Share

บทที่ 514

ไปหาเขามีประโยชน์บ้าอะไร!

เขายุ่งจนไม่เห็นเงาตั้งแต่เช้ายันมืด เอาแต่คลุกตัวอยู่ในห้องหนังสือไม่ออกมา อยู่กับสตรีชาวเหมียวเจียงคนนั้น ไม่รู้ว่ากำลังทำเรื่องน่าละอายใจอะไรกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะย้อนกลับมาตำหนินาง

น่าขัน!

นางปัดฝุ่นบนหัวไหล่ “เรื่องเล็กน้อยของอวิ๋นอิง จะกล้าไปลำบากเจ้าที่วัน ๆ เอาแต่ยุ่งอยู่กับงานราชการได้อย่างไร?”

“เจ้า!”

เขาได้ยอมลดท่าทีลงแล้ว แต่นางกลับได้คืบจะเอาศอก

เขาเม้มริมฝีปาก “พูดจาดี ๆ”

“ข้าพูดจาดีแล้ว” ฉู่เชียนหลียิ้ม “เรื่องเล็กแค่นี้ไม่มีทางลำบากเจ้าหรอก แล้วก็ไม่กล้ารบกวนเจ้าเช่นกัน ข้าสามารถจัดการเองได้ เจ้ารีบไปทำธุระของเจ้าเถอะ ทำอะไรที่ควรทำ ข้ากลับแล้ว”

พูดจบ ก็สาวเท้าเดินจากไป

“ฉู่เชียนหลี!”

เขาเรียกนาง แต่ฝีทางของนางไม่ได้หยุดลง

“ฉู่เชียนหลี!” เขาจ้องมองแผ่นหลังของนาง น้ำเสียงที่เย็นชาใกล้จะระเบิดออกมา

หญิงสาวค่อย ๆ เดินจากไปไกล ราวกับว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

“ฉู่เชียนหลี!”

โครม!

เขาโมโหจนถีบรถเข็นไม้ที่อยู่ด้านข้างจนล้มคว่ำ แล้วก็กระทืบอีกหลายครั้งอย่างรุนแรงเพื่อระบายอารมณ์

ให้ตายเถอะ!

เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาไม่ได้โมโห นางโมโหอะไร?

เข
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status