Share
บทที่ 63
Related chapters
ธุลีใจ บทที่ 64
วันนี้ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังนับร้อยครั้งได้แล้วโดยมีชื่อของเล็ตตี้เด่นอยู่บนหน้าจอ กระนั้นเช่นหลายครั้งที่ผ่านมา ฉันเมินเฉยต่อสายเรียกเข้าพวกนั้น เธอพยายามติดต่อฉันตั้งเแต่เมื่อวานสภาพจิตใจของฉันไม่พร้อมที่จะพูดดุยกับเธอตอนนี้ เธอยังติดต่อกับสังคมและผู้คนที่ฉันพยายามหลีกหนีอยู่ ซึ่งนั่นทำให้ฉันตระหนักได้ว่าอยู่ตรงทางแยกชีวิตที่จำเป็นต้องเลือก“ขออีกแก้ว” ฉันสั่งบาร์เทนเดอร์ทันทีที่เสียงเรียกเข้าเงียบลงวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของฉัน และฉันจึงฉลองให้ตนเองเช่นนี้แหละ ตัวคนเดียวอยู่ในบาร์แห่งหนึ่ง นั่งดื่มเหล้าผสมน้ำผลไม้ และคำพูดของโรแวนยังทิ่มแทงอยู่ไม่จางหายฉันพยายามเป็นอย่างมากที่จะโยนความคิดเหล่านั้นทิ้งไปเสีย พยายามเหลือเกินที่จะลืมทุกคำพูดซึ่งเขาโยนใส่ฉัน แต่นั่นเป็นเรื่องยากลำบากจริง ๆ คำพูดนั้นตามหลอกหลอนฉันเฉกเช่นผีร้ายเราทั้งสองแต่งงานอยู่กินกันมาหลายปี แต่ฉันก็ไม่เคยนึกเอะใจเรื่องที่เขามองฉันเป็นเพียงสิ่งบันเทิงทางกามเท่านั้น อีกทั้งยังหลอกใช้ให้ฉันกลายเป็นตัวแทนเรือนร่างของเอมม่าด้วยซ้ำ หัวใจของฉันแหลกสลายครั้งแล้วครั้งเล่านับตั้งแต่เกิดเหตุวันนั้นที่บ้านฉันที่จริ
ธุลีใจ บทที่ 65
“ฉันสบายดีค่ะ…แค่ไม่อยากคุยกับเธอในตอนนี้” ฉันเปล่งเสียงดังขึ้นเสียงดนตรีไม่ดังมาก แต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตคำว่าดังอยู่“นี่คุณอยู่ร้านเหล้าหรือ?” เขาเอ่ยถามเนื่องจากได้ยินเสียงคนรอบข้างร้องเพลงที่พวกเขาชื่นชอบกันเสียงดัง“ก็ประมาณนั้นค่ะ”“เมาหรือเปล่า?”“แค่มึน ๆ” ฉันตอบคำถาม ที่จริงฉันตั้งใจจะดื่มให้ภาพตัดไปเลย“แล้วมีคนขับรถที่ไว้ใจได้แล้วหรือยังครับ?ฉันแอบหัวเราะให้กับมุกนั้น เขาสวมบทบาทคุณตำรวจแสนดีอยู่ และฉันชื่นชอบเป็นอย่างมาก ฉันชอบที่เขาใส่ไว้ว่าฉันจะกลับบ้านอย่างไรด้วย“ยังเลยค่ะ คิดว่าจะนั่งแท็กซี่กลับ” ฉันตอบกลับ“ไม่ได้ ห้ามนั่ง ขอผมสิบนาที” เขาเอ่ยก่อนกดวางสายไปฉันขมวดคิ้วใส่โทรศัพท์ตนเองพลางสงสัยว่าทำไมอีธานถึงบอกเช่นนั้นออกมา เมื่อคิดได้ว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญขนาดนั้น ฉันจึงปล่อยเรื่องนั้นไป วันนี้สิ่งที่ฉันต้องทำคือลืมทุกเรื่องและสนุกให้สุดเหวี่ยงฉันไม่รู้เลยว่าผ่านไปนานเท่าใดแล้วเมื่อมีใครบางคนเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ข้างฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองและรู้สึกตกใจเมื่อพบว่าสายตาสีฟ้าคู่งามของอีธานกำลังจ้องมองฉันอยู่“อีธาน คุณมาได้ไงเนี่ย?” ฉันเอ่ยถามด้วยความรู้สึกงุน
ธุลีใจ บทที่ 66
เมื่อเก้าปีก่อนเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแสดงว่ามีการแจ้งเตือนใหม่ ซึ่งทำให้ฉันลืมตาตื่นจากการนอนหลับอย่างไม่เต็มตื่น ฉันไม่สามารถนอนหลับได้เต็มตามาสองปีด้วยเหตุผลบางประการส่วนหนึ่งของฉันบอกว่าสาเหตุนั้นมาจากโรแวน หัวใจและสมองไม่ได้รู้สึกสงบเลยเพราะเขาไม่ได้อยู่ข้างกายอีกแล้ว การที่ฉันไม่ได้พักผ่อนอย่างดีนั้นเริ่มต้นมาจากช่วงที่เขาเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเมื่อสองปีก่อน ช่วงที่เขาต้องเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยนั้น ฉันแทบจะนอนไม่หลับเลย แต่ในช่วงวันหยุดที่เขากลับมาบ้าน ฉันหลับได้อย่างกับเด็กน้อยฉันส่งเสียงโอดครวญออกมาเพราะนี่ก็เป็นอีกคืนที่นอนไม่หลับ จากนั้นลุกขึ้นดูโทรศัพท์ ฉันรู้สึกแปลกใจ แต่เพียงแวบเดียวความสุขก็เข้ามาแทนที่เมื่อเห็นว่าการแจ้งเตือนนั้นคืออะไรฉันจ่ายเงินจ้างให้คนช่วยติดตั้งแอปพลิเคชันที่ช่วยติดตามโรแวนไปด้วยตลอดทุกหนทุกหน ตอนนี้มันแจ้งเตือนว่าเขาอยู่บ้านฉันกระโดดลงจากเตียงและรีบแต่งตัว เขาอาจกลับมาพร้อมกับเอมม่า หรือทราวิสหรืออาจเป็นเกเบรียลก็เป็นได้ แต่ใครสนกันเล่า ฉันเพียงต้องการพบหน้าเขาแม้ว่าจะแค่มองอยู่ห่าง ๆ ก็ตามทันทีที่ฉันแต่งตัวเสร็จ สายตาก็แอบเหลือบมองออ
ธุลีใจ บทที่ 67
“เอมม่าบอกเธอยังไม่พร้อม บอกว่าเธอขอตั้งใจเรียนก่อน ทำไมถึงไม่อยากแต่งงานกับผมเล่า? เธอไม่รักผมหรือ?” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดฉันไม่รู้ว่าควรพูดว่าอย่างไรดี ส่วนหนึ่งของฉันปิติยินดีที่เธอปฏิเสธเขา ขณะที่อีกด้านหนึ่งก็รู้สึกเจ็บปวดแทนเขาเพราะไม่เคยเห็นเขาเสียน้ำตาเลยสักครั้ง“คุณออกจะยอดเยี่ยมนะคะโรแวน ถ้าเธอไม่อยากแต่งงานกับคุณ คนที่ขาดทุนก็คือเอมม่าเอง หมายถึงช่างหัวเธอเถอะ คุณหาได้ดีกว่านั้นเยอะ” ฉันยกแก้วขึ้นมาเขาจ้องมองฉันครู่หนึ่งก่อนเผยยิ้มออกมา “พูดถูก ช่างหัวเธอเลย” เขาสบถออกมาพร้อมชนแก้วกับฉันฉันไม่รู้เลยว่าเราทั้งสองอยู่ตรงนั้นนานขนาดไหน เราพูดคุย เต้นและดื่มกัน เมื่อเดินออกมาจากร้าน เราทั้งสองเมาแทบสิ้นสติ เขานั้นเมากว่าฉันอีกเขาแนะนำว่าเราควรไปพักที่ห้องในโรงแรมของเขากันก่อน และฉันก็เห็นดีเห็นงามด้วย ฉันจะกลับบ้านทั้งสภาพเมามายเช่นนี้ไม่ได้ พ่อแม่ได้ถลกหนังฉันออกมาทั้งเป็นแน่ อีกทั้งตอนนี้ฉันเองก็แทบยืนตรงไม่ได้ด้วยซ้ำเขาเรียกรถแท็กซี่ เพียงไม่กี่นาทีเราก็เดินทางมาถึงห้องพักของเขาเมื่อประตูด้านหลังเราถูกปิดลง เขาก็คร่อมอยู่บนร่างฉัน จูบและสัม
ธุลีใจ บทที่ 68
ฉันมองใบหน้าเขาและโยนความเจ็บปวดนี้ทิ้งไป โรแวนดูเหมือนต้องการใครสักคน ดังนั้นฉันจึงเดินเข้าไปหาเขาพร้อมวางมือไว้บนไหล่ พยายามปลอบประโลมเขากลับกันเขาแสดงท่าทีรุนแรงออกมา เขาผลักฉันจนเสียหลักล้ม“อย่ามาแตะต้องตัวผม นางผู้หญิงใจง่าย” เขาคำรามลั่น ความโกรธเกรี้ยวและความขมขื่นแผ่ออกมาฉันลุกขึ้นยืนพร้อมน้ำตา “โรแวน ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นนะ”ฉันบอกได้เลยว่าเขาไม่ได้ฟังอะไรฉันอีกแล้ว“ออกไปให้พ้น…ผมไม่อยากเห็นหน้าเธออีก” เขาเอ่ยพร้อมนั่งลงบนเตียงด้วยสภาพจิตใจแตกสลาย น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาคู่นั้นสภาพของเขาตอนนี้ทำให้หัวใจฉันแตกสลาย เขาดูเจ็บปวดและแตกสลาย ฉันต้องการช่วยเหลือเขา กระนั้น ฉันรู้ดีว่าความช่วยเหลือของฉันต้องถูกปฏิเสธแน่ ฉันจึงเลือกเดินออกไปแทนฉันต้องให้สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงฝันร้ายเท่านั้น แต่ไม่ใช่เลยฉันได้กระทำสิ่งที่ผิดมหันต์ลงไปเสียแล้ว…สองวันต่อมา“มันมุดหัวอยู่ที่ไหน?” ฉันได้ยินเสียงเอมม่ากรีดร้องมาจากชั้นล่างหัวใจฉันเต้นระรัวราวกับจะระเบิดออกมาจากอก ลึก ๆ แล้ว ฉันรู้ว่าโรแวนคงเล่าความจริงทุกอย่างให้เธอฟังจนหมดแล้ว เพราะฉะนั้นเธอถึงได้เลือ
ธุลีใจ บทที่ 69
สองเดือนต่อมา ฉันจ้องมองที่ตรวจครรภ์อย่างหวาดกลัว เมื่อเหลือบมองที่ตรวจซึ่งขึ้นสองขีด นั่นก็แน่ชัดแล้วว่าฉันตั้งท้องแล้วจริง ๆฉันจึงหยิบที่ตรวจขึ้นมาลองอีกอันหนึ่งเพราะหวังว่ามันจะตรวจผิดแต่ผลก็เหมือนเดิม ฉันท้องลูกของโรแวนชีวิตในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาราวกับนรกก็ว่าได้ ฉันกลายเป็นพวกนอกคอกไม่ใช่เพียงคนในครอบครัวเท่านั้น แต่ที่โรงเรียนด้วยเช่นกัน ทุกคนรู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับโรแวน แต่ไม่ใครเลยเชื่อฉันเมื่อบอกว่าคืนนั้นฉันเมาคำด่าทอต่างมาลงที่ฉันทั้งหมดเพราะฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายไปยั่วแฟนพี่สาวตนเองตอนเขาเมาไม่ได้สติที่โรงเรียน มีแต่คนรังแกฉัน และทั้งเมืองก็มีแต่คนรังเกียจฉันแม่และพ่อพูดกับฉันน้อยจนนับคำได้จวบจนทุกวันนี้ เอมม่าตัดขาดกับฉันอย่างสิ้นเชิงโดยที่เธอบอกว่าฉันตายจากเธอไปแล้ว สำหรับทราวิส ฉันไม่ได้อยู่ในสายตาของเขานับตั้งแต่นั้น ฉันไม่ได้เจอหรือพูดคุยกับโรแวนเลยนับตั้งแต่คืนนั้นหัวใจของฉันแตกสลายครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดช่วงสองสัปกดาห์ที่ผ่านมา โดยที่ไม่มียาบรรเทาใด ๆ ที่สามารถเยียวยาความเจ็บปวดและการถูกปฏิเสธเช่นนี้ได้ หากฉันมองว่าชีวิตมันย่ำแย่แล้ว นี่คงแย
ธุลีใจ บทที่ 70
ไม่มีทางหนีอื่นแล้วนอกจากหน้าต่าง ฉันจึงใช้เก้าอี้กระแทกกระจกและพังเหล็กดัดที่กั้นหน้าต่างออกไป จนกระทั่งสามารถออกไปได้ ฉันโยนกระเป๋าเดินทางออกไปทางหน้าต่างและมันก็ตกลงพื้นอย่างที่ฉันเคยบอก ห้องของฉันอยู่ไกลที่สุดจากในบ้าน ดังนั้นเสียงดังเช่นนี้ไม่อาจทำให้คนที่เหลือรู้ตัวได้ ฉันจึงปีนลงมาอย่างช้า ๆ และระมัดระวังเศษกระจกที่แตก ฉันรู้สึกโล่งอกเมื่อพบว่าตนเองสามารถลงมาได้อย่างปลอดภัยฉันรู้สึกดีใจมากเมื่อรู้ว่าตนสามารถหนีออกมาได้ ฉันจึงเดินไปคว้ากระเป๋าเดินทางและออกเดินไปพร้อมมัน สายตาของฉันจับจ้องไปยังโทรศัพท์ขณะกำลังเรียกรถมารับ ความสุขของฉันอยู่ได้เพียงไม่นานเมื่อฉันบังเอิญเจอกับใครบางคน ฉันเงยหน้าขึ้นมามองและความหวาดกลัวก็เข้ามาอีกครั้งเมื่อสายตาสบเข้ากับตาสีเงินคู่งามของโรแวน“นี่คิดจะหนีไปกับลูกของผมจริง ๆ หรือ?” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุดอันตรายฉันปล่อยมือออกจากระเป๋าเดินทางและปัดมือผ่านปลายผมไปบนอากาศ“ฉันบอกกับแม่ไปแล้วนะว่านี่ไม่ใช่ลูกคุณ” ฉันโกหกออกไปพร้อมถอยหลังก้าวหนึ่งไม่มีวันที่ฉันจะให้ลุกของตนเองเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายเช่นนี้แน่นอน โดยเฉพาะสถานที่ซึ่งเก
ธุลีใจ บทที่ 71
ณ ปัจจุบัน“อย่างที่เห็น พวกเขามีเหตุผลที่จะเกลียดฉัน... ฉันทำลายความรักของพวกเขา” ฉันพึมพำในขณะที่น้ำตาคลอเบ้าการหวนคิดถึงอดีตเป็นเรื่องที่เจ็บปวดสำหรับฉันเสมอ ตอนนั้นฉันไร้เดียงสาโง่เขลาและคิดว่าตัวเองจะทำให้เขารักฉันได้หลังจากที่ฉันทำลายชีวิตเขาแท้ ๆ เก้าปีผ่านไป ฉันยังคงต้องชดใช้สำหรับการรักโรแวน วูดส์“แต่มันไม่ใช่ความผิดของคุณไม่ใช่เหรอ?” อีธานถามฉันขณะที่นิ้วของเขาค่อย ๆ ลูบไล้นิ้วของฉัน“ไม่ มันคือความผิดของฉัน ฉันปล่อยให้ความหลงใหลในตัวเขาเป็นศูนย์กลางการตัดสินใจ และเพราะเหตุนั้นฉันจึงได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต” น้ำตาของฉันไหลออกมาไม่หยุดหากฉันย้อนเวลากลับไปได้ หากฉันเปลี่ยนแปลงสิ่งต่าง ๆ ได้ ฉันใช้ชีวิตที่ผ่านมาด้วยความเสียใจ หากฉันยอมฟังเสียงที่คอยเตือนในหัวของฉัน หากแต่เพียงฉันใส่ใจมันแทนที่จะเพิกเฉยมัน มันคงช่วยให้ฉันไม่ต้องเจ็บปวดและเสียใจมากขนาดนี้หากตอนนั้นฉันรู้ตัวเร็วว่าฉันกำลังตั้งครรภ์ ฉันคงสามารถหนีปัญหาได้เร็วกว่านี้ ฉันจะได้จากไปและไม่บอกโรแวนว่าฉันตั้งครรภ์ลูกของเขาจะได้ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย ฉันรู้ว่ามันฟังดูชั่วร้ายมาก แต่เมื่อมองย้อนกลับไปต
Latest chapter
