EP.02 สยามประเทศ ร.ศ.124

สยามประเทศ ก่อน “พระราชบัญญัติเลิกทาส ร.ศ.124”

ยุคสมัยที่สยามประเทศเปิดรับวัฒนธรรมทางยุโรปมากขึ้น หญิงสาวต่างแต่งกายด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์ที่งดงามและมีเครื่องประทินผิวหอมจรุงใจ

โดยเฉพาะหญิงสาวชาววังล้วนเป็นที่หมายปองของบุรุษเพศ เพราะหญิงสาวเหล่านั้นจะได้รับการอบรมทั้งกิริยามารยาท ทั้งงานบ้านงานเรือน เหมาะสมสำหรับการสู่ขอมาเป็นแม่ศรีเรือน จนถึงขนาดมีแม่สื่อแม่ชักมาขอดูตัวเพื่อจับจองกันไว้ตั้งแต่เป็นสาวรุ่น และ ‘แม่พิศ’ ก็เป็น 1 ในหญิงสาวเหล่านั้น

แม่พิศเป็นหลานสาวของคุณพิน ซึ่งทำหน้าที่เป็นนางพนักงานห้องเครื่องอยู่ในวัง พ่อกับแม่จึงได้นำแม่พิศมาฝากฝัง เพื่อให้เรียนรู้ขนบธรรมเนียมชาววังตั้งแต่เป็นเด็กหญิง เพราะเชื่อว่าหากลูกสาวได้ดิบได้ดีเป็นนางพนักงานอยู่ในวังเฉกเช่นเดียวกับคุณพิน ผู้ชายทั้งหลายก็ใคร่จะสู่ขอให้ออกเรือนไปกับตนทั้งสิ้น และหากแม่พิศได้ออกเรือนกับขุนน้ำขุนนางไป พ่อแม่จะได้สบายได้พึ่งพาใบบุญของลูกสาว ได้มั่งมีความสุขในยามแก่ชรา

แม่พิศเป็นเด็กหญิงที่ว่านอนสอนง่าย ฉลาด และเรียนรู้งานได้เร็ว จึงได้ทำงานเป็นนางพนักงานห้องเครื่องของหม่อมห้ามองค์หนึ่ง

เมื่อแม่พิศเติบใหญ่กลายเป็นสาวรุ่นวัย 18 ปี ด้วยหน้าตาที่จัดว่าสะสวย ผิวพรรณผุดผ่องเป็นยองใย ตลอดจนจริตกิริยานั้นก็ได้รับการปรุงแต่งอย่างเหมาะสม รู้ว่าควรจะหวานในเวลาใดและควรจะมีจริตจะกร้านในเวลาไหน แม่พิศจึงไม่พ้นจะถูกนางพนักงานคนอื่นอิจฉา

ความเป็นอยู่ในวังนั้นแม้จะสุขสบาย แต่ก็บ่มเพาะไปด้วยความอิจฉาริษยา

ด้วยนางพนักงานแต่ละคนล้วนแต่อยากเป็นคนโปรดของคุณท้าวนางหรือหวังได้เลื่อนขั้นไปรับใช้ใกล้ชิดเจ้าจอมหรือเจ้าหญิงพระองค์ใดพระองค์หนึ่งกันทั้งนั้น เพราะนั่นก็เหมือนกับเป็นการเลื่อนตำแหน่งหน้าที่การงานและเป็นการเพิ่มคุณค่าในตัวเองได้อีกทาง เพราะหากได้รับใช้ใกล้ชิดเจ้านายที่มีตำแหน่งสูง โอกาสที่จะได้ตบแต่งเป็นเมียออกหน้าของเจ้าขุนมูลนายผู้ใดผู้หนึ่งก็ไม่ไกลเกินเอื้อม

ทว่าหนทางของแม่พิศนั้นแม้จะไม่ได้ยากยิ่งเพราะคุณพินให้การสนับสนุนอยู่แล้วและก็มีหน้าตาที่สะสวยอยู่เป็นทุน แต่หนทางก็ย่อมมีอุปสรรคอยู่บ้าง เมื่อความงดงามนั้นต้องถูกโอ้โลมด้วยฝ่ามือของสตรีด้วยกัน

ความสวยงามของแม่พิศนั้นเป็นที่เสน่หาของ ‘แม่อ่ำ’ นางพนักงานต้นห้องของกรมหมื่นหญิงผู้สูงศักดิ์ และเมื่อแม่พิศอยากจะได้ดีย้ายจากนางพนักงานห้องเครื่องมารับราชการในวังกรมหมื่นหญิง แม่พิศก็ต้องเอาตัวเข้าแลก

            ‘มันจะเสียหายอันใดกันเล่าแม่พิศ ก็แค่ให้มันลูบๆ คลำๆ เล่นก็เท่านั้นเอง สึกหรอเสียที่ไหนกันล่ะ ก็ผู้หญิงด้วยกันทั้งนั้น’

เสียงคุณน้าพินยังก้องอยู่ในหู แต่สิ่งที่แม่พิศกำลังเผชิญอยู่นี้เล่า มันไม่ใช่แค่การลูบๆ คลำๆ อย่างที่คุณน้าพินบอกสักนิด เพราะแม่อ่ำนั้นกำลังทำให้ความเป็นสาวของแม่พิศแตกตื่น

            “โอ๊ะ! พี่อ่ำ อย่าจับตรงนั้นสิจ๊ะ ฉัน... ฉันจักจี้”

            แม่พิศร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อแม่อ่ำตะปบฝ่ามือวางไว้ใต้ราวนม พลางลูบไล้เล่นอย่างเบามือ

            “โธ่... น้องพิศจ๊ะ ครั้งแรกก็แบบนี้แหละจ้ะ ประเดี๋ยวน้องพิศก็จะชินไปเอง คราวหน้าน้องพิศนั่นแหละจะเป็นคนเร่งเร้าให้พี่อ่ำจับบ่อยๆ”

แม่อ่ำพูดขณะมือไม้ไม่ได้หยุดอยู่กับที่เลยสักนิด ยังคงทำหน้าที่บีบเคล้นลูบไล้บนเนื้อตัวของสาวรุ่นที่สวยสดงดงามไม่ต่างจากดอกไม้แรกแย้ม และหากหล่อนจะได้เป็นคนแรกที่ชอนชิมหยาดน้ำหวานจากดอกไม้งดงามนี้ หล่อนก็คงจะมีความสุขราวกับขึ้นสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ก็ไม่ปราน

            “จะ... จริงเหรอจ๊ะ พี่อ่ำไม่หลอกฉันแน่นะ”

            แม่พิศถามอย่างตะกุกตะกักเริ่มรู้สึกวาบๆ หวิวๆ ในอกสาว เมื่อมือของแม่อ่ำนั้นแตะไต่ไปมาตามเนื้อตัวของหล่อนราวกับหนวดหมึกที่มักจะพันนิ้วมือของหล่อนเสมอในยามเตรียมของทะเลสดๆ ให้คุณน้าพินปรุงอาหาร

            “จริงสิจ๊ะ พี่จะหลอกน้องพิศทำไมกันเล่า ว่าแต่น้องพิศน่ะอยากมาอยู่กับพี่จริงๆ หรือเปล่า หรือจะแค่มาหลอกให้พี่พาน้องพิศไปฝากฝังกับกรมหมื่นฯ ท่านเท่านั้น”

            “โธ่... ทำไมพี่อ่ำพูดเยี่ยงนั่นเล่าจ๊ะ พูดอย่างนี้ฉันก็เสียหายได้ ถ้าฉันไม่อยากมาอยู่กับพี่ ฉันก็คงไม่...”

แม่พิศพูดแล้วก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองนัก เมื่อดวงหน้าของแม่อ่ำที่มิได้สวยงามแต่อย่างใด ทั้งยังมีลักษณะเป็นเหลี่ยมเป็นสันเฉกเช่นผู้ชายกำลังลอยเด่นอยู่เบื้องหน้าของตนเอง และทำท่าจะโน้มต่ำลงมาหาในไม่ช้า

ใจหนึ่งอยากจะกรีดร้องพร้อมดีดดิ้นให้ร่างนี้พ้นไปจากตัว แต่ก็จำต้องกลั้นใจเอาไว้ ทั้งฝ่ามือก็กำเข้าหากันแน่นเพื่อลดความประหม่าพรั่นพรึงกับการ ‘เล่นเพื่อน’ ครั้งแรกของตนเอง

 แม้จะรู้ว่าการเล่นเพื่อนนั้น ตนเองไม่ได้เป็นฝ่ายสูญเสีย แต่มันก็คือสิ่งที่หล่อนไม่เคยคิดจะปรารถนามาก่อน เรือนร่างนี้อยากเก็บไว้ให้บุรุษมาเชยชิด ไม่ใช่ให้นางอ่ำนางข้าหลวงกรมหมื่นฯ มาชื่นชิดเชยชมเป็นคนแรก