บทที่ 3 ชีวิตในคฤหาสน์มาเฟีย

หลังจากแม่บ้านที่แนะนำตัวในภายหลังว่าชื่อคุณฟางเหลียน และให้เรียกเธอว่าคุณฟางก็ได้ เธอเป็นแม่บ้านที่ดูแลตระกูลเสิ่นมานานแล้ว ตั้งแต่ยังสาวๆ และเธอมีห้องพักที่เรือนแถวด้านหลังที่เดียวกับสาวใช้ หากมีอะไรก็ให้ไปตามเธอได้ที่นั่น และเธอก็ให้นามบัตรเอาไว้หนึ่งใบเผื่อมีเรื่องฉุกเฉินในเวลากลางคืนก็ให้โทรหาเธอได้  จะได้สะดวกไม่ต้องวิ่งไปตามเธอที่ห้องพักที่ด้านหลัง 

เมื่อได้พบกับคุณเสิ่นในห้องพักของเขาที่ด้านบน ที่เป็นห้องชุดขนาดใหญ่มาก เขาพักอยู่ทางปีกหน้า ส่วนของหลานชายพักทางปีกหลัง นายใหญ่ของที่นี่มีแค่เพียงสองคนคือคุณเสิ่นหลิวหยางผู้ที่เธอต้องดูแลนี้ และเขาก็เป็นชายชราคนเดียวกับที่เธอได้วิ่งไปช่วยพยุงเขาตอนที่เขาเซล้มลงที่สวนสาธารณะ เขายิ้มอย่างยินดีเมื่อเห็นหน้าของเธอ และขอบอกขอบใจเธออีกยกใหญ่ และนั่นทำให้มุกดาดีใจไม่น้อยที่นายจ้างเป็นคนที่เธอได้ช่วยเอาไว้เมื่อวานนี้ และเขาก็ดูเป็นคนที่ใจดีมากอีกด้วย  

หลังจากนั้นคุณฟางก็พาไปเรียนรู้เกี่ยวกับชีวิตประจำวันของคุณเสิ่น และอธิบายกับเธอเรื่องยาประจำตัวของเขาทั้งหมดอย่างละเอียดจนเธอเข้าใจดีแล้วเพราะเขาจะต้องกินมันทุกวัน เพื่อรักษาอาการอย่างต่อเนื่อง ส่วนเรื่องอื่นๆของเขานั้นมีสาวใช้ประจำตัวของเขาคอยดูแลอยู่แล้ว 

มุกดาหรืออาหลินของทุกคนที่นี่ มีหน้าที่แค่ช่วยดูแลเรื่องสุขภาพของคุณเสิ่น เรื่องยา อ่านหนังสือให้เขาฟัง ถ้าเขาอยากจะฟัง พาเขาไปเดินเล่นรอบๆบ้าน นั่งเป็นเพื่อนเขา  และหมดหน้าที่ของเธอเมื่อเขาเข้านอนแล้ว เมื่อเธอแน่ใจว่าเขาหลับแล้วจึงจะกลับไปนอนได้  ส่วนคนที่นอนเฝ้าเขาเป็นชายวัยกลางคนและเป็นคนสนิทของเขาชื่อลุงหมั่น ที่ปูที่นอนขนาดเล็กอยู่ข้างเตียงของเจ้านายทุกคืนเผื่อมีอะไรฉุกเฉินและคุณเสิ่นอาจจะต้องการอะไร  ในห้องของเขามีกริ่งสำหรับกดเอาไว้เรียกมุกดาอยู่แล้ว เพราะกริ่งนั้นมันจะไปดังที่ห้องของมุกดา และเธอจะต้องสแตนด์บายทุกเวลาเพื่อรีบขึ้นมาดูแลคุณเสิ่น 

คฤหาสน์หลังนี้มีลิฟท์ด้วย แม้จะมีเพียงแค่สามชั้น ส่วนชั้นสามเป็นห้องของหลานชายของคุณเสิ่นทั้งชั้น เขาพักอยู่ชั้นบนแต่เป็นปีกหลัง และมุกดาคิดว่าเธอคงไม่ต้องรู้เกี่ยวกับหลานชายของคุณเสิ่นมากนัก เพียงทักทายเขาอย่างสุภาพเพราะเขาก็เป็นนายจ้างของเธอเช่นกัน แต่คงไม่มีอะไรจะเกี่ยวกับหน้าที่ของเธอมากนัก  มุกดาคิดว่าคงจะต้องทำเพียงเท่านั้น และตอนนี้เธอก็ยังไม่มีโอกาสพบกับเขาเลย เคยเห็นเขาไกลเวลากลับเข้ามาหรือออกไปขึ้นรถหรูหราสีดำที่จอดรออยู่หน้าประตู เขาเหมือนมาเฟียในหนังที่เธอเคยเห็นเลย เวลาไปไหนก็มีลูกน้องติดตามเป็นจำนวนมาก คงจะเกินสิบคนเท่าที่เธอเห็น และเขาก็หล่อมากด้วย ดูดีมาก แค่เห็นเพียงระยะไกล เหมือนกับพระเอกหนังฮ่องกงที่เธอเคยดูในทีวีเลย

หลายวันผ่านไปในคฤหาสน์ตระกูลเสิ่น  ชีวิตประจำวันนั้นเหมือนกันแทบจะทุกวัน คุณเสิ่นคนนี้เป็นคนง่ายๆ สบายๆ ถ้าเป็นภาษาไทยคงจะต้องเรียกว่าไม่เจ้ายศเจ้าอย่างเลยสักนิด  ทั้งๆที่ต้องเรียกเขาว่าเจ้าสัวหากเขาอยู่ในเมืองไทย ขนาดเขาเคยเป็นผู้นำตระกูลที่มีอิทธิพลมาก ตระกูลหนึ่งของเมืองนี้ ตระกูลเสิ่นนั้นได้ยินว่าร่ำรวยมาก มีกิจการค้าหลายอย่าง มีบริษัทอยู่ในเครือหลายบริษัทด้วยกัน ล้วนแล้วแต่เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่แทบจะทั้งสิ้น สมาชิกในตระกูลนอกจากสองปู่หลานคู่นี้แล้ว ก็มีหญิงสาวอีกคนรู้สึกว่าจะเป็นมารดาของหลานชายของเขานี้ แต่ได้ยินมาว่าเธอกับสามีนั้นอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์ที่อยู่ค่อนไปทางนอกเมือง และคุณเสิ่นอี้หลานคนนี้นั้นเป็นไฮโซของแท้และดั้งเดิม เป็นชนชั้นสูงที่ชอบการเข้าสังคมและชีวิตวันๆของเธอคือการพบปะสังสรรค์กันในหมู่คนระดับเดียวกัน เรื่องการทำงานหาเงินนั้นไม่มีในสมองเพราะแค่หุ้นของเธอที่มีในตระกูลนั้น  กินไปทั้งชาตินี้ก็ไม่หมด เรื่องเหล่านี้มุกดาได้ยินสาวใช้ในคฤหาสน์นี้เม้ามอยกัน  เธอแค่ฟังแต่ก็ไม่ได้ร่วมวงเม้าท์มอย ทำให้ได้รู้ว่าสมาชิกในตระกูลมีใครกันบ้าง 

ส่วนหลานชายที่มีชื่อว่าเสิ่นป๋อหนานที่ตอนนี้ได้ยินว่าขึ้นมาเป็นผู้นำตระกูลแล้ว และเธอก็ได้เห็นรูปของเขาที่ห้องของคุณเสิ่นแล้วด้วย เขาถ่ายกับคุณปู่ของเขาก็คือคุณเสิ่นหลิวหยางนั่นเอง  ใบหน้าของเขานั้นหล่อเหลามาก สไตล์พระเอกซีรี่ย์จีนที่ดูแบดๆหน่อย มุกดาจ้องมองดูก็รู้ว่า ลักษณะนี้สาวๆก็คงจะติดตรึมและแน่นอนว่าต้องเป็นหนุ่มฮอตของเมืองนี้ ยิ่งร่ำรวยมากและอยู่ในตระกูลดังขนาดนี้  แต่ก็เป็นเพียงแค่การคาดเดาของมุกดานะ เธอยังไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเขามากมาย แค่ได้ยินสาวใช้ในบ้านเม้าท์มอยกันบ้างเท่านั้นเอง

เธอทำงานอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลเสิ่นอย่างสบายใจมาก เงินเดือนสูง แถมเจ้านายก็ใจดี ไม่เรื่องมาก ทำงานตามเวลา เขาไม่ค่อยจะเรียกใช้เธอ เพราะมีคนดูแลใกล้ชิดอยู่แล้ว เธอเพียงมีหน้าที่ดูแลเรื่องยาประจำตัว วัดความดัน ตรวจชีพจรเขา และคอยดูแลสุขภาพเขาให้ดีที่สุด ให้แข็งแรงที่สุด พาเขาเดินออกกำลังกายในยามเช้าๆ หรือยามเย็น แล้วแต่่เขาจะอยากจะเดินเล่นเวลาไหน เธออ่านหนังสือกำลังภายในท่ี่เป็นความโปรดปรานอย่างหนึ่งของคุณเสิ่นให้เขาฟังเมื่อยามบ่าย ที่เขามักจะจิบชารสดี หรือไม่ก็แค่เพียงน้ำสมุนไพรเพื่อสุขภาพขณะที่ฟังเธออ่านหนังสือให้เขาฟัง และตรวจดูตารางนัดหมายเพื่อไปพบแพทย์ของเขาให้ดี จะได้พาเขาไปพบคุณหมอตามนัดให้ตรงเวลา แต่เขามักจะมีคุณหมอประจำมาเยี่ยมเยียนเสมออยู่แล้ว แต่มุกดาก็จะทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุด 

คืนหนึ่งหลังจากดูแลให้คุณเสิ่นได้นอนพักผ่อนตามเวลาของเขาแล้ว เธอตรวจดูว่าไม่มีอะไรผิดปกติแล้ว เธอก็กลับลงมาเพื่อจะมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว มุกดารู้สึกว่าเธอหิวมาก สงสัยเมื่อมื้อเย็นเธอทานเพียงแค่สลัดผักกับผลไม้ไป ตอนนี้ทำให้รู้สึกหิวขึ้นมา จึงได้ตัดสินใจเดินออกไปที่ห้องครัวเพื่อจะหานมมาดื่มพอไม่ให้ท้องว่างจะได้หลับสบาย ไฟในห้องโถงด้านล่างปิดหมดแล้ว 

เมื่อตอนที่เธอเดินออกมา เหลือไฟดวงเล็กที่เปิดทิ้งเอาไว้ตลอดทั้งคืนเพียงบางจุดเท่านั้น ส่วนนอกบ้านก็มีไฟเปิดเอาไว้เป็นระยะตามปกติ เพราะท่ีบ้านนี้มีบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่่ด้านนอกบ้านหลายคน ส่วนในบ้านก็มีคนสนิทของทั้งคุณเสิ่นและของหลานชายคุณเสิ่นพักอยู่ที่ชั้นล่างหลายคนด้วยกัน แต่ตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องพักกันเงียบไม่มีคนเดินออกมาเพ่นเพ่นในตัวบ้าน แต่เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างก็จะเห็นมีเวรยามยืนอยู่ บ้างก็เดินไปมาอยู่ในบริเวณด้านนอกเป็นปกติ การคุ้มกันที่นี่แน่นหนา มีป้อมยามด้านหน้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ตามประสาบ้านของมาเฟียที่เธอเคยเห็นในหนังและเพิ่งจะรู้ว่าชีวิตจริงก็เป็นเช่นนั้น  และมุกดาก็เริ่มที่จะชินกับมันแล้วด้วย 

พวกเขาไม่เคยมายุ่มย่ามหรือแสดงท่าทางที่น่ากลัวกับเธอ พวกเขาเป็นมาเฟียก็จริงแต่การแสดงออกกับคนในบ้านสุภาพมาก บางครั้งมุกดาคิดว่าเหมือนในหนังฮ่องกงที่เธอเคยดูไม่ผิดเพี้ยนเลย มุกดาเดินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนสีชมพูบางเบาที่เป็นชุดยาวจรดขาเรียวของเธอเพราะสวมแล้วนอนสบายตัวนัก    แต่เมื่อจะออกมาจากห้องเธอสวมเสื้อคลุมเอาไว้ด้านนอกเป็นสีเดียวกัน เพราะเกรงว่าอาจจะบังเอิญพบคนในบ้านเข้าก็ได้ จึงได้แต่งตัวให้เรียบร้อยเข้าไว้ก่อนจะดีกว่า 

เมื่อเดินเข้ามาที่ในห้องครัวที่ตอนนี้ปิดไฟมืด ห้องครัวนี้เป็นห้องครัวที่ใช้ในบ้าน เป็นลักษณะครัวฝรั่งที่ไม่ได้มีการใช้งานจริง แต่มีตู้เย็นใบใหญ่ที่ใช้สำหรับเก็บของ เธอคิดว่าเมื่อห้องครัวปิดไฟมืดอยู่ก็คงไม่มีคนจึงได้เดินเข้ามาตามสบายไม่ได้คิดอะไร และอยู่ๆก็ชนเข้ากับร่างแข็งๆ ของใครคนหนึ่งที่เธอมองเห็นได้ไม่ชัดเจนนัก เพราะในห้องครัวยังไม่ได้เปิดไฟ และทางเดินด้านนอกก็ไม่ได้เปิดไฟ มีเพียงดวงไฟหรี่ดวงเล็กๆที่เปิดเอาไว้เป็นระยะเพียงเท่านั้น  ทำให้บริเวณในห้องครัวมืดกว่าทางเดินข้างนอก