EP.10 ฝึกงานในเล้า

            ใบหน้าอ้าปากหวออย่างคาดไม่ถึงยิ่งทำให้ภคินถูกใจเธอมากขึ้น ใบหน้าใสๆ ไร้เดียงสาแบบนี้ให้ความรู้สึกเร้าอารมณ์เขาอย่างแรง หากต้องปล่อยให้เธอกร้านโลกไปตามลำพังสู้เขาเลี้ยงเธอไว้เองจะดีกว่า เสียงหัวเราะในลำคอนั้นเพราะขำขันกับความคิดของตัวเอง มันจะแปลกไหมนะที่ชายโสดอย่างเขาอยากจะเลี้ยงสาวๆ ไว้ใช้งานส่วนตัวสักครั้ง

            “บ้า! คุณมันบ้า คุณคิดว่าฉันมาฝึกงานอะไร คุณมัน..”

            “แล้วในเล้านี้เธอคิดว่าจะมาฝึกอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่...”

            ร่างสูงคุกคามถึงตัวภายในพริบตายิ่งทำให้ลลิลสะดุ้งชิดผนังตัวลีบ หัวใจเต้นรัวทั้งตื่นกลัวทั้งตกใจกับคำนั้น “เล้า” เล้าอะไร อย่างนั้น “ไก่” ที่เขาพูดถึงก็คงคือ...

            “เล้า..ไก่..”

            “อือฮึ!..”

แววคมเข้มล้อๆ ที่โค้งกายคร่อมอยู่ด้านบนทำเอาลลิลสั่นไปทั้งตัว ใบหน้างามหันรีหันขวางหาทางหนีหรือคนช่วย และโชคก็เข้าข้างแม้สภาพของคนที่เห็นจะดูเหมือนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ

            “ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!”

            ร่างอวบอัดเต็มตึงไปทุกสัดส่วนที่ยืนนิ่งอยู่ที่บันไดและกำลังจ้องมองมาที่เธอและเขา ทั่วทั้งกายเธอเห็นจะมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันไว้อย่างหมิ่นเหม่เท่านั้น ผมยาวหยิกฟูฟ่องเหมือนเพิ่งตื่นนอน ทว่าแววตาที่มองตรงมาที่เธอนั้น ลลิลสาบานได้ว่ามันเจือความไม่พอใจอย่างถึงที่สุดไว้ด้วย

            “ยังไม่กลับหรือคะ หรือว่ายัง..อยากต่ออีกสักรอบ”

            ร่างอวบเดินรี่มายื้อท่อนแขนที่คร่อมทาบร่างของลลิลไว้อย่างเบามือพลางบดเบียดทรวงอกกับกล้ามเนื้อแน่นนั้น ก่อนที่จะกวาดสายตาราวกับนางมารร้ายในละครมองมาที่เธออย่างเหยียดๆ

            ลลิลยิ่งรู้สึกเหมือนหูจะอื้อตาจะลาย เธอไม่เคยเห็นกิริยาของผู้หญิงแบบนี้มาก่อน สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ทำมันเป็นการยั่วเย้าเชิญชวนและดูเหมือนเขาจะเพิ่งผละจากเธอมา       

“แล้วมาหาใครล่ะเธอ จะมาสมัครงานน่ะเขาต้องมาตอนหัวค่ำนะไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ได้อ่านป้ายหน้าร้านรึไงว่ามันเปิดตอนหนึ่งทุ่มน่ะ”

            ทั้งน้ำเสียงทั้งสีหน้ารู้เลยว่าไม่พอใจ และไม่ต้องหาคำตอบลลิลรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าเธอคนนี้ไม่ชอบหน้าเธอเพราะ..นายนั่น แล้วยังสายตาจิกกัดที่มองมาอีกล่ะมันฟ้องว่าแทบอยากจะฉีกเนื้อของเธอให้ได้

            “เธอบอกว่าจะมาหาแม่.. เอ่อ..คุณดาน่ะ”

            สีหน้าของเขามันแปลความหมายของคำว่าแม่ได้ออกชนิดทะลุปรุโปร่ง ลลิลกัดริมฝีปากแน่น หรือนี่คือบางสิ่งบางอย่างที่แม่ไม่อยากให้เธอมารับรู้ สิ่งนี้หรือเปล่า..

            “งั้นผมไปก่อนละกัน ถ้าคืนนี้ว่างจะแวะมาหา และอย่าลืมเก็บข้อเสนอของฉันไปคิดละกัน”

            ใบหน้าหล่อชะโงกไปจุ๊บแก้มแม่สาวอวบอึ๋มก่อนจะหันมาพูดถึงสิ่งที่ยังค้างคาอยู่กับเธอซึ่งมีผลให้แม่สาวร่างอวบนั้นต้องค้อนใส่เธอประหลักประเหลื่ออีกครั้ง

            “นี่หล่อน ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เด็กจะมาเดินเพ่นพ่านนะ”

            เชอรี่กวาดสายตาไม่เป็นมิดไปตามเนื้อตัวของหญิงสาวแปลกหน้า ชุดเสื้อยืดสวมคลุมด้วยแจ็กเก็ตมีหมวกด้านหลังกับกางเกงขาจั้มยาวคลุมเข่า รองเท้าผ้าใบสีชมพูหวาน ผมดำยาวสยายที่หยกศกเป็นลอนใหญ่ตามธรรมชาติ เธอรู้นั่นมันไม่ใช่ผมดัดให้หยิกแต่เป็นสิ่งที่ธรรมชาติให้มา เรือนผมหยิกฟูน้อยๆ เซอร์ๆ ยิ่งส่งให้ใบหน้าหวานดูงดงามมากยิ่งขึ้น แม้จะอยู่ในชุดออกจะทอมบอยทว่ากลับไม่สามารถลดเลือนความสวยงามนั้นได้เลย

“สวยจนน่าอิจฉา”

“ว่าไงล่ะ เธอมาหาใคร หรือว่าจะมาสมัครงาน แต่ถ้าจะสมัครโน่นมาใหม่ตอนหัวค่ำได้เลย มาคืนสองคืนแรกก็คงได้เป็นดาวเด่นของร้านนะ แต่ขอโทษถ้าเกินสัปดาห์ตำแหน่งก็จะตกอยู่ที่ฉันตามเดิมย่ะ ว่าไงมาทำอะไรที่นี่”

“ฉัน.. เอ่อ.. ฉันมาหา..”

เสียงประตูด้านนอกที่เปิดเข้ามาอย่างรีบร้อนทำให้ลลิลชะงักคำพูดโดยอัตโนมัติ ดวงตาหวานเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำแห่งความรู้สึกทว่ากลับไม่รู้ว่ามันเป็นความสุข ความเศร้าหรือว่าความปวดร้าวกันแน่ รู้แต่ว่าทั้งหมดนั้นเกิดจากเรือนร่างคุ้นตาที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ทั้งสิ้น

“ลิลลี่..”

ลินลดาอยากจะถลาไปโอบกอดรับขวัญลูกน้อยที่รู้ดีว่าขวัญนั้นคงบินไปไกลโพ้น เพราะลูกเล้าของเธอที่ยืนเด่นอยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวนี้คงบ่งบอกทุกอย่างอยู่แล้ว และแววตาเจ็บช้ำที่มองสบมานั้นก็ยิ่งบอกว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นไม่ผิด

“เชอรี่.. ขึ้นห้องไปซะ”

น้ำเสียงหวานเรียบแต่เชอรี่รู้ดีว่ามันเฉียบขาดขนาดไหน คำไหนที่สั่งแล้วไม่ทำตาม เจ๊ดาก็จะมีวิธีจัดการที่ทำเอาเด็กเข็ดหลาบไม่กล้ากำเริบอีกเลย ใบหน้าสวยๆ นี้มันแฝงไว้ด้วยความอำมหิตที่แม้แต่เธอเองก็เคยโดนมาแล้ว แต่นั่นมันแค่ถูกการ์ดคุมร้านตบซะฟันหักไปหนึ่งซี่เท่านั้นโทษฐานที่กล้าเถียงเจ๊ต่อหน้าคนอื่นแต่ก็ถือว่าโชคดีเพราะเจ๊ดาไม่เอาความอะไรต่อทั้งยังให้เงินเธอไปทำฟันซี่ที่หักจนกลายเป็นฟันเขี้ยวเก๋ไก๋ขึ้นมาแทน แต่บางคนไม่โชคดีอย่างเธอ บ้างก็ถูกกล้อนผม หรือไม่ถ้าหนักหน่อยก็อาจจะถูกลากไปเก็บที่เซฟเฮ้าท์สัก 2-3 วันก็เท่านั้น

“แล้วนังนี่”

“เจ๊จะดูเอง ขึ้นไปเถอะ และทีหลังอย่าใส่แบบนี้ลงมาข้างล่างอีก”