LOGINShare
บทที่ 570
Related chapters
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 571
เทียนเฉวียนได้ยินเช่นนั้น ก็เกิดสงสัยอยู่ในใจไม่หายเดิมทีเขาคิดว่าอวิ๋นฝูหลิงอยากให้คุมตัวเจ้านั่นไว้ เพื่อจะได้รับรองความปลอดภัยของพวกเขาได้มากขึ้นทว่าความจริงแล้วดูไม่ค่อยเหมือนกับสิ่งที่เขาคิดสักเท่าไรว่าแต่ เรื่องสำคัญกว่าที่อวิ๋นฝูหลิงพูดถึงมันคืออะไรกัน?ยังไม่ทันที่เทียนเฉวียนจะได้คิดอันใดมากมาย เขาเห็นอวิ๋นฝูหลิงหยิบของสีดำ ๆ รูปร่างเหมือนนกออกมาจากในห่อผ้าเดิมทีอวิ๋นฝูหลิงไม่อยากเปิดเผยต่อหน้าเทียนเฉวียนนัก ทว่าสถานการณ์ในยามนี้ไม่ธรรมดา พวกเขาไม่รู้เรื่องการป้องกันบนเกาะหมัวกุ่ยที่แน่ชัด หากขืนเข้าไปทั้งอย่างนี้ จะต้องมีสภาพไม่ต่างกับแมลงวันหัวขาดแน่นอนนางคิดสะระตะไปมา สุดท้ายจึงตัดสินใจคว้าโดรนจากในมิติออกมา ใช้มันสืบส่องสถานการณ์บนเกาะดูเสียก่อนดังนั้นการตรวจสอบด้านบนเกาะครั้งนี้ นางจึงตั้งใจพามาแค่พวกเทียนเฉวียนสามคนเท่านั้นทั้งยังหาข้ออ้างให้ลูกพี่อู่กับฟางอวี่ออกไปที่อื่นที่ให้เทียนเฉวียนรั้งอยู่ ก็เพราะนางต้องการผู้ช่วยหนึ่งคนมาวาดแผนที่สภาพบนเกาะอีกทั้งในลูกน้องกลุ่มนี้ เทียนเฉวียนนั้นซื่อสัตย์และไว้ใจได้ อวิ๋นฝูหลิงเชื่อใจเขาอวิ๋นฝูหลิงบังคับรีโมท
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 572
“เจ้าเก็บแผนที่นี้ไว้ มีมันแล้ว จะเคลื่อนไหวได้สะดวกมากขึ้น”“ตรงสามจุดนี้...” อวิ๋นฝูหลิงเอื้อมมือออกไปชี้ที่ตำแหน่งทั้งสามบนแผนที่ จากนั้นจึงพูดต่อไปว่า “ทั้งสามจุดนี้น่าจะเป็นสถานที่ซึ่งคนที่ถูกจับมาบนเกาะต้องใช้แรงงาน เป็นไปได้มากว่าท่านอ๋องกับผู้บัญชาการจั่วจะแฝงตัวอยู่ในนี้ เจ้าต้องให้ความสำคัญกับการค้นหาในทั้งสามจุดนี้” “เมื่อหาตัวท่านอ๋องเจอ ให้แจ้งสถานการณ์แก่ท่านอ๋องให้ชัดเจน แล้วดูว่าท่านอ๋องมีแผนการอะไรหรือไม่?”คิดดูแล้ว เซียวจิ่งอี้น่าจะเข้าใจสถานการณ์บนกาะหมัวกุ่ยแห่งนี้มากกว่าพวกเขาแน่เขาอยู่บนเกาะมานานขนาดนี้ แต่กลับไม่หาโอกาสออกไปเลย คิดแล้วคงจะต้องมีเหตุผลบางอย่างเป็นแน่เทียนเฉวียนพยักหน้าหนัก ๆ “ผู้น้อยจดจำไวแล้วขอรับ”อวิ๋นฝูหลิงนึกถึงเรื่องโดรน ทันใดนั้นจึงกระแอมออกมาเบา ๆ หนึ่งครั้ง แล้วกล่าวว่า “เทียนเฉวียน เมื่อครู่นี้...”อวิ๋นฝูหลิงยังไม่ทันพูดจนจบ เทียนเฉวียนก็พูดขึ้นมาอย่างมีไหวพริบยิ่ง “เมื่อครู่นี้ผู้น้อยไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น และไม่มีทางพูดอะไรออกไปแน่นอนขอรับ” อวิ๋นฝูหลิงเผยสีหน้าประหนึ่งได้พบเข้ากับเด็กฉลาดสั่งสอนได้
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 573
ลูกพี่อู๋ได้ยินเช่นนั้น ไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบไต่โขดหินลงไปทันทีทว่าฟางอวี่กลับแปลกใจนักที่นี่เป็นบริเวณที่ขึ้นไปบนเกาะได้โดยไม่ถูกจับง่าย ๆ ที่สุด ก่อนหน้านี้ก็ตกลงแล้วว่าจะขึ้นเกาะจากตรงนี้ กว่าเขากับลูกพี่อู๋จะปีขึ้นมาได้นี่มันไม่ง่ายเลยนะ ทั้งยังรอพวกอวิ๋นฝูหลิงอยู่ข้างบนตั้งนาน แล้วไยตอนนี้อวิ๋นฝูหลิงจะให้พวกเขาลงไปอีก?ฟางอวี่สงสัยไม่หาย กระทั่งยามที่เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เบื้องหน้าก็ไร้เงาของเทียนเฉวียนแล้วฟางอวี่ได้แต่เก็บงำความสงสัยที่มีอยู่เต็มท้องลงไป ไต่โขดหินลงไปด้านล่างอีกครั้งกับลูกพี่อู๋กระทั่งทั้งสองคนลงมาถึงด้านล่าง ก็เห็นอวิ๋นฝูหลิงกำลังนั่งเอนหลังตากแดดอยู่บนโขดหินก้อนหนึ่งอวิ๋นฝูหลิงได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว หันหน้าไปก็เห็นพวกเขาสองคน จึงอธิบายว่า “บนเกาะนี้มีการป้องกันแน่นหนา เป้าหมายของพวกเราทั้งสี่ใหญ่เกินไป เขาเลยลองคิดดู ก็เห็นว่าให้เทียนเฉวียนขึ้นเกาะไปหาตัวคนจะเป็นการดีกว่า”“เขามีวรยุทธ์แข็งแกร่ง วิชาตัวเบาก็ดี เขาไปคนเดียวไม่มีทางถูกจับได้ง่าย ๆ แน่”“ต่อให้ถูกจับได้ ก็หลบหนีออกมาได้ง่าย”คำอธิบายนี้ของอวิ๋นฝูหลิงมีเหตุผลยิ่ง ลูกพี่อู๋กับฟางอวี
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 574
ดูท่าคนของเขาจะตามมาถึงบนเกาะหมัวกุ่ยแล้ว แค่ไม่รู้ว่าคนที่มานั้นเป็นใคร?เซียวจิ่งอี้เปลี่ยนความคิด ยกมือขึ้นกุมท้องทันที แล้วส่งเสียงร้อง “โอ๊ย” ออกมาโจวไห่เซิงที่อยู่ใกล้ที่สุดหน้าเปลี่ยนสีทันทีที่เห็นเช่นนั้น รีบเข้ามาประคองเขา “น้องจิ่ง เป็นอะไรไป?”เมื่อวานเซียวจิ่งอี้ช่วยเขาจากแส้ของผู้คุม ในใจโจวไห่เซิงจึงซาบซึ้งในตัวเซียวจิ่งอี้เป็นอย่างยิ่งครั้นยามนี้เห็นเขากุมท้องพลางร้องโอดโอย ความร้อนรนความเป็นกังวลผุดขึ้นมาเต็มหัวใจในชั่วพริบตาจั่วเยี่ยนที่อยู่ห่างพวกเขาไปเจ็ดแปดก้าวเห็นเช่นนั้น ทั้งตกใจทั้งร้อนใจขึ้นมาทันที รีบทิ้งจอบในมือแล้ววิ่งไปทางเซียวจิ่งอี้เขาจะให้เกิดอะไรขึ้นกับเซียวจิ่งอี้ไม่ได้เด็ดขาด!ไหนเลยจะรู้ว่าเขาเพิ่งวิ่งออกไปได้สองก้าว ก็เห็นเข้ากับสายตาของเซียวจิ่งอี้ที่ส่งมาให้เขาจั่วเยี่ยนเข้าใจได้ทันที เซียวจิ่งอี้แกล้งทำเขาชะลอฝีเท้าลงทันทียามนี้เองที่การเคลื่อนไหวของทางนี้เกิดไปดึงดูดความสนใจของผู้คุมพวกนั้นเข้าผู้คุมคนหนึ่งสะบัดแส้ออกมา แล้วตะโกนลั่น “ทำอะไรกัน? แยกย้ายออกไปทำงานเสีย!”เซียวจิ่งอี้กุมท้องไว้ แล้วยิ้มสู้ผู้คุมพลางกล่าวว่า “ใต้เ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 575
อวิ๋นฝูหลิงเอนหลังอยู่บนโขดหิน รองมือทั้งสองข้างไว้ใต้ศีรษะต่างหมอน เหม่อมองออกไปไกลยังท้องทะเลตรงขอบฟ้าลูกพี่อู๋กับฟางอวี่นั่งอยู่ไม่ไกลทั้งสองคนมองไปทางอวิ๋นฝูหลิงอยู่หลายครั้ง อยากจะพูดอะไรสักอย่าง ทว่ากลับลังเลแล้วไม่พูดออกไปไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร มองดวงตะวันที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปทางทิศประจิม ทว่ากลับยังไม่เห็นเทียนเฉวียนกลับมาลูกพี่อู๋อดรู้สึกร้อนรนขึ้นมาในใจไม่ได้ยามนี้เอง อวิ๋นฝูหลิงขยับหูเล็กน้อย จู่ ๆ ก็ผุดกายลุกขึ้นนั่งหลังจากที่ร่างกายของนางได้รับหยดน้ำแห่งจิตวิญญาณจากในมิติมาแล้ว สัมผัสทั้งห้าก็ว่องไวเป็นอย่างยิ่ง ความเคลื่อนไหวภายในรัศมีสามลี้นางล้วนสัมผัสรับรู้ได้นางถึงได้อาบแดดอยู่บนชายหาดได้อย่างสบายอกสบายใจ ไม่กังวลแม้แต่น้อยว่าจะถูกคนบนเกาะหมัวกุ่ยจับได้เพราะทันทีที่มีคนเข้ามาใกล้ นางก็จะรับรู้ได้ทันทียามนี้นางรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของกระแสลมในอากาศ มีคนกำลังมุ่งหน้ามาทางนางและคนที่มาก็ฝีเท้าเบายิ่ง หากมิใช่ว่าประสาทหูนางดีจนน่าตกใจ คงแทบรับรู้ไม่ได้ คิดดูแล้ววิทยายุทธของอีกฝ่ายคงไม่เบา อย่างน้อยที่สุดวิชาตัวเบาก็ดีเยี่ยมอวิ๋นฝูหลิงนึก
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 576
แค่ประมาทเพียงเล็กน้อย ก็จะถูกคนเจาะช่องทาง หาโอกาสหลบหนีลงทะเลได้เมื่อมีคนหนีออกไปได้ แล้วแอบไปแจ้งข่าวแก่มือมืดที่อยู่เบื้องหลังและวางแผนเรื่องทั้งหมดนี้ ผลที่ตามมาต้องเลวร้ายจนไม่อยากนึกถึงแน่ฉะนั้นอุบายที่ใช้ยาสลบนี้ เป็นวิธีที่ทั้งสบายใจ ทั้งประหยัดแรงที่สุดจริง ๆอวิ๋นฝูหลิงรีบแสร้งทำเป็นล้วงเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วควักยาสลบออกมาสองสามห่อส่งให้เทียนเฉวียน“ยาไม่กี่ห่อนี้ มากพอที่จะทำให้คนนับพันสลบไสลได้”“ใส่ยาลงไปในน้ำหรืออาหาร ไร้สีไร้รส สัมผัสไม่ได้สักนิดเดียว พอกินเข้าไปแล้ว ใช้เวลาไม่เกินห้าลมหายใจก็พากันสลบแล้ว”“สองห่อนี้เป็นควันยาสลบ หากไม่สะดวกลงมือกับอาหารก็จุดควันยาสลบนี่ ขอแค่สูดควันยาสลบนี้เข้าไป ก็จะหมดสติล้มพับทันที”“ห่อนี้เป็นยาแก้ เผื่อว่าพวกเจ้าไม่ระวังจนโดนลูกหลงไปด้วย ก็ให้ใช้ยาแก้นี้”เทียนเฉวียนเก็บยาสลบที่อวิ๋นฝูหลิงให้ไว้เรียบร้อย“ท่านอ๋องบอกว่ายามโหย่วพลลาดตระเวนบนเกาะจะถึงคราวเปลี่ยนกะ และยามนี้ก็จะเป็นเวลาที่กำหนดไว้ให้ทานข้าว ยาวโหย่วเป็นเวลาที่เหมาะแก่การลงมือที่สุด”อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้านำความไปบอกแก่ท่านอ๋อง ยามโหย่วข้า
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 577
ยามโหย่วอวิ๋นฝูหลิงทำตามแผนที่ได้ตกลงไว้กับเซียวจิ่งอี้ นำคนขึ้นชายหาดโดยไร้สุ้มเสียงหลังจัดการยามที่ด่านรอบนอกทั้งสองแห่ง ก็เปลี่ยนคนที่เฝ้ายามทั้งหมดเป็นคนของพวกเขาเองจะว่าไปแล้ว เพื่อให้จัดการเหล่าแรงงานที่ถูกจับมาบนเกาะเหล่านั้นได้สะดวก ไม่ให้พวกเขาหลบหนี จึงตั้งด่านไว้ตามจุดสำคัญ ๆ ไม่กี่แห่งบนเกาะหมัวกุ่ย และจัดคนไปคอยเฝ้าไว้ส่วนสถานที่อื่น ๆ บ้างก็ปลูกพุ่มหนามไว้ บ้างก็สร้างกำแพงสูงขึ้นมาล้อมไว้ ไม่ให้คนเดินผ่านเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ช่วยทำให้อวิ๋นฝูหลิงเบาใจไปไม่น้อยแต่เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาในภายหลัง อวิ๋นฝูหลิงจึงจัดแจงคนคอยลาดตระเวนตามแนวชายหาดไว้ จับตาดูเกาะหมัวกุ่ยทั้งเกาะไว้อย่างแน่นหนา ไม่ปล่อยให้ใครก็ตามหนีออกไปได้เมื่อจัดแจงเรื่องรอบนอกเรียบร้อย อวิ๋นฝูหลิงจึงนำคนเข้าไปในเกาะด้วยตัวเองนางคว้าแผ่นที่ฉบับหนึ่งออกมาดูแผนที่ที่วาดไว้ก่อนหน้านี้ให้เทียนเฉวียนไปแล้ว ส่วนแผ่นนี้เป็นแผ่นี่นางวาดขึ้นมาใหม่ตามที่จดจำได้หลังจากที่นางกลับไปที่เรือใหญ่แล้วอวิ๋นฝูหลิงแยกแยะทิศทาง เข้าเกาะไปตามสัญลักษณ์บนแผนที่ เพื่อไปรวมตัวกับเซียวจิ่งอี้ตลอดทางมานี้ หากพบเข้ากับคนที่
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 578
คำพูดมากมายท่วมท้นอยู่ในปาก สุดท้ายก็กลั่นออกมาได้เพียงประโยคเดียวว่า “ท่านปลอดภัยไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว!”เซียวจิ่งอี้ลูบศีรษะอวิ๋นฝูหลิง กล่าวด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “ข้าขอโทษ ทำให้เจ้าต้องเป็นห่วงเสียแล้ว”ครั้นสัมผัสได้ถึงสายตาของคนรอบข้างที่พากันมองมา สายตานั้นมีทั้งความสงสัย ทั้งความอยากรู้อยากเห็นอวิ๋นฝูหลิงจึงตระหนักได้ว่ายามนี้ยังมีเรื่องมากมายที่จำเป็นต้องจัดการ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะจะพูดคุยกันนักนางกุมมือของเซียวจิ่งอี้ “ยังไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้วกัน ภารกิจเร่งด่วนในตอนนี้ก็คือจัดการเรื่องบนเกาะหมัวกุ่ยนี้ให้เรียบร้อย”นางมองไปที่กลุ่มคนที่สวมใส่เสื้อผ้าเนื้อหยาบแบบง่าย ๆ เหล่านั้น แล้วกระซิบถามว่า “คนพวกนี้เป็นชาวบ้านที่ถูกจับตัวมาใช้แรงงานบนเกาะหรือ?”เซียวจิ่งอี้พยักหน้า “วันนี้โชคดีที่มีพวกเขาอยู่ด้วย แผนของข้าถึงได้ดำเนินได้อย่างราบรื่น”ชาวบ้านพวกนี้ถูกจับมาบนเกาะหมัวกุ่ย พวกเขาถูกกดขี่ถูกทุบตีด่าทอแม้ว่าหลายคนจะชินชา ทว่าในใจของคนบนเกาะหมัวกุ่ยใช่ว่าจะไร้ความโกรธแค้นเซียวจิ่งอี้ไม่เพียงช่วยพวกเขาแก้แค้น แต่ยังมอบความหมายที่จะทำให้พวกเขาได้ออกไปจากเกาะหมัวกุ่
Latest chapter
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 609
ขณะที่จอมปราชญ์เหวินกำลังครุ่นคิด ในใจเขาก็ตัดสินใจแน่วแน่ไปแล้วการที่เขาออกไปได้โดยสวัสดิภาพต่างหากจึงจะเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดในยามนี้แค่สตรีนางหนึ่ง เขาย่อมไม่เก็บมาใส่ใจอยู่แล้วโดยเฉพาะสตรีนางนี้ที่บัดนี้ไม่เพียงแต่ไม่มีประโยชน์ต่อเขาแล้วแม้แต่น้อย กลับยังจะกลายเป็นภาระเขาเสียด้วยซ้ำไปการที่จอมปราชญ์เหวินคิดจะทอดทิ้ง จึงยิ่งสมเหตุสมผลทว่าพอนึกถึงว่าอวี้จูอยู่ข้างกายเขากับเวินเจามานาน รับรู้ความลับไม่น้อยแม้ว่าคนเช่นนี้จะถูกเขาทอดทิ้ง แต่ก็ไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อได้!ในใจจอมปราชญ์เหวินเกิดความคิดสังหารคนขึ้นมาในชั่วพริบตาจอมปราชญ์เหวินหยุดฝีเท้า แล้วหมุนกายหันหลังอวี้จูเดินกระหืดกระหอบตามมาได้ทัน ครั้นเห็นจอมปราชญ์เหวินดูเหมือนเกิดมีใจคิดจะรอนางขึ้นมา ความอบอุ่นสายหนึ่งพลันเอ่อล้นขึ้นมาในใจอย่างอดไม่ได้หรือว่าที่จริงแล้วเขาก็มีความรักความห่วงใยให้นางอยู่บ้างเหมือนกัน?ครั้นคิดมาถึงตรงนี้ อวี้จูจึงรู้สึกภูมิใจขึ้นมาในใจอีกครั้งวีรบุรุษยากจะผ่านด่านสตรีงามแม้แต่ท่านราชครูผู้สูงส่งเหนือปวงชน ก็ยังต้องหมอบราบคาบแก้วอยู่ใต้กระโปรงของนางทว่าชั่วพริบตาถัดมา อวี้จูพล
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 608
เพลิงไหม้ครานี้ทำให้เทียนเสวียนคาดไม่ถึงประจวบเหมาะกับที่ยามนี้อยู่ในฤดูกาลที่อากาศแห้งแล้ง เพลิงไหม้ในหอจินอวี้ลุกลามเร็วยิ่ง แทบจะเพียงพริบตาเดียวก็ลุกลามไปถึงชั้นสองแล้วเทียนเสวียนเข้าใจดีว่าไม่อาจปล่อยให้สถานการณ์ย่ำแย่ไปมากกว่านี้เทียบกับการจับตัวราชครูเผ่าเยว่แล้ว ความปลอดภัยของประชาราษฎร์ในยามนี้ต่างหากจึงจะเป็นเรื่องสำคัญที่สุดขืนพวกเขาโอบล้อมสกัดกั้นต่อไป ไม่ยอมให้คนในหอจินอวี้หนีจาก เช่นนั้นก็เท่ากับว่าบีบบังคับให้พวกเขาถูกเพลิงเผาไหม้ทั้งเป็นมองดูคนในหอจินอวี้คร่าวๆ แล้ว ก็มีไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยชีวิตชีวิตผู้คนมากมายขนาดนี้ หากวันนี้ต้องมาสังเวยชีพอยู่ที่นี่ ไม่เพียงแต่เขาที่ล้มเหลวในหน้าที่เท่านั้น แต่จะกลายเป็นรอยด่างพร้อยที่อี้อ๋องไม่มีวันชำระล้างออกไปได้อีกด้วยไม่เพียงแต่มนตรีตรวจสอบในราชสำนักจะกล่าวโทษว่าอี้อ๋องมีความผิดโทษฐานเพิกเฉยต่อชีวิตประชาราษฎร์เท่านั้นองค์ชายพระองค์อื่นๆ ก็จะฉวยโอกาสซ้ำเติม เหยียบย่ำอี้อ๋องเต็มที่กระทั่งฝ่าบาทก็ยังทรงต้องผิดหวังต่ออี้อ๋องที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ เทียนเสวียนอยู่กับอี้อ๋องมานานหลายปีขนาดนี้ ย่อมรู้จักนิสัยใจคอของ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 607
ขณะที่ทางจอมปราชญ์เหวินกระซิบใส่หูของคนใต้บังคับบัญชา ทางไคหยางก็เร่งรุดมาถึงหอจินอวี้เขานำสาส์นลับที่เซียวจิ่งอี้เขียนด้วยตนเองมอบให้เทียนเสวียน“ท่านอ๋องตรัสว่าลงมือทางหอจินอวี้ได้เลย”เทียนเสวียนรับสาส์นลับมาอ่านเรื่องที่เซียวจิ่งอี้มอบหมายมาในสาส์นลับมีทั้งหมอสามเรื่องเรื่องแรกคือ ราชครูเผ่าเยว่แฝงตัวอยู่ในหอจินอวี้ จำต้องจับตาดูให้ดีเรื่องต่อมาคือ ค้นตัวคนในหอจินอวี้ทั้งนายแลบ่าวไพร่ หากพบคนที่มีสัญลักษณ์จันทร์ครึ่งเสี้ยวของเผ่าเยว่ติดกาย ให้คุมตัวไว้โดยไม่มีข้อยกเว้น คนอื่น ๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องให้พิจารณาปล่อยตัวออกไปพร้อมกัน ด้วยเหตุนี้จึงบรรเทาความรู้สึกขัดแย้งของผู้คนในหอจินอวี้ไปได้เรื่องสุดท้ายคือ คิดหาวิธีล่องูออกจากถ้ำเวินเจาไม่เคยเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของราชครู่ผู้นั้น ต่อให้ยามนี้เขาจะอยู่ในหอจินอวี้ แฝงกายปิดบังโฉมหน้าอยู่ในกลุ่มนักพนันมากมายเหล่านี้ ทว่าคนของเซียวจิ่งอี้ก็ไม่อาจแยกแยะออกได้เช่นนี้แล้ว จึงไม่สู้ใช้แผนล่องูออกจากถ้ำ วางแผนให้ท่านราชครูผู้นั้นเผยความจริง แล้วกระโดดเข้าไปในหลุมพรางของเซียวจิ่งอี้ที่วางไว้ให้เขาด้วยตนเองถูกขังมาทั้งคืน ตัดขาดก
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 606
คิด ๆ แล้วเจตนาของการที่อี้อ๋องให้คนนำคำให้การไม่กี่แผ่นเหล่านั้นมาให้เขานั้น ก็น่าจะต้องการให้เขาร่วมมือ ตรวจสอบเจ้านายแลบ่าวไพร่ทั้งตระกูลเวิน แล้วลากคนเผ่าเยว่ที่แอบแฝงอยู่ในตระกูลเวินพวกนั้นออกมาครั้นเวินจือเหิงมีความคิดนี้อยู่ในใจ จึงรีบให้คนไปนำสมุดบัญชีรายนามของตระกูลเวินมาทันทีจากการตรวจสอบกับสมุดบัญชีรายนามทีละคน ๆ แน่นอนว่าทำให้ตรวจสอบเจ้านายแลบ่าวไพร่ของตระกูลเวินได้อย่างชัดแจ้ง ลากคอพวกคนเผ่าเยว่พวกนั้นออกมาได้ทีละคน ๆหอจินอวี้คนในหอถูกขังไว้ทั้งคืน ครั้นเห็นว่าฟ้าสว่างแล้ว แม้จะเป็นคนที่สงบเสงี่ยมเหล่านั้น ก็ยังอดกระสับกระส่ายขึ้นมาไม่ได้“นี่จะขังพวกเราไว้ถึงเมื่อไรกัน?”“วันนี้ข้ายังต้องไปทำงานอยู่นะ!”“วันนี้ข้าเองก็ต้องไปพูดคุยเรื่องการค้านะ!”“หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ทำให้พวกเราเสียการเสียงาน แล้วใครจะเป็นคนรับผิดชอบความเสียหายพวกนี้?”“ใช่ๆ...”ในชั่วขณะนั้น เสียงประณามว่ากล่าวดังระงมไปทั่วหอจินอวี้จอมปราชญ์เหวินเห็นดังนั้น จึงรีบให้คนเข้าไปเติมเชื้อไฟ ยุยงปลุกปั่นอารมณ์ความรู้สึกของผู้คนทันทีแม้ว่าทหารหลวงด้านนอกหอจินอวี้จะมีมาก ทว่านักพนันในหอจินอวี้แ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 605
ตระกูลขุนนางใหญ่อย่างสกุลเวิน มีทาสนับร้อยคนอยู่แล้วในบรรดานั้นมีคนสกุลเยว่ส่วนหนึ่งปะปนเข้ามา ย่อมเป็นเรื่องยากที่จะค้นหาดูท่าทุกคนในสกุลเวิน จะต้องตรวจสอบอย่างละเอียดสักคราหนึ่งแล้วเซียวจิ่งอี้มองเทียนเฉวียน “เจ้านำคำสารภาพเหล่านี้ไปให้เวินจือเหิงดูเสีย”“ในเมื่อเขาคิดจะตัดญาติผดุงคุณธรรม ปกป้องสมาชิกสกุลเวินคนอื่นไว้ ย่อมต้องรู้ว่าควรทำอย่างไร!”เทียนเฉวียนตอบรับเสียงหนึ่ง และหยิบคำสารภาพเหล่านั้นออกไปหลังจากเทียนเฉวียนออกไป เซียวจิ่งอี้ก็หยิบปากกาขนนกขึ้นมา จากนั้นก็เขียนจดหมายยื่นให้ไคหยาง“ส่งไปที่หอจินอวี้ มอบให้เทียนเสวียน”“ทางฝั่งหอจินอวี้สามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว”หลังจากผ่านไปหนึ่งคืน พวกราชครูที่หลบซ่อนอยู่ในหอจินอวี้ ก็รู้สึกกระสับกระส่ายกันขึ้นมาแล้วเพียงแต่น่าเสียดายที่คนแคว้นเยว่เหล่านั้นที่จับได้ ต่างไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของราชครูเลยไม่เช่นนั้นคงสามารถให้อวิ๋นฝูหลิงวาดภาพเหมือน ไปจับคนที่หอจินอวี้ตามภาพเหมือนได้แล้วยามนี้ทำได้เพียงหาวิธีอื่นเท่านั้นไคหยางรับจดหมายมา กำลังจะออกไป ก็ได้ยินเซียวจิ่งอี้พูดอีกครั้งว่า “หลังจากส่งจดหมายถึงมือเทียนเสว
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 604
เซียวจิ่งอี้ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็รู้สึกว่าแค่การคาดเดายังไม่เพียงพอ ยังต้องมีหลักฐานที่ชัดเจนด้วยเขากวักมือเรียกเทียนเฉวียน และออกคำสั่งว่า “ไปตรวจสอบคนที่อยู่ข้างตัวเวินเจา โดยเฉพาะคนรับใช้ที่ใกล้ชิด ทำการสอบสวนให้หมด”แคว้นเยว่กล้าเอานายน้อยของพวกเขามาไว้ที่สกุลเวิน เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่แทรกคนเข้ามาอยู่ข้างตัวเวินเจา ส่วนเป้าหมายของคนเหล่านั้นคือการปกป้องหรือจับตาดูเขา นั่นก็พูดได้ยากหลักฐานและข้อมูลที่เซียวจิ่งอี้มีในตอนนี้ เขาคิดว่าราชครูผู้นั้นซึ่งซ่อนตัวอยู่ลึกที่สุด คนผู้นั้นเป็นคนที่คอยแอบบงการทุกอย่างอยู่เบื้องหลังส่วนเวินเจานายน้อยผู้นั้น มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นหุ่นเชิดเซียวจิ่งอี้สั่งให้เทียนเฉวียนไปสอบสวนคนที่อยู่ข้างตัวเวินเจา ส่วนเวินเจา เซียวจิ่งอี้ตัดสินใจสอบสวนเขาด้วยตัวเองการสอบสวนนี้ใช้เวลาจนถึงรุ่งเช้าเซียวจิ่งอี้เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเลือดออกจากมือ มองร่างที่อาบด้วยเลือดซึ่งกำลังหยดลงมา เวินเจาอยู่ในสภาพครึ่งเป็นครึ่งตาย“ไม่คิดว่าจะแข็งแกร่งอะไรนัก”“นายน้อยแคว้นเยว่ ก็แค่นี้เอง!”เพียงแค่ใช้วิธีการเล็กน้อยในการสอบสวน เซียวจิ่งอี้ไม่ต้องใช้ยาพวกนั้นท
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 603
จู่ ๆ เซียวจิ่งอี้ก็นึกถึงคืนนั้นที่เขาไปตรวจสอบหอจินอวี้ยามนั้นในห้องนั้นนอกจากเวินเจากับพ่อค้าชาวญี่ปุ่นแล้ว ยังมีชายลึกลับสวมหน้ากากอีกคนหนึ่งด้วยหากเวินเจาเป็นนายน้อยของแคว้นเยว่ เช่นนั้นชายลึกลับสวมหน้ากากผู้นั้น อาจจะเป็นราชครูใช่หรือไม่?เซียวจิ่งอี้ใช้นิ้วเคาะโต๊ะ จมลงสู่ความคิดผ่านไปครู่หนึ่ง เทียนเฉวียนก็เข้ามารายงานว่า “ท่านอ๋อง พาตัวเวินเจามาแล้วขอรับ!”เซียวจิ่งอี้พยักหน้า “เจ้าไปตรวจสอบเสียหน่อย ดูว่าบนตัวเวินเจาผู้นั้นมีสัญลักษณ์รูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวหรือไม่?”เทียนเฉวียนชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตอบรับและออกไปทันทีผ่านไปครู่หนึ่ง เทียนเฉวียนจึงเพิ่งกลับมาอีกครั้ง“เรียนท่านอ๋อง ข้าตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว บนตัวเวินเจาผู้นั้นไม่มีสัญลักษณ์รูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวขอรับ”“คิดไม่ถึงว่าจะไม่มี” เซียวจิ่งอี้ขมวดคิ้วสัญลักษณ์พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวเป็นสัญลักษณ์เฉพาะของคนแคว้นเยว่แคว้นเยว่บูชาเทพจันทราดังนั้นยามที่ทารกแคว้นเยว่อายุครบเดือน บนตัวจะใช้สีพิเศษทำสัญลักษณ์พระจันทร์ไว้ วิธีนี้เป็นการขอให้เทพจันทราปกป้องคุ้มครองหากเวินเจาผู้นั้นเป็นนายน้อยแคว้นเยว่ บน
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 602
เซียวจิ่งอี้พยักหน้า“ก่อนหน้านี้ที่ข้าตกอยู่ในอันตราย โชคดีที่ผู้นำสกุลเวินให้ความช่วยเหลือ”“แม้จะเป็นการแลกเปลี่ยนเพื่อผลประโยชน์ แต่ข้าก็ได้รับน้ำใจนี้แล้ว”“ทว่าเรื่องส่วนรวมก็คือเรื่องส่วนรวม เรื่องส่วนตัวก็คือเรื่องส่วนตัว จะต้องเที่ยงธรรมไม่เห็นแก่ผู้ใดเป็นพิเศษ”“รอหลังจากสิ้นสุดคดีของสกุลเวินแล้ว ข้าจะมาแสดงความขอบคุณอีกครั้ง!”เวินจือเหิงได้ยินก็ตกตะลึง ไม่เข้าใจความหมายของเซียวจิ่งอี้ไปชั่วขณะหนึ่งไม่รอให้เขาตั้งสติได้ ก็มีทหารก้าวมาข้างหน้า ดึงเขาออกไปแล้วหลังกลับมาเรือนของตัวเอง เวินจือเหิงก็ยังสับสนมึนงงความหมายเมื่อครู่ของอี้อ๋อง คือบอกว่าเขาติดหนี้น้ำใจของตนคราหนึ่ง แต่เขาไปช่วยเหลืออี้อ๋องตั้งแต่เมื่อใดกัน?เหตุใดเขาจึงนึกเรื่องนี้ไม่ออก?เวินจือเหิงคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจทางด้านเซียวจิ่งอี้ เมื่อเวินจือเหิงออกไปแล้ว เขาก็หันกลับมาสั่งเทียนเฉวียนว่า “ส่งคนไปจับตาดูคนของบ้านรองสกุลเวิน”“พาตัวเวินเจามาหาข้า”เซียวจิ่งอี้หยิบกระดาษปึกนั้นจากในกล่องไม้ออกมาอีกครั้งเวินจือเหิงทำให้เขาประหลาดใจจริง ๆบนเกาะหมัวกุ่ยเขาค้นพบความทะเยอทะยานแสนชั่วร้ายของคนแคว
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 601
เซียวจิ่งอี้รู้สึกว่าเวินจือเหิงมีความกล้าหาญและเด็ดเดี่ยวอยู่หลายส่วนคนทั่วไปหากเจอสถานการณ์เช่นนี้ เกรงว่าหากไม่ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ ก็คงหวาดกลัวจนตื่นตระหนกเวินจือเหิงยังสามารถสงบสติอารมณ์ได้ ทั้งยังคิดวิธีช่วยเหลือตัวเองอย่างมีหลักการชั่วขณะหนึ่ง เซียวจิ่งอี้รู้สึกสงสัยในกล่องไม้ใบนั้นที่เวินจือเหิงมอบให้ขึ้นมาไม่รู้ว่ากล่องใบนี้ใส่สิ่งใดไว้ เวินจือเหิงจึงจะสามารถนำมาต่อรองได้เซียวจิ่งอี้ส่งสายตาให้เทียนเฉวียนด้านข้างเทียนเฉวียนเข้าใจ ก้าวออกมาโดยพลัน รับกล่องไม้ในมือของเวินจือเหิงไป และหมุนกายส่งให้เซียวจิ่งอี้กล่องไม้เปิดออก ด้านในมีกระดาษปึกหนึ่งวางไว้เซียวจิ่งอี้หยิบกระดาษปึกนั้นขึ้นมา พลิกดูทีละแผ่นขณะที่กระดาษปึกนั้นถูกพลิกทีละแผ่น สีหน้าที่แสดงออกของเซียวจิ่งอี้ก็เปลี่ยนไปจากความแปลกใจเปลี่ยนไปเป็นความโกรธ จากความสงสัยเปลี่ยนไปเป็นความจริงจัง จนสุดท้ายก็กลับมาสงบนิ่งอีกครั้งเวินจือเหิงยืนอยู่ด้านข้างเงียบ ๆ ทั้งห้องมีเพียงเสียงกระดาษถูกพลิกตั้งแต่สกุลเวินถูกปิดล้อม ในใจของเวินจือเหิงก็ไม่ได้หวังว่าทำผิดแล้วจะไม่ถูกทำโทษเลยยิ่งไปกว่านั้นคนผู้นั้นที่นำท
