หลับสบายหรือไม่

เช้าสดใสหลินฮวานอนหลับๆตื่นๆ เมื่อคืนนั่งรอ ยิ้มหยันรออะไรกันจนกระทั่งดึกดื่น

"ชายารองต้าหวังให้ท่านรีบแต่งตัว วันนี้ต้องยกน้ำชาคารวะฮองเฮา"

เสี่ยวถิงสาวใช้ที่นอนเฝ้าหน้าห้องนอน เอ่ยปากเมื่อเห็นว่าหลินฮวาตื่นแล้ว

"เฮ้อ ทำไมต้องให้ชายารองไปด้วย"เสี่ยวถิงยิ้ม

"ก็แต่งเป็นชายาก็ต้องไปให้ฮองเฮาเห็นหน้าค่าตาในตอนเช้าของคืนเข้าหอ บ้างก็ว่าเพื่อให้เหล่าป้าๆ ทั้งหลายในวังช่วยกันดูว่าชายาจะตั้งครรภ์ไหมเป็นเพราะต้าหวัง แต่งสองชายาพร้อมกันจึงต้องเข้าไปทั้งสองชายา"

จะตั้งครรภ์หลินฮวายิ้มจะตั้งได้อย่างไร เจ้าบ่าวยังไม่ย่างกรายด้วยซ้ำไป

ชุดสีขาวขลิบสีแดงและทองตัดกัน ริมฝีปากสีชาดสีแดงเข้มกับใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มจนเข้มบ่งบอกฐานะและทำให้หลินฮวาดูสวยเกินวัย เสี่ยวถิงยิ้มพิศมองใบหน้าสวยของหลินฮวา

"พระชายาของเสี่ยวถิงสวยสดใสที่สุด อย่าทำหน้าเศร้ายิ้มเข้าไว้อย่าให้ใครรู้ว่าต้าหวังไม่ได้แวะมาในคืนเข้าหอ"

หลินฮวาถลาเข้ากอดเสี่ยวถิงแน่นกัดฟันกล้ำกลืนความน้อยใจลงไปในอกเสี่ยวถิงกอดตอบ

"เสี่ยวอิงยกเครื่องเสวยมาแล้วกินเสียหน่อยแล้วก็ค่อยเข้าวังไม่ต้องรีบเจ้าค่ะป่านนี้ต้าหวังกับชายาเอกยังไม่ตื่นจากบรรทม"สาวใช้นามเสี่ยวอิงยกเครื่องเสวยที่ล้วนแต่เป็นอาหารบำรุงสำหรับการผ่านคืนเข้าหอ

"ข้าต้องกินอะไรพวกนี้ด้วยหรือ ข้า...ไม่ได้เข้าหอเสียหน่อย"

"พระชายาเลือกกินอย่างที่ชอบเจ้าค่ะห้องเครื่องมีแค่เครื่องเสวยพวกนี้"เสี่ยวอิงสาธยาย หลินฮวาหยิบลูกพลับสุกงอม (หนึ่งในของบำรุงในคืนเข้าหอเชื่อว่าฟื้นฟูกำลังที่เสียไป) มากัดกินอย่างเอร็ดอร่อย ริมฝีปากเลอะสีชาดแดงเสี่ยวถิงอมยิ้มหันหลังตั้งใจหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดสีชาดให้

เจิ้งจินเทาก้าวขาเข้ามาเอื้อมมือเช็ดสีชาดที่ริมฝีปากให้หลินฮวาอย่างอ่อนโยน เสี่ยวถิงกับเสี่ยวอิงประสานมือก่อนจะออกไปจากห้องปิดประตูเบาๆ

"หลับสบายหรือไม่"

น้ำเสียงอ่อนโยนไม่เฉยชาเหมือนดังเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา หลินฮวาส่ายหน้าไปมา เจิ้งจินเทาดึงร่างบางเข้าสู่อ้อมแขน กอดรัดแนบแน่น

หลินฮวาผลักร่างใหญ่สุดแรง ก่อนจะก้าวออกจากห้องไป

เกี้ยวจอดรออย่างจงใจหลินฮวาก้าวขาขึ้นไปข้างบนเสี่ยวอิงช่วยจับมือพยุงตัว ผ้าม่านถูกเปิดออกเพียงแว๊บเดียวใบหน้าเย้ยหยันของซูเยี่ยนที่หลินฮวาคิดว่ามองไม่ผิดไป

"น้องสาว เจ้ามานั่งเสียด้วยกัน"เจิ้งจินเทาก้าวเข้ามาในเกี้ยว

"เชิญตามสบายข้านิยมนั่งเพียงลำพัง"

เจิ้งจินเทาแค่เหลือบตามองหลินฮวาเพียงแว๊บเดียวทรุดกายลงนั่งข้างๆ ซูเยี่ยนที่ยิ้มหวานปานจะหยด

ตำหนักชิงหนิงกง

เจิ้งลี่กังยืนรีรออยู่หน้าตำหนัก เกี้ยวหยุดลงตรงด้านหน้าบันไดทอดยาว หลินฮวาตั้งใจจะก้าวลงไปก่อนคนทั้งสอง แต่เจิ้งจินเทากับคว้าข้อมือไว้จนเซถลาซบอกเขาเต็มเปา

"น้องสาวยังไม่รู้ธรรมเนียม ต้องให้สามีลงจากเกี้ยวก่อน"หลินฮวาขยับตัวออกจากอกกว้าง ซูเยี่ยนยิ้มเจิ้งจินเทาเดินลงจากเกี้ยวตามด้วยซูเยี่ยนและหลินฮวาที่รั้งท้าย เจิ้งลี่กังมีสีหน้าดีใจเมื่อเห็นหลินฮวามีสีหน้าเรียบเฉยต่างจากซูเยี่ยนที่มีสีหน้าแช่มชื่น

ทั้งหมดก้าวเข้าไปยังตำหนักชิงหนิงกง

ฮองเฮานั่งบนบัลลังก์

"มากันแล้ว” 

มองสำรวจทั้งหลินฮวาและซูเยี่ยน บัดนี้หลินฮวาเพิ่งสังเกตเห็นนางกำนัลสูงอายุถึงสี่คนยืนจ้องหลินฮวาและซูเยี่ยนพร้อมกัน

"ยกน้ำชา"

เจิ้งจินเทาเหลือบตามองหลินฮวาที่ทำท่าทีเงอะงะเสี่ยวถิงขยับเข้าช่วยประคองถ้วยน้ำชา

"ชายารองของต้าหวังอายุยังน้อยอีกทั้งมาจากต่างแคว้นไม่รู้ธรรมเนียมของเราข้าตั้งใจจะช่วยดูแลนางแทนต้าหวังแต่การแต่งงานเร่งรัดเกินไป เอาอย่างนี้ชายารองหลินฮวาหน้าที่ปรนนิบัติต้าหวังต่อแต่นี้ให้ชายาเอกซูเยี่ยนรับหน้าที่ ส่วนเจ้าทุกเช้าให้อยู่ที่ชิงหนิงกงเรื่องบางเรื่องให้ต้าหวังสั่งสอนคงไม่เหมาะข้าอาสาดูแลนางเอง"

เจิ้งจินเทาประสานมือ การยกน้ำชาเป็นอันเสร็จสิ้น หลินฮวาถอนหายใจยาวเหยียด

ก้าวเท้ายาวๆ ไม่ยอมนั่งเกี้ยวกลับไปที่เรือนรับรอง

อ๋องเก้า พี่น้องร่วมบิดากับเจิ้งลี่เฉิงฮ่องเต้และเจิ้งจินเทาแต่มารดาเป็นเพียงสามัญชน ไม่ได้เป็นองค์ชายเป็นเพียงเจ้าเก้า แต่เจิ้งลี่เฉิงเมื่อนั่งบัลลังก์ จึงอวยยศให้เป็นอ๋องทั้งๆ ที่ฮ่องเต้องค์ก่อนบิดาของทั้งสามไม่เห็นควรให้เป็นองค์ชาย โดยยังคงเรียกเจิ้งจินเทาว่าเจ้าเล็ก

อ๋องเก้าหูซื่อเย่ ก้าวขาเข้ามาในตำหนักชิงหนิงกงเหลือบตามองหลินฮวาเพียงครู่ ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก

เจิ้งลี่กังวิ่งตามหลินฮวาไปติดๆ เจิ้งจินเทาก้าวขาขึ้นเกี้ยวไม่เหลียวหลัง

“หูซื่อเย่ ถวายพระพรฮองเฮา”

ฮองเฮาโบกมือให้นางกำนัลออกไปจากตำหนัก นางกำนัลปิดประตูลงอย่างเบามือ

“ตามคาด เจิ้งจินเทาคืนเข้าหอรั้งอยู่กับชายาเอก ทั้งคืน”

“ปิงซูเยี่ยนอ่อนหวานงดงาม อีกทั้งได้รับการสั่งสอนฝึกปรือมาอย่างดี”หูซื่อเย่ สาธยายสรรพคุณของชายาเอก