“ข้าทำอะไร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย?” อนุอวิ๋นกล่าวอย่างขุ่นเคือง “ตอนนี้ข้ายังไม่ได้แต่งเข้าสกุลอวิ๋นก็จริง แต่ทุกคนต่างรู้ว่างานแต่งงานของเรากำลังเตรียมการอยู่ เดิมทีเจ้าทำอะไร ข้าก็มิได้สนใจ แต่เจ้ากลับเที่ยวไปทำลายชื่อเสียงของข้าทุกหนทุกแห่ง อีกทั้งยังมารังควานพี่จางอีก เจ้าทำเกินไปแล้วจริงๆ!” ไป๋หย่าเหลียนสีหน้าเย็นชา ลึกลงไปในดวงตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ ก่อนหน้านี้นางก็รู้ว่าอนุอวิ๋นไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่าย เรื่องที่จวนอวิ๋นเอาใจอนุและกดขี่ฮูหยินเอกนั้นไม่มีใครที่ไม่รู้ เพียงไปฟังพวกบ่าวไพร่ในจวนก็จะรู้เรื่องเอง เพียงแต่นางไม่เคยเห็นสตรีประเภทนี้อยู่ในสายตาเลย ในฐานะฮูหยินเอก ไหนเลยจะยอมให้อนุมากดหัวได้? ไม่เชื่อฟัง เช่นนั้นก็ต้องตบตีให้หลาบจำ! “ข้าทำลายชื่อเสียงเจ้า? ตัวเจ้ามีสันดานเช่นนี้อยู่แล้ว ยังต้องให้ข้าทำลายอีกหรือ?” อนุอวิ๋นโกรธเป็นอย่างมาก ไป๋หย่าเหลียนเมื่ออยู่ต่อหน้านายท่าน นางก็เสแสร้งออดอ้อน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าตน นางกลับแสดงท่าทางแข็งกร้าวและเกรี้ยวกราด นางรู้ดีว่าหากไป๋หย่าเหลียนได้เข้าจวนไป ไม่ว่านางหรือซีหว่านก็จะไม่
แต่ตอนนี้เมื่อเห็นว่านางยิ่งได้ใจ ก่อเรื่องวุ่นวายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาจึงดูต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว! “ไม่ ไม่นะ!” อนุอวิ๋นหน้าถอดสี “ท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้เยี่ยงไร?” “ความอดทนของข้าที่มีต่อเจ้าถึงขีดสุดแล้ว เจ้ามิรู้จักสำนึกผิด เช่นนั้นเจ้าก็ปิดเรือนสำนึกตนให้ดีเถิด!” ไป๋หย่าเหลียนก้าวเข้าไปตรงหน้าอวิ๋นหงหล่าง นางมีท่าทางอ่อนหวาน “หงหล่าง ข้าได้ยินว่านางวิ่งโร่มาถึงจวนซ่งเพื่อก่อกวนซ่งฮูหยินและพี่จาง ข้าถึงได้มาที่นี่” “ข้าเข้าใจแล้ว” อวิ๋นหงหล่างพยักหน้า จางเหวินมองภาพตรงหน้านิ่ง ๆ นางเห็นสีหน้าที่คุ้นตาบนใบหน้าของอวิ๋นหงหล่าง และรู้สึกว่ามันแทบจะทับซ้อนกับภาพเมื่อหลายปีก่อน ที่แท้ ตลอดหลายปีมานี้ อวิ๋นหงหล่างก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เขาไม่ได้ชอบอนุอวิ๋น แต่ที่ผ่านมา เขาชื่นชอบสตรีประเภทนี้ต่างหาก บัดนี้เมื่อไป๋หย่าเหลียนที่ทั้งอ่อนวัยและสดใหม่เข้ามา อนุอวิ๋นก็หมดความหมายไปโดยปริยาย “ใต้เท้าอวิ๋น ท่านควรดูแลอนุอวิ๋นให้ดี วันนี้นางวิ่งโร่มาก่อกวนถึงหน้าจวนพวกเรา คนที่ไม่รู้ก็คงจะคิดว่าจวนซ่งของพวกเราทำเรื่องที่ไม่ดีต่อนาง ถึงขนาดไม่อยากให้เข้ามาก็ยังไม่ได้”
“เอาล่ะ เอาล่ะ กลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว!” ฮูหยินผู้เฒ่ากู้มองซ่งหลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ “แม่ทัพซ่ง พวกเรามีวาสนาที่พิเศษต่อกันจริง ๆ ลูกสาวของข้าตกทุกข์ได้ยากอยู่ข้างนอก หลายปีมานี้ต้องขอบคุณท่านที่ดูแลนาง” “หากไม่มีท่าน ข้าก็ไม่กล้าคิดเลยว่าหรูเยียนจะต้องใช้ชีวิตอย่างไรในตอนนี้” ท่าทีของสกุลหลิ่วที่มีต่อกู้หรูเยียนในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นางย่อมรู้ดี หากไม่ใช่เพราะหรูเยียนโชคดีที่ได้แต่งงานกับซ่งหลิน ซ่งหลินปกป้องนางสุดหัวใจ หากนางแต่งงานกับคนอื่น และมีพ่อแม่ที่เป็นผีดูดเลือดเช่นนี้ เกรงว่าหรูเยียนอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ชีวิตของนางจะลำบากเพียงใด “ท่านแม่ยาย การได้แต่งงานกับหรูเยียนถือเป็นวาสนาของข้า!” ใบหน้าของซ่งหลินเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ดูลูก ๆ เหล่านี้ของข้าสิ หากไม่มีหรูเยียน ข้าจะได้มีวาสนาเช่นนี้งั้นหรือ?” “ครั้งนี้ที่เมืองผิงหยาง บรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของข้า เมื่อเห็นว่าลูก ๆ มารับข้าด้วยตัวเอง ไม่รู้ว่าแต่ละคนต่างอิจฉาข้าขนาดไหน!” ทุกคนที่มองเห็นท่าทางดีใจจนไม่สามารถซ่อนความรู้สึกได้ของซ่งหลิน ก็สัมผัสได้ถึงความภาคภูมิใจของเขา ทั
“คุณหนู นี่พวกเราจะไปที่ใดกันเจ้าคะ?” “เจ้ารู้ไหมว่าตอนนี้เนี่ยนชูอยู่ที่ใด?” ซ่งรั่วเจินถามขึ้น เฉินเซียงคิดครู่หนึ่ง แล้วตอบว่า “ตอนนี้คุณหนูอวิ๋นคงจะอยู่ที่ที่พักกระมังเจ้าคะ?” “พวกเราไปหาเนี่ยนชูก่อน! จริงสิ ในช่วงที่ข้าจากไป เมืองหลวงเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง เจ้าเล่าให้ข้าฟังที” ซ่งรั่วเจินนึกถึงหญิงสาวแปลกหน้าที่เห็นอยู่ข้างกายใต้เท้าอวิ๋นก่อนที่จะกลับมายังเมืองหลวง ดูจากท่าทีแล้ว...คงจะสนิทสนมกันอยู่บ้าง เฉินเซียงได้ยินเช่นนั้น ก็เริ่มเล่าออกมาไม่หยุดทันที “คุณหนู ในช่วงที่ท่านจากไป เมืองหลวงได้เกิดเรื่องขึ้นไม่น้อยเลยเจ้าค่ะ เรื่องวุ่นวายในสกุลอวิ๋นก็มีเข้ามาไม่หยุดหย่อน” “ไป๋หย่าเหลียนกำลังจะได้แต่งงานเป็นฮูหยินของใต้เท้าอวิ๋นในอีกไม่ช้านี้ ส่วนความสัมพันธ์ของอนุอวิ๋นกับนางไม่จะลงรอยกันนัก วันนี้ก็มาก่อกวนฮูหยินถึงที่เลยเจ้าค่ะ” “ข้าเห็นว่าไป๋หย่าเหลียนอายุน้อยกว่าใต้เท้าอวิ๋นมาก เหตุใดจึงต้องแต่งงานกับเขาล่ะ?” ซ่งรั่วเจินแอบตกใจ ช่างเป็นดอกไม้สดที่ปลูกอยู่บนขี้วัวจริงๆ! “แม่นางไป๋ผู้นั้นก็มิใช่คนที่จะรับมือได้ง่าย ๆ ได้ยินมาว่าก่อนหน
หากกำหนดงานแต่งของคุณชายอวิ๋นเรียบร้อยแล้ว นางจะต้องทุกข์ทรมานอย่างมากแน่ซ่งรั่วเจินเข้าใจ “อวิ๋นเฉิงเจ๋อเป็นอะไรไป? เจ้าทึ่มคนนี้เตรียมแสดงความกตัญญู แต่ทำผิดต่อเนี่ยนชูกระนั้นหรือ?”ยามซ่งรั่วเจินได้พบอวิ๋นเนี่ยนชูก็พบว่าดวงตาของนางแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มา“รั่วเจิน เจ้ากลับมาตั้งแต่ยามใด?”ใบหน้าเล็กของอวิ๋นเนี่ยนชูสะท้อนแววดีใจระคนประหลาดใจ สืบเท้าขึ้นมาอย่างว่องไว จับนางพลางสำรวจอย่างละเอียดหนึ่งรอบ “ผอมแล้ว อยู่ข้างนอกจะต้องลำบากมากแน่กระมัง?”“เจ้าอยู่แต่ในจวน ข้าเห็นว่าเจ้าผอมกว่าข้ามากนัก”ซ่งรั่วเจินมองเห็นอวิ๋นเนี่ยนชูขมวดคิ้วแน่นไม่ยอมคลายออกจากกัน ถอนหายใจหนักๆ “พูดกับข้าเถอะ ตกลงเกิดเรื่องใดขึ้น?”“เจ้าเพิ่งกลับมา ไม่พักผ่อนดีๆ เหตุใดยังมาใส่ใจกับเรื่องของข้าอีกเล่า?” อวิ๋นเนี่ยนชูเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้“เจ้าเป็นพี่น้องที่ดีของข้า ข้าไม่ใส่ใจเจ้าจะใส่ใจใครอีกเล่า?” ซ่งรั่วเจินมองนางอย่างระอา จูงนางเดินไปนั่งที่ฝั่งหนึ่ง“เดิมทีข้าก็นั่งเรือกลับมา ไม่เหนื่อย เพียงแต่กินที่ภายนอกไม่ดีเท่าที่บ้าน อยู่ดูแลที่บ้านสองสามวันก็อ้วนกลับมาได้แล้ว ระหว่างทาง
“ข้าคิดว่าข้าคล้ายกำลังฝันหนึ่งตื่น รักข้างเดียวมานานหลายปีถึงเพียงนี้ บัดนี้สมควรตื่นจากฝันแล้ว”สุ้มเสียงของอวิ๋นเนี่ยนชูเรียบเฉยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน “อันที่จริงข้าใคร่ครวญอยู่ภายในห้องนานมาก แท้จริงแล้วข้ามควรเข้าใจตั้งนานแล้ว เพียงแต่หลอกตนเองจึงไม่ยอมปล่อยมือมาโดยตลอด” “เจ้าคิดจะปล่อยมือแล้วหรือ?” ซ่งรั่วเจินเอ่ยถามอวิ๋นเนี่ยนชูพยักหน้า “บัดนี้ความจริงอยู่เบื้องหน้าแล้ว ทั้งยังเคยพยายามอย่างเต็มที่มาก่อน ภายในใจเขาไม่มีข้า ข้าตอแยเขาก็รังแต่จะทำให้เขารังเกียจ”ซ่งรั่วเจินนึกถึงอวิ๋นเนี่ยนชูที่ตายอย่างอนาถในชาติก่อน หรือว่าสิ่งที่อวิ๋นเฉิงเจ๋อทำทั้งหมดล้วนเป็นเพียงแค่ความรักของพี่น้อง?“ไม่ว่าเจ้าทำอันใด ข้าล้วนสนับสนุนเจ้า”ซ่งรั่วเจินกุมมืออวิ๋นเนี่ยนชู พูดว่า “สุดหล้าฟ้าเขียวมีที่ใดไร้บุปผา ไฉนเลยจะต้องยึดติดกับบุปผาเพียงดอกเดียว บุรุษที่ดีในเมืองหลวงมีมากมายนัก เขาไม่รู้จักถนอมไว้ พวกเราก็ไปหาบุรุษที่ดียิ่งกว่าคนอื่น”“เจ้าดีถึงเพียงนี้ บุรุษที่ชมชอบเจ้าภายในเมืองหลวงมีมากมายนัก!”อวิ๋นเนี่ยนชูหลุดหัวเราะออกมา “ข้าดีอย่างที่เจ้าพูดที่ใดกัน? บัดนี้ข้าตกอยู่ในสถานการณ
อวิ๋นเนี่ยนชูถูกคำพูดของซ่งรั่วเจินทำให้ตกใจ “บัง บังคับพากลับมา?”“ใช่แล้ว”ซ่งรั่วเจินพูดด้วยท่าทางมีเหตุผล บ่อยครั้งที่คนมักถูกความคิดของตนจองจำเอาไว้ แท้จริงแล้วกระโดดออกมามองดู มากมายหลายเรื่องก็ไม่ได้ร้ายแรงถึงเพียงนั้น“รั่วเจิน บัดนี้เจ้าเปลี่ยนไปมาก แต่ข้าคิดว่าเจ้าพูดถูก!”อวิ๋นเนี่ยนชูนึกถึงสถานการณ์ยามซ่งรั่วเจินถอนหมั้น ทุกคนล้วนพูดว่านางไม่มีวันหาคู่ครองที่ดีได้อีก ทว่าบัดนี้ฉู่อ๋องดีต่อนางมาก พวกเขาล้วนเห็นอยู่ในสายตาบางทีนางก็สมควรคิดให้ตก ในเมื่อไม่อาจฝืนเด็ดแตงลูกนี้อย่างญาติผู้พี่ได้ เช่นนั้นก็เปลี่ยนแตงลูกใหม่!ไม่ช้าก็เร็วจะต้องได้พบแตงที่เหมาะสมแน่!เห็นอารมณ์ของอวิ๋นเนี่ยนชูเริ่มสงบลง คล้ายคิดตกแล้วจริงๆ ซ่งรั่วเจินถึงพูด “วันนี้อนุอวิ๋นสร้างความวุ่นวายภายในจวน พูดว่าเจ้าชอบอวิ๋นเฉิงเจ๋อ ข้านี่ถึงตั้งใจมาแจ้งเจ้า”“อะไรนะ?”สีหน้าอวิ๋นเนี่ยนชูเปลี่ยนไป ที่ผ่านมานางเคยคิดมาก่อนว่าหากญาติผู้พี่เองก็ชอบนาง นางจะบอกเรื่องทั้งหมดกับมารดาบัดนี้นางคิดจะปล่อยมือแล้ว อนุอวิ๋นกลับเปิดเผยเรื่องนี้ต่อหน้ามารดา นี่จะยังไม่เกิดปัญหาอีกหรือ?“ข้าเห็นท่าทีของท่านป้า
ส่วนบิดานาง พรุ่งนี้ก็ต้องเข้าวังอธิบายเรื่องทั้งหมดเช่นเดียวกันอวิ๋นเนี่ยนชูเข้าใจแล้ว พูดว่า “ข้าได้ยินว่าเรื่องอุทกภัยในครั้งนี้ร้ายแรงมาก ครั้งนี้พวกเจ้าสามารถกลับมาได้โดยเร็ว อยู่เหนือความคาดหมายของข้าจริงๆ”“ทว่าเห็นเจ้ากลับมาได้ข้าดีใจมากจริงๆ ที่ผ่านมายามเจ้าอยู่ข้ากลับไม่รู้สึกอะไร ระยะนี้เจ้าไม่อยู่ ข้ารู้สึกคล้ายไม่มีที่พึ่งทางใจก็มิปาน”“บัดนี้ข้ากลับมาแล้ว เจ้าสามารถวางใจได้” ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบาๆ “หากมีเรื่องไม่สบายใจ อย่าเก็บไว้คนเดียว จำไว้ว่าต้องมาหาข้า”อวิ๋นเนี่ยนชูพยักหน้า “ต่อให้เจ้ารำคาญ ข้าก็จะมา”ขณะกำลังพูดอยู่นั้น อวิ๋นเฉิงเจ๋อเองก็มาแล้ว“เฉิงเจ๋อเองก็มาแล้ว คนมาครบแล้ว เริ่มงานเลี้ยงได้!” กู้หรูเยียนพูดยิ้มๆยามอวิ๋นเนี่ยนชูได้ยินชื่ออวิ๋นเฉิงเจ๋อก็เลื่อนสายตาไปมองโดยไม่รู้ตัว แต่ชั่วขณะสอดประสานสายตากับฝ่ายชาย แววตาหม่นลง มากที่สุดกลับเป็นความเด็ดเดี่ยวและเป็นฝ่ายเลื่อนสายตาก่อนก่อนหน้านี้รั่วเจินหมั้นหมายกับหลินจือเยว่สองปี รู้ว่าไม่เหมาะสมกันก็สามารถถอนหมั้นได้อย่างไม่ลังเล ส่วนนางบัดนี้พยายามอย่างเต็มที่จนเจอทางตันแล้ว หากยังไม่หันหลังกลับ หรื
“ข้าเข้าใจ ข้าเข้าใจ”ฉู่อวิ๋นกุยตบมือของเขา “ปีนั้นข้าเองก็อยู่ด้วย ตกลงเรื่องราวเป็นเช่นไร ทุกคนล้วนรู้ดี พูดขึ้นมาแล้ว อันที่จริงพวกเราก็ไม่สามารถหนีความรับผิดชอบทั้งหมดพ้น”ปีนั้นอายุยังน้อยไม่รู้ความ หลังเอะอะโวยวายแล้วก็จากไป ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดเรื่องขึ้น พวกเขาเองก็ต้องรับผิดชอบจริงๆเป็นความผิดของพวกเขาตอนนี้เอง จ้าวซวี่ไป๋มองเห็นซ่งรั่วเจนจึงรีบเอ่ยถาม “แม่นางซ่ง เหตุใดเหมียวเหมี่ยวจึงกลายเป็นเช่นนี้? ข้าได้ยินมาว่าคนตายไปแล้วจะได้เกิดใหม่ เหตุใดนางจึงยังอยู่ในแม่น้ำเย็นยะเยือกนั้นอยู่ตลอดเล่า?”แม้ว่าตอนนั้นเฉียนชิ่งเหมียวยังพูดไม่จบ แต่เขาได้ยินนางพูดว่าในน้ำหนาวมากปีนั้นนางยังเด็กก็ต้องสำลักน้ำเย็นยะเยือกในแม่น้ำตายไป ชนิดที่ว่าผ่านมานานหลายปีถึงเพียงนี้ก็ยังถูกสภาพแวดล้อมเย็นยะเยือกโอบล้อมไว้...ทีแรกเขาคิดจริงว่าเฉียนชิ่งเหมียวน่ากลัว แต่ตอนนี้คิดตกแล้ว เดิมทีทั้งหมดก็เป็นความผิดของเขา“เพราะนางมีความยึดติด” ซ่งรั่วเจินพูดตามตรงผีตายในน้ำสำลักน้ำจนตาย แม้อนาถมาก แต่สามารถเกิดใหม่ได้ ทว่านางยังอยู่ที่นั่นไม่ยอมจากไป คาดว่ามีความยึดติดจึงยังอยู่ที่นั่น“เช่
วันต่อมา ซ่งรั่วเจินลุกจากที่นอนและกลั้วปากดีแล้ว ก็พบว่าฉู่จวินถิงและฉู่อวิ๋นกุยล้วนมาแล้วนางเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ “สกุลจ้าวให้คนมาส่งข่าวแล้วหรือ?”ฉู่อวิ๋นกุยพยักหน้าด้วยสีหน้าร้อนใจอยู่บ้าง “ส่งข่าวมาเช้าวันนี้ พูดว่าตกใจแทบแย่ เมื่อคืนล้วนไม่กล้านอนหลับ ข่าวถูกส่งมาตั้งแต่เมื่อคืน แต่ข้าเพิ่งรู้เช้าวันนี้”ซ่งรั่วเจินกลับไม่แปลกใจ เมื่อวานทิ้งยันต์แผ่นนั้นไว้ย่อมสามารถทำให้จ้าวซวี่ไป๋ได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของอีกฝ่ายแต่ไหนแต่ไรมา ผีตายในน้ำนั้นน่าเกลียดมากนักเดิมทีคิดว่าเป็นหญิงงามน่าสงสารคนหนึ่ง เพียงหันหน้าก็กลายเป็นผีสาวหน้าตาบิดเบี้ยวน่ากลัวไปเสียแล้ว ความรักใคร่ลุ่มหลงของเขาย่อมมลายหายไป บัดนี้ต้องการเพียงมีชีวิตกับดักหญิงงามพรรค์นี้ นางเคยพบมาไม่น้อยแม้ต้องตายใต้อ้อมกอดหญิงงาม เป็นผีก็ยังสำราญมากนัก หากไม่ได้ฉู่อวิ๋นกุยมาหานางและขอความช่วยเหลือ จุดจบของจ้าวซวี่ไป๋ก็คงเป็นเช่นนี้“พวกเราไปดูตอนนี้ดีหรือไม่? ข้าเห็นบ่าวคนนั้นร้อนใจยิ่งนัก” ฉู่อวิ๋นกุยเอ่ยจากนั้นฉู่จวินถิงเห็นว่าซ่งรั่วเจินเพิ่งตื่นและอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยจึงพูดว่า “ไม่รีบ กินมื้อเช้าก่อนเถอะ”ซ่ง
“หรือท่านจำไม่ได้แล้วว่าตอนเด็กเรียกขานข้าเยี่ยงไร?”ภายในสมองจ้าวซวี่ไป๋ปรากฏภาพสมัยยังเด็กของทั้งคู่“เหมียวเหมียว น้องหญิงเหมียวเหมียว”เขาเรียกเฉียนชิ่งเหมียวเช่นนี้มาโดยตลอด...“ใช่แล้ว ข้าก็คือน้องหญิงเหมียวเหมี่ยวของท่านอย่างไรเล่า สมัยเด็กพวกเราเล่นด้วยกัน ท่านเป็นสามี ข้าเป็นฮูหยินของท่านมาโดยตลอดอย่างไรเล่า!”ดวงตาผีสาวเริ่มมีเลือดไหล “เป็นท่านพูดว่าโตแล้วจะแต่งกับข้า ท่านสมควรเป็นสามีของข้าสิ!”พูดไป สีหน้าคลุ้มคลั่งมากขึ้นเรื่อยๆ ภายในสายตาเจือความมุ่งมั่นจะต้องได้มาครอบครอง“ข้าอยู่เพียงลำพังเหงามากเกินไปแล้ว ท่านจะต้องเป็นสามีข้า อยู่ร่วมกับข้าตลอดชีวิต!”ครู่ต่อมา จ้าวซวี่ไป๋เห็นผีสาวโผเข้าหาเขาอย่างกะทันหัน เล็บของนางคมมากเป็นพิเศษ หากแทงเข้าคอของเขา เขาจะต้องตายแน่!“อ๊าก...”เขาตกใจกลัวจึงวิ่งหนี กลับพบว่าผีสาวเร็วยิ่งกว่าเขามาก เดิมทีเขาก็หนีไม่รอด ดิ้นพล่านต้องการตื่นขึ้น กลับพบว่าพยายามไปก็ไร้ผล“ล้มเลิกความคิดเถอะ ท่านตื่นขึ้นมาไม่ได้หรอก”เฉียนชิ่งเหมียวอ่านความคิดของเขาออก พูดเยาะหยัน “หรือว่าระยะนี้ท่านไม่สังเกต ช่วงเวลาตื่นนอนของท่านสั้นลงทุกที ช่ว
คืนวันเดียวกัน สกุลจ้าวจ้าวซวี่ไป๋มองเห็นแม่นางเหมียวเหมี่ยวที่เขาเฝ้าคะนึงหาภายในความฝัน นางงดงามและใจดีเช่นนั้น เป็นนางฟ้าของเขาหลังเขาโมโหเล่าเรื่องในวันนี้ออกมา ภายในดวงตาเหมียวเหมี่ยวสะท้อนสีแปลกประหลาด จากนั้นจูงมือของเขา ภายในสายตาเปี่ยมความลึกซึ้ง“คุณชายจ้าว ข้าไม่ต้องการอันใดทั้งสิ้น ต้องการเพียงอยู่ร่วมกับท่าน”“ไม่ว่าพวกเขาเข้าใจข้าผิดเยี่ยงไร ขอเพียงท่านเชื่อข้าก็พอ”หัวใจจ้าวซวี่ไป๋อบอุ่น พูดว่า “ข้าย่อมเชื่อเจ้า ในสายตาข้าเจ้าดีที่สุด พวกเขาล้วนพูดเหลวไหลไร้สาระ เดิมทีก็ไม่เคยพบเจ้า กลับพูดจาว่าร้ายเจ้า ทำเลยเถิดเกินไปจริงๆ!”“คุณชายจ้าว ข้ากลัวยิ่งนัก” เหมียวเหมี่ยวโผเข้าอ้อมกอดของจ้าวซวี่ไป๋ “ข้ากลัวพวกเขาจะแยกพวกเราออกจากกัน บัดนี้ข้าไม่ต้องการสิ่งใด ขอเพียงพวกเราได้อยู่ร่วมกันก็พอ”พูดไป นางก็ปลดเสื้อออก ทันใดนั้นไหล่หอมก็เผยออกมาจ้าวซวี่ไป๋เห็นภาพตรงหน้างดงามและหอมถึงเพียงนี้ ทันใดนั้นใบหน้าแดงเรื่อ “เหมียวเหมี่ยว นี่เจ้าจะทำอันใด?”“คุณชายจ้าว ข้าไม่ใส่ใจขนบธรรมเนียม ขอเพียงได้เป็นคนของท่าน เรื่องอื่นข้าล้วนไม่ใส่ใจ ท่านรับข้าไว้ดีหรือไม่?”มือสองข้างข
นางวางไม่ลง ทุกครั้งที่ได้เห็นเขาก็ทรมานจนอยากร้องไห้ซ่งรั่วเจินเห็นอวิ๋นเนี่ยนชูมองกลับมาตาแดง เอ่ยถามอย่างห่วงใย “เกิดอันใดขึ้น?”“ไม่มีอันใด” อวิ๋นเนี่ยนชูส่ายหน้า เดิมทียังอยากฝืนเอาไว้ แต่มองเห็นท่าทางเข้าใจนางอย่างทะลุปรุโปร่งของซ่งรั่วเจิน โผกอดนางไว้อย่างอดไม่ได้“รั่วเจิน ข้าไม่ได้เรื่องเลย เดิมทีก็ไม่สามารถปล่อยวางได้ลง”ซ่งรั่วเจินตบหลังอวิ๋นเนี่ยนชูเบาๆ พลางพูดปลอบโยน “อย่าบังคับตนเองจนเกินไป ไฉนเลยจะปล่อยวางความรักลงได้อย่างง่ายดายถึงเพียงนั้น?”“แต่ก่อนหน้านี้เจ้าวางลงได้รวดเร็วยิ่งนัก” อวิ๋นเนี่ยนชูสะอื้นพลางพูดซ่งรั่วเจินหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “เจ้าเองก็ไม่ดูหลินจือเยว่ว่าเป็นชายชั่วเยี่ยงไร ใช้เงินของข้าเลี้ยงดูหญิงอื่น ยังพูดจาเหยียดหยามข้าอีกด้วย แม้แต่ครอบครัวข้าก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา”“ชายเช่นนี้ เปลี่ยนเป็นเจ้าจะยังลังเลอีกหรือ? ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีข้าและเขาก็ไม่ได้รักกัน ย่อมปล่อยวางได้ลง”“หากญาติผู้พี่เจ้าเหมือนกับหลินจือเยว่ ข้าว่าเจ้าเองก็คงไม่ชอบเขาหลายปีถึงเพียงนี้ คงไล่เขาไปตั้งนานแล้ว”เดิมทีอวิ๋นเนี่ยนชูกำลังรู้สึกแย่ จู่ๆ ถูกซ่งรั่วเจินพูดเช
อวิ๋นเฉิงเจ๋อมองใบหน้าเล็กที่ดื้อรั้นของหญิงสาว ก่อนกล่าวเสียงหนักแน่น “ข้ามิได้หลบหน้าเจ้า และก็มิได้มิอยากพูดกับเจ้า” “งั้นหรือ? ข้าเป็นคน ข้าย่อมรู้สึกได้เอง” อวิ๋นเนี่ยนชูคิดถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ นับตั้งแต่ที่มารดาจากไป พวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกัน ปราศจากการรบกวนของอวิ๋นซีหว่าน นางจึงมีเวลาได้อยู่กับญาติผู้พี่มากขึ้นกว่าเดิม ทว่าเขากลับยุ่งมากในทุกวัน ยุ่งเสียจนตอนกลับมาก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว นางตั้งใจเฝ้ารอจนดึกดื่นเพียงเพื่อจะได้พบเขา ต้มยาบำรุงร่างกายให้เขา แต่กลับได้รับเพียงประโยคเดียวจากเขาว่า “อย่ารอข้าเลย รีบนอนเถิด” “ก่อนหน้านี้ เป็นเพราะข้าเองที่ไม่รู้ความ ความชอบที่ข้าคิดไปเองว่าดี จะนำพาภาระมากมายให้แก่ท่าน บัดนี้ข้าละทิ้งมันแล้ว ต่อจากนี้จะไม่ตามรบกวนท่านอีก ท่านก็มิจำเป็นต้องหลบเลี่ยงข้าจนถึงขั้นไม่กลับบ้าน” อวิ๋นเนี่ยนชูกลืนความขมขื่นในใจลงไป นางคิดมาโดยตลอดว่าตนเองก็ดีไม่น้อย ต่อให้ไม่อาจกล่าวได้ว่าเป็นที่น่าชื่นชอบ แต่อย่างน้อยก็ไม่เป็นที่น่ารังเกียจของผู้ใด ทว่าเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าผู้ที่นางรักที่สุด นางกลับกลายเป็นคนที
สภาพแวดล้อมในยุคปัจจุบันและยุคโบราณย่อมแตกต่างกัน หลายสิ่งจึงต้องปรับเปลี่ยนตามไปด้วย ทว่าซ่งจิ่งเซินเดิมทีก็เป็นผู้ที่เฉลียวฉลาดอยู่แล้ว อีกทั้งยังมีวิสัยทัศน์เฉพาะตัวในด้านการทำธุรกิจ แค่นางเสนอแนวคิดขึ้นมา ซ่งจิ่งเซินก็สามารถคิดหาหนทางที่เป็นไปได้และนำมาปฏิบัติได้จริงอย่างรวดเร็ว ซ่งจิ่งเซินได้ยินถ้อยคำของซ่งรั่วเจิน ดวงตาก็ยิ่งเปล่งประกายขึ้นเรื่อย ๆ จนสุดท้ายต้องรีบคว้ามือของซ่งรั่วเจินอย่างมิอาจข่มกลั้นความตื่นเต้นได้ “น้องหญิงห้า เจ้าเป็นอัจฉริยะจริง ๆ วิธีนี้ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก!” สกุลซ่งของพวกเขาเดิมทีก็มีร้านค้าอยู่ในหลายเมือง บัดนี้เมื่อมีวิธีการนี้มาอีก แม้ว่ากระบวนการจะยุ่งยากอยู่บ้าง แต่หากประสบความสำเร็จ อิทธิพลของสกุลซ่งของพวกเขาย่อมมหาศาลอย่างแน่นอน! “การดำเนินการโดยละเอียดยังคงต้องพึ่งพาท่านอยู่ดี มันค่อนข้างจะเปลืองแรงไม่น้อย” ซ่งรั่วเจินกล่าว ซ่งจิ่งเซินโบกมือ “นี่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไรกันล่ะ? ล้วนให้ข้าจัดการเถิด เมื่อถึงเวลานั้น กิจการสกุลซ่งของเราย่อมต้องเปิดทั่วทุกสารทิศ เพียงแค่คิดก็ดีใจยิ่งนัก!” เมื่อร้านค้าของสกุลซ่งได้รับ
“ในเมื่อคุณชายจ้าวกล่าวชัดเจนถึงเพียงนี้แล้วว่าไม่ต้องการให้พวกเราช่วย หากว่าตามที่ข้าคิด พวกเราก็ไปกันเถิด” ซ่งรั่วเจินเหลือบมองจ้าวซวี่ไป๋ที่อารมณ์กำลังเดือดดาลแวบหนึ่ง ด้วยสภาพร่างกายของเขาในยามนี้ หากยังคงโต้เถียงต่อไปเช่นนี้อีกเพียงไม่กี่คำ ก็ไม่จำเป็นต้องให้ฉู่อวิ๋นกุยลงมือ ตัวเขาเองคงจะโมโหจนหมดสติไปเอง สีหน้าของฉู่อวิ๋นกุยเปลี่ยนไปเล็กน้อย “พี่สะใภ้…” ซ่งรั่วเจิน “???” เหตุใดจึงเรียกว่าพี่สะใภ้เล่า! ฉู่จวินถิงสบสายตาที่เต็มไปด้วยความงุนงงของซ่งรั่วเจิน ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “เชื่อฟังพี่สะใภ้ของเจ้าเถิด” ฉู่อวิ๋นกุย “!!!” นายหญิงจ้าวเมื่อเห็นดังนั้นก็ยิ่งร้อนใจ “แม่นางซ่ง ตอนนี้สมองของซวี่ไป๋ไม่สมประกอบนัก เจ้าอย่าได้โกรธเขาเลย ขอร้องล่ะ โปรดช่วยเขาด้วยเถิด!” “ท่านป้าอย่าได้ร้อนใจไป พวกเราออกไปแล้วค่อยคุยกันเถิด” ซ่งรั่วเจินกล่าวปลอบโยน นายหญิงจ้าวพยักหน้า ก่อนเดินตามออกจากเรือนไปด้วยความสับสนและจนปัญญา “บัดนี้คุณชายจ้าวมีแต่เรื่องของสตรีนางนั้นอยู่เต็มหัว พวกเราจะกล่าวสิ่งใดไปก็ล้วนไร้ประโยชน์ ยันต์ใบนี้มอบให้ท่าน” ซ่ง
ในช่วงฤดูที่สายหมอกและสายฝนโปรยปราย จ้าวซวี่ไป๋ได้บังเอิญพบเจอกับแม่นางเหมียวเหมี่ยวที่ลืมพกร่มมา นางมีผิวพรรณขาวผ่องงดงาม ราวกับดอกไม้สีขาวที่เบ่งบานอยู่ริมทาง ทั้งบริสุทธิ์ อ่อนโยน และดูไร้เดียงสา จนผู้คนอดไม่ได้ที่จะอยากปกป้อง ยามที่นางยิ้มก็ยิ่งอ่อนหวาน ราวกับรอยยิ้มนั้นได้แทรกซึมเข้าสู่หัวใจผู้คน จ้าวซวี่ไป๋พูดไปพูดมาก็อดไม่ได้ที่จะเผลอเผยรอยยิ้มออกมา ครั้นเมื่อกล่าวถึงช่วงท้าย แก้มก็ยิ่งแดงขึ้นกว่าเดิม ซ่งรั่วเจินสบตากับคนอื่น ๆ แวบหนึ่ง แม้เขาจะไม่ได้กล่าวออกมาอย่างชัดเจน แต่ทุกคนล้วนเข้าใจดีว่า การพบเจอกันเช่นใดที่สามารถทำให้จิตใจของบุรุษว้าวุ่น จนถูกช่วงชิงวิญญาณไปโดยสิ้นเชิง รสชาติแห่งความลุ่มหลงในความฝันนี้ คงไม่ใช่เรื่องธรรมดาเป็นแน่ “อวิ๋นอ๋อง ก่อนหน้านี้ท่านกล่าวว่าคุณชายจ้าวเคยมีสหายรักตั้งแต่วัยเยาว์ที่พลัดตกน้ำตายเมื่อหลายปีก่อน มีนามว่าอะไรหรือ?” ซ่งรั่วเจินเอ่ยถาม ฉู่อวิ๋นกุยขมวดคิ้ว “ข้ากับแม่นางผู้นั้นมิได้สนิทสนมกันนัก อีกทั้งยังผ่านมาหลายปีเช่นนี้ กล่าวตามตรง ข้าก็จำมิได้” “นางคือเฉียนชิ่งเหมียว” นายหญิงจ้าวรีบเอ่ยขึ้น “เฉี