คำพูดดังกล่าวทำให้เวินหนี่ตกใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากของเขาจูบของเขาลดต่ำลง จากอ่อนโยนไปสู่ความหนักหน่วงด้วยความหวงแหนของผู้ชาย ซึ่งทำให้เวินหนี่รู้สึกงุนงงอยู่พักหนึ่งเมื่อรู้สึกได้ถึงความเย็นบนร่างกาย เย่หนานโจวก็ปลดกระดุมชุดนอนของเธอแล้ว ความหนาวเย็นที่กัดกร่อนทำให้เธอได้สติขึ้นมาทันที เขามองดูหน้าท้องของเธอเล็กน้อย เธอสะดุ้งและรีบผลักเย่หนานโจวออกไปทันที “ไม่นะ!”เดิมทีเย่หนานโจมกำลังได้อารมณ์ เมื่อถูกเธอผลักออกอย่างแรงเขาก็สร่างเมาทันที เขามองดูการกระทำที่ใหญ่โตของเวินหนี่ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและปกปิดเสื้อผ้าตัวเองอย่างแน่นหนา เขารู้สึกถึงการต่อต้านและรังเกียจการสัมผัสจากเขาดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของเขาจางหายไปทันที ใบหน้าของเขาเย็นลง และเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นอย่างเย็นชา “เธอกำลังปกป้องร่างกายราวกับหยกไว้เพื่อลู่เซินหรือว่าอาจ้านกันล่ะ?”มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวที่ทำให้เธอมีปฏิกิริยารุนแรง และไม่อยากถูกเขาแตะต้องเช่นนี้นั่นก็เพื่อผู้ชายที่เธอชอบอยู่ในใจเวินหนี่ใช้มือลูบท้องตัวเอง เธอกำลังตั้งครรภ์ จึงไม่อาจทำ
เวินหนี่กินคำสุดท้ายเสร็จแล้วจึงวางส้อมลงเธอรู้ว่าเย่ซูเฟินได้สะสมความไม่พอใจมาเป็นเวลานานแล้วเย่หนานโจวไม่เชื่อฟังเย่ซูเฟินเพราะเธออยู่หลายครั้ง ซึ่งนั่นทำให้เย่ซูเฟินไม่พอใจเธอมากขึ้นเวินหนี่ยืนขึ้นและมองไปที่เย่ซูเฟิน “คุณแม่ จริง ๆ แล้วคุณไม่เคยคิดที่จะให้ฉันตั้งท้องลูกของหนานโจว อยู่แล้วสินะคะ”จู่ ๆ เธอก็พูดสิ่งนี้ขึ้นมาทำให้เย่ซูเฟินตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะจัดการอารมณ์ “เธอพูดถึงเรื่องนี้ทำไม”เวินหนี่กล่าวต่อ “คุณอยากให้ลู่ม่านเซิงเข้ามาในตระกูลขนาดนั้น แล้วจะอยากให้ฉันตั้งท้องลูกของเย่หนานโจวได้ยังไง? และคุณก็รู้ด้วยว่าเย่หนานโจวจะไม่แตะต้องฉัน แต่คุณก็ยังป้อนยาต้มเหล่านั้นให้กับฉัน บอกว่าฉันไม่ได้เรื่อง นั่นก็เป็นเพียงเพราะแค่อยากหาเรื่องมาดูถูกฉันก็เท่านั้น”คำพูดของเธอชัดเจนขนาดนี้แล้ว เย่ซูเฟินจึงหยุดเสแสร้ง “เธอรู้ก็ดี ลูกหลานตระกูลเย่ของเราจะมีสายเลือดของเธอได้ยังไงกัน” พอพูดเช่นนั้นแล้วเย่ซูเฟินก็รู้สึกได้ใจ เธอนั่งลงและพูดอย่างหยิ่งผยอง “คนที่หนานโจวชอบคือเซิงเซิง แน่นอนว่าเขาจะไม่มีทางแตะต้องเธอ เป็นเพราะตอนนั้นคุณปู่ตาบอดถึงได้ให้เขาแต่งงานกับเธอ ถ้าเขาไม่แต
ประโยคนี้ทำให้เย่หนานโจวชะงัก และมองกลับไปที่เผยชิง “ผู้หญิงคนไหน?”ในฐานะผู้ส่งสาร เผยชิงรู้สึกเหมือนมีมีดจ่ออยู่คอเป็นคู่สามีภรรยากันแท้ ๆ ทำไมถึงได้ใช้ชีวิตกันแบบนี้ ภรรยาช่วยสามีตามหาคู่นอนส่วนสามีก็เก็บเรื่องแต่งงานเป็นความลับไม่ให้คนอื่นรู้ แต่ก็ใช่ว่าทั้งคู่จะไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อกัน เขาไม่เข้าใจเลยสักนิดแต่เขาก็ถูกหนีบอยู่ตรงกลาง ราวกับขนมปังกรอบแซนวิช ทุกวันต้องอยู่กับความหวาดระแวง“คนที่...นอนกับประธานเย่”หลังจากที่เผยชิงพูดสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกได้ถึงความไม่พอใจบนใบหน้าของเย่หนานโจวเย่หนานโจวยังคงไม่พอใจกับการปฏิเสธของเวินหนี่เมื่อวานนี้ แล้ววันนี้เธอยังพาตัวผู้หญิงคนนั้นมาหาเขาถึงที่อีกใจร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ?อยากจะผลักเขาออกไป เมื่อเขาตกหลุมรักผู้หญิงคนอื่น เธอถึงจะพอใจอย่างนั้นสินะ!ใบหน้าหงุดหงิดของเย่หนานโจวถูกปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็ง แต่เขายังคงสงบและพูดอย่างเย็นชา “รู้แล้ว บอกให้เธอรอก่อน!”เมื่อเวินหนี่กลับมายังไม่ทันจะวางกระเป๋าลง เผยชิงก็เข้ามาและพูดว่า “เลขาเวิน ประธานเย่บอกให้พวกคุณรออยู่ในห้องรับรองสักครู่ครับ!”หืม?“พวกคุณ?” เวินหนี่ไม่เข้าใจ
เวินหนี่มองไปที่โจวเสี่ยวหลิน เธอมั่นใจว่าเป็นตัวเองจนเวินหนี่เองก็เกือบจะเชื่อแต่เผยชิงอยู่ที่นี่ด้วย แถมเธอยังมีงานที่ต้องจัดการ ดังนั้นจึงไม่มีเวลาตอบอะไรโจวเสี่ยวหลินเธอทำได้เพียงถอยกลับสามชั่วโมงต่อมา เวินหนี่ก็ยังไม่กลับมาแต่เวลานี้ห้องประชุมได้เปิดออกแล้วหลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกัน เย่หนานโจวก็เดินออกมาจากห้องประชุมเผยชิงยืนอยู่ด้านข้างแล้วพูดขึ้นว่า “ประธานเย่ ห้องรับรองครับ”เย่หนานโจวขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเย็นชา เขาเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือและอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาหันหลังกลับและเดินไปที่ห้องรับรองในเวลานี้ มีเพียงโจวเสี่ยวหลินเท่านั้นที่อยู่ในห้องนั้นเธอนั่งจนตัวแข็ง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่จึงนอนลงบนโซฟาสักพักเย่หนานโจวเปิดประตูและเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่บนโซฟาเขามองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นเวินหนี่ จากนั้นจึงเดินเข้าไปเขาล้วงมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋า ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น เขามองคนตรงหน้าด้วยใบหน้าที่เย็นชาเงียบ ๆโจวเสี่ยวหลินรู้สึกเหนื่อยมาก ถึงเธอจะปิดตาลงแต่ก็ไม่กล้านอนหลับ เพราะกลัวว่าหากหลับจะพลาดสิ่งต่าง ๆ ไป เมื่อเธอรู้สึกว่าได
สีหน้าของโจวเสี่ยวหลินแข็งทื่อ เธอกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือเมื่อเห็นว่าเธอพูดไม่ออก เย่หนานโจวจึงขมวดคิ้วแน่นและถามขึ้นอีกครั้งอย่างเย็นชา “ตอบยากนักเหรอ?”ในเวลานี้ เวินหนี่รีบกลับจากด้านนอกและบังเอิญได้ยินคำถามอันเฉียบคมของเย่หนานโจวอยู่ข้างในเธอมาสายเกินไป ก่อนจะดึงมือออกจากลูกบิดประตูอีกครั้งโจวเสี่ยวหลินนิ่งไปเป็นเวลานาน บวกกับการบีบคั้นคนของเย่หนานโจว แรงกดดันภายในของเธอจึงเพิ่มขึ้นทันทีเธอเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่เย็นชาตรงหน้า เขาไม่ใช่คนที่จะมีเรื่องด้วยได้ง่าย ๆ และเขาก็อันตรายมาก หากทำผิดพลาดไปแม้แต่นิดเดียวเธอจะตกอยู่ในหายนะไปชั่วนิรันดร์ “โรงแรมนั้น... มี...คนรวยเยอะ ฉันต้องการเงินค่ะ หากเจอคนรวย ฉันคงไม่ต้องทำงานหนักแบบนั้นอีกแล้ว”เย่หนานโจวขมวดคิ้วหนักขึ้น และสายตาที่เขามองเธอก็เปลี่ยนไปสิ่งที่เธอพูดไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการขายร่างกายเพื่อเงินในสังคมปัจจุบัน มีผู้คนจำนวนมากที่ใช้ร่างกายเพื่อแลกเปลี่ยนคุณภาพชีวิตเวินหนี่เปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องรับรองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เย่หนานโจวมองไปด้านข้าง เวินหนี่ถือแก้วกาแฟเข้ามาก่อนจะวางลงข้างหน้าเขา “ประธาน
เธอร้องไห้หนักเหมือนคนสติแตก ราวกับว่าเธอได้ใช้เวลาทั้งคืนกับเย่หนานโจวจริง ๆเวินหนี่เริ่มไม่แน่ใจว่านี่มันเป็นผลสรุปของเรื่องนี้หรือไม่ เธอจึงทำได้เพียงออกไปจากห้องรับรองเมื่อเธอออกมา ผู้คนในออฟฟิศต่างเฝ้าดูรอความสนุก โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในรู้เพียงว่ามีหญิงสาวแปลกหน้ารออยู่ในห้องรับรองมานานหลายชั่วโมงแล้ว และในที่สุดเย่หนานโจวก็เข้าไปพบเธอก่อนจะเดินออกมาด้วยใบหน้าเย็นชาดูเหมือนว่าเขาไม่พอใจเอามาก ๆ“พี่เวิน เกิดอะไรขึ้นข้างในเหรอคะ?” เพื่อนร่วมงานที่กำลังมุงดูถามขึ้น เมื่อมีคนถาม หูนับไม่ถ้วนจึงเริ่มขยับเข้ามาใกล้เวินหนี่มองไปที่พวกเขาแล้วพูดว่า “พวกเธออยากรู้มากขนาดนั้นเลยเหรอ? ไปถามประธานเย่เองเลยไหม?”คำพูดเหล่านี้แฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม และเมื่อมีการเอ่ยถึง “ประธานเย่” อีกครั้ง ไม่ว่าพวกเขาจะอยากรู้อยากเห็นมากแค่ไหนก็ตาม แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะอยากรู้อยากเห็นอีกต่อไป ทุกคนต่างหันมาสนใจงานบนโต๊ะของตัวเอง เวินหนี่อยู่ในห้องพักพนักงานอยู่เป็นเวลานานทุกอย่างมันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ แต่กลับดูเหมือนว่ามันเกี่ยวข้องกับเธอ แถมเธอยังพูดอะไรไม่ได้ด้วยเธอรู้สึกอึดอั
คนรับใช้วางถ้วยชาไว้บนโต๊ะแล้วพูดว่า “ชาค่ะคุณโจว”โจวเสี่ยวหลินยังไม่กล้าแสดงความอวดดี เมื่อเห็นคนมาถึงเธอจึงรีบโยนหมอนออกแล้วนั่งหลังตรงอย่างเรียบร้อย ก่อนจะพูดกับคนรับใช้ว่า “ขอบคุณค่ะ”หญิงสาวมองถ้วยชาบนโต๊ะซึ่งยังคงมีไอน้ำพวยพุ่งออกมา ภาชนะทำจากเซรามิกสวยงาม ในขณะที่บรรจุชาและมีกลีบกุหลาบเพิ่มเข้าไป ดูประณีตและส่งกลิ่นหอมของกุหลาบลอยมาด้วยเธอยกถ้วยขึ้นดื่มไปหนึ่งอึก กลิ่นหอมอ่อน ๆ ฟุ้งกระจายอยู่ภายในปากรู้สึกว่าตัวเองมีความสง่างามขึ้นมาก “อร่อยมากค่ะ ฉันไม่เคยดื่มชาที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน”อาจจะเป็นเพราะเธอไม่เคยเห็นสถานที่หรูหราเช่นนี้มาก่อน ตอนนี้โจวเสี่ยวหลินจึงรู้สึกว่าทุกสิ่งที่เห็นและทุกสิ่งที่ดื่มล้วนเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแม้แต่ชาก็รู้สึกแตกต่างจากชาที่อื่นหน้าที่ของคนรับใช้คือการดูแลแขกให้ดี เมื่อได้ยินคำชมจึงตอบกลับว่า “เป็นหน้าที่ของเราก็เท่านั้นเองค่ะ”พูดจบคนรับใช้ก็ถอยออกไปโจวเสี่ยวหลินมองคนรับใช้ที่ออกไปอยู่นาน หลังจากที่ได้รับคำตอบนั้นก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองได้รับเกียรติและความสำคัญเป็นครั้งแรกผ่านไปสักพัก เวินหนี่จึงออกมาจากห้องเธอได้จัดการทุกอย่าง
เวินหนี่ไม่สนใจเธอ ทว่าเดินไปที่ประตูและขึ้นรถที่ขับมาถึงทันทีโจวเสี่ยวหลินจึงได้แต่ยืนมองรถที่จากไปอย่างช้า ๆ แทนจนกระทั่งเงาของรถหายไปจากสายตา หญิงสาวจึงหันไปมองที่อื่นแม้บ้านนี้จะหรูหราขนาดไหน แต่หากต้องอยู่คนเดียว ก็ยังรู้สึกไม่คุ้นเคยอยู่ดีตอนนี้โจวเสี่ยวหลินรู้สึกหนักใจมากกว่าเดิมเย่หนานโจวยังเชื่อใจเธอเลย ทำไมเวินหนี่ถึงไม่เชื่อเธอล่ะ?เวินหนี่เป็นคนดี หากมีโอกาสได้อธิบายให้เธอฟังวันไหน หญิงสาวอาจจะเชื่อใจเธอมากขึ้นโจวเสี่ยวหลินปลอบใจตัวเองเช่นนั้น จึงรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้านคนรับใช้กำลังยุ่งอยู่กับการจัดเตรียมห้องเมื่อทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็พูดกับเธออย่างสุภาพจากนั้นโจวเสี่ยวหลินก็เดินเข้าไปในห้องของตัวเองห้องนอนกว้างใหญ่ แถมยังมีเตียงเจ้าหญิงขนาดใหญ่ พร้อมด้วยม่านที่เธอใฝ่ฝันถึง ตัวห้องใหญ่กว่าบ้านทั้งหลังที่บ้านเกิดของเธอเสียอีกทุกอย่างดูใหม่เอี่ยมหญิงสาวเปิดตู้เสื้อผ้าก็พบกับชุดที่เรียงรายไม่รู้จบ ทุกชุดดูสวยงามตระการตาภาพนี้เหมือนกับในละครโทรทัศน์ที่เคยเห็นไม่มีผิดเพี้ยนเธอเคยจินตนาการว่าสักวันหนึ่งจะได้กลายเ