บทที่ 41

กรงเล็บแหลมคมข่วนมือของมั่วเอ๋อร์เป็นแผลสามรอย

"อ๊า"

มั่วเอ๋อร์กรีดร้องขึ้น ปล่อยมือออก แมวตัวนั้นก็ปีนขึ้นไปบนหน้ามั่วเอ๋อร์ จากนั้นก็ตะปบลงไปอีก ใบหน้ามั่วเอ๋อร์ถูกกรงเล็บข่วนไปอีกรอย

"อ๊า คุณหนู ช่วยข้าด้วย"

มั่วเอ๋อร์เจ็บจะตายอยู่แล้ว แต่แมวตัวนั้นกลับไม่ยอมปล่อยนาง ทั้งตบทั้งเกาไปบนเส้นผมของนาง เสื้อผ้าเองก็ถูกฉีกทึ้ง

ซูเยียนหรันตกใจจนบื้อไปแล้ว

มุมปากซูเนี่ยนยกขึ้น ปากแอบขยับ

แมวตั้วนั้นถลึงดวงตาขนาดหยกมุกเบิกโพลง หมอบอยู่บนตัวมั่วเอ๋อร์แล้วหันไปมองซูเยียนหรัน

"เจ้าอย่าเข้ามานะ ใครก็ได้ อ๊า" ซูเยียนหรันเห็นแมวมองนาง ก็อดร้องเสียงหลงขึ้นมาไม่ได้

จากเสียงร้องเรียกของนาง แมวตัวนั้นก็กระโจนตัว กระโดดขึ้นไปบนหัวของซูเยียนหรัน

"เมี๊ยว"

แมวเลียๆ กรงเล็บ ร้องขึ้นมาเสียงหนึ่ง เสียงนี้ร้องออกมาจนซูเยียนหรันขนลุกพอง

แมวตัวนั้นพอเลียกรงเล็บเสร็จ ก็เริ่มตะปบลงไปบนเส้นผมซูเยียนหรัน

"อ๊าๆๆ ใครก็ได้ รีบมาเร็ว" ซูเยียนหรันที่มีแมวตัวหนึ่งอยู่บนหัววิ่งแจ้นออกไป ร้องไปด้วยวิ่งไปด้วย

"พระชายารอง เป็นอะไรไป"

เหล่าสาวใช้ขึ้นหน้ามา คิดจะไล่แมวออกไป แต่แมวตัวนั้นก็ปราดเปรียวเหลือเกิน ทั้ง