“นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่?” ท้ายที่สุดอวี้เอ๋อร์ก็ยังไม่สามารถตื่นขึ้นมา จีอู๋เยียนจึงร้อนใจอยู่บ้าง “มิใช่ว่าร่างกายของนางมิเป็นอันใดร้ายแรงแล้วหรือ?”“ข้าก็ไม่เข้าใจเช่นกัน” ฉินเหยี่ยนเย่ว์คิ้วขมวดเป็นปมตามหลักที่กล่าวเอาไว้ว่าแม่นางผู้นี้มีชีพจรเต้นแรง มีการตอบสนองต่อเสียงและแสง สามารถตื่นขึ้นม
“เจ้ายังจำเขาได้หรือไม่?”อวี้เอ๋อร์พยักหน้า ก่อนจะพูดอย่างติด ๆ ขัด ๆ “เสี่ยว...เยียน”นางกล่าวจบ ก็ส่ายหน้า “ต้า เยียน”ฉินเหยี่ยนเย่ว์ถึงกับเปล่งเสียงหัวเราะออกมานามนี้มีความสง่างาม เหมาะสมกับบุคลิกของจีอู๋เยียน“ดี ฟังที่ข้าพูด” นางพูดจาอย่างนุ่มนวล “เจ้าเพิ่งจะตื่น อาจจะยังปรับตัวไม่ได้ ไม่ต้อ
ฉินเหยี่ยนเย่ว์สะดุ้งตกใจ จากนั้นก็รีบเข้าไปตรวจสอบลมหายใจของเขาทันทีลมหายใจปกติ เพียงแค่หมดสติไปตามร่างกายของเขาไม่มีรอยเลือด หากแต่เปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นบนใบหน้าหล่อเหลามีรอยแผลเป็นจากการถูกขีดข่วนเล็กน้อย“จีอู๋เยียน เจ้าทำเกินไปแล้ว เจ้าจะอ่อนโยนบ้างเลยมิได้หรือ?” นางเอ่ยเสียงดุ “หากเขาเป็นอัน
จากนั้นตัวคนก็ทาบทับลงมา จุมพิตลงไปอย่างลึกซึ้งจูบนี้ ร้อนแรง และบ้าคลั่งเสียยิ่งกว่าเมื่อก่อนเนิ่นนานผ่านไป เขาได้ฝังศีรษะลงในแอ่งไหปลาร้าของนาง “เจ้าทำให้ข้าตกใจแทบแย่”หลังจากที่เขารู้ว่านางถูกจีอู๋เยียนพาตัวไป หัวใจพลันเย็นเยียบลง“ข้าขอโทษด้วย” ฉินเหยี่ยนเย่ว์โอบกอดเขา “ตงฟางหลี ทำให้ท่านต้อก
ฉินเหยี่ยนเย่ว์ลูบหว่างคิ้วที่ขมวดเป็นปมของเขาเบา ๆ “อย่าได้กังวลไป หม่อมฉันมิได้ลำบากจนเกินไป จีอู๋เยียนมีเรื่องจักขอร้องหม่อมฉัน จึงมิได้สังหารหม่อมฉันเพคะ”“ท่านเล่า ตงฟางหลี ท่านโง่หรือ? วันนั้นหม่อมฉันคิดว่าท่านหาหม่อมฉันไม่เจอก็จะกลับไปแล้ว คนโง่งมเช่นท่าน เหตุใดต้องมาอยู่ในพื้นหิมะท่ามกลางอาก
“ไม่ได้” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ยขึ้น “แปลกเกินไป เหตุใดถึงมีไข้ขึ้นมาอย่างน่าประหลาดเล่า?”“จีอู๋เยียน อุณหภูมิของนางเพิ่มสูงขึ้นเร็วเกินไป จะช้าเร็วอย่างไรก็ต้องถูกเผาจนตาย พานางไปวางที่เตียงหยกเย็นเพื่อลดอุณหภูมิเถิด”สีหน้าจีอู๋เยียนแปรเปลี่ยนเป็นไม่น่ามองอย่างยิ่ง “วางบนเตียงหยกเย็นแล้ว นางจะหลับลึก
ฉินเหยี่ยนเย่ว์นิ่งไปนางไม่เคยพบเจอกับกุยโหย่วเจียง ความรู้สึกจึงราบเรียบนัก และมิได้รู้สึกมากนักได้ยินวาจาของตงฟางหลี ถึงได้เข้าใจว่าเรื่องการพาตัวจีอู๋เยียนกลับไปเท่ากับตบหน้าตู้จ้งและตู้เหิง อาจทำให้พวกเขาผิดหวัง“ขอโทษ” นางกล่าว “เป็นหม่อมฉันที่คิดไม่รอบคอบ”“ในเมื่อมิอาจไปจวนอ๋องเจ็ด” ฉินเหยี
ทุกคำพูดของตงฟางหลีล้วนถูกขวางกลับมา “ท่านหมายความว่าอย่างไร?”“ในระหว่างการต่อสู้ครั้งนั้น กุยโหย่วเจียงตระหนักได้ว่าไม่มีความเป็นไปได้ที่จะเอาชนะข้า ดังนั้น จึงคิดจะตายด้วยน้ำมือของข้า ทว่า ในระหว่างที่ต่อสู้ ข้าพบถึงจุดที่ผิดปรกติของเขา จึงไม่ได้ลงมือ ต่อมา เขาก็ยังคงได้ตายไปแล้ว” จีอู๋เยียนกล่าว