เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 28.หนึ่งปีต่อมา
บทที่เกี่ยวข้อง
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 29. หลิงหยุน
หมอตงเจียวโจวแนะนำง่ายๆ และเขาเองก็ไม่เซ้าซี้ถาม หลายปีก่อนเขาเคยพบหมอตงเจียวโจวมาก่อน ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนแนวคิดจนขอคารวะนับถือท่านเป็นอาจารย์ หมอตงไม่เคยรับลูกศิษย์แต่เพราะถูกชะตาจึงรับเขาไว้ หลังจากนั้นหมอตงก็พาภรรยาเดินทางจากไป เขาได้ข่าวคราวอยู่บ้างและกำชับคนของร้านในสาขาต่างๆ หากท่านหมอตงต้องการความช่วยเหลือให้ไม่ว่าเรื่องใดก็สามารถทำได้เต็มที่แล้วค่อยรายเขาทีหลัง ฉินหวังเหล่ยจำนางได้ แต่ในเมื่ออาจารย์เรียกนางว่าลูกบุญธรรม เขาก็ไม่คิดถามหาเหตุผลอีก เรื่องแม่ทัพกู้ใช้ภรรยาตนเองเพื่อจับโจรนั้น เขาไม่อาจก้าวกายการทำงานได้ แต่ก็ไม่อาจนับถือบุรุษเช่นนี้ได้เช่นกัน นางดูอ่อนแอจนน่าสงสารซ้ำยังตั้งครรภ์อีกด้วย ชายผู้นั้นยังทำได้ถึงเพียงนี้ นางเองก็ไม่มีทีท่าว่าอยากพูดถึงเรื่องนั้น เขาจึงไม่เคยปริปากว่ารู้ตัวตนที่แท้จริง หลังจากรักษาตัวจนหายดี เขาจึงเดินทางกลับสกุลฉิน เพราะเถลไถลมานานจึงต้องกลับไปช่วยดูกิจการของครอบครัว แต่ครั้งนี้เขาขอพี่ใหญ่มาทดูแลกิจการสาขาด้วยตนเอง ทำให้เขามาอยู่ชายแดนและเมื่อมีเวลาก็มาเยี่ยมอาจารย์ทั้งสอง นางคลอดลูกเป็นชาย เดิมทีเขาคิดว่านา
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 30. ตามหา
ท่าทางอิดโรยของเขาและเสื้อผ้าสกปรกนั้น แสดงให้เห็นว่าเขาเพิ่งกลับมาจากสืบข่าวให้ท่านแม่ทัพกู้ เสี่ยวฉู่รีบวิ่งไปหาด้วยความหวัง“ได้ข่าวฮูหยินบ้างหรือไม่”อ้ายเสิ่นส่ายหน้าไปมา “เจ้าอย่าเพิ่งหมดหวังไป อย่างไรข้าต้องสืบข่าวฮูหยินให้พบ”“ข้าไม่เคยหมดหวัง ข้าเชื่อว่าคนดีอย่างฮูหยินยังมีชีวิตอยู่ เพียงแค่...นางอาจอยู่ที่ใดที่หนึ่งที่เราหาไม่พบ”“ข้าก็คิดเช่นนั้น” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ “ข้าไปพบท่านแม่ทัพก่อน”“อื้ม ข้าจะเตรียมน้ำแกงร้อนๆไว้ให้นะ” เสี่ยวฉู่ยิ้มให้แล้วมองแผ่นหลังของอ้ายเสิ่นเดินจากไป ตั้งแต่ฮูหยินไม่อยู่ ท่านแม่ทัพก็ไม่ได้กลับมานอนที่เรือนอีก มักจะนอนที่ห้องหนังสือหรือไม่ก็อยู่ค่ายทหาร นางเชื่อว่าท่านแม่ทัพเองก็คงทุกข์ใจไม่น้อย เสียงกระดิ่งลมดังเบาๆ ทำให้เสี่ยวฉู่นึกถึงใบหน้าแย้มยิ้มทีความสุขของฮูหยิน ฮูหยินของนางจิตใจดีถึงเพียงนั้น คงแค่...แค่น้อยใจท่านแม่ทัพจึงยังไม่อยากกลับมาก็ได้ นางเชื่อสุดจิตสุดใจว่าฮูหยินยังมีชีวิตอยู่ทุกคนในจวนนี้เฝ้ารอให้ฮูหยินกลับมาเสียงไอโขลกๆ ดังมาจากหลังบานประตู อ้ายเสิ่นชะงักเท้าด้วยใจกังวล เขาสูดลมหายใจลึกก่อนพูดออกไป“ท่านแม่ทัพ ข้าอ้ายเส
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 31. เป็นไปไม่ได้
การถูกปกป้องมันรู้สึกเช่นนี้เองหรือ? หัวใจของนางเต็มตื้นด้วยความอิ่มเอมใจ“เจ้าค่ะ ท่านพ่อท่านแม่ไปไหน ข้ากับเจ้าอ้วนน้อยก็ขอติดตามไปด้วย”“ดีแล้วๆ”“เช่นนั้น ข้าฝากเจ้าอ้วนน้อยไว้กับท่านแม่ก่อนนะเจ้าค่ะ”“รู้แล้วๆ จะไปทำอะไรก็รีบไป” ซูเม่ยพูดพลางอุ้มเจ้าอ้วนน้อยเดินเล่นดูสมุนไพรที่ปลูกไว้รอบๆบ้านจ้าวจื่อรั่วยิ้มบางๆ แล้วเดินไปซักผ้าหลังบ้าน ตั้งแต่ตกน้ำครั้งนั้น นางไม่กล้าเข้าใกล้แม่น้ำอีก คุณชายฉินจ้างคนหาบน้ำมาใส่ตุ่มไว้ให้ แม้กระท่อมที่อยู่จะไม่ไกลแหล่งน้ำ แต่นางก็อดเกรงใจไม่ได้ ทุกครั้งที่สายตาห่วงใยของเขาทอดมอง นางได้แต่หลบตาและแสร้งทำเป็นไม่เห็น เขาเป็นบุรุษที่ดีไม่รังเกียจหญิงแม่ลูกอ่อนอย่างนาง ไม่เคยถามเรื่องสามีหรือที่มาที่ไปของนาง แต่นางก็ไม่เคยคิดเป็นอื่นใด ไม่ใช่แค่ฉินหวังเหล่ย บุรุษหน้าไหนนางก็ไม่คิด นางไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่า ‘ความรัก’ เช่นหนุ่มสาว แม้กับกู้ตงหยาง นางเองก็ไม่อาจพูดได้ว่ารู้สึกอย่างไรกับเขา แน่นอนว่าเขาคือสามีของนาง แต่มันก็เป็นเพียงหน้าที่ นางถูกส่งมาแทนเจ้าสาวตัวจริง แม้ทุ่มเทกายใจไปมากเพียงใด เขาก็ไม่เคยเห็นค่า การที่นางหายตัวไปเช่นนี้อาจเป็นผ
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 32. ได้พบเจ้าแล้ว
คราวนี้นางไม่อาจขัดขืนได้อีก ยอมให้เขาประคองแหวกว่ายสายน้ำมาที่ฝั่ง นางหลุบตาลงไม่กล้ามองหน้าเขา เรื่องราวมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัว เหตุใดเขามาอยู่ที่นี่...หรือว่า...เขารู้เรื่องเจ้าอ้วนน้อย!“ท่านแม่ทัพ! เอ๊ย! คุณชายกู้!” อ้ายเสิ่นร้องเรียกอยู่บนฝั่ง เขาไม่รู้เรื่องรู้ราวอันใดเลย เพียงครู่เดียวเท่านั้นก็เห็นท่านแม่ทัพที่ปลอมตัวมาในฐานะคนธรรมดาใช้วิชายุทธแทบเหาะเหินไปเหนือผิวน้ำก่อนพุงลงไปช่วยคนผู้หนึ่งไว้“หันไป!”“ขอรับ!” อ้ายเสิ่นหันหลังขวับทันที รู้เพียงแค่ว่าท่านแม่ทัพกอดประคองหญิงสาวไว้แนบอก เขาได้แต่กัดฟันข่มความโกรธ เหตุใดท่านแม่ทัพถึงกล้าสนิทสนมกับหญิงอื่นถึงเพียงนี้! แล้วฮูหยินที่น่าสงสารเล่า! ท่านแม่ทัพลืมไปแล้วหรือไร! กู้ตงหยางยกเอวบางขึ้นจากน้ำให้นางนั่งที่ริมตลิ่ง เสื้อผ้าที่นางสวมแม้เป็นเพียงชุดของหญิงชาวบ้านแต่ยามนี้เปียกน้ำรัดรึงทุกสัดส่วนเผยร่างอวบอิ่มเย้ายวนตาจนเขาแทบลืมกะพริบตาไปเลยทีเดียวไม่เจอกันปีเดียว นางเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้เชียวหรือ? เพราะรู้ว่าสายตาของอีกฝ่ายจ้องมองส่วนใด จ้าวจื่อรั่วรีบยกมือขึ้นปกปิดหน้าอกอวบอิ่มและย
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 33. เหตุใดต้องช่วย
“ท่านแม่” หญิงสาวหันไปขอความช่วยเหลือจากซูเม่ย “ช่วยชีวิตเขาด้วยเจ้าค่ะ” ซูเม่ยเลิกคิ้วประหลาดใจ“เหตุใดข้าต้องช่วยคนผู้นี้” “เขา...เขา...” “ฮู...ฮูหยิน...” อ้ายเสิ่นเปล่งเสียงออกมาจนได้ “ฮูหยินจริงๆ ด้วย... ท่าน...ท่านยังมีชีวิตอยู่” “ยังไม่ไปเอาผ้ากับน้ำมาอีก!” นางสั่งน้ำเสียงเฉียบขาดทำให้อ้ายเสิ่นได้สติรีบวิ่งไปทันที จ้าวจื่อรั่วประคองร่างเขาเอนตัวลงนอนบนเตียง ใบหน้าแม่ทัพใหญ่ที่หยิ่งทะนงซีดเซียวจนน่าเวทนา นางไม่เคยเห็นเขาเป็นเช่นนี้มาก่อน ริมฝีปากก็แทบกลายเป็นสีเขียวคล้ำ นี่เขา...ถูกพิษร้ายแรงจริงๆหรือ? มือเรียวสั่นน้อยๆ ขณะยื่นไปแตะแก้มที่ซูบตอบของเขา ทำไมถึงผอมลงถึงเพียงนี้นะ นางหันหน้าไปทางซูเม่ย ดวงตามีหยาดน้ำใสเอ่อคลอ “ท่านแม่... ข้าขอร้อง” มือแกร่งยื่นมือกุมมือนางไว้“เจ้า...อย่า...ลำบาก...เพราะข้า” “เวลานี้แล้วยังจะมาพูดเช่นนี้อีก” นางหันไปทำหน้าดุใส่ “ท่านจะตายไม่ได้!” มีชีวิตมาถึงบัดนี้ ไม่เคยมีใครกล้าตวาดใส่ กู้ตงหยางกลับรู้สึก ‘ชอบ’ ที่เห็นนางทำเ
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 34. ให้ข้าได้ทำหน้าที่พ่อจะได้ไหม
“ท่าน...” นางส่ายหน้าไปมา นี่ไม่ใช่แม่ทัพกู้ตงหยางที่นางรู้จัก “ท่านถูกพิษบาดเจ็บสาหัสเป็นแน่ถึงได้พูดจาเหลวไหลวเช่นนี้ได้” “เอาล่ะๆ” ซูเม่ยโบกมือไปมา “ถ้าเจ้าหนุ่มนี้เป็นสามีเจ้า เขาก็เป็นพ่อเจ้าอ้วนน้อยสินะ ถ้าเป็นพ่อเจ้าอ้วนน้อย ข้าจะหาทางขับพิษให้ ข้าไม่อยากเห็นหลานข้าเป็นกำพร้า” “พ่อ? เจ้าอ้วนน้อย?” สองคำนี้ราวกับก้อนหินทุบศีรษะกู้ตงหยางอย่างแรง เขาจ้องหน้าภรรยาตัวเองเค้นหาคำตอบ “นี่เจ้าเป็นสามีนางจริงๆรึ! เมียท้องก็คงไม่รู้สินะ มิน่าเล่า รั่วเอ๋อร์ถึงไม่อยากกลับไปอยู่กับเจ้า!” กู้ตงหยางสูดลมหายใจสะกดอารมณ์พลุ่งพล่านในอก นางโกรธเกลียดเขามากถึงเพียงนี้ ถึงขนาดตั้งท้องคลอดลูกก็ยังไม่ยอมบอกเขา!ความทุกข์ระทมข่มขืนแล่นไปทั่วร่างเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าพิษเย็นในร่างกำเริบ นางเป็นเพียงสตรีตัวเล็กๆ ผู้หนึ่ง แต่สามารถทำให้เขาเจ็บปวดเจียดตายได้ ช่างเก่งกาจจนอยากสรรเสริญให้โลกรู้ว่าข้า-กู้ตงหยางฉายาแม่ทัพปีศาจได้พ่ายแพ้แก่สตรีที่มีนามว่าจ้าวจื่อรั่วแล้ว. หลังจากซูเม่ยช่วยสกัดพิษไม่ให้กำเริบ กู้ตงหยางจึงมีแรงขึ้น เขาผ
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 35. เปลี่ยนผ้าอ้อม
นางพยักหน้าบอกออกคำสั่งแม่ทัพใหญ่ผู้อยู่เหนือคนนับแสน กู้ตงหยางรีบสาวเท้าไปหยิบผ้าตามที่นางสั่ง แล้วยืนมองนางจัดการเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูกอย่างชำนาญ “ตอนที่น้องชายสองคนเกิดใหม่ๆ ข้าก็เคยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้พวกเขาเช่นนี้ เวลานี้มีลูกเป็นคนตนเองจึงทำได้อย่างไม่ลำบากอันใด” นางพูดด้วยรอยยิ้ม แม้ไม่ได้หันมามองก็รู้ว่าสายตาของเขาตั้งคำถามอยู่ “มิน่าเล่า เจ้าถึงรักน้องชายทั้งสองมากนัก” “ท่านแม่ฝากฝังให้ข้าดูแลน้องชายให้ดี แต่สุดท้ายข้าก็ทำได้ไม่ดีนัก ไม่รู้ว่าป่านนี้พวกเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง” “พวกเขาสบายดี” กู้ตงหยางตอบไปตามจริง “น้องชายของเจ้ายังเพียรส่งจดหมายมาถามข่าวความคืบหน้า พวกเขายังหวังว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ รวมทั้งตัวข้าก็เช่นกัน” มือเรียวชะงักไปแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วหลุบตาลง “ที่ตามหาข้า...เพียงเพราะรู้สึกผิดต่อข้ากระมัง” กู้ตงหยางนิ่งงันไป นางพูดไม่ผิดแต่ก็ไม่ถูกต้องทั้งหมด “เช่นนั้นท่านคงเข้าใจความคิดของข้าแล้ว ท่านไม่ต้องรู้สึกผิดหรือติดค้างต่อข้าอีก” นางอุ้มเจ้าอ้วนน้อยขึ้นแ
ทัณฑ์อสุรา ตอนที่ 36. เตรียมตัวถอนพิษ
แม่ทัพใหญ่ทำหน้านิ่งแต่แววตาเต้นระริก คนผู้นั้นช่างกล้าเรียกตัวเองว่า ‘ท่านอา’ ทั้งที่ดูแล้วอายุก็ไล่เลี่ยกับเขา เหตุใดทำให้เขารู้สึก ‘แก่’ เช่นนี้ “ท่านแม่ทัพ เข้ามาข้างในสิ” จ้าวจื่อรั่วเรียกสามีที่หน้าทำหน้านิ่งอยู่ นางเพียงสอนเขาเล็กน้อยแม่ทัพใหญ่ก็สามารถซักผ้าได้อย่างชำนาญนัก หากผู้อื่นรู้ว่านางใช้งานแม่ทัพปีศาจหนักหนาถึงเพียงนี้ คงได้สาปแช่งนางเป็นแน่ กู้ตงหยางขมวดคิ้วสีหน้าไม่พอใจแต่ก็สาวเท้าเข้าไปใกล้แล้วก้มหน้าลงกระซิบที่ริมหู ลมหายใจอุ่นร้อนทำให้หญิงสาวหน้าแดงอย่างไม่รู้ตัว “เหตุใดเรียกข้าห่างเหินเช่นนี้” “แล้วข้าต้องเรียกท่านอย่างไร” นางขยับตัวถอยห่างเล็กน้อย “อยู่ที่จวนข้าก็เรียกท่านแม่ทัพมาตลอด” “ท่านพี่ สามี หรือชื่อข้าก็ได้” เขาทำหน้าหงุดหงิดอาศัยว่าตนกับภรรยาเดินตามหลังผู้อื่นจึงอ้าปากงับใบหูเล็กๆของนางเป็นการสั่งสอน “เจ้าเป็นภรรยาของข้านะ!” “ได้ๆ ข้ารู้แล้ว” นางหดคอแต่ไม่กล้าหันไปสบตาด้วย “ท่าน...ท่านพี่” แม้เรียกไม่ดังนัก แต่ช่วยบรรเทาความว้าวุ่นในใจของเขาได้ กู้ตงหย
บทล่าสุด
