MasukShare
คิดไม่ถึง1
Terakhir Diperbarui:
2025-03-06 11:17:21“หลินฮวากำลังคิดว่าหากเขาจะมีชายาเอกแล้วทำไมฝ่าบาทจึงแต่งหลินฮวาเป็นชายารองอีกคน”บิดายิ้มอ่อนโยน
“การมีชายาหลายคน เป็นเรื่องที่บุรุษทั่วไปชมชอบ ฝ่าบาทคงตั้งใจประทานสมรสชายาเอกให้แต่แรกแล้ว แต่เพราะเราสองคนมาที่นี่จึงไม่แคล้วให้เจ้ารั้งตำแหน่งชายารองเสีย เพื่อตั้งใจจะรั้งพ่อให้อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน เรื่องรักใคร่เห็นว่าต้าหว้งคง ไม่คิดถึงข้อนี้ แต่ที่ฝ่าบาทต้องทำเช่นนี้เพราะเหมือนกับจะให้ความสำคัญกับต้าหวัง ไม่น้อยที่เดียว”
“ท่านพ่อไม่ต้องห่วงทุกอย่างไม่มีอะไรน่าห่วงลูกจะต้องอยู่ในฐานะชายารองอย่างมีความสุข”
กล้ำกลืนความขมขื่นไว้กลัวบิดาจะเห็นมัน แสร้งยิ้มกว้างกลบเกลื่อน ความกังวลภายใน
“ว่าแต่ มีอะไรให้ลูกกินแก้หิวบ้างไหม” ยิ้มเหมือนเด็กเล็กๆ
“ยังทำตัวเหมือนเด็กๆไม่ผิด เช่นนี้พ่อจะวางใจให้เจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องขายหน้าพ่อได้อย่างไรกัน”
หลินฮวากอดเอวหนาซบหน้าลงบนอก หัวเราะเสียงใส
“ไม่เป็นไรไปหาอะไรกินในห้องเครื่องลำพังดีกว่า”วิ่งออกจากห้องไปทันที
หลินฮวามาถึงห้องเครื่องในเวลาไม่นานนักนางกำนัลห้องเครื่อง วัยกลางคนยืนขว้างอยู่หน้าห้อง
“ ท่านป้ามีอะไร เหลือให้ข้ากินบ้างไหม”พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“คุณหนู ต้าหวังรับสั่งให้เก็บกวาดเครื่องเสวยจนสิ้นแล้ว หากคุณหนูมาอย่าได้ให้อะไรคุณหนูกิน” หลินฮวาอ้าปากค้าง
“ใจดำที่สุด”
“ต้าหวังใจดีที่สุดเจ้าค่ะ ต้าหวังยังสั่งอีกว่า...หากคุณหนูไม่พอใจก็ให้ไปต่อว่าต้าหวัง ต้าหวังรออยู่ที่ห้อง”
คิดจะดัดนิสัยหลินฮวาหรือไร อย่าหวังไม่มีทางไม่ไปไม่กินก็ได้
นั่งหน้าเง้าอยู่ตรงสวนดอกเหมยแกว่งขาไปมา คนอะไรใจดำสิ้นดี รู้ก็รู้ว่าหลินฮวากินไม่อิ่มยังแกล้งถือว่าเป็นจวนของตัวจะทำอย่างไรก็ได้อย่างนั้นหรือ
ดีอย่างนั้นจะได้รู้ว่าคนอย่างหลินฮวาไม่มีทางยอมเด็ดขาด เสียงท้องร้องจ้อกแจ้ก ยกมือขึ้นลูบท้องไปมา
เจิ้งลี่กังเดินยิ้มมาแต่ไกล
“ทำไมหน้าตาบูดบึ้ง”
“คารวะไท่จือ”ลุกขึ้นย่อตัวอย่างรวดเร็วอย่างเสียไม่ได้
“คราวนั้นยังมีแรงทะเลาะกับข้า มาวันนี้โดนอาเล็กจัดการจน... หมดเรี่ยวแรงเชียวหรือ”
ทำหน้าตูมก่อนจะพูดเบาๆ เหมือนบ่น
“ข้าไม่มีอารมณ์จะทะเลาะกับท่าน วันนี้หิวจะตายอยู่แล้ว”เจิ้งลี่กังยิ้ม
“ปะ”คว้ามือหลินฮวาที่ขืนตัวไว้
“เจ้าหิวไม่ใช่หรือตำหนักบูรพาของข้าเจ้าจะกินอะไร ที่นั่นห้องเครื่องทำของอร่อยไว้มากมาย”
หลินฮวา ยิ้มแก้มปริเหมือนเด็กๆ แกะมือเจิ้งลี่กังออกมองยิ้มๆ เหมือนจะบอกว่ามันไม่เหมาะ แล้วก็เดินนำเขาไปที่ตำหนักบูรพา เจิ้งลี่กังส่ายหน้ายิ้มๆ ความรู้สึกบางอย่างบังเกิดขึ้นในหัว
ต้าหวังนั่งกอดอกหลับตานิ่ง เบื้องหน้ามีเครื่องเสวยทั้งคาวหวาน
“ต้าหวัง นานแล้วนางคงไม่มาแล้ว”เสี่ยวจงพูดขึ้นด้วยความนอบน้อม
“เก็บเครื่องเสวย ข้าก็กำลังจะไปนอนเหมือนกัน”
ตำหนักบูรพา
“เจ้าไม่ถูกใจอาเล็กแน่ๆ เขาถึงได้เชื้อเชิญให้ชายาเอกมาร่วมเสวยเหมือนจะเปรียบเทียบพวกเจ้าสองคนว่าใคร จะ...ดูดีกว่ากัน”
หลินฮวาไม่สนใจ คว้าผลองุ่นมาเคี้ยว
“ใครกันจะแยแส ..ข้ากับ...อาเล็กของไท่จือก็ไม่ได้รักใคร่กันมาก่อน เขาจะรักชอบใครข้าก็ไม่แยแส”เจิ้งลี่กังยิ้ม
“เช่นนั้น เจ้ามาที่ตำหนักบูรพาบ่อยๆ ก็ไม่ใช่ปัญหาใช่ไหม”
“ข้าหลินฮวา ไปมาไร้ร่องรอยอยู่แล้ว”
“คุณหนูหลินฮวาต้าหวังให้ตามท่านกลับไปที่จวนอ๋อง”หานห้าวตง ประสานมือตรงหน้า”ไท่จือส่ายหน้าไปมา
“บอกอาเล็กด้วยห้าวตงว่านางอยู่ที่นี่ไม่ได้เป็นอันตรายอะไร สักพักข้าส่งนางกลับเรือนรับรอง”
Bab terkait
บรรณาการไม่หาญรัก ชายา...เอก
“แต่...ต้าหวังบอกว่าหากยังไม่กลับต้าหวังจะมาตามที่ตำหนักบูรพา”ลี่กังเลิกคิ้วสูงรู้สึกแปลกใจไม่น้อย เจิ้งจินเทาไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องเช่นนี้เป็นแน่“ข้าว่าเจ้ากลับไปก่อนดีกว่า ข้าให้ขันทียกเครื่องเสวยอีกชุดตามไปที่เรือนรับรอง”“ข้าอิ่มแล้ว แต่ยังไม่อยากกลับ”หลินฮวาพูดขึ้นดังๆ เมื่อเห็นว่าร่างสูงยืนอยู่ข้างนอกประตูนั้นเป็นของเจิ้งจินเทา พูดยังไม่ทันขาดคำร่างสูงก้าวยาวๆ เข้ามาในตำหนักบูรพา“อาเล็ก ช้าก่อนอย่าเพิ่งโมโหไป”เจิ้งลี่กัง เข้าขว้างเจิ้งจินเทาที่ก้าวเท้าเข้าหาหลินฮวา“ไท่จือนางกำลังจะแต่งเข้าจวนข้า ถือว่าเป็นคนของข้าครึ่งหนึ่งแล้ว ฉะนั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องภายใน”คว้าแขนหลินฮวาลากออกจากตำหนักบูรพาไปหลินฮวาขืนตัวไว้สุดแรงแต่รูปร่างเมื่อเทียบกันแล้ว อย่างไรจะสู้กำลังเขาได้“ปล่อยเลยนะ ข้ากำลังจะแต่งแล้วก็ยังไม่ได้รับปากว่าจะแต่ง เช่นนั้นข้ายังไม่ได้เป็นคนของท่าน หากเรื่องที่ท่านข่มเหงกัน รู้ไปถึงฝ่าบาทข้าก็อาจหาข้ออาจปฏิเสธที่จะแต่งได้”ปล่อยมือแต่กลับซ้อนร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน“เจ้ากล้าหรือ”หลินฮวาตกใจไม่น้อย ขันทีนางในต่างจ้องมอง เจิ้งลี่กังวิ่งตามออกมา“อาเล็ก ได้โปรดอย่าทำอะไรน
Terakhir Diperbarui : 2025-03-08บรรณาการไม่หาญรัก ชายาเอก2
เสี่ยวจงยกเครื่องเสวย ล้วนแต่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย หลินฮวาเผลอกลืนน้ำลายลงคอเจิ้งจินเทาจัดการกับตัวเองเรียบร้อยทั้งสวมอาภรณ์เพียงลำพังและสิ่งต่างๆ ที่มักจะเป็นขันทีควรจะทำให้ หลินฮวาเลือกที่จะก้มหน้าเพราะไม่อยากเห็นภาพที่ทำให้ใจสั่น อีกคนทำเหมือนไม่มีหลินฮวาอยู่ในนั้น นั่งลงบนเก้าอี้ใบหน้าไม่ได้แสดงความรู้สึกใดใด เสี่ยวจงใช้ตะเกียบเงินคีบอาหารขึ้นชิม ก่อนจะผายมือหลินฮวาถอนหายใจกลืนน้ำลายลงคอ เจิ้งจินเทาเหลือบมองหลินฮวาสีหน้าเรียบเฉยลงมือกินทันทีหลินฮวาก้มหน้ามองพื้นตามเดิม เจิ้งจินเทากินไปเพียงน้อยนิด“อิ่มแล้ว เสี่ยวจงยกเครื่องเสวยเก็บ”“อ้าวแล้วข้าล่ะ” ถามเพราะคิดว่าหากเจิ้งจินเทาอิ่มแล้วต้องเรียกให้หลินฮวาไปนั่งกิน แต่กลับเข้าใจผิดอุตส่าห์อดทนรอ“หิว มากหรือไม่”“หิวจะตายอยู่แล้ว”โบกมือให้เสี่ยวจงยกเครื่องเสวยไปเก็บ“เมื่อคืน กินมาจากตำหนักบูรพาเสียมากมาย เมื่อเช้าไท่จือยังให้คนนำเครื่องเสวยส่งมาถึงเรือนรับรอง”“กว่าข้าจะคุกเข่าเสร็จกว่าจะได้กิน”เจิ้งจินเทาลุกขึ้นยืน เดินไปที่เก้าอี้อีกตัว“เครื่องเสวยจวนอ๋องรสชาติเทียบไม่ได้กับเครื่องเสวยที่ตำหนักบูรพา” หลินฮวาถอนหายใจแม้กระท
Terakhir Diperbarui : 2025-03-08บรรณาการไม่หาญรัก หลับสบายหรือไม่
เช้าสดใสหลินฮวานอนหลับๆตื่นๆ เมื่อคืนนั่งรอ ยิ้มหยันรออะไรกันจนกระทั่งดึกดื่น"ชายารองต้าหวังให้ท่านรีบแต่งตัว วันนี้ต้องยกน้ำชาคารวะฮองเฮา"เสี่ยวถิงสาวใช้ที่นอนเฝ้าหน้าห้องนอน เอ่ยปากเมื่อเห็นว่าหลินฮวาตื่นแล้ว"เฮ้อ ทำไมต้องให้ชายารองไปด้วย"เสี่ยวถิงยิ้ม"ก็แต่งเป็นชายาก็ต้องไปให้ฮองเฮาเห็นหน้าค่าตาในตอนเช้าของคืนเข้าหอ บ้างก็ว่าเพื่อให้เหล่าป้าๆ ทั้งหลายในวังช่วยกันดูว่าชายาจะตั้งครรภ์ไหมเป็นเพราะต้าหวัง แต่งสองชายาพร้อมกันจึงต้องเข้าไปทั้งสองชายา"จะตั้งครรภ์หลินฮวายิ้มจะตั้งได้อย่างไร เจ้าบ่าวยังไม่ย่างกรายด้วยซ้ำไปชุดสีขาวขลิบสีแดงและทองตัดกัน ริมฝีปากสีชาดสีแดงเข้มกับใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มจนเข้มบ่งบอกฐานะและทำให้หลินฮวาดูสวยเกินวัย เสี่ยวถิงยิ้มพิศมองใบหน้าสวยของหลินฮวา"พระชายาของเสี่ยวถิงสวยสดใสที่สุด อย่าทำหน้าเศร้ายิ้มเข้าไว้อย่าให้ใครรู้ว่าต้าหวังไม่ได้แวะมาในคืนเข้าหอ"หลินฮวาถลาเข้ากอดเสี่ยวถิงแน่นกัดฟันกล้ำกลืนความน้อยใจลงไปในอกเสี่ยวถิงกอดตอบ"เสี่ยวอิงยกเครื่องเสวยมาแล้วกินเสียหน่อยแล้วก็ค่อยเข้าวังไม่ต้องรีบเจ้าค่ะป่านนี้ต้าหวังกับชายาเอกยังไม่ตื่นจากบรรทม"สาวใช้นามเ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-08บรรณาการไม่หาญรัก หลินฮวา
“ปิงซูเยี่ยนอ่อนหวานงดงาม อีกทั้งได้รับการสั่งสอนฝึกปรือมาอย่างดี”หูซื่อเย่ สาธยายสรรพคุณของชายาเอก“แต่เดิม เจิ้งจินเทาแม้จะเก่งกาจเรื่องการรบพุ่ง แต่ด้านการครองเรือนเกรงว่าจะไม่กล้าอวดอ้าง ฝ่าบาทคล้อยตามให้แต่งชายาเอกและชายารอง ข้าแต่เดิมคิดไตร่ตรองเรื่องชายารอง แต่ตอนนี้ไม่มีสิ่งใดให้กังวลนางยังเด็กอีกทั้งเอาใจใครไม่เป็นเจิ้งจินเทาด้วยความเป็นนักรบย่อมต้องการให้มีคนคอยปรนนิบัติต่อแต่นี้ข้าตั้งใจแยกชายารองออกห่างจากต้าหวัง รอวันที่ชายาเอกครองใจต้าหวังเป็นเพียงหนึ่งเดียวในจวนต้าหวัง”“เมื่อนั้นย่อมมีโอกาส ที่จะทำตามแผน ใครสักคนที่เราจะเกรงกลัวหาใช่ ไท่จือแต่เป็นต้าหวังคนนี้ ฝ่าบาทแต่งตั้งเขาเป็นต้าหวังตำแหน่งไท่จือกับต้าหวังไม่ได้ด้อยกว่ากัน ยังมีเขาคอยขวางแผนของเราไม่อาจสำเร็จ”ฮองเฮาเดินลงมาข้างข้างหูซื่อเย่ ยกมือบางกอดรอบลำคอเงยหน้ามองสบตา ด้วยท่าทีออดอ้อนสายตาแสดงความรักเต็มเปี่ยม“ท่านกับข้าจึงจะได้ อยู่ด้วยกันบนบัลลังก์แห่งนี้ไม่ต้องหลบซ่อนเหมือนอย่างเคย”หูซื่อเย่ยกมือขึ้นกอดรอบเอวบาง กดริมฝีปากกับปากบางอย่างไม่อายฟ้าดินความกระหายในรสสวาทพุ่งขึ้นจนถึงขีดสุด ใต้บัลลังก์ฮองเฮาจึงเ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-11บรรณาการไม่หาญรัก ข้าต้องการเจ้า
ซูเยี่ยน เดินเข้าไปใน ห้องของเจิ้งจินเทาอย่างถือวิสาสะเจ้งจินเทาหย่อนกายลงแช่ในน้ำอุ่น หลับตานิ่งซูเยี่ยนปลดสายรัดเอวปล่อยให้อาภรณ์หลุดร่วงลงไปกองแทบเท้า เหลือเพียงชุดชั้นในบางเบา ค่อยๆหย่อนกายลงในอ่างน้ำอุ่นที่เจิ้งเทานอนหลับตาอยู่"เจ้า"เจิ้งจินเทาสะดุ้งผลักร่างของซูเยี่ยนออกสุดแรง"ท่านพี่"เปลี่ยนสรรพนามเรียกขานเจิ้งจินเทาสะบัดผ้าห่มคลุมกายมิดชิด"ท่านพี่ ท่านพี่ใจร้ายกับซูเยี่ยนเกินไปหรือไม่ ในเมื่อซูเยี่ยนเต็มใจเช่นนี้ท่านพี่ยัง ไม่สนองตอบ คืนเข้าหอซูเยี่ยนต้องกล้ำกลืนนอนสะอื้นทั้งคืน พอเช้าก็ต้อง เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม ท่านเคยจะใส่ใจความรู้สึกนั้นของซูเยี่ยนหรือไม่ ในเมื่อเราสองคนเป็นสามีภรรยากันแล้ว เรื่องแบบนี้ท่านพี่ยังรั้งรอสิ่งใดกัน"ซูเยี่ยนถลาเข้ากอดรอบเอวหนาไว้แน่น เจิ้งจินเทานิ่ง ซูเยี่ยนซ่อนยิ้มสอดมือบางเข้าไปในเสื้อคลุม ลูบไล้ฝ่ามือทั่วอกเปลือยเปล่า“ข้าตอนนี้ยังไม่ต้องการเจ้า”น้ำเสียงพยายามให้เป็นปกติที่สุดแกะมือของซูเยี่ยนออก ก้าวเดินออกจากห้องไปซูเยี่ยนถลาตามออกจากห้องด้วยความรู้สึกหลากหลายทั้งโกรธน้อยใจเสียใจและโดนหักหน้า เจิ้งจินเทาเปิดประตูออกไปข้างนอกภาพตรงหน้า
Terakhir Diperbarui : 2025-03-11บรรณาการไม่หาญรัก ทัพพ่ายคนไม่พ่าย
ก้มลงบดขยี้ริมฝีปากอย่างอ้อนวอน หลินฮวาขยับตัวแข็งขืนอีกครั้ง ต้องไม่ใช่แบบนี้ ยอมเขาง่ายเกินไปนึกโมโหตัวเองที่อ่อนไหวกับสัมผัสอ่อนโยนของเขาในเมื่อเพิ่งจะ เกลือกลัวหลับนอนมากับชายาเอก แล้วยังมักมากมาหาหลินฮวา อาศัยอ้างว่าต้องการหลินฮวาในยามไหน หลินฮวาก็ต้องยอมเป็นของเขาอย่างนั้นหรือ“ทัพพ่าย คนไม่พ่าย ข้าไม่ใช่เฉลยของท่านตอนนี้เป็นชายารอง คิดจะหักหาญน้ำใจ ยังเรียกตัวเองว่าเป็นบุรุษได้อีกหรือ ในเมื่อข้าไม่ยินยอมท่านก็ควรจะปล่อยข้าไป ไม่ใช่อาศัยที่เพราะข้าไม่อาจขัดขืน หักหาญน้ำใจ ท่านคิดว่ายังจะได้ใจข้าอย่างนั้นหรือ หากท่านได้ข้าไป ก็เพียงแต่ร่างกายก็เท่านั้น”เจิ้งจินเทายิ้มหยัน คลายอ้อมกอดลุกขึ้นนั่ง“ข้าลืมไปเสียสิ้นว่าเจ้าไม่ได้ยินยอมที่จะแต่งกับข้า ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อเอาตัวรอดก็เท่านั้น ฮ่องเต้แคว้นฉีส่งราชสาสน์มาขอยอมจำนนที่จะเป็นเมืองขึ้นของแคว้นเว่ย แต่มีข้อแม้ว่าต้องส่งตัวเจ้ากับพ่อของเจ้ากลับแคว้นฉี ตอนนี้ข้าเพิ่งจะรู้ว่า ฮ่องเต้แคว้นฉีเองก็หมายมั่นที่จะแต่งตั้งเจ้าเป็นสนมอยู่เหมือนกัน เจ้าคงยินดีเป็นสนมหรือเป็นไท่จือเฟยของไท่จือมากกว่าที่จะเป็นชายารองของข้า ในเมื่อมีตัวเลื
Terakhir Diperbarui : 2025-03-11บรรณาการไม่หาญรัก ข้าก็ชอบ.....
เจิ้งจินเทาถอนริมฝีปากออกจากปากของซูเยี่ยนเหมือนเพิ่งจะนึกอะไรขึ้นมาได้“ท่านพี่เหตุใดจึงเย็นชานัก”แววตาตัดพ้อ เจิ้งจินเทาผลักร่างบางของซูเยี่ยน ที่กอดเขาให้ล้มลงกับพื้น ซูเยี่ยนมองด้วยสายตาเกลียดชังจวนอ๋องเก้าซูเยี่ยน ซุกอยู่กับอกกว้างของอ๋องเก้าหูซื่อเย่ ลูบไล้แผงอกกว้างอย่างเบามือ“เขาเฉยชาจนน่ากลัว ข้ายังหาโอกาสที่เหมาะสมไม่ได้”“หรือว่าใจเขาบัดนี้จะอยู่กับหลินฮวาคนนั้นเสียแล้ว”“ช่างเขา ใจเขาจะอยู่กับใครข้าหาสนใจไม่ข้าเพียงแต่ทำตามที่ท่านต้องการ ขอเพียงใจท่านอยู่กับข้าก็พอ”ใบหน้าหวานราวอิสตรีของหูซื่อเย่ยิ้มบางๆ ก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากของซูเยี่ยน“เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าเร้นกายมาครั้งนี้ไม่มีใครพบเจอ”ถามเพื่อความแน่ใจเขาตอนนี้ ทำการเช่นนี้ในใจรู้ดีว่าไม่เหมาะสมแต่ หาสนใจไม่ในเมื่อไม่ว่าจะเป็นหญิงงามคนใดที่หูซื่อเย่ต้องการ มักจะลงเอยด้วยการอุ่นเตียงให้เขานึกเห็นร่างบางอ้อนแอ้นริมฝีปากอวบอิ่มยามก้าวเดินพลิ้วไหวดังสายน้ำของหลินฮวา หากได้ร่วมแท่นนอนยามที่อุ่นเตียง ร่างอุ่นดิ้นรนหลบหลีกภายใต้อ้อมกอดของเขาจะเป็นเช่นไร“ซูเยี่ยนรอบคอบเสมอบางอย่างยากจะห้ามใจ ข้าโหยหาท่านยิ่งสิ่งใด เช่นไรจ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-13บรรณาการไม่หาญรัก ข้าก็ชอบ.....2
“หลินฮวาเจ้านำมันไปเคี่ยวให้ข้า”ไล่หลินฮวาออกจากห้องไป หลินฮวาเดินเข้ามารับเอาห่อย่าจากมือของหูซื่อเย่ ที่จงใจเอื้อมคว้ามือบางของหลินฮวา หลินฮวาเงยหน้ามองหูซื่อเย่เต็มตา กลับพบสายตาโลมเลียมองอยู่ก่อนแล้ว ยิ้มมุมปาก“เป็นข้าที่ต้องไปดูเวลาเจ้าเคี่ยวยาจะดีไม่น้อย” ไม่ยอมปล่อยมือหลินฮวา ยังคงยื้อไว้อย่างนั้น“หาก ท่านอ๋องมัวแต่จับมือหลินฮวาอยู่อย่างนี้ เกรงว่าหลินฮวาคงไม่ได้เคี่ยวยาให้เป็นแน่ ไม่จำเป็นต้องไปดูเพียงแค่บอกวิธีมาก็พอแล้ว หลินฮวาไม่รบกวน”หลินฮวาพุดังๆเหมือนตั้งใจตะโกน หูซื่อเย่รีบปล่อยมือกลัวว่าฮองเฺฮาจะเห็นว่าเขาจับมือหลินฮวาไว้ ฮองเฮามองหูซื่อเย่ด้วยแววตาสงสัยว่าสิ่งที่หลินฮวาพูดจริงหรือไม่“ยานี้ค่อนข้างหายากและมีราคาแพงไม่น้อย ข้ากลัวว่าเจ้าจะทำมันหลุดมือ”แก้ตัวน้ำขุ่นๆ หลินฮวายิ้ม“ข้า อยากจะสอนเจ้าให้เคี่ยวยา เจ้ายังกล้าปฏิเสธอีกหรือ”สายตายังคงโลมเลีย หลินฮวาถอนหายใจจะจัดการกับคนผู้นี้อย่างไรดี เฮ้อยังคิดไม่ออกและหนักใจไม่น้อยเจิ้งจินเทา ก้าวเข้ามาคว้าข้อมือของหลินฮวามากำไว้“ฮองเฮา จินเทามีเรื่องบางอย่างกำลังจะทำความเข้าใจกับชายรองเห็นทีต้องขอตัวนางสักวัน”ฮองเฮาหน้าต
Terakhir Diperbarui : 2025-03-13
Bab terbaru
บรรณาการไม่หาญรัก โบกมือลาแล้ว
“ท่านอา ท่านอาหญิงท่านสองคนจะไปจริงๆหรือ”เจิ้งลี่กังสีหน้าเศร้าสร้อยเดินมาส่งจ้งจินเทากับหลินฮวาที่หน้าประตูวัง เสี่ยวจงยืนรีรออยู่ด้านหน้าเกี้ยวหานห้าวตงยืนม้าคอย“ไม่ได้ไปไหน จวนฤดูร้อนของเราอยู่ห่างไปไม่ถึงร้อยลี้ด้วยซ้ำไป”“ท่านอาเล็ก ข้าจะต้องคิดถึงท่านทั้งสองมากแน่ๆ เสด็จพ่อบอกข้าว่าไม่อาจขัดเจตจำนงของท่านอา แต่ข้าเห็นว่าถึงจะไม่มีสงครามแต่ท่านอาก็ยังเป็นแม่ทัพของเราเช่นนั้นควรจะรั้งอยู่ที่นี่ข้าจึงจะสบายใจไม่ต้องกังวลสิ่งใด”“ขอบพระทัยฝ่าบาทยิ่งแล้วข้ากับ ชายาตั้งใจใช้ชีวิตสงบสุขที่นั่น ให้หลินฮวาคลอดอ๋องน้อยอย่างสบายใจครั้งนี้จึงถือว่าพาหวางเฟยไปหย่อนใจ ไท่จือท่านจไม่ต้องกังวลมีอะไรก็ส่งม้าเร็วไปเจิ้งจินเทารับรองจะมาถึงนี่อย่าทันท่วงทีครั้งนี้ข้าได้ให้หานห้าวตงคอยรั้งอยู่ที่จวนอ๋องไร้พ่ายเพื่อคอยอารักขาไท่จือและฝ่าบาท และท่านพ่อภรรยาอีกชั้น” ยกมือขึ้นโอบรอบเอวอวบของหลินฮวาตั้งใจพาหลินฮวาไปพักผ่อนที่จวนริมน้ำเพื่อหาเวลาอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง“ไอ้เรื่องความปลอดภัยข้าไม่ห่วงในเมื่อบ้านมืองสงบสุขเพียงนี้ นั่นก็เพราะท่านอาที่ปูทางมาตลอดมาวันนี้ข้าห่วงคือเรื่องที่ข้าจะเหงา หากว่าท่า
บรรณาการไม่หาญรัก เจ้าอย่าใจร้ายกับข้านักเลย
เจ้าอย่าใจร้ายกับข้านักเลย“ท่านอาเล็กกกกกก”เจิ้งจินเทาเลิกคิ้วสูงเจิ้งลี่กังเท้าคางตรงหน้าบนโต๊ะร่างอักษรของเจิ้งจินเทา“ว่าอย่างไรไท่จือ” เสี่ยวจงรีบรินชา เจิ้งจินเทาวางพู่กันลงกอดอกหันมาสนใจเจิ้งลี่กัง“คือข้าได้ยินมาว่า ว่าที่ชายาของท่านอา อือของอาเล็ก นางมีเวทย์มนตร์”เจิ้งจินเทาเลิกคิ้วสูงหานห้าวตงก้าวขาเข้ามาข้างใน ได้ยินประโยคสุดท้ายพอดีถึงกับขมวดคิ้ว“วันนี้ข้าเลย นำสิ่งนี้มามอบให้กับท่านอา”ยิ้มกว้างสดใส ในทุกครั้งที่อยากเอาใจเจิ้งจินเทา ยังๆไม่ยอมแพ้จากน้ำศักดิ์สิทธิ์ครั้งนี้ยังไปที่วิหารเทียมฟ้าไปขอวัตถุมงคลมาให้กับเจิ้งจินเทาได้อีก“หมายความว่าอย่างไรเจ้าจะให้ข้าเอาสายสร้อยเส้นนี้ไป ทำอะไร”เจิ้งจินเทาเองก้ขมวดคิ้ว“ก็ว่าที่อาสะใภ้ของข้า นางมีเวทย์มนตร์เปลี่ยนท่านอาเล้กได้เพียงนี้และข้าไปเสาะแสวงหาสิ่งนี้มาเพื่อท่านมีเพียงสร้อยเส้นนี้เท่านั้นที่จะ..ต่อกรกับชายาของท่านข้าเห็นท่านอาเป็นแบบนี้แล้ว ข้าไม่สบายใจท่านแต่ไหนแต่ไรหญิงงามแค่ไหนก็ไม่เคยชายตามองแต่มาวันนี้กลับเปลี่ยนไป หากไม่ใช่ เวทย์หรือมนตร์ดำแล้วจะเป็นสิ่งใดได้”หานห้าวตงถึงกับปิดปากขำ“ต้าหวางไท่จือดั้นก้นไปถึงวิห
บรรณาการไม่หาญรัก ทำอย่างไรให้เจ้าหันมอง
ทำอย่างไรให้เจ้าหันมอง“เสี่ยว จงเก็บเครื่องเสวยเหล่านี้กลับไปเสีย”“เอ่อ เอ่อต้าหวางจะไม่รอ เอ่อ คุณหนูหลินฮวาอีกสักครู่หรือไร”เจิ้งจินเทาถอนหายใจ“ไม่ข้ากำลังจะออกไปแล้วตอนนี้งานราชสำนักกำลังเร่งรัดข้าไม่อาจรอได้หากนางมาก็ให้นางเสวยเพียงลำพังบอกว่าข้าออกไปที่วังหลวงเสียแล้ว”“แต่ แต่ต้าหวาง ท่านก็อย่าใจร้ายกับคุณหนูให้มากอีกหน่อยก็จะแต่งนางแล้ว เอาใจนางหน่อยจะดีไหม ที่นางไที่ตำหนักบุรพาเพราะไท่จือเป้นคนที่เอาใจเก่งแล้วนางก็สำนึกผิดแล้วยอมคุกเข่าแต่ท่านอ๋องท่านเองก็ทำเกินไปหน่อยหักหาญน้ำใจคุณหนูเพียงนั้น....”เจิ้งจินเทาเลิกคิ้วสูง“เสี่ยวจงเจ้าจงใจว่าข้าว่าข้าไม่เข้าใจการเอาใจหญิงงามอย่างนั้นหรือ แล้วเจ้ายังแอบดูสิ่งที่ข้าทำกับคุณหนูของเจ้าอย่างนั้นหรือ"คิดถึงรสจูบหวานหอมเมื่อวานหากหลินฮวานางจะยินดีให้เขาจูบรสจูบจะหวานกว่านี้สักกี่เท่ากัน แต่ดูนางเขาสิเห็นเขาเป็นศัตรูตลอดมา“เสี่ยวจงมิบังอาจ แต่เสี่ยวจงอยากจะบอกท่านอ๋องว่าคุณหนูหลินฮวานางยังเด็กเพิ่งจะสิบห้าแล้ว แล้วไท่จือก็อายุไม่อ่อนแก่กว่ากันเท่าไหร่ ฉะนั้นสองคนอาจสนิทสนมกันได้ไม่ยาก ท่านอ๋องท่านก็แค่เอาใจคุณหนูหลินฮวาหน่อยหากว่า
บรรณาการไม่หาญรัก บรรณาการรัก
“ไหนว่าเราเข้ามาอยู่ในฐานะแขก ท่านพ่อ เห้นไหมเขา ให้ลูกอดข้าว”“หลินอวาเราในฐานะเชลย ตอนนี้เจ้ากำลังจะเป็นบรรณาการของเขาเช่นนั้นคำพูดของต้าหวางเจ้าต้องคอยเชื่อฟังให้มากไม่มีเขาจึงไม่มีเราในวันนี้”“ท่านพ่อท่านพูดแบบนี้คนแบบนั้นจึงได้ใจ”“หุบปากเจ้าเสียหลินฮวา”เจิ้งจินเทาเดินเอามือไพล่หลังเข้ามาบริเวณที่พำนักที่ร่มรื่นสงบของหลินฮวาและต้วนเจี้ยนหลิน“ต้าหวาง”หลินฮวาย่อกาย แล้วเดินหลบเข้าข้างในเสียเชอะทำเหมือนว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่หลินฮวานิาทาเขาไว้ ต่อหน้าท่านพ่อของหลินฮวาเป็นเทพสงครามที่องอาจไม่มีให้เสียหน้า“ท่านแม่ทัพ”ประสานมือนอบน้อม หลินฮวาถอนหายใจ คนผู้นี้แสดงกิริยาต่อหน้าบิดาของหลินอวาเสียดิบดีมิน่าเล่าท่านพ่อเลยไม่เคยมองเขาในด้านไม่ดี“เกรงใจไปล้วต้าหวางข้าก็เพียงแค่แม่ทัพที่ไร้ทัพต้าหวางมีสิ่งใดให้รับใช้เชิญว่ามา”เจิ้งจินเทายิ้มบางๆ“ก็…แค่อยากจะแวะมาถามสารทุกข์สุขดิบว่าทั้งต้วนไม่สิ ท่านต้วนหับบุตรีของท่าน อยู่ที่นี่สบายดีหรือไม่”หลินหิวที่นั่งหลบอยุ่ในบ้านขมวดคิ้ว“เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องแวะมาเชียวหรือ”สายตาบอกว่าไม่อยากจะเชื่อหลินฮวาเองก้ไำม่เชื่อในสิ่งที่เจิ้งจินเทาพูดมา“อ
บรรณาการไม่หาญรัก เรื่องของเจิ้งลี่กัง
“ท่านอาเก้าท่านเหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่”“แล้วไท่จือเล่าเหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่อย่าบอกนะว่าเราสองคนใจตรงกันมาเพื่อว่าที่ชายาของพี่แปดเหมือนกัน”ไข้าต่างกับท่าน”ปกปิดสิ่งที่ซ่อนไว้ก็เสี่ยวจงบอกเขาว่าวันนี้คุณหนูต้วนจะเข้ามาพบฮองเอาตามพระบรรชาหากอยากพบนางจะต้องมาที่นี่ไม่น่าเชื่อว่าจะพบหูซื่อเย่ที่ออกมาจากส่วนในของตำหนักชิงหนิงกง“ท่านอาเก้าท่านอาเพิ่งจะออกมาจากส่วนใน….”หูซื่อเย่ถอนหายใจส่ายหน้าไปมา“ข้าไม่แปลกใจเลย ว่าตำแน่งไท่จือได้มาเพราะโชคช่วย ข้ากับฮองเฮามีเรื่องหารือเรื่องความปลอดถัยในตำหนักชิงหนิงกงข้าจึงต้องตรวจตราทุกซอกมุม”“ท่านลงมือเองเลยหรือปกติข้าเห็นแต่ท่านสั่งการ สั่งการและสั่งการ”“นานแค่ไหนแล้วที่นั่งบนตำหนักบูรพา” สีหน้าและแววตาหยามเหยียดของหูซื่อเย่ทำให้เจิ้งลี่กังกัดฟันแน่น“อาเก้าท่านเองก็เป็นอ๋องมานานเท่าไหร่แล้วเคยออกไปนอกเขตวังหลวงบ้างหรือไม่”“หุบปากเจ้าเสียไท่จือคิดว่านั่งบัลลังก์ตำหนักบูรพาแล้วยิ่งใหญ่เกินใครหรืออย่างไรจึงไม่ต้องนับถือใคร”“ข้านับถือคนที่ควรนับถืออย่างอาเล้กต้าหวางที่น่านับถือกว่าอ๋องบางคนที่เอาแต่สร้างบารมีรวบรวมซ่องสุม”“เจ้าว่าใครซ่องสุม”เจิ้งล
บรรณาการไม่หาญรัก เรื่องของหูซื่อเย่
“อย่าๆๆๆทำแบบนี้ท่านอ๋องเก้าท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”ปิงซูเยียนส่งเสียงร้องครางด้วยความกระสันเมื่อหูซื่อเย่งัดเอาทุกกระบวนท่ามาปรนเปรอซูเยี่ยนก็นางมาหาเขาที่จวนอ๋อง เพราะพรุ่งนี้นางจะต้องแต่งเข้าจวนต้าหวังอ๋องไร้พ่ายเจิ้งจินเทาคนนั้น“อ่าาาาาข้าติดใจรสสวาทของเจ้าเสียแล้วซูเยี่ยน เจ้าไม่ต้องแต่งดีไหม”“ไม่แต่งแล้วท่านอ๋องจะให้ซูเยี่ยนอยุ่ในฐานะใดกัน”เอวหนาขยับเร่งจังหวะซู๊ดปากด้วยรู้สึกเสียวกระสันอย่างที่สุด“เจ้าอยาอยากให้ข้ายกเจ้าไว้ในฐานะใดกันเล่าในเมื่อเจ้าก็รู้ว่าข้าไร้ซึ่งชายาและอำนาจในมือ หากข้าสามารถนั่งบัลลังก์มังกรได้ข้าจะแย่งชิงเจ้ามาจากเจิ้งจินเทาเสียแล้วตำแหน่งฮองเฮาก็ควรมอบให้เจ้าดีไหม”ซูเยี่ยนยิ้ม“ท่านอ๋องท่านไม่ได้ปดข้าใช่ไหม”“ใครกล้าปดเจ้าเจ้ายอมมอบายให้ข้าเพียงนี้ทั้งๆที่พรุ่งนี้จะเข้าหอกับเจิ้งจินเทาเจ้ากลับยอมเป็นคนของข้าซูเยี่ยนข้าเช่นไรจึงจะกล้าไม่ดีกับเจ้า”จูบซอกซอนมือล้วงลึกไปที่หว่างขา กระตุ้นสวาทอีกครั้งไม่เลิกรา“ท่านอ๋องงงงท่านปากหวานเสียจริงข้ามีหรือจะยอมใจแข็งข้าไม่แต่งกับเจิ้งจินเทาดีไหมท่านก็พาข้าหนีไปใช้ชีวิตสองคน”“ไม่ได้ทำเช่นนั้นเราต้องหนีจนตาย ทางที
บรรณาการไม่หาญรัก ต้องเวทย์2
“ไท่จือท่านแน่ใจหรือว่าเราจะทำแบบนั้นจริงๆ“ทำแบบไหน”เจิ้งลี่กังผู้ใจจดใจจ่อกับการประคองน้ำศักดิ์ตามคำแอบอ้างของหลวงจีนในวัดเทียมฟ้า“ก็แบบว่าเอาน้ำนี่”“หืมมอย่าเรียกน้ำนี่เจ้าไม่ได้ยินที่ไต้ซือพูดหรือไรเสี่ยวจง”เสี่ยวจงพยักหน้าขึ้นลง“ช้่างเถอะจะน้ำอะไรก้ช่างแต่ไท่จือท่าเอาไปสาดใส่ต้าหวางเกรงว่าต้าหวางจะทรงกริ้ว”“กริ้วก็กริ้ว ข้ายอมเพื่อให้ท่าอาหลุดพ้นจากเวทย์มนตร์ของนางจิ้งจอกนั่น”“เสี่ยวจงก้ไม่เห้นว่า คุณหนูหลินฮวาจะเป้นนางจิ้งจอกตรงไนหนางเพิ่ง15ใบหน้างดงามอ่อนเยาว์”“นั่นๆนั่นอย่าไงรเเล่าอ่อนเยาว์ นางเป็นนางจิ้งจอกจึงอ่อนเยาว์”“ไท่จือ ใครอายุ15ก็อ่อนเยาวืทั้งนั้นข้ากับท่านตอน15ก็อ่อนเยาว์”“นางอ่อนเยาว์มากไหม ถ้านางอ่อนเยาว์มากเสดงว่านางคือนางจิ้งจอก”เสี่ยวจงถอนหายใจ“เอาแบบนี้ข้าคิดออกแล้ว”“คิดอะไรออก”“คิดว่าคนที่ต้องเวทย์มิใช่ต้าหวางหากเป็นไท่จือ”“หะ นางมีเวทย์มนตร์แม้กระทั่งข้าที่ไม่เคยเห็นหน้านางยังต้องเวทย์นางหรือไรนางร้ายกาจจริงๆ”“ไท่จือท่านผิดแล้วท่านต้องเวทย์ของหลวงจีนที่วัดเทียมฟ้าต่างหาก”“ข้าไม่เข้าใจข้าจะต้องเวทย์ของไต้ซือได้อย่างไร”“ก็จากที่ดูอะไน ท่านลองเชื
บรรณาการไม่หาญรัก ต้องเวทย์
“ต้าหวางท่านอาเล็กข้าได้ยินว่าท่านอา มีสาวสวยเคียงข้่างเช่นนี้นี่เองจึงรีบกลับจวนในทุกวัน”“หืมมม ไท่จือได้ยินมาผิดแล้วหญิงงามสาวสวยคำพูดเพ้อพกของใครกัน”เจิ้งลี่กังเหล่ตา“หืม เช่นนั้นหรือที่ข้าได้ยินมาผิดไปแล้วใช่ไหมตายจริงข้าก้เชื่อคนง่ายด้วยสิ เขาว่ากันว่าอาเล้กไปรับกลับมาคราวนี้ได้บรรณาการชิ้นเอกมาจากแคว้นฉี ข้าเองชื่นชอบหญิงงามอาเล็กหากไม่ว่าอะไร หลานรักคนนี้ขอพบหน้าบรรณาการของท่านสักครั้ง”“ไม่ได้”เสียงเข้มแข็งขัน“อ้าว ทำไมเล่าหญิงงามงามลำพังไร้คนเชยชมชื่นชมเช่นไรจึงเรียกหญิงงาม”“ไท่จือ ท่านมีหญิงงามมากมายให้เชยชม คนนี้ เจิ้งจินเทาบังอาจพูดว่าไม่ได้”เจิ้งลี่กังอมยิ้ม“น่าตื่นเต้นข้าชักอยากจะเห้นหน้านางเข้าจริงๆเสียแล้วว่าจะงดงามเพียงใด จึงทำให้ท่านอาเล็กที่เป็นดั่งครอบครัวจึง กล้าใจแคบกับข้าได้ลงคอ”“ไม่ได้ ข้าบอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้”เผลอพูดไปด้วยความโมโห เจิ้งลี่กังอ้าปากค้างเสี่ยวจงรีบดึงมือเจิ้งลี่กังไปเสียอีกทาง“เอาจริงๆนะเสี่ยวจงข้าไม่เข้าใจบรรณาการของท่านอาคนนั้นงามล่มสวรรคืเลยรือไรจึงหวงนักหวงหนา“ไท่จือ ต้าหวังไม่ได้หวงท่าน แต่ว่านางนะ เกลียดชังต้าหวังต้าหวังเ้กรงว่าหากไ
บรรณาการไม่หาญรัก ตอนพิเศษ2
ทัพของแคว้นฉี และเหล่าทหารต่างปกป้องท่านแม่ทัพและหลินฮวากระบี่ในมือ ถูกกางกั้น เบื้องหน้าไม่ให้คนของแคว้นเว่ยเข้าถึงตัวแม่ทัพและบุตรีหลินฮวาที่บัดนี้หมดเรี่ยวแรงมือกำกระบี่แน่น ด้วตาตื่ตตระหนกทัพองแคว้นแีแน่แล้วต้องพ่ายแพ้ ใบหย้าขะมุกขมอม กัดฟันยืยหยัดไม่ถอย“ยอมจำนนเสีย”หานห้าวตงตวาดเหล่าทหารของแคว้นฉีไม่กี่สิบนายที่ยืนรายล้อมแม่ทัพกีบหลินฮวาไว้ปกป้องยิ่งชีวิตต้วนเจี้ยนหลิน ทรุดตัวลงกับก้มหน้ามองพื้นดิน“ข้าต้วนเจี้ยนหลิน ยอมจำนนแล้วขอเพียง ปล่อยทหารและราษฎรที่อาศัยที่ชายแดนแห่งนี้ไปเสียอย่าได้ฆ่าแกงกันเลย”น้ำเสียงเด็ดเดี่ยว หลินฮวาทรุดกายลงข้างบิดา ก้มหน้ากัดฟัน“ยอมจำนน มีค่าใดกัน”“ข้ายอมให้ท่านปลิดชีพข้าเพื่อแลกกับชีวิตของทหารและราษฎรทั้งหลาย”“ท่านอ่อง ศึกในครั้งนี้แคว้ยฉีพ่ายแพ้ย่อยยับ แม่ทัพต้วนแห่งแคว้นฉียินดีให้ท่านปลิดชีพเขาเพื่อแลกกับชีวิตของราษฎร และทหาร ที่เหลือเพียงหยิบมือ”ร่างสูงชะลูดก้าวขายาว ๆ ยังค่ายทหารที่มีแต่ฝุ่นควันคละคลุ้งไปทั่วบริเวณของกองทัพแคว้นฉี“นำเขากลับแคว้นเว่ยในฐานะเชลย”คำพูดที่หลุดออกจากปากทำเอาเจิ้งจินเทาถอนหายใจด้วยความโล่งอกทุกอย่างลุล่วงไปด้ว
