LOGINShare
บทที่ 727
Related chapters
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 728
เกิดอะไรขึ้นจู่ๆ ก็รู้สึกซาบซึ้งมาก?เหตุใดจึงรู้สึกเจ็บแสบเบ้าตาเล็กน้อย?เฟิงเย่เสวียนกะพริบตาปริบๆ แล้วขมวดคิ้ว ข่มหนังตาลง แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บแสบดวงตามากนิ้วมือปัดผ่าน ยังรู้สึกเจ็บด้วย“ซี้ด…”“เชียนหลี ช่วยข้าดูหน่อย ตาข้าเป็นอะไร?”แปลกมาก เมื่อก่อนเขาไม่เคยเป็นเช่นนี้ฉู่เชียนหลีกวาดมองแวบหนึ่ง เบ้าตาของเขาแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าร้องไห้มากเกินไป หางตาเปียกชุ่ม ประกอบกับความแห้งกร้านในป่า สภาพผิวที่ผุกร่อนถูกน้ำตาขยี้ ผิวหนังจะแตกและเจ็บแสบ นี่ก็เป็นสาเหตุที่ต้องทาครีมบำรุงผิวในฤดูหนาวพูดออกมาสองคำโดยตรง “ร้องไห้มากเกินไป”เฟิงเย่เสวียน “?”ทุกคน “?”ร้องไห้?อ๋องเฉินร้องไห้จนตาแดง?เกรงว่านี่คงเป็นเรื่องตลกที่สุดในโลก ต่อให้คนทั้งโลกร้องไห้ อ๋องเฉินก็ไม่มีทางร้องไห้“เหตุใดจึงใช้สายตาที่สงสัยเช่นนี้มองข้า? เจ้าร้องไห้มากเกินไปจริงๆ หรือข้าจะโกหกเจ้า?” ฉู่เชียนหลีมองบนใส่เขาเฟิงเย่เสวียน “...”จมอยู่ในความสงสัยในตนเองเขาจะร้องไห้ได้อย่างไร?เงยหน้ามองไปทางหานเฟิง หานเฟิงรีบส่ายศีรษะ ติดตามนายท่านสิบห้าปี ไม่เคยเจอความลำบากเช่นไรบ้าง? ไม่เคยพบเจอเหตุการณ์เช่นไรบ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 729
นางรีบเดินไปข้างหน้า “เหมือนคุณชายจิ่งกับอวิ๋นอิงล้วนได้รับบาดเจ็บ คุณชายจิ่ง รีบวางอวิ๋นอิงลงเถอะ!”เยว่เอ๋อร์เอื้อมมือออกไปรับอวิ๋นอิงที่หมดสติ ประคองนางนั่งลงที่พื้นจิ่งอี้ที่สูญเสียแรงกดของน้ำหนัก ร่างกายที่สูงใหญ่โอนเอนอย่างไร้เรี่ยวแรง หน้ามืดจนเกือบล้ม“คุณชายจิ่งระวัง!” เยว่เอ๋อร์ปล่อยอวิ๋นอิงทันที ไปประคองจิ่งอี้แทนอาจเพราะทั้งสองล้วนได้รับบาดเจ็บสาหัส ทุกคนมัวแต่เป็นห่วงอาการบาดเจ็บ ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็นการกระทำของเยว่เอ๋อร์ฉู่เชียนหลีรีบเดินไปข้างกายอวิ๋นอิง จับข้อมือของนาง เพื่อตรวจชีพจรให้นางเสียเลือดมากเกินไป!มีไข้สูง!“พวกเราเจอมือสังหารในป่า ไม่ระวังกลิ้งตกลงไปที่ตีนเขา นางขาหัก อาการสาหัสเกินไป ข้าได้แต่ห้ามเลือดให้นางก่อน…”เสียงของจิ่งอี้อ่อนแรงมากและหอบหายใจ น้ำเสียงที่แหบแห้งนั่นคนหายใจรวยรินที่ใกล้ตายขาของเขาก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน แบกนางเดินมาพักใหญ่…ร่างกายของเขาฝืนจนถึงขีดจำกัด“คุณชาย ขาของท่าน…” จางเฟยสังเกตเห็นบาดแผลที่ขาของเขาจิ่งอี้ไม่อยากพูดถึงเรื่อง ‘ขา’พูดถึงเรื่องขา ก็จะนึกถึงอวิ๋นอิงหยิบก้อนหินขึ้นมาทุบเขาอย่างแรงเหมือนกัน
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 730
ยามราตรีของหมู่บ้านในป่าลึกมืดเป็นพิเศษ มืดจนยื่นมือออกไปก็มองไม่เห็นนิ้ว และเงียบเป็นพิเศษเช่นกัน ในคืนมืดมิดอันไกลโพ้น กบและจักจั่นร้องอ๊บๆ สัตว์ที่ไม่รู้จักวิ่งไปมา ดวงดาวบนท้องฟ้าส่องแสงระยิบระยับ บรรยากาศเงียบสงัด หลังอาหารทุกคนเก็บข้าวของเรียบร้อยฉู่เชียนหลีนั่งอยู่หน้าเตียง นำผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำอุ่น หลังจากบิดแห้งแล้ว เช็ดตัวให้อวิ๋นอิงอย่างละเอียด บาดแผลของนางได้รับการจัดการเรียบร้อย หลังจากกินยา ไข้เพิ่งลด แต่ยังไม่ฟื้นเฟิงเย่เสวียนนั่งอยู่ข้างเตาไฟ เติมฟืนเข้าไปในนั้นสองท่อน ฝุ่นและเศษปลิวไปทุกที่ ตกลงบนร่างกายของเขา“นายท่าน จัดกระบวนและม้าเรียบร้อย พร้อมออกเดินทางทุกเมื่อขอรับ” หานเฟิงมารายงานเฟิงเย่เสวียนเป่าฝุ่นที่อยู่บนเสื้อผ้าแล้วกล่าว “พักผ่อนหนึ่งคืน พรุ่งนี้เช้ากลับเมืองหลวงทันที”“ขอรับ”หานเฟิงจากไปแล้วจากบ้านแดนไกล มีหลายอย่างไม่สะดวก หานเฟิงกับคนของสำนักอู๋จี๋แทบไม่มีที่นอน ล้วนไปเบียดกันนอนบนรถม้าและเดิมทีห้องนี้เป็นห้องนอนของเฟิงเย่เสวียน มีเพียงเตียงเล็กๆ หนึ่งเตียง อวิ๋นอิงนอนแล้ว เฟิงเย่เสวียนกับฉู่เชียนหลีได้แต่อดหลับอดนอนหนึ่งครึ่งหลังจากน
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 731
พลันนางยิ้มจางๆ สองมือคล้องคอเฟิงเย่เสวียน ร่างกายโน้มไปข้างหน้าเล็กน้อย กลีบริมฝีปากประทับลงบนริมฝีปากบางของเขาลมหายใจประสานกันอุณหภูมิร่างกายผสานกันดวงตาของเฟิงเย่เสวียนขรึมลงเล็กน้อย ฝ่ามือใหญ่ที่จับเอวบางนางก็กระชับแน่นขึ้นหลายส่วน แต่ไม่นานฉู่เชียนหลีก็ขยับริมฝีปากออก กลับไปขดตัวในอ้อมแขนของเขาเห็นได้ชัด เอาแต่ขุดหลุม ไม่คิดจะไม่ฝัง เอาแต่ริเริ่ม ไม่คิดจะปิดจบสรุป : ไร้มโนธรรมดวงตาที่ไร้เดียงสาของฉู่เชียนหลี เหมือนไม่รู้อะไรเลย นางกล่าวถาม “ใช่แล้ว เจ้าถูกวิชากลลวงน้ำลึกนั่นสะกดจิตได้อย่างไร?”วันนี้ตอนอยู่ในป่า ภาพลวงตาที่เกิดจากมนตร์สะกดนั่น ปลอมเป็นรูปลักษณ์ของเฟิงเย่เสวียน ถูกนางมองออกในปราดเดียววิชากลลวงน้ำลึกที่ทำให้คนในยุทธภพอกสั่นขวัญผวา ดูเหมือนก็ไม่เท่าไรนี่นา?เอ่ยถึงเรื่องนี้ แววตาเฟิงเย่เสวียนมืดมนลงทันที“หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าจะตกหลุมพรางหรือ?”“เพราะข้า?!”นั่งอยู่ที่บ้านดีๆ ก็มีปัญหามาถึงที่จริงๆตราบาปแปลกๆ นี่ นางจะไม่แบกแน่นอน!สายตาของเฟิงเย่เสวียนมืดมนลงอีกระดับ “เดิมทีข้าสามารถจัดการเศษสวะพวกนี้ แต่ว่า…‘อาเฉิน’ ของเจ้าคำเดียว ข้าก็พลาดท่
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 732
วันรุ่งขึ้นเช้าตรู่ ขณะที่ฉู่เชียนหลีเก็บสัมภาระ พบว่ากล่องที่ใส่ดอกไม้แห่งความตายว่างเปล่า และดอกไม้แห่งความตายที่อยู่ข้างในจู่ๆ ก็หายไปเอง…บนโต๊ะอาหารเช้าหัวหน้าหมู่บ้านถือตะเกียบกับชาม ใบหน้าเหลี่ยมที่เต็มไปด้วยริ้วรอย คิ้วที่เป็นสีขาว ดูเป็นคนใจดีมาก น้ำเสียงที่พูดก็เป็นมิตรมากเช่นกัน“หลายสิบปีที่ผ่านมา หมู่บ้านของพวกเราไม่เคยมีแขกมาเยือน พวกเจ้ามาเร็วไปเร็ว ข้าเองก็ไม่มีของดีอะไรต้อนรับทุกคน เนื้อหมูป่านี่ต้าหนิวล่ามากับมือ ทุกคนต้องกินเยอะๆ นะ ท้องอิ่มจึงจะมีแรงเร่งการเดินทาง”“ฮูหยิน เอาเหล้าขาวมาหน่อย”“ได้เลย” มารดาของอาหวาเป็นผู้หญิงที่เรียบง่าย นางถือไหเหล้าที่เปื้อนโคลนใบหนึ่ง รินเหล้าให้ทุกคนจิ่งอี้ประสานมือคำนับ “ขอบคุณ”มีบาดแผลตามร่างกาย ดื่มเหล้า ทั้งสามารถฆ่าเชื้อและบรรเทาอาการปวด“ท่านป้า สองวันนี้รบกวนแล้ว ขอบคุณพวกท่าน” หานเฟิงก็กล่าวขอบคุณอย่างสุภาพ หานอิ๋ง จางเฟย คนของสำนักอู๋จี๋ ทุกคนสุภาพมาก“ไม่ต้องขอบคุณ ไม่ต้องขอบคุณ” นางยิ้มอย่างอบอุ่น เช็ดมือบนผ้าคาดเอว พูดด้วยสำเนียงภาษาท้องถิ่น “พวกเจ้าทุกคนกินก่อนเลย ข้าไปดูนางหนูที่อยู่ในห้องเป็นอย่างไรบ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 733
“เจ้าผายลม!” ต้าหนิวด่าคำหยาบคายโดยตรง “เขาชางฉยงเป็นของพวกเรา ต้นไม้ต้นหญ้าในป่าก็เป็นของพวกเราทั้งหมด ใครก็เอาไปไม่ได้! อีกอย่าง เพื่อเด็ดดอกไม้แห่งความตายนี่ ข้าต้องสูญเสียแขนครึ่งท่อน ไม่มีใครมีสิทธิ์ครอบครองมันมากกว่าพวกเราแล้ว!”เขาชูแขนขวาที่ขาดครึ่งท่อนขึ้น ดวงตาที่เกลียดชังแดงก่ำ กัดฟันแน่นหากไม่ใช่เพราะดอกไม้แห่งความตายดอกนี้ เขาก็ไม่กลายเป็นคนพิการ!ความคับข้องใจนี้ เขาจะระบายออกมาแน่นอน!หานอิ๋งขมวดคิ้ว “ตอนนั้น ไม่มีใครบังคับเจ้าเด็ดดอกไม้ เจ้าเป็นคนอาสาเอง ห้ามก็ห้ามไม่อยู่!”ต้าหนิวกล่าวด้วยความโกรธ “พวกเจ้าผลักข้าออกไปชัดๆ! พวกเจ้าอยากให้ข้าเด็ดก่อน ให้ข้าเป็นหนูทดลอง!”“เจ้า!”หานอิ๋งได้ยินคำนี้ โกรธจนจะชักกระบี่ หานเฟิงรีบคว้ามือของนางไว้ “พี่ ใจเย็นหน่อย!”การชักกระบี่หมายถึงเจตนาร้ายที่นี่มีแต่ชาวบ้านทั้งนั้น ถ้าหากชักกระบี่ ถึงเวลาก็กู้สถานการณ์ไม่กลับแล้วหานอิ๋งโกรธมากเห็นได้ชัดว่าต้าหนิวโลภเอง อยากเด็ดดอกไม้ จึงต้องพบกับจุดจบเช่นนี้ หากไม่ใช่เพราะนางตัดแขนของเขาอย่างมือว่องตาไว ของสิ่งนั้นจะกลืนกินต้าหนิวทั้งร่าง และตายในทันทีไอ้คนเนรคุณคนนี้ ไม่
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 734
อายุของเขาใกล้จะหกสิบปีแล้ว มีลูกสาวแค่คนเดียว หน้าที่สำคัญในการเป็นผู้นำหมู่บ้านจะต้องส่งต่อให้คนหนุ่มสาวในไม่ช้าก็เร็ว ถ้าหากต้าหนิวรับตำแหน่งของเขาในวันข้างหน้า…ดวงตาที่ขุ่นมัวมองไปทางต้าหนิวครั้งหนึ่งเด็กที่เขาเลี้ยงมากับมือ เป็นเด็กดีที่เชื่อฟังและรู้ความมาโดยตลอด วันนี้กลับเปลี่ยนไปราวกับเป็นอีกคน ดุร้ายมาก แม้แต่คำพูดที่พูดออกมาก็ไม่ไพเราะและอำมหิตมาก โดยเฉพาะใบหน้านั่นยิ่งแสยะและบิดเบี้ยว เหมือนกับปีศาจกลายเป็นคนแปลกหน้าโดยสิ้นเชิงเวลานี้ หัวหน้าหมู่บ้านลังเล…ฉู่เชียนหลีกล่าวเสียงเบา “ถ้าหากท่านคิดว่าดอกไม้หนึ่งดอกสามารถตัดสินโชคชะตาของหมู่บ้าน เช่นนั้นท่านก็ขายดอกไม้ดอกนี้ให้ข้า ข้าสามารถมอบความปลอดภัยให้หมู่บ้านของท่าน ชาวบ้านอยู่ร่มเย็นเป็นสุข มีกินมีใช้ เมื่อชาวบ้านป่วยมียารักษา เด็กมีหนังสือเรียน มอบอนาคตที่ดีกว่าให้หมู่บ้านของพวกท่าน”นางมองไปทางเฟิงเย่เสวียน “ผู้ชายคนนั้น…คืออ๋องเฉิน โอรสที่เจ็ดของฝ่าบาท”หัวหน้าหมู่บ้านตะลึงงันครู่หนึ่ง ที่แท้เป็นเชื้อพระวงศ์ ถึงว่าทั้งร่างมีแต่กลิ่นอายอันสูงศักดิ์ ถึงว่า…คุณชายท่านนี้คืออ๋องเฉิน เช่นนั้นฮูหยินท่านนี้ก็คือ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 735
เป็นอาหวานางเดินออกมา กวาดมองทุกคนแวบหนึ่ง สายตาไปหยุดอยู่ที่เฟิงเย่เสวียน พูดย้ำอีกหนึ่งรอบ“ดอกไม้แห่งความตายอยู่ในมือข้า”ต้าหนิวล้วงแขนเสื้อโดยไม่รู้ตัว ว่างเปล่า ดอกไม้แห่งความตายไม่อยู่แล้วจริงๆ ด้วย เขากลับไม่รู้ว่าถูกอาหวาเอาไปตั้งแต่เมื่อไร…ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้วเหตุใดรู้สึกว่าเรื่องราวเริ่มซับซ้อนแล้ว?เฟิงเย่เสวียนเอ่ยปาก “ข้าสัญญาว่ามาตรฐานชีวิตและด้านต่างๆ ของหมู่บ้านพวกเจ้าจะดีขึ้นมากกว่าห้าเท่า ดอกไม้แห่งความตาย คืนให้ข้า”เขายังรอเข้าวังเพื่อส่งมอบภารกิจตามหลักแล้ว เงื่อนไขที่ดีเช่นนี้แลกกับดอกไม้หนึ่งดอก เป็นเรื่องดีที่ไม่ต้องเสียแรงอะไรเลยจู่ๆ อาหวากลับยิ้มแปลกๆ “ชาวบ้านจะเป็นอย่างไร เกี่ยวอะไรกับข้า? ท่านไม่ได้มอบผลประโยชน์ให้ข้าเสียหน่อย เหตุใดข้าต้องมอบดอกไม้แห่งความตายให้ท่าน?”คิ้วฉู่เชียนหลีขมวดแน่นขึ้นสามส่วนทันทีเป็นอย่างที่คิด สัญชาตญาณของผู้หญิงนั้นถูกต้องอาหวาคนนี้ดูเหมือนเป็นเด็กดีและซื่อตรง ในความเป็นจริง ไม่ใช่บุคคลที่จัดการได้ง่ายๆ อะไรเลย“อาหวา เจ้ากำลังพูดเหลวไหลอะไร? ยังไม่รีบคืนดอกไม้แห่งความตายให้ผู้สูงศักดิ์อีก?” หัวหน้าหมู่บ้านพ
Latest chapter
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1270
อันธพาลเจ็บจนกรีดร้องเหมือนหมูโดนเชือด “อ๊ะๆ!”ยังไม่ทันได้พักหายใจ ก็โดนถีบจนไปกลิ้งอยู่บนพื้น รองเท้าปักลายดอกไม้เหยียบลงบนหน้าอก หนักจนทำให้เขาหายใจไม่ออก กระอักเลือดออกมา“พู่!”เขากอดต้นขาของอวิ๋นอิง อยากดิ้นให้หลุด แต่หาของอวิ๋นอิงกดทับอยู่บนร่างกายของเขาเหมือนเหล็กกล้า และเขาก็เหมือนกับปลาตัวหนึ่งที่ถูกตอกตะปูอยู่บนเขียง พยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่ก็ดิ้นไม่หลุดเจอผีแล้ว!ทั้งที่นางผอมเช่นนี้ เหตุใดจึงมีแรงมากเช่นนี้?ผู้หญิงคนนี้ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือ?ชาวบ้านก็ตะลึงเช่นกันอวิ๋นอิงอุ้มลูกสาวไว้ด้วยมือข้างเดียว ค่อยๆ ก้มลง ยกฝ่ามืออีกข้าง เหวี่ยงไปที่ใบหน้าของอันธพาลโดยตรง“ข้าสั่งให้เจ้าเก็บ”เพียะ!“ไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือ?”เพียะ!“หูหนวกหรือ?”เพียะ!หนึ่งประโยค หนึ่งฝ่ามือ ตบจนอันธพาลหันซ้ายหันขวา มุมปากแตกมีเลือดไหล หูอื้อ สะบักสะบอมเหมือนสุนัขจรจัดตัวหนึ่ง ไม่หลงเหลือความฮึกเหิมของก่อนหน้านี้เลย“ลูกพี่!”ลิ่วล้อสามคนคว้าโต๊ะเก้าอี้และท่อนไม้ที่อยู่ข้างๆ ฟาดไปทางอวิ๋นอิงอย่างแรงอวิ๋นอิงกระโดนหมุนตัวเตะพวกเขาสามคนจนลอยกระเด็นออกไปไกลเจ็ดแปดเมตร โดยไม่หั
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1269
ตงหลิงเจียงหนาน ทำเนียบสามเดือนที่พระชายาจากไป อ๋องเฉินเอาแต่เก็บตัว ไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก หานเฟิงต้องรับผิดชอบงานแทนทุกอย่าง เมื่อนานวันเข้า โลกภายนอกต่างกำลังคาดเดา จิตใจของอ๋องเฉินได้รับกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ล้มแล้วลุกไม่ขึ้น เกรงว่าเหลือเวลาอีกไม่นานแล้วช่วงนี้ ในที่สุดอาการบาดเจ็บของจิ่งอี้ก็ดีขึ้นแล้วอาการบาดเจ็บทางกระดูกหรือเส้นเอ็น ต้องรักษาอย่างน้อยหนึ่งร้อยวันในที่สุดกระดูกซี่โครงที่หักสองซี่ก็หายดีแล้ว สามารถขี่ม้าได้แล้ว ตอนนั้นเขาบอกว่าจะนำทัพกลับแคว้นซีอวี้ทันทีแต่ก่อนไป เขาถามเหมือนไม่ใส่ใจ“เหตุใดไม่เจอแม่นางอวิ๋นอิงเลย?”จ้านหูจริงจังขึ้นมาทันที เขาตอบ“องค์ชายใหญ่ ข้าจะส่งคนไปสืบเดี๋ยวนี้!”“ไม่ต้อง”หลังจากปฏิเสธอย่างเฉยเมย ปีนขึ้นหลังม้า ขี่ออกไปคนเดียวแล้วจ้านหู “?”หมายความว่าอย่างไร?ตอนที่องค์ชายใหญ่หมดสติ แม้อวิ๋นอิงบอกว่าไม่สนใจ แต่แอบมาเยี่ยมองค์ชายใหญ่ตอนดึกดื่นเวลาที่ไม่มีคนองค์ชายใหญ่ก็อีกคน ทั้งที่คิดถึงอวิ๋นอิง แต่ไม่ยอมรับในใจของพวกเขาสองคนล้วนมีอีกฝ่าย ลูกสาวก็อายุเกือบครึ่งขวบแล้ว เหตุใดไม่ลองเปิดใจสักนิดแล้วอยู่ด้วยกันเลย
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1268
คืนแรกที่มาถึงต่างโลก ฉู่เชียนหลีฝันในความฝัน นางอยู่บนสนามรบ สู้จนตัวตาย เลือดไหลเป็นแม่น้ำ น่าสลดใจนัก…ในความฝัน นางได้ต่อสู้ร่วมกับชายคนหนึ่งที่มองไม่เห็นใบหน้า ร่วมเป็นร่วมตาย และยังมีเสียงที่นุ่มนิ่มของเด็ก เรียก ‘ท่านแม่’ ครั้งแล้วครั้งเล่าในความฝัน ราวกับนางได้รับความอยุติธรรมครั้งใหญ่ หัวใจเจ็บปวด และพยายามอธิบายสุดชีวิต แต่พวกคนที่เรียกตัวเองว่า ‘ครอบครัว’ ไม่เชื่อนาง และยังบีบคั้นนางสู่เส้นทางที่สิ้นหวังในความฝัน…มีคนกำลังเรียกนาง‘เชียนหลี…เชียนหลี…’ฉึก!ฉู่เชียนหลีลืมตาฉับพลัน ท้องฟ้าข้างนอกสว่างแล้ว แสงแดดอุ่นๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามา สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของอากาศ สงบมากนางรู้สึกเวียนศีรษะ และแน่นหน้าอกราวกับนางอยู่ในความฝันอันยาวนานจริงๆนางได้รับความอยุติธรรมนางถูกคนในครอบครัวฆ่าตายแต่เหตุใดนางจำผู้ชายที่เรียกนาง และภาพที่เรียกนางว่า ‘ท่านแม่’ ไม่ได้เลย“องค์หญิง ท่านตื่นแล้ว”เมื่ออ้ายอ้ายได้ยินเสียง ถือกะละมังน้ำอุ่นกับเครื่องใช้เข้ามาปรนนิบัติฉู่เชียนหลีนวดขมับ อยู่ในอาการเหม่อลอย แขนขาอ่อนแรง ไม่มีแรงขยับ ดึงผ้าห่มออก ลงจากเตียง สวมรองเท้
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1267
สาวใช้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รีบฝนหมึกอย่างเชื่อฟังมองดูองค์หญิงรีบหยิบพู่กัน เขียนอะไรบางอย่าง ท่าทางที่รีบร้อนนั่น เมื่อก่อนเวลาที่นังเป็นห่วงคุณชายเซิ่น ยังไม่รีบร้อนเช่นนี้เลยองค์หญิงกระโดดสระน้ำ หมดสติไปสามวัน หลังจากฟื้น ก็เปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย?นิสัยเปลี่ยนไปน้ำเสียงเปลี่ยนไปแต่เมื่อลองตั้งใจมอง องค์หญิงยังคงเป็นองค์หญิง ยังคงเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยฉู่เชียนหลีเขียนอย่างรวดเร็ว…อ๋องเฉินเป็นอย่างไรบ้าง ข้าอยู่แคว้นหนานยวน…พลางเขียน พลางกล่าวอย่างรีบร้อน “รีบไปหาคน ช่วยข้าส่งจดหมายฉบับนี้ไปให้อ๋องเฉินที่ตงหลิงเจียงหนาน”นางอยากบอกความจริงกับเฟิงเย่เสวียน ต่อให้ตนลืมแล้ว แต่เฟิงเย่เสวียนจำนางได้เขาจะต้องมาหานางแน่นอนไม่ช้าก็เร็วสักวัน พวกเขาครอบครัวสี่คนจะอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา“อ๋องเฉินแห่งตงหลิงเจียงหนาน?”สาวใช้เกาศีรษะด้วยความสงสัย “องค์หญิง ท่านส่งจดหมายให้อ๋องเฉินทำไม? ท่านรู้จักอ๋องเฉินตั้งแต่เมื่อไร?”ฉู่เชียนหลีรีบกล่าว“อธิบายกับเจ้าไม่ได้ แต่ความสัมพันธ์ของข้ากับอ๋องเฉินไม่ธรรมดา…อ๋องเฉิน? อ๋องเฉินตงหลิง?”เงยหน้าฉับพลัน“ข้ารู้จักอ๋องเฉ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1266
ทุกคน “...”สีหน้าฮ่องเต้หนานยวนดูไม่ดีนัก เซิ่ยซือเฉินเป็นแค่บัณฑิตคนหนึ่ง เพื่อบัณฑิตคนหนึ่ง ต้องทุ่มสุดตัวเช่นนี้เลย ต้องตื่นเต้นเช่นนี้เลย?ในฐานะองค์หญิง ไม่ควรมองให้ไกลกว่านี้หน่อยหรือ?เพื่อป้องกันจวินลั่วยวนทำร้ายตัวเอง เขาออกคำสั่ง มัดมือและเท้าของนางโดยตรงจวินลั่วยวนขยับไม่ได้แล้วเห็นท่าทางที่จะยิ้มไม่ยิ้มของฉู่เชียนหลี และยังเลิกคิ้วอย่างยั่วยุ นางโมโหจนแทบกัดลิ้นฆ่าตัวตายหลังจากเหตุการณ์ที่วุ่นวาย ไปจากตำหนักองค์หญิงฉู่เชียนหลีกับหลิงอี้ซิงเดินเคียงข้างกันจากไป เมื่ออารมณ์ดี จังหวะการเดินก็ผ่อนคลายเป็นพิเศษ อดไม่ได้ที่จะฮัมเพลงเบาๆฮัมไปฮัมมา จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าหลิงอี้ซิงเป็นผู้มีจิตใจเมตตา อุทิศตนให้กับความดีและคุณธรรมหยุดฝีเท้าหันไปถาม “ท่านพี่ ท่านน่าจะเห็นกระมัง ว่าข้าจงใจรังแกจวินลั่วยวน?”หลิงอี้ซิงเดินตามปกติ สายตามองไปข้างหน้า พยักหน้าอย่างเกียจคร้าน ตอบสั้นๆ เพียงคำเดียว“อืม”“ท่านไม่รู้สึกว่าข้านิสัยไม่ดีหรือ?”เขาหยุดเดินหันมามองนาง กล่าวอย่างจริงจัง “ที่เจ้ารังแกนาง นั่นก็ต้องเป็นเพราะนางล่วงเกินเจ้าก่อนแน่นอน ล้วนเป็นความผิดของนาง”เขาไ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1265
“ยวนเอ๋อร์! ยวนเอ๋อร์!” ฮ่องเต้หนานยวนร้อนใจจนหน้าถอดสี “ใครก็ได้ ใครก็ได้รีบมาเร็ว ยวนเอ๋อร์เสียเลือดมากเกินไป หมดสติไปแล้ว!”จวินลั่วยวนที่ ‘เสียเลือดมากเกินไปจนหมดสติ’ “...”เจ้าน่ะสิที่เสียเลือดมากเกินไปเจ้าเสียเลือดมากเกินไปทั้งครอบครัว!หมอหลวงมาอย่างรวดเร็ว หลังจากทำแผลให้จวินลั่วยวนเสร็จ ถอนหายใจด้วยความกังวล “สามเดือนแล้ว ในที่สุดเอ็นขององค์หญิงก็เชื่อมต่อกัน คิดไม่ถึงว่าขาดอีกแล้ว ความพยายามในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาล้วนสูญเปล่า” ต่อจากนี้ก็ต้องใช้เวลาอีกสามเดือน เปิดบาดแผล บำรุงเอ็นทุกวันเมื่อฉู่เชียนหลีได้ยินคำนี้ เบ้าตาแดงฉับพลัน“ล้วนเป็นความผิดของข้า…”นางดึงชายเสื้อของหลิงอี้ซิง กล่าวเสียงสะอึก“ท่านพี่ ข้ามันไม่ดี ต้องเป็นเพราะเรื่องของคุณชายเซิ่นแน่ องค์โกรธข้า ไม่ชอบข้า จึงฟาดมือของตัวเองใส่เสา เพื่อเป็นการแสดงความรังเกียจต่อข้า”“ข้าทำร้ายนาง ฮือๆ…”หลิงอี้ซิงรักน้องสาว ทุกคนในแคว้นหนานยวนรู้เรื่องนี้แล้วฮ่องเต้หนานยวนกล่าวโทษนางได้อย่างไร?กลับกัน เขายังต้องขอร้องหลิงอี้ซิงทักษะการทำนายของหลิงอี้ซิงมีเพียงหนึ่งเดียวในใต้ฟ้า ตลอดหลายปีที่เขานั่งตำแหน
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1264
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน นางค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้เตียง จวินลั่วยวนนอนหลับแล้ว ไม่ได้เคลื่อนไหวเป็นเวลานาน หน้าซีดซูบผอม เหลือแต่หนังหุ้มกระดูกฉู่เชียนหลีเหลือบมองแวบหนึ่ง“เหตุใดข้อมือของนางยังมีเลือด?”สามเดือนแล้ว แผลยังไม่หาย?นางกำนัลที่อยู่ข้างๆ ตอบ“หมอหลวงบอกว่า จะใช้ยาพิเศษรักษาเอ็นมือและเท้าที่ขาดขององค์หญิง จำเป็นต้องเปิดแผล ขยับเอ็นที่ขาดไปรวมกันทุกวัน จนกระทั่งเชื่อมต่อกัน”“ฮืม?”ฉู่เชียนหลีเลิกคิ้วด้วยความสนใจเช่นนี้ก็เท่ากับว่า จวินลั่วยวนต้องทนกับความเจ็บปวดที่ใช้มีดเปิดปากแผลทุกวันติดต่อกันสามเดือนเต็มๆ น่าสังเวชน่าจะเจ็บมากกระมัง?นางค่อยๆ นั่งลง จับข้อมือของจวินลั่วยวนเบาๆ มองผ้าพันแผลที่ถูกพันห้าหกรอบอย่างครุ่นคิดทันใดนั้นออกแรงกดที่นิ้ว“ซี้ด…!”จวินลั่วยวนเจ็บจนตื่น ลืมตาทันทีฉู่เชียนหลีรีบปล่อยมือ “โอ๊ย…ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจแตะตัวท่าน ดูท่านเจ็บมากเลยนะ ขอโทษจริงๆ”“!”หลินเหยี่ยมาอยู่ในตำหนักของนางได้อย่างไร?นางรังเกียจผู้หญิงคนนี้ที่สุด!อาศัยที่พี่ชายของตัวเองเป็นราชครู แสร้งทำเป็นช่วยเหลือชาวบ้าน ทำแต่ความดีทุกวัน มีแต่คนบอกว่าองค์หญ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1263
เซิ่นสือเฉิน “?”เหตุใดวันนี้รู้สึกว่าหลิงเหยี่ยแปลกๆ?เมื่อก่อนนางชอบเขามากเลยไม่ใช่หรือ? เวลาที่เขาอ่านหนังสือ นางชอบมาอยู่ข้างๆ ฝนหมึกพัดลมให้เขา เวลาที่เขาเขียนหนังสือ นางชอบแอบที่นอกหน้าต่าง จับจิ้งหรีดเล่น เวลาที่เขางีบหลับ นางมักจะชงชาหิมะชั้นดีมาให้เขานางยังบอกว่าจะแต่งงานกับเขาคนเดียวเหตุใดแค่วันเดียว ก็ปล่อยวางได้แล้ว?“องค์หญิงหลิง ข้าขอโทษ” เขากล่าวอย่างรู้สึกผิดที่จริงเขาก็ชอบหลิงเหยี่ยเช่นกัน แต่องค์หญิงยวนบอกเขาว่าหลิงเหยี่ยนิสัยไม่ดี ชอบรังแกคนรับใช้ หาเรื่องชาวบ้าน ใส่ร้ายโยนความผิดให้ผู้อื่นด้วยวิธีที่น่ารังเกียจ และทำทุกอย่างเพื่อบรรลุเป้าหมายเขาเป็นคนเรียนหนังสือ นิสัยซื่อตรง ไม่สามารถยอมรับคนที่จิตใจอำมหิตอย่างหลิงเหยี่ยเมื่อเปรียบเทียบกัน เขาชอบจวินลั่วยวนที่ไร้เดียงสา จิตใจดี และร่าเริงมากกว่า“เมื่อก่อนท่านส่งข้าเรียนหนังสือ ช่วยข้าหาอาจารย์ ใช้เส้นสาย ทำให้ข้าสอบติดขุนนาง…บุญคุณส่วนนี้ ข้า ข้าทำได้เพียงตอบแทนท่านชาติหน้าแล้ว…”ฉู่เชียนหลียิ้มอย่างอ่อนโยน“ไม่เป็นไร แค่เรื่องเล็กน้อย”“ได้ยินมาว่าองค์หญิงยวนได้รับบาดเจ็บ พวกเราเข้าวังไปดูนางกันเ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ บทที่ 1262
องค์หญิง?คุณชายเซิ่น?ฉู่เชียนหลีไม่ได้รับความทรงจำใดๆ เพิ่งมาที่นี่ครั้งแรก สับสนและงงงวยเล็กน้อยยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มีเสียงฝีเท้าที่ยุ่งเหยิงและเสียงต่อต้านดังมาจากนอกประตู “ใต้เท้าหลิง! ใต้เท้าหลิง ต่อให้ท่านบีบคั้นข้าจนตาย ข้าก็ไม่แต่งงานกับนาง!”“ตั้งแต่ต้นจนจบ ในใจข้ามีเพียงองค์หญิงยวนเอ๋อร์เท่านั้น!”ยวนเอ๋อร์?องค์หญิง?ฉู่เชียนหลีเงยหน้ามองไป เห็นชายหนุ่มสวมชุดเพ้าสีขาวและที่ครอบผมหยก กำลังลากผู้ชายที่ท่าทางสุภาพเหมือนคนเรียนหนังสือเข้ามานางตระหนักถึงบางอย่าง รีบดึงสาวใช้ที่อยู่ข้างกายมาถามเบาๆ“ที่นี่คือแคว้นหนานยวน?”สาวใช้ “?”องค์หญิงเป็นอะไรไป?เหตุใดถามคำถามเช่นนี้?“องค์หญิง ท่าน…”“อย่าพูดไร้สาระ ตอบข้า!”สาวใช้ตกใจ รีบกล่าว “ท่านคือหลิงเหยี่ย องค์หญิงต่างแซ่ของแคว้นหนานยวน ใต้เท้าคือมหาราชครูของแคว้นหนวนยวน เป็นพี่ชายแท้ๆ ของท่าน เพราะใต้เท้าชำนาญการทำนาย เคยช่วยแคว้นสามครั้ง สร้างคุณประโยชน์มากมาย ท่านจึงได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์หญิงต่างแซ่…”คำพูดที่เหลือ ฉู่เชียนหลีมองข้ามโดยตรงสิ่งเดียวที่นางคิดคือ นางถูกส่งมาเป็นองค์หญิงต่างแซ่ อีกท
