บทที่ 2 เริ่มงานดูแลผู้ป่วย

เมื่ออิ่มท้องแล้วมุกดาจึงได้เดินเล่นชมบ้านเมืองของเขา เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มีโอกาสได้เดินทางมาเที่ยวที่เมืองจีน มันเป็นความฝันของเธอมานานแล้วนับจากค้นพบจดหมายและเอกสารในกล่องคุ๊กกี้ของผู้เป็นแม่  ขณะที่เดินทอดน่องมองดูวิถีชีวิตของผู้คนและร้านรวงตลอดสองข้างทางก็มองเห็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้า  เธอจึงได้เดินข้ามถนนตรงไปที่ถนนสาธารณะแห่งนั้น  ในสวนนี้มีบึงน้ำขนาดใหญ่มาก มีนกกระยางบินไปมา และบางตัวก็กำลังเดินหาจับปลาอยู่ไม่ไกลจากตลิ่งมากนัก สนามกว้างเต็มไปด้วยสีเขียวขจีของผืนหญ้าที่ทอดยาวเป็นผืนใหญ่  มองดูสบายตายิ่งนัก และที่สวนนี้ก็มีทั้งต้นไม้ใหญ่และต้นไม้เล็ก รวมถึงดอกไม้สีสันหลากหลายที่จัดเอาไว้เป็นหมวดหมู่ มองดูสวยงามอย่างยิ่ง 

มุกดาเดินดูรอบๆ พอเมื่อยขาก็ไปนั่งพักเหนื่อยที่เก้าอี้ริมทาง เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้เฝ้ามองดูผู้คนที่มาเดินออกกำลังกาย บ้างก็พาเด็กมาเดินเล่นและมาเล่นที่สนามเด็กเล่นของเด็กๆที่มีของเล่นของเด็กๆอยู่มุมหนึ่งของสวน และผู้สูงอายุหลายๆกลุ่มก็มาจับกลุ่มนั่งเล่นหมากรุกและบางคนก็มาส่งเสียงเชียร์เพื่อนฝูงที่กำลังคร่ำเคร่งเดินหมากรุกอยู่อย่างใจจดใจจ่อ มีเสียงหัวเราะและฮือฮาดังมาเป็นระยะ 

บางคนก็กำลังร่ายรำมวยจีน บางคนก็นั่งเล่นเครื่องเล่นดนตรีของจีนที่เป็นลักษณะคล้ายซอของไทยอยู่ไม่น้อย เสียงเพลงจีนดังมาให้ได้ยิน ฟังดูก็ไพเราะไม่น้อย ขณะที่มุกดากำลังมองบรรยากาศรอบๆตัวอย่างเพลิดเพลินใจไม่น้อยนั้น อยู่ก็มีชายชราคนหนึ่งที่กำลังเดินอยู่บนถนนในสวน  ที่เธอก็มองเห็นเขาอยู่เมื่อครู่แต่ก็ไม่ได้สนใจเขานัก  เขาใช้ไม้เท้าพยุงเดินข้างหนึ่ง คล้ายกับผู้สูงอายุทั่วไป ที่ถึงวัยที่ต้องใช้ไม้เท้า แต่ชายชราคนนี้แต่งกายดี คงจะเป็นคนมีฐานะดีไม่น้อย

อยู่ๆ เมื่อเดินผ่านหน้ามุกดาเขาก็เซล้มลงบนพื้น เธอจึงได้รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วตรงไปช่วยพยุงเขาทันที “ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันหน้ามืดแค่เล็กน้อย ” ชราคนนั้นบอกกับมุกดาเป็นภาษาจีน  ขณะที่เธอช่วยเขาพยุงตัวลุกขึ้น  ขณะนั้นก็มีชายสองคนที่แต่งกายคล้ายบอดี้การ์ดที่เธอเคยเห็นในหนังวิ่งตรงเข้ามาที่เธอกับชายคนนั้น “ นายท่านเป็นอะไรหรือไม่ครับ ” ชายสวมแว่นดำที่แต่งกายคล้ายบอดี้การ์ดถามขึ้นอย่างตกใจไม่น้อย ที่เห็นชายชราล้มลง และมีผู้หญิงสาววิ่งมาช่วยพยุงเขาขึ้นยืน 

“ คุณตาจะไปนั่งก่อนไหมคะ ” มุกดาถามเขาเป็นภาษาจีน เพราะเธอนั้นสามารถสื่อสารภาษาจีนได้ เพราะเธอนั้นเรียนเอกภาษาจีน ชายชราส่ายหน้า “ ไม่เป็นไรแม่หนู ขอบใจมากนะ ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้ว อาหลงพาฉันไปขึ้นรถก่อน วันนี้เดินพอแล้ว คงถึงเวลากลับกันเสียที ” เขาหันไปออกคำสั่งกับชายคนหนึ่งในสองคนที่สวมสูทชุดสีดำด้วยกันทั้งคู่

แล้วชายคนนั้นก็เข้ามาพยุงร่างของชายชราจะพาเดินกลับไป “ ฉันไปก่อนนะแม่หนู ขอบใจมาก ” ชายชราหันมายิ้มให้กับมุกดาอย่างใจดี แล้วเขาก็ถูกชายทั้งสองช่วยกันพยุงพาเดินย้อนกลับไปตามทางเดิน แล้วลัดสนามหายไปจากสายตาของมุกดา หลังจากนั้นเธอจึงได้กลับมานั่งตรงเก้าอี้เหล็กริมข้างทางดังเดิน เฝ้ามองวิถีชีวิตผู้คนในสวนแห่งนี้อยู่อีกครู่ใหญ่ จึงได้ตัดสินใจว่าคงจะกลับไปรอแสงดาวที่ห้องจะดีกว่า แล้วเธอก็เดินออกมาจากสวนสาธารณะแห่งนั้น เดินทอดน่องย้อนกลับไปตามทางเดิมเพื่อกลับไปยังอพาร์ทเม้้นท์ของเพื่อนสาว

วันต่อมา มุกดาก็ได้งานทำแล้วที่คฤหาสน์ของตระกูลเสิ่น เพราะเมื่อเพื่อนสาวนำนายจ้างสามรายมาให้เธอเลือกซึ่งเธอดีใจมากที่หนึ่งในตัวเลือกของเธอนั้นแซ่เสิ่น  เธอจึงตัดสินใจเลือกทำงานกับพวกเขา  และ  ใช่!!  เธอแน่ใจว่าคงต้องใช้คำว่าคฤหาสน์เมื่อตอนนี้มายืนอยู่ที่รั้วบ้านของตระกูลเสิ่นแล้ว แสงดาวให้สามีขับรถพาเธอมาส่งไว้ที่ตรงนี้แล้ว เขาก็ขับรถต่อไปส่งพนักงานอีกคนที่บ้านหลังอื่น เขาไม่เป็นห่วงเธอนักเพราะมุกดาพูดภาษาจีนในระดับที่ใช้ได้  เขามอบเอกสารแนะนำตัวของเธอและบัตรประจำตัวของพนักงานให้กับเธอแล้ว จึงได้ลากลับไป เมื่อคืนแสงดาวได้มาบอกเธอว่าตกลงคอนเฟิร์มกับตระกูลเสิ่นแล้ว ส่งประวัติการทำงานของมุกดาไปให้พวกเขา และพวกเขาตกลง  และนั่นทำให้มุกดาดีใจอย่างมาก  ช่างบังเอิญเหลือเกิน  เพราะเธอเองก็กำลังตามหาพ่อที่มีชื่อว่าเสิ่นจี้เทาอยู่เช่นกัน แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะใช่คนในตระกูลเสิ่นที่เธอกำลังจะเป็นทำงานกับเขานี่หรือไม่ 

เพราะคนแซ่เสิ่นก็น่าจะมีมากอยู่ แต่เธอคิดว่าไหนๆ เวลาก็ล่วงผ่านมาหลายปีแล้ว เธอไม่แน่ใจว่าจะหาเขาพบหรือไม่ แต่ก็คงจะต้องตามหา ขั้นแรกการหาคนก็คงจะต้องจ้างนักสืบเอกชนและคงจะต้องใช้เงิน เธอจึงคิดว่าจะทำงานที่นี่สักพักเพื่อเก็บเงินก่อน แล้วก็ค่อยออกตามหาพ่อก็ยังไม่สาย ระหว่างนี้เธอจะตามหาเท่าที่จะทำได้ด้วยตนเองไปก่อน

“ คุณคือผู้ช่วยพยาบาลที่จะมาดูแลคุณเสิ่นใช่หรือเปล่าคะ ” สตรีวัยกลางคนที่เป็นคนที่ออกมาพบเธอเมื่อมีคนไปเปิดประตูให้กับเธอแล้วพาเข้ามาพบหญิงวััยกลางคนนี้   “ ใช่ค่ะ นี่เป็นเอกสารแนะนำตัวค่ะ ดิฉันมาจาก…… “  มุกดาส่งเอกสารแนะนำตัวของเธอให้กับหญิงวัยกลางคนตรงหน้าที่รับเอกสารทั้งหมดไปตรวจดู แล้วขยับแว่นตาเล็กน้อย เมื่ออ่านเอกสารตรงหน้าเสร็จแล้ว เธอก็เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานของมุกดาอย่างพอใจ ” โอเค งานของคุณคือจะต้องดูแลคุณเสิ่นที่ตอนนี้ท่านมีวัยมากแล้ว ร่างกายไม่ค่อยจะแข็งแรงนัก เป็นโรคหัวใจและได้ทำการผ่าตัดรักษาแล้ว แต่ก็ยังต้องมีคนคอยดูแลที่มีความรู้ในการดูแลผู้ป่วยอยู่บ้าง และคุณคงจะได้เรียนมาทางด้านนี้ คงจะดูแลท่านได้ดีกว่าสาวใช้ประจำตัวของท่าน " มุกดายิ้มให้หญิงกลางคนตรงหน้าที่ลักษณะเหมือนกับอาจารย์ปกครองไม่ผิดเพี้ยน 

“ ใช่ค่ะ ดิฉันมีใบรับรองว่าผ่านการอบรมหลักสูตรดูแลผู้สูงอายุและผู้ป่วยมาแล้วค่ะ ทางศูนย์จึงได้ส่งดิฉันมาค่ะ ” มุกดารับรองกับหญิงตรงหน้า “ โอเค ฉันอ่านเอกสารรับรองตัวเธอแล้ว เอาละมุกดา เธอชืื่อมุกดาสินะ ออกเสียงยากจริงเรียกอาหลินจะได้ไหม ” หญิงวัยกลางคนเอ่ยถาม มุกดาพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ เรียกอาหลินก็ได้ค่ะ จะได้ออกเสียงง่ายๆ ” หญิงวัยกลางคนพยักหน้าอย่างพอใจ “ เอาละ ฉันจะให้คนไปส่งเธอที่ห้องพักนะ เธอพักที่ห้องด้านล่างจะได้สะดวกเวลาจะต้องดูแลคุณเสิ่นในตอนกลางคืนเผื่อท่านเรียกใช้ หรือมีเรื่องด่วน ปกติแล้วสาวใช้ทุกคนมีเรือนแถวให้พักอยู่ทางด้านหลัง แต่ของเธอเป็นกรณีพิเศษ เพราะคงจะต้องดูแลคุณเสิ่นก่อนเข้านอนด้วย คงจะต้องให้พักในเรือนนี้  เอาละตามอาเหยาไปนะ จัดข้าวของแล้วฉันจะพาเธอไปแนะนำตัวกับคุณเสิ่น ” 

หลังจากนั้นมุกดาก็ตามสาวใช้ที่ชื่ออาเหยาไปที่ห้องพักของเธอ ที่ห้องนั้นดูเหมือนห้องในโรงแรมมากว่าจะเป็นห้องพักในบ้าน แต่ก็น่ะ ที่นี่เป็นคฤหาสน์ของคนที่น่าจะร่ำรวยมาก ทุกอย่างในบ้านของเขาก็ย่อมจะหรูหราแม้แต่ห้องพักของลูกจ้างอย่างเธอยังเหมือนกับพักอยู่ในโรงแรมเลย มุกดาคิดขณะที่สำรวจในห้องพักของตนเอง ขณะที่ลงมือจัดเสื้อผ้าเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ในห้อง  ในห้องนี้แม้แต่ห้องน้ำยังดูหรูหรามีแต่สุขภัณฑ์ราคาแพงเลย แถมยังมีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ไว้ให้นอนแช่ตัวอีกด้วย  แค่นี้ทุกอย่างก็เลิศเลอสำหรับเธอมากแล้ว หากเป็นคอนโดที่ห้องประมาณนี้ ราคาค่าเช่าคงจะหลักหมื่นสำหรับที่เมืองไทย แต่ถ้าเป็นค่าเช่าที่นี่ก็คงจะแพงกว่าที่เมืองไทยอย่างแน่นอน มุกดาหันไปมองรอบๆอย่างพอใจ