ตอนที่17 ปล่อยนะ

“ฮือ... ปล่อยนะ ถ้าหม่อมฉันไร้ยางอายแล้วมากอดทำไมกัน ถ้าหม่อมฉันเหมือนสตรีที่อยากปีนขึ้นเตียงท่านพวกนั้น...แล้วจะมาจูบทำไม ในเมื่อเหยียดหยามกันขนาดนี้ ทำไมท่านอ๋องไม่เมินหม่อมฉันไปเสียเลย”

เห็นนางตัดพ้อร้องไห้สะอึกสะอื้น มู่เลี่ยงหรงก็ปวดใจอย่างบอกไม่ถูก สตรีนางนี้ช่างบอบบางยิ่งนัก ขนาดร้องไห้ก็ยังงดงามราวดอกสาลี่ที่ต้องฝน แล้วผู้ใดเล่าเมื่อได้เห็นภาพนี้จะทนใจแข็งอยู่ได้อีก

ชายหนุ่มรวบมือเรียวบางที่กำลังทุบอกเขาเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวแล้วโน้มคอลงประทับจูบบนเปลือกตาอย่างแผ่วเบาราวสัมผัสของปีกแมลงปอ ใช้ริมฝีปากดูดซับน้ำตาของนางเพื่อปลอบประโลม จมูกโด่งรั้นลากไล่ลงมาบนแก้มนวล

มู่เลี่ยงหรงชะงักไปครู่หนึ่ง ลมหายใจร้อนเริ่มกระชั้นถี่ สุดท้ายก็พ่ายแพ้ต่อแรงดึงดูดอันมหาศาล ท่านอ๋องตัดสินใจครอบครองริมฝีปากสีแดงระเรื่อของนางอีกครั้ง เหยียนเยว่ฉีต่อต้านโดยการเม้มปากเอาไว้แน่น  พยายามครองสติของตนไว้ไม่ให้หวั่นไหวไปกับการล่อลวงอันแสนวาบหวามนี้ เขายังคงคิดว่านางมีใจเพียงแต่ขวยอายอยู่เท่านั้น

“อืม...เด็กดี อย่าปากแข็งอีกเลย จะเอียงอายไปไย เจ้าไม่ได้ชอบเราแม้สักนิดเลยหรือ” มู่เลี่ยงหรงกระซิบชิดริมฝีปากนาง ลมหายใจเจือกลิ่นสุราเป่ารดใบหน้าพาให้มึนงงไปหมด

“มะ...ไม่ ไม่ชอบ...อือ...อืมมม” ปากบางประกบเข้ามาอีกครั้ง ตวัดลิ้นพัวพันดูดลิ้มชิมรสหวานอย่างเหิมเกริม ลิ้นอ่อนนุ่มของนางทำให้เขาแทบคลั่ง ชายหนุ่มพบว่าตนกำลังจะจมดิ่งลึก ความปรารถนาที่จะสัมผัสเทพธิดาในอ้อมกอดมีมากขึ้นจนทบทวี ความรู้สึกนี้ช่างแผดเผาทำลายตัว

ถึงหญิงสาวยังคงปฏิเสธเสียงแข็งแต่ในหัวใจก็ยอมรับว่าหวั่นไหวตั้งแต่ได้พบหน้าเขา กิริยาไม่ได้บ่งบอกสักนิดว่ารังเกียจ เพียงพยายามดันฝ่ายชายออกไปเบา ๆ เท่านั้น หากเป็นชายอื่นนางคงซัดฝ่ามือออกไปแล้ว

มู่เลี่ยงหรงเลื่อนจุมพิตลงมาบนซอกคอหอมกรุ่น สูดกลิ่นกายหอมละมุนอย่างเต็มที่ ตัวของนางไม่มีกลิ่นแป้งหรือเครื่องหอมแสบจมูก กลับเป็นกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของบุปผาในวสันตฤดู ทำให้ชายหนุ่มอยากดอมดมไม่รู้เบื่อ

“ท่านอ๋องหยุดเถิดเพคะ เมตตาหม่อมฉันสักครั้ง” หญิงสาวสะอื้นไห้ น้ำตาหยดพร่างพราวราวกับไข่มุก แม้ชั่วขณะหนึ่งจะรู้สึกดีกับชายผู้นี้จนคิดไปว่าหากเขาเป็นเนื้อคู่ของนางก็คงดี แต่ก็เสียใจที่ถูกกินเต้าหู้จนแทบไม่เหลือหลอ

“เยี่ยนเยว่ฉีเจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่ อยากให้เราปล่อยเจ้าจากไปจริงๆ หรือ หากไม่ได้มีใจเหตุใดจึงมา...” มู่เลี่ยงหรงกลืนคำว่ายั่วยวนลงคอ ด้วยไม่อาจพูดให้นางรู้สึกย่ำแย่กว่านี้ได้ “ปั่นป่วนเราเช่นนี้เล่า”  

“หม่อมฉันเพียงรู้สึกหน้ามืด จากนั้นท่าน...” สตรีในชุดสีชมพูสะอึกสะอื้น มือเรียวงามลูบลงใต้ดวงตาเพื่อปาดน้ำสีใสออกไป “ท่านอ๋องก็ขโมยจูบแรกของหม่อมฉันไป” นางตัดพ้อเสียงเบาหวิวอย่างน่าสงสาร

“เรานึกว่าเจ้า…” มู่เลี่ยงหรงไม่คิดว่านางจะไม่ชอบเขา ชายหนุ่มรู้สึกจุกในอก เขาพบเจอเล่ห์เหลี่ยมสารพัดจากหญิงงามที่หมายกลายเป็นหงส์ แต่ครานี้สายตาของตนคงพร่าเลือน หญิงสาวผู้นี้คงไม่เหมือนสตรีอื่นที่หากมีโอกาสก็จะรีบฉวยเอาไว้

ความรู้สึกกระดากระคนละอายใจทำให้ฉินอ๋องตัดสินใจคลายอ้อมกอด เขากำลังจะปลดปล่อยนางให้เป็นอิสระ แต่แล้วสวรรค์ก็ทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้น

“คุณหนูเจ้าคะ...ท่านอยู่ที่ใด!”

เสียงของซูจิ้งดังใกล้เข้ามา ปลุกให้คนทั้งสองตื่นจากภวังค์แห่งความคิด

“ข้าอยู่นี่...ซูจิ้ง” เยี่ยนเยว่ฉีรีบตะโกนเพราะตกใจ

“ซิ่นเฉิง ลากนางออกไปจัดการให้อยู่เงียบ ๆ อย่าให้เข้ามารบกวน” มู่เลี่ยงหรงตะโกนสั่งซิ่นเฉิงที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอก ความจริงตนอยากจะสั่งแยกร่างสาวใช้น่าชังผู้นี้ด้วยซ้ำ

‘เช้าไม่มาสายไม่มา ดันมาเอาตอนนี้’

“กรี๊ด...ท่าน ท่านปล่อยข้านะ คุณหนูช่วยข้าด้วย...อ๊าย” เสียงซูจิ้งร้องดังอย่างน่าเวทนา องครักษ์ของท่านอ๋องคงจัดการทำให้นางเงียบตามคำสั่งของผู้เป็นนายแน่แล้ว

“อย่านะ...อย่าทำอะไรซูจิ้ง” หญิงสาวดิ้นหลุดจากพันธนาการได้ในที่สุด นางวิ่งถลาไปข้างหน้าด้วยความเป็นห่วงสาวใช้คนสนิท กลัวว่าองค์รักษ์ของฉินอ๋องจะทำรุนแรงกับนาง

ซูจิ้งเติบโตมาพร้อมเยี่ยนเยว่ฉี จึงมีความรักความผูกพันต่อกันอย่างมาก ตลอดเวลาก็รับใช้ไม่ขาดตกบกพร่อง เป็นสาวใช้ที่รู้กาลเทศะและมีกิริยามารยาทเรียบร้อย นางเป็นเพียงเด็กสาวอ่อนแอไร้ซึ่งวรยุทธ์คงไม่อาจทนได้หากถูกจับไปลงโทษ

เยี่ยนเยว่ฉีวิ่งได้ไม่ถึงสามก้าวมู่เลี่ยงหรงก็ปราดมาดักหน้านางเอาไว้ ร่างกายไวกว่าความคิด คนงามตวัดฝ่ามือใส่หน้าผู้เป็นอ๋องอย่างเต็มแรงฉาดหนึ่ง ชายหนุ่มรับแรงกระแทกจากผ่ามือเต็ม ๆ โดยไม่ได้หลบเลี่ยง

เขาหาได้เจ็บกาย...ทว่าเจ็บที่ใจต่างหาก

บัดนี้ บุรุษผู้อ่อนโยนซึ่งเคยยั่วเย้านางได้หายไปแล้ว แววตาก็เปลี่ยนเป็นดุดันเหี้ยมเกรียม บรรยากาศรอบ ๆ เย็นเยียบจนนางหนาวสั่น เมื่อเขาก้าวมาอีกก้าวหนึ่ง นางก็ก้าวถอยหลังอีกหนึ่งก้าวเช่นกัน เขาเริ่มโกรธจริง ๆ เสียแล้ว หากนึกเสียใจตอนนี้คงจะไม่ทันการณ์

“เจ้ากล้าตบหน้าเปิ่นหวาง” ทั้งที่เมื่อครู่เขาเพียงอยากจะรั้งนางเพื่อขออภัย แต่สตรีน่าตายผู้นี้กลับสะบัดมือฟาดบนหน้าของเขาเต็มแรง

“หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจเพคะ”

“ไม่ได้ตั้งใจ ถ้าตั้งใจเจ้าคงจะเดินลมปราณแล้วซัดเราจนตายไปเลยกระมัง” ใช่แล้ว สตรีผู้นี้นางมีวรยุทธ์ เขารับรู้ถึงกำลังภายในที่ค่อนข้างแข็งแกร่งด้วยแกล้งเปิดโอกาสให้หญิงสาวลงมือตั้งหลายครั้งหลายครา แต่นางเพียงกอดและจูบตอบ ดังนั้นเขาย่อมคิดว่าอีกฝ่ายมีใจให้ แต่ที่แท้สตรีผู้นี้ไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวอะไรเลยสินะ

เยี่ยนเยว่ฉีคุกเข่าลงกับพื้น มู่เลี่ยงหรงรู้ทุกอย่างจากสัมผัสเมื่อครู่ วรยุทธครึ่ง ๆ กลาง ๆ ของนางเพียงพอที่จะทำร้ายคนให้บาดเจ็บได้

“หม่อมฉันไม่มีทางทำร้ายท่านอ๋องเพคะ”

“เจ้าลงมืออย่างไม่กลัวตายไปแล้ว”

“ท่านอ๋องได้โปรดยกโทษ หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ”

“สายไปแล้วเยี่ยนเยว่ฉี หวังว่าชั่วชีวิตนี้เราคงไม่ต้องพบหน้าเจ้าอีก” มู่เลี่ยงหรงคิดตัดใจ นางไม่ได้ชอบเขา ซ้ำยังตบหน้าอีก หากเป็นผู้อื่นคงถูกประหารสามชั่วโคตรไปแล้ว พระเชษฐาอยากผูกสัมพันธ์นักก็ให้แต่งตั้งนางเป็นพระสนมไปเถิด

อ๋องหนุ่มต้องการจะจากไปให้เร็วที่สุด หวังว่าไม่นานเขาจะลืมเรื่องทุกอย่างในวันนี้ได้ จวนอ๋องไม่ได้ขาดสตรี ส่วนตำแหน่งหวางเฟยคงต้องว่างเปล่าอยู่เช่นเดิม