ฉินเหยี่ยนเย่ว์รังเกียจคนที่อาศัยว่าตนอายุมากเทียวไปดูถูกผู้อื่น และตนเองอ่อนแอจึงมีเหตุผลของตนเองเป็นที่สุดนางจ้องหญิงชราคนนั้นด้วยแววตาเย็นชา “อ้อ? พวกเจ้าต้องการร้องเรียน? ร้องเรียนผู้ใด? จวนอ๋องเจ็ดหรือว่าเฝ่ยชุ่ย? พวกเจ้าทุบตีคนจนกลายเป็นเช่นนี้แล้ว ยังจะกล้าบิดพลิ้วอีก ผู้ใดให้ความกล้าแก่พวกเ
“เจ้าทุบตีพวกนางจนกลายเป็นคนพิการไปแล้ว พวกเราก็ควรทุบตีเจ้าจนตายไปด้วยเช่นกัน”พวกเขาจ้องเฝ่ยชุ่ยที่อยู่นิ่งไม่ตอบโต้ ความฮึกเหิมก็เพิ่มมากขึ้น ก่อนจะเตะเข้าที่ตัวเฝ่ยชุ่ยทีละครั้งเฝ่ยชุ่ยถูกคนเตะไปเตะมาราวกับเป็นเศษผ้าฝ้ายชิ้นหนึ่งก็ไม่ปาน นางหมอบอยู่ในพื้นโคลน ขดตัวเข้าหากันจนตัวกลมเป็นก้อน ดูต่
มือที่ขยุ้มผมของเฝ่ยชุ่ยข้างนั้นไม่รู้ว่าถูกตัดขาดไปตั้งแต่ตอนใดใบหน้าของเขาซีดขาว ดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าบ่งบอกว่าไม่อยากจะเชื่อ “มือ มือข้า!”“นังหญิงชั้นต่ำ เจ้าทำอะไรลงไป? ดูสิว่าข้าจะไม่ตีเจ้าให้ตาย”เขาหันหน้าไปทางเฝ่ยชุ่ย ทว่าทันทีที่มองไป กลับต้องสะดุ้งจนตัวโยนร่างกายเฝ่ยชุ่ยที่เพิ่งจะถูกพวก
แล้วเสียงกรีดร้องราวกับหมูถูกเชือดก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง คนขายเนื้อแซ่จางมีสีหน้าซีดขาว เจ็บจนนอนลงไปกลิ้งกับพื้นเฝ่ยชุ่ยเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และลงมืออย่างโหดเหี้ยม ทั้งสามคนถูกบดขยี้ภายในชั่วพริบตา“ข้าทุบตีชุ่ยเหมยและชุ่ยจวี๋จนมีสภาพเช่นนั้น เป็นความผิดของข้า” เฝ่ยชุ่ยหลุบตา น้ำเสียงเย็นยะเยือก
หลังจากหญิงชราแซ่หวังและหวังต้ายอมรับความพ่ายแพ้และร้องขอความเมตตา เฝ่ยชุ่ยก็ไม่หวั่นไหวใด ๆกลิ่นอายที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาแดงก่ำคู่นั้นยังคงน่าหวาดผวาเช่นเคย อยู่ต่อหน้านาง พวกเขาอยู่ห่างจากความตายเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้นหลังจากคนขายเนื้อแซ่จางถูกตัดข้อมือจนขาด ก็เจ็บเสียจนแทบหมดสติไป เขาฆ่าสัตว
“ทว่า พระชายา แม่นางเฝ่ยชุ่ย...”“ไม่เป็นอะไรแล้ว” นางกล่าว “พาสามคนนั้นไปรักษาด้วย”เถาหยวนและเถาฟางรับคำสั่งครั้นเฝ่ยชุ่ยเป็นอิสระ ก็ทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด“พระชายา บ่าว บ่าวทำเรื่องเลวร้ายลงไปมาก” นางก้มหน้าลง “บ่าวควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ตอนที่ความรู้สึกนั้นพุ่งเข้ามาใ
“ตงฟางหลี ท่านพอได้แล้วเพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์รู้สึกว่า เส้นทางที่ยาวนานที่สุดเท่าที่นางเคยเดินก็คือเส้นทางกลอุบายของคนผู้นี้ ต้องถูกแกล้งได้สำเร็จทุกครั้งไป“พระชายา มือของเจ้าจะต้องจับคอของข้าไว้แบบนี้” ตงฟางหลียังคงใช้น้ำเสียงและสีหน้าใสซื่อ “เร็วหน่อย มิเช่นนั้นข้าจะตกลงไปได้นะ”ระหว่างที่เขาพูด ก
ฉินเหยี่ยนเย่ว์ไม่รู้ว่าเป็นผู้ใดมา จึงเปิดผ้าม่านออกดูตู้เหิงที่กำลังรออยู่ด้านนอก ครั้นเห็นว่าพวกเขากลับมาแล้ว ก็รีบมาต้อนรับทันที“ท่านอ๋อง พระชายา” ตู้เหิงขมวดคิ้ว “พระชายาเฉียนมาขอพบพ่ะย่ะค่ะ นางรออยู่ที่ห้องโถงจิ่นซื่อมาได้ครู่ใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”ฉินเหยี่ยนเย่ว์นิ่งชะงักพระชายเฉียน? นางมาทำอะ