ดวงตาของลู่ซิวเป็นประกาย “ไยพระชายาไม่ไปถามท่านอ๋องด้วยตนเองเล่าพ่ะย่ะค่ะ?”“เขาจะตอบไหมล่ะ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์หัวเราะเบา ๆด้วยนิสัยของตงฟางหลี แน่นอนว่าจะไม่พูดอะไรเลยเขา...เป็นคนที่ภายในมืดมนเจ้าเล่ห์ ทว่าภายนอกกลับแสร้งเป็นคนใจดีซื่อตรง“ไม่มีทาง” ลู่ซิวตอบ “ที่จริงแล้วพระนางมิจำเป็นต้องกังวลเลย
“กลอุบายของซูเตี่ยนฉิงไม่ใช่เพียงแค่นั้น ถ้านางต้องการแต่งงานเข้าจวนอ๋องเจ็ด พระชายาควรจะทำเช่นไร?” ใบหน้าของลู่ซิวสงบนิ่งสีหน้าของฉินเหยี่ยนเย่ว์เปลี่ยนไปตงฟางหลีกำลังเปิดโปงซูเตี่ยนฉิงต่อหน้าองค์ฮ่องเต้ ซึ่งเป็นการทำลายชื่อเสียงของนาง ครั้นต้องการซ่อนเร้นก็ไม่สามารถซ่อนมันไว้ได้หากซูเตี่ยนฉิงต้
“หม่อมฉันไม่ได้วางยาพิษ เมื่อวานมันเป็นอุบัติเหตุเพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พูด “ถ้าท่านไม่กินก็ไม่ต้องกิน ไม่ถึงกับต้องใส่ร้ายหม่อมฉันกระมัง? หรือท่านต้องการให้หม่อมฉันขอบคุณอย่างไร?”“มาหาข้า” ตงฟางหลีกล่าว“หืม?”“ไม่อยากขอบคุณข้าหรือ?”“โอ้” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เดินเข้าไปข้างเขา“นั่งสิ” ตงฟางหลีชี้ไปตรงหน
ฉินเหยี่ยนเย่ว์เพิ่งจะมีสติสัมปชัญญะกลับคืนมา นางลูบเส้นผมบนศีรษะของเขาจนติดใจชั่วจังหวะหนึ่งนั้น นางมีความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกขึ้นมาเล็กน้อย จึงรีบปล่อยเส้นผมของเขาออก “เหตุใดวันนี้ท่านถึงไม่ปักปิ่นเล่า?”“พวกเรามารับโทษ จักต้องสวมเสื้อผ้าสีเรียบและห้ามปักปิ่น กระทั่งจุดนี้เจ้ายังไม่สังเกตอี
ตงฟางหลีลำคอตีบตันยิ่งนัก ในยามที่กล่าวออกมา เสียงทุ้มต่ำ “เช่นนั้น หากคนที่มีนัยน์ตาสีดำสองคน สามารถให้กำเนิดเด็กที่มีตาสีฟ้าได้หรือไม่?”ฉินเหยี่ยนเย่ว์ครุ่นคิด ก่อนเอ่ยตอบ “จากทฤษฎีแล้ว เป็นไปได้เพคะ”ได้ยินคำตอบนี้เข้า ตงฟางหลีพลันเบิกตากว้างทันที เขาลุกขึ้นยืน กระโจนจนเกือบจะมาถึงตรงหน้าของนาง
ในน้ำเสียงของตงฟางหลีเจือด้วยความวิงวอนและความคาดหวัง “เจ้า สามารถคืนความบริสุทธิ์ให้กับน้องเก้าได้หรือไม่?”“หม่อมฉันน่ะหรือ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์รู้สึกลำบากใจอยู่บ้าง “ตงฟางหลี ท่านมั่นใจหรือว่ามารดาของน้องเก้าเป็นผู้บริสุทธิ์?”ความน่าจะเป็นทางพันธุกรรมและการกลายพันธ์ของยีนส์ที่นางเพิ่งจะเอ่ยถึงไปเมื
มีแสงแดดอันสดใสเจิดจ้าสาดส่องเข้ามา ขจัดหมอกควันให้พ้นไป ละลายหิมะให้เป็นฤดูใบไม้ผลิ“หม่อมฉันดูท่าทีของเสด็จพ่อแล้ว ไม่คล้ายกับต้องการปกปิดเรื่องนี้เอาไว้เท่าใดนัก ไม่แน่ว่าพระองค์อาจจะกำลังรอให้พวกเราไปช่วยท่านดึงหนามที่แทงใจออกก็ได้นะเพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าวต่อ “ตงฟางหลี พวกเราไปดูเด็กคนนั้นได้
“จำไม่ได้แล้วเพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ส่ายหน้า “ได้ยินว่าตอนเด็กข้าซุกซนมาก จึงตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง จนเกือบเอาชีวิตไม่รอด”ตงฟางหลีขมวดคิ้วเข้าหากัน ในแววตากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกอย่างอื่น “หลุมน้ำแข็งที่ใด? เรื่องเกิดเมื่อใด?”“ตอนหม่อมฉันยังเด็กเคยมีไข้สูงครั้งหนึ่ง เรื่องก่อนที่จะมีไข้นั้นก็จำไม่ได้แ