ไม่หาญรัก

“ท่านพ่อไม่ต้องห่วงลูก หลายเรื่องที่เคยห่วงมาก่อนหน้านี้ ตอนนี้ถึงคราวต้องงัดเอากลยุทธ์ที่ท่านพ่อเคยสั่งสอนมาใช้ในยามวิกฤติ”

พูดปลอบใจบิดา แม้วาจาจะเข้มแข็งเพียงใดแต่ใจดวงน้อยกับไหวเอน

ศาลาฉาฮวาที่งดงาม เจิ้งจินเทานั่งขัดสมาธิหลับตานิ่งรอให้หลินฮวามา

ทรุดกายลงนั่งด้านตรงกันข้าม เงียบกริบอีกคนยังหลับตานิ่ง

“เจ้ามาช้า คราวหลังอย่าให้ข้าต้องรอ”น้ำเสียงเรียบเฉย แต่หลินฮวากลับรู้สึกว่านั่นคือคำสั่ง

“ข้าไม่ได้อยากมา”

“เสี่ยวจงยกเครื่องเสวย”ไม่สนใจว่าหลินฮวาจะกล่าวว่าเช่นไร

เสี่ยวจง ยกเครื่องเสวยตรงหน้าคนทั้งสอง หลินฮวามองเครื่องเสวยอย่างตื่นตาตื่นใจ เคยเข้าวังหลายครั้งก็ไม่เคยได้ร่วมเสวยสักครั้งด้วยบิดาบอกหลินฮวาว่ากิริยาเช่นหลินฮวาไม่สมควรร่วมเสวยอย่างยิ่ง

เผลอทำตาโตด้วยความตื่นเต้นกับเครื่องเสวยที่น่ากินตรงหน้าหยิบตะเกียบเมื่อเห็นว่า เจิ้งจินเทายังนั่งหลับตานิ่ง เหมือนไม่สนใจจะกิน คีบเอาเครื่องเสวยที่คิดว่าน่ากินที่สุด แต่เจิ้งจินเทายกมือขึ้นฟาดที่มือบางอย่างแรงจนตะเกียบหลุดมือ

“ท่าน”สีหน้าอีกคนยังเรียบเฉย มีแต่ท่านพ่อเท่านั้นที่กล้าทำแบบนี้กับ หลินฮวา

“ผู้น้อยเช่นไรจึงกล้าเสวยก่อน”

หลินฮวาถอนหายใจ เสี่ยวตงหยิบตะเกียบ หลินฮวากลับนึกว่าเขาจะส่งตะเกียบอันใหม่ให้ เอื้อมมือไปรับแต่เสี่ยวตงกลับคีบเครื่องเสวยนู้นนิดนี่หน่อยใส่ปากเคี้ยวเบาๆ

“เชิญต้าหวัง”

ผายมือเชิญ เจิ้งจินเทาที่ใช้ตะเกียบคีบเครื่องเสวยเข้าปากเคี้ยวเบาๆ เหมือนกลัวว่ามันจะแหลกเหลว

“ข้ากินได้หรือยัง”

เสี่ยวตงส่งตะเกียบอันใหม่ให้ เจิ้งจินเทาเพียงแค่เหลือบตามอง แม้จะไม่ได้ตั้งใจกิน กินเหมือนคนไม่หิว ทว่ากลับไม่สนใจว่าหลินฮวาจะกินอะไร

“ไม่กินแล้ว”หลินฮวาวางตะเกียบชวนมาเสวยด้วยกัน แต่กลับทำเหมือนหลินฮวามาแย่งกิน

ยังคงนิ่งไม่รับรู้สิ่งใด

“ท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้ ชวนข้ามาร่วมเสวยแต่ทำเหมือนกับ...ข้า ไม่มีตัวตน”

เจิ้งจินเทาเลิกคิ้วมองหลินฮวาเพียงแว๊บเดียว

“ให้ข้าป้อนหรือไร”เสี่ยวจงอมยิ้ม

“จะมาทำเป็นเย็นชาแบบนี้ไม่ได้ อีกไม่กี่วันเราสองคนจะแต่งกัน”

เลือดขึ้นหน้าเมื่อเจิ้งจินเทาทำท่าทีเย็นชาไม่สนใจว่าหลินฮวาจะโมโหแค่ไหน

“ต้าหวัง ปิงซูเยี่ยน ขอประทานอภัยที่มาช้า การเดินทางจากตระกูลปิงมาที่นี่ค่อนข้างไกลจึงกะระยะเวลาการเดินทางผิดไป”

หลินฮวาหันมองร่างอ้อนแอ้น ใบหน้าสวยหวานปานเทพีสวรรค์อีกทั้งเสียงพูดแผ่วเบา อ่อนหวานปานน้ำผึ้งของซูเยี่ยน ผู้ที่จะมาเป็นชายาเอกหลินฮวาอ้าปากค้าง

“เสี่ยวจง ยกเครื่องเสวยอีกชุด”

น้ำเสียงราบเรียบไม่แม้แต่ชายตามอง คนมาใหม่ที่ไม่ว่าจะเป็นพระในวัดหากเห็นนางคงไม่อาจละสายตา

หลินฮวาลุกจากที่นั่ง กำลังจะก้าวขาออกไป ไม่กินก็ได้เพราะมีนางมาร่วมเสวยด้วยจึงไม่สนใจว่าหลินฮวาจะมาจะไปอย่างนั้นหรือ กำลังก้าวขาออกจากศาลา

“จะไปไหน นั่งลงเสียข้าไม่อยากบังคับใคร”

“ข้า ไม่อยากกินแล้ว”หลินฮวาเริ่มรู้สึกเหมือนมีแรงกดดันบางอย่างอีกครั้งในตอนนี้

“ต่อไปเมื่อแต่งเข้าจวนอ๋องเจ้าทั้งสองต้องร่วมเสวยเช้าเย็น เช่นนั้นต้องทำให้เป็นเรื่องที่คุ้นเคยจึงดี”

หลินฮวาถอนใจนั่งลงช้าๆ เหลือบตาเห็นซูเยี่ยนย่อตัวลงอย่างดงามนั่งลงข้างๆเจิ้งจินเทา

“พี่สาวท่านมานั่งตรงนี้เถิด”

หลินฮวาขอสับทีกับซูเยี่ยนเพราะไม่อยากหันหน้าเข้าหาเจิ้งจินเทานั่นเอง รอยยิ้มหวานหยดย้อย ไม่มีปฏิเสธของซูเยี่ยนทำเอาหลินฮวารู้สึกหงุดหงิด นางทำไมไม่ตีโพยตีพาย

“เจ้านั่งลงตรงนั้น”

เจิ้งจินเทาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงดุเข้ม หลินฮวานั่งลงเหลือบตามองเจิ้งจินเทา ที่ยังคีบเครื่องเสวยใส่ปาก และคีบใส่ในชามของซูเยี่ยนที่ยิ้มหวานคอยอยู่ก่อนแล้ว

หลินฮวาใช้มือฉีกน่องไก่มากัดกิน โดยไม่สำรวมกิริยา

“ข้า ชื่นชมท่านแม่ทัพไม่น้อย แต่ก็เข้าใจดีว่าบุรุษเลี้ยงดูบุตรีเพียงลำพังบุตรีมักจะมีกิริยาหยาบกระด้าง พรุ่งนี้ฮองเฮาให้เจ้าไปเรียนรู้กฎระเบียบในวังหลวงที่ตำหนักชิงหนิงกง”พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเช่นเดิม

หลินฮวารู้สึกเหมือนถูกตบหน้านี่ว่ากันถึงบิดาเชียวหรือ แม้จะรู้ดีว่าตัวเองจะทำให้อ่อนหวานเช่นนางทำไมจะทำไม่ได้แต่ในเมื่อไม่พอใจเขาเรื่องอะไรจะอ่อนหวานให้เขาเห็น ไม่ได้อยากแต่งเข้าจวนอ๋องเสียหน่อย

“หากอยู่ต่อหน้าฮองเฮา เจ้าทำกิริยาเช่นนี้เกรงว่าฮองเฮาจะว่ากล่าวเอาได้ เจ้าคิดเองจะดีไม่น้อยว่าควรจะวางตัวเช่นไร”

หลินฮวาอ้าปากค้างนี่ด่ากันซึ่งๆ หน้าเลยหรือไร

“อิ่มแล้ว” วางน่องไก่ลงในชามไม่ยอมกิน จะอิ่มได้อย่างไรในเมื่อกินไปไม่กี่คำ

“เสี่ยวจงส่งนางกลับเรือนรับรอง”เสี่ยวจงผายมือเชิญหลินฮวา

ถึงเรือนรับรองหลินฮวาคว้าหมั่นโถมากัดอย่างแรงแล้วก็ปาทิ้งไม่อร่อยแข็งและจืด แม่ทัพต้วนเจี้ยนหลินมองลูกสาวด้วยสายตางงงัน

“ทำไมกลับมาไวเช่นนี้”