16
บทส่งท้าย
ระหว่างที่คนสองคนกำลังยืนกอดกันอยู่ ทหารคนสนิทก็พุ่งเข้ามาโดยไม่ทันได้ดูสถานการณ์ก่อน ทำเอาผู้บัญชาการคิ้วกระตุก เจียงจื่อหยวนนึกอยากจะเอาหัวโขกพนังให้รู้แล้วรู้รอดไป เขายังไม่ชินกับการมีนายหญิงในบ้านจึงค่อนข้างลืมตัว
แต่เรื่องนี้จะโทษเขาก็ไม่ได้เพราะเรื่องที่เขานำมารายงานเร่งด่วน
“นายอยากถูกลงโทษสักครั้งสินะจื่อหยวน”
“พี่อวี้เจินอย่าดุนักสิคะ รองเจียงเข้ามาแบบนี้ต้องมีธุระแน่ ๆ”
“ว่ามา”
“เจอตัวอี้จินเฉิงแล้วครับ”
“ที่ไหน”
“ในเขตอาคารสำนักงานเก่าตระกูลเย่ครับ”
“ม่านม่านเธออยู่ที่นี่ พี่ไปดูเอง”
“ค่ะ”
จางอวี้เจินพูดจบก็เดินนำออกไป คิดว่าคงไปจัดการอี้จินเฉิงแน่ ๆ หลังตระกูลเย่ถูกจับ อี้จินเฉิงที่ไม่ได้รู้เรื่องราวการค้าของเถื่อนเหล่านั้นถูกปล่อยตัวไป แต่เพราะข่าวลือมากมายภายนอกทำให้เธอไม่มีที่ไปอีก จะกลับไปโรงพยาบาลก็ไม่ได้ เป้าหมา
บทนำย้อนกลับไปที่บทนำหญิงสาวลืมตาขึ้นพยายามหรี่ตามองภาพตรงหน้าให้ชัดเจน ยิ่งพยายามกลับยิ่งรู้สึกว่ามันพร่าเลือน เพ่งมองอย่างดีจึงรู้ว่าเธอกำลังมองมันผ่านบางสิ่งบางอย่าง ฝ่ามืออวบอิ่มดึงผ้าคลุมหน้าผืนสีแดงบางพริ้วออกจากหัวเชื่องช้า ก่อนหยิบมาดูด้วยความงุนงง“นี่มันอะไรกันอีกละเนี่ย ไม่ใช่ว่าฉันตายไปแล้วหรอ”เธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเธอถูกตัวละครตัวหนึ่งลวงไปฆ่า ทั้งที่ตอนนั้นเธออยู่ในนิยายของตนเองแท้ ๆ แต่เมื่อถึงตอนจบของนิยายเธอกลับไม่ได้หลุดออกไปจากนิยายเรื่องนี้ กลับกันนิยายยังคงดำเนินต่อไปทั้งที่มันควรจะจบเมื่อถึงบทสุดท้ายเธอเป็นนักเขียนที่ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือชะตากลั้นแกล้งถึงได้ทะลุมิติเข้าไปเป็นนางเอกในนิยายของตัวเอง นิยายเรื่องนี้ของเธอนางเอกมีชีวิตรักที่รันทดมากทั้งที่ครอบครัวมั่งมีมากแท้ ๆ เธอก็แค่เขียนเพราะมันขายได้ แต่เมื่อได้หลุดเข้ามาเป็นนางเอกถึงได้รู้ว่าตัวละครของเธอเจ็บช้ำร่างกายจิตใจมากแค่ไหนเพราะเธอไม่ได้ฝืนชะตาปล่อยให้ทุกอย่างเดินไปตามเส้นเรื่องอย่างที่ควรจะเป็น ถึงอย่างไรพระเอกก็ต้องกลับมาตามง้อนางเอกและอยู่กันอย่างมีความสุขเมื่อเขารู้ว่าเธอท้อง มันควรจะเป็นแบบน
บทนำย้อนกลับไปที่บทนำ“อาอี้” เสียงแหบพร่าร่ำเรียกผู้เป็นภรรยา เขาทำใจอยู่นานกว่าจะทำใจได้ว่าต้องร่วมหอกับเธอ เดิมทีแสร้งรักไม่เท่าไรแต่ร่วมหอเขาต้องทำใจอยู่นานเพื่อให้เธอตายใจว่าเขารักด้วยใจจริง“พี่หมิงเสวียน” เกาม่านอี้แสร้งขานรับเดินไปหาเขาเชื่องช้า เก็บใบหน้าเบื่อหน่ายเอาไว้ แสดงรอยยิ้มใสซื่อให้เขาเห็นประคองเขาเดินไปยังโต๊ะกลางห้องที่ตั้งใจรินเหล้าไว้ให้เขา“อาอี้เหนื่อยหรือเปล่า”“ไม่ค่ะ พี่หมิงเสวียนต่างหากที่เหนื่อย ดื่มหน่อยสิคะฉันเตรียมเหล้านี้ไว้ให้พี่เองเลย” น้ำเสียงอ่อนโยนพูดพร้อมยกแก้วเหล้าขึ้นมาจ่อริมฝีปากเขา ฝืนใจแค่ไหนเย่หมิงเสวียนก็ไม่ปริปากพูดเขา พยักหน้ายิ้มให้แล้วเทเหล้าเข้าปากจนหมดแก้ว“พี่ดีใจจริง ๆ รู้หรือเปล่าที่อาอี้ยอมแต่งงานกับพี่” เย่หมิงเสวียนจ้องหน้าภรรยาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล สองมือประคองใบหน้าอิ่มของเธอไว้ตั้งใจจะจุมพิตแล้วพาเธอไปที่เตียง ใบหน้าโน้มใกล้เรื่อย ๆ แต่ไม่ทันได้แตะริมฝีปากเย่หมิงเสวียนก็ฟุบหน้าลงกับไหล่ของเธอ“หลับไปซะ อิหลัวชั่ว กล้าพูดนะว่าดีใจ แกน่ะเสียใจสุด ๆ เลยที่ได้แต่งกับอาอี้ ชั่วจริง ๆ” หลี่ม่านม่านในร่างเกาม่านอี้บ่นพึมพำทั้งที่
บทนำย้อนกลับไปที่บทนำ“พี่หมิงเสวียนอย่าตำหนิน้องอวี่เลยค่ะ เธอยังเด็กอีกทั้งเธอก็ไม่ได้มีงานอะไรให้ทำ จะตื่นสายบ้างก็ไม่เป็นไรมั้งคะ”คำพูดนี้ไม่ได้ช่วยพูดแก้ต่างแม้แต่น้อย ดูเหมือนเป็นการยั่วโทสะของสาวน้อยอย่างเย่หมิงอวี่มากกว่า เธอไม่ชอบเกาม่านอี้อยู่แล้ว พอเธอช่วยพูดจึงดูเหมือนเป็นการว่ากล่าวเสียดสี“เธอไม่ต้องยุ่ง ฉันจะทำหรือไม่ทำงานก็ไม่เกี่ยวกับเธอ”“พี่แค่ไม่อยากให้พี่หมิงเสวียนตำหนิน้องอวี่เท่านั้น”“เรื่องของฉัน ไม่ต้องรบกวนเธอเป็นห่วง”“อาอวี่ อาอี้เป็นพี่สะใภ้ของเธอ ทำอะไรต้องให้เกียรติเธอ”เย่หมิงอวี่หน้างอสะบัดหน้าหนีเมื่อถูกพี่ชายตำหนิเรื่องที่เธอโต้เถียงเกาม่านอี้เมื่อครู่ เรื่องที่ตระกูลเย่กำลังมีปัญหาทุกคนในบ้านรู้ดี เพราะต้องใช้เกาม่านอี้เย่หมิงอวี่ถึงได้ยอมอ่อนลง ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการหนังสืออนุญาตผ่านทางของเกาม่านอี้ ตระกูลเย่คงไม่ยอมอ่อนถึงขนาดนี้แต่ก็มีบ้างที่จะลืมตัวแล้วเอ่ยตำหนิแสดงกิริยาไม่ชอบเธอจนเห็นได้ชัดเจน ถึงอย่างนั้นเกาม่านอี้ก็ไม่ได้สนใจ ขอเพียงสามีรักเธอ เธอก็พอใจมากแล้วบรรยากาศบนโต๊ะอาหารสงบลงเล็กน้อยเมื่อเย่หมิงเสวียนใช่สายตาบอกแม่กับน้องสาวให้สง
1บุคคลสำคัญล้วนปรากฎตัว“พี่หมิงเสวียนที่นี่คือสำนักงานของตระกูลเย่หรือคะ”“ใช่แล้วอาอี้ เราเข้าไปข้างในกันเถอะคุณพ่อคงรออยู่แล้ว”เขาพาเธอเดินเข้าไปในสำนักงานตรงหน้าเข้าไปข้างในเป็นโถงกว้าง มองจากภายนอกอาคารนี้ดูใหญ่โดดเด่นที่สุดในแถบนี้ แต่เมื่อเข้ามาภายในจะเห็นว่าอาคารเริ่มทรุดโทรมลงตามกาลเวลาและไม่ได้ซ่อมแซมเลย บ่งบอกพวกเขากำลังอยู่ในวิกฤตเรื่องการเงินสองฝั่งซ้ายมือขวามือมีประตูฝั่งละบาน ฝั่งขวาเป็นห้องของพวกลูกน้อง บรรดานักเลงที่ใช้ลงไปช่วยกันในสุสานได้ ฝั่งซ้ายเป็นที่รับซื้อของโบราณจากพวกชาวบ้านหรือคนที่บังเอิญได้มา ชั้นสองเป็นห้องของพวกหัวหน้าสายต่าง ๆ และมีห้องรับซื้อข้อมูล ชั้นบนสุดเป็นห้องของเจ้าของสำนักงานและรับแขกสำคัญ เรื่องพวกนี้เธอรู้ดีอยู่แก่ใจเพราะเป็นคนวางแผนผังอาคารเองทั้งหมด“ที่นี่เงียบจังเลยนะคะ”“คนที่นี่จะอยู่ในห้องของตัวเองเสียส่วนใหญ่ จึงเงียบแบบนี้แต่ถ้ามีงานอะไรก็จะเรียกรวมตัว ไปเถอะครับ”ชายหนุ่มประคองมือเธอเดินขึ้นไปยังชั้นสาม ระหว่างทางเดินขึ้นไปบนผนังของทางเดินมีกรอบภาพขนาดใหญ่กรอบหนึ่ง ในกรอบมีมีดเก่าแก่ติดอยู่ ดูเหมือนพวกเขาจะตั้งใจทำไว้ตกแต่งอาคารส
1บุคคลสำคัญล้วนปรากฎตัว“นั่นเป็นเรื่องของพวกคุณ ฉันให้โอกาสพวกคุณเท่านี้ แต่พวกคุณควรรู้ไว้ว่าผู้บัญชาการมณฑลซูเป่ยจางอวี้เจินนั้นโหดเหี้ยมมาก หากเขาตั้งใจไม่ปล่อยไม่ว่าอยู่ที่ไหนเขาก็จะตามหาคุณจนเจอ”คนร้ายเมื่อได้ฟังก็ขนลุกชันขึ้นทั่วร่าง พวกโจร ขโมยไม่มีใครไม่รู้จักกิตติศัพท์ของผู้บัญชาการมณฑลจางอวี้เจิน เพราะพวกเขามาจากที่อื่นจึงไม่รู้ว่าที่นี่คือเขตพื้นที่ของจางอวี้เจินผู้นั้นปืนในมือที่ใช้ข่มขู่เธอก่อนหน้านี้เริ่มสั่นเทาเล็กน้อย ไม่คิดว่าเธอจะโกหกเพียงเพื่อเอาตัวรอดเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว“พวกเราควรทำอย่างไรต่อ”“ถ้าเชื่อฉันก็แค่จอดรถ จอดรออยู่ตรงนี้รอให้ผู้บัญชาการมณฑลมาถึง”“หากผู้บัญชาการมาถึงพวกเราจะรอดได้ยังไง”“เมื่อตัดสินใจจะเชื่อฉัน พวกคุณก็ไม่ควรถามแล้วไม่ใช่หรือคะ”รถที่ขับออกมาหยุดลงเมื่อเธอพูดจบ ถึงอย่างไรขับต่อก็ไม่รอดไม่สู้ยอมเสี่ยงอยู่ที่นี่กับเธอยังดีเสียกว่า ทั้งหมดจึงนั่งรออยู่ในรถ เกือบห้านาทีก็มีรถทหารสองคันวิ่งมาจอดฝั่งตรงข้ามของถนนนอกตัวเมือง ทหารผู้น้อยทุกคนลงจากรถแล้วจ่อปืนมายังรถที่คนร้ายขับเกาม่านอี้เปิดประตูลงจากรถยืนนิ่งอยู่ตรงประตู รอจนคนที่ตั้งใจม
1บุคคลสำคัญล้วนปรากฎตัวงานสมรสก็ไม่ได้ไปอ้างว่าติดภารกิจแท้จริงไม่สามารถทนมองหน้าเจ้าบ่าวได้ กระทั่งได้เจอเธอในวันนี้และเธอจำเขาได้ในทันที“ขอบคุณค่ะ แต่รบกวนพี่รอฉันสักครู่นะคะ”กล่าวขอบคุณเสร็จกำลังจะตามเขากลับไปก็นึกขึ้นมาได้จึงรีบวิ่งกลับไปที่รถด้านหลัง รถนั่นเธอควรนำมันกลับไปด้วย ตระกูลเย่มีรถเพียงสองคันหายไปหนึ่งก็คงลำบากเธอเอง“พวกคุณไปได้แล้ว”“เธอพูดจริง ๆ หรือ”หนึ่งในคนที่จับเธอมาร้องถามด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าแค่เธอเดินออกไปพูดไม่กี่คำ ผู้บัญชาการจอมโหดนั่นจะยอมปล่อยโจรอย่างพวกเขาไปง่ายแบบนี้“ฉันบอกแล้วไง ถ้าพวกคุณเชื่อฉันพวกคุณจะรอด”“เธอเป็นใครกันแน่ ทำไมผู้บัญชาการถึงยอมปล่อยพวกเราไป”“น้องสาว ถ้าอยากรู้อะไรก็ถามต่อได้เลยฉันจะตอบหมดทุกอย่างแต่ถ้านานไปผู้บัญชาการรอนานพวกคุณอาจจะไม่รอดแล้ว”พอเธอพูดจบพวกเขาก็รีบวิ่งลงจากรถไปทันที โอกาสรอดชีวิตแบบนี้ไม่ได้มีบ่อย ๆ ต่อให้มีหลายชีวิตก็คงไม่พอใช้หากทำให้จางอวี้เจินไม่พอใจร่างอวบอิ่มเดินกลับไปหาคนที่มีศักดิ์เป็นพี่ชาย ก่อนจะยิ้มกว้างให้เขา เธอมีเรื่องต้องขอให้เขาช่วยอีกแล้ว“พี่อวี้เจินให้คนของพี่ขับรถนั่นกลับไปที่สำนักงานตร
2ต้องตาต้องใจ“เธอยังไม่กลับมาเลยค่ะ ไม่รู้ป่านนี้เป็นอย่างไรบ้าง เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวถูกจับไปพร้อมกลุ่มโจรสามสี่คน ช่างน่าเป็นห่วงจริง ๆ”คำพูดดูเหมือนหวังดีแต่กลับกลายเป็นบอกให้เขาคิดไกลมากกว่าเดิม เธอไม่รู้ว่าที่เย่หมิงเสวียนสนใจไม่ใช่เกาม่านอี้แต่เป็นหนังสืออนุญาตในมือเธอ ซึ่งไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนหากเธอเป็นอะไรไปเขาก็จะไม่มีทางได้หนังสือนั่นมาอี้จินเฉิงเป็นนางพยาบาลที่ฐานะทางบ้านไม่ดีเท่าไร เธอจึงหมายจะใช้ความสวยของตนเองทำให้เขาหลงใหล เพื่อเลื่อนฐานะตนเอง วันนี้เธอก็ได้ยินจากพยาบาลสาว ๆ ในสถานพยาบาลว่าคุณชายตระกูลเย่มาที่สำนักงานเธอจึงถือโอกาสออกมา แสร้งทำบังเอิญพบกันไม่คาดคิดว่าจะมีโอกาสได้อยู่ลำพังกับเขาแบบนี้“ผมขอตัวก่อนนะครับ”“เดี๋ยวค่ะ คุณเย่ยังบาดเจ็บอยู่รักษาตัวก่อนดีกว่านะคะ คุณเกาเธอมีทหารคอยตามไปช่ว
2ต้องตาต้องใจน้ำเสียงอ่อนโยนบอกคนเป็นสามี ประคองมือเขามากุมเอาไว้ แม้จะรู้ว่าเขาแสร้งเป็นห่วงเป็นใยแต่แล้วอย่างไรเพราะตอนนี้เธอเองก็สวมบทนางงิ้วเช่นกัน เขาห่วงเธอก็เพราะต้องการของบางอย่างเท่านั้น“อาอี้กลับมาก็ดีแล้ว อย่างนั้นเรากลับกันเถอะ พี่ยังต้องไปช่วยคุณพ่อจัดการงานในสำนักงานอีกมากเลย”“คุณเย่คะ แต่คุณยังเจ็บอยู่นะคะ”“นั่นสิคะพี่หมิงเสวียน คุณพยาบาลเธอพูดถูกนะคะพี่ยังเจ็บอยู่เลย พักรักษาตัวก่อนเถอะค่ะ”“แต่ที่สำนักงานกำลังมีปัญหาตอนนี้พี่ไม่ช่วยไม่ได้หรอกอาอี้ อาอี้กลับไปพักผ่อนที่บ้านพี่เสร็จงานจะรีบตามกลับไป”“พี่หมิงเสวียนเอาแบบนี้ดีหรือเปล่าคะ ฉันจะให้ยืมหนังสืออนุญาตระหว่างที่พวกพี่ยังหาทางออกไม่ได้ พี่จะได้พักผ่อนอยู่ที่นี่ หากพี่หักโหมมากไปจะเป็นอันตรายนะคะ”เป็นไปตามที่คาดไม่ว่าอย่างไรผู้หญิงใจอ่อนอย่างเกาม่
16บทส่งท้ายระหว่างที่คนสองคนกำลังยืนกอดกันอยู่ ทหารคนสนิทก็พุ่งเข้ามาโดยไม่ทันได้ดูสถานการณ์ก่อน ทำเอาผู้บัญชาการคิ้วกระตุก เจียงจื่อหยวนนึกอยากจะเอาหัวโขกพนังให้รู้แล้วรู้รอดไป เขายังไม่ชินกับการมีนายหญิงในบ้านจึงค่อนข้างลืมตัวแต่เรื่องนี้จะโทษเขาก็ไม่ได้เพราะเรื่องที่เขานำมารายงานเร่งด่วน“นายอยากถูกลงโทษสักครั้งสินะจื่อหยวน”“พี่อวี้เจินอย่าดุนักสิคะ รองเจียงเข้ามาแบบนี้ต้องมีธุระแน่ ๆ”“ว่ามา”“เจอตัวอี้จินเฉิงแล้วครับ”“ที่ไหน”“ในเขตอาคารสำนักงานเก่าตระกูลเย่ครับ”“ม่านม่านเธออยู่ที่นี่ พี่ไปดูเอง”“ค่ะ”จางอวี้เจินพูดจบก็เดินนำออกไป คิดว่าคงไปจัดการอี้จินเฉิงแน่ ๆ หลังตระกูลเย่ถูกจับ อี้จินเฉิงที่ไม่ได้รู้เรื่องราวการค้าของเถื่อนเหล่านั้นถูกปล่อยตัวไป แต่เพราะข่าวลือมากมายภายนอกทำให้เธอไม่มีที่ไปอีก จะกลับไปโรงพยาบาลก็ไม่ได้ เป้าหมา
16บทส่งท้ายเกาม่านอี้นั่งอยู่ที่เก้าอี้บ้านพักผู้บัญชาการ ช่วงนี้มีบางอย่างให้เธอคิดอย่างหนัก ไม่เข้าใจว่าทำไมมาถึงขนาดนี้แล้วยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ใจหนึ่งเธอก็อยากหลุดไปจากนิยาย แต่อีกใจกลับคิดว่าถ้าไม่ได้เจอผู้บัญชาการสุดโหดของเธออีกจะทำอย่างไรตอนนี้เธอเลยไม่กล้าอยู่ตามลำพังกับเขา เพราะในนิยายจบลงที่พระเอกบอกรักเธอ และเธอก็บอกรักเขากลับ กลัวว่าถ้าอยู่ด้วยกันแล้วเขาบังเอิญพูดมันออกมาเธอจะต้องจากไปทั้งที่ไม่ได้บอกความรู้สึกจริง ๆ“ม่านม่าน เธอมาทำอะไรตรงนี้”“เอ่อ พี่อวี้เจิน พี่ทำงานเสร็จแล้วหรอคะ”“ไม่รู้ว่าพี่คิดไปเองหรือเปล่า แต่พี่คิดว่าช่วงนี้เธอกำลังหลบหน้าพี่”“ฉันเปล่านะคะ ก็แค่มีเรื่องให้คิดมากก็เท่านั้น”“ถ้าเธอคิดมากเรื่องความรู้สึกของพี่ก็ไม่เป็นไร เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่ พี่ก็จะไม่บังคับให้เธอต้องลำบากใจ”พูดแค่ประโยคเดียวคนโหดก็ทำท่าจะเดินจาก เขาไม่เป็นไรแ
15งานเลี้ยง“เย่หมิงเสวียนปล่อยเธอเดี๋ยวนี้”“แกคิดว่าฉันโง่หรือไงจางอวี้เจิน พวกแกหลอกฉันกับพ่อมาที่นี่ก็เพื่อจัดการตระกูลเย่”“ใครจะจัดการแกได้ ถ้าแกไม่ทำชั่วก่อน คิดว่าอาละวาดที่นี่แล้วจะหนีไปได้หรือไง”จางอวี้เจินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พยายามบังคับตนเองไม่ให้ตื่นตระหนกหรือลนลานจนเย่หมิงเสวียนรู้ว่าเขากลัวมากแค่ไหนในตอนนี้ ไม่ว่าจะต้องออกรบหรือทำภารกิจแบบไหนเขาไม่เคยนึกกลัว มีแค่ตอนนี้ตอนเห็นปากกระบอกปืนจ่ออยู่ตรงลำคอระหงของเกาม่านอี้เรือนร่างบอบบางพยายามคิดหาทางหนีให้กับตนเองขณะถูกจับตัวอยู่ พลางคิดถึงเส้นเรื่องหลักของนิยาย อย่างที่คิดเรื่องไหนต้องเกิดก็ต้องเกิด ตอนใกล้จบของนิยายมีการปะทะกันระหว่างพระเอกและพระรอง ซึ่งตอนนั้นพระรองถูกยิงตาวย เธอจะไม่ยอมให้จางอวี้เจินต้องบาดเจ็บหรือเป็นอะไรไปเพราะคนสารเลวอย่างเย่หมิงเสวียนแน่นอน“พ่อถอย”จางอวี้เจินหันไปบอกจอมพลจางซีหลิงให้สั่งทหารรอ
14คนของฉันเกาม่านอี้ตอบพลางยื่นหนังสือสัญญานั้นให้เขาอีกครั้ง แต่แรกเขาไม่ได้สนใจหนังสือนี่เพราะมัวแต่ห่วงแผลตามร่างกายเธอ พอเธอยื่นให้อีกครั้งจึงหยิบมาดู หนังสือลงนามสัญญาค้าขายของตระกูลเย่กับพวกญี่ปุ่น ก่อนหน้านี้ไม่มีหลักฐานชัดเจนจึงเอาผิดพวกนั้นไม่ได้ เขาไม่อยากได้ชื่อว่าโหดเหี้ยม รังแกคนไม่มีอำนาจเลยตั้งใจหาหลักฐานมาตลอด“อย่างนั้นม่านม่านพักผ่อนเถอะ พี่จะออกไปสั่งงานจื่อหยวนสักหน่อย”“ได้ค่ะ ขอบคุณพี่อวี้เจินที่ยอมร่วมมือกับฉัน”“พูดอะไรอย่างนั้น ม่านม่านขอพี่ต้องยินดีอยู่แล้ว”คุยกันเสร็จชายหนุ่มก็ออกมาจากห้องของเธอ รีบถือหนังสือสัญญาไปยังห้องทำงาน ก่อนหน้านี้เขาใจร้อนเพราะรู้สึกโกรธที่เธอถูกคนอื่นรังแกจึงวู่วามเกือบฆ่าเย่หมิงเสวียน โชคดีได้เกาม่านอี้เตือนสติไว้ แต่ตอนนี้เขามีเหตุผลเพียงพอจะจัดการคนสารเลวคนนั้น“จื่อหยวน”“ผู้บัญชาการ มีเรื่องรายงานครับ”
15งานเลี้ยงโถงโรงแรมกลางเมืองถูกจัดแต่งไว้อย่างสวยงามใหญ่โต เหมาะกับตำแหน่งจอมพลของเจ้าของงานอย่างยิ่ง วันนี้เป็นวันเกิดของจอมพล แขกมากมายถูกเชิญมาร่วมงานและทุกคนที่ได้รับเชิญก็ไม่มีใครไม่กล้ามาร่วมงาน“สวัสดีครับท่านจอมพล”เย่ป๋อหรานเอ่ยทักจอมพลกลางงานเลี้ยงฉลองวันเกิด จอมพลหันมายิ้มพูดคุยกับเขาสักครู่ เพื่อไม่ให้ดูเสียมารยาทและหักหน้าเขาในตอนนี้“สวัสดีคุณเย่ วันนี้มากับลูกชายหรือครับ”“นี่เย่หมิงเสวียนลูกชายคนเดียวของผม”“สวัสดีครับ ท่านจอมพลนี่เป็นของขวัญให้ท่านครับ”“ขอบคุณมาก เชิญตามสบายนะ ผมขอตัวไปดูแขกคนอื่นสักหน่อย”เจ้าของงานรับของขวัญมาแล้วยื่นให้ทหารคนสนิทข้างกาย ไม่ได้เปิดดูในทันที จากนั้นจึงขอตัวออกไปดูแขกคนอื่นที่เริ่มทยอยเข้ามาในงานบ้างแล้วปกติจอมพลจะไม่จัดงานเลี้ยงรับรองหรืองานฉลองอะไร แต่ครั้งนี้เป็นครั้งสำคัญที่ถูกขอให้จัด ผู้คนจึงมาร่วมงานกันม
14คนของฉันเช้ามืดของวันต่อมาเกาม่านอี้และหลู่ปินปินเตรียมกระเป๋ามาวางไว้ใกล้ประตูเผื่อหยิบได้สะดวก พอเตรียมของเสร็จก็นั่งรอให้ฟ้าสว่างช่วงสายของวันคนบ้านนั้นต้องรีบมาเอาเรื่องเธออีกแน่“เกาม่านอี้ ออกมาเดี๋ยวนี้!”นั่นอย่างไร! เสียงโหวกเหวกด้านนอกที่เธอรอมาเสียตั้งนาน หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะเปิดประตูเรือนเดินออกมา ท่าทางนิ่งสงบต่างจากเมื่อวานทำให้อี้จินเฉิงนึกโมโห แต่พอมองดูเธอดี ๆ ก็รู้สึกดีขึ้นมากส่วนที่โผล่พ้นร่างกายของเกาม่านอี้มีแต่รอยฟกช้ำ แม้แต่ใบหน้าสวยยังบวมขึ้นเพราะถูกตีด้วยแรงของผู้ชาย หากจางอวี้เจินมาเห็นเธอในสภาพนี้ตระกูลเย่คงถูกฆ่าล้างตระกูลแน่ ๆ“เธอกล้ามากนะเกาม่านอี้ที่ทำร้ายฉัน”เย่หมิงเสวียนพูดเสียงเข้ม ก่อนจะก้าวมายืนตรงหน้าเธอ ผู้ชายคนนี้ช่างกล้าพูดเหลือเกินตัวเองถูกตีนิดหน่อยดันทำเป็นเรื่องใหญ่ แต่เรื่องที่ตีคนอื่นกลับไม่พูดถึงแม้แต่ครึ่งคำ“แล้วคุณไม่ทำร้าย
13เรื่องดีและเรื่องร้าย“เกาม่านอี้!”เสียงตะโกนโหวกเหวกด้านนอกของคนเมา ทำให้เธอรู้ได้ในทันทีว่าเขามาแล้ว และทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอวางแผน เหลือเพียงหนึ่งตัวประกอบที่ยังมาไม่ถึงเกาม่านอี้เดินออกไปหาเขาด้วยท่าทางปกติ ไม่หวาดกลัวความกรุ่นโกรธในดวงตาเขาเลยแม้แต่น้อย เย่หมิงเสวียนตรงเข้ามากระชากข้อมือเธออย่างแรง กำแน่นจนเธอเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย เนื้อขาวเปลี่ยนเป็นแดงในทันที แต่ใบหน้าเธอยังคงเชิดรั้นไม่หวาดกลัวต่อท่าทีคุกคาม นั่นทำให้เย่หมิงเสวียนยิ่งรู้สึกโมโห“เธอทำแบบนั้นกับอาเฉิงได้ยังไง ไม่รู้หรือว่าอาเฉิงกำลังท้อง ฉันไม่คิดเลยว่าผู้หญิงใจดีคนนั้นจะกล้าทำร้ายแม้แต่เด็กที่ยังไม่เกิด”“ทำไมไม่ถามผู้หญิงคนนั้นดูล่ะว่าเธอมาที่นี่ทำไม และเธอทำอะไรกับคนของฉัน คุณไม่ได้ถามเธอละสิ อีกอย่างฉันไม่ใช่ผู้หญิงใจดีไม่เคยยินดีแบ่งสามีให้ใคร ฉันก็แค่แกล้งโง่เท่านั้น”“ไม่ว่าอาเฉิงจะทำอะไรเธอก็ไม่คว
13เรื่องดีและเรื่องร้ายช่วงบ่ายวันนี้อากาศไม่ร้อนมาก เธออาศัยตอนทุกคนมีธุระจัดการ มายังเรือนเล็กเพื่อดำเนินแผนการของตนเอง เธอมีโอกาสแค่วันนี้เท่านั้น ยังไม่ถึงเรือนเล็กดีก็เจอหลู่ปินปินถอนหญ้าในแปลงดอกไม้ของเกาม่านอี้อยู่“นี่ เกาม่านอี้อยู่ที่ไหน”เด็กสาวหันไปมองคนถาม ไม่พอใจที่ผู้หญิงคนนี้เรียกชื่อพี่ม่านอี้ของเธอด้วยความไม่เคารพ ทั้งที่ตัวเองเป็นแค่ภรรยารองเท่านั้น หันไปมองแต่ไม่ได้ตอบอะไร จากนั้นมือเล็กก็ถอนหญ้าอย่างไม่ใส่ใจเพราะไม่อยากพูดคุยกับคนที่เจ้านายเกลียดอี้จินเฉิงนึกโมโหขึ้นมาเมื่อถูกสาวใช้เมิน จึงต่อว่าเธออีกไม่น้อย เกาม่านอี้ที่นั่งเก็บของอยู่ในบ้านได้ยินเสียงโวยวายก็รีบออกมาดู น้องสาวบุญธรรมของเธอนั่งคลุกฝุ่นอยู่บนพื้นดิน เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยดินที่อี้จินเฉิงเป็นคนเทใส่“เธอมาหาเรื่องฉันไม่ใช่หรือไง ทำไมต้องไปลงที่คนอื่น”“คนของเธอมันไม่เคยมีใครสั่งสอนยังไงล่
13เรื่องดีและเรื่องร้ายอี้จินเฉิงใช้เวลากว่าเดือนครึ่งคิดหาวิธีกำจัดเกาม่านอี้ เพราะหลังจากกลับมายังเรือนใหญ่วันนั้น เย่หมิงเสวียนก็เอาแต่แวะเวียนไปหาเกาม่านอี้บ่อยครั้ง คิดว่าอีกไม่นานเขาต้องลืมเลือนเธอแล้วไปพาเกาม่านอี้กลับมาแน่นอน จนในที่สุดก็คิดได้ว่าตระกูลเย่ต้องการมากก็คือทายาท เธอจึงตั้งใจจะหลอกพวกเขาว่าเธอตั้งครรภ์ เรื่องนี้จะมีใครรู้ดีกว่าเธอที่เป็นพยาบาลอีกเล่าหากเธอตั้งครรภ์ทุกคนต้องดีใจมาก และคงต้องโกรธมากเมื่อรู้ว่าทายาทถูกคนอื่นทำร้ายจนถึงแก่ความตาย ริมฝีปากยกสูงเหยียดยิ้มให้กับแผนการอันแยบยลของตัวเองเช้าวันต่อมาอี้จินเฉิงลงมาทานอาหารเช้าพร้อมกับคนในตระกูลเย่ทั้งหมด เธอเลือกวันนี้เพราะทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา หลังจากสาวใช้วางอาหารจนครบเธอไอเบา ๆ ครั้งหนึ่งก่อนจะเริ่มพูดเรื่องที่คิดเอาไว้“ขอโทษนะคะที่เสียมารยาทพูดกลางโต๊ะอาหารอย่างนี้”“มีอะไรทำไมไม่รอให้ทานอาหารกันเสร็จก่อน”เย่หมิ