ตอนที่ 3

 ตอนที่ 3

        แก๊ก!

        เสียงที่ดังมาจากหน้าห้องทำให้คนนั่งเศร้ารีบลุกขึ้นแล้วกระโดดไปยืนแอบอยู่ตรงหน้าต่าง ก่อนจะดึงผ้าม่านออกมาบังตัวเอาไว้ ตากลมโตจดจ้องไปที่ประตูพร้อมๆ กับหัวใจที่แทบจะหยุดเต้น เพราะเธอเดาไม่ถูกจริงๆ ว่าใครจะโผล่เข้ามา แล้วจะมาดีหรือร้าย แต่น่าจะมาร้ายเสียมากกว่า

        “อาหารเช้าของคุณครับ” หนุ่มร่างยักษ์ แต่หน้าไม่โหดเท่าคนที่จับเธอยัดใส่รถเอ่ยแค่นั้นก็เข็นรถใส่อาหารมาหยุดใกล้เตียงแล้วก็เดินออกไป ขณะที่สาวไทยที่ยืนหลบใต้ผ้าม่านก็ครุ่นคิดอย่างหนัก ว่าควรจะถามหนุ่มร่างยักษ์ดีไม่ ว่าจับเธอมาด้วยข้อหาอะไร

        “อย่าเพิ่งไป!” มธุราตัดสินใจเรียกอีกฝ่ายไว้ก่อนที่ประตูจะปิดสนิท

        “มีอะไรครับคุณผู้หญิง” หนุ่มร่างยักษ์หันมาถามด้วยเสียงสุภาพ

        “พวกคุณเป็นใคร แล้วจับฉันมาทำไม ฉัน...ฉันไปทำผิดอะไรผิดงั้นเหรอ” มธุราเอ่ยถามด้วยใบหน้าใสซื่อ เพราะไม่รู้จริงๆ ว่าไปขัดแข้งขัดขาใครตอนไหน ถึงได้โดนลักพาตัว ก่อนจะรีบถอยกลับไปหลบอยู่ใต้ผ้าม่านเช่นเดิม เมื่อหนุ่มร่างยักษ์เดินตรงมาที่เธอ

        “หยุดอยู่ตรงนั่นแหละ แล้วตอบฉันมาว่าจับฉันมาด้วยข้อหาอะไร” เธอออกคำสั่งทั้งที่กำลังกลัวภัยจะมาถึงตัวจนมือไม้สั่น

        “ผมไม่ทราบครับ ผมแค่ทำตามหน้าที่” ตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

        “หา!” คนอยากรู้ความผิดอ้าปากค้างไปหลายวินาที

        “คุณผู้หญิงหมดเรื่องจะถามแล้วใช่ไหมครับ ถ้างั้น ผมขอตัวนะครับ” มุมปากขยับเหมือนจะยิ้ม ก่อนจะหันหลังเตรียมเดินออกจากห้อง

        “ยังไม่หมด!”

        หนุ่มร่างยักษ์หันกลับมาถาม “ถ้างั้นคุณผู้หญิงก็ถามผมมาได้เลยครับ ถ้าผมรู้ ผมตอบได้แน่นอนครับ” 

        “ฉันอยากรู้ว่าไอ้หน้าโหดคนนั้นนั่นน่ะ จับฉันมาทำไม”

        “ถ้าเป็นเรื่องนี้ผมตอบไม่ได้ครับ เพราะผมมีหน้าที่แค่ทำตามคำสั่งของเจ้านายครับคุณผู้หญิง” หนุ่มร่างยักษ์โค้งศีรษะให้เล็กน้อยแล้วเปิดประตูออกไป แต่ก็ทันได้ยินเสียงของเชลยสาวดังตามหลัง

        “ไอ้บ้า! บ้าเหมือนไอ้หน้าโหดคนนั่นเลย เฮ้ย! แล้วจะทำไงดี ติดต่อใครก็ไม่ได้ หนีออกไปก็ยังไม่ได้อีก แอนนี่นะแอนนี่ ทำไมเธอถึงได้ซวยแบบนี้นะ” มธุราบ่นเสียงดังเพื่อระบายความอัดอั้น ก่อนจะเดินไปทุบหน้าต่างจนมือแดงถึงได้หยุด แล้วถอยกลับมาทิ้งตัวนั่งบนเตียง ตาก็หันไปมองอาหารที่อยู่ตรงหน้า

        ‘ฝันไปเถอะว่าฉันจะกินอาหารของพวกเลว!’

        จ๊อก!

        “ท้องบ้า! จะร้องทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้อยากจะกินอาหารพวกนี้ซะหน่อย”  ปากบอกไม่อยากกิน แต่เพราะน้ำย่อยในกระเพาะร้องหาอาหารไม่หยุด สุดท้ายเธอก็จัดการอาหารที่หนุ่มร่างยักษ์นำมาให้จนเกลี้ยง ก่อนจะนั่งตีพุงรอไอ้หน้าโหดอยู่บนเตียง เพราะเธอทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากรอ

        ‘ไอ้หน้าโหด ถ้าฉันเจอนะ ฉันจะเอาจานข้าวฟาดหัวให้เบะเลยเชียว คอยดูเถอะ!’ สาวไทยแรงเท่ามดคิดอย่างมาดหมาย สายตามุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวจ้องไปที่ประตู มือก็ถือจานข้าวไว้รอเพื่อประทุษร้ายคนหน้าโหด แต่จ้องรออยู่นานก็ไม่มีใครมาสักคน เธอจึงล้มเลิก

        ทว่า!

        แก๊ก!

        มธุรารีบหันไปคว้าจานที่เพิ่งวางไปแล้วจัดท้วงท่าที่เหมาะ กะจะฟาดให้หนักๆ แล้วเผ่นออกไป แต่ความกลัวทำให้มือสั่น

        “หยุดสั่นเลย” พยายามบอกตัวเองแล้วก็จ้องไปที่ประตู หวังประทุษร้ายคนที่เข้ามาเต็มที่ และไม่ว่าใครจะโผล่เข้ามา จะต้องโดนเธอทำร้ายแน่นอน แต่เพราะกลัวจะโดนสวนกลับทำให้เธอไปหลบอยู่ใต้ผ้าม่านอย่างเดิม ครั้นเห็นหน้าคนเข้ามาเป็นคนร่างยักษ์เหมือนเดิมก็ถามออกไปด้วยเสียงไร้ความนุ่มนวล “เข้ามาทำไม”

        “ผมเอาเสื้อผ้ามาให้ครับ” หนุ่มร่างยักษ์เดินถือเสื้อเชิ้ตตัวมาวางไว้บนเตียงตามคำสั่งของเจ้านาย ที่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเชลยสาวไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน เลยโทรหาลูกน้องให้นำเสื้อผ้าของเขามาให้เปลี่ยน ก่อนที่เชลยสาวจะเหม็นเน่าไปทั้งตัว เพราะใส่แต่ชุดเดิม

        “เสื้อใคร”

        “ของเจ้านายครับ ท่านสั่งให้ใส่ไปก่อน แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้จะมีเสื้อผ้าผู้หญิงมาให้คุณเปลี่ยน แล้วเจ้านายก็สั่งให้คุณใส่เสื้อผ้าเหล่านั้นรอท่านทุกคืนด้วยครับ” จีโอ รายงานตามคำสั่งของเจ้านายไม่มีขาดตกแม้แต่คำเดียว

        “รอทุกคืน!” มธุราถามกลับตาโต

        “ใช่ครับ”

        “ทำไมฉันต้องรอด้วย”

        “ผมไม่ทราบครับ”

        “ไม่ทราบอีกแล้ว ตกลงวันๆ หนึ่งคุณรู้อะไรบางเนี่ย” คนตัวเล็กชักโมโหที่ถามอะไรไป อีกฝ่ายก็ไม่ทราบเพียงอย่างเดียว

        “หมดหน้าที่ผมแล้ว ผมขอตัวครับ” พูดจบก็เดินออกไป กระทั่งประตูปิดสนิทมธุราจึงเดินกลับมานั่งบนเตียงแล้วก็จ้องเสื้อเชิ้ตตาไม่กะพริบ ก่อนจะจับมันโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี เพราะต่อให้เสื้อผ้าเหม็นจนแมลงวันบินมาตอมก็ยังดีกว่าใส่เสื้อผ้าของไอ้หน้าโหด!

******

        กรุงเทพฯ ประเทศไทย

        “อ๋อง เอากระเป๋าฉันขึ้นไปเก็บ แล้วก็ถือดีๆ ล่ะ ถ้ามีรอย ฉันจะตัดเงินเดือน” สั่งสาวใช้จบแล้ว มนลียาก็หันไปรับน้ำส้มคั้นจากสาวใช้อีกคน แต่ยังไม่ทันได้ยกดื่มก็หันไปเห็นมารดาเดินลงมาจากชั้นบนเสียก่อน

        “เครื่องเพชรจัดเต็มขนาดนี้จะออกไปไหนคะคุณหญิงแม่”

        “มาเรียกคุณยงคุณหญิงอะไรกัน ฉันเป็นคุณนายต่างหากย่ะ แล้วนี่ทำไมคราวนี้กลับมาเร็ว” คุณมณีศร มองค้อนลูกสาวตาคว่ำ ก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะก่อนจะไปต่างประเทศ ลูกสาวบอกว่าอาจจะอยู่ลาสเวกัสสักเดือน