“ท่านอ๋อง ข้อมือของท่านยังไม่หายดีเลย อุ้มไม่ไหวหรอกพ่ะย่ะค่ะ ให้กระหม่อมทำเองดีกว่า” ตู้เหิงเดินเข้ามาตงฟางหลีก้มหน้าลงมองมือตน ไม่รู้ว่าคิดอะไรได้ ทว่าทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดำมืด เขาเมินตู้เหิง ใช้มือเดียวคว้าฉินเหยี่ยนเย่ว์เข้ามา วางลงบนไหล่และเร่งฝีเท้าออกไปอย่างรวดเร็วตู้เหิงที่อยู่ข้าง
ตำหนักหมิงอวี้เมื่อฉินเหยี่ยนเย่ว์ตื่นขึ้นมา ฟ้าก็มืดแล้วเสียงกระดิ่งลมดังกังวานอยู่ข้างหูนางค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมองดูม่านเตียงที่พลิ้วไหวไม่หยุด เงยหน้าขึ้นช้า ๆชายคนหนึ่งที่ดูราวกับเป็นเทพเซียนตกสวรรค์ชั้นฟ้ากำลังยืนอยู่ตรงหน้าต่าง เขาสูงเพรียว นิ้วเรียวยาวแตะกระดิ่งลมสีหยกที่หน้าต่างเบา ๆ
เช่นเดียวกับหลายครั้งก่อนหน้านั้น ที่ทำร้ายนางเพื่อนางแพศยาซูเตี่ยนฉิง?“ตงฟางหลี ท่านก็เป็นเหมือนมู่เหยี่ยที่มีถุงฟางอยู่ในหัวหรือ? มือขวาของท่านยังไม่หายดี ก็แทบจะรอไม่ไหวที่จะเสียมือซ้ายแล้ว?” เสียงของฉินเหยี่ยนเย่ว์เต็มไปด้วยความอารมณ์คุกรุ่น “หม่อมฉันเตือนท่านแล้ว หากท่านบีบคอหม่อมฉันอีกครั้ง ห
ตงฟางหลีมองไปที่ฉินเหยี่ยนเย่ว์ ซึ่งจู่ ๆ ก็โกรธขึ้นมา เขาตะลึงงันเล็กน้อยชั่วขณะหนึ่งที่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดีครั้นฉินเหยี่ยนเย่ว์เห็นว่าเขาเงียบไม่พูดจา ไม่แสดงท่าที ยิ่งตนพูดมากขึ้นอารมณ์ก็ยิ่งขึ้น“ถ้าอยากทุบตีหม่อมฉันก็ทุบตีได้เลย อยากฆ่าหม่อมฉันก็ฆ่าเสีย”“ท่านทุบตีหม่อมฉันหนึ่งที หม่อ
หลังจากนั่งไปได้สักครู่หนึ่งถึงพบว่าประตูและหน้าต่างเปิดอยู่ ในห้องหนาวจัดนางรีบคลุมร่างด้วยผ้าห่มทั้งยังสับสนมึนงงตงฟางหลีหมายความว่าอย่างไรกันแน่?ปกติจะทะเลาะกับนางใหญ่โต ลิ้นพิษล้ำเลิศกว่านางมากวันนี้ปล่อยให้นางด่ากราดอยู่นาน แม้แต่คำเดียวก็ไม่ตอบกลับหลังจากที่นางพูดเรื่องหย่าขาด เขาก็เปิดปร
เมื่อเห็นว่าฉินเหยี่ยนเย่ว์ไม่อยากพูด ลู่ซิวจึงค้อมตัวลงเคารพ “ขอพระนางให้คำแนะนำด้วยเถิด”ฉินเหยี่ยนเย่ว์ยกมือกุมหน้าอกหินก้อนมหึมาที่ปิดกั้นหัวใจของนางไม่สามารถเอาออกได้ กดทับจนทำให้นางหายใจไม่ออก “ขออภัย เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน”“คราวหน้าก็มิทันแล้ว” ลู่ซิวไม่ยอมแพ้ แสร้งทำเป็นถ่อมตัวและเต็มใจที่จ
ฉินเหยี่ยนเย่ว์ยิ้มเย้ยหยัน “นี่คือจวนอ๋องเจ็ด มิใช่อาณาเขตของผู้อื่น เขาจะเป็นถึงเช่นนี้เลยหรือ?”“ถ้ามีใจปกป้องพวกนางจริงๆ มู่เหยี่ยจะฆ่าพวกนางได้อย่างไร?”“พระนาง มีบางเรื่องที่ไม่ใช่ว่าท่านคิดอยากจะทำก็สามารถทำได้” ลู่ซิวพูดต่อ “จวนอ๋องเจ็ดเป็นที่ของท่านอ๋องก็จริง แต่ถ้าท่านอ๋องสอดมือเข้าไป ความ
ฉินเหยี่ยนเย่ว์สูดลมหายใจเข้าลึก พลางคิดว่าควรใช้เหตุผลใดในการเข้าหาเขาดีสุดท้ายสิ่งที่เพิ่งพูดไปช่างไร้ความปรานีเสียมาก ไปขอโทษก็กระดากอายนิดหน่อย“นี่ไม่ใช่ความผิดของข้าเสียหน่อย ใครให้ท่านทำท่าทีดูลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ถูกอยู่เสมอกัน ท่านไม่พูดอะไรเลยสักคำ ใครจะคาดเดาได้ว่าท่านทำอะไร” นางสวมเสื้อผ้า