LOGINShare
บทที่ 441
Related chapters
ธุลีใจ บทที่ 442
เอ่อ ฉันควรตอบว่าอะไรดี? ฉันไม่ใช่คนที่เชื่อเรื่องพลังงานบวกหรือลบด้วยสิ"ขออนุญาตถามก่อนเลย จุดประสงค์ที่มาที่นี่คืออะไรคะ เอมม่า? อะไรทำให้คุณตัดสินใจเข้ารับการบำบัด?" คำถามของเธอทำให้ฉันประหลาดใจ และฉันก็ตะกุกตะกักหาคำตอบอยู่พักหนึ่ง"ฉันไม่ได้อยากมาเลย เอาจริง ๆ ฉันไม่ได้เป็นคนจองด้วยซ้ำค่ะ แต่เพื่อนของฉันคิดว่ามันจะเป็นประโยชน์สำหรับฉัน เธอคิดว่าฉันต้องได้รับการรักษาและให้อภัยตัวเองก่อนถึงจะก้าวไปข้างหน้าได้"คำพูดพรั่งพรูออกจากปากฉันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ซึ่งมันทำให้ฉันตกใจ ฉันไม่คิดเลยว่าตัวเองจะพูดความจริงกับเธอเธอยิ้มให้ฉัน ใบหน้าดูสงบอย่างน่าประหลาด "ความซื่อตรง ดิฉันชอบนะ นั่นเป็นสิ่งที่ฉันต้องการจากผู้เข้ารับการบำบัดที่สุด เพราะถ้าไม่ซื่อตรงกับฉัน ฉันจะช่วยได้ยังไง จริงไหมคะ?"ฉันเงียบ เธอจึงพูดต่อ"คุณพูดถึงการให้อภัยตัวเอง แสดงว่าฉันขอเดาว่าคุณรู้สึกผิดกับบางเรื่องใช่ไหมคะ?"“หลายเรื่องเลยแหละค่ะ”ให้ตายเถอะ! เธอทำอะไรใส่ฉันหรือเปล่า? มีอะไรอยู่ในเครื่องปล่อยละอองไอน้ำหอมพวกนั้นรึไงที่ทำให้คนเปิดใจแถมเปิดปาก? เพราะทำไมฉันถึงยอมรับเรื่องพวกนี้กับเธอง่าย ๆ เพราะขนาดม
ธุลีใจ บทที่ 443
เอวาลุกขึ้นและเดินตรงมาหาฉันทันทีที่ฉันก้าวออกจากห้อง“เป็นยังไงบ้าง?” เธอเอ่ยถาม สายตาเราสองสบกันถ้าจะให้พูดตามตรง ฉันแปลกใจที่เธอยังอยู่ที่นี่ ตอนเธอบอกว่าจะรอฉัน ฉันไม่คิดว่าเธอจะรอจริง ๆ ฉันแค่คิดว่าเธอจะรอจนฉันเข้าไปข้างใน แล้วก็กลับไปเลย ฉันไม่เคยคาดหวังว่าเธอจะรอฉันนานถึงชั่วโมงครึ่ง“มันดีจนน่าตกใจเลยล่ะ” ฉันตอบไปแบบไม่ค่อยแน่ใจว่าควรอธิบายอย่างไรดีฉันชอบการบำบัดนี้มากกว่าที่คิดไว้มาก ฉันเก็บความรู้สึกทุกอย่างเอาไว้ข้างในมานานแสนนาน แน่นอนว่าฉันเคยเล่าเรื่องพวกนี้ให้มอลลี่ฟัง แต่ฉันไม่เคยยอมให้ตัวเองรู้สึกร่วมกับมันจริง ๆ ฉันไม่เคยบอกเธอว่าฉันรู้สึกยังไงกันแน่ ความรู้สึกที่หัวใจนั้นแตกสลาย เจ็บปวด ว่างเปล่า ทุกอย่าง ฉันเก็บมันไว้กับตัวเองมาตลอดแต่การได้พูดมันออกมากับคุณหมอมีอามันทำให้ฉันตาสว่าง ฉันไม่รู้ว่าเธอทำได้อย่างไร ไม่รู้ว่าเธอทำให้ฉันเปิดใจได้อย่างไร... แต่ทุกสิ่งมันหลุดออกมาจากปากและจากใจจนสิ้น เหมือนทุกอย่างที่ฉันพยายามหนีมาตลอด ทุกความเจ็บปวดที่ฉันพยายามฝังเอาไว้ มันพรั่งพรูออกมาจนหมดฉันยังห่างไกลจากคำว่าไม่เป็นไรมาก แต่ฉันรู้สึกดี ฉันรู้สึกโล่งใจที่สามารถป
ธุลีใจ บทที่ 444
หัวใจฉันเจ็บปวดเมื่อได้ยินความเศร้าที่ฝังลึกอยู่ในน้ำเสียงเธอ ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเอวายังคงต้องไปบำบัดอยู่ เธอยังไม่ได้เยียวยาตัวเองอย่างสมบูรณ์ฉันย้อนมองกลับไปและลองนึกว่าตนเองเป็นเธอ ฉันไม่เคยตั้งคำถามเลยว่าทำไมพ่อแม่ถึงเป็นแบบนั้นกับเอวาตั้งแต่ก่อนที่เธอจะพลาดนอนกับโรแวน ฉันแค่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่มันเป็น ฉันไม่เคยเพิกเฉยต่อเธอ แต่ฉันก็ไม่เคยพยายามทำให้เธอรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวหลังจากเรื่องวุ่นวายกับโรแวน ฉันจมอยู่ในความเจ็บปวดของตัวเองมากเกินไปจนไม่สนใจเลยว่าพวกเขาปฏิบัติต่อเธออย่างโหดร้ายแค่ไหน ฉันพร่ำบอกกับตัวเองว่าเธอสมควรได้รับมันแล้ว“ฉันไม่ใช่พี่สาวที่ดีเลยใช่ไหม?” ฉันถามออกมาช้า ๆ เมื่อความผิดของตัวเองเริ่มถาโถมเข้าใส่“ไม่เป็นไรหรอก มันไม่มีความหมายอะไรแล้ว ฉันเองก็ไม่ใช่น้องสาวที่ดีเหมือนกัน แถมฉันยังเป็นคนทำลายทุกอย่างเองอีก ฉันรักโนอานะ รักมาก และฉันไม่มีวันเสียใจที่มีเขา แต่ฉันเสียใจที่เรื่องคืนนั้นเกิดขึ้น เชื่อฉันเถอะเอมม่า ว่าฉันไม่เคยตั้งใจจะทำให้เธอเจ็บปวดเลย”ฉันกะพริบตาถี่ ๆ พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เธอเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้แล้วบีบเบา ๆ เ
ธุลีใจ บทที่ 445
เอวาฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง มองไปที่กระจกอย่างว่างเปล่าขณะที่หวีผมไปเรื่อย ๆ มันประมาณ 3 ทุ่มแล้วและความคิดก็ยุ่งเหยิงไปหมดวันนี้ตอนที่ฉันไปเข้ารับการบำบัดกับคุณหมอฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะเจอกับเอมม่า ไม่เคยคิดว่าจะเสนอตัวรอเธอ แล้วชวนไปกินไอศกรีม แล้วก็นั่งคุยกับเธอเป็นชั่วโมงเธอบอกว่ามันเป็นการบำบัดครั้งแรกและฉันก็รู้สึกว่าต้องอยู่ข้าง ๆ เธอ ฉันรู้ดีว่าการบำบัดครั้งแรกมันยากแค่ไหน ความกลัวและความวิตกกังวล ความตื่นตระหนกและความกดดัน ฉันไปคนเดียวและเกือบจะทำให้ตัวเองหัวใจวายเพราะความวิตกกังวลและตื่นเต้นเมื่อฉันออกมาจากการบำบัดนั้น ฉันรู้สึกเหมือนบาดแผลที่มามันฉีกออก รู้สึกเหมือนแผลถูกกระชากจนเปิดเผยออกมา ฉันไม่ได้ทำอะไรเพื่อรักษามันเลย แทนที่จะเรียกว่ารักษา เรียกว่าแค่ปกปิดมันและฝังศีรษะลงดินเฉย ๆ พลาสเตอร์ยารักษาแผลโดนยิงไม่ได้แต่ฉันทำแบบนั้นความคิดฉันยุ่งเหยิงไปหมด รู้สึกเหมือนตัวเองถูกอ่านจนทะลุปรุโปร่ง รู้สึกหมดแรง รู้สึกเหมือนมีหลุมกว้าง ๆ อยู่บนหน้าอกและมีคนเห็นหัวใจที่มีแต่บาดแผลดวงนี้เวลานั้นเล็ตตี้ไปธุระและไม่มีใครที่ฉันสามารถโทรหามากอดหรือปลอบใจได้ ดังนั้นเมื่อ
ธุลีใจ บทที่ 446
ฉันนั่งเงียบพลางมองเขาถอดเสื้อโค้ทออก ตามด้วยเนกไท แล้วก็ถุงเท้า เสื้อผ้าชิ้นอื่นค่อย ๆ หลุดออกจากร่างกาย จนกระทั่งเขาเหลือเพียงแค่บ็อกเซอร์ ฉันมองตามไปขณะที่เขาเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงน้ำจากฝักบัวก็ดังขึ้น ฉันละสายตาจากประตู แล้วจ้องมองตรงไปข้างหน้า โดยไม่ได้จดจ่อกับอะไรเลยจริง ๆจิตใจฉันวกกลับไปหาเอมม่าชีวิตฉันมีตอนจบที่แสนสุข แล้วเอมม่าล่ะ? ฉันควรจะเรียกมันว่าตอนจบแสนสุขจริงหรือในเมื่อตอนแรกโรแวนเคยเป็นของเธอ? พวกเขาจะยังอยู่ด้วยกันไหมถ้าฉันยอมปล่อยมือไป? พวกเขาจะมีความสุขไหม?คำถามพวกนี้ยังคงวิ่งวนอยู่ในหัว ความสงสัยทั้งหมดนี้ทำให้ฉันเริ่มตั้งคำถามกับการตัดสินใจของตัวเองที่เลือกอยู่กับโรแวน ฉันอยากให้ทุกคนมีความสุข ฉันเกลียดที่รู้ว่าฉันได้รับตอนจบแสนสุขแต่เอมม่าและคาลวินกลับไม่ได้รับสิ่งที่เหมือนกันหรือบางทีถ้าฉันปล่อยเรื่องนี้ไปตั้งแต่แรก เอมม่าและโรแวนอาจจะยังคงอยู่ด้วยกัน ยังคงรักกันอยู่ จากนั้นคาลวินก็คงก้าวต่อไปเช่นเดียวกับฉัน ทุกคนคงจะได้รับตอนจบที่มีความสุขได้เหมือนกัน“เอวา เป็นไรไหม?” เสียงของเขาดึงฉันออกจากภวังค์ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา เห็นว่
ธุลีใจ บทที่ 447
เสียงของโรแวนแหบพร่าขณะที่เขาพยายามกดอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ ความสั่นเครือในน้ำเสียงทำให้ฉันใจสลาย ฉันไม่ชอบเห็นเขาเจ็บปวด ฉันเกลียดมาก“โรแวนคะ…”“ไม่เอวา มันคือเรื่องจริง ผมเกือบจะสายเกินไปแล้ว ลึก ๆ ในใจ ผมรู้ว่าถ้าอีธานไม่ทำพลาด ผมก็คงไม่ได้รับโอกาสจากคุณ คุณคงไม่กลับมาหาผมถ้าไม่ได้เป็นเพราะโชคชะตา ผมจะรู้สึกขอบคุณตลอดไปที่คุณให้โอกาสผมอีกครั้ง ทั้งที่ผมเคยทำแย่ ๆ กับคุณมากมายขนาดนั้น ความผิดพลาดที่คุณคิดว่าคุณก่อขึ้นในคืนนั้นเหรอ? มันไม่นับเป็นอะไรเลยเมื่อเทียบกับสิ่งที่ผมทำให้คุณต้องเจอมาตลอดเก้าปี แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ยังเลือกผม…”“ก็เพราะว่าฉันรักคุณยังไงล่ะคะ”“ครับ แต่อีธานเกือบได้ครอบครองความรักนั้น”ฉันไม่ชอบที่เขารู้สึกไม่มั่นคงเพราะอีธาน ฉันเกือบจะตกหลุมรักอีธานจริง ๆ แต่เขาไม่ได้ถูกลิขิตมาให้คู่กับฉัน อีธานมีที่พิเศษในหัวใจฉันเสมอ ไม่ใช่เพราะฉันรักเขาหรือเพราะเขาเป็นพ่อของไอริส แต่เพราะเขาสอนให้ฉันรู้จักใช้ชีวิตและรักตัวเอง ในวันที่ไม่มีใครรักฉันเลย"คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดเลย เพราะตอนนี้ผมอยู่ในที่ที่ผมควรจะอยู่แล้ว สิ่งที่ผมกับเอมม่าเคยมีร่วมกันมันเป็นแค่รักแบบเด็
ธุลีใจ บทที่ 448
เกเบรียลผ่านมาเกือบสองสัปดาห์แล้วตั้งแต่เดตแรกของผมกับฮาร์เปอร์ และตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าควรทำอะไรต่อไปดีผมรู้ว่ามันฟังดูไม่สมเหตุสมผลเลย ผมเคยครอบครองเธอมาก่อนและผมก็เป็นคนหย่ากับเธอก่อนเอง แต่ตอนนี้ผมกลับโหยหาผู้หญิงคนนี้อย่างที่ไม่เคยต้องการใครหรืออะไรเท่านี้มาก่อนเธอเข้ามาอยู่ในทุกห้วงความคิดของผม ตั้งแต่ตอนตื่นนอนจนถึงก่อนหลับตานอน มันแทบทำให้ผมเป็นบ้า แต่ก็ใช่ว่าผมจะบ่นอะไร เพราะผมชอบการคิดถึงเธอผมชอบคิดถึงริมฝีปากนุ่ม ๆ ของเธอ รอยยิ้มที่สวยงาม เสียงหัวเราะ ใบหน้าที่งดงาม และร่างกายแสนเย้ายวน ผมโคตรชอบคิดถึงเธอ แค่เธอคนเดียว เธอสวยทั้งกายและใจ ในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมได้รู้จักเธอมากขึ้นจากการสังเกตเธอเงียบ ๆแล้วทำไมผมไม่ทำแบบนี้ตั้งแต่ตอนที่เรายังแต่งงานกันนะ? ทำไมผมถึงผลักไสเธอไป? ทำไมผมถึงปฏิบัติกับเธอแย่ขนาดนั้น? ผมอาจจะยังเด็กในตอนนั้น แต่มันไม่ใช่ข้ออ้าง ผมมันเป็นไอ้เวรชัด ๆพอมองย้อนกลับไป ผมเห็นทุกอย่างชัดเจนขึ้น แอนดรูว์มอบของขวัญให้ผม แต่ผมกลับไม่เห็นค่าของมันเลย ผมกลับเหยียบย่ำมันด้วยการปฏิบัติกับเธออย่างโหดร้าย เขาแบล็กเมล์ผมก็จริง แต่ตอนนี้ผมก็เริ่มเข้าใจ
ธุลีใจ บทที่ 449
ทำไมเราถึงมีคนแบบผู้หญิงคนนี้ทำงานอยู่ในบริษัทได้?ความผิดของเธอยาวเป็นหางว่าวยังว่อนอยู่ในหัวและผมไม่สามารถระงับความโกรธที่เริ่มปะทุอยู่ภายในได้“เรียกคนจากฝ่ายบุคคลมา!” ผมพูดผ่านฟันที่ขบแน่น “แล้วส่งอีเมลไล่ผู้หญิงคนนั้นออกไป ผมไม่ต้องการให้เธออยู่ในบริษัทนี้ และไปบอกฝ่ายการเงินให้ชัดด้วยว่าเธอจะไม่ได้ค่าชดเชยอะไรทั้งนั้น เพราะพฤติกรรมน่ารังเกียจที่เธอทำทั้งหมด”“รับทราบครับ บอส”ไม่นานผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็มาถึงห้องผม... และเมื่อเขาโผล่หน้าเข้ามา ผมก็โมโหเดือด“ผมได้รับแจ้งมาว่าคุณต้องการพบผมเหรอครับ คุณวู้ด” เขากล่าวด้วยสายตาลุกลี้ลุลนและหลบสายตาผม“เราจ้างคุณมาทำอะไร?” ผมถามพลางหรี่ตามองเขาเขาเป็นผู้ชายสูง ผอมและหัวล้าน สูทที่เขาสวมใส่เกินความกว้างไหล่มากจนหลวมโคร่งแทนที่จะตอบคำถามผม ไอ้โง่นี้กลับทำเพียงแค่จ้องมองผมเหมือนไม่เข้าใจคำถามที่ผมถามไป“ตอนที่ผมถามคำถาม ผมก็หวังว่าจะได้คำตอบนะ” ผมตะคอกเสียงดัง “ตอนนี้บอกมาซิ เราจ้างคุณมาทำอะไร?”เขาตะกุกตะกักด้วยความกลัว ขณะที่เริ่มพูดถึงความรับผิดชอบของเขา“ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วทำไมผู้หญิงที่ชื่อมิลลี่ถึงได้เข้ามาทำงานที่นี่ได้
Latest chapter
ธุลีใจ บทที่ 539
ฉันหยุดหายใจเเพราะความตกใจ และผละออกจากเขา ในขณะที่ร่างเล็ก ๆ กระโดดขึ้นมาบนตัวเรา"สุขสันต์วันคริสต์มาส!" เขาตะโกนอย่างมีความสุขด้วยเสียงร้องเพลง“หัวจะปวด” ทั้งกาเบรียลและฉันครางอย่างหงุดหงิดจะมาช้ากว่านี้สักชั่วโมงไม่ได้หรืออย่างไร? ถ้ามีใครสักคนในครอบครัวนี้ที่ชอบขัดจังหวะเรา มันก็ต้องเป็นลูกคนที่สอง แอนดรูว์ คนนี้แน่นอน เราเรียกเขาว่าดรูว์เขาอาจจะไม่รู้ว่าเขาเป็นตัวขัดจังหวะแค่ไหน แต่ก็ไม่สำคัญยังไงเขาก็ทำอยู่ดี"ตื่นครับ! ตื่น!" เขาตะโกนเสียงดัง จนชั่วขณะหนึ่งฉันไม่ได้ยินอะไรเลย นอกจากเสียงก้องของเจ้าลูกชาย"ไม่ต้องตะโกนก็ได้ ดรูว์" เกเบรียลบ่น "พ่อแม่ได้ยินชัดเจนโดยที่หนูไม่ต้องทำให้แก้วหูพ่อแม่แตกก็ได้"ดูเหมือนดรูว์จะไม่ฟังเลย เขาเด้งขึ้นเด้งลงบนเตียง มีความสุขแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาเกเบรียลขยับตัวใต้ผ้าห่ม คงพยายามขยับทุกอย่างให้เข้าที ฉันขยับร่างกายขึ้นและพิงหัวเตียง ก่อนจะคว้าลูกชายที่กระตือรือร้นและอยู่ไม่นิ่งมา สิ่งสุดท้ายที่เราต้องการคือเขาทำร้ายพ่อของเขาด้วยการเผลอเหยียบเข้ากลางตัวเขาหรืออะไรทำนองนั้น"หนูพยายามห้ามเลียมแล้วนะคะ แต่แม่ก็รู้ว่าเขาเป็นยังไงเวลาต
ธุลีใจ บทที่ 538
ฮาร์เปอร์ฉันกำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆสีขาวนุ่มฟูแห่งการนอนหลับ ฉันรู้สึกอบอุ่น รู้สึกสงบ และรู้สึกได้รับความรักฉันเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทีละน้อย เกเบรียลนอนอยู่ข้างหลังฉัน แขนโอบกอดฉันไว้ เขาทำแบบนี้ทุกครั้งที่เรานอนหลับด้วยกัน เขากอดฉันไว้แน่นในอ้อมแขน ราวกับว่าเขากลัวว่าฉันจะหายไปหากไม่ทำเช่นนี้ฉันขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหลุดออกจากอ้อมแขนของสามี ทว่าแทนที่จะปล่อยฉันไป เขากลับกระชับมือแน่นขึ้น ซึ่งดันฉันเข้าไปแนบชิดมากขึ้นฉันหยุดขยับเมื่อรู้สึกถึงเขา ฉันรู้สึกถึง น้องน้อยที่ตื่นมาเคารพธงชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา ฮอร์โมนของฉันพลุ่งพล่าน และฉันก็ต้องการเขาขึ้นมาทันที ฉันอยากให้เขาสอดแทรกเข้ามาในร่างนี้เรื่องบนเตียงของเราสองช่างสมบูรณ์ แต่ก็มีบางครั้งที่ต้องการมากกว่านี้ อาจเพราะมีลูกด้วยกันถึงสามคนแล้ว บางเวลามันก็ยากที่จะมีเวลาส่วนตัวที่ไม่ถูกรบกวนได้"อืม" เกเบรียลร้องครางเมื่อฉันถูบั้นท้ายกับเป้าของเขาเสียงนั้นเดินทางลงไปจนถึงจุดนั้นของฉัน ฉันถูอีกครั้ง กระตุ้นเสียงครางแสนเร้าอารมณ์จากเขาอีกเกเบรียลเริ่มประทับจูบตามหลัง ไหล่ และคอ มันผ่านมาสองสามวันแล้ว และฉันก็โหยหาเขา
ธุลีใจ บทที่ 537
"ใช่เลยครับ" เขาตอบรับรอยยิ้มของฉัน ขณะที่คิลเลียนเดินเข้ามาหาเรา"ผมมาขโมยภรรยาแสนสวยของผมคืนแล้วครับ" เสียงเขาแหบพร่า และฉันอดไม่ได้ที่จะละลายไปกับโทนเสียงนั้น มันเซ็กซี่สุด ๆ ไปเลย“เธอเป็นของคุณแล้วนะ” คาลวินปล่อยมือจากฉันและหลีกทาง ก่อนจะเดินจากไปคิลเลียนดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีช่องว่างระหว่างเรา "เป็นยังไงบ้าง? ปวดหลังหรือเปล่า? ขาเป็นยังไง?"เห็นไหม ฉันบอกแล้วไง เขาเป็นเสือร้ายในคราบทนายความ แต่ดูแลเอาใจใส่และรักใคร่ในฐานะคู่ครอง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันมีสเปคแบบไหน จนกระทั่งฉันได้พบเขา"สบายดีค่ะ ที่รัก ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้" ฉันหัวเราะเบา ๆ ดันตัวเองเข้าไปใกล้เขามากขึ้น"ผมเคยบอกว่าผมรักคุณแล้วหรือยัง?" เขาถามฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะที่เขย่งปลายเท้าและกระซิบชิดริมฝีปากของเขา "ประมาณพันครั้งแล้วค่ะวันนี้ แต่ฉันไม่ได้บ่นอะไรนะ""คุณคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับผมเลยนะครับ เอมม่า ผมนึกไม่ออกเลยว่าชีวิตผมจะเป็นยังไงหากไม่มีคุณ ผมรู้ว่าเราได้กล่าวคำสาบานกันไปแล้ว แต่ผมสัญญาว่าจะรักและทะนุถนอมคุณเสมอ เพราะคุณคือของขวัญที่เบื้องบนประทานมา ผมสัญญา
ธุลีใจ บทที่ 536
มอลลี่เป็นหนึ่งในเพื่อนเจ้าสาว เช่นเดียวกับเอวา คอนนี่ เล็ตตี้ ฮาร์เปอร์ และคินลีย์ พวกเธอเป็นเพื่อนสาวกันมาสี่ปีแล้วตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุวันนั้น แน่นอนว่าฉันไม่มีวันหาใครมาแทนมอลลี่ได้ เธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุด แต่ฉันก็รู้สึกขอบคุณที่มีพวกเธออยู่เช่นกันอีกอย่างเมื่อวานนี้มอลลี่บอกฉันว่าเธอกำลังคิดจะย้ายมาอยู่ที่นี่ ฉันตื่นเต้นมาก ฉันรักเธอ แต่เรายอมรับว่าเป็นเพื่อนระยะไกลกันมันรักษาความสัมพันธ์กันได้ยาก ฉันมีความสุขมากที่เธอจะย้ายมาอยู่ใกล้ ๆเสียงเพลงช้าลง และกันเนอร์ก็เดินเข้ามา ตัดบทสนทนาทั้งหมด“เต้นรำกันหน่อยไหมครับ แม่?”มีเสียง ว้าว ดังขึ้นเป็นระลอก และฉันสาบานได้ว่าหัวใจฉันละลายไปตรงนั้นเลย"แน่นอนสิจ๊ะ สุดหล่อของแม่" ฉันตอบก่อนจะจับมือเขาตอนนี้กันเนอร์อายุสิบสี่ เป็นวัยรุ่นแล้วเชื่อไหมล่ะ? เขาสูงเท่าฉันแล้ว และฉันมั่นใจว่าอีกไม่กี่ปีเขาจะสูงกว่าฉัน ฉันไม่ว่าอะไรหรอก เขาก็จะเป็นลูกชายตัวน้อยของฉันเสมอคาลวินและฉันตัดสินใจส่งเขาไปเข้ารับการบำบัดทันทีที่ฉันออกจากโรงพยาบาล เราเข้าร่วมการบำบัดร่วมกันบ้าง และพูดคุยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา และเกี่ยวกับวันที่เกิดอุบัติเหตุ
ธุลีใจ บทที่ 535
เอมม่าฉันเต้นรำกับมอลลี่ ปล่อยให้เสียงเพลงโอบล้อมตัวไว้ ฉันรู้สึกปวดหลังเล็กน้อยแต่ก็ไม่สำคัญอะไรเลยเมื่อฉันมีความสุขสุด ๆ แบบนี้ชุดเดรสสะบัดไปมาขณะที่เราตะโกนเนื้อเพลง หน้าร้อนแสนสาหัส ของเทย์เลอร์ สวิฟต์ออกมาสุดเสียง เอวาที่กำลังตั้งครรภ์ท้องแก่ก็เข้าร่วมกับเราด้วย ฉันหัวเราะเพราะเธอคิดว่าเธอกำลังเต้นอยู่เลยแต่เปล่าเลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเรียกสิ่งที่เธอกำลังทำว่าอะไรดีจำนวนครั้งที่ฉันเรียกว่าตนเองมีความสุขนั้นสามารถนับนิ้วได้เลย หนึ่งคือตอนที่ฉันสอบเนติบัณฑิตได้ สองคือตอนที่กันเนอร์เรียกฉันว่าแม่เป็นครั้งแรกหลังจากผ่านมานาน และสามคือวันนี้ งานแต่งของฉันคุณได้ยินไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันแต่งงานแล้วและฉันมีความสุขอย่างที่สุดจำทนายหนุ่มน่ารักที่ฉันเล่าให้เอวาฟังในวันเกิดของเจมส์ได้ไหมคะ? จะว่าอย่างไรดี เขาไม่เคยละความพยายามเลยค่ะ ไม่ว่าฉันจะปฏิเสธเขากี่ครั้งก็ตาม เขาขอฉันคบหาอยู่เรื่อย ๆ และที่ฉันบอกว่าเรื่อย ๆ ก็คือเขาขอเกือบทุกวัน ฉันเบื่อที่จะได้ยินคำถามเดิม ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนวันหนึ่งฉันก็ตอบตกลง ปรากฏว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตนี้เลยฉันชะลอฝีเท้าลง ดวงตามองหาเจ้าบ
ธุลีใจ บทที่ 534
กันเนอร์มีน้องชายแล้ว งงกันอยู่ใช่ไหมคะ? เพราะเมื่อกี้ฉันกับเอวากำลังคุยเรื่องแฟนกันอยู่เลย เชสไม่ใช่ลูกชายของฉันค่ะ เขาเป็นลูกชายตัวน้อยของคาลวินและคินลีย์ พวกเขาแต่งงานกันเมื่อปีที่แล้วแล้วมีเชสตัวน้อยน่ารักคนนี้เป็นลูกน้อยคาลวินและฉันสนิทกันมากขึ้นตั้งแต่อุบัติเหตุ เหมือนกับกันเนอร์ เขายกโทษให้ฉัน และพวกเราก็สามารถสร้างมิตรภาพที่สวยงามได้คินลีย์เป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ เธอเข้ากับพวกเราทุกคนได้ เธอใจดีและน่ารัก และที่สำคัญที่สุด เธอทำให้คาลวินมีความสุขและปฏิบัติต่อกันเนอร์เหมือนลูกชายของเธอเอง"ไม่จ้ะ ไม่เคยเกินจริงเลย" เอวาแก้ตัว "น้าแค่อยากให้แม่หนูเล่าเรื่องทนายความน่ารักที่ที่ทำงานให้ฟังมากกว่านี้""ผมขอจบตรงนี้นะครับ ไปดีกว่า" เขาพูด ดูเหมือนจะขยะแขยงเล็กน้อย "แม่ดูน้องได้ใช่ไหมครับ หรือผมควรจะพาน้องไปด้วย?"“แม่สบายมากจ้ะ…ไปเล่นกับเพื่อน ๆ เถอะ”เขาพยักหน้าก่อนที่จะวิ่งไปหาโนอาและคนอื่น ๆ คาลวินใจดีพอที่จะแก้ไขข้อตกลงเรื่องการดูแลบุตร ตอนนี้พวกเราดูแลกันเนอร์ร่วมกัน ลูกอยู่กับคาลวินวันธรรมดาและใช้วันหยุดสุดสัปดาห์กับฉัน"เอาล่ะ กลับมาเรื่องผู้ชายน่ารักคนนั้นก่อนนะ
ธุลีใจ บทที่ 533
สามปีต่อมาเอมม่า"จริงจังนะ เอมม่า เมื่อไหร่เธอจะหาแฟนสักที?" เอวาเอ่ยถามพร้อมนั่งลงข้าง ๆ ฉันฉันมองออกไปที่สวนหลังบ้านและยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ วันนี้เป็นวันเกิดของเจมส์ลูกชายของทราวิสและเล็ตตี้ ซึ่งตั้งชื่อตามพ่อของพวกเราและเจมส์กำลังจะอายุครบหนึ่งขวบเล็ตตี้และทราวิสแต่งงานกันเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว ทราวิสคุกเข่าขอเธอแต่งงานทันทีที่ฉันได้สติขึ้นหลังจากอุบัติเหตุที่เกือบจะพรากชีวิตฉันไป คุณอาจจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนขับรถคนนั้น เขาถูกจำคุกห้าปีในข้อหาขับรถโดยประมาท ฉันหวังว่าเขาจะได้รับบทเรียนนะกลับมาที่ทราวิสและเล็ตตี้ ฉันคิดว่าการเห็นฉันอยู่ในโรงพยาบาลทำให้เขารู้ว่าชีวิตสั้นแค่ไหน เขาขอเธอแต่งงานและเล็ตตี้ก็ตอบตกลง พวกเขาแต่งงานกันซึ่งเป็นงานแต่งงานฤดูใบไม้ผลิที่สวยงามตอนนี้ัฉันได้กลายเป็นเพื่อนกับเอวาก็เลยถูกดึงเข้ามาในวงจรนี้ด้วย คอนนี่และรีเปอร์แต่งงานกันแบบงานแต่งงานเล็ก ๆ ที่เป็นกันเองกับเพื่อนสนิทและครอบครัว สี่เดือนต่อมาทั้งสองก็อ้าแขนรับลูกสาวของพวกเขา เฮเวน ตอนนี้คอนนี่ก็กำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่สองซึ่งเป็นลูกสาวอีกคนฮาร์เปอร์และเกเบรียลก็กำลังจะมีลูกด้วยกันอีก
ธุลีใจ บทที่ 532
"ไม่ไหวแล้ว! ฉันต้องเบ่งเดี๋ยวนี้" ฉันคำรามพร้อมจับเสื้อเกเบรียลไว้ฉันรู้สึกบ้าไปแล้ว เหมือนฉันเสียสติไปแล้ว ความเจ็บปวดกำลังทำให้ฉันบ้าไปแล้วจริง ๆโชคดีที่พวกเราไปถึงห้องคลอดก่อนที่ฉันจะคลอดลูกตรงทางเดินของโรงพยาบาล ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเดินไปถึงห้องคลอด และเจ้าหน้าที่ก็เริ่มเตรียมพร้อมให้ฉันเอวาอยู่ในห้องเรียบร้อย ฉันรู้สึกขอบคุณที่มีคนเข้าใจความรู้สึกตอนที่ช่องคลอดฉีกออกเป็นสองส่วนเพื่อให้เด็กตัวน้อย ๆ ออกมาดูโลก"ฉันไม่ไหวแล้ว" ฉันกัดฟันพูด ก่อนที่จะยกตัวขึ้นและเบ่งสุดแรงฉันสาบานว่าฉันรู้สึกเหมือนก้นจะแตกและมันก็เพิ่มความเจ็บปวดให้ฉันมากขึ้น"ความผิดคุณเลย!" ฉันกรีดร้องใส่เกเบรียลขณะที่จับมือเขาไว้แน่นฉันจ้องเขม็งไปที่เขา ลมหายใจถี่กระชั้น และรูจมูกบานออกเพื่อพยายามสูดอากาศเข้าไปในปอดให้ได้มากที่สุด"เตรียมนะ เธอ เบ่งเลย" เอวาเร่งเร้าฉันขณะที่เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากให้ฉัน "เกเบรียลไม่สำคัญแล้วตอนนี้""อ้าว ใจร้ายนะ เอวา" เกเบรียลพึมพำพร้อมจ้องเขม็งไปยังเอวา เธอจ้องเขม็งกลับราวกับจะบอกให้เขาหุบปากและทำตามน้ำไปฉันบีบมือพวกเขาเมื่อมดลูกหดตัวอีกครั้ง และฉันก็ออ
ธุลีใจ บทที่ 531
"สบายมากจ้ะ หมีน้อยลิลลี่ แม่กำลังจะคลอดลูก... จำที่แม่บอกหนูได้ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้นตอนถึงเวลาแบบนี้?"เธอพยักหน้า "ค่ะ แม่บอกว่าแม่จะเจ็บท้อง แต่หนูไม่ต้องห่วง เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้น้องเกิดมาค่ะ""ดีมากจ้ะ" ฉันเบ้หน้าเมื่อการหดเกร็งตัวจู่โจมฉันอีกครั้ง "นั่นคือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ ดังนั้นอย่ากลัวไปนะจ๊ะ"เกเบรียลจับมือและช่วยให้ฉันเดินออกจากห้อง ฉันหายใจเข้าทางจมูกและหายใจออกทางปาก แต่พูดตามตรงมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย"หนูแค่ไม่เข้าใจน่ะค่ะ ทำไมแม่ต้องเจ็บด้วย? ทำไมเด็กถึงออกมาจากท้องแม่ไม่ได้โดยไม่ทำให้แม่เจ็บล่ะคะ?"สิ่งที่ฉันไม่ต้องการที่สุดคือทำให้ลูกสาวหวาดกลัวโดยต้องอธิบายให้เธอฟังว่าความเจ็บปวดนั้นจำเป็นสำหรับการออกแรงเบ่งเด็กออกมาจากร่างกายฉัน เธอจะอยากรู้ว่าทำไมต้องเบ่งลูกออกมาด้วย และฉันจะต้องอธิบายว่าเพราะลูกตัวใหญ่และทางออกเล็กกว่า ดังนั้นการหดเกร็งตัวเหล่านั้นจึงจำเป็นสำหรับการเบ่งลูกออกมา จากนั้นเธอจะอยากรู้ว่าทางออกนั้นคืออะไร และฉันจะต้องบอกเธอว่าลูกออกมาทางนั้นอย่างไรเล่าอย่างที่คุณเห็น นั่นไม่ใช่บทสนทนาที่เธอเตรียมใจรับได้นัก เธอจะตกใจกลัวเมื่อรู้ว
