็กลับมาพร้อมกับห่อผ้าห่อใหญ่ ในมือไม่เพียงแต่มีของกิน ยังมีของเล่นน่าสนใจอีกมากมายด้วยทั้งหมดนี้ก็เพื่อเอาใจหลิ่วหรูเยียนเป็นเพราะเขาเอง หลิ่วหรูเยียนจึงไม่อาจออกไปเที่ยวเล่นได้ สตรีนั้นอารมณ์แปรปรวน เขากลัวว่าหลิ่วหรูเยียนจะเก็บเรื่องนี้มาคิดเล็กคิดน้อย“กลับมาแล้ว”หวังหยวนเอ่ยอย่างเรียบเฉยไฉจวิ้นพยักหน้า เขามองหวังหยวนก่อนเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มว่า “พี่ใหญ่อารมณ์ไม่ดี หรือว่าเมื่อครู่นี้ทะเลาะกับพี่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2233
“ช่างสมกับเป็นท่านหวัง ไม่มีสิ่งใดปิดบังท่านได้จริง ๆ”ไท่สื่อลี่ยิ้มพลางส่ายหน้า เมื่อเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนไม่ได้แอบหนีออกมาจากห้อง เขาจึงกระซิบว่า “ก่อนหน้านี้ข้าได้พูดคุยกับท่านหมอเทวดาอันแล้ว เขาได้บอกอาการของฮูหยินกับข้าทั้งหมดแล้วขอรับ”“อีกทั้งยังบอกวิธีที่จะทำให้อาการของฮูหยินดีขึ้นด้วย”หวังหยวนชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาพลันเป็นประกาย“ท่านหมายถึง...”หวังหยวนไม่ได้เอ่ยประโยคหลังออกมา แต่ชี้ไปที่ท้องของตนไท่สื่อลี่เข้าใจความหมายในทันที จากนั้นก็พยักหน้า“เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!”“เช่นนั้นรีบบอกข้ามา วิธีแก้ต้องทำอย่างไร?”“อีกอย่างคือก่อนหน้านี้ข้าได้ถามท่านหมอเทวดาแล้วว่ามีวิธีใดที่จะทำให้อาการของภรรยาข้าดีขึ้นหรือไม่ ท่านหมอเทวดาไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจน ข้านึกว่าไม่อาจรักษาภรรยาของข้าให้หายได้...”“ดูท่าแล้ว ท่านหมอเทวดาจงใจปิดบังข้า!”หวังหยวนเข้าใจดีว่าอันจูหมิงคงมีเหตุผลที่ไม่อาจเอ่ยออกมาได้ ไม่เช่นนั้นคงไม่บอกเรื่องนี้กับไท่สื่อลี่ไท่สื่อลี่รีบโบกมือกล่าวว่า “ท่านหวังอย่าได้เข้าใจผิด ไม่ใช่ว่าท่านหมอเทวดาอันไม่อยากบอกท่าน แต่เป็นเพราะว่าตัวยาที่ใช้รักษาฮูหยินนั้นหายา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2232
เมื่อกลับถึงห้อง ด้วยการดูแลของหวังหยวน หลิ่วหรูเยียนจึงจำต้องนอนลงบนเตียงเมื่อเห็นนางพลิกตัวไปมาไม่หยุด หวังหยวนก็เข้าใจได้ในทันที นี่เป็นเพราะนางไม่อยากนอนหลับ“เจ้านี่นะ เหตุใดจึงได้ดื้อรั้นเพียงนี้?”“ในตอนนั้นข้าก็ไม่รู้ว่าเห็นอะไรในตัวเจ้า!”“หากรู้ล่วงหน้าว่าการเดินทางครั้งนี้จะพบเจอกับเรื่องราวมากมายเพียงนี้ ก็ควรจะให้เจ้าอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวังแต่แรก เจ้าจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย”“สุดท้ายแล้วก็เป็นความผิดของข้า...”หวังหยวนจิบชาพลางพึมพำกับตนเอง เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า ภาพในความคิดย้อนกลับไปถึงคำพูดของอันจูหมิงก่อนหน้านี้ยามนี้เขาก็ยังคงคิดหาวิธีที่จะบอกกล่าวเรื่องนี้กับหลิ่วหรูเยียนไม่ได้สำหรับหวังหยวนแล้ว การไม่อาจตั้งครรภ์ได้นั้นสำคัญตรงไหนกัน?ครอบครัวของเขามีเหล่าภรรยาที่เพียบพร้อม ย่อมไม่ใส่ใจเรื่องเหล่านี้แต่สำหรับหลิ่วหรูเยียนแล้ว สตรีที่ไม่มีบุตรก็ไม่นับว่าเป็นสตรีเมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านี้ หวังหยวนจะไม่รู้สึกอึดอัดใจได้อย่างไร?ดูท่าแล้วคงต้องหาจังหวะที่เหมาะสม จากนั้นค่อยบอกความจริงกับหลิ่วหรูเยียน นางจะได้ไม่เจ็บปวดมากนัก“นี่ท่านกำลังคิดอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2231
“เอาล่ะ!”“ตอนนี้เจ้าเชื่อฟังพี่ใหญ่ของเจ้าใช่หรือไม่?”“พี่ใหญ่ของเจ้าไม่อยู่ไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นคำพูดของพี่สะใภ้ก็ไม่มีค่าแล้วใช่หรือไม่?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ภายภาคหน้าเจ้าก็ไม่ต้องเรียกข้าว่าพี่สะใภ้ ข้าจะออกไปเดินเล่นเอง หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับข้า พี่ใหญ่ของเจ้าจะต้องมาเอาเรื่องกับเจ้า ถึงตอนนั้นก็คอยดูเถิดว่าจะเป็นอย่างไร!”หลิ่วหรูเยียนเฉลียวฉลาด ไฉจวิ้นผู้ไม่ประสีประสาจะต่อกรกับนางได้อย่างไร?เพียงชั่วครู่ ไฉจวิ้นถึงกับพูดไม่ออก เมื่อเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนกำลังจะเดินจากไป เขาก็รีบวิ่งตาม พลางประจบประแจงว่า “พี่สะใภ้! ท่านอย่าได้ทำให้ช้าต้องลำบากใจเลยขอรับ ตกลงหรือไม่?”“ท่านเพิ่งจะหายป่วย สภาพร่างกายก็ยังฟื้นตัวไม่ดี อีกทั้งท่านหมอเทวดาก็บอกแล้วว่าอย่างน้อยต้องใช้เวลาอีกหลายวัน ท่านถึงจะหายดี ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการพักผ่อนนะขอรับ!”“แต่ในเมื่อท่านยืนกรานจะออกไป เช่นนั้นพวกเราเดินเล่นเพียงครู่เดียว จากนั้นก็รีบกลับมาก็ได้ ตกลงหรือไม่ขอรับ?”ในที่สุดไฉจวิ้นก็ยอมอ่อนข้อให้ทั้งสองฝ่ายล้วนเป็นผู้ที่เขาไม่อาจล่วงเกิน!ล่วงเกินหวังหยวนก็ไม่เป็นอะไร เพราะว่าพวกเขาล้วนเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2230
“นี่คือคำสั่ง!”เกาเล่อถอนหายใจอย่างจนใจ ไม่ได้อยู่ที่นี่ต่อ แต่หันหลังเดินไปยังทิศทางหนึ่งในไม่ช้า หวังหยวนก็กลับเข้าไปในห้องทันทีที่เข้าประตูไป เขาเห็นหลิ่วหรูเยียนลืมตาตื่นและกำลังจะลุกขึ้นหวังหยวนรีบวิ่งไปหาหลิ่วหรูเยียน แล้วกล่าวว่า “ฝีมือของท่านหมอเทวดาอันช่างล้ำเลิศยิ่งนัก เพียงเวลาสั้น ๆ เจ้าก็ฟื้นคืนสติแล้วหรือ?”“อีกทั้งดูเหมือนว่า เจ้าจะดูมีเรี่ยวแรงขึ้นมาก”หลิ่วหรูเยียนรู้สึกว่าสภาพร่างกายของตนดีขึ้น แม้ว่าบริเวณหน้าท้องจะยังเจ็บอยู่บ้าง อีกทั้งร่างกายก็ยังอ่อนแรง แต่ก็ดีกว่าก่อนหน้านี้มากยามนี้ก็ไม่ต้องแสร้งทำเป็นว่าอาการดีขึ้น ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามธรรมชาติหวังหยวนประคองนางนั่งลงที่โต๊ะ จากนั้นนางก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “นั่นเป็นเพราะว่าร่างกายของข้าแข็งแรง ท่านไม่เห็นสตรีด้านนอกเหล่านั้นหรือไร แต่ละคนล้วนดูอ่อนแอ จะนำมาเปรียบเทียบกับข้าได้อย่างไร?”“ร่างกายของข้าแข็งแรงดั่งวัว ประกอบกับฝีมืออันล้ำเลิศของท่านหมอเทวดาอัน การรักษาให้หายดีก็เป็นเพียงเรื่องของเวลา”“น่าเสียดาย ร่างกายอันงดงามของข้ากลับมีรอยแผลเป็น นี่ช่างดูไม่น่ามองเอาเสียเลย”“ไม่ได้! เมื่อข้าหาย
