บทที่ 13 ถูกใจ

บทที่ 13 ถูกใจ

บ้านตระกูลเหวินหลังจากงานแต่งเสร็จสิ้นสะใภ้ได้เข้ามาอยู่ที่บ้านของสามี ตั้งแต่คืนวันแต่งงานเหวินเทียนไม่ได้แตะต้องตัวของซิงเยียนเลย ทำให้เธอทุกข์ระทมหัวใจโชคดีที่มีแม่สามีคอยเอาใจใส่ดูแล ทำกับข้าวเก็บกวาดบ้านทำกระทั่งซักผ้าให้ลูกสะใภ้ด้วยซ้ำ

วันนี้ลู่หลินกำลังออกไปทำงานอย่างที่เธอไปทำทุกวันนี้ เธอจะออกไปทำงานหาแม่ไม่เจอจึงเดินหาอ้อมบ้านเห็นแม่กำลังนั่งซักผ้าให้ลูกสะใภ้กับลูกชายอยู่หลังบ้านเธอเลยรู้สึกว่าแม่จะทำเกินไปจริง ๆ

"คุณแม่ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้เรื่องงานบ้านฉันเองก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่แม่จะมาซักผ้าให้เหวินเทียนกับน้องสะใภ้ได้ยังไง อีกอย่างตะวันขึ้นโด่งป่านนี้ยังไม่ตื่นอีก เฮ้อ! ตอนแรกฉันคิดว่าซิงเยียนจะเป็นคนขยันเห็นเข้าไปดูงานที่โรงงานทุกวัน แต่ที่ไหนได้เป็นคุณหนูตื่นสายและทำงานบ้านไม่เป็นสักอย่าง แม่หยุดทำได้แล้วไปปลุกให้เหวินเทียนมาซักให้เถอะ เจ้านั่นก็เหมือนกันทำตัวอย่างกับไร้ชีวิตชีวา "

"แกไม่ต้องมาบ่นมากไม่รีบไปทำงานหรือไงอีกอย่างงานแค่นี้ฉันทำได้ จะให้ลูกสะใภ้อย่างซิงเยียนมาทำได้ยังไง อย่าลืมสิเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าของโรงเย็บผ้านะจะให้มาทุกข์ยากได้ยังไง " ฟางเซียนเอ็ดลูกสาวเสียงสูง

"งั้นก็แล้วแต่แม่แล้วกันฉันไปก่อนนะ " ลู่หลินเหนื่อยใจที่จะพูดกับแม่ ถึงจะแต่งงานกับซิงเยียนแต่ไม่เห็นว่าทางครอบครัวของน้องสะใภ้จะยินดีเท่าไหร่ เธอคิดว่าได้ซิงเยียนมาเป็นน้องสะใภ้แล้วจะได้เปลี่ยนหน้าที่การทำงานแต่เธอยังต้องทำหน้าที่เดิม อีกทั่งซิงเยียนไม่สามารถช่วยเหลือเธอได้ด้วยซ้ำ

ส่วนฟางเซียนเธอเห็นลูกสาวเดินออกไปแล้วเธอก็หันมาซักผ้าต่อพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

"เฮ้อ! เสร็จจากการซักผ้าฉันต้องไปเก็บกวาดเช็ดถูบ้านสินะ โอ๊ยปวดกระดูกทั้งร่างกายแล้ววันนี้ต้องนอนพักกลางวันเสียหน่อยแล้ว " ฟางเซียนไม่บ่นสักคำพร้อมทำหน้าที่ตัวเองต่อ

สองวันต่อมา

หลังจากที่เข้ามาประจำการที่นี่อี้หานได้ให้ลูกน้องช่วยกันยกข้าวของของเขามาจัดเก็บในบ้าน เขาหยิบรูปภรรยาที่ถ่ายเคียงข้างเขาตั้งไว้ที่ฝาผนัง สายตาจ้องมองหวนให้คิดถึงรอยยิ้มของเธออีกครั้ง

"หากเธอยังอยู่คงดีไม่น้อยรู้มั้ยว่าผ่านมาสองปีฉันไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงเธอเลยนะ เป็นยังไงบ้างบ้านหลังใหม่น่าอยู่มั้ยที่นี่มีห้องครัวกว้างใหญ่ด้วยล่ะ " เขากำลังพูดพึมพำกับรูปภาพลูกน้องของเขาได้เดินเข้ามาหาเพื่อแจ้งให้เขาออกเดินทางไปที่กองประจำการ วันนี้เป็นวันแรกที่เขาจะต้องไปพบเจอกองทัพใหม่ที่เขาต้องดูแล

"ท่านนายพลถึงเวลาออกเดินทางแล้วครับ"

"นั่นสินะไปกันเถอะ ฉันออกไปทำงานก่อนนะ " เขาบอกกับรูปภาพก่อนจะเดินตามลูกน้องออกไป ในหน้าที่ตำแหน่งของนายพลมีรถยนต์ประจำกายง่ายต่อการเดินทาง ทำให้เขาใช้เวลาเพียงไม่นานหลังจากเข้าพบทหารของกองทัพที่เขาได้มาดูแลเสร็จสิ้นจึงเดินทางกลับบ้านแต่ระหว่างนึกขึ้นได้เรื่องซาลาเปา เขาจึงบอกให้ลูกน้องพาขับรถที่ไปหมู่บ้านอู่หลงเพื่อไปดูว่าร้านขายซาลาเปาอยู่ที่ไหน

ลูกน้องของเขาได้พาเขาขับเคลื่อนเดินทางไปที่หมู่บ้านของเหม่ยหลิง เมื่อรถของนายพลมาเยือนที่หมู่บ้านแห่งนี้เป็นที่จับจ้องของทุกสายตา ไม่ใช่เรื่องธรรมดาที่จะได้เห็นรถยตน์บ่อย ๆ หากไม่รวยหรือว่าเป็นคนใหญ่คนโตคงไม่มีรถส่วนตัวเช่นนี้ ช่วงนั้นเป็นห่วงเย็นพอดีโรงงานเย็นผ้าก็ถึงเวลาปิดให้พนักงานเลิกงาน ลู่หลินกำลังเดินกลับบ้านเหลียวไปเห็นรถยนต์เคลื่อนผ่านไปอย่างช้า ๆ เสียงสาวน้อยสาวใหญ่กรี๊ดกันสนั่นเพราะคนที่นั่งอยู่ด้านหลังทั้งหล่อเหลาและแต่งกายในชุดนายทหารยศใหญ่ หัวใจของลู่หลินเต้นระรัวเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่นั่งด้านหลังอย่างชัดเจน รูปหน้าคมเข้มไม่ว่าจะมองไปทางใดช่างไร้ที่ติ

'หรือว่านี้จะเป็นคนที่ฉันตามหากันนะ นายทหารใหม่อย่างนั้นหรือ? ฉันจะต้องรีบกลับไปถามคุณแม่แล้วล่ะ นายทหารคนนี้ทั้งหล่อและแข็งแกร่งหากยังไม่มีภรรยาคงจะดีไม่น้อย ' ลู่หลินคิดในใจก่อนจะรีบเดินทางกลับบ้าน หลังจากยืนจ้องมองดูรถยนต์เคลื่อนผ่านไปลับสายตา

"นี่เห็นรถคันเมื่อครู่มั้ย? ฉันได้ยินมาว่าเป็นท่านนายพลที่ย้ายมาประจำการที่นี่คิดว่าจะเป็นคนแก่ ๆ เสียอีกไม่คิดเลยว่ายังหนุ่มแถมหล่อขนาดนี้ "

"นั่นนะสิ! แต่ก็คงมีคุณนายเคียงข้างแน่ ๆ เรากลับบ้านพักผ่อนกันเถอะพรุ่งนี้เจอกันใหม่" เพื่อนที่ทำงานสองคนพูดคุยกันก่อนโบกมือลาแยกย้าย ลู่หลินได้ยินรอยยิ้มปรากฏเต็มดวงหน้า

"ท่านนายพลใหม่อย่างนั้นเหรอ? ชักสนใจขึ้นมาแล้วสิ กลับบ้านต้องให้คุณแม่ไปสืบหาประวัติเสียหน่อยแล้ว "

ลู่หลินเดินกลับบ้านอย่างอารมณ์ดีพร้อมวาดฝันชีวิตสุขสบายหากเธอได้เห็นคุณนายทหาร

ฝั่งด้านอี้หานเขานั่งรถจนรมาถึงร้านขายซาลาเปาของเหม่ยหลิงตามที่สอบถามจากชาวบ้านจนรถมาหยุดที่หน้าบ้านแต่ทว่าตอนนี้ร้านปิดไปแล้ว

"เป็นอย่างที่นายอำเภอฉีบอกไว้จริง ๆ คงขายหมดตั้งแต่เช้า อย่างนั้นก็พาฉันกลับบ้านเถอะเดี๋ยววันหน้าฉันจะมาที่นี่ด้วยตัวเองแต่คงต้องมาเช้า ๆ หน่อยแล้วจากที่พักมาที่นี่ไม่ไกลมาก อีกอย่างหากใช้รถยนต์เดินทางมาจะเป็นการแตกตื่นของชาวบ้าน ฉันคงต้องหาจักรยานสักคันเสียแล้ว"

"ได้ครับนายพล อย่างนั้นผมจะจัดการให้เองแต่ว่านายพลเดินทางมาคนเดียวจะไม่เกิดอะไรขึ้นหรือครับ"

"คงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกฉันจะไม่เดินทางมาที่นี่ทั้งชุดนายพลหรอกนะฉันจะแต่งกายธรรมดามาเท่านี้ก็ไม่มีใครรู้ว่าฉันเป็นใคร "

"ครับ" ลูกน้องของเขาคนนี้ติดตามตั้งแต่เขาอยู่กับภรรยาคนก่อนจึงรู้นิสัยของนายพลดี เพราะเขาเองก็เคยกินฝีมือของคุณนายเหมือนรสชาติซาลาเปาที่ถูกนำมาจัดขึ้นโต๊ะในวันต้อนรับวันนั้นเขาเห็นใจนายพลมาก ๆ ที่ต้องเสียภรรยาก่อนวัยอันควร

เหม่ยหลิงได้ยินเสียงรถหยุดนิ่งที่หน้าบ้านเธอได้ออกมาดูเห็นว่ารถได้เคลื่อนตัวออกไปแล้ว เวยอันเองก็สงสัยจึงเอ่ยถามผู้เป็นพี่

"พี่เหม่ยหลิงเมื่อครู่รถอะไรหรือขอรับ? แถวนี้นอกจากจักรยานของบ้านคนรวยแล้วฉันไม่เคยเห็นรถอย่างเมื่อครู่สักครั้ง" เหม่ยหลิงรู้จักเป็นอย่างดีเพราะในยุคปัจจุบันรถยนต์เป็นที่นิยมใช้ในการเดินทางไม่เหมือนยุคสมัยนี้

"นั่นสิพี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันคงจะเป็นคนร่ำรวยเดินทางผ่านมาล่ะมั่ง เราไปตั้งใจทำการบ้านเถอะพี่ทำอาหารเย็นใกล้เสร็จแล้วจะได้กินข้าวกัน "

"ครับ "