Share

บทที่ 146

โชคดีที่เจ้าของร้านเตรียมรับมือไว้ก่อนแล้ว ทำให้เขาสามารถหลบหลีกได้ทัน

“เผยชิง นายยิงได้บ้างไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแสนัก

“...” เผยชิงมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของเจ้าของร้านแล้วตอบ “เกือบโดนแล้วครับ!”

ลู่เซินถูกเวินหนี่กอดไว้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอดีใจขนาดนี้ ลู่เซินจึงชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบาง ๆ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เราไม่จำเป็นต้องรีบร้อนใช่ไหม?”

“ไม่ต้องรีบหรอก ฉันดีใจมากเลย” เวินหนี่ยิ้มตอบ

เจ้าของร้านถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะยิ้มและพูดว่า “หนุ่มน้อย นายนี่เก่งจริง ๆ รู้ไหมว่าไม่ค่อยมีใครสามารถโยนห่วงโดนของที่อยู่ด้านหลังได้เลยนะ!”

จากนั้นเขาก็รีบหยิบโดราเอมอนมาส่งให้เวินหนี่

เวินหนี่กอดมันไว้แน่น รู้สึกถึงความมั่นคงภายในใจ ราวกับว่าเธอได้ครอบครองสิ่งที่เป็นของตัวเองจริง ๆ แล้ว

“แล้วยังมีห่วงเหลืออีกตั้งเยอะ จะทำยังไงดี?” ลู่เซินถาม

เวินหนี่ตอบว่า “โยนให้หมดเลย โดนอะไรก็เอาอันนั้นแหละ”

“โอเค” ลู่เซินตอบตามที่เธอว่า เขายังโชว์ฝีมือได้ดี โยนห่วงโดนทุกครั้ง แต่ของที่ได้มาก็เป็นเพียงของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไม่ได้มีประโยชน์อะไรแต่ก็ยังสนุกมาก

ทว่าร้านด้านข้างกลับ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status