บทที่ 892

เมื่อพูดถึงเรื่องไปเที่ยวเล่น ถงเฟยก็กระตือรือร้นเป็นอย่างยิ่ง เดิมทียังเป็นกังวลใจว่าอ๋องเฉินไปแล้ว ฉู่เชียนหลีอยู่คนเดียวจะทุกข์ใจ ได้พานางออกไปเดินเล่น ผ่อนคลายจิตใจ คงจะดีไม่น้อย

นางมีความกระตือรือร้นมากกว่าอ๋องหลีเสียอีก โอบฉู่เชียนหลีกำลังจะออกจากจวน

เมื่อมองสีหน้าของอ๋องหลี ได้สำลักจนพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว “...”

แผนการคือเดินทางกันสองคน กลายเป็นการเดินทางสามคนไปแล้ว

แม้ว่าในใจจะไม่พอใจ แต่ก็พูดไม่ออก

ตอนที่กำลังจะออกจากจวน เยว่เอ๋อร์กำลังจะตามไป ทันใดนั้นฉู่เชียนหลีก็ดึงมาอีกข้าง “ข้ากับเสด็จแม่ออกไปกันสองคนก็พอ เจ้าอยู่ที่จวนเถอะ”

เยว่เอ๋อร์ไม่เข้าใจ

“เพราะเหตุใด?”

เมื่อก่อน ทุกครั้งที่ออกจากบ้าน ไม่ว่าจะไปที่ไหน นางก็ต้องตามติดพระชายาไปทุกฝีก้าว

ฉู่เชียนหลีดวงตาล้ำลึก กวาดสายตามองอ๋องหลีที่ยืนอยู่ด้านนอกจวน กำลังจะออกเดินทางแวบหนึ่ง ดวงตามีแสงสลัวเกิดขึ้นในดวงตาแวบหนึ่ง กล่าว

“ท่านอ๋องไม่อยู่บ้าน เจ้าอยู่ที่จวน เฝ้าจวนเอาไว้ให้ดี ข้าออกไปเที่ยวข้างนอกประเดี๋ยวก็กลับ”

พูดจบ ก็เดินออกไป

เยว่เอ๋อร์ยืนอยู่กับที่ เกาหัวอย่างสงสัย ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

ทำไมถึงต้