LOGINShare
ตอนที่ 26. ผิดพลาด
Last Updated:
2024-11-10 08:46:25Related chapters
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 27. ขอแค่เจ้ากลับมา
“อากาศเริ่มเย็นแล้ว ให้นางสวมเสื้อผ้าหนาๆด้วย” “ทราบแล้วขอรับ” “ไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปเสีย” พ่อบ้านถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วก้าวออกไป ห้องนี้จึงตกอยู่ในความเงียบงันอีกครั้ง สายตาของกู้ตงหยางไล่อ่านข้อความบนกระดาษ เขาส่งอ้ายเสิ่นไปสืบประวัติของจ้าวจื่อรั่วที่เมืองหลวง ดูเหมือนว่า...นางจะเป็นแค่ลูกอนุที่ไร้พิษภัยจริงๆ ตั้งแต่เดือนแรกที่นางหายตัวไป ฮ่องเต้ส่งทหารคนสนิทมาสอบถาม อาจไม่เชื่อว่านางหายไปและคิดว่าเขาสังหารนางเพื่อต่อต้านฮ่องเต้ก็เป็นได้ เมื่อเห็นว่าเขายังส่งคนตามหานางไม่หยุดหย่อนจึงได้กลับไป ไม่นานก็สาส์นจากฮ่องเต้ให้เขาตามหาจ้าวจื่อรั่วให้พบ แม้ไม่มีคำสั่งนั้น เขาก็ทำอยู่แล้ว สายลมเหมันต์พัดผ่านอีกระลอก เสียงกระดิ่งลมดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคราวที่อากาศหนาวเย็น ร่างกายเหมือนถูกเข็มเล่มเล็กๆ ทิ่มแทงไปทั่วร่าง ร่างกายเขาถูกพิษตั้งแต่ทำศึกป้องกันชายแดนเมื่อห้าปีก่อน แม้เอาชีวิตรอดมาได้แต่พิษยังอยู่ในร่างไม่อาจขับออกมาได้หมด เขาจึงต้องทนรับความทรมานนี้มานานหลายปี จนกระทั่งข้างกายมีร่างนุ่มนิ่มมานอนเคียงข้าง ใครเลยจะร
Last Updated : 2024-11-10ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 28.หนึ่งปีต่อมา
ตงเจียวโจวรีบเข้ามาช่วยฉุดนางขึ้นจากน้ำมาบนเรือ สองสามีภรรยาล่องเรือผ่านมาพอดี ไม่รู้โชคชะตาเล่นตลกอันใดกับชีวิตของนาง ได้บังเอิญมาพบตงเจียวโจวฉายาหมอเทวดาที่ตามหาตัวได้ยากยิ่ง ท่านหมอตงพาภรรยาที่สติไม่ค่อยดีท่องเที่ยวทั่วหล้า เพื่อหวังให้ลืมเรื่องที่สูญเสียลูกสาวไป แม้เป็นคนที่ผู้อื่นยกย่องว่าเป็น ‘หมอเทวดา’ แต่กลับไม่สามารถรักษาภรรยาของตนได้ และด้วยสภาพร่างกายของหญิงสาวแปลกหน้าที่อ่อนแอมาก ท่านหมอตงจึงหยุดเดินทางมาพักที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งเพื่อรักษานาง แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใด ซูเม่ยที่สติไม่ดีกลับเปลี่ยนไปเหมือนคนปกติทุกอย่าง เว้นเสียแต่ว่าซูเม่ยคิดว่านางเป็นลูกสาวที่ตายไป ‘ขอโทษเจ้าด้วย เรื่องเป็นเช่นนี้ทำให้เจ้าลำบากใจ’ ‘ไม่เลยเจ้าคะ เป็นข้าที่ติดหนี้บุญคุณท่านทั้งสอง’ ‘นังหนู ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเจอเรื่องใดมา แต่เพื่อรักษาชีวิตในครรภ์นี้ เจ้าต้องอยู่นิ่งๆบนเตียงอย่างน้อยก็หนึ่งเดือน เจ้าอยากให้ข้าติดต่อสามีของเจ้าหรือไม่’ ‘ท่าน...ท่านว่าอะไรนะเจ้าคะ’ ‘ไอ้หย่า! นี่เจ้าไม่รู้รึ เจ้าตั้งท้องอยู่’ ‘ข้า...
Last Updated : 2024-11-10ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 29. หลิงหยุน
หมอตงเจียวโจวแนะนำง่ายๆ และเขาเองก็ไม่เซ้าซี้ถาม หลายปีก่อนเขาเคยพบหมอตงเจียวโจวมาก่อน ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนแนวคิดจนขอคารวะนับถือท่านเป็นอาจารย์ หมอตงไม่เคยรับลูกศิษย์แต่เพราะถูกชะตาจึงรับเขาไว้ หลังจากนั้นหมอตงก็พาภรรยาเดินทางจากไป เขาได้ข่าวคราวอยู่บ้างและกำชับคนของร้านในสาขาต่างๆ หากท่านหมอตงต้องการความช่วยเหลือให้ไม่ว่าเรื่องใดก็สามารถทำได้เต็มที่แล้วค่อยรายเขาทีหลัง ฉินหวังเหล่ยจำนางได้ แต่ในเมื่ออาจารย์เรียกนางว่าลูกบุญธรรม เขาก็ไม่คิดถามหาเหตุผลอีก เรื่องแม่ทัพกู้ใช้ภรรยาตนเองเพื่อจับโจรนั้น เขาไม่อาจก้าวกายการทำงานได้ แต่ก็ไม่อาจนับถือบุรุษเช่นนี้ได้เช่นกัน นางดูอ่อนแอจนน่าสงสารซ้ำยังตั้งครรภ์อีกด้วย ชายผู้นั้นยังทำได้ถึงเพียงนี้ นางเองก็ไม่มีทีท่าว่าอยากพูดถึงเรื่องนั้น เขาจึงไม่เคยปริปากว่ารู้ตัวตนที่แท้จริง หลังจากรักษาตัวจนหายดี เขาจึงเดินทางกลับสกุลฉิน เพราะเถลไถลมานานจึงต้องกลับไปช่วยดูกิจการของครอบครัว แต่ครั้งนี้เขาขอพี่ใหญ่มาทดูแลกิจการสาขาด้วยตนเอง ทำให้เขามาอยู่ชายแดนและเมื่อมีเวลาก็มาเยี่ยมอาจารย์ทั้งสอง นางคลอดลูกเป็นชาย เดิมทีเขาคิดว่านา
Last Updated : 2024-11-10ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 30. ตามหา
ท่าทางอิดโรยของเขาและเสื้อผ้าสกปรกนั้น แสดงให้เห็นว่าเขาเพิ่งกลับมาจากสืบข่าวให้ท่านแม่ทัพกู้ เสี่ยวฉู่รีบวิ่งไปหาด้วยความหวัง“ได้ข่าวฮูหยินบ้างหรือไม่”อ้ายเสิ่นส่ายหน้าไปมา “เจ้าอย่าเพิ่งหมดหวังไป อย่างไรข้าต้องสืบข่าวฮูหยินให้พบ”“ข้าไม่เคยหมดหวัง ข้าเชื่อว่าคนดีอย่างฮูหยินยังมีชีวิตอยู่ เพียงแค่...นางอาจอยู่ที่ใดที่หนึ่งที่เราหาไม่พบ”“ข้าก็คิดเช่นนั้น” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ “ข้าไปพบท่านแม่ทัพก่อน”“อื้ม ข้าจะเตรียมน้ำแกงร้อนๆไว้ให้นะ” เสี่ยวฉู่ยิ้มให้แล้วมองแผ่นหลังของอ้ายเสิ่นเดินจากไป ตั้งแต่ฮูหยินไม่อยู่ ท่านแม่ทัพก็ไม่ได้กลับมานอนที่เรือนอีก มักจะนอนที่ห้องหนังสือหรือไม่ก็อยู่ค่ายทหาร นางเชื่อว่าท่านแม่ทัพเองก็คงทุกข์ใจไม่น้อย เสียงกระดิ่งลมดังเบาๆ ทำให้เสี่ยวฉู่นึกถึงใบหน้าแย้มยิ้มทีความสุขของฮูหยิน ฮูหยินของนางจิตใจดีถึงเพียงนั้น คงแค่...แค่น้อยใจท่านแม่ทัพจึงยังไม่อยากกลับมาก็ได้ นางเชื่อสุดจิตสุดใจว่าฮูหยินยังมีชีวิตอยู่ทุกคนในจวนนี้เฝ้ารอให้ฮูหยินกลับมาเสียงไอโขลกๆ ดังมาจากหลังบานประตู อ้ายเสิ่นชะงักเท้าด้วยใจกังวล เขาสูดลมหายใจลึกก่อนพูดออกไป“ท่านแม่ทัพ ข้าอ้ายเส
Last Updated : 2024-11-10ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 31. เป็นไปไม่ได้
การถูกปกป้องมันรู้สึกเช่นนี้เองหรือ? หัวใจของนางเต็มตื้นด้วยความอิ่มเอมใจ“เจ้าค่ะ ท่านพ่อท่านแม่ไปไหน ข้ากับเจ้าอ้วนน้อยก็ขอติดตามไปด้วย”“ดีแล้วๆ”“เช่นนั้น ข้าฝากเจ้าอ้วนน้อยไว้กับท่านแม่ก่อนนะเจ้าค่ะ”“รู้แล้วๆ จะไปทำอะไรก็รีบไป” ซูเม่ยพูดพลางอุ้มเจ้าอ้วนน้อยเดินเล่นดูสมุนไพรที่ปลูกไว้รอบๆบ้านจ้าวจื่อรั่วยิ้มบางๆ แล้วเดินไปซักผ้าหลังบ้าน ตั้งแต่ตกน้ำครั้งนั้น นางไม่กล้าเข้าใกล้แม่น้ำอีก คุณชายฉินจ้างคนหาบน้ำมาใส่ตุ่มไว้ให้ แม้กระท่อมที่อยู่จะไม่ไกลแหล่งน้ำ แต่นางก็อดเกรงใจไม่ได้ ทุกครั้งที่สายตาห่วงใยของเขาทอดมอง นางได้แต่หลบตาและแสร้งทำเป็นไม่เห็น เขาเป็นบุรุษที่ดีไม่รังเกียจหญิงแม่ลูกอ่อนอย่างนาง ไม่เคยถามเรื่องสามีหรือที่มาที่ไปของนาง แต่นางก็ไม่เคยคิดเป็นอื่นใด ไม่ใช่แค่ฉินหวังเหล่ย บุรุษหน้าไหนนางก็ไม่คิด นางไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่า ‘ความรัก’ เช่นหนุ่มสาว แม้กับกู้ตงหยาง นางเองก็ไม่อาจพูดได้ว่ารู้สึกอย่างไรกับเขา แน่นอนว่าเขาคือสามีของนาง แต่มันก็เป็นเพียงหน้าที่ นางถูกส่งมาแทนเจ้าสาวตัวจริง แม้ทุ่มเทกายใจไปมากเพียงใด เขาก็ไม่เคยเห็นค่า การที่นางหายตัวไปเช่นนี้อาจเป็นผ
Last Updated : 2024-11-12ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 32. ได้พบเจ้าแล้ว
คราวนี้นางไม่อาจขัดขืนได้อีก ยอมให้เขาประคองแหวกว่ายสายน้ำมาที่ฝั่ง นางหลุบตาลงไม่กล้ามองหน้าเขา เรื่องราวมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัว เหตุใดเขามาอยู่ที่นี่...หรือว่า...เขารู้เรื่องเจ้าอ้วนน้อย!“ท่านแม่ทัพ! เอ๊ย! คุณชายกู้!” อ้ายเสิ่นร้องเรียกอยู่บนฝั่ง เขาไม่รู้เรื่องรู้ราวอันใดเลย เพียงครู่เดียวเท่านั้นก็เห็นท่านแม่ทัพที่ปลอมตัวมาในฐานะคนธรรมดาใช้วิชายุทธแทบเหาะเหินไปเหนือผิวน้ำก่อนพุงลงไปช่วยคนผู้หนึ่งไว้“หันไป!”“ขอรับ!” อ้ายเสิ่นหันหลังขวับทันที รู้เพียงแค่ว่าท่านแม่ทัพกอดประคองหญิงสาวไว้แนบอก เขาได้แต่กัดฟันข่มความโกรธ เหตุใดท่านแม่ทัพถึงกล้าสนิทสนมกับหญิงอื่นถึงเพียงนี้! แล้วฮูหยินที่น่าสงสารเล่า! ท่านแม่ทัพลืมไปแล้วหรือไร! กู้ตงหยางยกเอวบางขึ้นจากน้ำให้นางนั่งที่ริมตลิ่ง เสื้อผ้าที่นางสวมแม้เป็นเพียงชุดของหญิงชาวบ้านแต่ยามนี้เปียกน้ำรัดรึงทุกสัดส่วนเผยร่างอวบอิ่มเย้ายวนตาจนเขาแทบลืมกะพริบตาไปเลยทีเดียวไม่เจอกันปีเดียว นางเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้เชียวหรือ? เพราะรู้ว่าสายตาของอีกฝ่ายจ้องมองส่วนใด จ้าวจื่อรั่วรีบยกมือขึ้นปกปิดหน้าอกอวบอิ่มและย
Last Updated : 2024-11-12ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 33. เหตุใดต้องช่วย
“ท่านแม่” หญิงสาวหันไปขอความช่วยเหลือจากซูเม่ย “ช่วยชีวิตเขาด้วยเจ้าค่ะ” ซูเม่ยเลิกคิ้วประหลาดใจ“เหตุใดข้าต้องช่วยคนผู้นี้” “เขา...เขา...” “ฮู...ฮูหยิน...” อ้ายเสิ่นเปล่งเสียงออกมาจนได้ “ฮูหยินจริงๆ ด้วย... ท่าน...ท่านยังมีชีวิตอยู่” “ยังไม่ไปเอาผ้ากับน้ำมาอีก!” นางสั่งน้ำเสียงเฉียบขาดทำให้อ้ายเสิ่นได้สติรีบวิ่งไปทันที จ้าวจื่อรั่วประคองร่างเขาเอนตัวลงนอนบนเตียง ใบหน้าแม่ทัพใหญ่ที่หยิ่งทะนงซีดเซียวจนน่าเวทนา นางไม่เคยเห็นเขาเป็นเช่นนี้มาก่อน ริมฝีปากก็แทบกลายเป็นสีเขียวคล้ำ นี่เขา...ถูกพิษร้ายแรงจริงๆหรือ? มือเรียวสั่นน้อยๆ ขณะยื่นไปแตะแก้มที่ซูบตอบของเขา ทำไมถึงผอมลงถึงเพียงนี้นะ นางหันหน้าไปทางซูเม่ย ดวงตามีหยาดน้ำใสเอ่อคลอ “ท่านแม่... ข้าขอร้อง” มือแกร่งยื่นมือกุมมือนางไว้“เจ้า...อย่า...ลำบาก...เพราะข้า” “เวลานี้แล้วยังจะมาพูดเช่นนี้อีก” นางหันไปทำหน้าดุใส่ “ท่านจะตายไม่ได้!” มีชีวิตมาถึงบัดนี้ ไม่เคยมีใครกล้าตวาดใส่ กู้ตงหยางกลับรู้สึก ‘ชอบ’ ที่เห็นนางทำเ
Last Updated : 2024-11-12ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 34. ให้ข้าได้ทำหน้าที่พ่อจะได้ไหม
“ท่าน...” นางส่ายหน้าไปมา นี่ไม่ใช่แม่ทัพกู้ตงหยางที่นางรู้จัก “ท่านถูกพิษบาดเจ็บสาหัสเป็นแน่ถึงได้พูดจาเหลวไหลวเช่นนี้ได้” “เอาล่ะๆ” ซูเม่ยโบกมือไปมา “ถ้าเจ้าหนุ่มนี้เป็นสามีเจ้า เขาก็เป็นพ่อเจ้าอ้วนน้อยสินะ ถ้าเป็นพ่อเจ้าอ้วนน้อย ข้าจะหาทางขับพิษให้ ข้าไม่อยากเห็นหลานข้าเป็นกำพร้า” “พ่อ? เจ้าอ้วนน้อย?” สองคำนี้ราวกับก้อนหินทุบศีรษะกู้ตงหยางอย่างแรง เขาจ้องหน้าภรรยาตัวเองเค้นหาคำตอบ “นี่เจ้าเป็นสามีนางจริงๆรึ! เมียท้องก็คงไม่รู้สินะ มิน่าเล่า รั่วเอ๋อร์ถึงไม่อยากกลับไปอยู่กับเจ้า!” กู้ตงหยางสูดลมหายใจสะกดอารมณ์พลุ่งพล่านในอก นางโกรธเกลียดเขามากถึงเพียงนี้ ถึงขนาดตั้งท้องคลอดลูกก็ยังไม่ยอมบอกเขา!ความทุกข์ระทมข่มขืนแล่นไปทั่วร่างเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าพิษเย็นในร่างกำเริบ นางเป็นเพียงสตรีตัวเล็กๆ ผู้หนึ่ง แต่สามารถทำให้เขาเจ็บปวดเจียดตายได้ ช่างเก่งกาจจนอยากสรรเสริญให้โลกรู้ว่าข้า-กู้ตงหยางฉายาแม่ทัพปีศาจได้พ่ายแพ้แก่สตรีที่มีนามว่าจ้าวจื่อรั่วแล้ว. หลังจากซูเม่ยช่วยสกัดพิษไม่ให้กำเริบ กู้ตงหยางจึงมีแรงขึ้น เขาผ
Last Updated : 2024-11-13
Latest chapter
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่47. ตื่น
แสงที่กระทบเปลือกตาทำให้หญิงสาวรู้สึกตัว ดวงตางดงามค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วเมื่อตั้งสติตื่นเต็มตาจึงรู้ว่าตัวเองหลับในเรือนหลังหนึ่ง นางยันกายขึ้นนั่งด้วยความอ่อนเพลีย อยู่บนรถม้ามาสองวันสองคืน หยุดพักแค่ให้เธอปลดทุกข์และเปลี่ยนม้า จ้าวจื่อรั่วไม่รู้ว่าตัวเองมาที่ใด แม้จะหลับๆตื่นๆมาตลอดทางจนกระทั่งรถม้าหยุดนิ่งและชายผู้นั้นยื่นหน้าเข้ามาในรถม้า หญิงสาวจำได้ว่าตัวเองกระถดกายถอยหนี ชายผู้นั้นกระชากข้อเท้านางไว้ หญิงสาวกลัวว่าจะกระทบเทือนถึงลูกในท้องจึงไม่กล้าขัดขืน เขาใช้เสื้อคลุมห่อตัวนางก่อนอุ้มลงมาแล้วก้าวเดินอย่างมั่นคงเข้ามาในเรือนหลังนี้ ด้วยความอ่อนเพลีย นางหลับไปบนเตียงอ่อนนุ่มที่ไม่ได้สัมผัสมานาน และความอบอุ่นจากเตาไฟในห้องทำให้หลับสบายจนตื่นสายเช่นนี้ “แม่นาง...ท่านตื่นแล้วรึ” หญิงสาวหันไปตามเสียงที่ได้ยิน ผู้ที่เข้ามาเป็นเด็กสาววัยสิบห้าใบหน้ากลมแลดูน่ารักน่าเอ็นดู เสียดายที่แววตาคู่นั้นดูหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา “อืม” นางตอบรับเบาๆ “นี่คงเที่ยงแล้วกระมัง” เด็กสาวพยักหน้ารับแล้วหมุนตัวเดินออกไป ไม่กี่อึดใจก็
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่46. สัญญา
กู้ตงหยางยืนตระหง่านท่ามกลางเหล่าทหารและบ่าวไพร่ในจวน ยกเว้นเสี่ยวฉู่ที่ตั้งครรภ์อ่อนๆ โดยมีอ้ายเสิ่นประคองภรรยาอยู่ไม่ห่าง แม้ทั้งสองอยากคุกเข่าแต่แม่ทัพกู้ยกมือห้ามไว้ก่อนแม่ทัพหนุ่มแหงนหน้ามองฟ้า เหตุใดโชคชะตาเล่นตลกถึงเพียงนี้ เขาทำเมียหายอีกครั้งและนางกำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่สอง ทั้งที่เคยสัญญากันไว้แล้ว หากนางตั้งครรภ์อีกครั้ง คราวนี้เขาจะอยู่เคียงข้างนางไม่ปล่อยให้นางตกระกำลำบากอีก แต่...มันก็เกิดขึ้นอีก “ลุกขึ้น” กู้ตงหยางสั่งแต่ยังไม่มีผู้ใดกล้าลุกขึ้นยืน เขาขบฟันจนเป็นสันนูนก่อนตวาดออกมา “พวกเจ้าว่างนักหรือไง ไม่คิดจะตามหาฮูหยินของข้าเรอะ!” ได้ยินดังนั้นทุกขึ้นจึงลุกขึ้นยืนพร้อมเพรียงกัน แววตาทุกคนมีความมุ่งมั่นที่จะช่วยฮูหยินผู้มีจิตใจประเสริฐกลับมา “พวกเจ้าไปเตรียมตัวไว้ให้พร้อม รอข้าวางแผนแล้วจะเร่งออกเดินทาง” กู้ตงหยางสั่ง “เรื่องนี้ต้องให้เงียบที่สุด รู้เพียงแค่ว่าฮูหยินเก็บตัวอยู่ในจวนไม่พบผู้ใด” “รับทราบ!” แม่ทัพหนุ่มปรายตามองสาวใช้คนสนิทของจ้าวจื่อรั่วแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ “เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถิด ให้อ้ายเสิ่น
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่45. พายุฝนกระหน่ำลงอย่างหนัก
ใครจะคาดคิดชีวิตที่สงบสุขมานานผลันเกิดเรื่องพลิกผันพายุฝนกระหน่ำลงอย่างหนัก แสงแปลบปลาบทำให้กลางคืนสว่างวาบขึ้นมาและทำให้ชายหนุ่มมองเห็นใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาเงยหน้าขึ้นมองเขาพอดี ดวงตาเย็นชาจ้องมองอย่างไร้ความรู้สึก ทว่ายังกวาดตามองไปเห็นที่ข้อเท้าของนางถูกบ่วงดักสัตว์ป่ารัดเท้าไว้แน่นหนา แม้ตัวนางจะเปื้อนเปรอะไปด้วยโคลนแต่น้ำฝนที่กระหนำลงมาก็เผยใบหน้าขาวซีดและริมฝีปากที่สั่นระริก “ท่านผู้บัญชาการ” นายทหารคนหนึ่งเอ่ยขึ้นแข่งกับเสียงฝนที่ยังกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตา “จับผู้หลบหนีได้แล้วขอรับ” ซย่าเจียวซิ่ง เพียงพยักหน้ารับการรายงานแล้วตัดสินใจลงจากหลังม้า เดินตรงไปยังพุ่มไม้ด้านข้างที่มีร่างหญิงสาวคนนั้นซ่อนตัวอยู่ จ้าวจื่อรั่วเห็นชายผู้นั้นชักมีดสั้นออกมาก็ขดตัวห่อไหล่ด้วยความกลัว หรือว่านี่จะเป็นจุดจบชีวิตของนางแล้ว ไม่ได้นางต้องมีชีวิตกลับไปพบหน้าลูกและน้องชายรวมทั้งสามีของนาง นางหาทางหลบหนีพยายามไปให้ถึงค่ายทหาร ไม่น่าเลยนางไม่น่าประมาทถึงเพียงนี้อาจเพราะอยู่อย่างสงบสุขเกินไปทำไม่ระวังภัย ด้วยความต้องการแบ่งเบาภาระกู้ตงหยาง ทางชายแดนมีชาวบ้านอพยพเ
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 44. ความสุข
จ้าวเฟยฉีมองน้องเล็กส่ายหน้าไปมาแล้ว เขาเดินตรงไปหาพี่สาว ถอนหายใจบางเบาคราวหนึ่งก่อนเอ่ยออกมา“ตอนที่ข้ายังเด็กและก่อนที่ท่านแม่จะจากไป ท่านแม่พูดเสมอว่าให้ข้าเข้มแข็งคอยดูแลพี่ใหญ่ให้ดี แม้ในวันหน้าพี่ใหญ่ออกเรือนแล้วหากมีเรื่องใดก็ให้ช่วยเหลือ อย่าให้พี่ใหญ่ต้องโดดเดี่ยว”จ้าวจื่อรั่วนิ่งงันไป นางไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อน“ท่านแม่พูดเช่นนั้นรึ”จ้าวเฟยหลิงยันกายขึ้นยืนได้ก็พูดขึ้น“ใช่ขอรับ ถึงตอนนั้นข้าจะยังเด็กมากๆ แต่ก็จำได้ว่าท่านแม่พูดเช่นนั้น ท่านแม่เป็นห่วงพี่ใหญ่ กลัวว่าหลังแต่งงานแล้วเข้าบ้านผู้อื่นจะถูกรังแก แต่เห็นท่านแม่ทัพ เอ๊ย! พี่เขยรักใคร่พี่ใหญ่เช่นนี้ พวกเราก็สบายใจและไม่ผิดต่อคำสั่งเสียของท่านแม่แล้ว”หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา ที่ผ่านมานางเพียงจดจำคำสั่งสอนและคำสั่งเสียสุดท้ายให้ดูแลน้องชายทั้งสองให้ดี จ้าวเฟยฉีเก่งบุ๋นนิสัยสงบเยือกเย็นในขณะที่จ้าวเฟยหลิงเก่งบู๊ใจร้อนพร้อมปะทะ แต่นางไม่เคยรู้เลยว่าที่ผ่านมามารดาก็สั่งเสียให้น้องชายทั้งสองดูแลนาง คงเกรงว่านางจะมีชะตากรรมเช่นมารดาที่ถูกข่มเหงในบ้านผู้อื่น“อย่าร้องไห้” กู้ตงหยางเอ่ยเสียงทุ
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 43. ทัณฑ์อสุรา ตอนพิเศษ
หลิงหยุนในวัยสามขวบ แม้สวมเสื้อผ้าฝ้ายแต่การตัดเย็บแสนประณีต ดวงตากลมโตกะพริบตาอย่างงุนงงก่อนยื่นมือไปข้างหน้าแล้วส่งเสียงร้อง “แม่...ท่านแม่” ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าอ่อนหวานกระตุกยิ้มด้วยสีหน้าพิกล ท่ามกลางเสียงกลั้นหัวเราะของคนรอบข้าง “หยุนเอ๋อร์ แม่อยู่ทางนี้” จ้าวจื่อรั่วหัวเราะเบาๆ แล้วตบมือส่งเสียงเรียกลูกชายตัวน้อย เด็กน้อยเอียงคอมองไปทางเสียงที่คุ้นเคยก่อนวิ่งถลาไปทางมารดา ยังไม่ทันที่จะโผเข้ากอด มือใหญ่ก็คว้าคอเสื้อไว้ได้ทันแล้วหิ้วจนหลิงหยุนตัวลอยขึ้นจากพื้น “หยุนเอ๋อร์จะพุ่งใส่ท่านแม่แบบนั้นไม่ได้” กู้ตงหยางดุลูกชายเบาๆ แต่ดูเหมือนเด็กน้อยไม่เข้าใจนัก กลับหัวเราะชอบใจที่ตัวเองถูกหิ้วจนเท้าลอยเหนือพื้นดินเช่นนี้ ช่างเป็นเด็กที่หัวเราะง่ายเสียจริง หากไม่เพราะใบหน้าน้อยๆ นี้มีเค้าโครงละม้ายคล้ายใบหน้าของผู้เป็นพ่อ ผู้อื่นคงไม่เชื่อว่าเด็กน้อยที่แสนร่าเริงเป็นบุตรชายของแม่ทัพปีศาจ ที่ใบหน้ามักเย็นชาอยู่เสมอ“ในท้องของท่านแม่เจ้า มีน้องของเจ้าอยู่นะ ต้องระวังให้มากๆ”“น้อง...” เด็กน้อยพูดเลียนแบบบิดา เด็กในวัยนี้พูดได้เพียงคำ
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 42.บทส่งท้าย
วันเวลาผันผ่าน หลิงหยุนอายุครบหนึ่งขวบปี กู้ตงหยางก็พาลูกชายและจ้าวจื่อรั่วเดินทางเข้าเมืองหลวงตามคำบัญชาของฮ่องเต้ ทั้งสามและผู้ติดตามเดินทางอย่างไม่รีบเร่งคล้ายท่องเที่ยวไปในพร้อมกัน กว่าจะมาถึงเมืองหลวงจึงใช้เวลาหนึ่งเดือน “ท่านพี่มีเรื่องในใจหรือเจ้าคะ” จ้าวจื่อรั่วถามหลังจากลูกชายหลับไปแล้ว “ข้าห่วงเพียงเจ้ากับลูกเท่านั้น” เขายื่นมือไปลูบแก้มนวลของภรรยาสาว “ท่านพี่คิดว่าฮ่องเต้ต้องการสิ่งใด” กู้ตงหยางถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนยิ้มออกมา“อย่างมากก็แค่ขอกำลังทหารคืน ข้าไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่เจ้าเล่าหากข้าไม่ได้เป็นแม่ทัพแล้ว เจ้าจะทำเช่นไร” “ข้าจะทำอะไรได้นอกจากเป็นภรรยาท่าน” นางหัวเราะเสียงใสไม่ได้หวาดกลัวสิ่งที่เขากังวล “ดีเสียอีก ท่านพี่เลี้ยงหลิงหยุนส่วนข้าจะเป็นหมอหญิงหาเงินเลี้ยงครอบครัวเอง” “ได้ เช่นนั้นชีวิตข้าต้องฝากในมือน้องหญิงแล้ว” ทั้งสองหัวเราะให้กัน ไม่หวั่นใจกับสิ่งที่กำลังเผชิญ จ้าวจื่อรั่วคว้าของสามีมาเกาะกุมไว้ ทั้งครอบครัวเดินทางเข้าเมืองหลวงพักที่คฤหาสน์หลังงามที่กู้ตงหยางซื้อไว้
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 41. กลับจวน
“อะไรกัน เจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่าถอนพิษให้ข้าหมดแล้ว”“ท่านมีเรี่ยวแรงขนาดนี้ พิษคงถูกขับออกไปหมดสิ้นแล้ว” นางขึงตาใส่ทั้งที่แก้มเนียนแดงเรื่อ“เรายังมีเวลาถึงเช้า รั่วเอ๋อร์ ขับพิษอีกเถิดนะ” เขาอ้อนวอนแล้วขบเม้มติ่งหูนางเบาๆ“ข้าไม่ทำแล้ว! ท่านไปให้หญิงอื่นขับพิษให้เถอะ!”“ถ้าไม่ใช่เจ้า ข้าก็ไม่ทำเรื่องเช่นนี้กับหญิงใด” เขาเงยหน้าสบตานางพูดด้วยความจริงจัง “ชีวิตข้ากู้ตงหยาง ขอมีเพียงจ้าวจื่อรั่วเป็นภรรยาเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น”“ท่าน...”“ข้าสาบาน...”“ไม่ต้องสาบาน” นางรีบห้ามเขาไว้ “ข้าเชื่อใจท่าน”เขายิ้มดีใจแล้วจุมพิตหน้าผากภรรยาสาว “ทำไมเจ้าเชื่อใจข้า”“ซูเม่ยบอกว่า บุรุษไม่ได้ปลดปล่อยมานานครั้งแรกจะเสร็จเร็ว เมื่อครู่...ครั้งแรกของท่านก็เร็วนะ”“หือ? พูดเช่นนี้เห็นทีต้องพิสูจน์อีกรอบ เจ้าจะได้รู้ว่าข้าเสร็จเร็วหรือไม่”“พอแล้ว! ข้าเหนื่อย!”“ไม่เป็นไร ครั้งนี้ข้าจะปรนนิบัติเจ้าเอง”เสียงหวานครางกระเส่าดังขึ้นอีกครั้ง ในห้องที่มีเพียงแสงเทียนสลัวจวบจนเทียนเล่มน้อยหลอมละลายไปพร้อมคนทั้งสอง การเคลื่อนไหวในห้องจึงหยุดลง แต่เส้นทางของหัวใจสองดวงราวกับเพิ่งเริ่มต้นขึ้น ทว่าครั้งนี้เ
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 40 .อีกครั้ง
อาจเพราะร่างกายที่ผ่านการฝังเข็มมายาวนานหกชั่วยามทำให้ร่างกายยังไร้เรี่ยวแรง กู้ตงหยางได้แต่มองภรรยาสาวบรรจงจุมพิตไปทั่วร่าง ลิ้นเปียกชื้นสัมผัสรอยแผลเป็นอย่างไม่รังเกียจหรือหวาดกลัว ท่อนล่างมีเพียงผ้าผืนยาวคลุมปกปิดไว้ เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่นางทำเกี่ยวกับการถอนพิษอย่างไร แต่หวังใจให้นางสัมผัสเขามากกว่านั้นมือเรียวเล็กกอบกุมแก่นกายที่อยู่ใต้ผ้า มันแข็งขันท้าทายแต่ยังไม่พร้อมสู้แม้ขยับรูดไปมาก็ยังไม่ตั้งชัน จ้าวจื่อรั่วเม้มริมฝีปากกลั้นความกระดากอายแล้วเลื่อนผ้าผืนนั้นออก สิ่งนั้นจึงผงาดขึ้น แต่นางจำได้ว่ามันเคยแข็งแกร่งมากกว่านี้ หญิงสาวตัดสินใจโน้มใบหน้าลงแล้วอ้าปากครอบครองแก่นกายของสามี“อา....” กู้ตงหยางครางกระเส่า ไม่คิดว่าภรรยาตัวน้อยจะกล้าทำในสิ่งที่บุรุษปรารถนาเช่นนี้ เขาผงกศีรษะขึ้นมองนางค่อยๆดูดกลืนลำเอ็นไปจนหมดก่อนขยับศีรษะดูดดึงสร้างความเสียวซ่านจนเขาแทบคลั่งเสียงครวญครางที่ไม่อาจกลั้นได้ของเขายิ่งทำให้หญิงสาวลำพองใจ ซูเม่ยให้นางศึกษาตำรากามสูตร ยามเปิดดูก็เขินอายจนหน้าร้อนผ่าว แต่เมื่อลงมือทำจริงกับบุรุษที่เป็นสามีนาง ความเขินอายจึงลดลง มือเรียวลูบไล้ก้อนเนื้อกลมๆ พลา
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 39. ขอบคุณ
“ท่านแม่... ข้าขอบคุณท่าน ที่ผ่านมาหากไม่มีท่านพ่อกับท่านแม่ข้ากับลูกคงไม่มีวันนี้” “คนเป็นพ่อแม่ก็ต้องดูแลลูกอยู่แล้ว” นางพูดด้วยรอยยิ้ม นอกจากมารดาที่ให้กำเนิดแล้ว จ้าวจื่อรั่วไม่เคยได้รับความรักจากใครเช่นนี้มาก่อน ขอบตาจึงร้อนผ่าวขึ้นมา นับว่าสวรรค์ยังเมตตาส่งนางมาพบคนทั้งสองทั้งช่วยชีวิตนางกับลูกและยังรักใคร่เอ็นดูนางอย่างแท้จริง ฉินหวังเหล่ยก้าวเข้ามาในห้อง เขามองจ้าวจื่อรั่วส่งลูกให้ซูเม่ยอุ้มแล้วจึงพูดขึ้น“ท่านอาจารย์ให้เจ้าเข้าไปในห้องได้แล้ว” “ข้าทราบแล้ว” หญิงสาวยิ้มน้อยๆ “ขอบคุณพี่หวังเหล่ยที่ช่วยเหลือเจ้าค่ะ” “เจ้าคงไม่เปลี่ยนใจแล้วสินะ” ฉินหวังเหล่ยถอนหายใจ “หนึ่งปีผ่านมาในใจเจ้าก็ยังมีเขาอยู่เสมอมา” “ข้า...” “ช่างเถอะ” เขาโบกมือไปมาแล้วหัวเราะเสียงปร่า “เจ้าเป็นศิษย์น้องของข้า ชายผู้นั้นก็คงเรียกได้ว่าเป็นน้องเขย ข้านี่ช่างโชคดีเสียจริงที่มีน้องเขยเป็นถึงแม่ทัพใหญ่แห่งแดนใต้” ได้ยินฉินหวังเหล่ยพูดจาหยอกล้อเช่นนี้ นางก็พลอยสบายใจขึ้นมาบ้าง หญิงสาวยิ้มน้อยๆ แล้วเ
