LOGINShare
บทที่ 117
Related chapters
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 118
อู๋จั้วดีใจกันมาก เพราะฉู่อี้หานมีความสามารถมาก และคนที่เขาพามาก็ต้องเป็นคนที่มีความสามารถเช่นกันอู๋จั้วยกผ้าที่ปกคลุมศพขึ้น และมีกลิ่นเน่าโชยออกมามั่วอีดีใจที่เขาไม่ได้กินข้าวในตอนเช้า ไม่เช่นนั้นเขาคงจะอาเจียนออกมา"ท่านอ๋อง นี่คือร่างของ ข้าหลวงจิงจ้าว ดูนี่สิ…" อู๋จั้วดูลำบากใจ ศพอยู่ที่นั่นมาหลายวันแล้ว แต่เพราะยังไม่ทราบสาเหตุและเวลาตาย จึงไม่กล้าฝังศพร่างกายของข้าหลวงจิงจ้าวมีรอยเขียวช้ำหลังตายขนาดใหญ่มาก ซูเนี่ยนสวมหน้ากากและถุงมือผ้าที่ทำเอง แล้วเดินไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบรอยเขียวช้ำหลังตายอย่างละเอียดคนโบราณงมงายกันมาก ปกติอู๋จั้วจะไม่ผ่าศพเพื่อชันสูตร แต่ตัดสินสาเหตุและเวลาตายโดยพิจารณาจากบาดแผลและรอยเขียวช้ำหลังตายบนศพแต่ตอนเจอร่างของข้าหลวงจิงจ้าว อวัยวะภายในของเขาทั้งหมดควักออกไปแล้ว ตอนนี้หน้าท้องของเขายังคงเปิดอยู่ และกลิ่นเน่าเหม็นก็แรงกว่าศพธรรมดาหลังจากที่ซูเนี่ยนมองดูส่วนต่างๆ ของศพ เธอก็หยิบมีดออกมาและเริ่มกรีดเข้าไปในท้องของข้าหลวงจิงจ้าวดูเหมือนอู๋จั้วจะไม่คิดไม่ถึงว่าซูเนี่ยนจะกล้าหาญขนาดนี้ เขาตกใจและในขณะเดียวกันก็ทนไม่ได้กับเหตุการณ์นองเลือดเช่น
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 119
หลังจากตรวจสอบสาเหตุการเสียชีวิตของข้าหลวงจิงจ้าวแล้ว ฉู่อี้หานก็ดูแลส่วนที่เหลือปีนี้ตรงกับวันเกิดปีที่สี่สิบขององค์จักรพรรดิ และทุกรัฐต่างก็มาร่วมแสดงความยินดี ราชวงศ์ซินเจียงตอนใต้ก็ส่งคนมาที่นี่เช่นกัน ไม่เพียงเพื่อเฉลิมฉลองวันเกิดของเขาเท่านั้น แต่ยังเพื่อตรวจสอบพิษด้วยซูเนี่ยนอยากรู้ว่าราชวงศ์ซินเจียงตอนใต้จะส่งใครมา?ซูเนี่ยนติดตามฉู่อี้หานออกจากกรมยุติธรรม กรมยุติธรรมและกรมพิธีการอยู่ใกล้กันมาก เมื่อเปรียบเทียบกับกรมยุติธรรมกรมพิธีการดูเหมือนจะยุ่งกว่ายังมีเวลาอีกสองเดือนกว่าจะถึงวันเฉลิมพระชนมพรรษาสี่สิบชันษาขององค์จักรพรรดิ กรมพิธีการต้องเร่งทำเสื้อคลุมมังกรชุดใหม่ นอกจากนั้นยังต้องเร่งทำเสื้อผ้าให้เหล่าสตรีในวังด้วย ทุกคนจึงยุ่งมากเจ้าหน้าที่ที่กำลังเดินไปเดินมา เมื่อเดินผ่านฉู่อี้หาน พวกเขาทั้งหมดก็คำนับด้วยความเคารพแล้วรีบกลับไปทำธุระของตนอย่างรวดเร็วซูเนี่ยนมีบางอย่างอยู่ในใจ เธอวางแผนที่จะไปร้านขายยาสักหน่อย แม้ว่าเจียงซือโหรวจะโอนร้านเป็นชื่อของลู่เจียว แต่ผู้ดูแลและคนรับใช้ของร้านขายยาก็เป็นของเธอทั้งหมด ซูเนี่ยนคิดไว้ว่าจะตีเหล็กก็ต้องตีตอนร้อนๆ ต้องเปลี่ยน
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 120
หรงฉีดูประหลาดใจเล็กน้อยแล้วพูดว่า "เอาสิ เช่นนั้นก็รบกวนพระชายาหลีด้วย"เมื่อเห็นว่าหรงฉีเห็นด้วย ซูเนี่ยนถึงได้รู้สึกตัวว่าเธอพูดอะไรออกไป แต่เธอพูดไปแล้วและไม่สามารถคืนคำได้ และบังเอิญว่าเธอก็ต้องการหาโอกาสเพื่อตรวจสอบว่าหรงฉีมีความเกี่ยวข้องใดๆ กับเจ้าของร่างเดิมหรือไม่"หรงซื่อจื่อปกติไม่ออกจากจวนไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงมาที่กรมพิธีการล่ะ?" น้ำเสียงของฉู่อี้หานดูแย่นิดหน่อย ผู้หญิงคนนี้ออกมาที่จะมองตาคนอื่นจริงๆ เธอดูรังเกียจเขา แต่เธอกลับมีทัศนคติที่ดีต่อหรงฉีขนาดนั้นเลย?"กรมพิธีการยุ่งมาก องค์จักรพรรดิส่งท่านพ่อไปช่วยรัฐมนตรีกรมพิธีการออกแบบชุดพิธีการ วันนี้ท่านพ่อออกเดินทางเร็วและทิ้งแผนงานไว้เบื้องหลัง ข้าไม่มีอะไรทำจึงเข้ามา" หรงฉีอธิบายด้วยรอยยิ้มมันเป็นเรื่องบังเอิญหรือ? หรงฉีไม่ได้ออกไปข้างนอกมาหลายปีแล้ว แต่วันนี้เขาเต็มใจที่จะออกไปข้างนอกหรือ?แถมยังบังเอิญพบกับซูเนี่ยนด้วยฉู่อี้หานแสร้งยิ้ม จากนั้นดวงตาของเขาก็เย็นชา"เมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าก็จะไม่ทำให้หรงซื่อจื่อเสียเวลาอีก" ฉู่อี้หานพูดด้วยน้ำเสียงซึมๆ จากนั้นมองดูซูเนี่ยนที่กำลังตกตะลึงแล้วพูดว่า "พระชายา มันดึกแล
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 121
"ข้าบอกให้เจ้าหยุดรถ ไม่ได้ยินหรือ" ซูเนี่ยนเห็นมั่วอีไม่หยุดรถ ก็ทุบกำแพงรถม้าอย่างโมโห นางไม่อยากนั่งอยู่ในรถคันเดียวกับท่านอ๋องหน้าตึงอย่างฉู่อี้หาน นางกลัวว่าตัวเองจะถูกแช่แข็งเป็นก้อนน้ำแข็งเสียก่อน"ทำไมเจ้าถึงไม่อยากอยู่กับข้าถึงขนาดนั้น?"ฉู่อี้หานจ้องซูเนี่ยนที่มีสีหน้าวิตกอยู่บ้าง ในใจพลังเกิดโทสะ ตอนนี้นางยังไม่ชอบหน้าตนถึงขนาดนี้? ทุกครั้งพอเจอเขานอกจากระแวงก็คือเย้ยหยัน ไหนเลยจะเคยทำสีหน้าดีให้เขา"ใช่ ไม่อยาก" ซูเนี่ยนตอบกลับโดยไม่ปฏิเสธฉู่อี้หานคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ใครๆ ก็ต้องประจบเอาใจเขากันหมด? นางไม่ชอบเขาอีกทั้งเขาก็ไม่ใช่คนที่นางแยแส ทำไมนางต้องคอยยอมอ่อนข้อให้ นางเป็นคนสมัยใหม่ ในสมัยมีราชวงศ์กษัตริย์แบบนี้แม้ว่าบางครั้งจะเจอเรื่องที่เหนือความควบคุมแต่ไม่ได้หมายความว่านางจะสูญเสียจุดยืนของตนไม่ว่าใครก็ไม่สามารถบังคับนางทำเรื่องใดๆ ได้!"ดี ดี ซูเนี่ยน ในเมื่อเจ้าอยากอยู่ห่างจากข้าขนาดนี้ ข้าก็จะไม่ให้เจ้าได้สมหวัง" ฉู่อี้หานโกรธจนขำออกมา มองดูสีหน้าที่มีความแคลงใจของซูเนี่ยน"ท่านคิดจะทำอะไร?" ซูเนี่ยนบังเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี พลันคิดอยากจะเลิกม่านรถม้าไปดึงส
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 122
ฉู่อี้หานไม่ได้ปล่อยซูเนี่ยน เพียงแค่ใช้สายตาจับจ้องซูเนี่ยนอยู่ตลอด ซูเนี่ยนเริ่มหมดความอดทน นางต้องพูดอย่างไรฉู่อี้หานถึงจะพอใจกัน?ตอนนี้นางไม่อยากมีปัญหากับฉู่อี้หาน ยังไงเสียตนก็ยังมีเรื่องอีกมากที่จำต้องพึ่งฉู่อี้หานถึงจะสำเร็จได้ นางหวังว่าความสัมพันธ์แบบเพื่อนร่วมงานของพวกนางจะดำเนินต่อไปได้อย่างสงบสุข"ท่านอ๋อง ท่านได้ยินที่ข้าพูดชัดเจนแล้วหรือไม่?" ซูเนี่ยนขมวดคิ้วขณะถามพูดออกไปอีกครั้งตอนนี้ท่าของพวกนางทำให้นางไม่ค่อยสบายตัวนัก มือของฉู่อี้หานโอบรอบเอวของนางอยู่ตลอดจนเกือบรัดเอวนางหักแล้วนอกรถม้า ความเร็วในการควบรถม้าของมั่วอียังคงไม่เปลี่ยน เขาเงี่ยหูฟังบทสนทนาในรถม้า ท่านอ๋องกับพระชายาทะเลาะกัน ทำเขาวางตัวลำบากจริงๆเขาไม่อยากให้สองคนมีปัญหาอะไรกัน เขาถึงขั้นแอบคิดในใจว่าความจริงท่านอ๋องกับพระชายาเหมาะกันมาก ถ้าวันหน้าสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจริงๆ ก็คงจะดีมากแต่ตอนนี้เขาไม่เข้าใจท่าทีของท่านอ๋อง เขาติดตามท่านอ๋องมาตั้งนาน น้อยมากที่จะเห็นท่านอ๋องโมโห ท่านอ๋องเป็นคนไม่ชอบแสดงออก การที่โมโหพระชายาขนาดนี้ก็ถือเป็นครั้งแรกจริงๆภายในรถม้ายังคงเงียบสงัด มั่วอี้ที่ควบ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 123
เวลาผ่านไปไวมาก พริบตาก็ผ่านมาสองวันแล้ว วันนั้นหลังผ่านเหตุจุมพิตที่รถม้า ซูเนี่ยนก็มีเจตนาหลบฉู่อี้หานองค์หญิงใหญ่อยู่ที่จวนอ๋องหลีมาครึ่งเดือนแล้ว ภายใต้การดูแลของซูเนี่ยน ครึ่งเดือนนี้บาดแผลบนท้องของนางก็ฟื้นตัวเร็วมาก คุณชายน้อยเองก็โตเร็วมาก ใบหน้าอ้วนกลมขาวไปหมดวันนี้นางจะกลับจวนองค์หญิงแล้ว ก่อนไปยังถึงขั้นเรียกซูเนี่ยนไปชี้แนะยกหนึ่งซูเนี่ยนช่วยนาง นางซาบซึ้งใจ แต่ซูเนี่ยนเป็นคนของไทเฮา องค์หญิงใหญ่ไม่มีทางสนิทใจกับนางซูเนี่ยนฟังคำชี้แนะขององค์หญิงใหญ่อย่างเบื่อหน่าย กรอกตามองบน องค์หญิงใหญ่พูดจนคอแห้ง นางกำชับอย่างละเอียดอีกหนก่อนจะจากไปมาครั้งนี้เดิมนางคิดจะทิ้งหมัวมัวไว้ที่จวนอ๋องเพื่อรับใช้ฉู่อี้หาน แต่ฉู่อี้หานปฏิเสธราชบุตรเคยมาที่ประตูจวนอ๋องหลีแต่เช้า ไม่ได้พบหน้าบุตรชายแท้ๆ ของตนกว่าครึ่งเดือน เขาคิดถึงเป็นอย่างมากซูเนี่ยนยืนอยู่หน้าประตูจวน มององค์หญิงใหญ่ลากซูเยียนหรันไปพูดคุยอย่างสนิทสนม แต่ในสมองกลับนึกถึงเรื่องของตนเองจากข่าวที่หงเย่บอกมา ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเจียงเจิ้นมีใจออกห่างจากเจียงซือโหรวกับจวนซูกั๋วกงแล้ว นับตั้งแต่เจียงต้าไห่ถูกถอดยศ ทั่วทั้
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 124
"พวกเราเข้าไปกันเถอะ ท่านผู้เฒ่าสองวันนี้อารมณ์ดีมาก ไม่มีร้องปวดหัวอีก ยังมีเนื้อเจของเจ้า ท่านผู้เฒ่ากินแล้วก็มีความสุขมาก"หลี่เหลยพาซูเนี่ยนเดินไปทางจวน เดินไปพลางบอกซูเนี่ยนถึงสถานการณ์สองวันนี้วันนี้หลี่อวิ๋นกับหลี่เฟิงล้วนไม่อยู่บ้าน ช่วงนี้เรื่องในเมืองหลวงค่อนข้างมาก ประจวบเหมาะกับเป็นวันคล้ายวันประสูติขององค์จักรพรรดิ ผู้คนหลั่งไหลมาแสดงความยินดี ในเมืองหลวงถึงขั้นยังพอเจอคนซีอวี้แถบชายแดนอยู่บ้างหลี่เหลยพร่ำพูดกับซูเนี่ยนไม่หยุด ไม่นานสองคนก็มาถึงเรือนของท่านผู้เฒ่า"พ่อเฒ่า เนี่ยนเนี่ยนมาแล้ว"สองวันนี้หลี่เหลยได้เอาเรื่องที่นับซูเนี่ยนเป็นน้องหญิงบอกคนตระกูลหลี่แล้ว แม้ว่าหลี่อวิ๋นจะไม่ค่อยเห็นด้วยแต่ก็ห้ามการยืนกรานของหลี่เหลยไม่ได้ตระกูลหลี่ทั้งสามรุ่นล้วนไม่มีบุตรี ผู้หญิงน้อยมาก หลี่อวิ๋นกับหลี่เฟิงก็มีบุตรชาย ทั้งทั้งตระกูลหลี่นอกจากฮูหยินใหญ่ ฮูหยินรองกับหญิงรับใช้ก็ไม่มีสตรีอื่นแล้วหลังเขานับซูเนี่ยนเป็นน้องหญิง ซูเนี่ยนก็ถือเป็นคุณหนูจวนตระกูลหลี่แล้ว เขาเพิ่งท่องเที่ยวกลับมา กิจการในจวนเขาเองก็ไม่ทราบ สองวันมานี้มีแค่อยู่เป็นเพื่อนท่านผู้เฒ่าท่านผู้เฒ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 125
"พี่สาม บัดนี้มีผู้คนจากเมืองอื่นมากมายเข้ามาในเมืองหลวง และเท่าที่ข้ารู้มา ทุกวันนี้ร้านเสื้อผ้าในเมืองหลวงกำลังแข่งขันกันเพื่อหวังที่จะออกสินค้าใหม่ ลูกปัดหยกของท่านพี่มาจากฝั่งตะวันตก งดงามและสีหยกงามเสมอกัน ซึ่งไม่ได้กล่าวเกินจริงเลยแม้แต่น้อย ท่านพี่ไม่คิดจะลองนำลูกปัดหยกพวกนี้ปักลงบนเสื้อผ้าเหรอ จากนั้นก็ค่อยปักตกแต่งลวดลายที่เข้ากันและขายให้กับสาว ๆ ในเมืองหลวง"ซูเนี่ยนพูดอย่างช้า ๆ เธอจำได้ว่ามีช่วงหนึ่งที่เสื้อผ้าประเภทนี้ได้รับความนิยมอย่างมากในยุคปัจจุบัน ในช่วงสามปีที่ผ่านมาเธอเองก็อยากเย็บเสื้อผ้าแบบนี้บ้างเพื่อสนองความต้องการในแบบยุคปัจจุบันของตัวเองบ้าง แต่ก็ยังไม่ได้ทำสักทีดวงตาทั้งสองของหลี่เหลยเป็นประกายอย่างมาก เขานึกไม่ถึงว่าน้องสาวของเขายังมีพรสวรรค์ด้านการค้า ต่างจากที่พี่ใหญ่และพี่สองได้กล่าวไว้ว่าสิ่งของพวกนี้งามเเต่ไร้ประโยชน์ ซึ่งเขากลับไม่คิดอย่างนั้น ได้ฟังสิ่งที่ซูเนี่ยนพูดมานั้น เขายิ่งรู้สึกว่าซูเนี่ยนเป็นเพื่อนที่รู้ใจของเขา"และข้ายังสามารถร่างภาพเสื้อผ้าแบบใหม่ ๆ ที่ประดับด้วยลูกปัดหยกเหล่านี้ได้อีกด้วย คาดว่าผลลัพธ์น่าจะดีไม่น้อย" ซูเนี่ยนกล่าวเส
Latest chapter
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 210
ซูเนี่ยนกรอกตาบน ครั้งแรกเลยที่ได้เห็นคนระลึกความหลังกันแบบนี้กลิ่นยาสมุนไพรลอยมา ขอบตาแดงๆ ของฉู่อี้หานค่อยๆ จางหายไป กลับมาสดใสอีกครั้ง เมื่อเห็นซูเนี่ยนมองค้อนเขาทีหนึ่ง เขาก็กลับมามีสติอีกครั้งมีพวกเราอยู่ก็มีความหวังอย่างนั้นเหรอ?ประโยคนี้ตอนนั้นดูเหมือนเสด็จแม่ของเขาก็เคยพูดไว้ เหตุใดซูเนี่ยนถึงได้พูดประโยคเดียวกัน?เพลงเซียวเซียงเยียนอวี่ที่ซูเนี่ยนเล่นใรงานชมดอกท้อ ความจริงแล้วเป็นบทเพลงที่เสด็จแม่ของเขาเคยบรรเลงร่วมกับลู่เจียว พวกเขาทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก วิธีการดีดพิณก็เหมือนกันในหลายจุดซูเนี่ยนไม่เพียงสามารถดีดพิณได้ วิธีการดีดยังได้รับการสืบทอดมาจากลู่เจียว ครั้งก่อนเขาได้ยินแล้วตอนอยู่อีกเรือน แถมยังส่งมั่วอีไปแอบดูมาแล้วด้วยเขาอยากฟังอีกสักครั้งจัง"ท่านอ๋อง รบกวนหลีกทางหน่อย" ซูเนี่ยนโบกมือไล่ฉู่อี้หานอย่างรำคาญแม่นมไป๋ที่อยู่ด้านหลังรีบเข็นฉู่อี้หานออกไปด้านข้างทันทีไทฮองไทเฮาเม้มปาก มองดูซูเนี่ยนที่ดึงมือของตัวเองไป ความจริงนางค่อนข้างตื่นเต้น เพราะว่านางไม่อยากกินยา และไม่อยากฝังเข็มซูเนี่ยนจับชีพจรให้ไทฮองไทเฮาอย่างละเอียด ทั้งยังตรวจดู
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 209
"หึ" แววตาของฉู่อี้หานค่อนข้างร้อนแรง ซูเนี่ยนรู้สึกตกใจจนต้องชักมือกลับไป"ข้าเห็นเจ้าเปลือยหมดแล้ว เจ้าเองก็เห็นข้าเปลือยหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ข้ายังไม่เอาเรื่องที่เจ้ามองข้าเลยนะ" น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นอีกครั้ง สายตาของฉู่อี้หานจับจ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆ ขาวสะอาดของซูเนี่ยน"หุบปากนะ!" ซูเนี่ยนหน้าดำ นางเห็นเขาเปลือยตั้งแต่เมื่อไรกัน?"ท่านอ๋อง พระชายา ไทฮองไทเฮาตื่นแล้วเพคะ" ในขณะที่ซูเนี่ยนกำลังจะพูดอะไร แม่นมไป๋ก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคนด้วยความดีใจ"ตื่นแล้ว? ไปดูสิ" ซูเนี่ยนพยักหน้า ดูจากเวลา ตอนนี้ไทฮองไทเฮาก็ควรจะตื่นแล้วซูเนี่ยนเดินอยู่ด้านหน้า ฉู่อี้หานเข็นเก้าอี้ล้อตามมาอยู่ด้านหลัง พวกเขาเดินอย่างรีบร้อนเข้าไปในตำหนักของไทฮองไทเฮาตอนนี้ไทฮองไทเฮากำลังนั่งเอนหลังกินข้าวต้มเปล่าด้วยการดูแลของนางกำนัลอยู่บนศรีษะของนางไม่มีเครื่องประดับผมใดๆ สีหน้าขาวซีด ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น แต่ใบหน้าเล็กมาก เห็นได้ชัดว่าในตอนสาวๆ ก็เป็นหญิงงามคนหนึ่ง"ไทฮองไทเฮา ท่านอ๋องหลีกับพระชายาหลีมาแล้วเพคะ" แม่นมไป๋พูดรายงานอย่างนอบน้อม"ไม่กินแล้ว" ไทฮองไทเฮาโบกมือให้กับนางกำนัล ข้าวต้ม
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 208
มั่วอีค้อมตัวเล็กน้อย เหตุใดใบหน้าของท่านอ๋องถึงมีรอยช้ำได้นะ?ไม่ต้องถามก็รู้ได้ว่าพระชายาคงเป็นคนต่อยแน่ หรือว่าท่านอ๋องทำเรื่องอะไรไม่ดีกับพระชายาอีกแล้วเหรอ?มั่วอีคิดอย่างใจลอย เมื่อสายตาเย็นเยียบของฉู่อี้หานมองมา มั่วอีจึงต้องเร่งมือขึ้นอีกเขาเข็นฉู่อี้หานออกจากบ่อน้ำร้อน อ๋องคังกำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่หน้าประตูเมื่อเห็นหน้าของฉู่อี้หานเขาก็ดีใจ แต่เมื่อเห็นรอยช้ำบนใบหน้าเขาก็ต้องยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นใครกันที่ไม่กลัวตายแอบลอบทำร้ายเสด็จพี่! ใครกันที่บังอาจขนาดนี้ เขาจะต้องไปพบสักหน่อยแล้ว"ฮ่าๆๆ เสด็จพี่ มะ มุมปากท่าน" อ๋องคังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ใบหน้าเย็นชา มีแผลมาประดับไว้ ช่างดูมีสีสันเหลือเกินแค่รู้สึกตลกไปสักหน่อย"มั่วอี พาท่านอ๋องคังไปประลองดาบที่เรือนหน่อยสิ ไม่ต้องรุนแรงมากล่ะ อย่าได้รบกวนไทฮองไทเฮา ข้าอยากจะรู้ว่าหลายปีนี้ท่านอ๋องคังมีฝีมือดีขึ้นบ้างไหม" ฉู่อี้หานหรี่ตาลง มองไปที่อ๋องคังอย่างน่ากลัว เขาอยากจะยกมุมปากขึ้นเหลือเกิน แต่ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา ฉับพลันความโกรธก็ฉายขึ้นมาในแววตายัยซูเนี่ยนนั่น ไม่ออมมือเลยสักนิด"เอ่อ ฮ่าๆๆ" เดิมทีอ๋องคังก
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 207
ท่าทางการต่อสู้ของซูเนี่ยนแปลกประหลาด หลังจากที่ฉู่อี้หานแกล้งนางไปสักพักก็ไม่กล้าที่จะดูถูกฝีมือนางอีกแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยทำตามกติกาเลยหลังจากที่ซูเนี่ยนทุบตีจนพอใจก็รู้สึกโล่งที่ได้ระบายความแค้น ไม่อยากที่จะมองฉู่อี้หานอีก คิดที่จะออกไปจากสระน้ำทันทีแต่นางไม่ทันสังเกตว่าผ้าม่านที่นางใช้พันร่างกายตรงหน้าอกไว้ค่อยๆ ร่วงหล่นลงจากการที่นางขยับร่างกายมากเกินไปผ้าม่านนั้นได้ล่วงลงในจังหวะเดียวกันกับที่ซูเนี่ยนหมุนตัวเดิมทีฉู่อี้หานที่คิดจะคว้าตัวนางไว้ก็ต้องนิ่งอึ้งไปกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้าซูเนี่ยนแข็งทื่อไปชั่วขณะ นางรีบหันไปมองฉู่อี้หานที่กำลังอึ้งอยู่อย่างตกใจในหัวสมองของฉู่อี้หานตอนนี้ถูกเจ้าลูกกลมๆ เด้งๆ สองลูกทำเอาเบลอไปหมด ในหัวสมองมีแต่สองคำนี้วนเวียนอยู่ใหญ่...มาก..."อ๊า!"ซูเนี่ยนกรี๊ดออกมาเสียงดัง รีบเอาผ้าม่านกลับมาพันไว้ทันที นางไม่อาจอดกลั้นความโกรธในใจได้อีกต่อไปเตะขาออกไปอย่างแรง จนฉู่อี้หานที่กำลังอึ้งอยู่ต้องล้มลงไปในน้ำ"ข้าจะตีท่านให้ตาย ข้าจะทำให้ท่านจมน้ำตายไปเลย! ลามก! สารเลว!"เสียงตะโกนอย่างโกรธจัดของซูเนี่ยนดังขึ้นไม่หยุด นางกำนัลสองคนที่เฝ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 206
เมื่อซูเนี่ยนมองไปในดวงตาของเขา ก็พบว่าดวงตาของเขายิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าก็ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงล้มเลิกความคิดที่จะกลั่นแกล้งฉู่อี้หานไปนางอย่าได้ไปหาเรื่องคนโหดร้ายอย่างเขาเลย"หากข้าบอกว่าได้ล่ะ" เขากอดร่างกายของซูเนี่ยนที่พยายามดิ้นแน่นขึ้น ฉู่อี้หานพูดออกมาเบาๆ พร้อมกับมองใบหน้าขาวละเอียดของซูเนี่ยนไปด้วยความสวยของซูเนี่ยนดูไกลๆ ก็น่าประทับใจแล้ว ดูใกล้ๆ ยิ่งราวกับรูปสลักของนางฟ้าบนสวรรค์ ตอนนั้นความสวยของลู่เจียวเป็นที่พูดถึงกันในเมืองหลวงเท่าไร ซูเนี่ยนก็ยิ่งเป็นมากกว่านั้นอีกเพียงแต่เมื่อก่อนซูเนี่ยนเป็นคนอ่อนแอเอาแต่เก็บตัว คนอื่นก็เลยละเลยความสวยของนาง แต่ในตอนนี้ซูเนี่ยนเปล่งประกายความมั่นใจและสงบเยือกเย็นออกมาจากภายใน ก็ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ดึงดูดให้กับใบหน้าที่น่าหลงไหลนี้ เพียงแค่ไม่นานก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนริมฝีปากของซูเนี่ยนกระตุก ทำไมนางถึงรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้กำลังหยอกล้อฉู่อี้หาน แต่เป็นฉู่อี้หานที่กำลังหยอกล้อนางกันนะเมื่อมองฉู่อี้หานใกล้ๆ ก็ทำให้ซูเนี่ยนอดที่จะพิจรณาใบหน้าของคนเย็นชาอย่างเขาไม่ได้ โดยเฉพาะตอนที่เขาจ้องหน้าของนาง ราวกับว่านางเ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 205
ใครให้ฉู่อี้หานดึงเสื้อของนางล่ะ เช่นนั้นนางก็จะทำกับเขาแบบเดียวกัน ดึงเสื้อของนาง นางก็จะให้เขารับรู้ความรู้สึกของการโดนดึงเสื้อบ้าง!ในตอนที่เสื้อถูกดึงออก นอกจากแผ่นหลังที่แข็งแรงและผิวขาวเนียนที่ซูเนี่ยนเห็นแล้ว ก็ยังมีรอยแผลเป็นริ้วๆ ตรงด้านหลังด้วยมีทั้งแผลจากมีดและดาบ รอยโดนลวก...เยอะจนนับไม่ไหว แต่แผลพวกนั้นไม่เพียงไม่ได้ทำให้ฉู่อี้หานน่าเกลียด กลับยังเพิ่มเสน่ห์แบบดิบๆ ให้เขาอีกด้วยฉู่อี้หานเพิ่งพบว่าเขาดูถูกฝีมือของซูเนี่ยนไป ใบหน้าปรากฎเป็นรอยยิ้มอันตรายแววตามีความสนุก ไม่เลว กล้าดึงเสื้อของเขา กล้าไม่เบา แต่ในเมื่อกล้าดึงเสื้อของเขา เช่นนั้นก็ต้องรับผลที่ตามมาด้วยซูเนี่ยนเก็บความได้ใจของตัวเองไป นางสัมผัสได้ถึงความอันตราย หลังจากโยนเสื้อทิ้งไปซูเนี่ยนก็เตรียมหันหลังจะหนี แต่ฉู่อี้หานก็ตามติดนางไม่ปล่อยอีกทั้งฉู่อี้หานยังไม่อยากที่จะเล่นเกมไล่จับอีกต่อไป เขารวบรวมกำลังภายในที่ฝ่ามือ กระแทกน้ำจนสาดกระเซ็นตัวของซูเนี่ยนกระเด็นลอยไปในอากาศ จากนั้นก็จะร่วงลงมาอย่างแรงหากว่าร่วงลงไปแบบนี้ นางคงไม่พ้นตายก็พิการแน่"ฉู่อี้หาน..."ซูเนี่ยนตะโกนออกมาอย่างดัง ใบหน้าเล
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 204
คลื่นน้ำนั้นพุ่งกระแทกมาทางซูเนี่ยนอย่างแรงซูเนี่ยนตกใจมาก รีบยื่นมือออกไปคว้าเสื้อเอาไว้ทันทีแต่แรงกระแทกจากคลื่นน้ำนั้นรุนแรง ทำให้ซูเนี่ยนคว้าไว้ได้เพียงแค่เสื้อชั้นในเท่านั้นหมุนตัวหลบการโจมตีจากคลื่นน้ำ ซูเนี่ยนอาศัยจังหวะระหว่างนั้นใช้เสื้อชั้นในห่อร่างกายของตัวเองไว้ แต่เนื่องจากรีบร้อนทำให้เสื้อชั้นในสามารถปกปิดไว้ได้เพียงส่วนสำคัญเท่านั้น ร่างกายส่วนอื่นยังเปิดเผยอยู่อย่างเห็นได้ชัดฉู่อี้หานหรี่ดวงตาทั้งสองข้างมองไปยังเรือนร่างเล็กที่ๆ ที่กำลังหันหลังว่ายหนีตัวเองอย่างรวดเร็วอยู่คิดหนี? ต้องดูด้วยว่าเขายินยอมหรือไม่!เดิมทีเขาก็ไม่วางใจทางด้านไทฮองไทเฮาอยู่แล้ว ดังนั้นเลยส่งสิบแปดองค์รักษ์มาคอยแอบคุ้มกันอีกที คิดไม่ถึงว่าจะมีแอบเข้ามาถึงบ่อน้ำร้อนนี้ได้ แถมยังถูกเขาจับได้พอดี เขาไม่มีทางปล่อยนางไปแน่!ฉู่อี้หานรีบคว้าเอาเสื้อที่อยู่ริมสระน้ำมาสวม จากนั้นก็ยื่นมือคว้าไปทางซูเนี่ยนซูเนี่ยนรับรู้ได้ถึงพลังรุนแรงของฝ่ามือจากด้านหลัง ก็ตกใจรีบหลบทันทีไอน้ำขุ่นมัวล้อมรอบทั้งสองคนเอาไว้ เนื่องจากควันจากไอน้ำหนาเกินไป อีกทั้งซูเนี่ยนก็หัวเหอยุ่งเหยิง ทำให้มองเห็นหน้าไม
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 203
"ทำยังไงดีพระชายายังอยู่ข้างในเลย" นางกำนัลที่เฝ้าอยู่ด้านนอกมีสีหน้ากระวนกระวายทำไมอ๋องหลีถึงมาตอนนี้ล่ะ ก่อนหน้านี้อ๋องหลีก็มาแช่น้ำร้อนของไทฮองไทเฮาเช่นกัน ไม่มีใครเคยขวาง แต่ละคนต่างก็เคยชินแล้ว ก็เลยไม่มีใครรายงานก่อนแต่ว่าวันนี้มันต่างกัน ที่ในบ่อน้ำร้อนยังมีคนอื่นอยู่ด้วย"ไม่ต้องกลัว ด้านในก็ไม่ใช่ใครอื่นสักหน่อย เป็นพระชายาอ๋องหลีนะ ท่านอ๋องกับพระชายาจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่เรื่องดีหรือยังไง" นางกำนัลอีกคนหนึ่งไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาเรื่องนี้จะโทษพวกนางไม่ได้ เป็นท่านอ๋องหลีที่น่ากลัวเกินไป พวกนางเจอทีไรเป็นต้องพูดติดๆ ขัดๆ ตลอด รอตอนที่พวกนางจะพูดจริง ก็สายไปซะแล้ว อ๋องหลีเข้าไปแล้วมั่วอีที่ได้ยินบทสนทนาของนางกำนัลทั้งสองคนก็ตกใจ แต่ตอนนี้ใครก็ไม่สะดวกเข้าไปแล้ว จะขวางท่านอ๋องได้อย่างไร?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่อยากขวาง ก็เหมือนกับที่นางกำนัลสองคนนี้พูด ให้ท่านอ๋องกับพระชายาใช้เวลาอยู่ร่วมกันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอมั่วอีเปลี่ยนทิศทางการเดิน สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีเลสนัย เดินออกไปทางนอกตำหนักฉู่อี้หานเข็นเก้าอี้ล้อไปทางสระน้ำ ที่ปากของหงส์ท
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 202
เยือกเย็นมาก สงบมาก ลักษณะเช่นนี้ขนาดลูกคุณหนูตระกูลใหญ่ทั่วไปยังทำไม่ได้เลยอีกทั้งการปฏิบัติตัวกับคนอื่นก็โอบอ้อมอารี มีมารยาท ใส่ใจแต่เรื่องพวกนี้ นางคิดว่าซูเนี่ยนไม่เพียงสามารถเป็นฐานะพระชายาอ๋องหลีได้ แถมยังคู่ควรกับอ๋องหลีอีกด้วยอีกอย่างดูจากท่าทางของอ๋องหลีเมื่อคืนนี้ เกรงว่าเขาก็คงมีใจให้กับซูเนี่ยนเหมือนกันสิ่งที่แม่นมไป๋คิดอยู่ในใจ ซูเนี่ยนไม่ได้รู้เลยสักนิด นางคิดเพียงอยากจะรีบอาบน้ำ ตอนนี้นางเหม็นตัวเองจะตายอยู่แล้วแม่นมไป๋เดินนำซูเนี่ยนมาจนถึงบ่อน้ำร้อนนี่คือบ่อน้ำร้อนที่จักรพรรดิเต๋อคังสร้างให้ไทฮองไทเฮาโดยเฉพาะ ภายในยังใส่สมุนไพรจีนไว้มากมาย มีประโยชน์ต่อร่างกายอย่างมากซูเนี่ยนเป็นหมอย่อมต้องดมรู้อยู่แล้วภายในบ่อน้ำร้อนมีควันพวยพุ่ง ขมุกขมัว บ่อน้ำร้อนใหญ่มาก มีปุ่มกดรูปหงส์สยายปีกสร้างไว้โดยรอบ แม่นมไป๋กดปุ่มรูปหงส์อันหนึ่ง ก็เห็นว่าน้ำในบ่อถูกเปลี่ยนอย่างรวดเร็วไม่ใช่บ่อสมุนไพรอีกต่อไป แต่กลายเป็นบ่อน้ำนมสีขาวที่มีกลีบดอกท้อลอยอยู่ด้านบนแทนอุณหภูมิน้ำที่อุ่นทำให้กลิ่นหอมจากกลีบดอกท้อลอยโชยขึ้นมาในอากาศ ซูเนี่ยนสูดหายใจเข้าไปลึกๆ รู้สึกว่าหอมมากสมแ
