เข้าสู่ระบบแชร์
เจิ้งเหมย
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-15 06:42:50บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องไร้หัวใจ องค์รัชทายาท
โยวเสวียนเงยหน้าขึ้น ตะโกนลั่นสั่งการทันที“จับพวกมันไว้ อย่าให้หนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียว”คังซื่อฮั่นไหวตัวทันคว้าร่างบางของเจิ้งเหมย พาทะยานขึ้นไปบนหลังคา พลธนูจากการบงการของใต้เท้าตู้ ส่งลูกดอกไล่ตามไปติดๆ เสี่ยวป๋อทะยานตามขึ้นไปใช้กระบี่ในมือปัดป้องลูกธนู“นางอสรพิษ กลับคำไม่ปล่อยเราไปแน่แยกย้ายกันหนี ข้าหลอกล่อพวกมันไปทางนั้นท่านพาพระชายาหนีไป”เสี่ยวป๋อวางแผน ก่อนจะพุ่งตัวไปอีกทิศทางหนึ่งให้คันศรหันไปทางเขา คังซื่อฮั่นไต่ไปบนกำแพงวังหลวงพาเจิ้งเหมยลัดเลาะไปตามเงามืด เสี่ยวป๋อถ่วงเวลาในทั้งคู่หลบหนี เข้าขว้างเหล่าทหารที่ติดตามคังซื่อฮั่นและเจิ้งเหมยสู้ยิบตาทหารมากมายลาดตระเวน ไปทั่วจนไม่มีข่องโหว่ให้หลบหนี การหนีเพียงลำพังก็ยากแล้วนี่เขายังต้องพาเจิ้งเหมยหนีอีก ไต่ขึ้นไปบนหลังทะยานเข้าสู่ดงไม้หนา โหนตัวไปตามกิ่งไม้ที่พาดเกี่ยวกันไปมาออกนอกเมือง แม้จะเหน็ดเหนื่อยแต่ไม่ย่อท้อ เสี่ยวป๋อเองหลบหนีออกทางด้านหลัง ด้วยความไวที่เป็นเอกลักษณ์ของเสี่ยวป๋อทำให้ยากแก่การติดตามตัวแต่ก็หลอกล่อพวกมันให้หลงกลตามมาไม่ลดละโยวเสวียน กำมือแน่นก่อนฟาดลงบนใบหน้าของทหารองครักษ์ข้างกาย"เร่งตามตัวคังซื
ท่านอ๋องไร้หัวใจ ชงเมิ่ง
ใบหน้าหล่อเหลา ไร้ที่ติขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อลมพัดกระหน่ำพัดพาผ้ารัดเอว ทำจากผ้าแพรบางเบาของเจิ้งเหมยปลิวมาตกตรงหน้า เอื้อมมือหยิบขึ้นมาดูรอยเลือดสีแดงเปรอะเปื้อน“ค้นให้ทั่ว จนกว่าจะพบเจ้าของผ้าคาดเอวชิ้นนี้”สั่งทหารที่กำลังสร้างค่ายพักส่วนตัวเขาเดินลัดเลาะขึ้นไปบนเขา มองจากมุมสูงภาพที่เห็นคือร่างเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของเจิ้งเหมย ทะยานลงมาช้อนร่างบางเปรอะเลือดไว้ในอ้อมแขน เสียงเอะอะเมื่อทหารเจอร่างไร้สติของคังซื่อฮั่นแล้วเช่นกันวางร่างบางลงบนแท่นนอนในกระโจมใหญ่“หาน้ำและตามหมอ”นั่งลงจับชีพจรเจิ้งเหมย“ท่านอ๋อง รอเจิ้งเหมยด้วย”ก้มลงใช้หูแนบริมฝีปากฟังใกล้ๆนำชามน้ำและผ้าเข้ามา เขาจุ่มผ้าลงในน้ำบิดหมาดบรรจงเช็ดที่ใบหน้าที่มีริ้วรอยของ การขีดข่วนจากกิ่งไม้ใบไม้เลือดไหลซึม มองพิศใบหน้างามละมุนอ่อนหวานงดงามงามล่มสวรรค์หรือไร แคว้นซ่งมีหญิงงดงามถึงเพียงนี้เชียวหรือใจเริ่มเต้นตึกตักเสี่ยวป๋อสวมหมวกปิดบังใบหน้าออกสืบเสาะตามหาเจิ้งเหมยและคังชื่อฮั่นอย่างไม่ย่อท้อ แต่ก็ไร้วี่แววของคนทั้งคู่ ขณะที่เขาวนเวียนรอบๆเขตเมืองหลวงด้วยความทดท้อใจช่งเมิ่งชะงักมือที่กำลังจะเช็ดหน้าให้ความคิดต่างๆ
ท่านอ๋องไร้หัวใจ ตอนพิเศษ
ไท่จือเราพบคนผู้นี้ ด้อมๆมองๆอยู่ข้างกระโจม ร่างเล็กที่สวมชุดเกราะของทหารแคว้นฉิน ยืนหลบตาอยู่เบื้องหน้าชงเมิ่งและท่านหมอที่ยกมือขึ้นลูบคางของตัวเองเบาๆพร้อมกับแววตาหนักใจชงเมิ่งเดินเข้าไปใกล้ยกมือขึ้นจับหมวกเหล็กออกแต่กลับถูกมือบางดึงหมวกเหล็กไว้แน่นยื้อกันไปมาตวาดเสียงดังลั่น"ถอดหมวกของเจ้าออกเดี๋ยวนี้”ใบหน้างามละมุนถอดหมวกเหล็กออกจากใบหน้า ชงเมิ่งตกตะลึงเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่ถอดหมวกออกเยียนฉือส่ายหน้าไปมาถอนหายใจช้าๆ“จีจี้ เจ้าตามมาทำไมกัน”“ข้าๆๆ ข้าเป็นห่วงพวกท่าน”“ข้ากับไท่จือมารบ ไม่ได้มาเล่นสนุก”“ข้าอยู่ในวังหลวง ไม่ได้หากไม่มีพวกท่าน”ชงเมิ่งหันหลังเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ไม่สนใจจีจี้อีกต่อไป“ทหารส่งคน พานางกลับวังหลวงแคว้นฉินเดี๋ยวนี้”จีจี้ถลาเข้ากอดขาชงเมิ่งแน่น“ไม่ไม่ไม่ไม่ ไท่จือจะทำอย่างนี้กับจีจี้ไม่ได้"สายตาอ้อนวอน“เจ้าเล่นสนุกจนเคยตัว คิดว่าข้ากับเยียนฉือกำลังเล่นสนุกกันอยู่หรือไร หาอยู่ที่นี่ต่อไปก็หาสำนึก คงสร้างเรื่องให้ข้ากับเยียนฉือปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน”“ข้าขอร้อง ระยะทางจากนี่ถึงแคว้นฉินไกลแสนไกล ข้าอุตส่าห์ ร่วมเดินทางมาถึงนี่จะใจดำส่งข้ากลับอย่า
ท่านอ๋องไร้หัวใจ แบกรับความโศกเศร้า
โยวเสวียนสวมชุดดำพรางตัวด้วยหมวกที่มีผ้าแพรผืนใหญ่ปิดบังใบหน้าเดินลัดเลาะออกตำหนัก คนของจินเฉิงอู่แอบลอบตามไปห่างๆแต่ยังไม่ทันจะถึงที่หมายกลับโดนโยวเสวียนดักรวบตัวจากด้านหลัง ใช้มีดสั้นคู่ใจคมกริบปาดคอจนเลือดพุ่งกระฉูด เช็ดมีดเปื้อนเลือดกับชุดสีดำก่อนจะสาวเท้า หายลับเข้าไปในเงาไม้หนาทึบผ่านดงไม้เข้าไปเป็นปากถ้ำใหญ่ที่นั่น ข้างในโอ่โถงเย็นสบาย ร่างของจินเฉิงอู่นอนหงายเหยียดยาว ขาสองข้างถูกรั้งไว้ด้วยโซ่เส้นใหญ่โยวเสวียนก้มลงจุมพิตที่แก้มสาก"สามวันแล้ว ท่านอ๋องยังไม่รู้สึกตัวโยวเสวียนใจแทบขาด ท่านอ๋องรีบฟื้นขึ้นมาเถิด โยวเสวียนเตรียมการทุกอย่างไว้ให้ท่านแล้ว""ข้าสังหรณ์ใจแล้วทำไมอยู่ๆ นางถึงกลับคำ ไม่ยอมปล่อยพระชายาและพวกเราไปตามบัญชาของจินเฉิงหวาง เป็นเพราะนางแอบซ่อนร่างของท่านอ๋องไว้"เสี่ยวป๋อรำพึงเบาๆเขาคาดเดาเหตุการณ์ได้ดีไม่น้อย มิเสียแรงที่เขายังไม่ได้ออกจากวังหลวง เห็นทีต้องรั้งอยู่จนกว่าท่านอ๋องจะฟื้นหากชิงตัวมาตอนนี้ไม่แน่โยวเสวียนอาจกำลังให้ยาถอนพิษอยู่ก็ได้"คนของเราชะล่าใจ จึงถูกนางสังหาร" คนอีกผู้หนึ่งที่แอบตามโยวเสวียนไปนำเรื่องราวที่พบเห็นมาเล่าให้เสี่ยวป๋อได้รับรู
ท่านอ๋องไร้หัวใจ สูญเสียความจำ
เสี่ยวป๋อสังเกตการณ์อยู่หน้าถ้ำใหญ่อย่างน้อยสองสามวันมานี้ โยวเสวียนก็แวะเวียนมาทุกวัน แต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาคิดอยากเข้าไปข้างในแต่กลัวว่าจะแหวกหญ้าให้งูตื่นท่านอ๋องคงยังปลอดภัยอยู่ในนั้น ไม่เช่นนั้นโยวเสวียนคงไม่แวะเวียนมาแน่เจิ้งเหมยและคังซื่อฮั่น นั่งดูการละเล่นสนุกสนาน มีทั้งการขี่ม้าชิงธงเตะลูกขนไก่แข่งขัน ชงเมิ่งลงไปร่วมการแข่งขันด้วยเมื่อเขาสามารถทำประตูได้ เจิ้งเหมยปรบมือ เปิดเผยรอยยิ้มที่แสนจะผุดผาดจนชงเมิ่งที่แอบมอง ต้องหลุบตามองพื้นท่านหมอ ย่อตัวนั่งลงใกล้ๆ เจิ้งเหมย“ชงเมิ่ง รับบัญชาจากฝ่าบาทให้มาช่วยเหลือท่านอ๋องห้าในช่วงความวุ่นวายที่ผ่านมา ใจเขาตอนนี้คงอยากย้อนเวลาได้เพื่อจะได้เร่งเดินทางมาช่วยอ๋องห้า จัดการเรื่องยุ่งๆ เพื่อเจ้าจะได้ไม่ต้องทนทุกข์”เจิ้งเหมย ทำตาโตอยู่ๆ ท่านหมอเหตุใดมาพูดเรื่องนี้กับเจิ้งเหมย“ท่านหมอเจิ้งเหมยซาบซึ้งอย่างยิ่ง แต่ไม่อยากให้ไท่จือคิดว่าเป็นความผิดของไท่จือ”ยิ้มเศร้าๆ"ข้ากับชงเมิ่งเติบโตมาด้วยกัน รู้ดีว่าอีกคนคิดเช่นไร เขาเองยังไร้ไท่จือเฟย คอยปรนนิบัติดูแล สายตาที่เขามองเจ้าแปลกไปจากที่มองหญิงนับร้อย""เจิ้งเหมยยินดีอย่างยิ่งท
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เสี่ยวป๋อ
เหลียงซานป๋อส่ายหน้า"ท่านอ๋อง หากท่านยังรักเสี่ยวป๋อยังเห็นว่าเสี่ยวป๋อเป็นคนสนิท ขอร้องท่านอ๋อง ว่าอย่าบอก..โยวเสวียน...พระชายาโยวเสวียนว่าเสี่ยวป๋อแวะมา"จินเฉิงอู่ขมวดคิ้วมีหลายเรื่องที่เขาสงสัย โยวเสวียนอ้างว่าพาเขามาที่นี่เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บแล้วทำไมไม่ให้เสี่ยวป๋อมาคอยรับใช้ แล้วยังจะหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงการกลับไปที่จวนอ๋อง แล้วยังจะเสี่ยวป๋อที่มีท่าทีแปลกไป"ข้าอยากพบคังซื่อฮั่น"เสี่ยวป๋อส่ายหน้าไปมา"ท่านอ๋องท่านรักษาตัวให้หายดีเสียก่อน"ไม่แน่ใจว่าโยวเสวียนให้จินเฉิงอู่กินยาชนิดไหนกันถึงลืมเลือนพระชายาเจิ้งเหมยเสียสิ้น"เสี่ยวป๋อ จำต้องจากไปสักพักระหว่างนี้ ท่านอ๋องรักษาตัว"จินเฉิงอู่ครุ่นคิดเวียนวน ทำไมเสี่ยวป๋อทำอย่างนี้เหลียงซานป๋อที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมาแสนนาน ประสานมือคุกเข่าตรงหน้าก้มลงคารวะ ก่อนจะทะยานออกจากตรงนั้นไปทันที เสี่ยวป๋อรีบรุดไปยังร้านยานำถ้วยยาวางตรงหน้า ท่านหมอหยิบขึ้นมาสูดดม"ยาสลายความจำ"เสี่ยวป๋อยิ้มแห้งๆ"หากกินไปนานวันจะเกิดอะไรขึ้น""กินเพียงนิดทำให้ลืมเรื่องราวที่ไม่อยากจะจดจำ ยานี้ใช้กับคนที่มีความทุกข์ตรมจนไม่อยากจดจำปกติใช้เพียงเล็กน้อย แต่
ท่านอ๋องไร้หัวใจ อดใจรอ
จินเฉิงอู่ ยืนสงบนิ่งหน้าโลงศพของจินเฉิงหวาง“เสด็จย่า”“ไทฮองไทเฮาทรงแขวนพระศอกับขื่อคา”“เสด็จย่าทำไมถึงได้คิดสั้นเช่นนั้น”“ไทฮองไทเฮาทรงเป็นกังวลเรื่องที่ท่านอ๋องป่วยหนักและ ฝ่าบาททรงประชวร”ในใจเขาเวลานี้มีคำถามมากมาย จินเฉิงอู่ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำบอกเล่า แม้คำตอบจะแสนขัดแย้งหากแต่จะถามใครได้ในเวลานี้ เสี่ยวป๋อที่เอาแต่นิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิดกับใต้เท้าตู้ที่ควบคุมกำลังองครักษ์และทหารทั้งหมด คนของจินเฉิงหวางหายไปจากราชสำนักจนแทบหมดเหลือเพียงคนที่ยอมก้มหัวให้โยวเสวียนและใต้เท้าตู้เหล่าขุนนางน้อยใหญ่แวะเวียนถวายพระพรแก่จินเฉิงหวางเป็นครั้งสุดท้าย ไม่มีสนมนางในไม่มีกุ้ยเหริน กุ้ยเฟยแม้แต่สนมเอกตระกูลไป๋ยังถูกกีดกัน ไร้ซึ่งทายาทและองค์ชายองค์หญิง มีเพียงจินเฉิงอู่ที่ยืนสงบนิ่งพร้อมกับโยวเสวียน และใต้เท้าตู้ไม่มีใครกล้าปริปาก แม้กระทั่งตำแหน่งฮองเฮา ขันทีนางในถูกเปลี่ยนตัวจนหมดหากใครแข็งข้อโยวเสวียน ให้ลากตัวไปให้ม้าแยกร่างจนทุกอย่างเงียบเชียบราบเรียบเกินไป ไม่มีการโต้แย้งไม่มีแข็งขืน ใต้เท้าตู้ตรึงกำลัง ทั้งองครักษ์และทัพหลวงยากที่จะย่างกรายเข้าไปได้“คังซื่อฮั่น ข้าไม่เคยได้พบเ
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เข้าวัง
คังซื่อฮั่นหย่อนตัวลงไปช้าๆ ไฟในห้องบรรทมไม่ได้สว่างแต่ทว่าก็พอจะทำให้มองเห็นว่าเสี่ยวป๋อยืนอยู่ไม่ห่างจากที่จินเฉิงอู่นั่งอยู่เสี่ยวป๋อคว้ากระบี่อย่างรวดเร็วตวัดเข้าใส่คังซื่อฮั่นทั้งๆ ที่ไม่ได้หันมามองคังซื่อฮั่นชักกระบี่ออกมากั้นไว้เสียงคมกระบี่กระทบกับดัง แสบแก้วหู"เหลียงซานป๋อ"เสี่ยวป๋อชะงักหันไปมองเมื่อพบว่าเป็นคังซื่อฮั่น ก็ฉีกยิ้มกว้าง"ท่านคัง"จินเฉิงอู่หันมองตามความปีติไม่น้อยไปกว่าเสี่ยวป๋อ"ข้าคิดว่าท่านจะตายเสียแล้วซื่อฮั่น""ข้า ไม่เคยคิดที่จะทิ้งใครไว้ข้างหลัง"น้ำเสียงตัดพ้อ"เจ้าหายไปไหนมา"จินเฉิงอู่ถามในแบบที่คิด คังซื่อฮั่นหันมองเสี่ยวป๋อที่มองอยู่ก่อนแล้วเหมือนจะบอกว่า เอาไว้คุยกันทีหลัง"ฝ่าบาท คังซื่อฮั่นเพียงแค่จากไปเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา"เสี่ยวป๋อตอบคำถามแทน"เช่นนั้นต่อจากนี้ ข้าต้องรบกวนเจ้าให้อยู่ข้างกาย นอกจากเหลียงซานป๋อตอนนี้ก็มีเพียงเจ้าคังซื่อฮั่นที่ข้าวางใจ"“คังซื่อฮั่นลาฝ่าบาทออกไปจัดการเรื่องราวบางอย่างหวังว่าฝ่าบาทจะประทานอนุญาต”จินเฉิงอู่เพียงแต่ยิ้มๆ หมาป่าเดียวดาย เจ้าจะเร่ร่อนรอนแรมจนกว่าจะพอใจเสี่ยวป๋อเดินออกมาส่ง“ฝ่าบาท สูญเสียคว
บทล่าสุด
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เจ้าคือใคร
เสี่ยวป๋อรีบคว้ามากำไว้ในมือไม่อยากให้จินเฉิงอู่เห็น“ใครให้เจ้ามา.. เสี่ยวป๋อ”น้ำเสียงคาดคั้น“เออ..เออ.คือ”“เอามาดู”เสี่ยวป๋อจำต้องแกะออกมาให้ดูจินเฉิงอู่สูดดมกลิ่นหอมคุ้นเคยนั้นคังซื่อฮั่นเข้ามาอีกคน ที่เอวของคังซือฮั่นก็มีถุงหอมสีม่วงสวยอีกอันกรุ่นกลิ่นเดียวกันไม่ผิดเพี้ยน จินเฉิงอู่มองถุงหอมสองอันสลับกันไปมา“คังซื่อฮั่น เจ้าได้ถุงหอมแบบนี้มาจากไหน”คังซื่อฮั่นมองหน้าเสี่ยวป๋อที่ขยิบตาให้ คังซื่อฮั่นเก็บความลับไม่เก่งเท่าเสี่ยวป๋อ“คือ...ท่านผู้ช่วยหมอ.เสี่ยว..ซงให้เราสองคนมาคนละอัน”ขมวดคิ้ว ลวดลายในถุงหอมเขาจดจำได้ไม่ลืม รอยสัมผัสที่เขาเฝ้าลูบไล้ลวดลายละเอียดสวยงามของมัน กลิ่นหอมแบบนี้กับรสจูบที่หวานฉ่ำในค่ำคืนนั้นยังตราตรึงในใจ ลุกออกจากห้องไปในทันทีมุ่งตรงไปยังห้องของเจิ้งเหมย เสี่ยวป๋อยกมือขึ้น ทำท่าบอกคังซื่อฮั่น หมายถึงคอขาดแน่ ก่อนจะวิ่งตามจินเฉิงอู่ไป แต่กลับวิ่งชนประตูห้องเจิ้งเหมยเมื่อจินเฉิงอู่เปิดประตูทันทีที่เข้าไปและเสี่ยวป๋อยั้งตัวไม่ทันเจิ้งเหมยตกใจสุดขีดแต่อีกคนกลับย่างสามขุมเข้าหา หนีไปจนชิดผนังห้อง มือใหญ่ค้ำอยู่บนหัวยื่นถุงหอมไปตรงหน้าเจิ้งเหมย“ เจ้าคื
ท่านอ๋องไร้หัวใจ รสชาติแย่
“จะมีปรโยชน์อะไรในเมื่อ เขายังมีโยวเสวียนข้างกายจะสลัดนางทิ้งไปก็ใช่ที่ นางเป็นคนที่ส่งเสริมให้ฝ่าบาทได้นั่งบนบัลลังก์มังกรแห่งนี้”“พระชายากินน่องไก่เสียก่อน น่องไก่จานนี้เป็นฝ่าบาทที่สั่งให้ห้องเครื่องนำมาให้ท่าน ข้าแอบชิมไปแล้วเกรงว่าจะมียาพิษ ต้องระวังป้องกันพระชายาอย่างที่สุด”“อร่อยไหม”“เสี่ยวป๋อยืนยันว่าอร่อยเพราะเสี่ยวป๋อเองก็เกรงว่าจะมียาพิษเช่นกัน” หัวเราะขบขันพร้อมกัน“อันนี้มอบให้ท่าน”ส่งถุงหอมที่เย็บเสร็จแล้วให้คังซื่อฮั่น ที่รับมาพิจารณา ใบหน้าแสดงความพึงพอใจและรู้สึกขอบคุณ“พระชายา ช่างมีน้ำใจ”“อันนี้ของเสี่ยวป๋อ”ความภูมิใจลดลงครึ่งหนึ่ง“ท่านทั้งสอง ดีกับข้าไม่น้อยโดยเฉพาะท่านคังซื่อฮั่นหากไม่มีท่าน ข้าคงไร้ลมหายใจได้มาพบกับฝ่าบาทอีกครั้ง”คนอะไรชอบฉวยโอกาส รังแกกันให้ใจสั่นไหว คอยดูนะจะแกล้งเอาบ้างหากจำได้ขึ้นมาอมยิ้มเมื่อเห็นว่าเจิ้งเหมยหน้าเง้า“อีกสามชั่วยาม มาใหม่เกรงว่ายายังคงรสชาติแย่เหมือนเดิมแน่ๆ ”เจิ้งเหมยค้อนหลุบตาต่ำขนตางอนงามน่ามอง“เช่นนั้นให้ ท่านเหลียงเป็นคนนำยามา”“ท่านผู้ช่วยหมอจะผิดสัญญากับอาจารย์หรืออย่างไร อาจารย์อุตส่าห์ฝากฝังเจ้าไว้กับข้า
ท่านอ๋องไร้หัวใจ แกล้ง
ยกมือกุมขมับ จูบบุรุษด้วยกันอย่างนั้นหรือใบหน้าหวานกับร่างอ้อนแอ้นแนบชิดในอ่างน้ำ บอกเขาว่าสมควรแล้วที่เขาเผลอไป แต่ทำไมในภาพจำเขากลับจำว่าเสี่ยวซงเป็นหญิงเล่าคว้าเสื้อคลุมมาคลุมร่างเปลือย"ออกไป"ไล่เสียดื้อๆ เจิ้งเหมยเม้มริมฝีปากไม่ขอโทษสักคำที่จูบ จูบเพราะอะไร หรือว่าจงใจแกล้ง หรือว่ารู้ว่าเจิ้งเหมยเป็นผู้หญิง"ยา"ยกถาดยาดันเข้าใส่อกแน่นสะบัดตัวออกจากห้องไปทั้งที่เปียกปอน คนอะไรชอบรังแกคนอื่นจำไม่ได้ไม่ว่า แต่มาทำแบบนี้เหมือนกับรังแกกันชัดๆ"ซานป๋อ เสี่ยวป๋อ เหลียงซานป๋อ"เสี่ยวป๋อวิ่งลนลานเข้ามาข้างใน"ต่อไป อย่าให้เจ้าหมอนั่นเข้ามาในห้องข้าอีก""เกรงว่า เกรงว่าจะไม่ได้ คือท่านหมอสั่งให้ ท่านผู้ช่วยคอยตรวจอาการป่วยอีกทั้งให้ท่านผู้ช่วย จับชีพจรให้ฝ่าบาททุกๆ สามชั่วยาม""เจ้ากลัวท่านหมอ หรือว่ากลัวข้า""เสี่ยวป๋อกลัวว่า ฝ่าบาทจะไม่หายจากอาการประชวร""เสี่ยวป๋อ""ฝ่าบาท ท่านผู้ช่วยหมอท่านนั้นก็ ไม่มีพิษสงอะไรฝ่าบาททำไมต้องจงเกลียดจงชังเขาด้วย""จงเกลียดจงชังเช่นนั้นหรือ ข้าเพียงแค่….รู้สึกว่าเห็นหน้าแล้วข้ามักจะปวดศีรษะเท่านั้นเอง""อย่างนั้นเสี่ยวป๋อคิดว่าหนามยอกต้องเอาหนามบ่ง
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เกือบไปซะแล้ว
“ข้านับเวลาไว้นี่สองชั่วยามผ่านไปแล้วเกรงว่าเจ้าจะเคี่ยวยาให้ข้าทันหรือไม่”คนทั้งหมดต่างมองหน้ากันไปมา คังซื่อฮั่นผายมือเชิญชงเมิ่ง และท่านหมอ“ข้ากับท่านหมอเห็นทีต้องกล่าวคำอาลาฝ่าบาท เสียที”จินเฉิงอู่ยิ้มมุมปาก“เกรงว่า องค์รัชทายาทที่ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ถูกเนื้อต้องตัวศิษย์รักของท่านหมอแบบนี้ใจคอจะจากแคว้นซ่งไปง่ายดายเชียวหรือ สมควรรั้งอยู่ที่นี่อย่างไรเสียแคว้นซ่งยินดีต้อนรับองค์รัชทายาทเสมอ หากท่านจะแวะเวียนมาหรืออยู่ที่นี่นานหน่อยข้าจินเฉิงอู่ก็ไม่ขัดข้อง” เสี่ยวป๋อยิ้มแหยๆรู้นิสัยของจินเฉิงอู่ดีว่าหากได้ไม่พอใจสิ่งใดมักจะแสดงออกแบบนี้ ถึงแม้จะจำไม่ได้ว่าเจิ้งเหมยคือพระชายาหากวันไหนจำได้ขึ้นมา ยิ่งน่ากลัวกว่านี้หากใครถูกเนื้อต้องตัวชายาของจินเฉิงอู่ถึงเพียงนี้“ชงเมิ่งอำลาเขาแค่ในแบบของสหาย แต่กลับบางคนมิใช่สหายแต่ก็อยากทำตัวเยี่ยงสหาย”จินเฉิงอู่ขยับตัว หมายจะต่อคำ“ฝ่าบาท เสียเวลามากแล้วให้เสี่ยวซงเคี่ยวยาให้ฝ่าบาทจะดีกว่า”ท่านหมอชิงตัดบทเพราะทั้งสองคนที่กำลังโต้เถียงกันตอนนี้หากมีกระบี่ในมือคงห่ำหั่นกันไปแล้ว เป็นไปได้มากว่าจินเฉิงอู่ต้องตาเจิ้งเหมยไม่น้อยหรือด้วยความทรงจำ
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เสี่ยวซง
เสี่ยวป๋อรีบเดินตามเจิ้งเหมยออกไปทันที“พระชายา"ประสานมือคารวะด้วยความคิดถึง“ข้าสบายดี ดีใจที่พบท่านอีกครั้ง”เจิ้งเหมยพูดยิ้มๆ“ข้าเป็นห่วงพระชายาแทบแย่ส่งคนออกตามหาแต่ไร้ข่าวคราว ดีหน่อยที่องครักษ์หน้าหล่อนั่น แจ้งข่าวเสียก่อน”หมายถึงคังซื่อฮั่น เจิ้งเหมยอดขำกับคำเรียกคังซื่อฮั่นไม่ได้“เสี่ยวป๋อท่านช่างภักดีไม่เปลี่ยน หากฝ่าบาทไม่มีท่านข้างกายคงแย่”“ข้าจะทำทุกวิถีทางให้ฝ่าบาทฟื้นความจำโดยเร็ว พระชายาอย่าได้กังวลฝ่าบาทต้องจำท่านได้แน่”"ฝ่าบาท อาการของท่านนับว่าแปลกมาก ร่างกายแม้จะไม่ได้ป่วยไข้แต่กลับเหมือนเกิดอาการสับสนงุนงง ฝ่าบาทหมอหลวงเคยบอกหรือไม่ถึงอาการป่วยของฝ่าบาท"เยียนฉือพยายามชี้นำให้จินเฉิงอู่เกิดความสงสัย"บอกเพียงแต่ว่าอาการป่วยไข้ ของข้าดีขึ้นแต่ยังต้องอาศัยยาบำรุงร่างกายเข้าช่วย""ฝ่าบาท ทรงเชื่อใจเราชาวแคว้นฉินที่เสด็จพ่อของพระองค์กับฮ่องเต้ของเราทรงเป็นพระสหายกันมาก่อนหรือไม่ หากฝ่าบาททรงเชื่อใจแคว้นฉิน ประทานอนุญาตให้เยียนฉือดูแลอาการป่วยของฝ่าบาท"จินเฉิงอู่ถอนหายใจ"หมอหลวงรักษา แต่อาการปวดศีรษะของข้ายังอยู่"อยากจะบอกว่าโยวเสวียน บอแต่เพียงว่าอีกไม่นานอาการ
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เก็บฝังเรื่องราวของเรา
เสี่ยวป๋อหยิบเสื้อคลุมมังกร ที่สวมให้จินเฉิงอู่ ดูแลความเรียบร้อยให้อีกที ใบหน้าคมคายจมูกโด่งเป็นสัน กับผิวขาวสะอาดตา ร่างสูงก้าวเท้ายาวๆ ออกจากห้อง มุ่งไปยังท้องพระโรง ขบวนของชงเมิ่งเดินผ่านประตูวังเข้ามาข้างใน คังซื่อฮั่นแยกตัวออกไปเจิ้งเหมยเดินอยู่ลำดับท้ายสุด ทางเดินทอดยาวเข้าสู่ตัวพระราชวังใหญ่ ป้ายเหนือหัวเป็นแผ่นไม้ขนาดใหญ่สลักคำว่า ...อุดมคติอันสูงส่ง..บนหน้ามุขสูงใหญ่นั่น จินเฉิงอู่ยืนมองขบวนของชงเมิ่งที่เคลื่อนผ่านเข้ามา ร่างเล็กเดินรั้งท้ายสุด อ้อนแอ้นงดงาม ...คุ้นตาจินเฉิงอู่จ้องมองอย่างกับ ...เคยคุ้นเคย.. อาการปวดศีรษะรุมเร้ายกมือขึ้นกุมขมับ อะไรบางอย่างหมุนวนในหัวจนปวดหนึบ มันคือความขัดแย้งกันในสมองส่วนความทรงจำ ที่ฝั่งหนึ่งพยายามจะลืมเพราะฤิทธิ์ยาแต่อีกฝั่งพยายามจะจำเพราะความรักฝั่งตรึง…..หากข้าใช้สมองจดจำเจ้า คงลืมเลือนง่ายดาย แต่ข้าใช้หัวใจเก็บฝังเรื่องราวของเราสอง…..“ฝ่าบาท ขุนนางและเหล่าราชทูตรอฝ่าบาทที่ท้องพระโรงแล้ว”เสียงเสี่ยวป๋อฉุดดึงความคิดทั้งหมดให้สะดุดลง หันหลังก้าวเดินจากตรงนั้นไปทันทีภายในท้องพระโรงกว้างใหญ่เหล่าขุนนางยืนเรียงรายสองฝั่งเบื้องบนบัลลังก
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เข้าวัง
คังซื่อฮั่นหย่อนตัวลงไปช้าๆ ไฟในห้องบรรทมไม่ได้สว่างแต่ทว่าก็พอจะทำให้มองเห็นว่าเสี่ยวป๋อยืนอยู่ไม่ห่างจากที่จินเฉิงอู่นั่งอยู่เสี่ยวป๋อคว้ากระบี่อย่างรวดเร็วตวัดเข้าใส่คังซื่อฮั่นทั้งๆ ที่ไม่ได้หันมามองคังซื่อฮั่นชักกระบี่ออกมากั้นไว้เสียงคมกระบี่กระทบกับดัง แสบแก้วหู"เหลียงซานป๋อ"เสี่ยวป๋อชะงักหันไปมองเมื่อพบว่าเป็นคังซื่อฮั่น ก็ฉีกยิ้มกว้าง"ท่านคัง"จินเฉิงอู่หันมองตามความปีติไม่น้อยไปกว่าเสี่ยวป๋อ"ข้าคิดว่าท่านจะตายเสียแล้วซื่อฮั่น""ข้า ไม่เคยคิดที่จะทิ้งใครไว้ข้างหลัง"น้ำเสียงตัดพ้อ"เจ้าหายไปไหนมา"จินเฉิงอู่ถามในแบบที่คิด คังซื่อฮั่นหันมองเสี่ยวป๋อที่มองอยู่ก่อนแล้วเหมือนจะบอกว่า เอาไว้คุยกันทีหลัง"ฝ่าบาท คังซื่อฮั่นเพียงแค่จากไปเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา"เสี่ยวป๋อตอบคำถามแทน"เช่นนั้นต่อจากนี้ ข้าต้องรบกวนเจ้าให้อยู่ข้างกาย นอกจากเหลียงซานป๋อตอนนี้ก็มีเพียงเจ้าคังซื่อฮั่นที่ข้าวางใจ"“คังซื่อฮั่นลาฝ่าบาทออกไปจัดการเรื่องราวบางอย่างหวังว่าฝ่าบาทจะประทานอนุญาต”จินเฉิงอู่เพียงแต่ยิ้มๆ หมาป่าเดียวดาย เจ้าจะเร่ร่อนรอนแรมจนกว่าจะพอใจเสี่ยวป๋อเดินออกมาส่ง“ฝ่าบาท สูญเสียคว
ท่านอ๋องไร้หัวใจ อดใจรอ
จินเฉิงอู่ ยืนสงบนิ่งหน้าโลงศพของจินเฉิงหวาง“เสด็จย่า”“ไทฮองไทเฮาทรงแขวนพระศอกับขื่อคา”“เสด็จย่าทำไมถึงได้คิดสั้นเช่นนั้น”“ไทฮองไทเฮาทรงเป็นกังวลเรื่องที่ท่านอ๋องป่วยหนักและ ฝ่าบาททรงประชวร”ในใจเขาเวลานี้มีคำถามมากมาย จินเฉิงอู่ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำบอกเล่า แม้คำตอบจะแสนขัดแย้งหากแต่จะถามใครได้ในเวลานี้ เสี่ยวป๋อที่เอาแต่นิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิดกับใต้เท้าตู้ที่ควบคุมกำลังองครักษ์และทหารทั้งหมด คนของจินเฉิงหวางหายไปจากราชสำนักจนแทบหมดเหลือเพียงคนที่ยอมก้มหัวให้โยวเสวียนและใต้เท้าตู้เหล่าขุนนางน้อยใหญ่แวะเวียนถวายพระพรแก่จินเฉิงหวางเป็นครั้งสุดท้าย ไม่มีสนมนางในไม่มีกุ้ยเหริน กุ้ยเฟยแม้แต่สนมเอกตระกูลไป๋ยังถูกกีดกัน ไร้ซึ่งทายาทและองค์ชายองค์หญิง มีเพียงจินเฉิงอู่ที่ยืนสงบนิ่งพร้อมกับโยวเสวียน และใต้เท้าตู้ไม่มีใครกล้าปริปาก แม้กระทั่งตำแหน่งฮองเฮา ขันทีนางในถูกเปลี่ยนตัวจนหมดหากใครแข็งข้อโยวเสวียน ให้ลากตัวไปให้ม้าแยกร่างจนทุกอย่างเงียบเชียบราบเรียบเกินไป ไม่มีการโต้แย้งไม่มีแข็งขืน ใต้เท้าตู้ตรึงกำลัง ทั้งองครักษ์และทัพหลวงยากที่จะย่างกรายเข้าไปได้“คังซื่อฮั่น ข้าไม่เคยได้พบเ
ท่านอ๋องไร้หัวใจ เสี่ยวป๋อ
เหลียงซานป๋อส่ายหน้า"ท่านอ๋อง หากท่านยังรักเสี่ยวป๋อยังเห็นว่าเสี่ยวป๋อเป็นคนสนิท ขอร้องท่านอ๋อง ว่าอย่าบอก..โยวเสวียน...พระชายาโยวเสวียนว่าเสี่ยวป๋อแวะมา"จินเฉิงอู่ขมวดคิ้วมีหลายเรื่องที่เขาสงสัย โยวเสวียนอ้างว่าพาเขามาที่นี่เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บแล้วทำไมไม่ให้เสี่ยวป๋อมาคอยรับใช้ แล้วยังจะหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงการกลับไปที่จวนอ๋อง แล้วยังจะเสี่ยวป๋อที่มีท่าทีแปลกไป"ข้าอยากพบคังซื่อฮั่น"เสี่ยวป๋อส่ายหน้าไปมา"ท่านอ๋องท่านรักษาตัวให้หายดีเสียก่อน"ไม่แน่ใจว่าโยวเสวียนให้จินเฉิงอู่กินยาชนิดไหนกันถึงลืมเลือนพระชายาเจิ้งเหมยเสียสิ้น"เสี่ยวป๋อ จำต้องจากไปสักพักระหว่างนี้ ท่านอ๋องรักษาตัว"จินเฉิงอู่ครุ่นคิดเวียนวน ทำไมเสี่ยวป๋อทำอย่างนี้เหลียงซานป๋อที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมาแสนนาน ประสานมือคุกเข่าตรงหน้าก้มลงคารวะ ก่อนจะทะยานออกจากตรงนั้นไปทันที เสี่ยวป๋อรีบรุดไปยังร้านยานำถ้วยยาวางตรงหน้า ท่านหมอหยิบขึ้นมาสูดดม"ยาสลายความจำ"เสี่ยวป๋อยิ้มแห้งๆ"หากกินไปนานวันจะเกิดอะไรขึ้น""กินเพียงนิดทำให้ลืมเรื่องราวที่ไม่อยากจะจดจำ ยานี้ใช้กับคนที่มีความทุกข์ตรมจนไม่อยากจดจำปกติใช้เพียงเล็กน้อย แต่
