บทที่ 248

โรแวน

ผ่านไปแล้วสามเดือน สามเดือนเต็มตั้งแต่วันที่เอวาถูกยิง และเธอยังไม่ได้ฟื้นขึ้นมาเลย ทุก ๆ เดือนที่ผ่านไป ความหวังว่าเธอจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เริ่มเลือนรางลงเรื่อย ๆ

มันน่าหงุดหงิดจนแทบคลั่ง แต่ก็ไม่มีอะไรที่ผมจะทำได้เลย ทุกอย่างมันเกินความสามารถของใครจะช่วยได้แล้ว

หนึ่งเดือนหลังจากอุบัติเหตุ เอวาสามารถถอดเครื่องช่วยหายใจออกได้ เธอไม่ต้องใช้เครื่องช่วยอีกต่อไป เพราะปอดสามารถทำงานได้ดีเองตามธรรมชาติ คุณหมอย้ายเธอไปอยู่ในห้องพักปกติ เราทุกคนคิดว่าเธอน่าจะฟื้นขึ้นมาตอนนั้น แต่ก็ไม่เคยเกิดขึ้นเลย สองเดือนถัดมา เราก็ยังคงรออยู่

“จะให้ผมรอไหมครับ คุณโรแวน?” คนขับรถเอ่ยถามก่อนที่ฉันจะลงจากรถ

“ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวฉันไปหาหลังจากเสร็จแล้ว”

ผมก้าวลงจากรถและเดินเข้าไปในโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่กล่าวคำทักทายอย่างคุ้นเคย เพราะช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา ผมกลายเป็นแขกประจำที่นี่ไปแล้ว

ผมพยักหน้าเบา ๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร ความเหนื่อยล้าสะสมลามไปถึงกระดูก ผมไม่ได้สัมผัสกับความสงบสุขเลยนับตั้งแต่วันนั้น ทุกคืนก็ไม่สามารถนอนหลับได้อย่างสนิทเลย ได้แต่นอนจ้องเพดานหรือทำงานแทน

เนื่องจากสถานการณ์ที่เป็นอยู่