บทที่ 9

ซูหนี่ตื่นตั้งแต่ยังไม่สว่างนางรับล้างหน้าแปรงฟันเข้าครัวเตรียมอาหารไว้ให้ทุกคนแล้วสะพายตะกร้าขึ้นเขาไป นางกำลังจะเดินออกจากประตูบ้านอยู่แล้วแต่ จ้าวหนิงหลงกับเด็กแฝดทั้งสองก็โผล่หน้าออกมาจากเรือนทันที

"ทะ ท่าน ทำให้ข้าตกใจหมด" นางยกมือขึ้นลูบหน้าอก

"แล้วทำไมถึงได้ตื่นเช้ากันเช่นนี้ เฉิงเออร์ อันเออร์ไปนอนต่อเถิดลูก" ซูหนี่เดินเข้าไปจูงมือเด็กน้อยจะพาเขากลับขึ้นเตียงนอน

"ท่านแม่พวกข้าจะไปกับท่าน" หนิงเฉิงพูดขึ้น หนิงอันพยักหน้าอย่างเห็นด้วยแม้เขาจะง่วงนอนแต่จะไม่ยอมเด็ดขาดวันนี้ต้องได้ไปกับท่านแม่

"ใช่ พวกข้าจะไปด้วย" เมื่อจ้าวหนิงหลงพูดจบ ซูหนี่ก็หันไปถลึงตาใส่เขา

"ท่านจะพาลูกไปทรมานเพื่อเหตุใด ข้าไปไม่นานก็กลับแล้ว" จ้าวหนิงหลงเดินเข้ามาดึงตะกร้าไปจากนางแล้วอุ้มเฉิงเออร์ขึ้นเดินออกไป

"เดี๋ยวก่อน ข้าจะเตรียมอาหารไปด้วย" ซูหนี่รีบวิ่งเข้าไปจัดอาหารใส่ปิ่นโตเพื่อเตรียมขึ้นเขา หนิงหลงเห็นว่านางต้องอุ้มหนิงอันด้วยเขาจึงนำอาหารไปใส่ไว้ในตะกร้าด้านหลัง

ซูหนี่ถอนหายใจอย่างปลงตก นางอุ้มอันเออร์ขึ้นแนบอกให้เขาได้นอนต่ออีกหน่อย ทั้งสี่คนมุ่งหน้าขึ้นเขา โดยช่วงแรกเป็นหนิงหลงที่เดินนำ พอถึงทางแยกนางก็เปลี่ยนมาเป็นคนนำแทน เมื่อเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ หนิงหลงยังแปลกใจที่นางใจกล้าเดินขึ้นเขาคนเดียวแล้วยังแยกมาทางที่ชาวบ้านไม่มากัน

"เจ้ามาไกลถึงเพียงนี้ทุกครั้งเลยหรือ" 

"หากไม่เดินลึกเข้าไปไหนเลยจะเหลืออะไรไว้ให้เก็บไปกินได้ สัตว์ป่ารอบนอกกับชั้นกลางก็แทบจะไม่มีเหลือแล้ว หากจะหาเนื้อให้ลูกก็ต้องเข้าไปที่ชั้นในเท่านั้น" 

"แล้วเจ้าไม่กลัวเสือหรือหมีเลยหรือ" ซูหนี่หันไปมองค้อนเขา เข้าป่าจะพูดถึงเสือเพื่อสิ่งใด

"ไม่เคยเจอ ทางนี้ไม่นับเป็นป่าชั้นใน เป็นเพียงป่าชั้นกลางแต่อยู่คนละด้านกับหมู่บ้านเท่านั้น" หนิงหลงมองนางอย่างพิจารณา ซูหนี่คนเดิมไม่มีทางคิดเช่นนี้ได้อย่างแน่นอน

"พักก่อนดีหรือไม่" เขาเห็นนางพูดไปหอบไป เหงื่อออกเต็มหน้าผาก

"ไม่ ไม่เป็นไร ด้านหน้า ก็ถึงแล้ว" เป็นจริงอย่างที่นางว่าเดินต่อไปไม่ถึงหนึ่งเค่อก็ถึงแล้ว (1เค่อ = 15 นาที)

ซูหนี่ค่อยๆนั่งลงเพราะในอ้อมแขนนางหนิงอันยังคงหลับอยู่ หนิงหลงส่งน้ำให้นาง นางกล่าวขอบคุณเขาเบาๆ 

"ท่านหิวแล้วหรือไม่ข้าจะเตรียมอาหารให้ก่อน" เพราะตอนนี้เลยเวลาที่พวกเขากินมื้อเช้ากันมาแล้ว

"รอลูกตื่นก่อนก็ได้" นางถอดเสื้อตัวนอกออกแล้วนำไปปูที่ใต้ต้นไม้เพื่อให้หนิงเฉิงและหนิงอันนอนรอ

"เจ้าทำอันใด" หนิงหลงที่หันมาเห็นก็พูดเสียงเข้มขึ้น

"ก็รองพื้นให้ลูกนอนสบายๆไง" เขาอยากจะจับนางมาตีนัก ที่ไม่ระวังตัวเลยหากอยู่ต่อหน้าบุรุษอื่นแล้วนางทำเช่นนี้แค่คิดเขาก็ปวดหัวแล้ว แบบนี้ยิ่งปล่อยนางไปใช้ชีวิตคนเดียวไม่ได้ หากนางไม่ใช่ซูหนี่คนเดิมมีความเป็นไปได้ที่นางจะไม่กลับบ้านเดิมของนาง

"ไม่ต้อง ข้าจัดการเอง" หนิงหลงถอดเสื้อตัวนอกของเขาแทน แล้วว่างลูกทั้งสองลงไปนอน

ซูหนี่เริ่มขุดถั่งเช่า โดยมีหนิงหลงยืนมองอยู่ข้างๆ

"เจ้ากำลังขุดสิ่งใด" นางโบกมือเรียกให้เขามาดูใกล้ แล้วส่งถั่งเช่าให้เขาดูพร้อมสอนว่าต้องขุดอย่างไรไม่ให้เสียหาย

"เจ้ารู้จักสิ่งนี้ได้อย่างไร" หนิงหลงเคยเห็นถั่งเช่าในตำราแพทย์ที่เขาเคยศึกษาในช่วงสั้นๆตอนที่ท่านย่าป่วย แต่เขานึกไม่ถึงว่านางจะรู้จักด้วย

"เห็นว่าแปลกดีก็เลยจะลองนำไปขายที่ร้านยา แต่ก็ไม่รู้ว่าจะรับซื้อหรือเปล่า" เขารู้ว่านางโกหกแต่ไม่ได้พูดออกมา หนิงหลงเขยิบเขาไปใกล้ซูหนี่อย่างแนบเนียน เขาได้กลิ่นกายของนางซึ่งต่างจากกลิ่นของซูหนี่คนเดิม หากชายใดได้กลิ่นนี้คงจะลุ่มหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น

"ใกล้เกินไปแล้ว" ซูหนี่พูดขึ้นเมื่อหนิงหลงซ้อนตัวอยู่ด้านหลังของนาง จนลมหายใจของเขาเป่ารดต้นคอของนาง นางหดคอลงอย่างขนลุก 

"สามีภรรยากันจะใกล้ชิดกันก็เป็นเรื่องปกติ" หนิงหลงกดเสียงต่ำลงเพื่อปกปิดอาการเขินอาย

"เหอะ ท่านเกลียดข้าปานนั้น แล้วเราก็หย่ากันแล้วจะพูดเรื่องสามีภรรยากันได้อย่างไร" หนิงหลงลืมไปเลยว่าเขาเขียนหนังสือหย่าให้นางไปแล้ว

"ตอนนี้เจ้ายังอยู่เรือนเดียวกับข้า คนนอกมองมาก็ยังคงเป็นภรรยาข้าอยู่"

"ไม่ต้องสนคนนอก หากเจ้าจะสานต่อกับลี่อินก็ทำได้เลย ข้าไม่ว่าอันใด" นางโบกมืออย่างไม่สนใจ

"อย่าพูดถึงลี่อินอีก ข้ากับนางไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว" น้ำเสียงของเขาเริ่มแสดงออกมาไม่พอใจ ซูหนี่ก็ค้านที่จะสนใจ

"ได้ได้ ข้าไม่พูดถึงนางในดวงใจเจ้าแล้ว มาช่วยขุดสิ จะได้รีบกลับ" เขาอยากจะบอกกับนางว่าลี่อินไม่ใช่นางในดวงใจของเขา แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไป

ทั้งสองขุดไม่ได้ไม่นานหนิงเฉิงกับหนิงอันก็ตื่นนอน ซูหนี่จึงพาเด็กทั้งสองไปล้างหน้าบ้วนปากที่ริมลำธาร จากนั้นนางก็เตรียมอาหารให้พวกเขาได้กิน เพราะนางกินมาแล้ว จึงเดินไปขุดต่อ เพราะเหลืออีกไม่มากแล้วจะได้รีบกลับกัน หากนางมาเองอาจจะไม่รีบเช่นนี้แต่เป็นเพราะหนิงเฉิงกับหนิงอันมาด้วยนางจึงต้องเร่งมือให้เร็วขึ้น

หนิงหลงที่เรียกให้นางพักก่อนแต่นางไม่ยินยอมเขาจึงรีบกินข้าวเพื่อจะได้ไปช่วยนางอีกแรง ถั่งเช่าไม่ได้ขุดยาก แต่ที่ยากคือต้องคอยมองหาว่ามันอยู่ตรงไหน ซูหนี่ปล่อยให้หนิงหลงขุดไปก่อน นางเก็บจานชามไปล้างแล้วกำชับให้หนิงเฉิง หนิงอันนั่งเล่นกันในสายตาของนาง นางจึงไปขุดต่อ

"กลับเลยดีหรือไม่" หนิงหลงที่เห็นนางขุดไปมองเด็กทั้งสองไปก็เห็นใจ หากนางมาคนเดียวคงไม่ต้องพะวงถึงเพียงนี้ เป็นเขาที่อยากจะตามมาเอง

"ท่านไปนั่งกับลูกได้หรือไม่" ซูหนี่เอ่ยถามเขาขึ้น เขารู้ว่านางเป็นห่วงหนิงเฉิงกับหนิงอันมากกว่ามารดาแท้ๆของเด็กน้อยอีก หนิงหลงเรียกเด็กทั้งสองให้เดินมาหาตน พร้อมทั้งขุดไปแล้วสอนเขาไปด้วย ซูหนี่จึงขุดได้เร็วขึ้นเพราะไม่มีเรื่องให้ห่วงแล้ว

เมื่อนางเห็นว่าใกล้มื้อเที่ยงแล้วจึงจะเดินออกไปหาอะไรให้พวกเขากิน อาหารที่นำมาก็หมดลงไปแล้ว

"ท่านอยู่กับลูกก่อนเดี๋ยวข้ามา ห้ามเดินไปไหนเด็ดขาด" เพราะนางหยิบธนูไปด้วยเลยกลัวว่าหากเกิดอะไรขึ้นเขาจะไม่มีอาวุธป้องกันตัว 

หนิงหลงหัวเราะเสียงเบากับท่าทางจริงจังของนาง นางคงลืมไปว่าเขาเป็นบุรุษ ถึงจะเก่งขนาดฆ่าเสือไม่ได้แต่เขาก็มีวรยุทธ์มากพอที่จะปกป้องครอบครัวของตน

ซูหนี่เดินออกไปไม่ไกลนางก็พบกับไก่ป่าลูกธนูในมือสามดอกเตรียมขึ้นสายทีละดอกลูกธนูพุ่งออกไปเข้าเป้าทุกดอก ไก่ป่าอวบอ้วนสามตัวก็ได้มาอยู่ในมือนาง แต่นางก็ยังคงหาไข่ป่าด้วย เด็กๆต้องได้กินไข่ทุกวันถึงจะดี

นางเอาเสื้อห่อไข่ไว้แล้วรีบเดินกลับไปที่พวกเขารออยู่ หนิงหลงก่อกองไฟเตรียมไว้แล้วเขารู้ว่านางต้องได้อะไรติดมือมา ไม่ใช่ว่าเขาจะล่าสัตว์ไม่เป็นแต่เป็นเพราะนางอยากทำสิ่งใดเขาก็ไม่จำเป็นจะต้องเข้าไปห้าม และเขาก็อยากจะรู้ว่านางมีความสามารถมากขนาดไหน จากที่เขาเห็นดูเหมือนนางจะทำเป็นแทบจะทุกอย่าง