บทที่ 1 เกิดใหม่ในยุค 80

                                    บทนำ

ชะตาชีวิตนำพาให้หญิงสาวที่หมดลมหายใจได้เกิดใหม่ในยุคทศวรรษ 1983 แต่ทว่าการเกิดใหม่ครั้งนี้เธอได้เข้ามาอยู่ในร่างของเหม่ยหลิง หญิงสาวที่แต่งงานกับครอบครัวหนึ่งแต่ไม่ทันที่เธอจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับสามีเขาต้องไปรับราชการทหาร ทำให้เธอต้องใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวสามีแม่สามีกับพี่สาวที่คอยรังแกและใช้งานสารพัด แถมเธอยังไม่ได้อยู่ในบ้านในฐานะลูกสะใภ้แต่เธอทำทุกอย่างราวกับทาส แต่ที่เธอยอมเพราะเธอมีน้องชายที่ต้องคอยปกป้อง จนวันหนึ่งที่เธอแตกสลายไปหมดทั้งร่างกายและจิตวิญญาณจนไม่คิดถึงคนอื่น และเลือกที่จะจบชีวิตอันน่ารันทดนี้ลงด้วยการปลิดชีพตัวเอง

แต่ใครจะคิดว่าจู่ ๆ ร่างที่กำลังจะถูกฝังกลับฟื้นคืนมาและยังมีนิสัยเปลี่ยนไปจากเดิม เพราะเธอไม่ใช่เจ้าของร่างคนเดิมอีกต่อไป ต่อจากนี้เธอจะไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอกับน้องชายได้อีก และสามีที่รักเธอแต่ปกป้องเธอไม่ได้เธอเองก็ไม่ต้องการ เธอจะหาทางดิ้นรนเอาชีวิตรอดและเลี้ยงดูน้องชายของเธอให้มีชีวิตที่ดีขึ้น

บทที่ 1 เกิดใหม่ในยุค 80

อึก อึก แค่ก ๆ !!!

'ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน! ทำไมหายใจไม่ทั่วท้องอย่างนี้ ทำไมที่นี่ถึงมืดไปหมดอีกทั้งยังรู้สึกว่าคับแคบจนแทบดิ้นไม่ได้ ' ร่างบางดิ้นไปมาในที่คับแคบที่กำลังถูกยกไปฝังยังป่าช้าหลังหมู่บ้าน หยวนเหมยค่อย ๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งสำรวจมองไปก็พบว่าตัวเองอยู่ในที่คับแคบจริง ๆ เสมือนโลงศพก็ไม่ปาน เมื่อคิดได้อย่างนั้นเธอรีบลุกขึ้นใช้มือทั้งสองเปิดฝาโลงออก ตอนนั้นเองโลงของเธอถูกตั้งวางไว้ในหลุมพอดียังไม่ทันที่ชาวบ้านจะกลบดินฝัง จู่ ๆ มีสายลมพัดพายุฝุ่นคละคลุ้งทำให้ผู้คนที่มาร่วมฝังศพเธอต้องพากันใช้มือปิดตาเพื่อไม่ให้ฝุ่นเข้าตา ทันใดนั่นเองเมื่อฝุ่นสงบลงร่างของหยวนเหมยยืนขึ้นในโลงทุกสายตาจับจ้องมองกันอย่างตกใจ

"นั่น!!! นั่นทำไมศพถึงยืนได้หรือว่าจะเกิดอาเพศขึ้น เหวินเทียนเห็นหรือไม่ว่าภรรยาของลูกคือปีศาจกาลกิณีตายแล้วฟื้น " หญิงวัยกลางคนได้พูดขึ้นพลางชี้นิ้วมาหาหยวนเหมยด้วยใบหน้าตื่นกลัว บอกชายที่ชื่อเหวินเทียนได้ดู แต่ทว่าเมื่อเขาเห็นเธอกลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกดีใจที่เห็นภรรยาของตัวเองฟื้นคืนมา

"เหม่ยหลิง เหม่ยหลิงกลับมาหาฉันจริง ๆ " เขารีบเดินเข้ามาใกล้เธอจนหยวนเหมยคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจเหตุการณ์ เดิมทีหยวนเหมยเป็นหญิงสาวที่ใช้ชีวิตอยู่แต่โรงพยาบาลเพราะตั้งแต่เกิดเธอมีโรคประจำตัวและร่างกายอ่อนแอ แม้แต่เพื่อนก็ยังไม่มีสักคน วัน ๆ ทำได้เพียงนอนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมคับแคบกลิ่นยากลิ่นน้ำเกลือและกลิ่นแห่งความตายที่เธอชินชา มีเพียงสิ่งเดียวที่เป็นเพื่อนของเธอคือทีวี ความฝันของเธอคือการเป็นเชฟแต่แล้วความฝันของเธอก็ได้ดับสลายเมื่อเธออายุครบยี่สิบปีโรคหัวใจของเธอกำเริบขึ้นอีกครั้งและไม่มีท่าทีจะรักษาให้หายได้ ลมหายใจของเธอโรยรินอย่างช้า ๆ เธอเฝ้าภาวนาให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ต่อเพราะมีหลายอย่างที่เธอยังไม่ได้ทำด้วยซ้ำ แต่เหมือนโชคชะตาจะไม่เป็นใจเมื่อชีพจรของเธอดับลง แต่แล้วเมื่อเธอลืมตากลับพบว่าตัวเองมาอยู่ในโลงศพและผู้คนที่เธอไม่คุ้นหน้าคุ้นตาด้วยซ้ำ เธอกวาดสายตาจ้องมองทุกคนเชื่องช้าก่อนที่ภาพความทรงจำบางอย่างวาบผ่านเข้ามาในความคิด

“ชิ! คนอย่างเธอไม่เหมาะสมกับลูกชายของฉันสักนิด ถ้าได้แต่งกับลูกสาวโรงงานเย็บผ้าคงดีไม่น้อย หากว่าฉันไม่เห็นแก่พ่อของเธอที่เป็นสหายสามีฉันได้สั่งเสียเอาไว้ฉันคงไม่รับเธอกับน้องชายของเธอมาอยู่ที่นี่หรอก! แถมยังเลี้ยงเสียข้าวสุกเข้ามาแล้วยังมาทำตัวมารยาอ่อยลูกชายของฉันจนเขาตกแต่งให้เป็นภรรยา มองหน้าอยู่ได้รีบไปทำอาหารสิ ฉันกับลู่หลินหิวจะตายอยู่แล้ว ลู่หลินทำงานมาเหนื่อย ๆ ให้น้องชายเธอมานวดให้ด้วย หากทำไม่ถูกใจวันนี้พวกเธอสองพี่น้องไม่ต้องกินข้าว” เสียงแผดร้องตะคอกว่าสีหน้าบึ้งตึงอย่างเบื่อหน่ายต่อว่าร่างบางที่ยืนตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวทำได้เพียงก้มหัวและพยักหน้าน้อมรับคำพูดของผู้เป็นแม่สามี

ตอนนั้นนั่นเองที่เหวินเทียนเดินเข้ามาจะประคองร่างของภรรยาเขาออกจากโลงเพื่อพากลับบ้าน หยวนเหมยเกิดหมดสติลงไปอีกครั้ง

“เหม่ยหลิงเจ้าได้ยินข้าไม่? ไม่ได้การต้องรีบพาเหม่ยหลิงไปหาหมอ” ร่างเล็กหลับไหลอยู่ในอ้อมกอดของเหวินเทียนเขารีบอุ้มเธอไปหาหมอที่สถานพยาบาลทันที น้องชายของเหม่ยหลิงกำลังโศกเศร้าจากการจากไปของพี่สาว เมื่อเห็นพี่สาวของตัวเองฟื้นขึ้นมาเขาดีใจมาก ๆ เพราะหากไม่มีพี่ชีวิตนี้คงมืดมนไปหมด

“พี่เหวินเทียนข้าไปด้วย” เวยอันรีบวิ่งตามพี่เขยไปทันที ส่วนหญิงผู้ที่เป็นแม่ของเหวินเทียนยังคงอยู่ในอาการอึ้งที่เห็นคนที่ตายไปแล้วฟื้นคืนมาและไม่ทันได้ร้องห้ามลูกชายตัวเองสักคำ

“แม่ทำไมไม่รีบห้ามเหวินเทียนไว้ล่ะ! เห็นมั้ยเขาพาเหม่ยหลิงไปหาหมอแล้ว แต่น่ากลัวจังเลยคนอะไรตายแล้วฟื้นหรือว่านางเหม่ยหลิงเป็นปีศาจกันนะ! แม่หากว่านางเหม่ยหลิงมันฟื้นคืนมาจริง ๆ ฉันไม่ยอมอยู่บ้านหลังเดียวกับเธอหรอกนะ ดูสิฉันกลัวจนขนลุกไปหมด” ลู่หลินพี่สาวของเหวินเทียนเรียกให้ผู้เป็นแม่ได้ดูขนแขนของเธอพร้อมพูดออกมาอย่างหวาดกลัว

“ฮึ! อย่าว่าแต่แกเลย ฉันเองก็ไม่ยอมหรอกคนตายไปแล้วยังไงก็ไม่ดีต่อครอบครัวของเรา รีบตามไปดูกันเถอะว่าเธอฟื้นขึ้นจริง ๆ หรือว่าแค่เส้นที่ชักกระตุกให้ยืนเท่านั้น” ฟางเซียนพูดจบรีบเดินกึ่งวิ่งไปกับลู่หลิน

“แม่คะวันนี้ฉันทำกับข้าวเสร็จแล้วขอไปพักก่อนได้มั้ยคะช่วงนี้รู้สึกไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่” หญิงสาวกุมมือบีบแน่นพยายามเค้นคำพูดออกมาบอกแม่สามีที่นั่งนับเงินอยู่ที่เก้าอี้ตัวประจำของเธอ ก่อนที่เธอจะจ้องมองอย่างรำคาญ

“เธอทึกทนขนาดนี้จะไม่สบายได้ยังไงหรือว่าเธอจะแอบอู้! คิดว่าตอนนี้ขึ้นเป็นภรรยาของเหวินเทียนแล้วจะสุขสบายเหรอ! ไม่ได้ต่อให้แกไม่สบายยังไงก็ต้องอยู่จนกว่าทุกคนในบ้านกินข้าวเสร็จและคอยเก็บกวาดล้างชามก่อนถึงจะไปพักได้” ร่างบางกัดริมฝีบางจนรู้สึกเจ็บทำไมชีวิตของเธอต้องมาเจอเรื่องอย่างนี้ ตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เธอทั้งขยันทำงานทุกอย่างและทนให้แม่สามีกับพี่สามีคอยโขกสับตลอดเวลาเธอไม่เคยปริปากบอกสามีเลยสักครั้งเพราะไม่อยากให้เขาลำบากใจ อีกทั้งเธอยังมีน้องชายอย่างเวยอันที่ต้องดูแล หากเธอขัดข้อไม่ยอมทำตามไม่ใช่แค่เธอที่จะถูกทำร้ายแต่เวยอันเองก็จะถูกกระทำเหมือนกัน เมื่อสามปีก่อนพ่อของเธอกับพ่อของเหวินเทียนออกเดินทางไปต่างเมืองเกิดพายุโหมกระหน่ำทำให้เรือที่เขาเดินทางไปเกิดคว่ำและข่าวร้ายก็เกิดขึ้นกับทั้งสองครอบครัว แต่โชคดีที่พ่อของเหวินเทียนรักเอ็นดูเหม่ยหลิงหากเขาหรือว่าเพื่อนของเขาเกิดเรื่องอะไรขึ้นให้รับเธอเข้ามาอยู่ด้วยกัน

ในตอนแรกฟางเซียนไม่อยากจะสนใจสองพี่น้องด้วยซ้ำแต่เพราะสมบัติของเหม่ยหลิงก็มีมากกว่าเขา เขาจึงยอมรับเลี้ยงทั้งสองเข้ามาอยู่ในบ้านแต่ไม่คิดเลยว่าลูกชายของเขาที่ไปรับราชการเป็นทหารได้กลับมาพบรักกับเหม่ยหลิงและเอ่ยปากขอเธอแต่งงาน จนในที่สุดเธอยอมให้ลูกชายแต่งพร้อมให้เหวินเทียนจดทะเบียนกับเหม่ยหลิงเพื่อจะฮุบสมบัติของเธอ

“ได้ค่ะ” เธอตอบกลับแม่สามีอย่างจำใจก่อนจะเดินเข้าไปในครัวแอบนั่งร้องไห้เพราะตอนนี้ร่างกายของเธอร้อนไปทั้งตัว เวยอันที่แอบฟังอยู่รีบเดินเข้ามาหาผู้เป็นพี่

“พี่ครับหากพี่ไม่สบายไปพักเถอะเดี๋ยวผมจะเก็บกวาดให้เอง” เหม่ยหลิงปาดน้ำตาจ้องมองน้องชายที่มีอายุเพียงสิบปีก่อนจะหยุดร้องไห้เธอจะต้องเข้มแข็งเพื่อปกป้องน้องของเธอให้ได้

“เวยอันพี่ไม่ได้เป็นอะไร กินยาเดี๋ยวก็ดีขึ้นหิวมั้ย? เดี๋ยวพี่จะไปหยิบข้าวปั้นมาให้ กินรองท้องไปก่อนเมื่อไหร่ที่ทุกคนกินอิ่มแล้ว พี่จะเอาอาหารที่เหลือมาให้นะ!” เธอแอบหยิบข้าวปั้นซุกซ้อนเอาไว้ในยามที่น้องชายหิวเธอจะได้เอาให้เขากิน เพราะค่าใช้จ่ายหรือแม้แต่ของกินภายในบ้านแม่สามีเป็นคนดูแลปกครอง ทั้งสองพี่น้องแทบไม่มีเงินติดตัวอย่าว่าแต่เงินสักหยวนเลยแม้แต่สลึงเธอก็แทบจะไม่มี และเธอกับน้องชายจะได้กินอาหารเพียงแค่สองครั้งต่อวันเท่านั้น วัยของเวยอันกำลังเจริญเติบโตบางครั้งเหม่ยหลิงยอมอดเพื่อให้น้องได้กิน

“พี่เหม่ยหลิงกินเถอะฉันยังไม่หิวหรอกแต่ร่างกายของพี่ร้อนมากจริง ๆ นะครับ ทำไงดีงั้นพี่ไปนอนพักสักหน่อยดีมั้ยตอนนี้ยังไงพี่ลู่หลินยังไม่มา หากเธอมาแล้วผมจะรีบไปปลุกพี่เอง”

“เอางั้นก็ได้งั้นพี่จะกินยานอนสักงีบ อย่าลืมมาปลุกด้วยล่ะรู้ใช่มั้ยถ้าทำให้คุณแม่กับพี่ลู่หลินไม่พอใจวันนี้เราจะไม่ได้กินข้าวเย็น”

“ครับ” เหม่ยหลิงลูบหัวน้องชายก่อนจะยันกายลุกขึ้นเดินเซซ้ายเซขวาหายากินก่อนจะนอนลงในห้องครัวเพื่อรอเวลาลู่หลินกลับมาจะได้ยกอาหารให้เธอกินตามคำสั่งของแม่สามี