เข้าสู่ระบบแชร์
ทัพพ่าย
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-06 11:15:04“ท่านอ่อง ศึกในครั้งนี้แคว้ยฉีพ่ายแพ้ย่อยยับ แม่ทัพต้วนแห่งแค้วนฉียินดีให้ท่านปลิดชีพเขาเพื่อแลกกับชีวิตของราษฎรและทหาร ที่เหลือเพียงหยิบมือ”
ร่างสูงชลูดในอาภรณืตามแบบแม่ทัพใหญ่ก้าวขายาวๆยังค่ายทหารที่มีแต่ฝุ่นควันคละคลุ้งไปทั่วบริเวณของกองทัพแคว้นฉี
“นำเขากลับ แคว้นเว่ยในฐานะเชลย”ส่งเสียงดังออกคำสั่ง
“เจ้าคนใจร้าย จะเอาพ่อข้าไปไหน”
สาวน้อยต้วนหลินฮวากอดแข้งกอดขาบิดาไว้มั่น ปฏิญาณไว้ว่าแม้ตายก็ไม่ยอมปล่อยบิดาไป เพราะตอนนี้ตลอดมาเหลือเพียงบิดาผู้เดียว แม้กระทั่งยามรบยังติดตามดั่งรองแม่ทัพของแค้วนฉีก็ไม่ปาน คนผู้นั้นใบหน้าหมดจดงดงามไฉนใจคอถึงได้โหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ ชนะศึกแต่กลับจะฆ่าแกงล้างผลาญ
“หลินฮวา เจ้าไปเสีย”
ส่ายหน้าไปมาน้ำตาไหลอาบแก้มเนียนใสด้วยวัยเพียง 15ปี
“ท่านพ่อ หลินฮวาจะไปกับท่านเป็นตายไม่ยอมหนีไปไหน”บุรุษหนุ่มรูปงามท่านอ๋องเจิ้งจินเทาส่ายหน้าไปมาคล้ายเบื่อระอาเสียเต็มประดา
“ดี เช่นนั้นนำนางตามติดไปด้วย เชลยหนึ่งได้ถึงสองนับว่ากำไรโดยแท้”ต้วนหลินฮวา มองบุรุษรูปงามผู้นั้นด้วยสายตาเกลียดชัง
หลินฮวากอด แขนบิดาไว้แน่นเหมือนกลัวว่าจะพลัดพรากจากกัน
“บัดนี้ดินแดนทางเหนือของแคว้นฉีเป็นของเราโดยสิ้นแล้ว เคลื่อนทัพกลับแคว้นเว่ย นำข่าวน่ายินดีกลับวังหลวงโดยเร็ว”
เสียงโห่ร้องยินดี ดังกึกก้อง หลินฮวาซบหน้าลงกับท่อนแขนของบิดาที่หันมายิ้มบางๆก่อนจะลูบหัวด้วยความรัก
“นับว่าดีแค่ไหนแล้วที่ทัพของแคว้นเว่ยยอมถอนกำลังจากไปโดยดี ฝ่าบาทต่อจากนี้คงได้ไตร่ตรองเรื่องต่างๆมากขึ้นกว่าเดิม เรื่องการศึกบางครั้งวู่วามเกินไปมักไม่ส่งผลดี”
หลินฮวาหาเข้าใจไม่ว่าเหตุใดบิดาถึงพูดแบบนั้นคล้ายจะชื่นชมศัตรูทั้งๆที่ถูกจับตัวมาเป็นเชลย
วังหลวงแค้วนเว่ย
เจิ้งลี่เฉิงก้าวขาลงมาจากบัลลังก์ เมื่อเจิ้งจินเทาประสานมือคุกเข่าตรงหน้า พยุงให้จินเทาอ๋องลุกขึ้นยืนเคียงข้าง
“ทำได้ดี ทำได้ดี การศึกครั้งนี้สูญเสียเพียงส่วนน้อย สมกับค่ำร่ำลืออ๋องแปดของเราช่างเกรียงไกร นำทัพแต่ละครั้งล้วนได้รับชัยชนะอยู่ร่ำไป”
“ฝ่าบาท กล่าวเกินไปแล้ว ครั้งนี้เป็นเพราะพระบารมีและแคว้นฉีไม่มีการเตรียมความพร้อมที่ดี ฮ่องเต้ล้วนเอาใจใส่แต่เรื่องในวังหลังจนลืมเลือนกองทัพทำให้ทุกอย่างง่ายดาย”
“ข้าได้ข่าวว่าเจ้าจับตัวแม่ทัพของแคว้นฉี มาเป็นเชลยศึกครั้งนี้ด้วย”
“ทูลฝ่าบาทคนผู้นี้เก่งกาจห้าวหาญ เสียดายหากจะถูกประหารเพราะนำทัพมาพ่ายแพ้แก่ทัพเว่ยของเรา อีกทั้งเขายอมแลกชีวิตตัวเองกับราษฎรและเหล่าทหารที่ เหลือรอด ข้าจึงคิดว่าคนผู้นี้น่ายกย่องยิ่งแล้ว”เจิ้งลี่เฉิงพยักหน้ายิ้มๆ
“ จะเปลี่ยนใจเขาให้ภักดีต่อแคว้นเว่ยคงยากไม่น้อย ขุนนางที่ภักดี ล้วนยอมตายเพื่อราชสำนัก แม่ทัพที่ดีย่อมยอมตายเพื่อบ้านเมือง”
“กระหม่อม จะลองพูดกับเขาดู”
"คงเสียดายแย่หากเขาต้องตายอย่างที่เจ้าบอก จัดงานเลี้ยงฉลอง ชัยชนะอย่างยิ่งใหญ่ อ๋องแปดเจิ้งจินเทาให้รั้งตำแหน่งต้าหวัง ต่อจากนี้เป็นการปูนบำเน็จที่เหน็ดเหนื่อยจากการกรำศึกมานาน”
เจิ้งจินเทาคุกเข่าลงกับพื้นประสานมือทำความเคารพ
จวนอ๋อง
“ท่านอ๋อง เชลยศึกจองจำอยู่ในคุกหลวงเรียบร้อยแล้ว” องครักษ์คู่กาย ประสานมือตรงหน้า
“จัดที่พัก และเรือนรับรอง ดั่งเช่นแขกเมือง”หานห้าวตง ขมวดคิ้วงุนงง
“ท่านอ๋องไม่เกรงว่าจะถูกครหาหรือไร”
เจิ้งจินเทา ยิ้มบางๆคล้ายจะบอกว่าไม่แยแสเรื่องครหาจากคนรอบข้าง
“จัดองครักษ์ดูแลแค่ไม่ให้เขาคิดหนีจากวังหลวงก็พอ แต่ปฏิบัติดังเช่นแขกเมือง”
ตำหนักฮ่องเต้
“จินเทา ปีนี้ก็ยี่สิบแล้วเป็นน้องเล็กที่ข้าห่วงใยเสด็จพ่อกำชับว่าให้ดูแลเขาอย่างดี ข้าเองกังวลว่าเขาจะไร้ชายาเหมือนกับอ๋องคนอื่น”
ฮองเฮายิ้มบีบนวดแข้งขาให้เจิ้งลี่เฉิงฮ่องเต้
“บุตรีใต้เท้าปิง งดงามโดดเด่นฝ่าบาทประทานสมรสให้ในโอกาสที่นำทัพได้รับชัยชนะ เกรงว่าท่านอ่องจะไม่ปฏิเสธ อีกทั้งอ๋องน้อยอ๋องใหญ่ ในวังหลวงก็คงไม่มีใครกล้าขัด”เจิ้งลี่เฉิงพยักหน้า
“แม่ทัพของแคว้นฉีผู้นั้น ทำเช่นไรถึงจะรั้งให้อยู่ที่แคว้นเว่ย ทำประโยชน์ให้กับแคว้นเว่ยอย่างที่ตั้งใจ คนดีดีเช่นนี้ข้าไม่อยากเห็น ต้องตายด้วยน้ำมือของฮ่องเต้ผู้มัวเมาของแคว้นฉี"
“อิงอิง ได้ข่าวว่าเขาพาบุตรสาวมาด้วยคนหนึ่ง ฝ่าบาททรงแต่งชายารองให้จินเทาอ๋องด้วยจะยิ่งเป็นการดี เมื่อบุตตรีเป็นคนของท่านอ๋องแล้วเกรงว่าเขาจะต้องซาบซึ้งในสิ่งที่ฝ่าบาทต้องการแสดงความจริงใจและยอมภักดีต่อฝ่าบาท ไม่เสื่อมคลาย”
“ฮองเฮาเจ้านี่ช่างมีความคิดดีดีที่ข้าคาดไม่ถึงเสมอ เช่นนั้นเอาตามนี้ ข้าจะประทานสมรสในวันเดียวกันทั้งชายาเอกและชายารอง”
“อิงอิงขอดูหน้านาง แล้วก็คงต้องบ่มนิสัยกันเสียหน่อย นางกำนัลตำหนักชิงหนิงกงเล่าว่านางอายุเพิ่งจะผ่านวัยเด็กหน้าตาผุดผาดอ่อนหวาน แต่จินเทาอ๋องกลับไม่แม้แต่จะชายตามองนาง ปฏิบัติต่อนางเยี่ยงเชลยคนหนึ่ง ทั้งๆที่เดินทางรอนแรมยากลำบากแต่ก็ไม่เคยจะให้สิทธิพิเศษกับนางแม้แต่น้อย"
“เฮ้อ...อ๋องแปดใครๆก็รู้ว่าเขาไม่นิยมหญิงงามอีกทั้งยังไม่เคยเกี้ยวพาราศีใครมาก่อน ตั้งแต่เติบโตมาข้าก็เห็นแต่เขาคว้ากระบี่ซ้อมรบ กับควบม้ายิงธนู”
ฮองเฮายิ้ม
“อิงอิงอาสา ขลัดเกลานางจนเป็นชายารองที่ปรนนิบัติ ท่านอ๋องอย่างดีทีเดียว”
บทที่เกี่ยวข้อง
บรรณาการไ่ม่หาญรัก ไม่รับ
“ต้วนเจี้ยนหลินคารวะท่านอ๋องแปด”ฉุดมือหลินฮวาให้คุกเข่า หลินฮวามีท่าทีฮึดฮัด แม่ทัพต้วนส่งสายตาดุดุ จินเทาอ๋องเหลือบตามองหลินฮวาที่ไม่หลบตาเขามองเขาตาแป๋ว“ท่านแม่ทัพไม่ต้องเกรงใจ ในเมื่อมาที่นี่แล้วก็เหมือนเป็นแขกคนหนึ่ง”ผายมือให้นั่งบนเก้าอี้ข้างๆเขา“ท่านอ๋องเกรงใจไปแล้ว ข้าเป็นเชลยหากฝ่าบาทแคว้นฉีรู้ว่าอยู่ดีกินดีเช่นแขกเมืองเช่นนี้ กลับไปแคว้นฉี คง..ไม่พ้นหัวหลุดจากบ่า อีกทั้งอาจถูกกล่าวหาว่าเป็นไส้ศึก” เจิ้งจินเทายิ้ม“ข้าไม่ได้ปฏิบัติต่อท่านเพียงผู้เดียวเหล่าทหารที่เหลือของแคว้นฉีก็ถูกปล่อย ออกจากการคุมขัง ใครมีลูกเมียพ่อแม่จะกลับแคว้นฉีก็ไม่ขัดแต่หากใครจะอยู่ที่แคว้นเว่ยตั้งรกรากหรือเริ่มต้นชีวิตใหม่ ฝ่าบาทก็ทรงมอบเงินทุนให้ไม่น้อย”“เป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างที่สุด”ต้วนเจี้ยนหลินคิดไม่ถึงว่าฮ่องเต้ของแคว้นเว่ยจะทรงคุณธรรมถึงเพียงนี้“ท่านแม่ทัพ...และบุตรีก็พักผ่อนเสียให้สบายใจ หากจะกลับข้าก็คงไม่อาจรั้ง แต่กลับไปท่านแม่ทัพเองก็รู้ถึงโทษทัณฑ์ที่จะได้รับและหากจะรั้งอยู่ที่นี่ ข้าจะกราบทูลฝ่าบาท ให้รับท่านเข้าช่วยงานในราชสำนัก และกองทัพของแคว้นเว่ย”“ข้า ต้วนเจี้ยหลินถือกำเนิดที
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06บรรณาการไ่ม่หาญรัก ชายาเอกชายารอง
หานห้าวตงประสานมือรอรับคำสั่งอยู่ด้านหน้า“ต้าหวัง ท่านอ๋องเก้า เข้าเฝ้าฝ่าบาทเรื่องชายาเอกของต้าหวัง”“ข้ารู้แล้ว เพียงแต่ไม่อยากใส่ใจน้องเก้าแต่เดิมก็ไม่ถูกจริตกับข้าอยู่แล้วเรื่องบางเรื่องแม้จะดีเพียงใดเขาก็ไม่เคยเห็นด้วย”“ฝ่าบาทกับต้าหวัง ถูกเลี้ยงมาโดยไทเฮาสนิทชิดเชื้อกันกว่าผู้ใดไม่แปลกที่พวกเขาย่อมรู้สึกว่าฝ่าบาทเอนเอียงมาทางต้าหวัง”“ข้ากับฝ่าบาท มองตารู้ใจ เรื่องที่เขาหวังดีกับข้า ข้าเข้าใจดี แต่เรื่องชายาเอกกับชายารอง ข้าก็อยากจะให้เจ้าเก้าทูลยับยั้งสำเร็จจะดีไม่น้อย”“ต้าหวัง ท่านต้องเผชิญความยากลำบากมาช่วงเวลานี้ ทุกคนรอบกายล้วนหวังดีอยากให้ ต้าหวังมีความสุข”เจิ้งจินเทายิ้มเรือนพักรับรองของจวนอ๋อง ที่พำนักชั่วคราวของ ใต้เท้าต้วนและต้วนหลินฮวา“ฮองเฮาเชิญคุณหนูที่ตำหนักชิงหนิงกง”นางกำนัล ย่อตัวด้วยท่าทีนอบน้อม ต้วนเจี้ยนหลินมองสบตาลูกสาว ตบที่หลังมือเบาๆตำหนักชิงหนิงกง“ต้วนหลินฮวาถวายพระพรฮองเฮา”อิงเผยฮองเฮา มองหลินฮวาด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม“ลุกขึ้น เงยหน้าให้ข้ามองเจ้าชัดๆ ” หลินฮวาเงยหน้าขึ้นช้าๆ“ข้าคิดไว้ไม่ผิด หญิงทางเหนือไม่ว่าจะเป็นหน้าตาผิวพรรณล้วนงดงามสดใส อีกไม่นา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06บรรณาการไ่ม่หาญรัก ไม่หาญรัก
“ท่านพ่อไม่ต้องห่วงลูก หลายเรื่องที่เคยห่วงมาก่อนหน้านี้ ตอนนี้ถึงคราวต้องงัดเอากลยุทธ์ที่ท่านพ่อเคยสั่งสอนมาใช้ในยามวิกฤติ”พูดปลอบใจบิดา แม้วาจาจะเข้มแข็งเพียงใดแต่ใจดวงน้อยกับไหวเอนศาลาฉาฮวาที่งดงาม เจิ้งจินเทานั่งขัดสมาธิหลับตานิ่งรอให้หลินฮวามาทรุดกายลงนั่งด้านตรงกันข้าม เงียบกริบอีกคนยังหลับตานิ่ง“เจ้ามาช้า คราวหลังอย่าให้ข้าต้องรอ”น้ำเสียงเรียบเฉย แต่หลินฮวากลับรู้สึกว่านั่นคือคำสั่ง“ข้าไม่ได้อยากมา”“เสี่ยวจงยกเครื่องเสวย”ไม่สนใจว่าหลินฮวาจะกล่าวว่าเช่นไรเสี่ยวจง ยกเครื่องเสวยตรงหน้าคนทั้งสอง หลินฮวามองเครื่องเสวยอย่างตื่นตาตื่นใจ เคยเข้าวังหลายครั้งก็ไม่เคยได้ร่วมเสวยสักครั้งด้วยบิดาบอกหลินฮวาว่ากิริยาเช่นหลินฮวาไม่สมควรร่วมเสวยอย่างยิ่งเผลอทำตาโตด้วยความตื่นเต้นกับเครื่องเสวยที่น่ากินตรงหน้าหยิบตะเกียบเมื่อเห็นว่า เจิ้งจินเทายังนั่งหลับตานิ่ง เหมือนไม่สนใจจะกิน คีบเอาเครื่องเสวยที่คิดว่าน่ากินที่สุด แต่เจิ้งจินเทายกมือขึ้นฟาดที่มือบางอย่างแรงจนตะเกียบหลุดมือ“ท่าน”สีหน้าอีกคนยังเรียบเฉย มีแต่ท่านพ่อเท่านั้นที่กล้าทำแบบนี้กับ หลินฮวา“ผู้น้อยเช่นไรจึงกล้าเสวยก่อน”หลินฮ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06บรรณาการไ่ม่หาญรัก คิดไม่ถึง1
“หลินฮวากำลังคิดว่าหากเขาจะมีชายาเอกแล้วทำไมฝ่าบาทจึงแต่งหลินฮวาเป็นชายารองอีกคน”บิดายิ้มอ่อนโยน“การมีชายาหลายคน เป็นเรื่องที่บุรุษทั่วไปชมชอบ ฝ่าบาทคงตั้งใจประทานสมรสชายาเอกให้แต่แรกแล้ว แต่เพราะเราสองคนมาที่นี่จึงไม่แคล้วให้เจ้ารั้งตำแหน่งชายารองเสีย เพื่อตั้งใจจะรั้งพ่อให้อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน เรื่องรักใคร่เห็นว่าต้าหว้งคง ไม่คิดถึงข้อนี้ แต่ที่ฝ่าบาทต้องทำเช่นนี้เพราะเหมือนกับจะให้ความสำคัญกับต้าหวัง ไม่น้อยที่เดียว”“ท่านพ่อไม่ต้องห่วงทุกอย่างไม่มีอะไรน่าห่วงลูกจะต้องอยู่ในฐานะชายารองอย่างมีความสุข”กล้ำกลืนความขมขื่นไว้กลัวบิดาจะเห็นมัน แสร้งยิ้มกว้างกลบเกลื่อน ความกังวลภายใน“ว่าแต่ มีอะไรให้ลูกกินแก้หิวบ้างไหม” ยิ้มเหมือนเด็กเล็กๆ“ยังทำตัวเหมือนเด็กๆไม่ผิด เช่นนี้พ่อจะวางใจให้เจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องขายหน้าพ่อได้อย่างไรกัน”หลินฮวากอดเอวหนาซบหน้าลงบนอก หัวเราะเสียงใส“ไม่เป็นไรไปหาอะไรกินในห้องเครื่องลำพังดีกว่า”วิ่งออกจากห้องไปทันทีหลินฮวามาถึงห้องเครื่องในเวลาไม่นานนักนางกำนัลห้องเครื่อง วัยกลางคนยืนขว้างอยู่หน้าห้อง“ ท่านป้ามีอะไร เหลือให้ข้ากินบ้างไหม”พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06บรรณาการไ่ม่หาญรัก ชายา...เอก
“แต่...ต้าหวังบอกว่าหากยังไม่กลับต้าหวังจะมาตามที่ตำหนักบูรพา”ลี่กังเลิกคิ้วสูงรู้สึกแปลกใจไม่น้อย เจิ้งจินเทาไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องเช่นนี้เป็นแน่“ข้าว่าเจ้ากลับไปก่อนดีกว่า ข้าให้ขันทียกเครื่องเสวยอีกชุดตามไปที่เรือนรับรอง”“ข้าอิ่มแล้ว แต่ยังไม่อยากกลับ”หลินฮวาพูดขึ้นดังๆ เมื่อเห็นว่าร่างสูงยืนอยู่ข้างนอกประตูนั้นเป็นของเจิ้งจินเทา พูดยังไม่ทันขาดคำร่างสูงก้าวยาวๆ เข้ามาในตำหนักบูรพา“อาเล็ก ช้าก่อนอย่าเพิ่งโมโหไป”เจิ้งลี่กัง เข้าขว้างเจิ้งจินเทาที่ก้าวเท้าเข้าหาหลินฮวา“ไท่จือนางกำลังจะแต่งเข้าจวนข้า ถือว่าเป็นคนของข้าครึ่งหนึ่งแล้ว ฉะนั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องภายใน”คว้าแขนหลินฮวาลากออกจากตำหนักบูรพาไปหลินฮวาขืนตัวไว้สุดแรงแต่รูปร่างเมื่อเทียบกันแล้ว อย่างไรจะสู้กำลังเขาได้“ปล่อยเลยนะ ข้ากำลังจะแต่งแล้วก็ยังไม่ได้รับปากว่าจะแต่ง เช่นนั้นข้ายังไม่ได้เป็นคนของท่าน หากเรื่องที่ท่านข่มเหงกัน รู้ไปถึงฝ่าบาทข้าก็อาจหาข้ออาจปฏิเสธที่จะแต่งได้”ปล่อยมือแต่กลับซ้อนร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน“เจ้ากล้าหรือ”หลินฮวาตกใจไม่น้อย ขันทีนางในต่างจ้องมอง เจิ้งลี่กังวิ่งตามออกมา“อาเล็ก ได้โปรดอย่าทำอะไรน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-08บรรณาการไ่ม่หาญรัก ชายาเอก2
เสี่ยวจงยกเครื่องเสวย ล้วนแต่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย หลินฮวาเผลอกลืนน้ำลายลงคอเจิ้งจินเทาจัดการกับตัวเองเรียบร้อยทั้งสวมอาภรณ์เพียงลำพังและสิ่งต่างๆ ที่มักจะเป็นขันทีควรจะทำให้ หลินฮวาเลือกที่จะก้มหน้าเพราะไม่อยากเห็นภาพที่ทำให้ใจสั่น อีกคนทำเหมือนไม่มีหลินฮวาอยู่ในนั้น นั่งลงบนเก้าอี้ใบหน้าไม่ได้แสดงความรู้สึกใดใด เสี่ยวจงใช้ตะเกียบเงินคีบอาหารขึ้นชิม ก่อนจะผายมือหลินฮวาถอนหายใจกลืนน้ำลายลงคอ เจิ้งจินเทาเหลือบมองหลินฮวาสีหน้าเรียบเฉยลงมือกินทันทีหลินฮวาก้มหน้ามองพื้นตามเดิม เจิ้งจินเทากินไปเพียงน้อยนิด“อิ่มแล้ว เสี่ยวจงยกเครื่องเสวยเก็บ”“อ้าวแล้วข้าล่ะ” ถามเพราะคิดว่าหากเจิ้งจินเทาอิ่มแล้วต้องเรียกให้หลินฮวาไปนั่งกิน แต่กลับเข้าใจผิดอุตส่าห์อดทนรอ“หิว มากหรือไม่”“หิวจะตายอยู่แล้ว”โบกมือให้เสี่ยวจงยกเครื่องเสวยไปเก็บ“เมื่อคืน กินมาจากตำหนักบูรพาเสียมากมาย เมื่อเช้าไท่จือยังให้คนนำเครื่องเสวยส่งมาถึงเรือนรับรอง”“กว่าข้าจะคุกเข่าเสร็จกว่าจะได้กิน”เจิ้งจินเทาลุกขึ้นยืน เดินไปที่เก้าอี้อีกตัว“เครื่องเสวยจวนอ๋องรสชาติเทียบไม่ได้กับเครื่องเสวยที่ตำหนักบูรพา” หลินฮวาถอนหายใจแม้กระท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-08บรรณาการไ่ม่หาญรัก หลับสบายหรือไม่
เช้าสดใสหลินฮวานอนหลับๆตื่นๆ เมื่อคืนนั่งรอ ยิ้มหยันรออะไรกันจนกระทั่งดึกดื่น"ชายารองต้าหวังให้ท่านรีบแต่งตัว วันนี้ต้องยกน้ำชาคารวะฮองเฮา"เสี่ยวถิงสาวใช้ที่นอนเฝ้าหน้าห้องนอน เอ่ยปากเมื่อเห็นว่าหลินฮวาตื่นแล้ว"เฮ้อ ทำไมต้องให้ชายารองไปด้วย"เสี่ยวถิงยิ้ม"ก็แต่งเป็นชายาก็ต้องไปให้ฮองเฮาเห็นหน้าค่าตาในตอนเช้าของคืนเข้าหอ บ้างก็ว่าเพื่อให้เหล่าป้าๆ ทั้งหลายในวังช่วยกันดูว่าชายาจะตั้งครรภ์ไหมเป็นเพราะต้าหวัง แต่งสองชายาพร้อมกันจึงต้องเข้าไปทั้งสองชายา"จะตั้งครรภ์หลินฮวายิ้มจะตั้งได้อย่างไร เจ้าบ่าวยังไม่ย่างกรายด้วยซ้ำไปชุดสีขาวขลิบสีแดงและทองตัดกัน ริมฝีปากสีชาดสีแดงเข้มกับใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มจนเข้มบ่งบอกฐานะและทำให้หลินฮวาดูสวยเกินวัย เสี่ยวถิงยิ้มพิศมองใบหน้าสวยของหลินฮวา"พระชายาของเสี่ยวถิงสวยสดใสที่สุด อย่าทำหน้าเศร้ายิ้มเข้าไว้อย่าให้ใครรู้ว่าต้าหวังไม่ได้แวะมาในคืนเข้าหอ"หลินฮวาถลาเข้ากอดเสี่ยวถิงแน่นกัดฟันกล้ำกลืนความน้อยใจลงไปในอกเสี่ยวถิงกอดตอบ"เสี่ยวอิงยกเครื่องเสวยมาแล้วกินเสียหน่อยแล้วก็ค่อยเข้าวังไม่ต้องรีบเจ้าค่ะป่านนี้ต้าหวังกับชายาเอกยังไม่ตื่นจากบรรทม"สาวใช้นามเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-08
บทล่าสุด
บรรณาการไ่ม่หาญรัก หลับสบายหรือไม่
เช้าสดใสหลินฮวานอนหลับๆตื่นๆ เมื่อคืนนั่งรอ ยิ้มหยันรออะไรกันจนกระทั่งดึกดื่น"ชายารองต้าหวังให้ท่านรีบแต่งตัว วันนี้ต้องยกน้ำชาคารวะฮองเฮา"เสี่ยวถิงสาวใช้ที่นอนเฝ้าหน้าห้องนอน เอ่ยปากเมื่อเห็นว่าหลินฮวาตื่นแล้ว"เฮ้อ ทำไมต้องให้ชายารองไปด้วย"เสี่ยวถิงยิ้ม"ก็แต่งเป็นชายาก็ต้องไปให้ฮองเฮาเห็นหน้าค่าตาในตอนเช้าของคืนเข้าหอ บ้างก็ว่าเพื่อให้เหล่าป้าๆ ทั้งหลายในวังช่วยกันดูว่าชายาจะตั้งครรภ์ไหมเป็นเพราะต้าหวัง แต่งสองชายาพร้อมกันจึงต้องเข้าไปทั้งสองชายา"จะตั้งครรภ์หลินฮวายิ้มจะตั้งได้อย่างไร เจ้าบ่าวยังไม่ย่างกรายด้วยซ้ำไปชุดสีขาวขลิบสีแดงและทองตัดกัน ริมฝีปากสีชาดสีแดงเข้มกับใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มจนเข้มบ่งบอกฐานะและทำให้หลินฮวาดูสวยเกินวัย เสี่ยวถิงยิ้มพิศมองใบหน้าสวยของหลินฮวา"พระชายาของเสี่ยวถิงสวยสดใสที่สุด อย่าทำหน้าเศร้ายิ้มเข้าไว้อย่าให้ใครรู้ว่าต้าหวังไม่ได้แวะมาในคืนเข้าหอ"หลินฮวาถลาเข้ากอดเสี่ยวถิงแน่นกัดฟันกล้ำกลืนความน้อยใจลงไปในอกเสี่ยวถิงกอดตอบ"เสี่ยวอิงยกเครื่องเสวยมาแล้วกินเสียหน่อยแล้วก็ค่อยเข้าวังไม่ต้องรีบเจ้าค่ะป่านนี้ต้าหวังกับชายาเอกยังไม่ตื่นจากบรรทม"สาวใช้นามเ
บรรณาการไ่ม่หาญรัก ชายาเอก2
เสี่ยวจงยกเครื่องเสวย ล้วนแต่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย หลินฮวาเผลอกลืนน้ำลายลงคอเจิ้งจินเทาจัดการกับตัวเองเรียบร้อยทั้งสวมอาภรณ์เพียงลำพังและสิ่งต่างๆ ที่มักจะเป็นขันทีควรจะทำให้ หลินฮวาเลือกที่จะก้มหน้าเพราะไม่อยากเห็นภาพที่ทำให้ใจสั่น อีกคนทำเหมือนไม่มีหลินฮวาอยู่ในนั้น นั่งลงบนเก้าอี้ใบหน้าไม่ได้แสดงความรู้สึกใดใด เสี่ยวจงใช้ตะเกียบเงินคีบอาหารขึ้นชิม ก่อนจะผายมือหลินฮวาถอนหายใจกลืนน้ำลายลงคอ เจิ้งจินเทาเหลือบมองหลินฮวาสีหน้าเรียบเฉยลงมือกินทันทีหลินฮวาก้มหน้ามองพื้นตามเดิม เจิ้งจินเทากินไปเพียงน้อยนิด“อิ่มแล้ว เสี่ยวจงยกเครื่องเสวยเก็บ”“อ้าวแล้วข้าล่ะ” ถามเพราะคิดว่าหากเจิ้งจินเทาอิ่มแล้วต้องเรียกให้หลินฮวาไปนั่งกิน แต่กลับเข้าใจผิดอุตส่าห์อดทนรอ“หิว มากหรือไม่”“หิวจะตายอยู่แล้ว”โบกมือให้เสี่ยวจงยกเครื่องเสวยไปเก็บ“เมื่อคืน กินมาจากตำหนักบูรพาเสียมากมาย เมื่อเช้าไท่จือยังให้คนนำเครื่องเสวยส่งมาถึงเรือนรับรอง”“กว่าข้าจะคุกเข่าเสร็จกว่าจะได้กิน”เจิ้งจินเทาลุกขึ้นยืน เดินไปที่เก้าอี้อีกตัว“เครื่องเสวยจวนอ๋องรสชาติเทียบไม่ได้กับเครื่องเสวยที่ตำหนักบูรพา” หลินฮวาถอนหายใจแม้กระท
บรรณาการไ่ม่หาญรัก ชายา...เอก
“แต่...ต้าหวังบอกว่าหากยังไม่กลับต้าหวังจะมาตามที่ตำหนักบูรพา”ลี่กังเลิกคิ้วสูงรู้สึกแปลกใจไม่น้อย เจิ้งจินเทาไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องเช่นนี้เป็นแน่“ข้าว่าเจ้ากลับไปก่อนดีกว่า ข้าให้ขันทียกเครื่องเสวยอีกชุดตามไปที่เรือนรับรอง”“ข้าอิ่มแล้ว แต่ยังไม่อยากกลับ”หลินฮวาพูดขึ้นดังๆ เมื่อเห็นว่าร่างสูงยืนอยู่ข้างนอกประตูนั้นเป็นของเจิ้งจินเทา พูดยังไม่ทันขาดคำร่างสูงก้าวยาวๆ เข้ามาในตำหนักบูรพา“อาเล็ก ช้าก่อนอย่าเพิ่งโมโหไป”เจิ้งลี่กัง เข้าขว้างเจิ้งจินเทาที่ก้าวเท้าเข้าหาหลินฮวา“ไท่จือนางกำลังจะแต่งเข้าจวนข้า ถือว่าเป็นคนของข้าครึ่งหนึ่งแล้ว ฉะนั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องภายใน”คว้าแขนหลินฮวาลากออกจากตำหนักบูรพาไปหลินฮวาขืนตัวไว้สุดแรงแต่รูปร่างเมื่อเทียบกันแล้ว อย่างไรจะสู้กำลังเขาได้“ปล่อยเลยนะ ข้ากำลังจะแต่งแล้วก็ยังไม่ได้รับปากว่าจะแต่ง เช่นนั้นข้ายังไม่ได้เป็นคนของท่าน หากเรื่องที่ท่านข่มเหงกัน รู้ไปถึงฝ่าบาทข้าก็อาจหาข้ออาจปฏิเสธที่จะแต่งได้”ปล่อยมือแต่กลับซ้อนร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน“เจ้ากล้าหรือ”หลินฮวาตกใจไม่น้อย ขันทีนางในต่างจ้องมอง เจิ้งลี่กังวิ่งตามออกมา“อาเล็ก ได้โปรดอย่าทำอะไรน
บรรณาการไ่ม่หาญรัก คิดไม่ถึง1
“หลินฮวากำลังคิดว่าหากเขาจะมีชายาเอกแล้วทำไมฝ่าบาทจึงแต่งหลินฮวาเป็นชายารองอีกคน”บิดายิ้มอ่อนโยน“การมีชายาหลายคน เป็นเรื่องที่บุรุษทั่วไปชมชอบ ฝ่าบาทคงตั้งใจประทานสมรสชายาเอกให้แต่แรกแล้ว แต่เพราะเราสองคนมาที่นี่จึงไม่แคล้วให้เจ้ารั้งตำแหน่งชายารองเสีย เพื่อตั้งใจจะรั้งพ่อให้อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน เรื่องรักใคร่เห็นว่าต้าหว้งคง ไม่คิดถึงข้อนี้ แต่ที่ฝ่าบาทต้องทำเช่นนี้เพราะเหมือนกับจะให้ความสำคัญกับต้าหวัง ไม่น้อยที่เดียว”“ท่านพ่อไม่ต้องห่วงทุกอย่างไม่มีอะไรน่าห่วงลูกจะต้องอยู่ในฐานะชายารองอย่างมีความสุข”กล้ำกลืนความขมขื่นไว้กลัวบิดาจะเห็นมัน แสร้งยิ้มกว้างกลบเกลื่อน ความกังวลภายใน“ว่าแต่ มีอะไรให้ลูกกินแก้หิวบ้างไหม” ยิ้มเหมือนเด็กเล็กๆ“ยังทำตัวเหมือนเด็กๆไม่ผิด เช่นนี้พ่อจะวางใจให้เจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องขายหน้าพ่อได้อย่างไรกัน”หลินฮวากอดเอวหนาซบหน้าลงบนอก หัวเราะเสียงใส“ไม่เป็นไรไปหาอะไรกินในห้องเครื่องลำพังดีกว่า”วิ่งออกจากห้องไปทันทีหลินฮวามาถึงห้องเครื่องในเวลาไม่นานนักนางกำนัลห้องเครื่อง วัยกลางคนยืนขว้างอยู่หน้าห้อง“ ท่านป้ามีอะไร เหลือให้ข้ากินบ้างไหม”พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวา
บรรณาการไ่ม่หาญรัก ไม่หาญรัก
“ท่านพ่อไม่ต้องห่วงลูก หลายเรื่องที่เคยห่วงมาก่อนหน้านี้ ตอนนี้ถึงคราวต้องงัดเอากลยุทธ์ที่ท่านพ่อเคยสั่งสอนมาใช้ในยามวิกฤติ”พูดปลอบใจบิดา แม้วาจาจะเข้มแข็งเพียงใดแต่ใจดวงน้อยกับไหวเอนศาลาฉาฮวาที่งดงาม เจิ้งจินเทานั่งขัดสมาธิหลับตานิ่งรอให้หลินฮวามาทรุดกายลงนั่งด้านตรงกันข้าม เงียบกริบอีกคนยังหลับตานิ่ง“เจ้ามาช้า คราวหลังอย่าให้ข้าต้องรอ”น้ำเสียงเรียบเฉย แต่หลินฮวากลับรู้สึกว่านั่นคือคำสั่ง“ข้าไม่ได้อยากมา”“เสี่ยวจงยกเครื่องเสวย”ไม่สนใจว่าหลินฮวาจะกล่าวว่าเช่นไรเสี่ยวจง ยกเครื่องเสวยตรงหน้าคนทั้งสอง หลินฮวามองเครื่องเสวยอย่างตื่นตาตื่นใจ เคยเข้าวังหลายครั้งก็ไม่เคยได้ร่วมเสวยสักครั้งด้วยบิดาบอกหลินฮวาว่ากิริยาเช่นหลินฮวาไม่สมควรร่วมเสวยอย่างยิ่งเผลอทำตาโตด้วยความตื่นเต้นกับเครื่องเสวยที่น่ากินตรงหน้าหยิบตะเกียบเมื่อเห็นว่า เจิ้งจินเทายังนั่งหลับตานิ่ง เหมือนไม่สนใจจะกิน คีบเอาเครื่องเสวยที่คิดว่าน่ากินที่สุด แต่เจิ้งจินเทายกมือขึ้นฟาดที่มือบางอย่างแรงจนตะเกียบหลุดมือ“ท่าน”สีหน้าอีกคนยังเรียบเฉย มีแต่ท่านพ่อเท่านั้นที่กล้าทำแบบนี้กับ หลินฮวา“ผู้น้อยเช่นไรจึงกล้าเสวยก่อน”หลินฮ
บรรณาการไ่ม่หาญรัก ชายาเอกชายารอง
หานห้าวตงประสานมือรอรับคำสั่งอยู่ด้านหน้า“ต้าหวัง ท่านอ๋องเก้า เข้าเฝ้าฝ่าบาทเรื่องชายาเอกของต้าหวัง”“ข้ารู้แล้ว เพียงแต่ไม่อยากใส่ใจน้องเก้าแต่เดิมก็ไม่ถูกจริตกับข้าอยู่แล้วเรื่องบางเรื่องแม้จะดีเพียงใดเขาก็ไม่เคยเห็นด้วย”“ฝ่าบาทกับต้าหวัง ถูกเลี้ยงมาโดยไทเฮาสนิทชิดเชื้อกันกว่าผู้ใดไม่แปลกที่พวกเขาย่อมรู้สึกว่าฝ่าบาทเอนเอียงมาทางต้าหวัง”“ข้ากับฝ่าบาท มองตารู้ใจ เรื่องที่เขาหวังดีกับข้า ข้าเข้าใจดี แต่เรื่องชายาเอกกับชายารอง ข้าก็อยากจะให้เจ้าเก้าทูลยับยั้งสำเร็จจะดีไม่น้อย”“ต้าหวัง ท่านต้องเผชิญความยากลำบากมาช่วงเวลานี้ ทุกคนรอบกายล้วนหวังดีอยากให้ ต้าหวังมีความสุข”เจิ้งจินเทายิ้มเรือนพักรับรองของจวนอ๋อง ที่พำนักชั่วคราวของ ใต้เท้าต้วนและต้วนหลินฮวา“ฮองเฮาเชิญคุณหนูที่ตำหนักชิงหนิงกง”นางกำนัล ย่อตัวด้วยท่าทีนอบน้อม ต้วนเจี้ยนหลินมองสบตาลูกสาว ตบที่หลังมือเบาๆตำหนักชิงหนิงกง“ต้วนหลินฮวาถวายพระพรฮองเฮา”อิงเผยฮองเฮา มองหลินฮวาด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม“ลุกขึ้น เงยหน้าให้ข้ามองเจ้าชัดๆ ” หลินฮวาเงยหน้าขึ้นช้าๆ“ข้าคิดไว้ไม่ผิด หญิงทางเหนือไม่ว่าจะเป็นหน้าตาผิวพรรณล้วนงดงามสดใส อีกไม่นา
บรรณาการไ่ม่หาญรัก ไม่รับ
“ต้วนเจี้ยนหลินคารวะท่านอ๋องแปด”ฉุดมือหลินฮวาให้คุกเข่า หลินฮวามีท่าทีฮึดฮัด แม่ทัพต้วนส่งสายตาดุดุ จินเทาอ๋องเหลือบตามองหลินฮวาที่ไม่หลบตาเขามองเขาตาแป๋ว“ท่านแม่ทัพไม่ต้องเกรงใจ ในเมื่อมาที่นี่แล้วก็เหมือนเป็นแขกคนหนึ่ง”ผายมือให้นั่งบนเก้าอี้ข้างๆเขา“ท่านอ๋องเกรงใจไปแล้ว ข้าเป็นเชลยหากฝ่าบาทแคว้นฉีรู้ว่าอยู่ดีกินดีเช่นแขกเมืองเช่นนี้ กลับไปแคว้นฉี คง..ไม่พ้นหัวหลุดจากบ่า อีกทั้งอาจถูกกล่าวหาว่าเป็นไส้ศึก” เจิ้งจินเทายิ้ม“ข้าไม่ได้ปฏิบัติต่อท่านเพียงผู้เดียวเหล่าทหารที่เหลือของแคว้นฉีก็ถูกปล่อย ออกจากการคุมขัง ใครมีลูกเมียพ่อแม่จะกลับแคว้นฉีก็ไม่ขัดแต่หากใครจะอยู่ที่แคว้นเว่ยตั้งรกรากหรือเริ่มต้นชีวิตใหม่ ฝ่าบาทก็ทรงมอบเงินทุนให้ไม่น้อย”“เป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างที่สุด”ต้วนเจี้ยนหลินคิดไม่ถึงว่าฮ่องเต้ของแคว้นเว่ยจะทรงคุณธรรมถึงเพียงนี้“ท่านแม่ทัพ...และบุตรีก็พักผ่อนเสียให้สบายใจ หากจะกลับข้าก็คงไม่อาจรั้ง แต่กลับไปท่านแม่ทัพเองก็รู้ถึงโทษทัณฑ์ที่จะได้รับและหากจะรั้งอยู่ที่นี่ ข้าจะกราบทูลฝ่าบาท ให้รับท่านเข้าช่วยงานในราชสำนัก และกองทัพของแคว้นเว่ย”“ข้า ต้วนเจี้ยหลินถือกำเนิดที
บรรณาการไ่ม่หาญรัก ทัพพ่าย
“ท่านอ่อง ศึกในครั้งนี้แคว้ยฉีพ่ายแพ้ย่อยยับ แม่ทัพต้วนแห่งแค้วนฉียินดีให้ท่านปลิดชีพเขาเพื่อแลกกับชีวิตของราษฎรและทหาร ที่เหลือเพียงหยิบมือ”ร่างสูงชลูดในอาภรณืตามแบบแม่ทัพใหญ่ก้าวขายาวๆยังค่ายทหารที่มีแต่ฝุ่นควันคละคลุ้งไปทั่วบริเวณของกองทัพแคว้นฉี“นำเขากลับ แคว้นเว่ยในฐานะเชลย”ส่งเสียงดังออกคำสั่ง“เจ้าคนใจร้าย จะเอาพ่อข้าไปไหน”สาวน้อยต้วนหลินฮวากอดแข้งกอดขาบิดาไว้มั่น ปฏิญาณไว้ว่าแม้ตายก็ไม่ยอมปล่อยบิดาไป เพราะตอนนี้ตลอดมาเหลือเพียงบิดาผู้เดียว แม้กระทั่งยามรบยังติดตามดั่งรองแม่ทัพของแค้วนฉีก็ไม่ปาน คนผู้นั้นใบหน้าหมดจดงดงามไฉนใจคอถึงได้โหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ ชนะศึกแต่กลับจะฆ่าแกงล้างผลาญ“หลินฮวา เจ้าไปเสีย”ส่ายหน้าไปมาน้ำตาไหลอาบแก้มเนียนใสด้วยวัยเพียง 15ปี“ท่านพ่อ หลินฮวาจะไปกับท่านเป็นตายไม่ยอมหนีไปไหน”บุรุษหนุ่มรูปงามท่านอ๋องเจิ้งจินเทาส่ายหน้าไปมาคล้ายเบื่อระอาเสียเต็มประดา“ดี เช่นนั้นนำนางตามติดไปด้วย เชลยหนึ่งได้ถึงสองนับว่ากำไรโดยแท้”ต้วนหลินฮวา มองบุรุษรูปงามผู้นั้นด้วยสายตาเกลียดชัง หลินฮวากอด แขนบิดาไว้แน่นเหมือนกลัวว่าจะพลัดพรากจากกัน“บัดนี้ดินแดนทางเหนือ
