บทที่ 159

ส่วนองค์หญิงสิบสามนั้นไม่ทันได้สังเกตใบหน้าเขียวคล้ำของสามี นางกำลังนึกถึงนิมิตของตนเองเมื่อครั้งที่ผ่านมา เพราะนางล่วงรู้มาก่อนจึงไม่หวาดกลัวเท่าใดทุกสิ่งเกิดขึ้นจริงดังนั้น นางไม่ได้เล่าให้ผู้ใดฟังเพราะอยากรู้ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น

แม้จะนอนอยู่บนพื้นองค์หญิงสิบสามก็รู้สึกเหมือนว่าตนเองนั้นจะไม่เป็นอะไร

เพียงเท่านี้ความรู้สึกกลัวที่เกิดขึ้นในตอนนั้นจึงมีน้อยนัก แต่ความเจ็บปวดนี่สิเป็นของจริงนางเกือบหายใจไม่ทันปวดในร่างจนตัวอดทนไม่ไหวและเกือบตายไปเสียแล้ว

หลังอาชิงสั่งให้บ่าวเก็บสำรับ ท่านย่าพลันถือไม้เท้าหัวกิเลนมาเยี่ยมนางถึงเรือนนอน

องค์หญิงสิบสามซาบซึ้งใจนักเนื่องจากในเวลานี้ปกติท่านย่าจะสวดมนต์ไม่สนใจเรื่องอันใด อีกทั้งเรื่องที่นางถูกลอบสังหารหยางเอ้อหลางก็สั่งให้เก็บเป็นความลับกระนั้นยังไม่พ้นหูตาของฮูหยินชราผู้นี้

"องค์หญิงพวกเจ้าตั้งใจจะปิดย่าหรือ"

"หลานไม่ได้ตั้งใจเพียงแต่ท่านพี่ไม่ต้องการรบกวนในเวลาที่ท่านย่าพักผ่อนให้ไม่สบายใจเจ้าค่ะ"

"เจ้าจะรอให้เรื่องถึงชีวิตก่อนหรือจึงค่อยบอกย่า"

"หาไม่เจ้าค่ะ ท่านย่าเป็นห่วงหลานซาบซึ้งใจยิ่งนัก"

องค์หญิงสิบสามนั้นแม้จะร่างกายอรชร ใบหน้าหว