ตอนที่16    ‘นางชอบข้างั้นรึ’

ครั้นนึกถึงยามพบกันที่ใต้ต้นหลิว บุตรสาวท่านกั๋วกงก็ไม่มีท่าทีอยากจะกระโจนสู่อ้อมอกของเขาเสียหน่อย แต่ก็เป็นไปได้ว่าเยี่ยนเยว่ฉีอาจจะเขินอายเมื่อมีคนอื่นอยู่ด้วย หรือไม่นางอาจจะประทับใจบทเพลงรักนกยวนยางกระมังเพราะเมื่อครู่เขาเองก็พยายามส่งกระแสความรู้สึกอันท่วมท้นไปถึงนาง

            ‘นางชอบข้างั้นรึ’

เขาคิดเข้าข้างตัวเอง ยิ่งหวนนึกถึงสายตาหวานหยาดเยิ้มที่นางส่งให้ที่ใต้ต้นหลิวจึงทำให้รู้สึกมั่นใจขึ้นหลายส่วน

หากนางพึงใจในตัวเขาเช่นกัน การแต่งงานย่อมเกิดจากความเต็มใจ เท่ากับไม่ต้องบังคับขู่เข็นใครทั้งสิ้น รอยยิ้มอย่างหาได้ยากจึงปรากฏบนใบหน้าของฉินอ๋อง

“เสี่ยวเยว่...เจ้าชอบเพลงรักของเรามากหรือ” มู่เลี่ยงหรงกระซิบถามนางพร้อมเรียกขานด้วยชื่อ แอบหวังว่านางจะมีใจให้ดั่งที่เขาคิด

“ทะ...ท่านอ๋องเล่นได้ดีจนหม่อมฉันตกใจ ไม่คิดว่าคนที่เพิ่งจับขลุ่ยพลิ้วพรายครั้งแรกจะเป่าเป็นเพลงที่...ที่…” เยี่ยนเยว่ฉีนิ่งเงียบ นางไม่กล้าบอกชายหนุ่มว่าพอได้ฟังเพลงของเขาก็เกิดความรู้สึกหวามไหวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จนปล่อยตัวปล่อยใจให้ท่านอ๋องเชยชิมริมฝีปากและต้องตกอยู่ในอ้อมกอดของบุรุษตัวโตอย่างเช่นในยามนี้

นางไม่คาดคิดว่าเรื่องราวจะเลยเถิด แม้ยามที่พบกับเขาเป็นครั้งแรกจะรู้สึกหวั่นไหวระคนประทับใจอยู่ไม่น้อย ที่ผ่านมาก็ยังไม่เคยมีผู้ใดสามารถทำให้หัวใจของนางเต้นระรัวได้เฉกเช่นเขาอีกแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็อดตระหนกไม่ได้ที่ความสัมพันธ์นี้จะ ‘รุดหน้า’ ไวปานสายฟ้าฟาด

“ถ้าชอบ เราจะเล่นให้ฟังอีกดีหรือไม่ แต่เจ้าต้องให้รางวัลอีกนะ” ชายหนุ่มกระซิบข้างหูนางแล้วขบกัดเบา ๆ เพื่อหยอกล้อ หญิงสาวขนลุกไปทั้งร่างส่งเสียงครางอือในลำคอ                                                           

“อะ...อือ ท่านอ๋องปล่อยหม่อมฉันได้แล้ว เราทั้งสองออกมาเสียตั้งนาน ควรต้องกลับเข้าไปในงานเลี้ยงเสียที” เยี่ยนเยว่ฉีพยายามใช้เหตุผลหวังให้เขาปล่อยนางลงจากตัก ตนเองก็ไม่ใช่สตรีกร้านโลกที่จะไม่รู้สึกถึงความไม่เหมาะสมที่เกิดขึ้นขณะนี้

‘ชายหญิงไม่อาจใกล้ชิด’ เสียงมารดาก้องอยู่ในหัวของหญิงสาว

“อืม...ข้าขอจูบเจ้าอีกทีได้หรือไม่”

“มะ...ไม่ได้เพคะ”

“ทำไมเล่า ขออีกทีเถิดนะ...นะ ข้ายังไม่อิ่มเลย” ชายหนุ่มเปล่งเสียงเว้าวอน กระชับอ้อมกอดอีกครั้ง

“ท่านอ๋อง...จูบไม่ใช่กินข้าวจะให้อิ่มท้องได้อย่างไร พอแล้วเพคะ ท่านรังแกหม่อมฉันมากเกินไปแล้ว” เยี่ยนเยว่ฉีเริ่มมีโทสะ บุรุษตรงหน้าทำตัวเหมือนเติงถูจื่อ[1] ขึ้นทุกที

“ข้ามิได้รังแกเจ้าเสียหน่อย ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าเต็มใจ” อ๋องหนุ่มงุนงงกับคำพูดของนางยิ่งนัก ก็เห็นอยู่ว่ายินยอมพร้อมใจ นางไม่ได้ปัดป้องจุมพิตของตนสักนิด ซ้ำยังจูบตอบอย่างอ่อนหวานอีกด้วย

“ท่านอ๋อง...เลิกพูดเหลวไหลเสียที” เยี่ยนเยว่ฉีเสียงแข็งขึ้นสามส่วน

“พูดเหลวไหลเมื่อไหร่กัน เป็นเจ้ายั่วยวนก่อน ทำทีเป็นหมดเรี่ยวหมดแรงให้อุ้ม เราก็ตอบสนองเจ้าแล้วมิใช่หรือ” บุรุษหนุ่มประชดประชัน ไม่พอใจที่นางพูดเหมือนกับว่าเขาไปบังคับขืนใจ

“ในเมื่อท่านอ๋องเห็นว่าหม่อมฉันเป็นสตรีไร้ยางอายก็ปล่อยสิเพคะ ปล่อย...ปล่อยนะ” ถึงแม้จะเผลอตัวเผลอใจไปชั่วครู่ แต่นางก็มีศักดิ์ศรีของตนกับตระกูลให้รักษา

“เจ้าเป็นอะไรไป ถ้าเจ้าชอบเราก็ไม่มีเหตุผลจะต้องอาย ใช่ว่าเราจะไม่พึงใจเจ้าเสียหน่อย เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ เราจะรับผิดชอบสู่ขอเจ้ามาเป็นชายาเอก เท่านี้เจ้าคงพอใจแล้วกระมัง”

เขาพยายามปลอบใจสตรีตรงหน้าด้วยเสียงที่อ่อนลง เพราะนึกว่าสาวน้อยคงจะเขินอาย และเกรงว่าเขาจะไม่รับผิดชอบนาง

แต่หารู้ไม่ว่าคำปลอบโยนเมื่อครู่เปรียบเสมือนคำดูถูกก็มิปาน วาจาของมู่เลี่ยงหรงทำให้เยี่ยนเยว่ฉีทั้งโกรธทั้งน้อยใจเป็นอย่างมาก นางไม่ได้หมายอยากกลายเป็นหงส์เสียหน่อย

“ท่านอ๋องโปรดรับรู้เอาไว้ หม่อมฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับท่านจนตัวสั่น”

“เฮอะ! เจ้ารู้หรือไม่ มีสตรีมากมายเพียงใดอยากปีนขึ้นเตียงของเรา บางคนพยายามมากกว่าเจ้าเรายังไม่ชายสายตา เราอุตส่าห์เอ็นดูเจ้าถึงเพียงนี้แต่กลับพูดจายโสโอหัง ตำแหน่งหวางเฟยของฉินอ๋องมีใครบ้างไม่อยากเป็น” มู่เลี่ยงหรงเหยียดปาก สีหน้ากลับมาเย็นชา น้ำเสียงของเขาแฝงความเย้ยหยันสตรีเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยม

“หึ! แต่หนึ่งในนั้นย่อมไม่ใช่หม่อมฉัน” เยี่ยนเยว่ฉีตวาดใส่แทบจะทันที ถลึงตามองบุรุษสูงศักดิ์ด้วยอารมณ์อันเดือดดาล

“เห็นว่าเราดีต่อเจ้าเพียงนิดหน่อยคงคิดว่าจะพูดจาอย่างไรกับฉินอ๋องก็ได้อย่างนั้นสินะ เราขอเตือน ต่อให้พึงใจเจ้าสักเพียงใด หากความอดทนของเราหมดสิ้นแล้วละก็ เกรงว่าศีรษะสวย ๆ นั่นอาจจะไม่ได้อยู่บนบ่าอีกต่อไป”

คิ้วกระบี่ขมวดมุ่น กำมือจนเส้นเลือดปูนโปน สตรีนางนี้ต้องการสิ่งใดกันแน่ พยายามป่วนปั่นจนเขาเสียการควบคุม ต่อมาก็ทำเหมือนเขาเป็นโจรขโมยจูบ เอะอะโวยวายพูดอะไรไม่คำนึงสถานะ

“เอะอะก็ส่งกรมอาญา เอะอะก็ตัดหัว หากท่านอ๋องอยากจะฆ่าก็ลงดาบมาเสียเลย หม่อมฉันเยี่ยนเยว่ฉีขอยอมตาย แต่มิอาจยินยอมให้ท่านหยามศักดิ์ศรี” นางจ้องนัยน์ตาสีนิลของเขานิ่งแต่ในใจกลับสับสนปนเป ทั้งโกรธและน้อยใจ ทั้งที่เมื่อครู่ชื่นชมหลงใหลเขาเสียมากมาย ไฉนเหตุการณ์กลับกลายเป็นเช่นนี้  

‘สตรีผู้นี้น่าตายนัก ทั้งที่ตอนแรกก็ยอมให้กอดจูบ แต่ตอนนี้กลับตัดพ้อต่อว่าดั่งข้าเป็นคนฉวยโอกาส นี่นางกำลังทดสอบความอดทนของข้าอยู่ใช่หรือไม่’