ตอนที่ 2 ลูกบอลแพรปักทำเหตุ

 

ท่านอ๋องรับลูกบอลแพรปักสีแดงประดับพู่มาไว้ในมือพร้อมกับมองมันด้วยความแปลกพระทัย เขาไม่เข้าใจความหมายนี้เลยสักนิดและไม่เข้าใจว่ามันมาจากที่ใดและสตรีคนใดกันแน่ที่เป็นผู้โยนมาให้เขา

 แม้แต่จางชิงชิงเองก็นึกแปลกใจที่เขารับมันเอาไว้ในมือ ทั้งโรงน้ำชาต่างหันมามองท่านอ๋องพร้อมกับเสียงฮือฮาที่ดังขึ้น

“นี่มันคือสิ่งใดจื่อรุ่ย”

“ทะ..ท่านอ๋องนั่น..ลูกบอลแพรปัก มันมีไว้สำหรับเลือกคู่ หากว่าสตรีโยนให้บุรุษผู้ใดก็หมายความว่าหมายใจให้บุรุษผู้นั้น..สะ สู่ขอนางมาเป็นคู่ครองพ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องรู้สึกว่าเรื่องนี้ช่างไร้สาระยิ่งนัก เขาไม่จำเป็นต้องมีชายาในตอนนี้ หน้าที่เขามีเพียงรักษาแคว้นและแผ่นดินเท่านั้น เรื่องอื่นนอกจากนั้นล้วนไร้สาระและมิควรค่าให้เอ่ยถึง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของลูกแพรนั้น นางกำลังร้องด้วยความดีใจให้กับสตรีข้าง ๆ

“ลูกบอลนี้เป็นของผู้ใด”

เสียงทรงพลังนั้นตะโกนกลับไปถามเหล่าสตรีที่ยืนยินดีอยู่ด้านบน ลู่หลิงเฟยถูกดันออกมาตรงหน้า ท่านอ๋องก็ยังมองเห็นนางไม่ชัดอยู่ดีเพราะอยู่ชั้นสองแต่ก็เห็นแล้วว่านางยกมือขึ้นมา

“ของหม่อมฉันเองเพคะ”

“เช่นนั้น ก็เอาคืนไป”

ด้วยความแปลกใจของคนทั้งเมืองหลวง ท่านอ๋อง หยางหลินอี้โยนลูกบอลแพรปักนั้นกลับคืนไปให้นางทันที สตรีด้านบนต่างหันไปมองและลู่หลิงเฟยที่ไม่ทันระวังและมิได้มองว่าท่านอ๋องผู้นั้นโยนลูกบอลแพรปักนั้นกลับคืนมาให้นางจนลูกบอลนั้นโดนเข้าใบหน้าของนางพร้อมกับชิงชิงที่ทำท่าตกใจและจงใจผลักนางออกไป

“แม่นางระวัง!!”

หลายคนเอ่ยทักพร้อมกับพยายามคว้าตัวของลู่หลิงเฟยเอาไว้ แต่นางก็พลิกตัวหล่นจากระเบียงชั้นสองลงมาเพราะลูกบอลแพรปักโยนเข้าที่ตานางทำให้ควบคุมร่างกายไม่ได้ ตัวนางลอยกลางอากาศเพราะมองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากกลีบดอกไม้ที่โปรยไปทั่ว

“ท่านอ๋อง แม่นางผู้นั้น!!”

ด้วยสัญชาตญาณอีกตามเคย ท่านอ๋องกระโดดจากหลังม้าและพุ่งตัวลอยไปรับนางที่จะตกลงมาไว้ได้อย่างปลอดภัยและค่อย ๆ หมุนตัวลงมายืนบนพื้นอย่างมั่นคง มือนางยังกำลูกบอลแพรนั้นเอาไว้แน่นเมื่อเขาอุ้มนางเอาไว้ได้ในอ้อมกอด ไม่นึกว่านางจะตัวเล็กเช่นนี้ กลิ่นกายนางต้องจมูกเขาเล็กน้อยเมื่ออุ้มนางเอาไว้เช่นนี้ เขาปล่อยนางลงในทันทีเมื่อถึงพื้น

“แม่นาง เจ้าปลอดภัยแล้ว”

“ตาข้า…ตาของข้า!!”

“เอ่อ เจ้าพูดว่าอะไรนะ”

“ข้าปวดตาไปหมดแล้ว อาลี่ อาลี่เจ้าอยู่ไหน”

“คุณหนูเจ้าคะ ข้าอยู่นี่เจ้าค่ะ”

ท่านอ๋องหันไปบอกจื่อรุ่ยให้พาม้าเข้ามาให้เขาและสั่งให้เคลื่อนขบวนต่อ เขาต้องหยุดชะงักไปเพราะนางที่ดูเหมือนจะบาดเจ็บเพราะเขา เมื่อนางค่อย ๆ เปิดตาขึ้นมาเขาพบว่าแก้มนางถูกลูกบอลบาดจนมีแผลเล็กน้อยแต่ก็ทำให้เลือดออกและรอบดวงตาที่แดงเพราะถูกบอลแพรปักนั้นกระแทก

“มะ…แม่นาง…เจ้า…ตาแดงช้ำไปหมดแล้ว”

“อย่ามองนะ!! อาลี่ อาลี่!! เจ้าอยู่ที่ใด”

“คุณหนูเจ้าคะ ข้าอยู่นี่แล้วเจ้าค่ะ”

หลิงเฟยควานมือหาอาลี่ไปทั่วโดยไม่ได้สนใจท่านอ๋องผู้นั้นอีก นางไม่เคยเสียหน้าต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับตามที่บวมช้ำต่อหน้าผู้คนเช่นนี้

“เจ้า…เป็นบุตรสาวจวนใด ข้าจะให้คนไปส่ง”

“ไม่ต้อง!! ถือว่าข้าไม่ได้พบท่าน อาลี่! รีบพาข้ากลับบ้านทีเร็วเข้า!!”

เสียงหัวเราะดังขึ้นตามหลังนางไปไม่หยุด หลิงเฟยแม้จะชินชากับเสียงหัวเราะเยาะนี้แต่นางก็ไม่อยากให้ผู้ที่นางพึ่งโยนลูกบอลแพรปักนี้ให้ต้องมาหัวเราะนางในเวลานี้ ชื่อเสียงของนางมิได้ดีนักในเมืองหลวง แม้ว่าจะเป็นหญิงงามและเป็นบุตรของท่านหมอหลวงชื่อดังแต่นิสัยชอบเที่ยวเล่นและชื่นชมบุรุษรูปงามมีผู้ใดในต้าซ่งแห่งนี้ไม่ทราบบ้าง 

“นั่นนางใช่หรือไม่”

“ใช่เจ้าค่ะ”

“หึ กล้าดีเช่นไรโยนบอลให้ท่านอ๋อง”

“แล้ว…ลูกบอลแพรปักของท่าน”

“เก็บไปเสีย!! นางโยนไปครั้งหนึ่งแล้ว ข้าไม่โง่พอที่จะโยนไปให้ท่านอ๋องโยนคืนมาอีกครั้งหรอก เขายังพบข้าในตอนนี้ไม่ได้ ตอนนี้ไม่เหมาะ เอาไว้โอกาสหน้างานเลี้ยงในวังค่อยให้เขาพบข้าอีกครั้ง”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

“ลู่หลิงเฟย กี่ครั้งเจ้าก็ยังเป็นสตรีที่โง่เขลาอยู่เช่นเดิม เรื่องบุรุษเจ้าหรือจะสู้ข้าได้”

“คุณหนูลู่ผู้นั้นถูกหัวเราะเยาะจนในตอนนี้เสียงหัวเราะยังดังไม่หยุดเลยเจ้าค่ะ”

“ช่างโง่นัก ไม่มีผู้ใดในต้าซ่งนี้จะเหมาะสมกับท่านอ๋อง หยางผู้นั้นเท่ากับข้า “หลี่ฟางอิ่ง” คนนี้อีกแล้ว”

“คุณหนู เช่นนั้นวันนี้”

“กลับจวน”

“เจ้าค่ะ”

"หลี่ฟางอิ่ง" บุตรีของเสนาบดีฝ่ายขวาสั่งสาวใช้ให้เก็บบอลแพรปักและกลับจวนทันที เดิมทีนางเองก็ตั้งใจจะโยนลูกบอลนี้ไปให้ท่านอ๋องเช่นกัน นางเป็นถึง “สตรีอันดับหนึ่งของต้าซ่ง” ที่เป็นที่หมายปองของบุรุษทั่วแคว้น มีหรือท่านอ๋องจะไม่มองนางหากว่าเป็นนางที่โยนลูกแพรปักนั้นไปให้เขา แต่….

“นึกไม่ถึงว่าลู่หลิงเฟยจะกล้าโยนลูกแพรนั่นตัดหน้าข้า”

“ช่างไม่เจียมตัวเอาเสียเลยนะเจ้าคะ เป็นเพียงบุตรคนเล็กของหมอหลวงในสำนักหมอหลวงเท่านั้นเอง”

“เจ้ากล่าวผิดแล้ว นางเป็นถึงน้องสาวของท่านรองแม่ทัพลู่ผู้โด่งดังแห่งกองทัพพยัคฆ์เหนือ และยังเป็นน้องสาวพระชายาขององค์รัชทายาทเชียวนะ บรรดาศักดิ์นี้น่าเสียดายที่นางทำตัวเองเสื่อมเสียจนน่าอับอาย หลังจากนี้ข่าวที่นางถูกท่านอ๋องปฏิเสธนี้จะต้อง…..”

“แพร่กระจายอย่างรวดเร็วแน่นอนเจ้าค่ะ”

“ดี ข้าจะรอฟังข่าว อีกสองวันจะมีงานเลี้ยงในวังหลวง ข้าจะรอดูว่านางจะยังกล้าเข้าวังไปงานเลี้ยงครั้งนี้หรือไม่”

จวนสกุลลู่

“โอ๊ย เบา ๆ สิอาลี่ บวมไปหมดแล้วกระมัง”

“คุณหนูเจ้าคะ ข้ายังไม่ทัน…ได้แตะตัวท่านเลยเจ้าค่ะ”

“เจ็บชะมัดเลย โอ๊ย!! เจ็บเพียงนี้เชียวหรือ หน้าข้าเสียโฉมแล้วกระมัง น่าอับอายที่สุดเหตุใดเจ้าอ๋องบ้านั่น โอ๊ย!! เจ็บใจ เสียทีที่หน้าตาดี หยาบคายชะมัด”

“คุณหนูเจ้าคะ หากใบหน้าท่านยังเป็นเช่นนี้ งานเลี้ยงในอีกสองวันข้างหน้า ดูแล้วท่านน่าจะ….”

“เจ้าคิดว่าข้าจะยอมพลาดโอกาสนี้งั้นหรือ ท่านอ๋องผู้นั้น รูปงามโดดเด่น ข้าชอบยิ่งนัก ยิ่งเข้าหายาก ๆเช่นนี้ยิ่งท้าทาย ข้าชอบเอาชนะอยู่แล้วเจ้าก็รู้ ที่สำคัญ จะยอมแพ้หลี่ฟางอิ่งนั่นได้อย่างไร”

“แต่ว่าท่านอ๋องโยนลูกแพรปักกลับคืนมานะเจ้าคะ”

“เขาอาจจะแค่ตกใจเท่านั้นไม่เป็นไร ข้าจะบอกกับทุกคนว่าเขารับไปแล้ว ทั้งตัวข้าและลูกบอลแพรตกใส่เขา เขารับข้าไปแล้วเช่นนี้ก็หนียากแล้วละ”

“คุณหนู ท่าน…จะรับไหวหรือเจ้าคะหากว่าครั้งนี้ถูกเขาปฏิเสธอีก เหล่าคุณหนูในเมืองทั้งหลายพวกนั้นรวมถึงคุณหนูหลี่นั่นจะไม่หัวเราะท่านหรือเจ้าคะ”

“หลี่ฟางอิ่งผู้นั้นไม่กล้าแม้แต่จะโยนลูกแพรนั่นให้เขาด้วยซ้ำ ข้าต้องสนใจนางงั้นหรือ เจ้าก็รู้ว่าคุณหนูของเจ้ามิได้สนใจขี้ปากพวกขี้นินทาลับหลังอย่างพวกนางหรอก”

“คุณหนูเจ้าคะ แต่คราวนี้…ต่อหน้าผู้คนทั้งเมืองหลวงเลยนะเจ้าคะ”

“แล้วอย่างไรเล่า เขาแค่โยนกลับมาและข้าก็ตกลงมาในอ้อมกอดเขา นี่มิใช่ฉากพรหมลิขิตในนิยายรักที่เจ้าชอบอ่านหรืออย่างไร พระเอกน่ะต้องเป็นเช่นนี้แหละ เจอลูกตื๊อนางเอกเช่นข้าเข้าไป ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันปักใจรักพระองค์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ …..”

อาลี่ถึงกับรู้สึกแปลก ๆเมื่อคุณหนูของนางพูดพร้อมกับเล่นหูเล่นตากับนางแม้ว่าจะเป็นเรื่องล้อเล่น แต่ความรู้สึกนี้มันก็ช่าง…

“คุณหนู ข้ารู้สึกขนลุกแปลก ๆเจ้าค่ะ”