ย้อนกลับไปที่บทนำ 1-2

บทนำ

ย้อนกลับไปที่บทนำ

“อาอี้” เสียงแหบพร่าร่ำเรียกผู้เป็นภรรยา เขาทำใจอยู่นานกว่าจะทำใจได้ว่าต้องร่วมหอกับเธอ เดิมทีแสร้งรักไม่เท่าไรแต่ร่วมหอเขาต้องทำใจอยู่นานเพื่อให้เธอตายใจว่าเขารักด้วยใจจริง

“พี่หมิงเสวียน” เกาม่านอี้แสร้งขานรับเดินไปหาเขาเชื่องช้า เก็บใบหน้าเบื่อหน่ายเอาไว้ แสดงรอยยิ้มใสซื่อให้เขาเห็นประคองเขาเดินไปยังโต๊ะกลางห้องที่ตั้งใจรินเหล้าไว้ให้เขา

“อาอี้เหนื่อยหรือเปล่า”

“ไม่ค่ะ พี่หมิงเสวียนต่างหากที่เหนื่อย ดื่มหน่อยสิคะฉันเตรียมเหล้านี้ไว้ให้พี่เองเลย” น้ำเสียงอ่อนโยนพูดพร้อมยกแก้วเหล้าขึ้นมาจ่อริมฝีปากเขา ฝืนใจแค่ไหนเย่หมิงเสวียนก็ไม่ปริปากพูดเขา พยักหน้ายิ้มให้แล้วเทเหล้าเข้าปากจนหมดแก้ว

“พี่ดีใจจริง ๆ รู้หรือเปล่าที่อาอี้ยอมแต่งงานกับพี่” เย่หมิงเสวียนจ้องหน้าภรรยาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล สองมือประคองใบหน้าอิ่มของเธอไว้ตั้งใจจะจุมพิตแล้วพาเธอไปที่เตียง ใบหน้าโน้มใกล้เรื่อย ๆ แต่ไม่ทันได้แตะริมฝีปากเย่หมิงเสวียนก็ฟุบหน้าลงกับไหล่ของเธอ

“หลับไปซะ อิหลัวชั่ว กล้าพูดนะว่าดีใจ แกน่ะเสียใจสุด ๆ เลยที่ได้แต่งกับอาอี้ ชั่วจริง ๆ” หลี่ม่านม่านในร่างเกาม่านอี้บ่นพึมพำทั้งที่ตนเองเป็นคนเขียนบทพูดให้เขาเองกับมือแท้ ๆ พอได้ยินเองกลับรู้สึกคลื่นไส้จนอยากอาเจียนออกมา ครั้งก่อนเธอยังไม่รู้สึกว่ามันแย่เท่าไร แต่ครั้งก่อนเขากลับมาเจ้าชู้โลเลหลังจบบทส่งท้าย เธอจึงรู้ว่าสิ่งเหล่านี้ก็เป็นเพียงลมปากผู้ชายเท่านั้น ไม่ได้มีความจริงใจอยู่เลย

เธอลากเขาอย่างทุลักทุเลไปที่เตียง ถอดเสื้อผ้าเขาออกเพื่อให้เขาคิดว่าทั้งคู่ร่วมหอกันแล้วเมื่อคืนนี้ ให้เรื่องดำเนินต่อไปตามเส้นเรื่องหลักได้

ส่วนตัวเธอสวมเพียงชุดนอนตัวบาง เดินไปนั่งอยู่ตรงโต๊ะกลางห้อง คิดทบทวนในเนื้อหานิยายของตนเอง

“ครั้งก่อนฉันปล่อยมันไปตามเส้นเรื่องเลยได้ย้อนกลับมา แปลว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดฉันถึงได้ย้อนกลับมาเปลี่ยน ฉันต้องเปลี่ยนบางอย่าง ไม่สิหรือฉันต้องแก้พล็อตเปลี่ยนเส้นเรื่องทั้งหมดเลย โอ๊ยปวดหัวเว้ย ทำไมมันวุ่นวายงี้ละเนี่ย”

สวมบทนักวิเคราะห์อยู่เป็นชั่วโมงกว่าจะได้ข้อสรุปว่าจะเปลี่ยนเส้นเรื่องทั้งหมดในครั้งนี้ หญิงสาวจึงแอบขยับขึ้นไปนอนบนเตียง เผื่อว่าเขาตื่นมาก่อนในตอนเช้าจะได้เห็นว่าเธอนอนอยู่ข้าง ๆ

ทุกสิ่งจะเปลี่ยนได้ก็ต่อเมื่อเธอเลิกกับเขาหรือยกเลิกงานแต่ง แต่เพราะเธอดันย้อนกลับมาตอนแต่งงานแล้ว เลยทำได้แค่ค่อย ๆ เปลี่ยนมันโดยไม่ให้มีใครรู้

ที่สำคัญ...อีกไม่นานเธอจะได้เจอพระรองลูกรักของตนเองแอบดีใจนิดหน่อยเหมือนกัน

แสงแดดอุ่น ๆ ยามเช้าส่องทะลุม่านหน้าต่างห้องนอนเข้ามา ทำให้คนที่กำลังหลับใหลต้องปรือตามองอย่างหัวเสีย กว่าจะได้หลับได้นอนก็ปาไปดึกดื่นค่อนคืน ทำไมเธอถึงไม่ปิดม่านให้มันดีกว่านี้กันนะ

ร่างอวบอ้วนลุกจากเตียงตั้งใจจะปิดม่านแล้วนอนต่อแต่กลับนึกได้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในห้องเพียงลำพัง ในอดีตหลังแต่งงานเกาม่านอี้ก็ตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำหน้าที่ภรรยาแสนดี ดูแลอาหารการกินให้ผู้เป็นสามีและพ่อแม่สามี ครั้งนี้เธอไม่ต้องการให้เหตุการณ์ซ้ำรอยเพราะต้องการเปลี่ยนเส้นเรื่องทั้งหมด

“พี่หมิงเสวียน ตื่นเถอะค่ะนี่เช้าแล้ว”

“นี่มันยังเช้าอยู่เลย จะรีบปลุกฉันไปไหน”

ชายหนุ่มตอบกลับมาน้ำเสียงหงุดหงิด เขาหลับไปไม่กี่ชั่วโมงแต่ดันถูกปลุกตั้งแต่พระอาทิตย์เพิ่งขึ้นแบบนี้ ทำให้ลืมตัวไปว่าต้องทำดีด้วยเพื่อให้เธอตายใจ เกาม่านอี้ชักสีหน้าทันที ผู้ชายคนนี้คงลืมตัวเพราะนอนไม่เต็มอิ่มแต่ถูกเธอปลุก

“พี่หมิงเสวียน โกรธฉันหรือคะ” เจ้าของริมฝีปากอิ่มแสร้งถามกลับด้วยน้ำเสียงน้อยใจ คนได้ฟังรำคาญไม่น้อยกำลังจะลุกขึ้นมาเอาเรื่องเธอแต่บังเอิญคิดได้พอดีว่าเธอมีประโยชน์ต่อตนเองมากเท่าไร

“อาอี้ พี่ขอโทษพี่คิดว่าคนใช้มาปลุก อาอี้โกรธพี่หรือเปล่า”

“ฉันเข้าใจค่ะ เมื่อคืนพี่ดื่มหนักมากคงยังง่วงอยู่แต่ฉันหิวแล้ว และอยากกินอาหารเช้าพร้อมพี่ ฉันกวนพี่หรือเปล่าคะ”

เธอแสร้งพูดกับเขาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด น้ำเสียงแผ่วเบาเพื่อให้เขาคิดว่าตนเองยังคงเป็นหญิงสาวหัวอ่อนคนเดิม ที่เขาจะชี้นกชี้ไม้ก็จะไม่ขัด

แม้จะหงุดหงิดเพียงใดแต่เย่หมิงเสวียนก็ยังไม่ปริปากบ่น เพราะเขายังไม่ได้ของที่ต้องการจากเธอจึงไม่กล้าทำให้เธอไม่พอใจ เขาซ่อนใบหน้าไม่พอใจเอาไว้ภายในยิ้มให้เธอ มือขวาลูบหัวเธอแผ่วเบาราวกับเอ็นดูเธอจับจิตจับใจ ทั้งที่ความเป็นจริงเขาสุดแสนจะรังเกียจ

‘นี่ฉันเขียนให้มันเป็นพระเอกได้ยังไง’ หลี่ม่านม่านคิดในใจเมื่อเห็นเขามีท่าท่างจำใจที่ซ่อนไว้ไม่มิด เมื่อเขาแสร้งทำเธอก็ต้องแสร้งทำเช่นเดียวกัน จึงยิ้มให้แล้วช่วยประคองเขาลงจากเตียงนอน

ครั้งนี้เธอไม่ต้องเข้าครัวทำตัวเป็นแม่บ้านผู้แสนดีอีกแล้ว ลงมาถึงห้องอาหารชั้นล่างเย่หมิงเสวียนก็เรียกให้สาวใช้จัดโต๊ะอาหาร ส่วนตัวเธอและสามีนั่งรออยู่ตรงโต๊ะอาหารโดยมีเสื้อคลุมสวมทับชุดนอนเอาไว้

ฉินรั่วหนานแม่บังเกิดเกล้าของเย่หมิงเสวียนเองก็ลงมาทานอาหารเช้าด้วยกัน เธอไม่ถูกใจลูกสะใภ้คนนี้แม้แต่นิดเดียวแต่ก็ต้องยอมเพราะเธอคือเนื้อชิ้นใหญ่ที่จะมาอุดรูความหิวกระหายของตระกูลเย่ในตอนนี้ได้

“คุณแม่ สวัสดีค่ะ”

“อาเสวียน ทำไมลูกถึงหน้าซีดนัก นอนไม่พอหรือ”

“ผมแค่ตื่นเช้าไปหน่อยเท่านั้น คุณแม่ไม่ต้องห่วงครับ”

ฉินรั่วหนานจงใจเมินคำทักทายของสะใภ้ แล้วหันไปพูดคุยกับลูกชายแทน เกาม่านอี้ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แล้วนั่งรอสาวใช้จัดโต๊ะอาหารต่อ ทำไมเธอต้องสนใจในเมื่อชาตินี้เธอไม่ได้ต้องการเกี่ยวดองเป็นสะใภ้ของฉินรั่วหนาน คนพวกนี้จ้องจะหุบทรัพย์สมบัติของตระกูลเกาในมือเธอ ชาติก่อนเธอให้เขาทั้งหมดไม่ว่าจะถูกทำร้ายอย่างไรก็ตาม สุดท้ายตระกูลมีภัยเธอไม่ทอดทิ้งและยังตั้งครรภ์บุตรชายเขาจึงกลับมาง้อเธอ

ชาตินี้ต่างออกไปเพราะหลี่ม่านม่านคนนี้สำนึกผิดแล้ว เธอจะไม่เขียนให้นางเอกต้องมีสามีชั่วช้าเลวทรามแบบนั้นอีก ที่สำคัญเธอจะหาพระเอกคนใหม่ให้เกาม่านอี้และคน ๆ นั้นต้องเป็นคนดีที่รักหวังดีกับเกาม่านอี้

“อาอี้ กินให้มากหน่อย ดูเหมือนอาอี้จะเตรียมงานแต่งจนผอมลงกว่าเดิม ถ้าผอมมากกว่านี้พี่คงต้องรู้สึกผิดกับพ่อแม่อาอี้แน่ ๆ”

“อาเสวียน ลูกบอกว่าเกาม่านอี้ผอมลงแม่ไม่เห็นว่าเธอจะผอมลงตรงไหนเลย ยังคงน่าเกลียดเหมือนเดิม”

ฉินรั่วหนานพูดกับลูกชายแล้วหันไปพึมพำคนเดียว ไม่ให้ใครได้ยิน ใช่เธอเองก็ไม่ได้ยินว่าฉินรั่วหนานพูดว่าอะไร แต่ถึงไม่ได้ยินเธอก็รู้ดีเพราะรู้จักนิสัยฉินรั่วหนานเป็นอย่างดี

เย่หมิงเสวียนนั่งใกล้เธอมากสุดน่าจะได้ยินที่ผู้เป็นแม่พูดถึงได้กระแอมเบา ๆ ส่งสัญญาณให้แม่หยุดพูดเรื่องนี้ ดูเหมือนปกป้องเธอแต่ไม่เลยเขาแค่ไม่ต้องการให้เธอรู้ทันเรื่องราวที่พวกเขาวางแผนไว้แล้ว

ไม่นานโต๊ะอาหารก็ถูกจัดเสร็จ วันนี้เย่ป๋อหรานมีงานต้องจัดการจึงรีบออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้า คนร่วมทานอาหารเลยมีแค่สี่คนรวมถึงเย่หมิงอวี่น้องสาวของเย่หมิงเสวียนไปด้วย

“อาอวี่ ทำไมตื่นสายแบบนี้”

“ปกติ ฉันก็ตื่นเวลานี้ พี่ตื่นเช้าไปหรือเปล่าถึงได้บอกว่าฉันตื่นสาย”

เย่หมิงอวี่ตอบกลับพี่ชายเมื่อถูกตำหนิตั้งแต่เช้าแบบนี้ สองพี่น้องนี้น่ารังเกียจเหมือนกันมาก ทำไมเธอถึงได้เขียนให้ครอบครัวพระเอกน่าสมเพชได้ถึงขนาดนี้ ละอายใจต่อเกาม่านอี้จริง ๆ