บทที่ 2 เงื่อนงำแรก

ซาเอบะเริ่มการสืบสวนโดยเริ่มจากการขอรายละเอียดเพิ่มเติมจากหลินหลินเกี่ยวกับเพื่อนที่หายตัวไป เขาถามถึงกิจวัตรประจำวันของเพื่อนเธอ คนที่เพื่อนเธอคบหา รวมถึงสถานที่สุดท้ายที่เธอถูกพบเห็น

"เธอชื่ออะไรครับ?" ซาเอบะถามขณะจดบันทึก

"ชื่อเมย์ค่ะ" หลินหลินตอบ "เธอเรียนวิศวกรรมเหมือนกันกับฉัน แต่ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าเธอหายไปได้อย่างไร ไม่มีใครรู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ได้กลับบ้าน"

ซาเอบะพยักหน้าและถามต่อ "มีอะไรผิดปกติที่เกิดขึ้นกับเธอก่อนจะหายตัวไปไหมครับ?"

หลินหลินคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ "สองสามวันที่ผ่านมา เธอบอกว่ารู้สึกเหมือนมีคนตามเธอ แต่เราคิดว่าเธออาจจะแค่เครียดจากการสอบ"

ซาเอบะขมวดคิ้ว ความรู้สึกว่าถูกตามเป็นสัญญาณอันตรายที่เขาไม่ควรละเลย

หลังจากที่ได้ข้อมูลเพิ่มเติมจากหลินหลิน ซาเอบะตัดสินใจเริ่มต้นที่หอพักของเมย์ ซึ่งเป็นสถานที่สุดท้ายที่เธอถูกพบเห็น เขาเชิญหลินหลินให้ไปด้วยกัน เพื่อที่เธอจะได้ช่วยให้ข้อมูลเพิ่มเติมในกรณีที่จำเป็น

เมื่อทั้งคู่มาถึงหอพัก พวกเขาได้รับการต้อนรับจากบรรยากาศที่เงียบสงบ ผิดปกติสำหรับสถานที่ที่นักศึกษาควรจะเต็มไปด้วยชีวิตชีวา หลินหลินนำทางไปที่ห้องของเมย์ แต่เมื่อถึงที่หมาย พวกเขากลับพบว่าประตูห้องไม่ได้ล็อค

ซาเอบะค่อย ๆ เปิดประตู และสิ่งที่เขาเห็นภายในห้องทำให้เขาต้องหยุดหายใจ ห้องถูกปล่อยให้รกเป็นระเบียบ เต็มไปด้วยเสื้อผ้าและเอกสารที่กระจัดกระจายบนพื้น โต๊ะอ่านหนังสือของเมย์ยังเปิดไฟไว้ แต่เธอไม่อยู่

"นี่ไม่ใช่ลักษณะของเมย์เลยค่ะ เธอเป็นคนเรียบร้อย" หลินหลินพูดด้วยความตกใจ

ซาเอบะตรวจสอบห้องอย่างละเอียด เขาพบว่าเอกสารหลายฉบับถูกขีดฆ่าด้วยปากกาสีแดง แต่หนึ่งในนั้นดึงดูดความสนใจของเขา มันเป็นจดหมายที่ยังไม่ถูกส่ง

"ผมว่าผมเจออะไรบางอย่างแล้ว" ซาเอบะพูดขณะหยิบจดหมายนั้นขึ้นมา

จดหมายฉบับนั้นไม่ได้ระบุชื่อผู้รับ แต่เนื้อความสั้น ๆ ที่ถูกเขียนด้วยลายมือสั่น ๆ บอกถึงความกลัวและความหวาดระแวง เมย์เขียนว่าเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง และเธอกำลังถูกจับตามอง

"นี่อาจเป็นกุญแจสำคัญ" ซาเอบะบอกหลินหลิน "เราต้องหาว่าเมย์หมายถึงอะไร"

ความลึกลับเริ่มหนาขึ้น แต่ซาเอบะรู้ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น และการสืบสวนครั้งนี้อาจพาเขาไปยังที่ที่มืดมนกว่าที่เขาคิด