บทที่ 6 กลับบ้าน

บทที่ 6 กลับบ้าน

หลังจากที่ตกลงและลงนามในใบหย่าหยวนเหมยมาหาน้องชายของตัวเองที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่อย่างเอร็ดอร่อย

"เวยอันอร่อยหรือไม่? "

"อร่อยมากเลยครับพี่เหม่ยหลิงทำยังไงวันนี้ถึงได้กินอาหารดี ๆ อย่างนี้ล่ะ" เด็กชายถามพี่สาวด้วยความอยากรู้ยากนักที่จะได้กินอาหารที่อิ่มและอร่อยอย่างนี้

"ทำยังไงไม่สำคัญหรอกต่อจากนี้พี่จะทำให้เวยอันได้กินอาหารที่ดีและมีประโยชน์และครบสามมื้ออาหารไม่ให้อดอยากอีกแล้ว กินเสร็จแล้วเข้านอนเถอะนะวันรุ่งขึ้นเราจะเดินทางกลับตระกูลของเรากัน แม้ที่นั่นไม่มีคุณพ่อแต่พี่จะเป็นคนที่ดูแลเวยอันให้เติบโตเอง " หยวนเหมยจ้องมองน้องชายอย่างอ่อนโยนลูบหัวของเขาเบา ๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้

"ครับ แล้วพี่เหม่ยหลิงไม่กินด้วยกันเหรอครับไม่ใช่ว่าพี่จะอดเหมือนทุกครั้งหรอกนะ "

"ไม่หรอก พี่บอกเวยอันแล้วอย่างไรว่าต่อจากนี้จะไม่ให้อดอยากอีกรวมถึงตัวพี่ด้วย" เมื่อพูดคุยกับน้องพักใหญ่หยวนเหม่ยได้กลับไปที่ห้องเพื่อเก็บเสื้อผ้าของตน แต่เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้ากับพบว่ามีเพียงผ้าเก่า ๆ คล้ายกับผ้าไว้เช็ดถูก็ไม่ปาน ชีวิตของเหม่ยหลิงช่างน่ารันทดดีแท้ทันใดนั้นเองเธอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังเสียงลมหายใจถี่แรง

"เหม่ยหลิงฉันขอโทษที่ดูแลเธอได้ไม่ดี ไม่คิดเลยว่าแม่กับพี่ลู่หลินจะทำกับเธอถึงเพียงนี้ " หยวนเหมยถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันกลับมามองคนตรงหน้า ดวงตาของเขาเริ่มแดงก่ำเหมือนกำลังจะร้องไห้ หากเป็นเหม่ยหลิงคนเดิมคงดีใจไม่น้อยที่สามีรักตัวเองถึงเพียงนี้แต่มิใช่กับหยวนเหมย

"ไม่ต้องขอโทษและมาสำนึกผิด เพราะสิ่งที่ฉันพบเจอไม่ใช่วันเวลาเพียงไม่กี่วันแต่ตลอดเวลาที่สองเท้าเหยียบบ้านหลังนี้ไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะได้อยู่อย่างสงบสุข ขอบคุณที่มีความรักให้ฉันแต่ต่อจากนี้ฉันขอกลับไปรักตัวเองดีกว่าและฉันมั่นใจว่าการที่ฉันก้าวออกจากที่นี่ฉันจะมีความสุขมากกว่าอยู่ที่นี่มากหลายเท่า " หลังจากที่พูดจบหยวนเหมยไม่หยิบอะไรออกจากห้องนี้เลยและไม่สนใจด้วยซ้ำว่ายามนี้เขาจะรู้สึกอย่างไร คืนนี้เธอเลือกที่จะนอนกับเวยอันเพียงแค่ชั่วอึดใจเธอจะได้ออกจากบ้านหลังนี้

รุ่งเช้าวันต่อมา

หยวนเหมยรีบตื่นแต่เช้าปลุกให้เวยอันเตรียมตัวเดินทางกลับบ้านของตนเอง เมื่อคืนนี้เธอได้วสอบถามน้องชายเกี่ยวกับที่บ้านแม้จะไม่ค่อยได้ความเท่าไหร่นักเพราะเวยอันตอนนั้นเพียงอายุเจ็ดแปดขวบแต่ก็พอรู้ว่าบ้านของเขาไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่นักเดินผ่านตลาดไปก็ถึงแล้ว

ก่อนออกมาจากบ้านตระกูลเหวินหยวนเหมยได้เงินจำนวนห้าสิบหยวนออกมาพร้อมหนังสือหย่าเธอจับมือของเวยอันแน่นต่อจากนี้เธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยตนเองแต่ไม่มีท่าทีว่าหยวนเหมยจะกังวลเธอคลี่ยิ้มเต็มดวงหน้า

"ลาก่อนชีวิตที่แสนบัดซบ ต่อจากนี้เหม่ยหลิงคนใหม่ได้ถือกำเนิดแล้ว เวยอันไปกันเถอะจริงสิก่อนจะถึงบ้านเราจะเดินผ่านตลาดใช่มั้ย? น้องชายของฉันอยากกินขนมอะไรวันนี้พี่สาวผู้นี้จะซื้อให้เอง"

"จริงหรือ? ข้าอยากกินขนมหวานพี่ก็จะซื้อให้หรือ?" ดวงตาของเด็กน้อยส่งประกายแวววาว

"จริงสิต่อจากนี้ไม่ว่าเจ้าอยากกินอะไร ฉันจะซื้อให้กินทุกอย่างเลย" พูดจบสองพี่น้องพากันเดินไปอย่างเบิกบาน ส่วนแม่สามีกลับยืนจ้องมองแผ่นหลังทั้งสองด้วยความเกลียดชัง ที่ได้ทั้งเงินทั้งที่ดินคืนจนเธอเจ็บใจ เมื่อหันกลับไปมองบุตรชายกลับเห็นว่าเขากำลังเศร้าน้ำตาไหลเป็นทางที่ปล่อยเหม่ยหลิงไป เธอจึงเลือกที่จะเข้าไปปลอบใจเหวินเทียนเพื่อให้เขาตัดใจ

ครั้นเมื่อทั้งสองมาหยุดอยู่หน้าบ้านตระกูลฟ่งหยวนเหมยจ้องมองบ้านที่คละคลุ้งไปด้วยฝุ่นเต็มไปหมด ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่

"นี่สินะบ้านของฉัน เอาล่ะเวยอันต่อจากนี้เรามาช่วยกันเก็บกวาดบ้านของเราให้น่าอยู่กันเถอะ! " เวยอันกัดขนมคำโตเคี้ยวจนหมดปากก่อนจะตอบพี่สาวของตนเอง

"ครับ ผมจะช่วยพี่เอง "

สองมือเปิดประตูเข้าไปในบ้านนำสิ่งของที่ไม่ได้ใช้งานและที่ใช้งานได้แยกกันเป็นสัดส่วนก่อนจะเริ่มทำความสะอาดจนตะวันบ่ายคล้อย เพราะร่างกายของเหม่ยหลิงคุ้นชินกับการทำงานบ้านสารพัดจึงไม่ค่อยเหน็ดเหนื่อยเท่าไหร่อีกทั้งมีความสุขอีกด้วย กว่าจะเก็บกวาดบ้านเสร็จท้องของทั้งสองก็เริ่มร้องประท้วง ยามนี้ในบ้านไม่มีสิ่งของที่ให้เธอได้ทำอะไรกินเลย หยวนเหมยจึงชักชวนเวยอันไปกินข้าวที่ร้านใกล้ ๆ

เมื่อเดินเข้ามาในร้านสายตาของเธอกวาดมองสำรวจดูอาหารของคนที่นี่แม้จะแตกต่างจากที่ ที่เธอเคยอยู่แต่ก็เคยเห็นผ่านตามาบ้างตามรายการทีวีที่เธอชอบดู ชายชราใบหน้าดูอบอุ่นใจดีเดินออกมาต้อนรับทั้งสองแต่ความทรงจำของเหม่ยหลิงจำไม่ได้เลยว่าเขาเป็นใคร

"คิดว่าใครที่แท้ก็เหม่ยหลิงกับอาเวยอันนี่เอง ตั้งแต่พ่อของพวกเจ้าจากไปก้ไม่เคยกลับมาที่นี่อีกเลยจนฉันแทบจำไม่ได้ นั่งลงก่อนนั่งลงก่อน อาเสี่ยนรีบอกมาดูเร็วสิว่าผู้ใดมา " คิ้วทั้งสองข้างหองหยวนเหมยขมวดเข้าหากันแต่ก็นั่งลงตามที่ชายชรากล่าว ไม่นานคนที่เขาเรียกเมื่อครู่ได้เดินออกมาอาเสี่ยนหญิงชราเมื่อเห็นทั้งสองใบหน้าของเธอยิ้มแย้มดีใจอย่างเห็นได้ชัด

"อาเหม่ย อาเวยอัน ฉันดีใจจริง ๆ ที่ทั้งสองกลับมาที่นี่อีกครั้งเป็นอย่างไรบ้างกินอะไรมาหรือยัง อาจ่าวรีบไปเอาอาหารมาให้ทั้งสองสิ ทำไมร่างกายถึงได้ดูผอมแห้งแบบนี้ "

"ได้ ๆ เดี๋ยวฉันจะรีบไปนำอาหารมาให้ "

"เอ่อ..คุณเป็นใครคะ " หยวนเหมยจำไม่ได้จริง ๆ เธอพยายามเค้นความทรงจำเท่าไหร่ก็ไม่ปรากฏมาบอกเธอเลย เหมือนเหม่ยหลิงอยากให้เธอเห็นแค่ความเจ็บปวดที่เธอต้องพบเจอเท่านั้น

"น่าน้อยใจนัก ..ครั้งเมื่ออยู่ที่นี่อาเหม่ยมาเล่นที่นี่บ่อย ๆ ข้าคืออาเสี่ยนเป็นคนที่พ่อของเธอคอยช่วยเหลือไว้ ตั้งแต่พ่อของเธอทั้งสองเสียไปเธอก็ย้ายไปอยู่บ้านตระกูลเหวินได้ยินว่าเธอแต่งงานกับลูกชายคนเล็กของบ้านนั้นหรือเป็นอย่างไรบ้าง เวลาฉันผ่านไปทีไรแม่สามีของเธอบอกว่าเธอไม่ว่างเสมอเลย " หยวนเหม่ยได้ยินก็เริ่มเข้าใจหมายความว่าคนแถวนี้ไม่รู้ว่าเธอนั้นฆ่าตัวตายหรือแม้แต่เธอพบเจออะไรก็ไม่มีใครรู้ สังคมของที่นี่คงจะเอาตัวรอดไม่ยุ่งเกี่ยวกันเท่าไหร่นัก

"ใช่ค่ะ ฉันแต่งงานกับลูกชายคนเล็กแต่ตอนนี้เลิกกันแล้ว และจะกลับมาอยู่ที่บ้านหลังจากนี้ช่วยเอ็นดูฉันด้วยนะคะ" หญิงชราทำใบหน้าตกใจก่อนจะยิ้มระเรื่อใช้มือลูบหัวของทั้งสอง

"ไม่บอกฉันกับอาจ่าวก็เอ็นดูทั้งสองอยู่แล้ววันนี้กินให้อิ่มเลยนะ ฉันไม่คิดเงินถือว่าต้อนรับกลับบ้าน " หยวนเหมยสบายใจที่คนแถวนี้ไม่ได้นิสัยเหมือนกับแม่สามีของเธอ