ณ ปัจจุบัน“อย่างที่เห็น พวกเขามีเหตุผลที่จะเกลียดฉัน... ฉันทำลายความรักของพวกเขา” ฉันพึมพำในขณะที่น้ำตาคลอเบ้าการหวนคิดถึงอดีตเป็นเรื่องที่เจ็บปวดสำหรับฉันเสมอ ตอนนั้นฉันไร้เดียงสาโง่เขลาและคิดว่าตัวเองจะทำให้เขารักฉันได้หลังจากที่ฉันทำลายชีวิตเขาแท้ ๆ เก้าปีผ่านไป ฉันยังคงต้องชดใช้สำหรับการรักโรแวน วูดส์“แต่มันไม่ใช่ความผิดของคุณไม่ใช่เหรอ?” อีธานถามฉันขณะที่นิ้วของเขาค่อย ๆ ลูบไล้นิ้วของฉัน“ไม่ มันคือความผิดของฉัน ฉันปล่อยให้ความหลงใหลในตัวเขาเป็นศูนย์กลางการตัดสินใจ และเพราะเหตุนั้นฉันจึงได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต” น้ำตาของฉันไหลออกมาไม่หยุดหากฉันย้อนเวลากลับไปได้ หากฉันเปลี่ยนแปลงสิ่งต่าง ๆ ได้ ฉันใช้ชีวิตที่ผ่านมาด้วยความเสียใจ หากฉันยอมฟังเสียงที่คอยเตือนในหัวของฉัน หากแต่เพียงฉันใส่ใจมันแทนที่จะเพิกเฉยมัน มันคงช่วยให้ฉันไม่ต้องเจ็บปวดและเสียใจมากขนาดนี้หากตอนนั้นฉันรู้ตัวเร็วว่าฉันกำลังตั้งครรภ์ ฉันคงสามารถหนีปัญหาได้เร็วกว่านี้ ฉันจะได้จากไปและไม่บอกโรแวนว่าฉันตั้งครรภ์ลูกของเขาจะได้ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย ฉันรู้ว่ามันฟังดูชั่วร้ายมาก แต่เมื่อมองย้อนกลับไปต
แสงอ่อน ๆ ส่องกระทบใบหน้าปลุกฉันให้ตื่น ตอนแรกฉันสับสนว่าฉันมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง แต่แล้วมือหนัก ๆ ที่โอบเอวของฉันก็ทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาได้ฉันเริ่มรู้สึกตื่นตระหนกมากจนกลัวว่าจะปลุกอีธานขึ้นมา ฉันยังไม่อยากให้เขาตื่นตอนนี้ ไม่ใช่ตอนที่ฉันกำลังสติแตก ตอนที่ในหัวของฉันกำลังวุ่นวาย ฉันลุกขึ้นและออกจากเตียงอย่างเชื่องช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้เขาพลิกตัวและพึมพำอะไรบางอย่างแต่เขาไม่ได้ตื่น ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกในขณะที่กำลังสวมเสื้อผ้าและหยิบโทรศัพท์จากตู้ลิ้นชักฉันเดินย่องไปที่ประตูและหรี่ตาเล็กน้อยเมื่อเปิดมันออกและได้ยินเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด ฉันมองกลับไปด้วยใจที่เต้นระรัว ฉันรู้สึกโล่งอกทันทีที่เห็นว่าอีธานยังนอนอยู่บนเตียงผ้าห่มปกคลุมเพียงเอวของเขาลงมา เผยให้เห็นกล้ามท้องอันโดดเด่นของเขา และแขนข้างหนึ่งก็ปิดหน้าของเขาเอาไว้ ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างดังแล้วออกจากห้องไปฉันเดินลงบันไดด้วยความรู้สึกราวกับว่ากำลังหนีความอับอายแม้ว่าฉันจะอยู่ในบ้านของตัวเองก็ตาม ความเจ็บปวดระหว่างขาทั้งสองข้างเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าอีธานได้ทำหน้าที่รักษาความเจ็บปวดในใจของฉันอย่างจริงจังท
ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมต้องเป็นตอนนี้? พวกเขาต้องการอะไร?“การให้อภัยของเธอมั้ง?” เสียงเดียวกันกระซิบการให้อภัย คำง่าย ๆ แต่กลับซับซ้อนฉันจะให้อภัยพวกเขาได้อย่างไรในเมื่อพวกเขาก็ไม่ได้ให้อภัยฉันในตอนนั้น? ฉันจะให้อภัยพวกเขาได้อย่างไรเมื่อพวกเขาทำร้ายฉัน? ฉันจะปล่อยวางทุกอย่างได้อย่างไรในเมื่อพวกเขาไม่ยอมให้ฉันได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเพราะสิ่งที่เกิดขึ้น?อีธานพูดถูก ทั้งโรแวนและฉันต่างก็เมา แต่ฉันเป็นคนเดียวที่โดนทำโทษ คนเดียวที่โดนตำหนิคือฉัน ฉันเป็นคนที่ด่าว่า เป็นคนที่ถูกดูถูก คนเดียวที่โดนกลั่นแกล้งฉันเป็นคนเดียวที่โดนด่าทอด้วยอารมณ์และวาจา ฉันรับมันคนเดียวทั้งหมด ฉันรับผิดทั้งที่ไม่ควรรับ เพราะฉันรักโรแวนฉันยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ ฉันรู้สึกถึงน้ำตาแห่งความโกรธที่พยายามจะไหลออกมาและครั้งนี้ฉันไม่อยากอดกลั้นอีกฉันเหนื่อยมาก เหนื่อยเหลือเกินกับการพยายามเข้มแข็ง ฉันสูญเสียมากพอ ๆ กับที่โรแวนต้องสูญเสียเพราะคืนนั้นไม่มีใครเห็นว่าความรู้สึกผิดนั้นทำให้แหลกสลายแค่ไหน ไม่มีใครเห็นว่าฉันพังทลายลงอย่างไร หรือว่าฉันต้องดิ้นรนแค่ไหน พวกเขาสนใจแต่โรแวนและเอมม่าเสมอมาทุกอย่างเกี่ยวกั
โรแวนผมกำลังเตรียมตัวไปงานเลี้ยง ผมไม่อยากจะไปแต่ก็ต้องไป ผู้ก่อตั้งมูลนิธิโฮปจัดงานเลี้ยงเพื่อแสดงความขอบคุณและเป็นเกียรติแก่ผู้บริจาคทุกคน และเนื่องจากผมเป็นหนึ่งในผู้บริจาคจำนวนมาก ผมจึงได้รับเชิญ“มีอะไรเหรอครับไบรอัน? ผมยุ่งอยู่” ผมตอบหลังจากที่มองหมายเลขผู้ที่โทรเข้ามา“เราจับคู่ดีเอ็นเอได้จากตัวอย่างเลือดที่เก็บมาจากบ้านของคุณชาร์ปได้แล้วครับ” เขาเข้าประเด็นทันทีชื่อของเธอทำให้ผมหายใจเย็นเยียบเข้าลึก คำพูดสุดท้ายที่ผมพ่นใส่เธอยังคงก้องอยู่ในห้วของผม ผมไม่ควรพูดสิ่งที่ทำให้เจ็บปวดเหล่านั้น แต่ผมโกรธมากที่เธอลงมือกับเอมม่า“แล้วไง?” ผมเร่งเร้าให้เขาพูดต่อผมหวังว่านี่จะเป็นข่าวดี ผมต้องการเพียงแค่คลี่คลายคดีของเอวาและลืมมันไปซะ“ไม่ดีเท่าไรครับ” เขาตอบและทำให้ผมส่งเสียงโอดไม่พอใจ“เกิดอะไรขึ้น?”“เราสามารถระบุตัวชายคนนั้นได้แล้ว เขาใช้ชื่อว่าอสรพิษทมิฬ เราตามหาเขามาระยะหนึ่งแล้วเนื่องจากเขาเป็นมือสังหารรับจ้าง มีคนบอกกับเราว่าเขาซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ปัญหาเดียวคือเราพบว่าเขาเสียชีวิตแล้วโดยมีกระสุนฝังอยู่ในกะโหลกศีรษะ” น้ำเสียงของเขาดูสงสัยบางอย่าง ซึ่งผมก็รู้สึกเช่นเดียวกั
เราไปถึงตรงเวลาและผมก็โล่งใจ พอรถจอดผมก็ลงจากรถแล้วจึงไปช่วยเอ็มม่า กล้องเริ่มจับภาพทันทีที่เราเหยียบพรมแดง“คุณวูดส์ จริงหรือเปล่าครับที่ตอนนี้คุณคบกับกับเอมม่า ชาร์ป พี่สาวของอดีตภรรยาของคุณ?” นักข่าวคนหนึ่งถาม“มีคนบอกว่าคุณเอมม่าคือรักแท้ของคุณ ในขณะที่สถานการณ์บีบบังคับให้คุณต้องคบกับเอวา ชาร์ป” นักข่าวอีกคนก็พูดขึ้น“อดีตภรรยาของคุณอยู่ที่ไหนเหรอครับคุณวูดส์?”“คุณเอมม่า คุณรู้สึกยังไงที่ได้อยู่กับผู้ชายที่เคยแต่งงานกับน้องสาวของคุณ? แถมพวกเขายังมีลูกชายด้วยกันด้วย”ผมรู้สึกว่ามือของเอมม่าบีบต้นแขนผมแน่นขึ้นเมื่อพวกเขาถามคำถามนั้นกับเธอ ผมจึงพาเธอเดินออกไปในขณะที่พวกเขาถามคำถามแล้วคำถามเล่ากับเรา ในที่สุดเราก็มาถึงทางเข้าและได้รับการต้อนรับผู้จัดงานทำงานได้ยอดเยี่ยมมาก ปกติผมไม่ชอบอะไรแบบนี้แต่สถานที่ดูน่าทึ่งมาก เราถูกพาไปที่โต๊ะของเราและพบว่าเกเบรียล ทราวิส เล็ตตี้ และคริสตินนั่งลงแล้วผมไม่ทักทายใครเลย ไม่เหมือนเอมม่า ผมแค่ช่วยเอมม่านั่งที่ของเธอ จากนั้นผมก็นั่งที่ของตัวเองตอนนี้จิตใจผมไม่ได้อยู่ที่นี่ ความคิดของผมวนเวียนอยู่กับเอวาและความปลอดภัยของเธอ ผมไม่สามารถจด
ทั้งเอมม่าและคริสตินจ้องมองเธอด้วยความตกใจและโกรธ อาจเป็นเพราะไม่มีใครเคยกล้าพูดกับพวกเธอแบบนั้น เอมม่ากำมือแน่น เธอโกรธอย่างเห็นได้ชัด“พอแล้ว เล็ตตี้... ผมจะไม่ยอมให้คุณพูดกับเอมม่าแบบนั้น เธอเป็นน้องสาวของผมนะ ถ้าคุณไม่เคารพเธอก็ออกไปซะ” ทราวิสขู่ เล็ตตี้มองเอมม่าก่อนที่จะยิ้มเยาะแล้วหันไปหาทราวิส“ฉันต้องเตือนคุณไหมว่าเอวาก็เป็นน้องสาวของคุณ? แต่นั่นไม่เห็นสำคัญสำหรับคุณเลย ยังไงซะคุณก็คือหนึ่งในคนที่ดูถูกเธอและปฏิบัติกับเธอเหมือนขยะ” จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืน “ฉันยินดีที่จะไป ฉันอยากอยู่บ้านมากกว่าที่จะต้องอยู่กับพวกคนงี่เง่าและเห็นแก่ตัว ฉันเบื่อหน่ายพวกคุณทุกคน”“เล็ตตี้…” ทราวิสอ้อนวอนและเปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็หันหลังแล้วเดินออกไปแล้วทั้งโต๊ะยังคงเงียบอยู่ขณะที่เราเฝ้าดูเธอเดินออกไป แต่เธอก็ไปได้ไม่ไกลเพราะถูกบอดี้การ์ดหยุดเอาไว้ จากนั้นเขาก็พาเธอกลับมาที่ห้องจัดเลี้ยงและเดินผ่านพวกเราไปที่โต๊ะของเอวาเอวาลุกขึ้นและกอดเล็ตตี้ จากนั้นพวกเธอก็นั่งลงและเริ่มพูดคุยกันไม่กี่วินาทีต่อมา บอดี้การ์ดก็มายืนที่โต๊ะของเรา“คุณครับ ผมต้องขอให้คุณออกไปด้วยครับ” เขาบอกคริสติน
“อะไรนะ?” เอมม่าที่อยู่ข้าง ๆ ผมกระซิบด้วยความตกใจทั้งห้องเงียบลง ทุกคนประหลาดใจมาก ไม่มีใครคาดคิดว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น ไม่มีใครคาดคิดว่าเอวาจะเป็นผู้ก่อตั้งองค์กรใหญ่โตเช่นนี้ผมเคยแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นแท้ ๆ แม้แต่ผมเองยังไม่รู้เลย นั่นบ่งบอกอะไรเกี่ยวกับผมได้มากมายถ้าผมเองยังไม่รู้เรื่องนี้เกี่ยวกับเอวาด้วยซ้ำ“นายรู้เรื่องนี้ไหม?” เกเบรียลถามด้วยตาและปากที่เบิกกว้าง“ไม่” ผมกัดฟันตอบด้วยความโมโหที่พลาดเรื่องนี้ไปผมเฝ้าดูเธอเลื่อนเก้าอี้ตัวเองออกก่อนที่จะลุกขึ้น อีธานเองก็ลุกขึ้นพร้อมกับยื่นมือให้เธอ เธอวางมือของเธอไว้บนมือของเขาด้วยรอยยิ้มและเขาก็พาเธอเดินไปยังเวที ผมกัดฟันแน่นเมื่อเขาวางมือบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเธอขณะที่ช่วยเธอขึ้นบันไดเมื่อเธอขึ้นเวทีแล้ว เขาก็ก้าวลงมา เธอโอบกอดแมรี่ก่อนที่จะก้าวขึ้นไปบนโพเดียมเธอยิ้มก่อนที่จะกระแอมในลำคอ“สวัสดีค่ะ” เธอหัวเราะคิกคักอย่างประหม่า “แปลกดีนะคะ ฉันสามารถทักทายห้องที่เต็มไปด้วยวัยรุ่นจอมเกเรได้ง่ายกว่าห้องที่เต็มไปด้วยผู้ใหญ่”คำพูดนี้ทำให้เธอได้รับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากผู้คนมากมาย“ฉันไม่คิดว่าจะมีใครที่นี่ที่ไม่
“เยี่ยมเลย” เธอไม่ได้พูดอะไรอีก เธอแค่หยิบแท็บเล็ตขึ้นมาแล้วเริ่มพิมพ์บางอย่างลงไป“เฮ้” เอมม่าเริ่มพูด “นั่นไม่ใช่เคเลบ คิงส์ตัน จากบริษัทคิงส์ตันเทคโนโลยีเหรอ? เขาไปหาเอวาทำไม? เขารู้จักเธอเหรอ?”ผมมองตามสายตาของเธอไป มีชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่กับเอวา ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงดูคุ้นเคยมากบริษัทคิงส์ตันเทคโนโลยีถูกก่อตั้งเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว เขาเป็นผู้บริหารที่อายุน้อยที่สุดและได้สร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองในโลกธุรกิจ ด้วยอายุเพียงยี่สิบปีเขาได้ประสบความสำเร็จอย่างมาก เทคโนโลยีของเขาได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และเขาก็ได้ก้าวเข้ามาอยู่ในกลุ่มของผู้บริหารระดับสูงถ้าผมเป็นคนไม่เอาไหน ผมคงกังวลว่าเขาจะแย่งตำแหน่งผู้ประกอบการอันดับหนึ่งของประเทศของไป เด็กหนุ่มคนนี้ทำให้บรรดานักธุรกิจคนอื่น ๆ ต้องเสียเงินกันเป็นกอบเป็นกำ“โอ้ ใช่แล้ว… เขาเป็นผู้ได้รับการสนับสนุนจากมูลนิธิโฮป เขาเป็นเด็กกำพร้าและคุณเอวาได้ก็รับเขาไว้ภายใต้การดูแลของเธอ เธอเป็นคนสังเกตเห็นว่าเขาเป็นอัจฉริยะด้านเทคโนโลยี เธอจึงสนับสนุนให้เขาเริ่มต้นทำบางอย่างด้วยพรสวรรค์ของเขา เมื่อเขาคิดที่จะมีบริษัทของตัวเองขึ้นมา ค
ฉันหยุดหายใจเเพราะความตกใจ และผละออกจากเขา ในขณะที่ร่างเล็ก ๆ กระโดดขึ้นมาบนตัวเรา"สุขสันต์วันคริสต์มาส!" เขาตะโกนอย่างมีความสุขด้วยเสียงร้องเพลง“หัวจะปวด” ทั้งกาเบรียลและฉันครางอย่างหงุดหงิดจะมาช้ากว่านี้สักชั่วโมงไม่ได้หรืออย่างไร? ถ้ามีใครสักคนในครอบครัวนี้ที่ชอบขัดจังหวะเรา มันก็ต้องเป็นลูกคนที่สอง แอนดรูว์ คนนี้แน่นอน เราเรียกเขาว่าดรูว์เขาอาจจะไม่รู้ว่าเขาเป็นตัวขัดจังหวะแค่ไหน แต่ก็ไม่สำคัญยังไงเขาก็ทำอยู่ดี"ตื่นครับ! ตื่น!" เขาตะโกนเสียงดัง จนชั่วขณะหนึ่งฉันไม่ได้ยินอะไรเลย นอกจากเสียงก้องของเจ้าลูกชาย"ไม่ต้องตะโกนก็ได้ ดรูว์" เกเบรียลบ่น "พ่อแม่ได้ยินชัดเจนโดยที่หนูไม่ต้องทำให้แก้วหูพ่อแม่แตกก็ได้"ดูเหมือนดรูว์จะไม่ฟังเลย เขาเด้งขึ้นเด้งลงบนเตียง มีความสุขแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาเกเบรียลขยับตัวใต้ผ้าห่ม คงพยายามขยับทุกอย่างให้เข้าที ฉันขยับร่างกายขึ้นและพิงหัวเตียง ก่อนจะคว้าลูกชายที่กระตือรือร้นและอยู่ไม่นิ่งมา สิ่งสุดท้ายที่เราต้องการคือเขาทำร้ายพ่อของเขาด้วยการเผลอเหยียบเข้ากลางตัวเขาหรืออะไรทำนองนั้น"หนูพยายามห้ามเลียมแล้วนะคะ แต่แม่ก็รู้ว่าเขาเป็นยังไงเวลาต
ฮาร์เปอร์ฉันกำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆสีขาวนุ่มฟูแห่งการนอนหลับ ฉันรู้สึกอบอุ่น รู้สึกสงบ และรู้สึกได้รับความรักฉันเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทีละน้อย เกเบรียลนอนอยู่ข้างหลังฉัน แขนโอบกอดฉันไว้ เขาทำแบบนี้ทุกครั้งที่เรานอนหลับด้วยกัน เขากอดฉันไว้แน่นในอ้อมแขน ราวกับว่าเขากลัวว่าฉันจะหายไปหากไม่ทำเช่นนี้ฉันขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหลุดออกจากอ้อมแขนของสามี ทว่าแทนที่จะปล่อยฉันไป เขากลับกระชับมือแน่นขึ้น ซึ่งดันฉันเข้าไปแนบชิดมากขึ้นฉันหยุดขยับเมื่อรู้สึกถึงเขา ฉันรู้สึกถึง น้องน้อยที่ตื่นมาเคารพธงชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา ฮอร์โมนของฉันพลุ่งพล่าน และฉันก็ต้องการเขาขึ้นมาทันที ฉันอยากให้เขาสอดแทรกเข้ามาในร่างนี้เรื่องบนเตียงของเราสองช่างสมบูรณ์ แต่ก็มีบางครั้งที่ต้องการมากกว่านี้ อาจเพราะมีลูกด้วยกันถึงสามคนแล้ว บางเวลามันก็ยากที่จะมีเวลาส่วนตัวที่ไม่ถูกรบกวนได้"อืม" เกเบรียลร้องครางเมื่อฉันถูบั้นท้ายกับเป้าของเขาเสียงนั้นเดินทางลงไปจนถึงจุดนั้นของฉัน ฉันถูอีกครั้ง กระตุ้นเสียงครางแสนเร้าอารมณ์จากเขาอีกเกเบรียลเริ่มประทับจูบตามหลัง ไหล่ และคอ มันผ่านมาสองสามวันแล้ว และฉันก็โหยหาเขา
"ใช่เลยครับ" เขาตอบรับรอยยิ้มของฉัน ขณะที่คิลเลียนเดินเข้ามาหาเรา"ผมมาขโมยภรรยาแสนสวยของผมคืนแล้วครับ" เสียงเขาแหบพร่า และฉันอดไม่ได้ที่จะละลายไปกับโทนเสียงนั้น มันเซ็กซี่สุด ๆ ไปเลย“เธอเป็นของคุณแล้วนะ” คาลวินปล่อยมือจากฉันและหลีกทาง ก่อนจะเดินจากไปคิลเลียนดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีช่องว่างระหว่างเรา "เป็นยังไงบ้าง? ปวดหลังหรือเปล่า? ขาเป็นยังไง?"เห็นไหม ฉันบอกแล้วไง เขาเป็นเสือร้ายในคราบทนายความ แต่ดูแลเอาใจใส่และรักใคร่ในฐานะคู่ครอง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันมีสเปคแบบไหน จนกระทั่งฉันได้พบเขา"สบายดีค่ะ ที่รัก ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้" ฉันหัวเราะเบา ๆ ดันตัวเองเข้าไปใกล้เขามากขึ้น"ผมเคยบอกว่าผมรักคุณแล้วหรือยัง?" เขาถามฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะที่เขย่งปลายเท้าและกระซิบชิดริมฝีปากของเขา "ประมาณพันครั้งแล้วค่ะวันนี้ แต่ฉันไม่ได้บ่นอะไรนะ""คุณคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับผมเลยนะครับ เอมม่า ผมนึกไม่ออกเลยว่าชีวิตผมจะเป็นยังไงหากไม่มีคุณ ผมรู้ว่าเราได้กล่าวคำสาบานกันไปแล้ว แต่ผมสัญญาว่าจะรักและทะนุถนอมคุณเสมอ เพราะคุณคือของขวัญที่เบื้องบนประทานมา ผมสัญญา
มอลลี่เป็นหนึ่งในเพื่อนเจ้าสาว เช่นเดียวกับเอวา คอนนี่ เล็ตตี้ ฮาร์เปอร์ และคินลีย์ พวกเธอเป็นเพื่อนสาวกันมาสี่ปีแล้วตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุวันนั้น แน่นอนว่าฉันไม่มีวันหาใครมาแทนมอลลี่ได้ เธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุด แต่ฉันก็รู้สึกขอบคุณที่มีพวกเธออยู่เช่นกันอีกอย่างเมื่อวานนี้มอลลี่บอกฉันว่าเธอกำลังคิดจะย้ายมาอยู่ที่นี่ ฉันตื่นเต้นมาก ฉันรักเธอ แต่เรายอมรับว่าเป็นเพื่อนระยะไกลกันมันรักษาความสัมพันธ์กันได้ยาก ฉันมีความสุขมากที่เธอจะย้ายมาอยู่ใกล้ ๆเสียงเพลงช้าลง และกันเนอร์ก็เดินเข้ามา ตัดบทสนทนาทั้งหมด“เต้นรำกันหน่อยไหมครับ แม่?”มีเสียง ว้าว ดังขึ้นเป็นระลอก และฉันสาบานได้ว่าหัวใจฉันละลายไปตรงนั้นเลย"แน่นอนสิจ๊ะ สุดหล่อของแม่" ฉันตอบก่อนจะจับมือเขาตอนนี้กันเนอร์อายุสิบสี่ เป็นวัยรุ่นแล้วเชื่อไหมล่ะ? เขาสูงเท่าฉันแล้ว และฉันมั่นใจว่าอีกไม่กี่ปีเขาจะสูงกว่าฉัน ฉันไม่ว่าอะไรหรอก เขาก็จะเป็นลูกชายตัวน้อยของฉันเสมอคาลวินและฉันตัดสินใจส่งเขาไปเข้ารับการบำบัดทันทีที่ฉันออกจากโรงพยาบาล เราเข้าร่วมการบำบัดร่วมกันบ้าง และพูดคุยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา และเกี่ยวกับวันที่เกิดอุบัติเหตุ
เอมม่าฉันเต้นรำกับมอลลี่ ปล่อยให้เสียงเพลงโอบล้อมตัวไว้ ฉันรู้สึกปวดหลังเล็กน้อยแต่ก็ไม่สำคัญอะไรเลยเมื่อฉันมีความสุขสุด ๆ แบบนี้ชุดเดรสสะบัดไปมาขณะที่เราตะโกนเนื้อเพลง หน้าร้อนแสนสาหัส ของเทย์เลอร์ สวิฟต์ออกมาสุดเสียง เอวาที่กำลังตั้งครรภ์ท้องแก่ก็เข้าร่วมกับเราด้วย ฉันหัวเราะเพราะเธอคิดว่าเธอกำลังเต้นอยู่เลยแต่เปล่าเลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเรียกสิ่งที่เธอกำลังทำว่าอะไรดีจำนวนครั้งที่ฉันเรียกว่าตนเองมีความสุขนั้นสามารถนับนิ้วได้เลย หนึ่งคือตอนที่ฉันสอบเนติบัณฑิตได้ สองคือตอนที่กันเนอร์เรียกฉันว่าแม่เป็นครั้งแรกหลังจากผ่านมานาน และสามคือวันนี้ งานแต่งของฉันคุณได้ยินไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันแต่งงานแล้วและฉันมีความสุขอย่างที่สุดจำทนายหนุ่มน่ารักที่ฉันเล่าให้เอวาฟังในวันเกิดของเจมส์ได้ไหมคะ? จะว่าอย่างไรดี เขาไม่เคยละความพยายามเลยค่ะ ไม่ว่าฉันจะปฏิเสธเขากี่ครั้งก็ตาม เขาขอฉันคบหาอยู่เรื่อย ๆ และที่ฉันบอกว่าเรื่อย ๆ ก็คือเขาขอเกือบทุกวัน ฉันเบื่อที่จะได้ยินคำถามเดิม ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนวันหนึ่งฉันก็ตอบตกลง ปรากฏว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตนี้เลยฉันชะลอฝีเท้าลง ดวงตามองหาเจ้าบ
กันเนอร์มีน้องชายแล้ว งงกันอยู่ใช่ไหมคะ? เพราะเมื่อกี้ฉันกับเอวากำลังคุยเรื่องแฟนกันอยู่เลย เชสไม่ใช่ลูกชายของฉันค่ะ เขาเป็นลูกชายตัวน้อยของคาลวินและคินลีย์ พวกเขาแต่งงานกันเมื่อปีที่แล้วแล้วมีเชสตัวน้อยน่ารักคนนี้เป็นลูกน้อยคาลวินและฉันสนิทกันมากขึ้นตั้งแต่อุบัติเหตุ เหมือนกับกันเนอร์ เขายกโทษให้ฉัน และพวกเราก็สามารถสร้างมิตรภาพที่สวยงามได้คินลีย์เป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ เธอเข้ากับพวกเราทุกคนได้ เธอใจดีและน่ารัก และที่สำคัญที่สุด เธอทำให้คาลวินมีความสุขและปฏิบัติต่อกันเนอร์เหมือนลูกชายของเธอเอง"ไม่จ้ะ ไม่เคยเกินจริงเลย" เอวาแก้ตัว "น้าแค่อยากให้แม่หนูเล่าเรื่องทนายความน่ารักที่ที่ทำงานให้ฟังมากกว่านี้""ผมขอจบตรงนี้นะครับ ไปดีกว่า" เขาพูด ดูเหมือนจะขยะแขยงเล็กน้อย "แม่ดูน้องได้ใช่ไหมครับ หรือผมควรจะพาน้องไปด้วย?"“แม่สบายมากจ้ะ…ไปเล่นกับเพื่อน ๆ เถอะ”เขาพยักหน้าก่อนที่จะวิ่งไปหาโนอาและคนอื่น ๆ คาลวินใจดีพอที่จะแก้ไขข้อตกลงเรื่องการดูแลบุตร ตอนนี้พวกเราดูแลกันเนอร์ร่วมกัน ลูกอยู่กับคาลวินวันธรรมดาและใช้วันหยุดสุดสัปดาห์กับฉัน"เอาล่ะ กลับมาเรื่องผู้ชายน่ารักคนนั้นก่อนนะ
สามปีต่อมาเอมม่า"จริงจังนะ เอมม่า เมื่อไหร่เธอจะหาแฟนสักที?" เอวาเอ่ยถามพร้อมนั่งลงข้าง ๆ ฉันฉันมองออกไปที่สวนหลังบ้านและยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ วันนี้เป็นวันเกิดของเจมส์ลูกชายของทราวิสและเล็ตตี้ ซึ่งตั้งชื่อตามพ่อของพวกเราและเจมส์กำลังจะอายุครบหนึ่งขวบเล็ตตี้และทราวิสแต่งงานกันเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว ทราวิสคุกเข่าขอเธอแต่งงานทันทีที่ฉันได้สติขึ้นหลังจากอุบัติเหตุที่เกือบจะพรากชีวิตฉันไป คุณอาจจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนขับรถคนนั้น เขาถูกจำคุกห้าปีในข้อหาขับรถโดยประมาท ฉันหวังว่าเขาจะได้รับบทเรียนนะกลับมาที่ทราวิสและเล็ตตี้ ฉันคิดว่าการเห็นฉันอยู่ในโรงพยาบาลทำให้เขารู้ว่าชีวิตสั้นแค่ไหน เขาขอเธอแต่งงานและเล็ตตี้ก็ตอบตกลง พวกเขาแต่งงานกันซึ่งเป็นงานแต่งงานฤดูใบไม้ผลิที่สวยงามตอนนี้ัฉันได้กลายเป็นเพื่อนกับเอวาก็เลยถูกดึงเข้ามาในวงจรนี้ด้วย คอนนี่และรีเปอร์แต่งงานกันแบบงานแต่งงานเล็ก ๆ ที่เป็นกันเองกับเพื่อนสนิทและครอบครัว สี่เดือนต่อมาทั้งสองก็อ้าแขนรับลูกสาวของพวกเขา เฮเวน ตอนนี้คอนนี่ก็กำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่สองซึ่งเป็นลูกสาวอีกคนฮาร์เปอร์และเกเบรียลก็กำลังจะมีลูกด้วยกันอีก
"ไม่ไหวแล้ว! ฉันต้องเบ่งเดี๋ยวนี้" ฉันคำรามพร้อมจับเสื้อเกเบรียลไว้ฉันรู้สึกบ้าไปแล้ว เหมือนฉันเสียสติไปแล้ว ความเจ็บปวดกำลังทำให้ฉันบ้าไปแล้วจริง ๆโชคดีที่พวกเราไปถึงห้องคลอดก่อนที่ฉันจะคลอดลูกตรงทางเดินของโรงพยาบาล ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเดินไปถึงห้องคลอด และเจ้าหน้าที่ก็เริ่มเตรียมพร้อมให้ฉันเอวาอยู่ในห้องเรียบร้อย ฉันรู้สึกขอบคุณที่มีคนเข้าใจความรู้สึกตอนที่ช่องคลอดฉีกออกเป็นสองส่วนเพื่อให้เด็กตัวน้อย ๆ ออกมาดูโลก"ฉันไม่ไหวแล้ว" ฉันกัดฟันพูด ก่อนที่จะยกตัวขึ้นและเบ่งสุดแรงฉันสาบานว่าฉันรู้สึกเหมือนก้นจะแตกและมันก็เพิ่มความเจ็บปวดให้ฉันมากขึ้น"ความผิดคุณเลย!" ฉันกรีดร้องใส่เกเบรียลขณะที่จับมือเขาไว้แน่นฉันจ้องเขม็งไปที่เขา ลมหายใจถี่กระชั้น และรูจมูกบานออกเพื่อพยายามสูดอากาศเข้าไปในปอดให้ได้มากที่สุด"เตรียมนะ เธอ เบ่งเลย" เอวาเร่งเร้าฉันขณะที่เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากให้ฉัน "เกเบรียลไม่สำคัญแล้วตอนนี้""อ้าว ใจร้ายนะ เอวา" เกเบรียลพึมพำพร้อมจ้องเขม็งไปยังเอวา เธอจ้องเขม็งกลับราวกับจะบอกให้เขาหุบปากและทำตามน้ำไปฉันบีบมือพวกเขาเมื่อมดลูกหดตัวอีกครั้ง และฉันก็ออ
"สบายมากจ้ะ หมีน้อยลิลลี่ แม่กำลังจะคลอดลูก... จำที่แม่บอกหนูได้ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้นตอนถึงเวลาแบบนี้?"เธอพยักหน้า "ค่ะ แม่บอกว่าแม่จะเจ็บท้อง แต่หนูไม่ต้องห่วง เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้น้องเกิดมาค่ะ""ดีมากจ้ะ" ฉันเบ้หน้าเมื่อการหดเกร็งตัวจู่โจมฉันอีกครั้ง "นั่นคือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ ดังนั้นอย่ากลัวไปนะจ๊ะ"เกเบรียลจับมือและช่วยให้ฉันเดินออกจากห้อง ฉันหายใจเข้าทางจมูกและหายใจออกทางปาก แต่พูดตามตรงมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย"หนูแค่ไม่เข้าใจน่ะค่ะ ทำไมแม่ต้องเจ็บด้วย? ทำไมเด็กถึงออกมาจากท้องแม่ไม่ได้โดยไม่ทำให้แม่เจ็บล่ะคะ?"สิ่งที่ฉันไม่ต้องการที่สุดคือทำให้ลูกสาวหวาดกลัวโดยต้องอธิบายให้เธอฟังว่าความเจ็บปวดนั้นจำเป็นสำหรับการออกแรงเบ่งเด็กออกมาจากร่างกายฉัน เธอจะอยากรู้ว่าทำไมต้องเบ่งลูกออกมาด้วย และฉันจะต้องอธิบายว่าเพราะลูกตัวใหญ่และทางออกเล็กกว่า ดังนั้นการหดเกร็งตัวเหล่านั้นจึงจำเป็นสำหรับการเบ่งลูกออกมา จากนั้นเธอจะอยากรู้ว่าทางออกนั้นคืออะไร และฉันจะต้องบอกเธอว่าลูกออกมาทางนั้นอย่างไรเล่าอย่างที่คุณเห็น นั่นไม่ใช่บทสนทนาที่เธอเตรียมใจรับได้นัก เธอจะตกใจกลัวเมื่อรู้ว