บทที่ 161

เช้าวันต่อมาองค์หญิงสิบสามตื่นสายกว่าปกติ นางพลิกกายพร้อมบิดขี้เกียจต้องตกใจเมื่อพบว่าตนเองนั้นแต่งกายแน่นหนาอีกทั้งยังถูกห่อด้วยผ้าห่มหลายชั้น

นางไม่ได้พบหน้าหยางเอ้อหลางเช่นเคยจึงได้แต่ตำหนิตนเองเรื่องนิสัยขี้เซาของตนเองเป็นเหตุจึงไม่สามารถตื่นมาพบหน้าสามีผู้ยุ่งเหยิงของนางได้ในตอนเช้า

“ท่านแม่ทัพเหตุใดเร่งรีบนัก”

“การจับคนร้ายต้องทำอย่างเร่งด่วน ช่วงนี้เขาจึงยุ่งแทบทุกวันเขาลำบากเพราะข้าแท้ๆ”

องค์หญิงสิบสามถอนหายใจออกมา หยางเอ้อหลางผู้เคร่งเครียดบัดนี้คงไร้ความรู้สึกเรื่องนั้นไปแล้ว

องค์หญิงสิบสามนางรู้ตัวเองดีว่าเป็นความหวังเดียวของสกุล เรื่องทายาทจึงสำคัญกับนางเป็นอย่างยิ่ง แต่สามีดันเกิดเรื่องนางต้องทำเช่นใดดี หรือจะปรึกษาเขาตรงๆ ให้เขาพบท่านหมอเพื่อรักษาดีหรือไม่

“องค์หญิงเขาว่าบุรุษมักอับอายในเรื่องนี้ ท่านแม่ทัพคงอับอายเป็นแน่จึงได้ปิดบังท่าน”

“อับอายหรือ ข้าเป็นฮูหยินของเขาเหตุใดเขาต้องอับอาย ไม่ได้การแล้วอาชิงเราต้องกระตุ้นเขาเสียหน่อย”

“กระตุ้นหรือเพคะ”

“ใช่” องค์หญิงแย้มยิ้มก่อนจะเอ่ยว่า

"อาชิงเจ้าไปหายาปลุกกำหนัดให้ข้า"

"องค์หญิงท่านจะทำสิ่งใด"

อาชิงเอ่ยถามพลางสำลักขน