เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 122
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-02 17:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 123
ในฐานะคนที่เคยได้เห็นความคึกคักเจริญรุ่งเรืองของย่านการค้าซีบีดีในยุคปัจจุบันมาแล้ว ความเจริญของเขตปกครองเจียงหนิงนั้นไม่ต่างอะไรกับตัวอำเภอเมืองเล็ก ๆ เลยในสายตาของอวิ๋นฝูหลิงทว่านางก็ยังคงเดินเล่นได้อย่างเบิกบานใจนางจูงมืออวิ๋นจิงมั่ว อวิ๋นจิงมั่วอุ้มลูกเสือน้อยไว้ในอ้อมแขน ส่วนลูกพี่อู๋กับคังหมิงหย่วนก็เดินขนาบอยู่ด้านข้างทั้งสองคนคนสี่คนพร้อมกับเสืออีกหนึ่งตัวเที่ยวเดินเล่น จับจ่ายซื้อของ และกินอาหารเรื่อยไปขณะที่กำลังเดินเล่นกันอย่างสบายใจ จู่ ๆ ลูกพี่อู๋ก็โพล่งเตือนขึ้นมาว่า “แม่นางอวิ๋น ดูเหมือนว่าจะมีคนตามพวกเรามาตลอดทางนะ”อวิ๋นฝูหลิงเองก็รู้สึกได้พอดีกับที่มีตรอกอยู่ข้าง ๆ เส้นหนึ่ง ฝีเท้าของอวิ๋นฝูหลิงจึงเปลี่ยนทิศทาง รีบเดินเลี้ยงเข้าไปในตรอกนั้นคนในชุดสีเทาเดินตามเข้ามาในตรอก ทว่ากลับพบแต่ความว่างเปล่าตรอกแห่งนี้มีเพียงทางออกเดียว ทั้งที่เขาเห็นคนเดินเข้ามาด้านในนี้ชัด ๆ แต่เหตุใดถึงไม่เห็นตัวแล้วเล่า?คนชุดเทามองไปรอบ ๆ ไม่หยุด พร้อมกับที่ได้แต่พิศวงอยู่ในใจทันใดนั้นภาพตรงหน้าก็พร่าเลือน ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างโฉบผ่านศีรษะเขาไป ยังไม่ทันที่เขาจะรู้สึกตัว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 124
อวิ๋นฝูหลิงไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใด นางฟังอีกฝ่ายเงียบ ๆผ่านไปครู่ใหญ่ อวิ๋นฝูหลิงถึงได้กล่าวออกมา“ข้าจำท่านไม่ได้แล้ว ท่านคือใครหรือ?”“หลังจากที่ฝางมามาช่วยชีวิตข้าออกมาจากกองเพลิงได้ เพราะได้รับบาดเจ็บหนัก ความทรงจำบางอย่างของข้าเลยขาด ๆ หาย ๆ ไม่ชัดเจน”แม้ว่าอวิ๋นฝูหลิงจะฟื้นฟูความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมได้มาเป็นส่วนใหญ่แล้ว ทว่ายังมีความทรงจำบางอย่างที่ยังคงเลือนรางไม่ชัดเจนและใจคนนั้นเปลี่ยนง่ายแม้ว่าคนตรงหน้านางจะให้ความรู้สึกคุ้นเคย แต่ในใจของนางก็ยังไม่ละความระแวดระวังบุรุษชุดเทาถึงกับชะงักงัน จากนั้นก็ร้องห่มร้องไห้ออกมายกใหญ่มิน่าสายตาของคุณหนูใหญ่ยามที่มองเขาถึงได้ดูไม่คุ้นเคยขนาดนั้น ที่แท้ก็สูญเสียความทรงจำนี่เองหลายปีมานี้ คุณหนูใหญ่ต้องอยู่ข้างนอกและได้รับความทุกข์ตรมมากเป็นแน่“คุณหนูใหญ่ ข้าน้อยชื่อหลิงโหยวขอรับ”“แต่เดิมข้าน้อยถูกท่านโหวผู้เฒ่าเลือกมาจากชนบท ให้มาเป็นผู้ติดตามของท่านโหวขอรับ”“ข้าน้อยโชคดีนัก ได้เล่าเรียนตำราและวิชาแพทย์กับท่านโหว”“ต่อมาได้รับความไว้วางใจจากนายท่านเหมิงโหว ให้คอยช่วยท่านโหวดูแลจัดการสำนักช่วยชีพขอรับ”......จากคำ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 125
ความทะเยอทะยานและความโฉดชั่วของบัณฑิตผู้นั้น เผยโฉมออกมาจนหมดเปลือกบุตรสาวของท่านโหวผู้เฒ่ามีนิสัยอ่อนแอ ทว่าซื่อจื่อน้อยนั้นถูกเลี้ยงดูภายใต้เงาของท่านโหวผู้เฒ่ามาตั้งแต่เด็ก จึงฉลาดเฉลียวไม่เป็นรองใคร จะบีบบังคับเขาก็ไม่ง่ายนักอีกทั้งเส้นสายและสินทรัพย์ของท่านโหวผู้เฒ่าทั้งหมดทั้งมวลล้วนอยู่ในมือของซื่อจื่อน้อยบัณฑิตผู้นั้นอาศัยว่าตนเองเป็นบิดาผู้ให้กำเนิด คิดอยากเป็นเจ้านายของจวนจี้ชุนโหว เช่นนี้ช่างเป็นความคิดเพ้อเจ้อไร้สาระเหลือเกินในมือของซื่อจื่อน้อยมีทั้งคนทั้งเงินทอง จึงบีบคั้นบัณฑิตผู้นั้นและบุตรนอกจวนไว้ ทั้งยังเอาชีวิตของบุตรนอกจวนมาบังคับขู่เข็ญ ให้บัณฑิตผู้นั้นทำตนเป็นนายท่านผู้เฒ่าของเขาไปอย่างเงียบ ๆ อย่าได้ริอ่านไร้สาระกับของที่ไม่ใช้ของตนเมื่อท่านโหวผู้เฒ่าจากไป ซื่อจื่อก็สืบช่วงต่อบรรดาศักดิ์ พระราชโองการแต่งตั้งจี้ชุนโหวคนใหม่ประกาศลงมาอย่างรวดเร็วไม่นานนักบัณฑิตนั้นก็ทำตัวสงบเสงี่ยมประพฤติตนดีภายใต้การกดดันของจี้ชุนโหวคนใหม่ส่วนบุตรสาวของท่านโหวผู้เฒ่านั้นก็ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง เพราะเรื่องที่สามีไปร่วมคลุกคลีกับสตรีอื่น ทั้งยังให้กำเนิดบุ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 126
เดิมทีนายท่านรองอวิ๋นก็มีความคิดที่จะกำจัดเขาเช่นกัน แต่หลิงโหยวนั้นฉลาดเฉียบแหลม พาครอบครัวออกไปจากเมืองหลวงแล้วเขาอาศัยวิชาแพทย์ที่ได้ร่วมเรียนกับจี้ชุนโหวเมื่อหลายปีก่อน ไปเป็นหมออยู่ในสำนักแพทย์แห่งหนึ่งในเขตปกครองเจียงหนิงยามนี้คุณชายน้อยสกุลลู่ได้รับบาดเจ็บ หมอมีชื่อแม้จะเล็กน้อยแทบจะทั่วทั้งเขตปกครองเจียงหนิงล้วนถูกสกุลลู่ตามตัวด้วยเหตุนี้ หลิงโหยวจึงได้เห็นอวิ๋นฝูหลิงที่เรือนหลังของสำนักผิงอันภายหลังจากนั้นเขาจำนางได้จากศาสตร์ฝังเข็มสกุลอวิ๋นที่อวิ๋นฝูหลิงใช้“ท่าทางคุณหนูใหญ่จะเติบโตขึ้นมากว่าเมื่อก่อนนะขอรับ”“รูปโฉมละม้ายคล้ายคลึงกับฮูหยิน ทั้งยังเหมือนกับท่านโหว”“วิชาแพทย์ก็ยิ่งเก่งกาจเหมือนอย่างท่านโหวผู้เฒ่ามากขอรับ”“หากท่านโหวผู้เฒ่า ท่านโหวและฮูหยินที่อยู่ในปรโลกได้รับรู้ ได้ทราบว่าสกุลอวิ๋นมีผู้สืบทอด จะต้องดีใจมากแน่ขอรับ!”พูดไปพูดมา หลิงโหยวก็อดร้องไห้ออกมาไม่ได้พวกเขาทั้งครอบครัวได้รับความเมตตาใหญ่หลวงจากท่านโหวผู้เฒ่า ถึงได้มีที่ทางให้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขท่านโหวปฏิบัติกับเขาดียิ่ง สอนให้เขาอ่านตำราเล่าเรียนวิชาแพทย์ พอเห็นว่าบุตรชายของเขามีสต
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 127
อวิ๋นฝูหลิงหยิบป้ายอาญาสิทธิ์แผ่นนั้นออกมาจากมิติป้ายอาญาสิทธิ์นี้แกะสลักขึ้นจากหยกมันแพะทั้งแผ่น บริเวณด้านล่างมีลวดลายแปลกตาซึ่งลวดลายแปลกตานี้ วันนี้อวิ๋นฝูหลิงได้เห็นผ่านตาจากป้ายเหนือประตูสำนักช่วยชีพยามที่ไปเดินเที่ยวเล่นแล้วเดินผ่านสำนักช่วยชีพแต่เดิมอวิ๋นฝูหลิงไม่เข้าใจว่าลวดลายนั้นคืออะไร ทว่าพอวันนี้หยิบป้ายขึ้นมาดูอีกครั้ง นางก็เข้าใจได้ทันทีว่าลวดลายนี้เป็นการนำเห็ดหลินจือ โสม บัวหิมะและเขาอ่อนกวาง สี่ตัวยาล้ำค่าและมีชื่อมาประกอบกันราวกับอวิ๋นฝูหลิงนึกอะไรบางอย่างออก นางนำป้ายไม้ที่นายท่านหางมอบให้ออกมา บนป้ายไม้สลักลายเห็ดหลินจือเอาไว้นางจำได้ว่าเหนือประตูสำนักผิงอันก็มีลายเห็ดหลินจือซึ่งปู่ทวดของนางผู้นั้น ช่วงที่ดำรงเป็นจี้ชุนโหวแรก ๆ เคยรับศิษย์ไว้สี่คนเป็นไปได้หรือไม่ว่าตัวยาทั้งสี่จากในลวดลายนี้ พอแยกแล้วจะสื่อถึงศิษย์ทั้งสี่ของเขา?หรือว่าสกุลหางของสำนักผิงอัน จะมีความเกี่ยวข้องกับสกุลอวิ๋นเช่นนี้?อวิ๋นฝูหลิงพลิกเล่นป้ายหยกในมือ สายตาของนางมืดครึ้มผ่านไปครู่ใหญ่ นางถึงได้เก็บป้ายหยกกลับเข้าไปอย่างระมัดระวังเดิมทีหยกมันแพะใหญ่ขนาดนี้ก็ราคาสูงลิ่วอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 128
ต้องวิ่งวุ่นจนถึงยามดึกถึงจะปรุงโอสถพรรณหยกสำหรับกำจัดรอยแผลขึ้นมาได้ จากนั้นจึงทายาให้อวิ๋นซานหูแม้จะทาโอสถพรรณหยกแล้ว ทว่านายท่านรองอวิ๋นกลับยังคงเป็นกังวลด้วยบาดแผลของอวิ๋นซานหูสาหัสเกินไป แม้จะมีโอสถพรรณหยก แต่อยากจะให้รอยแผลเป็นหายไปเป็นปลิดทิ้งนั้นเกรงว่าจะไม่ง่ายดายนักนายท่านรองอวิ๋นตัดสินใจแล้วว่าคืนนี้จะไปพลิกดูตำราแพทย์ที่ห้องตำรา จะลองหาดูว่ามีวิธีกำจัดรอยแผลที่ดีกว่านี้หรือไม่ขณะที่กำลังพลิกดูตำราแพทย์ เขาก็อดนึกถึงตำราแพทย์และศาสตร์ฝังเข็มที่จี้ชุนโหวผู้เฒ่าทิ้งไว้ขึ้นมาไม่ได้ได้ยินมาว่าจี้ชุนโหวผู้เฒ่าเรียบเรียงตำราขึ้นมาจากความรู้ทั้งหมดที่ตนมี ไม่เพียงบันทึกโรคและวิธีการรักษาต่าง ๆ ที่เขาประสบพบเจอมาชั่วชีวิต แต่ยังบันทึกสูตรเทียบยาไว้มากมายนับไม่ถ้วนไม่แน่ว่าในตำราแพทย์นั่นอาจจะมีเทียบยาที่สามารถรักษารอยแผลเป็นอยู่ก็ได้น่าเสียดายก็แต่ ตอนนั้นที่กำจัดนางเด็กหน้าเหม็นนั่น ไม่ได้ขนของต่าง ๆ ออกมาด้วยแล้วก็ไม่รู้ด้วยว่านางเด็กหน้าเหม็นนั่นเอาของไปซุกซ่อนไว้ที่ใดกันแน่!นายท่านรองอวิ๋นเคียดแค้นอยู่ในใจใครจะรู้ว่าอวิ๋นหลิงจือจะมาพบในยามดึกสงัด นางมาบอกข่าว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 129
หากไม่ใช่ว่าเขามีอุบายอยู่บ้าง ทั้งยังพึ่งพิงต้นไม้ใหญ่อย่างไทเฮาแล้วละก็ เกรงว่าเขาคงจะถูกขับออกจากสำนักหมอหลวงไปนานแล้วทว่าวันเวลาที่เขาได้อยู่ในสำนักหมอหลวงนั้น กลับไม่ได้ดีสักเท่าไรแม้ว่าฝีมือการรักษาของเขาจะไม่เลวนัก แต่จวบจนวันนี้ก็ยังเป็นเพียงแค่หมอหลวงขั้นสี่เท่านั้นเหนือขึ้นไปข้างบนยังมีขุนเขาใหญ่สามลูกอย่างสำนักหลักพร้อมกับสำนักซ้ายขวาคอยกดทับระหว่างนั้นมีโอกาสให้ได้เลื่อนขั้นอยู่หลายครั้ง ทว่าโอกาสเหล่านั้นล้วนไม่เคยมาถึงเขาสักคราช่วงนี้เขาได้ยินข่าวไม่เป็นทางการมาว่า เจ้าสำนักเซียวอายุมากแล้ว คิดจะเกษียณราชการกลับบ้านเดิมหากเจ้าสำนักเซียวเกษียณตัว รองเจ้าสำนักซ้ายขวาทั้งสองคนนั้นล้วนจับจ้องตำแหน่งเจ้าสำนักตาเป็นมันไม่ว่าใครในสองคนนั้นจะได้ขึ้นเป็นเจ้าสำนัก ตำแหน่งรองเจ้าสำนักก็ว่างลงหนึ่งตำแหน่งอยู่ดีนายท่านรองอวิ๋นรู้จักตนดี จากคุณสมบัติในยามนี้ของเขา หากจะเป็นเจ้าสำนักนั้นคงไม่อาจได้รับการยอมรับ แต่กับตำแหน่งรองเจ้าสำนักแล้ว เขาก็พอจะพยายามยื้อแย่งมาได้อยู่เขาอยู่ในสำนักหมอหลวงมานานหลายปีเช่นนี้ ก็ควรจะได้เลื่อนขั้นกับเขาบ้างหากยามนี้ เขามีตำราแพทย์กับ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 130
เดิมทีอวิ๋นฝูหลิงคิดเอาไว้ว่า หากเที่ยงแล้วคุณชายน้อยสกุลลู่ยังไม่ฟื้น นางก็จะทำการฝังเข็มให้ใครเล่าจะรู้ว่ายังไม่ทันถึงเที่ยงวัน คุณชายน้อยก็ตื่นขึ้นมาแล้วครั้นเห็นคุณชายน้อยลู่ได้สติ ฮูหยินผู้เฒ่าลู่และฮูหยินใหญ่ลู่ถึงกับดีใจจนหลั่งน้ำตาตอนที่คุณชายน้อยลู่เพิ่งฟื้นคืนสติขึ้นมายังคงมึนงงอยู่บ้าง ทว่าไม่นานนักก็จำได้ว่าตนเองตกลงมาจากหลังม้า แล้วถูกม้าเหยียบเขาคิดว่าตนเองคงสิ้นชีพอย่างไม่ต้องสงสัยเลยนี่เขาตายแล้ว? ที่นี่คือขุนนรก? เหตุใดท่านย่ากับท่านแม่ถึงอยู่ที่นี่ด้วย?แสงแดดส่องลอดเข้ามาจากนอกหน้าต่าง ช่วงท้องก็รู้สึกแน่นขนัดทั้งยังเจ็บมากคุณชายน้อยลู่ค่อย ๆ ได้สติว่า ตนเองน่าจะยังไม่ตายเขายังไม่ตาย!ฮูหยินผู้เฒ่าลู่กับฮูหยินใหญ่ลู่เห็นว่าหลังคุณชายน้อยลู่ได้สติกลับมาแล้ว ทว่าตัวคนกลับมีท่าทางทึ่มทื่อเสียนี่นี่คงไม่ใช่ว่าตกจากหลังม้าแล้วหัวจะทึบไปด้วยกระมัง?“ท่านหมอ ท่านหมอ พวกท่านรีบเข้ามาดูทีว่าหลานชายข้าเป็นอะไรไป?” ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ทั้งตื่นตระหนกทั้งเป็นกังวลฝั่งอวิ๋นฝูหลิงรวมสามคนรีบสาวเท้าเข้าไปดูทันทีคนหนึ่งคลำชีพจร คนหนึ่งตรวจดูดวงตาและลิ้น คนหนึ่งเคยถ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04
บทล่าสุด
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 228
เมื่ออวิ๋นฝูหลิงเห็นว่าไม่สามารถล้วงข้อมูลของคนที่อยู่เบื้องหลัง กับทำให้นักฆ่าคนนี้ล้มเลิกความคิดที่จะฆ่านาง ทำได้เพียงเปลี่ยนแผนแล้ว“เช่นนั้นก็ได้”“ถ้าหากวันนี้จะตายในมือของเจ้าจริงๆ สามารถสะสางบัญชีแค้นนี้ ข้าก็นอนตายตาหลับแล้ว!”อวิ๋นฝูหลิงถอนหายใจทีหนึ่ง กล่าวอย่างเศร้าๆนักฆ่าคนนั้นมองอวิ๋นฝูหลิงแวบหนึ่งเสื้อตรงหน้าอกของอวิ๋นฝูหลิงถูกเลือดย้อมจนเป็นสีแดงแล้ว ดูอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง เหมือนสามารถตายได้ทุกเมื่อเขามั่นใจว่าเมื่อครู่ตอนแทงอวิ๋นฝูหลิงไม่ได้ออมมือ อีกทั้งกระบี่ก็แทงใส่หน้าอกโดนกระบี่ของเขา ต้องตายอย่างไร้ข้อกางขาแน่ๆถือโอกาสตอนที่อวิ๋นฝูหลิงยังไม่สิ้นใจ รีบทำเรื่องให้เสร็จดีกว่าสิบเท่าของราคา งานที่เงินดีเช่นนี้หาไม่ได้ง่ายๆทำงานนี้สำเร็จ เงินที่ได้มาเพียงพอสำหรับชีวิตที่เหลือของเขาแล้ว เขาก็สามารถวางมือ ไม่ต้องเป็นนักฆ่าอีกแล้วหลังจากมั่นใจว่าอวิ๋นฝูหลิงไม่เป็นภัยอีก นักฆ่าคนนั้นก็ล้วงหนังสือจ้างวานฉบับหนึ่งออกจากหน้าอก โน้มกายยื่นหายอวิ๋นฝูหลิง“ลงนามหนังสือสัญญาฉบับนี้และจ่ายเงินเสร็จ การจ้างวานนี้ก็จะมีผลทันที ต่อให้อยู่สุดหล้าฟ้าเขียว ข้าก็จะช่วยเ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 227
พริบตาที่ตัวรถรถม้าแตกเป็นชิ้นๆ อวิ๋นฝูหลิงแทบสัมผัสได้ถึงปราณกระบี่ของอีกฝ่ายอีกฝ่ายเป็นถึงยอดฝีมือ เหตุใดต้องฆ่านางกันนะ?อวิ๋นฝูหลิงฉงนงงงวยในใจ ทว่าตอนนี้กลับไม่ใช่เวลาคิดเรื่องนี้หลังจากตัวรถแตกเป็นชิ้นๆ โดยรอบอวิ๋นฝูหลิงไม่มีอะไรบดบังแล้ว นางอยู่ในสายตาของมือลอบสังหารทันทีมือลอบสังหารสองคนที่ไล่ตามชูกระบี่ขึ้น โจมตีมาทางอวิ๋นฝูหลิงทว่าการเคลื่อนไหวของอวิ๋นฝูหลิงเร็วกว่าพวกเขาฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้วอวิ๋นฝูหลิงเหนี่ยวไกหน้าม้า ยิงออกไปพร้อมกันสามดอกมือลอบสังหารที่อยู่ใกล้คนนั้น ถูกลูกดอกหน้าไม้ยิงทะลุหัวใจในพริบตาเมื่ออีกคนเห็นสหายตาย การโจมตีของกระบี่ที่พุ่งมาทางอวิ๋นฝูหลิงยิ่งดุดันแล้วที่อวิ๋นฝูหลิงสามารถยิงมือลอบสังหารคนนั้นตายได้ก่อนหน้านี้ ล้วนอาศัยพริบตาที่ตัวรถรถม้าแตกอย่างเหนือความคาดหมายระยะห่างของทั้งสองฝ่ายในเวลานี้ยังคงอยู่ใกล้กันมาก หน้าไม้ไม่สามารถใช้ข้อได้เปรียบของมันอีกต่อไปอวิ๋นฝูหลิงตัดสินใจทิ้งหน้าไม้ เปลี่ยนมาใช้มีดสั้นแทนอวิ๋นฝูหลิงเชื่อว่าสามารถสู้ด้วยฝีมือที่ได้จากการขัดเกลาในโลกวิบัติใครจะรู้ว่าเมื่อปะทะกัน นางก็รู้แล้วว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 226
แม้ครอบครัวของคนที่พวกเขาสามีภรรยาเลือกให้ลูกสาวไม่ซับซ้อน แต่ก็ยังต้องรอบครอบไว้ก่อนฮูหยินถังตัดสินใจอบรมคุณหนูถังเกี่ยวกับการอยู่ร่วมกับครอบครัวสามีหลังแต่งงานกะทันหัน แล้วค่อยสอนนางเกี่ยวกับหลักการการเข้าสังคม หลังอวิ๋นฝูหลิงออกจากสกุลถัง ก็เดินซื้อของในหัวเมืองครู่หนึ่ง ก็กลับหมู่บ้านซวงหลินแล้วลูกพี่อู๋ขับรถม้าตรงหน้ารถ โดยมีเทียนเฉวียนนั่งอยู่ข้างๆอวิ๋นฝูหลิงกับเหยากวงนั่งอยู่ในรถนายบ่าวสี่คนมีพูดมีหัวเราะตลอดทาง ทำให้การเดินทางไม่น่าเบื่อตอนที่เดินทางมาได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ สีหน้าเทียนเฉวียนก็เคร่งขรึมฉับพลัน มือขวาจับกระบี่สั้นที่อยู่ตรงเอวเขางอนิ้วมือข้างซ้าย เคาะบนตัวรถสองทีเมื่อเหยากวงได้ยินสัญญาณลับ ก็กำกระบี่คู่กายในมือแน่นทันที สีหน้าเย็นชา ราวกับเตรียมพร้อมรอกระบี่ออกจากฝักอวิ๋นฝูหลิงก็รู้สึกถึงความผิดปกติเช่นกัน แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร รถม้าก็จอดลงกะทันหันอวิ๋นฝูหลิงเซไปข้างหน้าตามแรงเฉื่อย จากนั้นก็ได้ยินเสียงอาวุธกระทบกันดังขึ้นอย่างต่อเนื่องสีหน้าอวิ๋นฝูหลิงเปลี่ยนฉับพลัน เมื่อเลิกม่านมองออกไปข้างนอก ก็เห็นเทียนเฉวียนกำลังสู้กับผู้อื่นแบบหนึ่งต่อสี่
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 225
เครื่องประดับอัญมณีเหล่านี้เก็บไว้ในมิติของอวิ๋นฝูหลิงมาโดยตลอดและยังเป็นเพราะครั้งนี้อวิ๋นฝูหลิงจะเตรียมของขวัญแต่งงานให้คุณหนูถัง จึงค้นของออกมาจากมิตินางเลือกไปเลือกมาท่ามกลางกองอัญมณี สุดท้ายเลือกสร้อยข้อมือเพชรเส้นนี้เครื่องประดับของยุคนี้ใช้เงินกับทองเป็นหลัก ที่ล้ำค่ากว่านี้หน่อยก็เป็นเครื่องประดับหยก นอกจากนี้ยังมีไข่มุก ปะการัง และรวมถึงพลอยต่างๆเพชรในยุคนี้หายากมากดังนั้นเมื่อนำสร้อยข้อมือเพชรเส้นนี้ของอวิ๋นฝูหลิงออกมา ทำเอาฮูหยินถังกับคุณหนูถังตะลึงโดยตรงเดิมทีอวิ๋นฝูหลิงคิดว่าสกุลถังมีอิทธิพลและเงินทอง มอบพวกเครื่องเงิน เครื่องทอง และเครื่องหยกมันธรรมดาเกินไป จึงตัดสินใจมอบเครื่องประดับเพชรในมิติของอวิ๋นฝูหลิงมีเครื่องประดับเพชรหลายชุด นางรู้สึกว่าให้เป็นชุดสะดุดตาเกินไป จึงได้เลือกเอาแค่สร้อยข้อมือออกมาหนึ่งเส้นแต่เมื่อเห็นปฏิกิริยาของฮูหยินถังกับคุณหนูถัง ต่อให้เป็นเพียงสร้อยข้อมือเพชรเส้นเดียว ในสายตาของพวกนางก้อนล้ำค่าและไม่ธรรมดาอย่างมากอวิ๋นฝูหลิงกล่าวกับคุณหนูถังด้วยรอยยิ้ม “นี่คือเพชร เป็นอัญมณีชนิดหนึ่ง”“มันเป็นของที่ข้าได้มาโดยบังเอิญ วันนี้นำม
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 224
เทียนเฉวียนคุกเข่าขานรับทันทีเมื่ออวิ๋นฝูหลิงเห็นว่าเทียนเฉวียนมีงานต้องไปทำที่หัวเมือง จึงอนุญาตให้เขาไปด้วยแล้วหลังจากเข้าประตูเมืองหัวเมือง รถม้าแล่นไปยังด้านหลังของที่ว่าการเมื่อคนเฝ้าประตูเห็นอวิ๋นฝูหลิงมาเยี่ยม ก็สั่งให้คนไปรายงานที่เรือนส่วนหลังทันทีผ่านไปครู่หนึ่ง หมัวมัวข้างกายฮูหยินถังก็มารับด้วยตัวเองหมัวมัวท่านหนีแซ่หยวน เป็นหมัวมัวสินเดิมของฮูหยินถัง ได้รับความไว้วางใจจากฮูหยินถังมากฮูหยินถังให้นางมาต้อนรับอวิ๋นฝูหลิง เพียงพอที่จะเห็นได้ว่าให้ความสำคัญต่ออวิ๋นฝูหลิงหยวนหมัวมัวมีใบหน้าที่กลม เห็นคนก็ยิ้มทันที ดูเป็นกันเองมาก“ฮูหยินดีใจมากเมื่อรู้ว่าแม่นางอวิ๋นมา เดิมทีอยากมาต้อนรับท่านด้วยตัวเอง แต่บังเอิญร้านชีเฉี่ยวมาส่งวัสดุผ้า แล้วก็เครื่องประดับที่คุณหนูสั่งทำ”“ดังนั้นฮูหยินจึงให้บ่าวมาต้อนรับแทนนางก่อน อีกเดี๋ยวฮูหยินก็ตามมา”“หวังว่าแม่นางอวิ๋นจะไม่ถือสา!”หยวนหมัวมัวพูดได้น่าฟัง อวิ๋นฝูหลิงก็ย่อมกล่าวอย่างเกรงใจ“ฮูหยินถังเกรงใจเกินไปแล้ว”ผ่านไปครู่หนึ่ง คนทั้งกลุ่มก็ไปถึงห้องโถงหลักมีสาวใช้ยกน้ำชามาให้อวิ๋นฝูหลิงนั่งจิบไปแล้วสองคำ ฮูหยินถ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 223
หลังจากกินข้าวที่บ้านสกุลอวิ๋น นายท่านผู้เฒ่าหางกับนายท่านหางก็กล่าวอำลาจากไปแล้วอวิ๋นฝูหลิงกับสกุลหางบรรลุข้อตกลงเรื่องความร่วมมือเกี่ยวกับโรงปรุงยาในสองวัน ทางสกุลหางส่งคนมาสร้างโรงปรุงยาที่หมู่บ้านซวงหลินสถานที่สร้างก็คือที่ดินรกร้างที่อวิ๋นฝูหลิงสนใจก่อนหน้านี้ที่ดินรกร้างผืนนั้นอยู่ภายใต้ชื่อของอวิ๋นฝูหลิง อวิ๋นฝูหลิงออกที่ดินออกเทียบยา สกุลหางรับผิดชอบค่าก่อสร้าง รวมถึงการดำเนินงานกับการขายยาลูกกลอนของโรงปรุงยา ช่วงนี้หัวหน้าหมู่บ้านโจวเรียกได้ว่าสีหน้าเบิกบาน อารมณ์ดีมากก่อนหน้านี้พวกเขาเพิ่งมาถึงหมู่บ้านซวงหลิน ไม่คุ้นเคยกับสถานที่และคน เขาไปทำความคุ้นเคยกับหมู่บ้านโดยรอบด้วยรอยยิ้ม ต่อไปมีเรื่องอะไรจะได้ช่วยเหลือกันและกันใครจะคิดว่าหมู่บ้านโดยรอบหาว่าหมู่บ้านซวงหลินของพวกเขาเป็นสถานที่อัปมงคล จึงไม่อยากไปมาหาสู่กับพวกเขาเมื่อนานวันเข้า หัวหน้าหมู่บ้านโจวก็ไม่อยากไปเสนอหน้าให้พวกเขาดูถูกอีก พวกเขาก็ไม่เคยคิดอยากจะไปประจบใครด้วยเหตุนี้ปกติจึงไปมาหาสู่กับหัวหน้าเขตเท่านั้น อย่างไรก็ตามหัวหน้าเขตดูแลเรื่องที่ดินแทบนี้ การเก็บภาษี เกณฑ์แรงงาน และเรื่องอื่นๆ ที่ต้อง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 222
อวิ๋นฝูหลิงคิดว่านายท่านผู้เฒ่าหางเพิ่งมาครั้งแรก อย่างไรก็ต้องต้อนรับสักมื้อภายใต้การขอให้อยู่ต่อของอวิ๋นฝูหลิง นายท่านผู้เฒ่าหางทำได้เพียงอยู่ต่อแล้วอวิ๋นฝูหลิงไปดูที่ห้องครัวแวบหนึ่ง พบว่าในบ้านมีเนื้อไก่เป็ดปลาครบทุกอย่าง ตัดสินใจว่าตอนเที่ยงตนจะเข้าครัวทำอาหารด้วยตัวเองบังเอิญกับเวลานี้เซียวจิ่งอี้พาอวิ๋นจิงมั่วกลับมาแล้วร่างกายของทั้งสองเปียกปอน และยังมีโคลนติดเสื้อเซียวจิ่งอี้มือข้างหนึ่งถือถังไม้ มืออีกข้างจูงอวิ๋นจิงมั่วเมื่ออวิ๋นจิงมั่วเข้าไปในเรือนสกุลอวิ๋น ก็ตะโกนเสียงดังอย่างมีความสุข “ท่านแม่ ข้ากับท่านพ่อจับปลาได้เยอะมาก ตอนเที่ยงย่างปลากิน!”หลายวันนี้เซียวจิ่งอี้เป็นคนพาอวิ๋นจิงมั่วเล่น ไม่ใช่ขึ้นเขาล่าสัตว์ก็ลงน้ำจับปลา หรือไม่ก็ขี่ม้าฝึกกระบี่ และบางครั้งยังพาอวิ๋นจิงมั่วอ่านหนังสืออวิ๋นจิงมั่วมีความสุขทั้งวันอวิ๋นฝูหลิงเห็นอวิ๋นจิงมั่วมีความสุข นางก็ดีใจเช่นกันอายุของอวิ๋นจิงมั่ว กำลังอยู่ในช่วงวัยเล่นซน นางอยากให้อวิ๋นจิงมั่วมีวัยเด็กที่มีความสุขแต่ว่าเป็นเซียวจิ่งอี้ที่ทำให้อวิ๋นฝูหลิงประหลาดใจเล็กน้อยเดิมทีนางคิดว่าเขาที่เป็นองค์ชาย ไม่พูดถ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 221
“ถ้าหากโรงปรุงยาสามารถเปิดต่อไป สำหรับคนในหมู่บ้าน ก็มีอาชีพมากขึ้นหนึ่งอย่าง หลายครอบครัวสามารถมีชีวิตที่ดีขึ้น”“ถ้าหากท่านปู่หางยินดีร่วมทำการค้าโรงปรุงยานี้กับข้า ข้าออกเทียบยาของยาลูกกลอนเอง ส่วนทางโรงปรุงยาให้สกุลหางดูแล”“พวกเราแบ่งผลกำไรคนละครึ่ง แต่ข้ามีเงื่อนไขหนึ่งข้อ โรงปรุงยานี้ต้องสร้างในหมู่บ้านซวงหลิน การหาคนงานก็ต้องพิจารณาชาวบ้านของหมู่บ้านซวงหลินก่อน”พลันนายท่านผู้เฒ่าหางลูบเครายิ้ม “เจ้าเด็กคนนี้ จิตใจดีจริงๆ!”“ข้าทำเพื่อทุกคน ทุกคนทำเพื่อข้า” อวิ๋นฝูหลิงจิบชาคำหนึ่ง กล่าวหัวเราะแหะๆนายท่านผู้เฒ่าหางครุ่นคิดในใจครู่หนึ่ง รู้สึกว่าคำพูดนี้ค่อนข้างมีปรัชญา สายตาที่มองไปทางอวิ๋นฝูหลิงยิ่งชื่นชมแล้วนายท่านหางกล่าวถามอย่างอมยิ้ม “ศิษย์น้องอวิ๋นเชื่อใจพวกเราเช่นนี้ ไม่กลัวพวกเราเหมือนสกุลเซี่ย ได้เทียบยาจากศิษย์น้องอวิ๋น วันข้างหน้าก็ไปทำการค้าของตัวเองหรือ?”อวิ๋นฝูหลิงเงยหน้ามองนายท่านหาง กล่าวด้วยรอยยิ้ม “นั่นย่อมเป็นเพราะเชื่อใจ!”“ไม่ว่าจะเป็นท่านปู่หาง หรือพี่ใหญ่หาง พี่สามหาง ล้วนเป็นคนดี”“อีกอย่างนะ สกุลหางกับข้าเป็นศิษย์สำนักเดียวกัน พวกเราล้วนเป็นค
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 220
สมุนไพรในยุคสมัยนี้ส่วนใหญ่แล้วมักเติบโตอยู่ในป่า ดังนั้นจึงเกิดอาชีพอย่างนักเก็บสมุนไพรอาชีพนี้ขึ้นมาตระกูลนักเก็บสมุนไพรหลายตระกูลจึงร่วมมือกับตระกูลแพทย์ ได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่ายตอนแรกสกุลเซี่ยก็เป็นเช่นนี้แต่เดิมสกุลเซี่ยเป็นเพียงสกุลเล็ก ๆ ธรรมดาสกุลหนึ่ง ได้เป็นสหายกับจี้ชุนโหวผู้เฒ่า หลังจากนั้นยังร่วมมือกันปลูกสมุนไพร สกุลเซี่ยถึงได้ค่อย ๆ มั่งมีและรุ่งเรืองขึ้นมาทว่าโลกใบนี้ล้วนมีคนเช่นนี้อยู่เสมอ คนที่เพียงแค่ยอมร่วมทุกข์ แต่ไม่ยอมให้ร่วมสุขด้วยทันทีที่ร่ำรวยมีเงินทอง ความคิดก็แปรเปลี่ยนไม่เหมือนเก่าก่อนอีกต่อไปทันทีที่นายท่านผู้เฒ่าหางพูดถึงสกุลเซี่ย น้ำเสียงไม่ดีเลยสักนิด“พอสกุลนั้นร่ำรวย ใจก็ยิ่งละโมบหนัก ไม่พอใจกับส่วนแบ่งกำไรที่เคยคุยกับปู่ทวดของเจ้าไว้เมื่อครั้งแรกๆ”“คิดว่าคนที่คอยดูแลสวนสมุนไพรล้วนมีแต่คนของสกุลพวกเขาทั้งสิ้น เป็นพวกเขาที่ลงแรงให้เยอะกว่า พวกเขาควรจะได้ส่วนแบ่งมากกว่า ไม่ใช่ได้ส่วนแบ่งที่เท่า ๆ กันทั้งสองฝ่าย”“แล้วพวกเขาก็ไม่เคยคิดนี่ ว่าหากไม่มีท่านปู่ทวดของเจ้า ลำพังแค่พวกเขาจะปลูกดอกสายน้ำผึ้งกับสะระแหน่ออกมาได้หรือ?”“หลังจากนั้
