ครั้งแรกของทั้งสองฝ่าย ไม่ควรจะอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่เร่งรีบทั้งยังเหนื่อยล้าอ่อนแรงเช่นนี้“ไม่ได้ตกลงกันไว้แล้วว่าหนึ่งเดือนมิใช่หรือ?” นางพูดขึ้น “พวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้วนะเพคะ ไม่รีบ”“ข้ามิได้รีบร้อน เพียงแค่...ขอโทษ” ตงฟางหลีผินใบหน้าของนางกลับมา แล้วเอ่ยขอโทษอย่างจริงจังฉินเหยี่ยนเย่ว์ชะง
ยามที่ตงฟางหลีก้มหน้าลงมานั้นพลันสบตาเข้ากับนางพอดีภายใต้แสงเทียนที่ส่องลงมากระทบใบหน้านาง คลื่นในแววตาของนางกลับส่องประกายแวววาว รอยยิ้มของนางอบอุ่นราวกับวสันตฤดูเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ตงฟางหลีรู้สึกมีความสุขยิ่งนัก“ข้าอนุญาตแล้ว” ตางฟางหลีจับมือของนางเอาไว้ พลางเอ่ยเรียกให้ข้ารับใช้นำสำรับอาหารเข้
ยิ่งรอคอยนานเท่าใด ภายในใจของนางยิ่งฟุ้งซ่านมากขึ้นเท่านั้น ฉินเหยี่ยนเย่ว์มิอาจรั้งรอเช่นนี้ได้อีกต่อไป รีบร้อนไปหาตู้เหิงในทันทีพลางกล่าวว่า “ตู้เหิง พาข้าเข้าวังหลวงเร็ว”ตู้เหิงที่กำลังเล่นชกมวยกับเด็ก ๆ อยู่นั้นได้แต่ปาดเหงื่อออกมา “พระชายาพ่ะย่ะค่ะ หากมิมีป้ายประจำและพระราชโองการ พวกเรามิอาจเข
ตงฟางอิงจึงรับผ้าเช็ดหน้าไปเช็ดน้ำหูน้ำตาของตนเอง ก่อนจะพยักหน้าลงเล็กน้อย “ท่านมิต้องกังวล ข้าจักค่อย ๆ บอกเขาเอง”“ก่อนหน้านั้น ยามที่เสด็จแม่จากข้าไป ข้าคิดว่าตนเองเป็นบุคคลที่น่าสงสารที่สุดแล้ว หลังจากที่ได้มาเจอเสี่ยวจิ่วนั้น ข้าถึงได้รู้ว่า เขาน่าสงสารกว่าข้ามากนัก”“ข้าตัดสินใจแล้ว ด้วยตำแหน่
“เมื่อวานหลังจากที่บรรพบุรุษเฒ่ามิเห็นท่านมานั้น เขาก็ถูกข้าลากกลับไป ทั้งยังโมโหเสียจนมิเป็นอันกินอันนอน” ลู่ซิวกล่าว “รุ่งเช้าเขายังกล่าวอยู่เลยว่าท่านจักต้องมา มิทันไรท่านก็มาเยือนเสียแล้ว ข้าคิดว่าท่านอ๋องจักมิยอมปล่อยตัวท่านมาเสียอีก ดังนั้นจึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย”“ท่านผู้เฒ่าแผนการแยบยลยิ่งนั
เมื่อฉินเหยี่ยนเย่ว์เดินมาถึงสวนซิ่งนั้น การบรรยายก็จบพอดีเหล่าหมอหลวงพลันกำลังหมกมุ่นอยู่กับการเขียนอะไรบางอย่างในตำราหลังจากที่เขียนเสร็จแล้วนั้น พวกเขาก็ได้ส่งให้กับลู่จิ้นลู่จิ้นตรวจสอบมันอยู่ครู่หนึ่ง พลางหยิบพู่กันขึ้นมาเพื่อเขียนอะไรบางอย่างลงไปเล็กน้อยหลังจากให้คำแนะนำเรียบร้อยแล้วนั้น จ
เขาลูบเครา พยักหน้าอย่างมิอาจหยั่งรู้ได้ “วางใจได้ มันไม่ใช่แค่เรื่องขององค์ชายเก้าเท่านั้น ไว้ข้าเตรียมพร้อมแล้วก็จะไปหาจ้งหัวเอง เรื่องของศิษย์น้องหญิงก็คือเรื่องของข้า”ฉินเหยี่ยนเย่ว์รู้สึกซาบซึ้งใจมากการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของนางและตงฟางหลีไม่สามารถซ่อนชายชราได้ดั่งคาด“ขอบคุณศิษย์พี่แล้ว”
“โอ้ ข้าจำการสอบนั้นได้ มันค่อนข้างน่าเบื่อ พวกผู้คุมสอบก็ดูเหมือนเบาปัญญา” ไป๋หลินยวนพูดอย่างไม่เอาใจใส่ “การสอบเกี่ยวอะไรกับข้า?”“ท่านสอบไม่ผ่าน แล้วเข้ามาได้เช่นไร?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พยายามอยู่ห่างจากเขาให้มากที่สุดไป๋หลินยวนถอนหายใจ “เมื่อท่านพบข้า ก็พูดทั้งหมดสี่ประโยค สี่ประโยคนี้ล้วนเป็นการซั