ตอนที่ 4 เมื่อไหร่จะมา

 

กีรติกาเห็นว่าไม่มีทางที่ตัวเองจะเดินผ่านชายฉกรรจ์ตัวโตไปได้หญิงสาวจึงกลับขึ้นมานั่งหน้าบูดอยู่บนบ้านอีกครั้ง 

“คุณคะป้าทำกับข้าวไว้หลายอย่างเลยคุณไปกินหน่อยดีไหม คุณไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วเดี๋ยวจะปวดท้องเอานะคะ”

“ป้าคะป้าบอกหน่อยได้ไหมว่าที่นี่มันคือที่ไหน”

“ป้าก็อยากจะบอกคุณนะคะแต่ป้าพูดไม่ได้จริงๆ”

“ไม่มีใครบอกอะไรได้เลยเหรอคะ”

“คุณกรีนอย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลยค่ะกินข้าวก่อนนะคะ”

“ป้ารู้ชื่อกรีนได้ยังไงคะ”

“ป้าก็ต้องรู้ข้อมูลของเจ้านายทุกคนค่ะ”

“แต่กรีนไม่ใช่เจ้านายของป้านะคะ”

“ถึงไม่ใช่เจ้านายแต่คุณก็เป็นคนของเจ้านาย เอาเถอะค่ะอย่าเพิ่งเสียเวลาพูดเลยไปกินข้าวดีกว่านะคะ”

“ก็ได้ค่ะ” เพราะไม่ได้ทานอะไรมาหลายชั่วโมงกีรติกาก็เริ่มจะหิวขึ้นมาหญิงสาวเดินตามป้าภรณ์ไปยังห้องครัวก่อนจะนั่งลง

“ป้าไม่รู้ว่าคุณกรีนชอบกินอะไรบ้างก็เลยทำอาหารที่ไม่เผ็ดมากเท่าไหร่”

“น่ากินทั้งนั้นเลยค่ะ” หญิงสาวมองหมูทอดกระเทียมพริกไทยผัดผักรวมมิตรแล้วก็ต้มยำกุ้งที่อยู่ตรงหน้าแล้วกลืนน้ำลายลงคออาหารไทยแบบนี้เธอไม่ได้ทานมานานแล้ว

“พอจะทานได้ไหมคะ”

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะว่าแต่ป้าชื่ออะไรคะกรีนจะได้เรียกถูก”

“ป้าชื่อภรณ์จ้ะ คุณกรีนมีอะไรเรียกใช้ป้าได้ตลอดนะคะ”

กีรติกาก็รู้สึกถูกใจกับรสชาติมากๆ หญิงสาวนั่งทานจนข้าวหมดไปหนึ่งจานก่อนจะรวบช้อนส้อมวางลง

 “อิ่มแล้วเหรอคะ”

“อิ่มแล้วค่ะขอบคุณป้าภรณ์มากๆ นะคะ อาหารฝีมือป้าอร่อยมากๆ เลยกรีนไปอยู่เมืองนอกมานานไม่ได้ค่อยได้กินอาหารไทยค่ะ”

“คุณกรีนกินเผ็ดได้หรือเปล่าคะ”

“พอได้ค่ะแต่ไม่มากเท่าไหร่”

“มีอาหารอะไรที่ชอบเป็นพิเศษหรือเปล่าคะป้าจะได้ทำให้”

“กรีนคงไม่รบกวนป้าภรณ์หรอกค่ะ ถ้าเจ้านายป้ามากรีนก็คงจะได้กลับกรุงเทพ” หญิงสาวหวังว่าถ้าเจ้านายที่ทุกคนพูดถึงมาที่นี่เธอจะคุยกับเขาและเขาจะต้องพาเธอกลับไปส่งที่กรุงเทพ เธอยังไม่รู้เลยว่าทำไมตัวเองถึงถูกพามาที่นี่

“ป้าภรณ์เห็นกระเป๋าเดินทางของกรีนไหมคะ”

“กระเป๋าเดินทางของคุณอยู่ในห้องค่ะ ป้าจัดการทุกอย่างเข้าตู้เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ”

“แล้วก็เป๋าสตางค์กับโทรศัพท์ล่ะคะอยู่ที่เดียวกันไหม”

“ป้าเห็นแค่กระเป๋าเดินทางค่ะ ส่วนกระเป๋าสตางค์ที่คุณกรีนพูดถึงเดี๋ยวป้าจะลองถามคนขับรถให้นะคะ”

ป้าภรณ์เดินหายไปสักพักก่อนจะกลับมาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง

“ว่าไงคะป้าภรณ์เจอกระเป๋าสตางค์ไหม”

“คนขับรถบอกว่าเจ้านายให้เก็บไว้ก่อนค่ะ ถ้ากลับมาแล้วเขาจะคืนให้”

“ป้าคะ กรีนขอใช้โทรศัพท์ตรงนั้นได้ไหมคะ”

“ได้ค่ะ” ที่ป้าภรณ์อนุญาตให้เธอใช้โทรศัพท์เพราะตอนนี้กีรติกาไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ไหนถึงจะบอกให้คนมาช่วยก็คงยาก

กีรติกาดีใจมากเธอรีบเดินมายังเคาน์เตอร์เครื่องดื่มที่มีโทรศัพท์วางอยู่แต่พอยกหูจะกดหมายเลขเธอก็จำไม่ได้แม้แต่หมายเลขเดียวเพราะส่วนใหญ่จะใช้วิธีบันทึกไว้ในโทรศัพท์

“ทำไมไม่โทรล่ะคะ”

“กรีนจำเบอร์โทรใครไม่ได้เลยค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะยิ้มและกดหมายเลขที่คิดว่าจะมีประโยชน์กับตนเอง แต่ไม่ว่าจะโทรเท่าไหร่ก็โทรไม่ติดเลย

“คุณกรีนโทรไปไหนคะ” ป้าภรณ์ถามเมื่อเห็นว่าเธอพยายามจะโทรออกหลายครั้งทั้งที่บอกว่าจำเบอร์โทรศัพท์ใครไม่ได้

“ก็ 191 น่ะสิคะกรีนจะโทรให้คนมาช่วย”

“อย่าโทรให้เสียเวลาเลยค่ะถึงคุณโทรติดก็ไม่มีใครมาช่วยคุณที่นี่ได้หรอกเพราะที่นี่เป็นเกาะกลางทะเลไม่มีตำรวจที่ไหนเข้ามาช่วยได้หรอกค่ะ”

“ป้าภรณ์พูดแบบนี้ทำให้กรีนอยากจะรู้จักแล้วสิคะว่าเจ้านายของป้าเป็นใครและมีอิทธิพลมากมายขนาดไหนถึงพากรีนมาอยู่ที่นี่ได้ป้าภรณ์ติดติดต่อเขาให้กรีนหน่อยได้ไหมกรีนอยากจะคุยกับเขาให้รู้เรื่องเพราะนี่มันก็จะเย็นแล้วกรีนอยากกลับบ้าน”

“ถ้าป้าโทรไปหาเจ้านายป้าก็คงจะโดนไล่ออก”

“เขาใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“ไม่หรอกค่ะเจ้านายเป็นคนใจดีมากๆ แต่เขาก็สั่งไว้ถ้าไม่มีธุระด่วนอะไรก็ไม่ควรจะโทรหาเขา”

“แต่นี่มันเรื่องด่วนนะคะ  ป้าภรณ์ช่วยโทรหาเขาให้หน่อยเดี๋ยวกรีนจะคุยเองก็ได้ค่ะ”

“ป้าก็อยากช่วยหนูกรีนนะแต่ถ้าป้าโดนไล่ออกขึ้นมาแล้วป้าจะเอาเงินที่ไหนดูแลลูกหลานล่ะคะ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นกีรติกาก็ถอนหายใจเพราะเธอเองก็ไม่อยากทำให้คนอื่นลำบากหญิงสาวกลับมานั่งบนโซฟากลางห้องรับแขกอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่เซ็งสุดขีด

“ป้าคะกรีนอยากลงไปเดินเล่นริมทะเลไหม”

“ได้สิ”

“จริงเหรอคะ” หญิงสาวดีใจเพราะถ้าได้ออกไปริมทะเลเธออาจจะขอร้องให้ใครสักคนที่เธอเจอช่วยให้ออกไปจากที่นี่

หญิงสาวรีบเดินออกมาบริเวณหน้าบ้านแต่เมื่อเจอกับชายฉกรรจ์คนเดิมนั่งอยู่หน้าบันไดหญิงสาวก็เลี้ยวกลับ

“อ้าวกลับมาทำไมล่ะคุณกรีน” ป้าภรณ์ถาม

“ก็ผู้ชายคนนั้นนั่งขวางบันไดอยู่แล้วกรีนจะไปได้ยังไงล่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวป้าจัดการให้นะ”

กีรติกาเดินตามป้าภรณ์ออกมาหน้าบ้านด้วยความดีใจเพราะถ้าได้ออกไปจากที่นี่เร็วเท่าไหร่ก็จะดีกับตัวเธอมากเท่านั้น

“เต้หลีกทางให้คุณกรีนหน่อยเธอจะไปเดินเล่นแถวๆ นี้น่ะ”ป้าภรณ์บอกกับชายฉกรรจ์ที่นั่งหน้านิ่งอยู่

“ได้ครับ” ชายหนุ่มผิวดำรูปร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นและหลีกทางให้กับหญิงสาว

แต่เมื่อเธอเดินเธอเดินลงมาบริเวณชายหาดที่อยู่หน้าบ้าน ผู้ชายที่ชื่อเต้ก็เดินตามเธอลงมาด้วย

“อย่าบอกนะว่านายจะเดินตามฉันแบบนี้ไปตลอด”

“ครับผมต้องดูแลคุณอย่างดีถ้าเกิดคุณหนีไปจากที่นี่ผมก็ซวยนะสิ”

“นายชื่อเต้ใช่ไหม”

“ใช่ครับ”

“นี่นายเต้ ถ้านายพาฉันออกไปจากที่นี่ได้ฉันจะให้เงินนายหนึ่งหมื่นตกลงไหม”

“น่าสนใจดีนะครับ แต่ผมคงไม่ทรยศเจ้านายหรอก”

“คำก็เจ้านายสองคำก็เจ้านายฉันเบื่อคำนี้มากๆ เลยแล้วเมื่อไหร่เขาจะโผล่มาสักทีนะ”

กีรติกาอยากเจอเจ้านายที่เขาพูดถึงเพราะอยากจะรู้สาเหตุว่าทำไมถึงจับเธอมาที่นี่บางทีมันอาจจะเป็นการเข้าใจผิดอะไรบางอย่างและเธออยากจะอธิบายให้เขารู้เผื่อจะได้กลับไปจากที่นี่เร็วๆ